Αναζήτηση στην Κοινότητα

Με αφορμή τις επερχόμενες αμερικανικές εκλογές, ας δούμε πώς τα κόμικ και οι ήρωές τους έχουν ανά καιρούς ταχθεί με διαφορετικά πολιτικά ρεύματα των ΗΠΑ. Τα κόμικ και φυσικά οι κινηματογραφικές μεταφορές τους – από το δημοφιλές Marvel Cinematic Universe μέχρι τα συνεχή reboot του “Batman” και του “Superman” – αποτελούν σήμερα ένα από τα κυρίαρχα “συστατικά” της λεγόμενης ποπ κουλτούρας. Ολοένα και περισσότεροι φαν καταφεύγουν σε αυτή την αποκαλούμενη ένατη τέχνη προκειμένου να αποδράσουν από την καθημερινότητα, τις πολιτικές εξελίξεις και τις έντονες συζητήσεις για κοινωνικά θέματα. Η εν λόγω τάση “φυγής” ωστόσο είναι λίγο οξύμωρη, καθώς με μια πιο προσεκτική ματιά θα διαπιστώσει κανείς ότι τα κόμικς και τα graphic novels έχουν μακρά ιστορία πλούσιας κοινωνικής και πολιτικής κριτικής. Και αυτό ίσως εξηγεί γιατί ανέκαθεν αποτελούσαν αντικείμενο συζητήσεων για το αν πρέπει ή όχι να τα διαβάζουν οι μαθητές στα σχολεία (και ποια genres είναι πιο… ακατάλληλα). Συζητήσεις που ξεκίνησαν ήδη από το 1954, όταν ο Γερμανο-αμερικανός ψυχίατρος Φρέντρικ Γουέρθαμ με το βιβλίο του «Η Αποπλάνηση των Αθώων» προκάλεσε πολιτιστικό πανικό, ισχυριζόμενο ότι τα κόμικς ήταν υπεύθυνα για την αύξηση της εγκληματικότητας και τη διαφθορά των μυαλών των νέων αναγνωστών τους και συνεχίζονται φυσικά μέχρι σήμερα. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι το 2022 στο Τέξας, ένας νομοθέτης πρότεινε την απαγόρευση 800 και πλέον βιβλίων από τις σχολικές βιβλιοθήκες, περιλαμβάνοντας και τo graphic novel “The Lottery” που βασίστηκε στο ομότιτλο διήγημα της Shirley Jackson, με το σκεπτικό ότι θίγει ζητήματα φύλου και κοινωνικής παράδοσης. Την ίδια χρονιά στο Τενεσί, το σχολικό συμβούλιο της κομητείας McMinn αποφάσισε την αφαίρεση του “Maus“, έργο του γνωστού κομίστα Art Spiegelman, από τη διδακτέα ύλη, επικαλούμενο ζητήματα γλώσσας και απεικόνισης. Παρά τις ενστάσεις, το graphic novel αποτελεί μία βαθιά αλληγορία για το Ολοκαύτωμα και χρησιμοποιείται σε σχολικά προγράμματα στις ΗΠΑ για την εκμάθηση της σύγχρονης ιστορίας. Η Christina Knopf, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο SUNY Cortland, σχολιάζει σχετικά πως τα κόμικς και τα graphic novels (σε αντίθεση με άλλες μορφές τέχνης) μπαίνουν πιο εύκολα στο «στόχαστρο» και απειλούνται με λογοκρισία ή και απαγόρευση, λόγω ενός συνήθους στερεότυπου: «Συχνά συναντώ ανθρώπους που λένε ότι “τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά“. Στην πραγματικότητα, αν τα διαβάσεις, καταλαβαίνεις πως δεν είναι έτσι. Αυτή η παρεξήγηση ίσως να είναι ο λόγος που έργα όπως το “Maus” προκαλούν τόσο έντονες αντιδράσεις.» Τι ψηφίζουν οι ήρωες των κόμικς Εάν δεν έχεις ξανακούσει για το “Maus”, να ξέρεις ότι έχει περισσότερα κοινά στοιχεία με τα τα διάσημα κόμικ υπερηρώων από ότι νομίζεις. Υπάρχουν άλλωστε αρκετοί ήρωες που παίρνουν εμφανώς θέση σε πολιτικά ζητήματα και εκφράζουν συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις και