Αναζήτηση στην Κοινότητα

Μεγάλωσε διαβάζοντας Ντίσνεϋ, έμαθε ιταλικά για να γνωρίσει τους αγαπημένους του κομίστες και σήμερα εκδίδει στα ελληνικά το έργο του πιο εμβληματικού δημιουργού της σύγχρονης ιταλικής σκηνής. Μιλήσαμε με τον εκδότη – δημοσιογράφο και μεταφραστή κόμικς Γιάννη Ιατρού, για την αγάπη του προς τα κόμικς και ιδιαίτερα τα ιταλικά, για το πώς από μικρός αναγνώστης και ερασιτέχνης μεταφραστής έγινε επαγγελματίας συνεντευξιαστής δημιουργών, και τελικά εκδότης. Μας μίλησε για την έκδοση της Προφητείας του Αρμαντίλλο στα ελληνικά, την ανταπόκριση του διάσημου Ιταλού δημιουργού της Προφητείας Τζεροκαλκάρε για την ελληνική έκδοση, μας είπε ποιο ελληνικό κόμικς θα ήθελε να δει στο Netflix και τα μελλοντικά σχέδια της DocMZ Publishing. Γιάννη, πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για τα κόμικς και ιδιαίτερα για τα ιταλικά; Διαβάζω κόμικς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, βασικά έμαθα να διαβάζω μέσα από τα κόμικς – κάτι που εξηγεί τη διαχρονική αδυναμία μου στον σωστό τονισμό των λέξεων, αφού τα διάβαζα όλα κεφαλαία. Έτυχε να γαλουχηθώ μέσα από τις σελίδες των περιοδικών Ντόναλντ και Αλμανάκο, αλλά και των υπόλοιπων εκδόσεων κόμικς με ήρωες του Ντίσνεϋ από τις εκδόσεις Νέα Ακτίνα (Μίκυ Μάους, Κλασικά, ΚΟΜΙΞ), επομένως διέκρινα το σχέδιο των αμέτρητων Ιταλών καλλιτεχνών που δημοσιεύονταν στις σελίδες του: Τζόρτζιο Καβατσάνο, Μάσιμο Ντε Βίτα, Σίλβια Τζίκε, Λούτσιο Λεόνι, ήταν μερικά από τα ονόματα που ξεχώρισα από παιδί, αναζητώντας ενστικτωδώς το σχέδιό τους καθώς ξεφύλλιζα τα επόμενα τεύχη που μου αγόραζαν οι γονείς μου. Μεγαλώνοντας, μου καλλιεργήθηκε το ενδιαφέρον για τη μετάφραση και τη δημοσιογραφία. Ξεκίνησα μαθήματα ιταλικών και ήδη σε ηλικία 13 ετών βρέθηκα να πραγματοποιώ συνεντεύξεις με γνωστούς δημιουργούς κόμικς με ήρωες του Ντίσνεϋ, κατά βάση Ιταλούς. Ανοίγοντας τους αναγνωστικούς μου ορίζοντες, σταδιακά άρχισα να εξερευνώ όλο και περισσότερο την πλούσια παράδοση των ιταλικών κόμικς, ανακαλύπτοντας καλλιτέχνες όπως ο Μίλο Μανάρα, ο Τανίνο Λιμπερατόρε, ο Αντρέα Πατσιέντζα, ο Αλτάν, ο Βιτόριο Τζαρντίνο, ο Ούγκο Πρατ, ο Τιτσιάνο Σκλάβι και άλλοι τόσοι ακόμα. Είχα την τύχη να περάσω ένα εξάμηνο ως φοιτητής Erasmus στη Ρώμη και να επισκεφτώ όσο περισσότερα φεστιβάλ κόμικς μπορούσα, βιώνοντας από κοντά τη ζωντάνια και την αμείωτη πειραματική διάθεση της ιταλικής σκηνής κόμικς. Πώς φτάνουμε από αναγνώστης και δημοσιογράφος κόμικς να γίνεσαι εκδότης; Παραμένω και τα δύο προηγούμενα πάντως! (γέλια) Η πιο ειλικρινής απάντηση είναι ότι το ένα έφερε το άλλο.Το μικρόβιο της μετάφρασης μου είχε ήδη μπει από τότε που ο Χρήστος Τερζόπουλος των εκδόσεων Νέα Ακτίνα μου είχε προτείνει να μεταφράζω Disney κόμικς από αγγλικά και ιταλικά… Μετά έκλεισαν και έμεινα με το απωθημένο. Είχα γνωρίσει έναν μεγάλο αριθμό δημιουργών κόμικς, όχι μόνο μέσα από τη δημοσιογραφική μου δραστηριότητα, αλλά και από τη συμμετοχή μου στη διοργάνωση διαφόρων φεστιβάλ κόμικς ανά την επικράτεια (AthensCon, The Comic Con, Chaniartoon – International Comics & Animation Festival), όπου συνήθως αναλαμβάνω χρέη υπεύθυνου διεθνών καλεσμένων, διερμηνέα ιταλικών και επιμελητή εκθέσεων. Πολλοί από τους καλλιτέχνες με τους οποίους είχα επαφές, ενδιαφέρονταν να δουν τα λιγότερο ή περισσότερο γνωστά έργα τους να δημοσιεύονται στην Ελλάδα – μεταξύ μας, πιστεύω ότι πολλοί εξ αυτών αναζητούν τρόπο να ξανάρθουν. (γέλια) Στην αρχή πρότεινα σε άλλους Έλληνες εκδότες να βγάλουν κάποιους από τους τίτλους που μου φαίνονταν ενδιαφέροντες, αλλά, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν ανταποκρίθηκαν. Επομένως σκέφτηκα: γιατί δεν το κάνω εγώ κατευθείαν; Το πρώτο βιβλίο κόμικς