Lucky Luke Revue: Ο Βίος και η Πολιτεία του Λούκυ Λούκ

[Tightwad]

Επιστροφή στις ρίζες...

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στο τέλος αυτού του κύκλου των Revues. Θα ξαναεπιστρέψω σε αυτά κάποια στιγμή, φαντάζομαι. Τώρα, αν θα κάνω και άλλα Lucky Luke Revues, αν πιάσω κάτι άλλο γαλλοβελγικό ή ασχοληθώ με Ντίσνευ, ο καιρός θα δείξει... Για την ώρα καλωσήρθατε στο τελευταίο επεισόδιο των Lucky Luke Revues! Σήμερα η επισκόπηση αφορά το 'Λούκυ Κίντ' (αρχικός τίτλος 'Kid Lucky').

Όπως υποδεικνύει και ο τίτλος, αυτή η ιστορία ασχολείται με τα παιδικά χρόνια του Λούκυ. Στο σχέδιο παραμένει ο Morris, ενώ το σενάριο αυτή τη φορά αναλαμβάνει ο Leturgie. Αν και δεν αποτελεί έργο του Goschinny, πιστεύω οτί αποτελεί μια απο τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες, λόγο της θεματολογίας και μόνο. Αξίζει να την προσθέσετε στην συλλογή σας.



Όπως και στην ταινία, πού ήρθε μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Λούκυ παρουσιάζεται ως ορφανός. Γιατί ως γνωστόν, ένας χαρακτήρας κόμικ δεν μπορεί να έχει γονείς! Άντε το πολύ κανένα θείο. Το γιατί γίνεται αυτό ίσως είναι άξιο συζήτησης, αλλά η τελευταία έρευνα που ασχολούταν με αυτό το θέμα κατέληγε οτι τα κόμικ της Ντίσνευ προωθούν τον καπιταλισμό! Οπότε, μάλλον θα το προσπεράσω. Αντίθετα με την ταινία, ο Μπαμπάς και η Μαμά Λούκυ δεν εκτελούνται και δεν αποτελούν το έναυσμα κάποιας Μπρουςγουεηνιστικής βεντέττας. Αντίθετα, οι αναγνώστες μάλλον καταλήγουν οτι ο θάνατος τους προήλθε απο φυσικά αίτια. Τον ρόλο του κηδεμόνα αναλαμβάνει ο 'Όλντ Ταίμερ'.
 

Ααααχ, θυμάμαι εκείνη τη φορά στο Κλοντάικ... Το ειρωνικό είναι οτι ο Λούκυ πήγε στο Κλοντάικ, ενώ ο Όλντ Ταίμερ ήταν μάλλον νεκρός. Μάλιστα. Ο Λούκυ είναι συνομήλικος του Σκρούτζ, παρακαλώ!

Όλντ Τάιμερ είναι όνομα και πράγμα ο εν λόγω κύριος, γιατί τα έχει τα χρονάκια του. Παρουσιάζεται ως παλιός χρησοθήρας (κάτι το λιγότερο εμφανές, απ'το καπελάκι Davy Crocket) που τώρα οργώνει την Άγρια Δύση για να βρεί χρυσό. Και τραβολογάει και τον Λούκυ μαζί του. Συγκεκριμένα, τον Λούκυ Κίντ. Ή στα γαλλικά, Kid Lucky. Ε...ναι. Το όνομα του στα γαλλικά είναι δύο παρατσούκλια. Ναι, οκέυ. Είστε τρελοί εσείς οι Γάλλοι, προφανώς...

Ο χαρακτήρας παρουσιάζει ένα κάποιο ενδιαφέρον, αλλά ως εκεί. Γενικά κατά την διάρκεια της πλοκής, απλά...υπάρχει. Προωθεί μερικά plot device στην αρχή, είναι εκεί στον επίλογο, αλλά κατά την διάρκεια της ιστορίας μένει 100% στάσιμος, κάτι που παρουσιάζεται χιουμοριστικά μεν, αλλά σαμποτάρει ούτως ή άλλως τον χαρακτήρα δε. Εκτός βέβαια αν πράγματι δεν υπάρχει κάτι άλλο για να δείξει ο χαρακτήρας. Φαίνεται πάντως οτί αυτός κληρονόμησε το 'Φτωχός και Μόνος Καουμπόυ' στον Λούκυ. Κάτι είναι και αυτό.