ιδεολογίες. Στην πλειοψηφία τους ωστόσο, οι χαρακτήρες των κόμικς δείχνουν να διατηρούν μια “ασφαλή” στάση που τους κρατά μακριά από συγκεκριμένες πολιτικές τοποθετήσεις, καθώς οι μεγάλες εταιρείες Marvel και DC αποφεύγουν να αγγίξουν θέματα που θα μπορούσαν να αποξενώσουν ένα μέρος του αναγνωστικού τους κοινού. Αν πάμε στα πιο γνωστά ονόματα, ο Σούπερμαν στην εκδοτική του ιστορία έχει καταπιαστεί συχνά με κοινωνικά θέματα, καθώς ήταν ανέκαθεν ενάντια σε ισχυρούς κοινωνικούς παράγοντες, από μαφιόζους σε φτωχογειτονιές μέχρι διεφθαρμένους διευθυντές ορφανοτροφείων. Και μπορεί αρκετοί να τον χαρακτηρίζουν ως “πρόσκοπο” και “βαρετό καλό παιδί”, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι δημιουργήθηκε για να είναι ο προστάτης των καταπιεσμένων, ο άνθρωπος που θα έστεκε απέναντι στους ισχυρούς όχι για να αποκτήσει εξουσία, αλλά γιατί ήξερε ότι αυτό ήταν το σωστό. Οι δημιουργοί του, δύο Αμερικανοί συγγραφείς εβραϊκής καταγωγής, γνώριζαν από πρώτο χέρι τι σημαίνει διωγμός, τόσο στις χώρες καταγωγής των οικογενειών τους όσο και στη δική τους πατρίδα. Ο Superman γεννήθηκε σε έναν κόσμο στο χείλος του πολέμου και μιας οικονομικής ύφεσης που είχε αφήσει βαθιά σημάδια στους αναγνώστες του, οι οποίοι είχαν βιώσει αυτή την κρίση από κοντά. Η πιο αξιοσημείωτη ιστορία του ωστόσο ήρθε στα τέλη του 1946 με τον τίτλο “Clan of the Fiery Cross.” Σε αυτήν, ο Σούπερμαν τα έβαλε με μια ομάδα που συμβόλιζε την Κου Κλουξ Κλαν, η οποία προσπαθούσε να τρομοκρατήσει την πόλη της Metropolis, στοχεύοντας κυρίως μέλη της ασιατικής αμερικανικής κοινότητας. Επιπλέον, η σχέση του Superman με τις προοδευτικές ιδέες ήταν τόσο έντονη που πριν τη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι τον Νοέμβριο του ’63, το επιτελείο του Προέδρου των ΗΠΑ συνεργαζόταν με την DC για την έκδοση ενός τεύχους κόμικ, στο οποίο ο Superman θα συναντούσε τον JFK και θα τον βοηθούσε σε ένα πρόγραμμα εκγύμνανσης… Παρότι η ιστορία αυτή ήταν ανάλαφρη, αποτελεί μια σημαντική μαρτυρία για τη σχέση του ήρωα με έναν αμερικανό πρόεδρο που έβλεπε τον Σούπερμαν ως μέσο για πραγματική αλλαγή. Ο Spider-Man (όπως και οι Daredevil, Luke Cage) ανήκουν στην εργατική τάξη. Σε όλες τις αποδόσεις του, ο Peter Parker εμφανίζεται να ελίσσεται μεταξύ διαφορετικών επαγγελμάτων όπως διανομέας φαγητού και φωτογράφος, προσπαθώντας να επιβιώσει ενώ ταυτόχρονα δίνει μάχες με την υπερηρωική στολή του. Είναι άρα πιθανό να τείνει περισσότερο προς τους Δημοκρατικούς. Ένα ενδιαφέρον fun fact για τον δημοφιλή αραχνοκέφαλο είναι ότι το 1966, ο Steve Ditko (ένας εκ των δημιουργών του) εμφάνιζε τον Peter Parker σαν οπαδό της Ayn Rand, εμπνεύστριας του φιλοσοφικού ρεύματος του Αντικειμενισμού, το οποίο υποστηρίζει ότι το μόνο κοινωνικό σύστημα που αναγνωρίζει πλήρως τα ατομικά δικαιώματα είναι ο καπιταλισμός, ειδικά ο «πλήρης, γνήσιος, ανεξέλεγκτος, άναρχος laissez-faire καπιταλισμός»… Υπάρχει και μια γνωστή σεκάνς στο τεύχος Amazing Spider-Man #38 όπου ο Parker αρνείται να