που κυκλοφόρησε από την DocMZ Publishing ήταν το Infierno!, ένα βουβό κόμικς δίχως καμία λεζάντα και κανένα συννεφάκι διαλόγου, δια χειρός Τίτο Φαράτσι και Σίλβια Τζίκε. Οι δυο τους με βοήθησαν σημαντικά στα πρώτα εκδοτικά μου βήματα, αφού είχαμε γίνει ήδη φίλοι – με την Τζίκε γνωρίζομαι από τα 13 μου – άρα υπήρχε απόλυτη εμπιστοσύνη και ανοχή στους πειραματισμούς και την απειρία μου. Ο Φαράτσι εδώ και μερικά χρόνια είναι υπεύθυνος των εκδόσεων κόμικς ενός από τους μεγαλύτερους ιταλικούς εκδοτικούς οίκους, του Feltrinelli, επομένως οι συμβουλές του ήταν καθοριστικές – εξίσου υποστηρικτικοί βέβαια, υπήρξαν και πολλοί Έλληνες συνάδελφοι στους οποίους κάθε τόσο προστρέχω για βοήθεια. Το καλό με την επιλογή ενός βουβού κόμικς σαν πρώτη έκδοση ήταν ότι δεν υπήρχε ο επιπλέον κόπος της μετάφρασης και της συνακόλουθης επιμέλειας (lettering, διορθώσεις, διορθώσεις, διορθώσεις), κάτι που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε στους επόμενους δύο τίτλους που κυκλοφόρησαν τον πρόσφατο Μάιο, των Σμάλτο & Τζόννυ των Τζόρτζιο Πετσίν και Τζόρτζιο Καβατσάνο και Όλυμπος Α.Ε. των Βιντσέντζο Τσεράμι και Σίλβια Τζίκε. Η εμπειρία από τις δύο τελευταίες εκδόσεις απεδείχθη πολύτιμη για την προετοιμασία της Προφητείας του Αρμαντίλλο, του πρώτου ολοκληρωμένου έργου του Τζεροκαλκάρε στα ελληνικά. Πώς αποφασίσατε να βγάλετε την Προφητεία του Αρμαντίλλο στα ελληνικά και ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε; Η Προφητεία του Αρμαντίλλο ήταν από τα πρώτα κόμικς χωρίς παπιά και ποντίκια που διάβασα! Ήταν δώρο ενός παιδικού φίλου μου που είχε επισκεφτεί τη Ρώμη το 2015, ο οποίος είχε ζητήσει απ’ το κομιξάδικο που το αγόρασε «το καλύτερο ιταλικό κόμικς που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή». Μαγεύτηκα αμέσως από την αμεσότητα της αφήγησης και την απλότητα του σχεδίου, αλλά και τη φυσικότητα με την οποία εναλλάσσει διαρκώς τη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων του – και κατ’ επέκταση του αναγνώστη. Μετά το κλείσιμο του Μπλε Κομήτη όπου πρωτοδημοσιεύτηκαν ιστορίες του (Kobane Calling), οι εκδόσεις Polaris κυκλοφόρησαν ένα βιβλίο του Τζεροκαλκάρε (Στον μακαρίτη Αϊ-Βασίλη) το 2021 αλλά δε συνέχισαν. Το 2023 ξεκίνησα να συνεργάζομαι με το φεστιβάλ κόμικς και κινουμένων σχεδίων Chaniartoon. Συζητώντας με τον διοργανωτή του φεστιβάλ Μάριο Ιωαννίδη το ενδεχόμενο να προσκαλέσουμε τον Τζεροκαλκάρε σε κάποια επόμενη διοργάνωση, συμφωνούσαμε ότι θα είχε περισσότερο νόημα αν είχαν κυκλοφορήσει περισσότερα έργα του στα ελληνικά. Έτσι, ήταν μία από τις πρώτες βλέψεις αμφότερων όταν την επόμενη χρονιά ξεκινήσαμε την εκδοτική μας δραστηριότητα – έτσι συνεργαστήκαμε για να φέρουμε σε πέρας το ομολογουμένως φιλόδοξο πρότζεκτ της μεταφοράς στην Ελλάδα του συνόλου της βιβλιογραφίας του Ιταλού καλλιτέχνη-φαινόμενο. Η μεγαλύτερη δυσκολία θα έλεγα πως ήταν το κομμάτι της μετάφρασης, καθώς ο Τζεροκαλκάρε χρησιμοποιεί διαρκώς ιταλική και ειδικότερα ρωμαϊκή αργκό στα κείμενά του. Επομένως έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να αποδοθούν σωστά οι διάλογοι στα ελληνικά – καθοριστική γι’ αυτό ήταν η συμβολή του ελληνόφωνου Ιταλού συνεργάτη της DocMZ Publishing Τζόναθαν Τσικαρέλι, ο οποίος επισφραγίζει με την παρουσία του στην ομάδα την γλωσσική πιστότητα. Ποια ήταν η αντίδραση του Τζέρο όταν του κάνατε κρούση για να κυκλοφορήσει το κόμικς στα ελληνικά; Είχα γνωρίσει τον Τζεροκαλκάρε κατά τη διάρκεια του Erasmus μου, στην πρώτη μεγάλη έκθεση που αφιέρωσε σε αυτόν το Μουσείο Τέχνης του 21ου Αιώνα (MAXXI) στη Ρώμη το 2019. Τον είχα πλησιάσει δειλά-δειλά και του ζήτησα να μου υπογράψει τα βιβλία μου με τα σπαστά ιταλικά μου. Ήταν πολύ προσηνής και