Επιστροφη στις ριζες [ Επιστροφη στις ριζες ]

[johnk10]

Όλα ξεκίνησαν ένα καλοκαίρι από τη στιγμή που μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου ο πατέρας μου

 

κρατώντας κάτι που έμοιαζε με βιβλίο! Ήμουν 7 χρονών αν μπορώ να θυμηθώ καλά και αν δεν κάνω

 

λάθος ήταν το καλοκαίρι που την αμέσως επόμενη σχολική χρονιά θα πήγαινα στη πρώτη

 

δημοτικού!

 

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ένα είδος βιβλίου! Δεν έκανα λάθος! Μου το έδωσε λέγοντας μου ότι

 

είναι ένα "περιοδικό" για να περάσω την ώρα μου. Εγώ αμέσως άρχισα να το ξεφυλλίζω μη

 

μπορώντας να το διαβάσω (μιας και δεν είχα μάθει ακόμα να διαβάζω) και μπορώ να πω ότι μου

 

είχαν κάνει εντύπωση οι όμορφες εικόνες.

 

Εκείνο το καλοκαίρι αδημονούσα να πάω σχολείο για να μπορέσω επιτέλους να μάθω τι λένε αυτές

 

οι φουσκαλίτσες πάνω από τα μικρά παπάκια!

 

Μέχρι τα Χριστούγεννα είχα καταφέρει να διαβάσω τον τίτλο! Έγραφε: ΚΟΜΙΞ. Αυτή η λέξη σχεδόν

 

μου άλλαξε τη ζωή! Μπορώ να πω ότι ήταν η αρχή της λατρείας μου για όλα τα περιοδικά κάθε

 

λογής παιδικού περιεχόμενου! Να σας φέρω μερικά παραδείγματα:Αγορι,X-men,Spiderman,

 

Superman, Μίκυ Μάους, Αλμανάκο κ.ο.κ.

 

Αλλά μόνο ένα είχε κερδίσει το θρόνο στη καρδιά μου! Το ΚΟΜΙΞ με τις περιπέτειες των: θείο

 

Σκρούτζ (που ειναι και ο αγαπημένος μου), Ντόναλντ, τα τρία ανιψάκια, Νταίζυ και όλης της

 

υπόλοιπης παπιοπαρέας! Δυστυχώς κατάλαβα λίγο αργά το πόσο συλλεκτικές είναι αυτές οι

 

υπέροχες ιστοριούλες που κατέληξα να έχω χάσει ένα τεράστιο μέρος της Ελληνικής τους

 

καριέρας!

 

Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι ότι είμαι 34 ετών και ακόμα μαζεύω το κόμικ (και θα

 

συνεχίσω για πολλά χρόνια ακόμα να τα μαζεύω)! Είναι το μόνο πράγμα το οποίο μου φέρνει στο

 

νου τις ανέμελες στιγμές των παιδικών μου χρόνων και το πιο σημαντικό είναι ότι πολλά

 

πράγματα για την ίδια τη ζωή δεν τα έμαθα από τα σχολικά βιβλία αλλά από αυτό το μικρό

 

εικονογραφημένο βιβλιαράκι!

 

Είναι η πηγή νεότητας μου! Αυτό το οποίο με κάνει να ξεχνώ (έστω και για λίγο) κάποιες

 

δύσκολες στιγμές της ζωής και φέρνει έστω και ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη μου!

 

Για αυτό λοιπόν έγραψα το συγκεκριμένο άρθρο για να θυμηθούμε λίγο αυτά τα οποία μας δίνουν

 

ένα μικρό σπρώξιμο στην ανηφόρα της ζωής και μας βοηθάνε να συνεχίζουμε ακάθεκτοι! Εύχομαι ο

 

καθένας σας να έχει κάτι παρόμοιο στη ζωή του! Γιατί από τη στιγμή που θα χάσουμε αυτά τα

 

μικρά και σχεδόν ασήμαντα πραγματάκια και ξαφνικά βρεθούμε χωρίς κανένα στήριγμα στη σκληρή

 

πραγματικότητα, θα χάσουμε ένα κομμάτι της ανθρωπιάς μας, του ίδιου μας του εαυτού!

 

Να είστε πάντα όλοι καλά και να χαμογελάτε γιατί κάνει τη ζωή πιο όμορφη!