συμμετάσχει σε μια διαδήλωση φοιτητών. Έκτοτε ο Ditko επιχείρησε να “σβήσει” αυτή τη λεπτομέρεια για τον ήρωα, αποδίδοντάς τη σε δικά του βιώματα. Ο Captain America, δημιούργημα δύο καλλιτεχνών εβραϊκής καταγωγής την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μπήκε αμέσως στην πολιτική μάχη, καθώς στο πρώτο του τεύχος απεικονίζεται να δίνει γροθιά στον Χίτλερ. Ο δημιουργός Joe Simon ανέφερε πως δέχθηκε απειλές μετά την κυκλοφορία του τεύχους λόγω του πολιτικού αυτού statement. Η πολιτική κληρονομιά του Captain America δεν χάθηκε στη μετέπειτα ιστορία των κόμικς και των ταινιών, όπως στην ταινία “Captain America: The Winter Soldier” (2014), το στόρι της οποίας αποκαλύπτει την εισβολή της φασιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Hydra στον αμερικανικό κρατικό μηχανισμό ασφαλείας. Η Marvel προσπάθησε κατά καιρούς να απομακρύνει τα κόμικ από την πολιτική, αλλά η ίδια η ιστορία δείχνει ότι αυτό δεν ήταν εφικτό. Οι X-Men για παράδειγμα πρωτοεμφανίστηκαν το 1963 – την ίδια χρονιά που η αστυνομία κατέστειλε με βία τις αντιρατσιστικές διαδηλώσεις του Κινήματος Μπέρμιγχαμ στην Αλαμπάμα και που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πρωτοστάτησε στην πορεία στην Ουάσιγκτον. Οι X-men, μια ομάδα ανθρώπων που γεννήθηκαν διαφορετικοί, αντικατοπτρίζουν μέχρι σήμερα τις διακρίσεις κατά φυλετικών μειονοτήτων και φυσικά της LGBTQ κοινότητας. Ο Green Arrow είναι γνωστός για τις αριστερές του πεποιθήσεις, ενώ ο Hawkman παρουσιάζεται συντηρητικός, κάτι που έχει οδηγήσει σε επικές διαμάχες μεταξύ τους. Φυσικά και υπάρχουν ήρωες που κινούνται στα… άκρα: Ο Wally West των 80’s, ο γνωστός Flash, ξεκίνησε με συντηρητικές απόψεις στο κόμικ “New Teen Titans” προτού μετατοπιστεί σε πιο φιλελεύθερες ιδέες όταν απέκτησε τον δικό του τίτλο. Ο US Agent, κατά κόσμον John Walker, παρουσιάζεται επίσης ως υπερσυντηρητικός χαρακτήρας. Σε μία ιστορία μάλιστα εμφανίζεται να επικροτεί τον Norman Osborn για τη δολοφονική “αντιμετώπιση” της εξωγήινης φυλής των Skrulls… Ήρωες με στρατιωτικό υπόβαθρο όπως οι Green Lantern (Hal Jordan), Captain Marvel (Carol Danvers) και Nick Fury, συνήθως έχουν μια πιο συντηρητική προσέγγιση. Από την άλλη, ο Iron Man / Tony Stark με την ξεκάθαρη καπιταλιστική του νοοτροπία, είναι πιθανό να είναι «ρεπουμπλικανός στην καρδιά», κάτι που ίσως ισχύει και για τον Batman / Bruce Wayne, λόγω της ατομικιστικής και συχνά αυταρχικής του στάσης. Φυσικά και υπάρχουν ήρωες που κινούνται στα… άκρα. Για παράδειγμα, ο Rorschach από τους Watchmen έχει μια σαφή ακροδεξιά κοσμοθεωρία, ενώ ειδική μνεία αξίζει στον Homelander από τη σειρά “The Boys” για την αυταρχικότητά του και τη φασιστική ιδεολογία του. Είναι σημαντικό να προσθέσουμε εδώ ότι εκτός των πιο maistream εκδόσεων, τα graphic novels έχουν καταφέρει να αποτυπώσουν δυναμικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Ειδική μνεία αξίζει στα εξαιρετικά “The Arrival” του Shaun Tan, το “Persepolis” της Marjane Satrapi και το “American Born Chinese” του Gene Luen Yang, που σύντομα θα γίνει σειρά από τη Disney+. Και τα τρία περιγράφουν κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές και έχουν κερδίσει πολυάριθμα βραβεία, όχι μόνο στην κατηγορία των κόμικ αλλά και ως ξεχωριστά λογοτεχνικά έργα. Και το σχετικό link...