φιλικός, μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση γιατί δεν ήθελε να με ξεπετάξει, αλλά αφιέρωσε αρκετό χρόνο για να συζητήσουμε, παρά τα ανυπόμονα βλέμματα των επόμενων από μένα στην ουρά. Κρατήσαμε επαφή, συναντηθήκαμε ξανά μερικούς μήνες αργότερα στη Νάπολη, όπου το έδωσα μερικά τεύχη του Μπλε Κομήτη που δημοσίευαν το Kobane Calling σε συνέχειες, και αργότερα του έστειλα ένα αφιέρωμα που είχα γράψει για εκείνον και το έργο του στο Καρέ Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών. Οι συνεννοήσεις για την μετάφραση του βιβλίου στα ελληνικά έγιναν απευθείας με την Bao Publishing, τον εκδοτικό οίκο με τον οποίο συνεργάζεται, επομένως τις προάλλες που τον συνάντησα ξανά στη Νάπολη και του αποκάλυψα ότι είμαι ένας από τους δύο Έλληνες εκδότες του, φάνηκε να είναι μια ευχάριστη έκπληξη και για εκείνον. Μου απάντησε «τώρα που έκανα τη σύνδεση είμαι δύο φορές χαρούμενες που θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά!», ενώ σχολίασε με νόημα πως δεν έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα… ακόμα. O Γιάννης Ιατρού με τον Zerocalcare στο Comicon Napoli 2025. Γιατί πιστεύεις ότι ο Τζεροκαλκάρε είχε τόσο μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως; Νομίζω ότι το εξηγεί καλύτερα ο ίδιος στη συνέντευξη που μου παραχώρησε για την κυκλοφορία του νέου βιβλίου στα ελληνικά, επομένως θα παραπέμψω απευθείας στην απάντησή του. Λέει ο Τζεροκαλκάρε: «Εν μέρει, προφανώς ένα από τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης είναι ότι σε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις έχουμε τα ίδια πολιτιστικά καταναλωτικά αγαθά: βλέπουμε τα ίδια κινούμενα σχέδια, τις ίδιες ταινίες, παίζουμε τα ίδια βιντεοπαιχνίδια, τρώμε τα ίδια πράγματα κ.λ.π. Μερικά από αυτά τα πράγματα είναι κοινές εμπειρίες. Όμως, το θέμα είναι ότι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής για να καταφέρεις να συντονιστείς με αυτό που διηγούμαι είναι να βιώνεις το ίδιο αίσθημα ανεπάρκειας, ίσως ανασφάλειας ή και ευθραυστότητας, που στην πραγματικότητα δεν έχει ηλικιακούς ή γεωγραφικούς περιορισμούς. Αν το ‘χεις μέσα σου, είναι κάτι που σου επιτρέπει να αναγνωρίσεις την παράνοια που βιώνει ο χαρακτήρας μου. Αντίθετα, αν ήσουν ένα πολύ ήρεμο άτομο, γεμάτο αυτοπεποίθηση, ίσως ακόμα κι αν είσαι από τη Ρώμη, από τη γειτονιά μου και στην ηλικία μου, πάλι να μην κατάφερνες να ταυτιστείς με αυτό που αφηγούμαι». Η αφίσα της πρώτης σειράς του Τζεροκαλκάρε στο Netflix, Κατά Μήκος της Διακεκομμένης Γραμμής. Το κόμικς γράφτηκε το 2011. Τι πιστεύεις ότι το κάνει να είναι τόσο επίκαιρο 14 χρόνια μετά; Πριν από μένα, το ίδιο πρέπει να πίστεψε και το Netflix για να βασίσει την πλοκή της πρώτης σειράς του Τζεροκαλκάρε πάνω του. (γέλια) Το ενδιαφέρον με αυτό το έργο είναι ότι, ενώ περιγράφει μία πολύ συγκεκριμένη και σαφώς οριοθετημένη γεωγραφική περιοχή και χρονική περίοδο σαν background της ιστορίας που αφηγείται, δομείται με τέτοιο τρόπο που μπορείς να αντιληφθείς ακριβώς το συνολικό πνεύμα του, ακόμη κι αν δε μοιράζεσαι τα ίδια ή παρόμοια ερεθίσματα, αφού μπορείς πολύ εύκολα να το φέρεις στα μέτρα του δικού σου πού και του δικού σου πότε. Μπορεί να μην έχουμε Σπακαροτέλα, αλλά έχουμε τον Κορκονέα, δεν έχουμε Κάρλο, αλλά έχουμε Παύλο… κατάλαβες. Από την άλλη, πολλές από τις πολιτισμικές του αναφορές είναι πράγματι καθολικές: ταινίες όπως Star Wars και Jurassic Park, μάνγκα και άνιμε όπως το Fist of the North Star, κόμικς όπως το Blacksad… Αλλά πέραν όλων αυτών, ο συναισθηματικός αντίκτυπος της ανθρώπινης απώλειας και η εξομολογητική διήγηση μιας νεανικής ανθρώπινης σχέσης είναι μερικά από τα απολύτως άχρονα στοιχεία αυτού του εξαιρετικού κόμικς του Τζεροκαλκάρε – δεν