Ως πρήκουελ, σωστά θα περιμένατε να υπάρχουν κάποιες αποκαλύψεις για το πώς ο τάδε χαρακτήρας απο την κανονική σειρά πήρε το τάδε χαρακτηριστικό. Γίνεται αυτό σε κάποιο βαθμό, αλλά τα πράγματα είναι πολύ γενικά και αφηρημένα. Μην περιμένετε κάτι του στύλ "Ουάω! Μού πάσαραν ένα αμερικάνικο νόμισμα. Τώρα θα γίνω τάφερ δαν δε τάφις εντ σμάρτερ δαν δε σμάρτις εντ αι γουίλ μέηκ ιτ σκούαιρ, κτλ, κτλ". Δεν μαθαίνουμε σε αυτό το τεύχος τουλάχιστον, γιατί ο Λούκυ φοράει τα συγκεκριμένα ρούχα, πόσες φορές την εβδομάδα κάνει μπάνιο, πώς του ήρθε να γίνει καουμπόης, κ.α, κ.α...

 

Ξεβαμμένος είσαι και φαίνεσαι!

Πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορία παίζει μια συγκεκριμένη φυλή Ινδιάνων, μέλη της οποίας απαγάγουν τον Λούκυ, τον υιοθετούν (με την χρήση βίας και κάποιες φορές, ακόμα χειρότερα, με πέμικαν!!!!!!!!!!). H παρουσίαση των Ινδιάνων ίσως να ταράξει λίγο εμάς τους προοδευτικούς (λέμε τώρα) Ευρωπαίους (χιχιχιχι) που θεωρούν οτι κάθε ινδιάνος ήταν σάν τον Αρχηγό Σηάτλ, και κοιτάξτε, η γή ανήκει σε όλα τα πλάσματα, μπλά μπλά μπλά, λάβ εντ ρέηνμποους, κτλ κτλ. Οι Ινδιάνοι στο Λούκυ Κίντ είναι οπορτουνιστές και κάποιες φορές βίαιοι. Ταυτόχρονα όμως, πρεσβέυουν τις αρχές της οικογενειακής αγάπης, αν και αυτό όχι σε φοβερό βαθμό. Δεν μπορείς να τους μισησείς, αλλά ούτε να τους αγαπήσεις. Είναι καλοί, ή κακοί; Ως άτομα μάλλον καλοί, ενώ σαν φυλή μάλλον εγωιστές και κάπως κακοί. Είναι δύσκολο να τους αξιολογήσεις ηθικά. Απλώς είναι. Το μόνο κακό με την προσωποποιήση τους πάντως, είναι οτι ο Leturgie έμαθε 2-3 Ινδιάνικες λέξεις και τις παπαγαλίζει συνεχώς. Ε παιδιά! Κοιτάξτε! Ξέρω τι σημαίνει το ποου-γόου! Θαυμάστε με!

Απ'τη πλευρά των ινδιάνων αξιοσημείωτοι χαρακτήρες είναι το Χοντρό Μοκασίνι, θετή μητέρα του Λούκ που αναλαμβάνει λευκά ορφανά γιατί δεν μπορεί να κάνει παιδιά και ο Χλομός Σκαντζόχοιρος, λευκό παιδί που το απήγαγαν οι Ινδιάνοι, αλλά επιμένει οτι δεν είναι Αμερικανός.

Και κάπου τώρα φτάνουμε στον μόνο σκοπό της ιστορίας, τον οποίο πλησιάζει νωχελικά και πάρα πάρα πολύ χαλαρά -παύλα- αργά. Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω την Ντόλυ Τζάμπερ!



Ν-ν-νομίζω οτι κάτι μπήκε στο μάτι μου.