ΙΣΤΟΡΙΑ Όταν η Vampirella εκδόθηκε για πρώτη φορά από την Warren Publishing το 1969, ήταν ένας κάτοικος του πλανήτη Drakulon, έναν κόσμο όπου η φυσιολογία των κατοίκων του απαιτει να πίνουν αίμα (όπως εμείς το νερό). Εκεί τα ποτάμια και οι θάλασσες ήταν γεμάτα με αίμα. Ο Drakulon είναι σε τροχιά γύρω από δυο δίδυμους ήλιους, τον Σάτυρο και την Κίρκη. Ο Σάτυρος σε τακτά χρονικά διαστήματα εκρύγνειται και καίει την επιφάνεια του πλανήτη, καταστρέφοντας όλα τα έμβια όντα. Στη συνέχεια, όταν ο ήλιος επιστρέφει στην φυσιολογική του κατάσταση, δημιουργείται ξανά νέα ζωή και ένας νέος πολιτισμός αρχίζει να υπαρχει εκ νέου. Η Vampirella ανήκει στην φυλή των Vampiri, οι οποίοι είναι σε θέση να μετατραπούν σε νυχτερίδες, βγάζουν φτερά στους ώμους τους για να μπορούν να πετάξουν και πίνουν αίμα αντι νερό. Αργά αλλά σταθερά, οι κάτοικοι της Drakulon εξαφανίζονται από την τελευταία έκρηξη του Σατύρου. Καθώς η ηρωίδα μας είναι από τους τελευταίους των Vampiri, αγωνίζεται για την επιβίωσή της ώσπου ένα διαστημόπλοιο από τη Γη (το "Arthur C. Clarke") κάνει ανώμαλη προσγείωση στον Drakulon. Οι αποπροσανατολισμένο γήινοι της επιτέθηκαν, και όταν εκείνη ανταπέδωσε και φισικά τους νίκησε, ανακάλυψε ότι είχαν αίμα στις φλέβες τους. Τελικά κατάφερε να πιλοτάρει το σκάφος πίσω στη Γη, όπου ξεκίνησε τις περιπέτειές της. Μετά την προσγείωση, η Vampirella συνειδητοποιεί ότι στη Γη χρειάζεται χρήματα και τρόφιμα. Τα τρόφιμα δεν είναι πρόβλημα, καθώς υπάρχουν άνθρωποι εν αφθονία γύρω της, που σφύζουν από ζωή και... αίμα! Για τα χρήματα πιάνει δουλειά σε ένα γραφείο Μοντέλων που την στελνουν στο Hollywood αλλά στη διαδρομή για την πρώτη της δουλειά το αεροπλάνο της θα χτυπηθεί από κεραυνό και θα πέσει σε μια απομακρυσμένη οροσειρά. Η Vampirella είναι ο μόνος επιζών, όμως τα φτερά της έχουν σπάσει από την πτώση της, και αναγκάζεται να τραφεί με τα πτώματα των άλλων επιβατών πριν πεθάνει μέσα στο κρύο. Ανάμεσα στους επιβάτες του αεροσκάφους είναι ο Kurt Van Helsing αδελφός του τυφλού Conrad Van Helsing. Ο τυφλός αδελφός νομίζει ότι για τον χαμό του αδελφού του ευθύνετα η Vampirella, οπότε ορκίζεται αιώνιος εχθρός της, παρασύρωντας στον ορκο του και τον γιο του Αδάμ. Η οικογένεια Van Helsing έχει παράδοση στο κυνήγι των βαμπίρ όπως στο «Δράκουλα» το μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ. Αδύναμη και τραυματισμένη, η Vampirella διασώζεται από τον Δρ. Tyler Westron που την φέρνει στην κλινική του. Εκεί η Vampirella ανακαλύπτει ότι ο Δρ. Westron είναι στην πραγματικότητα μάγος και ηγέτης της Αδελφότητας του Χάους, μιας λατρείας αφιερωμένης στον τρελό θεό Χάος. Κατά τη διάρκεια μιας ανθρωποθυσίας για να έρθει ο θεός Χάος στη Γη, η Vampirella καταστρέφει τα Crimson Chronicles (Τα Άλικα Χρονικα, την "Βίβλο" του Χάους) και αυτό είναι αποφασιστικής σημασίας για την καταστροφή της κλινικής και όλης της αδελφότητας. Έτσι αρχίζει μια μακρά και διαρκή διαμάχη με την Αδελφότητα του Χάους και τους δαίμονες από το Υπερπέραν. Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα ταξίδια και οι περιπέτειες της προκειμένου να καταστρέψει την Αδελφότητα του Χάους. Σε μια άλλη σειρά περιπετειών της η Vampirella συναντά ένα γερασμένο, αλκοολικό μάγο με κατεστραμένη καριέρα, γίνονται ομάδα και δίνουν παραστάσεις μαζί. Ενώ σε μια άλλη ιστορία η Vampirella συναντά την Pantha – άλλη μια εξωγήινη από έναν άλλον πλανήτη στο σύστημα Σάτυρος και Κίρκη. Σ’αυτόν τον πλανήτη οι κάτοικοι μπορούν να μετατραπούν σε μεγάλες γάτες. Η Pantha μεταμορφώνεται σε ένα μαύρο πάνθηρα. Σε μια άλλη κλασική ιστορία, ταξιδεύει πίσω στο χρόνο με το ψευδώνυμο Ella Normandy και συναντά τον Κόμη Δράκουλα, ο οποίος την ερωτεύεται. Η Vampirella συνεργάζεται με τους Van Helsings εκείνης της εποχής για να τον νικήσουν. Οι εξωγήινοι, οι δαίμονες, οι θεοί, τα τέρατα, τα βαμπίρ και οι λυκάνθρωποι είναι στην ημερήσια διάταξη για την Vampirella μαζί με μια ποικιλία από μικρές ιστορίες που αφορούν την εμβάθυνση της σχέσης της με τον Adam van Helsing τον οποίο ερωτεύεται και την δυσπιστία που αντιμετωπίζει από τον Conrad van Helsing για εκείνη, και την ανάγκη της για την καθημερινή έγχυση ορού, υποκατάστατου του αίματος, για να την κρατήσει μακριά από την σφοδρή επιθυμία της για αίμα. Οι Ιστορίες της Βαμπιρέλλας τόσο σε ύφος όσο και σχεδιασμό διαφοροποιούνται σε σχέση με τις τρεις περιόδους που οριοθετούνται από τους τρεις εκδοτικούς οίκους που είχαν διαδοχικά τα δικαιώματα των ιστοριών της. Έτσι έχουμε την περίοδο του Warren, την περίοδο του Harris και την περίοδο του Dynamite. ΠΕΡΙΟΔΟΣ WARREN (1969-1983) Toν Σεπτέμβριο 1969 οι Εκδόσεις Warren εγκαινίασαν ένα νέο τίτλο για να συμπληρώσει την γκάμα τους από περιοδικά φρίκης. Ο Eerie και ο Creepy ήταν οι ναυαρχίδες των τίτλων τους, με μια ετερόκλητη συλλογή από ιστορίες τρόμου σε κάθε τεύχος. Ως αντίστιξη με τους αρσενικούς, μακάβριους παρουσιαστές Eerie και Creepy, αποφασίστηκε ότι ο νέος τίτλος θα πρέπει να παρουσιάζεται από μια γυναίκα – και μάλιστα πολύ όμορφη! Το πρώτο σκίτσο της Βαμπιρέλλας του Frazetta. Ο Forrest J. Ackerman και ο James Warren (εμπνευσμένοι από την ταινία Barbarella) έφεραν την ιδέα της "Βαμπίρ-ellaς". Ένα ανερχόμενο αστέρι στον κόσμο της τέχνης δημιούργησε το πρώτο εξώφυλλο, ετσι ο πλέον θρυλικός Frank Frazetta παρέδωσε στον κόσμο την πρώτη εικόνα της Βαμπιρέλλας. Η Βαμπιρέλλα του Warren είναι φυσιογνωμικά περισσότερο λατίνα αλλά λιγότερο δυναμική, περισσότερο “ένα κορίτσι μόνο ψάχνει” και λιγότερο μια femme fatale έτοιμη για όλα, αλλά το όλο στήσιμο της έκδοσης, αποπνέει μια υπέροχη μαγεία ρετρό και μια αξεπέραστη ατμόσφαιρα νουάρ σε κάθε πανέμορφο καρέ της. Οι Εκδόσεις Warren εξέδωσαν 112 τεύχη, το τελευταίο