είναι τυχαίο ότι έχει μεταφραστεί σε άλλες επτά γλώσσες μέχρι σήμερα. Ποιο ελληνικό κόμικς θα ήθελες να δεις σε μια μεγάλη τηλεοπτική πλατφόρμα; Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ταινίες και σειρές – τόσο με ηθοποιούς όσο και κινουμένων σχεδίων – οι οποίες αντλούν την έμπνευσή τους από τα κόμικς να κατακλύζουν τον κινηματογράφο και τις διάφορες τηλεοπτικές πλατφόρμες. Το Happy! και το Watchmen στο HBO, το Κατά Μήκος της Διακεκομμένης Γραμμής και το πρόσφατο Eternauta στο Netflix, το Invincible και το The Boys στο amazon prime, για να μη μιλήσουμε για το Disney+. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτή η κουλτούρα – ειδικά σε ό,τι αφορά τις ενήλικες σειρές κινουμένων σχεδίων, έχουμε να δούμε κάτι άξιο λόγου από το Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, ενώ τα ελληνικά κόμικς, αν και βρίσκονται σε ανοδική πορεία, δεν είναι το πιο εξαγώγιμο προϊόν μας, ενώ παραμένουν στην κοινή αντίληψη εν πολλοίς στο φάσμα του niche, για να απασχολήσουν σοβαρά μία ελληνική εταιρεία παραγωγής. Στην Ελλάδα μόνο Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα με τον Αδάμαστο και τα Κουραφέλκυθρα με το 5λεπτο short στο Cinobo το έχουν καταφέρει με έναν τρόπο μέχρι στιγμής – αλλά μιλάμε για μια εξαίρεση στον κανόνα. (Τα Κουραφέλκυθρα είχαν και μια αριστουργηματική live action μεταφορά του Θείου Αιμιλίου στην εκπομπή του Βασίλη Λεβέντη, αλλά τι σας λέω κι εγώ τώρα…) Επομένως, δυστυχώς μία τέτοια συζήτηση δε μου φαίνεται ρεαλιστική αυτή τη στιγμή. Θα μου επιτρέψεις όμως να μη βάλω φραγμούς στη φαντασίωσή μου και να αναφερθώ σε περισσότερα από ένα κόμικς που θα ήθελα να μεταφερθούν στη μικρή οθόνη. Θα μπορούσα να δω πολύ άνετα το Hard Rock, τη χιουμοριστική σειρά με αυτοαναφορικά στοιχεία του Tasmar, ως σειρά κινουμένων σχεδίων – πιστεύω θα είχε μεγάλη επιτυχία γιατί συνδυάζει μια εύπεπτη εικαστικά αισθητική με ένα πολύ φρέσκο στόρι. Πλάκα-πλάκα, το σχεδιαστικό και αφηγηματικό ύφος του Τάσου Μαραγκού είναι πολύ κοντά σε αυτό του Τζεροκαλκάρε. Αντίστοιχα, θα ήθελα πολύ να δω τον ξεκαρδιστικό Φωτογράφο των Βαβαγιάννη – Δερβενιώτη σε σειρά κινουμένων σχεδίων, ή ακόμα και μια σειρά σύντομων επεισοδίων με σενάρια α λα Κουραφέλκυθρα. Μιας και τα άνιμε κερδίζουν διαρκώς έδαφος στις προτιμήσεις του δυτικού τηλεθεατή, θεωρώ ότι μια καλή περίπτωση για αυτό θα ήταν το Galaxia του Μάνου Λαγουβάρδου, μια διαγαλαξιακή περιπέτεια δράσης με manga αισθητική. Τέλος, μπορώ εύκολα να φανταστώ την ιστορική σειρά του Θανάση Καραμπάλιου 1800 ως σειρά εποχής ζωντανής δράσης – τώρα που το σκέφτομαι, αν κρίνω από τις τάσεις της ελληνικής τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια, το τελευταίο θα μπορούσε να μην προϋποθέτει τη συμμετοχή κάποιας μεγάλης τηλεοπτικής πλατφόρμας. Τι άλλο ετοιμάζει η DocMZ Publishing το επόμενο διάστημα; Η DocMZ Publishing είναι μία από τις πτυχές της DocMZ Entertainment, ενός φιλόδοξου πρότζεκτ με αναφορά στην ευρύτερη ποπ κουλτούρα, το θέαμα και την ψυχαγωγία. Γεννήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την ανάγκη μου να δω στα ελληνικά κόμικς που αγαπώ να διαβάζω ο ίδιος, να μπορέσω να μοιραστώ με την υπόλοιπη κοινότητα που αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να τα διαβάσει εύκολα λόγω γλώσσας. Πολλά ιταλικά χιουμοριστικά κόμικς σε μεγάλο βαθμό δεν έχουν μεταφραστεί καν στα αγγλικά. Μερικές φορές νιώθω σαν να τα μεταφράζω για να τα δείχνω στους φίλους μου και να μπορώ επιτέλους να συζητήσω με κάποιον για αυτά. (γέλια) Η αρχική προσέγγιση ήταν η μετάφραση μη Disney κόμικς Ιταλών καλλιτεχνών που είναι γνωστοί στην Ελλάδα κυρίως για την δουλειά τους με την Disney. Αν δείτε τους πρώτους, αλλά και πολλούς από