 

Τι απίθανο άλμα! Θα σε φωνάζω Ντόλλυ Τζάμπερ!

ΧΟΧΟΧΟ- ΝΑΙ! Αυτό είναι το καλύτερο κάρε που έχω διαβάσει π- εχμ, ναι. Αυτά.

Δεν υπάρχει κάτι άλλο να αναφέρουμε. Ολόκληρη η ιστορία θα μπορούσε να σταματήσει εδώ. Δεν υπάρχει περαιτέρω ανάπτυξη των χαρακτήρων, και η Ντόλυ ούτε καν μιλάει σε ολόκληρο το κόμικ. Ότι άλλο προηγείται ή ακολουθεί μπορεί απλώς να περιγραφεί ως μια επισκόπηση της Άγριας Δύσης γύρω στο 1850/1860; Τα περισσότερα κόμικ με τον Λούκ είναι γύρω στο 1880, άρα...

Προχωράμε τέλως πάντων. Ο Λούκυ το σκάει και καταλήγει να δουλέψει με κάτι ξυλοκόπους. Του μαθαίνουν κάτι; Έχουν κάποια εξέλιξη στην συνέχεια της ιστορίας; Τσούκου. Πραγματικά δεν ξέρω αν απλώς είναι εκεί για να γεμίσουν οι σελίδες, ή πράγματι υπάρχει αυτή η επισκόπηση της Δύσης που προαναφέρθηκε, αλλά το όλο θέμα δεν δουλεύει καλά. Δεν λέω, ενδιαφέρον. Είχαμε καμιά κατοσταριά ιστορίες για την Δύση του 1880, άρα η μία εκ των 2-3 ιστοριών που λαμβάνει μέρος στο παρελθόν λογικό είναι να πρέπει να το δείξει λίγο. Μετά την εργασία του με τους ξυλοκόπους πάντως, τυχαία ξαναπέφτει στα χέρια του Χοντρού Μοκασινιού. Ω ναι, πλήρης κύκλος.

 

Παμπαραμπαπααααμ! Το ιππικό!

Και τότε μπλέκει και το ιππικό... Κάνουνε μια επιδρομή στον καταυλισμό των Ινδιάνων και συλλέγουνε τον Λούκυ, τον Σκαντζόχοιρο και 1-2 άλλα παιδιά πού έχουν κλαπεί και τα γυρνούν στο οχυρό τους. Ο ταγματάρχης της ίλης του Ιππικού γουστάρει να χύσει ινδιάνικο αίμα γιατί του απήγαγαν την κόρη του πρίν πολλά-πολλά φεγγάρια. Και ξέρετε ποιά είναι η κόρη του; Το Χοντρό Μοκασίνι! Αχά! Δεν το περιμένατε αυτό, έτσι; Υπάρχουν διάφορα στοιχεία οτι πράγματι αυτό ισχύει, αλλά μόλις αποτυγχάνει να παίξει μια Φούγκα του Μπάχ, ο Ταγματαρχομπαμπάς αποφασίζει οτί δεν είναι αυτή η κόρη του. Και τελικά μάλλον έχει άδικο, γιατί λίγες σελίδες μετά έχουμε αυτό το καρέ:
 

Α ρε φουκαρά, ταγματάρχη... 'Η μήπως, φουγκαρά; Πως τα λεώ, πως τα λέω!

Ναί. Και ο ταγματάρχης ακόμα ψάχνει την κόρη του. Θεία δίκη; Ίσως, αλλά κάπως σκοτεινό και μίζερο, ρε αδερφέ. Όπως και η παρουσίαση όλης της Δύσης του '50, στην τελική. Μου φάνηκε πολύ λιγότερο κοντά στην παρωδία του Γκοσινύ, μια ώριμη, λίγο απάνθρωπη παρουσίαση της Δύσης. Γλυκόπικρη θα έλεγα. Εάν πράγματι η 'επισκόπηση της Δύσης' είναι εσκεμμένη αυτό είναι πολύ καλό.