δημοσιεύθηκε το Μάρτιο του 1983. ΠΕΡΙΟΔΟΣ HARRIS (1988-2010) Μετά από ένα χρονικό διάστημα στο κενό μετά την κατάρρευση των Εκδόσεων Warren, Οι εκδόσεις Harris Comics αγόρασαν τον τίτλο Vampirella και την έβαλαν πάλι στο προσκήνιο. Η πρώτη τους προσπάθεια ήταν μια «συνέχεια» του περιοδικού Warren με το τεύχος #113, η οποία είχε περιορισμένη επιτυχία. Ως εκ τούτου, το συγκεκριμένο τεύχος, είναι ένα από τα πιο περιζήτητα και σπάνια κόμικς Vampirella που υπάρχουν. Αφού είδαν τις αντιδράσεις του κοινού, οι εκδόσεις Harris, στη συνέχεια, παρήγαγαν ένα μεγάλο εύρος από κόμικς, κυρίως συλλεκτικούς τόμους και περιοδικά, καθώς και διάφορα συλλεκτικά αντικείμενα όπως αγάλματα και κάρτες ανταλλαγής. Η Βαμπιρέλλα αυτής της περιόδου γίνεται ένα κακό κορίτσι, μια femme fatale, τώρα είναι φυσιογνωμικά μια καυκάσια ώριμη γυναίκα, γεμάτη έξαψη και πάθος. ΠΕΡΙΟΔΟΣ DYNAMITE (2010-Σήμερα) Μετά από μια σταθερή μείωση στις πωλήσεις οι Εκδόσεις Harris αποφάσισαν ότι ο χαρακτήρας της Vampirella δεν ήταν πλέον βιώσιμος. Το 2010 η Vampirella πωλήθηκε στην Dynamite Entertainment. Αρχικά, μερικές συλλογές του Warren και Harris δημοσιεύθηκαν για να κρατήσουν το σήμα στα μάτια του κοινού και, στη συνέχεια, η Dynamite ξεκίνησε μια νέα περίοδο για την Vampirella με μια σειρά μηνιαίων τευχών από τον Νοέμβριο του 2010. Αυτή η περίοδος εστιάζει στα comics, στους συλλεκτικούς τόμους και σε περιοδικά. Η τελευταία σειρά την στιγμή που γραφτηκε το παρόν, ειναι η Vampirella V3 2016. Η Βαμπιρέλλα της Dynamite συνεχίζει στο στυλ της προηγούμενης περιόδου με εκπληκτικούς καλλιτέχνες να αναδεικνύουν τα μοναδικά χαρακτηριστικά αυτού του υπέροχου χαρακτήρα. ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ Πέρα από τον θρυλικό Frank Frazetta που έχει αποδόσει την Βαμπιρέλλα για πρώτη φορά, αλλά έχει φτιάξει και πάρα πολλά εξώφυλλα, άλλοι σημαντικοί καλλιτέχνες που έχουν ασχοληθεί με τον χαρακτήρα είναι ο μοναδικός Jose Gonzales, ο Chris Dien, ο Mike Hoffman, ο εκπληκτικός Joe Jusko, o Alex Ross, ο Ray Lago, ο Ed Lloyd, ο Mike Mayhew, ο Manuel Sanjulian, ο Mark Texiera, ο Enrique Torres και φυσικά ο βετεράνος Tom Sutton. Πολλοί νέοι καλλιτέχνες δοκιμάζουν συνεχώς να αποτυπώσουν στο χαρτί το φαινόμενο που ονομάζεται Βαμπιρέλλα, με μεγάλη επιτυχία, μεταξύ αυτών και ο δικός μας Ηλίας Χατζούδης. ΤΑΙΝΙΕΣ Το 1975 εγινε η πρώτη άκαρπη προσπάθεια από την Hammer films με πρωταγωνίστρια την Barbara Leigh αλλά δυστυχώς η ταινία δεν ολοκληρώθηκε. Ενω το 1996 είχαμε την παραγωγή της βιντεο-ταινίας Vampirella (1996) με πρωταγωνίστρια την Talisa Soto. Barbara Leigh ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Δυστυχώς ελληνικές εκδόσεις δεν υπάρχουν, πέρα από κάποια scanlations. ΠΗΓΕΣ http://www.vampilore.co.uk/index.html http://www.comicvine.com/vampirella/4005-1677/ http://en.wikipedia.org/wiki/Vampirella http://www.comics.org/series/1916/ http://www.imdb.com/title/tt0118063/ http://www.sinfulcelluloid.com/ http://www.barbaraleigh.net/Vampirella.php