τους επόμενους τίτλους μας, αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό. Η περίπτωση του Τζεροκαλκάρε και η συγκυρία της συνέκδοσης – της σύμπραξης δηλαδή δύο εκδοτικών οίκων για την κυκλοφορία ενός κοινού βιβλίου – μου αποκάλυψαν τη γοητεία αυτού του μοντέλου συνεργασιών, οι οποίες δεν είναι και πολύ συνηθισμένες στο χώρο μας. Ωστόσο, νομίζω ότι είναι ένα μονοπάτι που θα ήθελα να εξερευνήσω, καθώς ο νεοσύστατος εκδοτικός μας οίκος αναζητά το βηματισμό και την ταυτότητά του. Έτσι λοιπόν, τα προσεχή σχέδιά μας περιλαμβάνουν δύο κατηγορίες εκδόσεων. Η πρώτη αφορά στις καθαρά δικές μας εκδόσεις, οι οποίες θα κινηθούν στο ίδιο μοτίβο, με την κυκλοφορία νέων βιβλίων των καλλιτεχνών με τους οποίους συνεργαζόμαστε ήδη όπως η Σίλβια Τζίκε και ο Τζόρτζιο Καβατσάνο, αλλά και με άλλους. Μπορώ να αναφέρω ενδεικτικά το έργο των Στέφανο Τουρκόνι και Τερέζα Ραντίτσε όπως το Porto proibito (Το Απαγορευμένο Λιμάνι) για το οποίο έχουμε ήδη συζητήσει, αλλά και ιερών τεράτων που δε βρίσκονται πλέον στη ζωή όπως ο Λουτσιάνο Μποτάρο. Η δεύτερη αφορά στις «συνεταιρικές» εκδόσεις, οι οποίες μας δίνουν τη δυνατότητα να πειραματιζόμαστε με διαφορετικά είδη και να μεταφράζουμε έργα μεγάλων Ιταλών – και όχι μόνο – καλλιτεχνών. Σε αυτό το μήκος κύματος, θα δείτε πολλές εκπλήξεις το επόμενο διάστημα, για τις οποίες δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα, τόσο αναφορικά με τους συνεργαζόμενους καλλιτέχνες, όσο και με τους εκδοτικούς οίκους με τους οποίους θα ενώσουμε δυνάμεις. Η παρουσίαση του κόμικ θα γίνει στις 14/6 στις 20:30 στο Πεδίον του Άρεως στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Beers and books 2025! Και το σχετικό link...

Εδώ και περίπου 2 μήνες το δουλεύουμεμε, και τώρα επιτέλους μπορούμε να σας ανακοινώσουμε πως το ΠΡΩΤΟ ΔΩΡΕΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΕ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΑ ΚΟΜΙΚΣ γίνετε πραγματικότητα! Καλά ακούσατε, το ηλεκτρονικό περιοδικό COMIC CULTURA έρχεται και περιλαμβάνει άρθρα, αφιερώματα, κριτικές, παρουσιάσεις, συνεντεύξεις, αλλά και κόμικς! Θα περιλαμβάνει εκτεταμένη αρθρογραφία πάνω σε κόμικς τόσο Ελληνικά όσο και ξένα, όπως και σε ποπ κουλτούρα σχετικά με τα κόμικς. Κριτικές-παρουσιάσεις σε νέες εκδόσεις [ελληνικής και ξένης προέλευσης] και σε κλασσικές ιστορίες κόμικς που αγαπήθηκαν και επηρέασαν τον κόσμο των κόμικς σε μεγάλο βαθμό. Αφιερώματα σε δημιουργούς, κόμικς ήρωες και τίτλους εκδόσεων. Κριτικές σε ταινίες και σειρές βασισμένες σε κόμικς. Συνεντεύξεις σε φημισμένους δημιουργούς [Έλληνες & ξένους], σε εκδότες αλλά και άτομα του χώρου. Ειδησεογραφία σε κόμικς και ποπ κουλτούρα. Όλων των ειδών κόμικς και διηγήματα. Όλα αυτά σε 68 έγχρωμες σελίδες κάθε 2 μήνες στο issuu! Με πηγή έμπνευσης το "The Comic Journal" [σε αντίθεση με το οποίο δεν έχουμε ανοίξει ακόμα ιστοσελίδα βέβαια, και δεν σχεδιάζουμε άμεσα να το τυπώσουμε], ο βασικός στόχος αυτού του διαδικτυακού περιοδικού είναι να καταφέρουμε να δείξουμε την ομορφιά των κόμικς και να δώσουμε το δικό μας στίγμα στην Ελλάδα της κρίσης και της αβεβαιότητας... Αγάπη και μεράκι υπάρχει, όρεξη για δουλειά επίσης! Το ρόστερ μας αποτελείται από 10 άτομα [στο πρώτο τεύχος τουλάχιστον] με σημαντική η προσφορά των ιστοσελίδων Smassing Culture , Docmz, ΛΕΦΑΛΟΚ, Comics Trends, Comic Maniacs , Disney Masters, Athlometro. Το πρώτο τεύχος μας θα περιλαμβάνει συνεντεύξεις των JP Ahonen, Λεωκράτης Ανεμοδουράς - και περιμένουμε απαντήσεις από άλλους δύο δημιουργούς (που δεν θα αποκαλύψουμαι ακόμα)... Τέλος, τα 4 μονοσέλιδα κόμικς είναι του διδύμου Σπύρος Ανδριανός - Έλοντι Κόλερ Ανδριανός και τα 2 διηγήματα είναι του Θανάση Λάμπρου [με τίτλο "Μέχρι