 

Είμαι φτωχός και μόνος καουμπόυ, και ο κώλος μου απ'το πολύ το ξύλο πονάει...

Ο Λούκυ επιστρέφει στον Όλντ Ταίμερ, ο οποίος δεν είχε καν καταλάβει την απουσία του, και απ'οτι φαίνεται το όνομα "Ντόλλυ" του θυμήζει χορεύτρια στην Νέα Ορλεάνη. Εμ, ναι. Αυτό είναι και στο ορίτζιναλ. Και αν αναλογιστείται οτι το ορίτζιναλ όνομα της Ντόλης (Ντόλου;!; ) είναι Jolly Jumper, μάλλον θα ψυλλιαστείται ένα αντάλτ υποννοούμενο... Τί; Μόνο εγώ είμαι; Καλά...

Το μονομελές Δικαστήριο αποφάσισε! Κορυφή στο σχέδιο ο Morris, αν και του λείπουν οι moody σκηνές που σχεδίαζε με τον Goscinny, κάτι φαινωμενικά ανεξήγητο με βάση το ύφος της ιστορίας. Υπάρχει μια γλυκόπικρη εξήγηση, αλλά θα αφήσω να καταλήξετε σε αυτή μόνοι σας. Ο σκοπός του ταξιδιού εκτελείται πολύ καλά. Η συνάντηση Λούκυ-Ντόλλυ είναι αρκετά επιτυχημένη. Το ταξίδι ως εκεί; Τα είπαμε αυτά. Είναι slowburner. Η αμοραλιστική πλευρά της Δύσης δεν μας κάνει να πετάμε απ'τη χαρά μας (Λετουρτζί είσ' ο βασιλιάς μας), αλλά είναι ωραία, ενήλικη. Η ιστορία δεν είναι ρηχή και πρόκειται να την θυμάστε για αρκετό καιρό. Όλοι οι άλλοι χαρακτήρες πέρα απ'το ντουέτο αποτελούν μάλλον νότες στην μπαλλάντα της Δύσης, παρά μοναδικές προσωπικότητες. Η εκτέλεση του κόνσεπτ είναι σχεδόν τέλεια, αλλά το κόνσεπτ είναι προβληματικό...

Θα σας πρήξω, γιατί θα ξαναναφερθώ στον Ντόν Ρόσα, πού πλέον θεωρώ σημείο αναφοράς στα πρήκουελ. Αντίθετα με τα επεισόδια του Βίου του Σκρούτζ, αυτό το επεισόδιο (γιατί υπάρχουν και άλλες ιστορίες Λούκυ Κιντ) βάζει και βγάζει τον χαρακτήρα αδιάλλαχτο, αλώβητο, με ένα μόνο απόχτημα. Την Ντόλλυ. Αντί οι υποστηρικτικοί χαρακτήρες να μπορούν να συνδράμουν στην εξέλιξη της ιστορίας, μένουν στο να είναι όπως είπαμε νότες κτλ κτλ ποιητικά πράγματα. Και δεν νομίζω οτι πρόκειται περί αποτυχίας του σεναριού, αλλά του κόνσεπτ πίσω απο αυτό. Η Ντόλλυ είναι σημαντική, αλλά εάν αποφασίσεις να μπεί τόσο αργά στην ιστορία και να μην μιλάει καθόλου, χωρίς να υπάρχει κάτι άλλο για να κρατήσει την ιστορία, ε, τα πράγματα δεν θα βαστάξουν πάρα πολύ καλά.


ΥΠΕΡ

+Βλέπουμε τον Λούκυ μικρό.
+Η παρουσίαση των πρωταγωνιστών της Δύσης και της ίδιας της Δύσης είναι τραχύτατη.
+Η στιγμή οπού εμφανίζεται η Ντόλλυ είναι καταπληκτική...

ΚΑΤΑ

-...αλλά δυσκολεύεται να κρατήσει την ιστορία απο μόνη της.
-Πλότ πόιντς και χαρακτήρες που απλώς γεμίζουν χώρο.

8.9/10