Το Τέλος Του Κόσμου"] και του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη [με τίτλο "Πορτιέρο Μάκης Ροδίτης - Η Επιστροφή"] - σε εικονογράφηση του ίδιου. Το εξώφυλλο πρόκειται να το σχεδιάσει ο Κώστας Φραγκιαδάκης! Κάπως έτσι, το πρώτο τεύχος πρόκειται να κυκλοφορήσει στο issuu, με την αρχή του νέου έτους, την Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019! Περισσότερες πληροφορίες θα μαθαίνετε σιγά-σιγά... Το δεύτερο τεύχος δημοσιεύθηκε λοιπόν στο issuu, και επρόκειτο για μία νέα ανανεωμένη μορφή του τίτλου, που πρόκειται να θαυμάσει! Αλλάξαμε σχεδόν τα πάντα, με πιο μοντέρνα αισθητική. Βασικότερη αλλαγή στην ύλη είναι η μείωση των άρθρων για χάρη περισσότερων κόμικς. Αρχισυντάκτης: Ίωνας Αγγελής Συντακτική Ομάδα: Σπύρος Ανδριανός, Αλέξανδρος Μινωτάκης, Μάνος Βασιλείου-Αρώνης, Νίκος Γιακούμελος, Ίωνας Αγγελής, Γιάννης Ιατρού [#01-], Νίκος Δημ. Νικολαΐδης [#01], Χρήστος Ασάρβελης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Λάζαρος Κολαξής [#2] Art Director: Ίωνας Αγγελής [#01], Sotos Anagnos [#02] Καλλιτέχνες: Soloup, Σπύρος Ανδριανός [#01-], Θεώδορος Παπαδόπουλος, Κυριάκος Σφακιανάκης, Γιώργος Μπότσος, Άρης Λάμπος, Βασίλης Χειλάς, Παναγιώτης Τσαούσης, Θάνος Κόλλιας, Κωνσταντίνος Κάτσος, Περικλής Κουλιφέτης, Σάββας Αμπατζίδης [#02] Το πρώτο τεύχος εδώ Το δεύτερο τεύχος εδώ

Ανήκει στην πιο δυναμική γενιά δημιουργών κόμικς με τους ήρωες του Disney στην γειτονική Ιταλία, αυτή που πρωταγωνίστησε στην «επανάσταση» του είδους με πρωτοποριακές δημιουργίες όπως οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ (PKNA) και το Μίκυ Μυστήριο Β’ Κύκλος (Mickey Mouse Mystery Magazine). Αιρετικός, με το βλέμμα στραμμένο διαρκώς προς το μέλλον, ο Claudio Sciarrone έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επαναπροσέγγιση του κλασικού Disney κόμικ, με το φουτουριστικό του σχέδιο και τη δημιουργία ιστοριών που ξεχωρίζουν, τόσο από άποψη περιεχομένου όσο και από άποψη τεχνοτροπίας. Στις ιστορίες του, η επιστημονική φαντασία και τα ψηφιακά μέσα κυριαρχούν. Ξεκίνησε να συνεργάζεται με το περιοδικό-ναυαρχίδα της Ιταλικής Disney, Topolino, το 1992, και από τότε μέχρι σήμερα σχεδιάζει ιστορίες με πάπιες και ποντίκια. Και όχι μόνο. Έχει φιλοτεχνήσει επίσης την «κομιστική» διασκευή αρκετών κινηματογραφικών ταινιών της εταιρείας, όπως η Χαμένη Ατλαντίδα, το Μπαμπούλας Α.Ε., το Nemo και το Wall-E. Ιστορίες του έχουμε δει πολλές φορές στην Ελλάδα, σε πολλά περιοδικά. Από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες αποτελεί το αυτοτελές άλμπουμ Slam Duck, μία ιστορία μπασκετικού περιεχομένου με πρωταγωνιστές τα τρία ανιψάκια. Επίσης, αξίζει να αναφερθούν, εκτός από τη συμμετοχή του στις σειρές που αναφέρονται στην εισαγωγή, Οι Χρυσοί Κύκλοι της Ατλαντίδας, μία ιστορία με έντονο ελληνικό άρωμα, η διασκευή του Δον Κιχώτη με πρωταγωνιστή τον Γκούφυ και η Νέα Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ, εμπνευσμένη από την κλασική, ομότιτλη (χωρίς το «νέα») ιστορία. Το τελευταίο διάστημα, ασχολείται με ένα πιο… ενήλικο πρότζεκτ, με τον τίτλο Ugly Duckling. Ο τίτλος, βέβαια, είναι παραπλανητικός. Ο Claudio Sciarrone ήταν ένας από τους καλεσμένους του AthensCon 2017, της μεγαλύτερης εκδήλωσης για κόμικς στην Ελλάδα, που έλαβε χώρα τον περασμένο Δεκέμβρη. Εκεί, είχαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την ακόλουθη συνέντευξη. JohnnyMZ: Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς σου φάνηκε η εκδήλωση, ο κόσμος, η Ελλάδα… Claudio Sciarrone: Να πω την αλήθεια, την Ελλάδα δεν την έχω δει ακόμα. (γέλια) JohnnyMZ: Πράγματι… Φαντάσου τη για τις ανάγκες της συνέντευξης! (γέλια) C.S.: Απ’ ό,τι έχω δει μέχρι τώρα, καλή φαίνεται! Ο κόσμος ήταν πολύ φιλόξενος, χαμογελαστός, εγκάρδιος, σίγουρα ήταν μία εμπειρία που θα μου άρεσε πολύ να επαναλάβω. Ο χώρος επίσης ήταν εκπληκτικός, πολύ καλά οργανωμένος και για να πω την αλήθεια, εξεπλάγην από την ποιότητα και το επίπεδο των καλεσμένων. Ήταν πολύ «μεγαλύτεροι» από αυτούς που έχω γνωρίσει 20 χρόνια τώρα, για παράδειγμα, στο Lucca (σ.σ. το μεγαλύτερο ιταλικό comics convention). Επίσης μου άρεσε πως επικεντρώνεται πραγματικά στα κόμικς, σε αντίθεση με αυτές τις μεγάλες εκδηλώσεις όπως το San Diego, που επικεντρώνονται σταδιακά στις τηλεοπτικές σειρές και τον κινηματογράφο. Όταν ξεκίνησα να συμμετέχω σε τέτοιες εκδηλώσεις, οι ισορροπίες ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που υπάρχουν σήμερα. Επίσης, λόγω του μεγέθους και της ποικιλίας, πολύ συχνά πρέπει να είσαι πολύ επιλεκτικός στο τι θα δεις: βλέπεις 1 αλλά χάνεις 200. Αυτού του τύπου οι διαστάσεις μου φαίνονται οι σωστές, προκειμένου επίσης να έχεις τη δυνατότητα να γνωριστείς με τους συντελεστές και τους υπόλοιπους συναδέλφους σου. Εδώ, όπως μου συμβαίνει, παραδείγματος χάριν, και στο Napoli Comic Con, όλοι οι καλεσμένοι μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, συζητούσαμε στο πρωινό, είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις και, ποιος ξέρει, κάποιες μελλοντικές συνεργασίες. JohnnyMZ: Εργάζεσαι για την Disney εδώ και 25 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, φαντάζομαι η εξέλιξη ήταν μεγάλη, τόσο η δική σου όσο και του χώρου. C.S.: Πέρα από την εξέλιξη στην τεχνική (από τον παραδοσιακό τρόπο στον ψηφιακό), βασική θεωρώ την εξέλιξή μου ως επαγγελματία. Μέσα από τις σελίδες του Topolino, έμαθα να σχεδιάζω πολύ καλά και να περάσω και σε άλλα είδη σχεδίου, όπως το πιο ρεαλιστικό. Από παιδί διάβασα και αγαπούσα τα κόμικς του Disney, στην πορεία ήρθαν και οι ταινίες, στο Λύκειο και πιο ενήλικα κόμικς, όπως ο Dylan Dog… Ωστόσο, γενικά οι καλλιτεχνικές μου επιρροές δεν είναι τόσο πολύ τα κόμικς, όσο οι ταινίες. Αν ήθελα να εξασκηθώ στην αποτύπωση, για παράδειγμα, εκφράσεων τρόμου, θα έβλεπα ένα θρίλερ και όχι ένα αντίστοιχο κόμικ. Για ένα διάστημα, μάλιστα, σκεφτόμουν να ασχοληθώ στην παραγωγή ειδικών εφέ για ταινίες, σε μία εποχή που αυτός ο τομέας δεν κυριαρχούταν τόσο πολύ από τα ψηφιακά μέσα. Ήρθε όμως, ευτυχώς, η δουλειά στην Disney και, νομίζω πως, μετά από τόσα χρόνια έχω καταφέρει να κυριαρχήσω αυτό το μέσο. Δεν έχω πλέον άγχος για το οπτικό αποτέλεσμα, συγκεντρώνομαι στην ιστορία και μου βγαίνουν όλα φυσικά. Σαν έναν τραγουδιστή που έχει χρόνια στη σκηνή. Με τη διαφορά ότι στο τραγούδι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και το συναίσθημα, όχι μόνο η τεχνική. Θεωρώ λοιπόν πως η δουλειά μου είναι να αφηγούμαι ιστορίες, χρησιμοποιώντας το κόμικ ως μέσο. Όπως λέω συχνά, τα κόμικς είναι το πιο «φτηνό» εργαλείο για να διηγηθείς ιστορίες, αν είχα 500 εκατομμύρια δολάρια θα δοκίμαζα να κάνω μία ταινία. Συνεπώς, δεν ανταγωνίζομαι τους συναδέλφους μου για το ποιος θα ξεπεράσει τον άλλο σε επίπεδο τεχνικής, δεν αισθάνθηκα ποτέ τον ανταγωνισμό, γιατί δεν αισθάνθηκα ποτέ σχεδιαστής κόμικς.Προσπαθώ απλά να αφηγηθώ μια ιστορία στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων μου. Δεν πήγα σε σχολή κόμικς, δεν είχα ποτέ την κουλτούρα των κόμικς – ναι, έχω αγοράσει πολλά, αλλά για να διασκεδάσω, όχι για να μάθω να σχεδιάζω, να αντιγράψω ένα στυλ… Μου άρεσε πολύ ο Crepax, ειδικά η Valentina του ήταν από τα πιο αισθησιακά κόμικς που έχω αντικρίσει. Νομίζω ότι η διαφορά του με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες του χώρου είναι πως, ενώ οι τελευταίοι δοκιμάζονται σε διαφορετικά είδη κάθε φορά, εκείνος έκανε ένα πράγμα, αλλά το έκανε σε απίστευτο επίπεδο. Επίσης ήξερε να διηγείται, και επικεντρωνόταν εκεί. Πολλοί, ελλείψει αυτής της ικανότητας, προσπαθούν να γεμίσουν τη σελίδα τους για να κρύψουν αυτήν τους την αδυναμία, αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνουν. Είναι σα να λες ένα ανέκδοτο και να μη γελάει κανείς. JohnnyMZ: Η στιγμή που εντοπίζω την αλλαγή στο σχέδιό σου, όταν αυτό διαμορφώνεται και ξεκινά να γίνεται αναγνωρίσιμο, είναι η περίοδος των PK και του Mickey Mouse Mystery Magazine. Σχέδιο με τη Λύλα, κεντρικό χαρακτήρα της σειράς PK. C.S.: Σωστά. Δούλευα ήδη 4 χρόνια για την Disney, και είχα αρχίσει σιγά-σιγά να ξεθαρρεύω. Στην αρχή μου ανέθεταν πολύ σύντομες ιστορίες, τις ξεκινούσα Παρασκευή και τις τελείωνα Δευτέρα. Δεν υπήρχαν περιθώρια για τη φαντασία μου, ήταν πολύ γρήγορες. Για καλή μου τύχη, τις έβλεπα μία βδομάδα μετά τυπωμένες και μπορούσα να δω πόσο χάλια ήταν το σχέδιό μου. Γιατί οι περισσότεροι σχεδιαστές που φτιάχνουν μεγάλες ιστορίες, τις κάνουν και δημοσιεύονται μετά από 6, 8 μήνες, ίσως και ένα χρόνο. Στο μεταξύ, φτιάχνουν κι άλλες. Και κάνουνε λάθη. Τα ίδια λάθη διαιωνίζονται και στις επόμενες ιστορίες, και περνάει καιρός μέχρι να τα δουν και να τα αλλάξουν. Ενώ όταν οι ιστορίες σου, αν και μικρές, δημοσιεύονται τόσο σύντομα, η συνειδητοποίηση έρχεται πολύ πιο γρήγορα. Έτσι έμαθα να σχεδιάζω. Οι ιστορίες του PK, από την άλλη, ήταν μεγάλες ιστορίες, στις οποίες είχα μπόλικο χρόνο να δουλέψω – περίπου ένα μήνα για κάθε ιστορία. Πρώτα έπρεπε να εντρυφήσω στους νέους ήρωες, το καινοτόμο περιβάλλον, ώστε να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να το αισθανθώ κάτι «δικό μου». Μετά, άρχισα να το εμπλουτίζω με τα δικά μου ερεθίσματα, κυρίως από anime: λίγο Ghost in the Shell, λίγο Evangelion, λίγο Cowboy Beebop… αλλά και πιο κλασικά, όπως η Lara Croft. JohnnyMZ: Τι ήταν αυτό που έκανε το PK τόσο επιτυχημένο; C.S.: Τα θέματά του. Έβαζε τόσο φυσικά το στοιχείο του sci-fi, το αντιμετώπιζε σχεδόν με ακαδημαϊκή ευλάβεια. Αν και πρόκειται για μία φανταστική ιστορία, έδινε βάρος στην ορθότητα των θεωριών φυσικής, στη μηχανική, στα ταξίδια στο χρόνο… Ο Alessandro Sisti, ο σεναριογράφος που επιμελούταν αυτού του κομματιού, είχε δεχτεί πολλά κοπλιμέντα από ακαδημαϊκούς για το πώς ενέτασσε και παρουσίαζε τα ταξίδια στο χρόνο, βάσει ερευνών. Επίσης, η εικαστική εγγύτητα με τα αμερικανικά κόμικς που διάβαζε ο κόσμος εκείνη την περίοδο. Υπήρχε μία πειραματική διάθεση, που έπιασε. JohnnyMZ: Η διασκευή στο χαρτί ταινιών της Disney/Pixar, περιορίζει τη «σκηνοθετική» ελευθερία του σχεδιαστή, ή αντίθετα τη διευκολύνει, αφού υπάρχει κάποιο διαθέσιμο σημείο αναφοράς; C.S.: Είναι μία ιδιαίτερη κατάσταση, γιατί όταν μας αναθέτουν τις ιστορίες που πρόκειται να διασκευάσουμε, δεν έχουν βγει ακόμα! Επομένως, μας δίνουν μία προσαρμογή του σεναρίου της ιστορίας σε κόμικ. Από εικόνες, έχουμε μόνο τις απεικονίσεις των χαρακτήρων και κάποια βασικά φόντα. Στην πορεία, έρχονται και κάποιες πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ιστορίας, που πρέπει να αποδοθούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ωστόσο, όπως καταλαβαίνεις, μιλάμε για δύο πολύ διαφορετικά μέσα. Στην ταινία, υπάρχει μία συνεχής ροή στην οθόνη. Στο κόμικ, πρέπει να εξισορροπείται το κάθε καρέ και η κάθε σελίδα, εικαστικά και σκηνοθετικά. Άλλοι σχεδιαστές προτιμούν να το αντιμετωπίζουν με πιστή αντιγραφή, σαν ένα είδος «φωτορομάντζου». Εγώ θεωρώ τη δική μου προσέγγιση πιο δημιουργική, αφού σου επιτρέπει να διερευνάς τρόπους απόδοσης συναισθημάτων που στην ταινία μπορεί να έρθουν, για παράδειγμα, από τη μουσική, με τα – σαφώς πιο περιορισμένα – μέσα του κόμικ. JohnnyMZ: Πριν ένα χρόνο, κυκλοφόρησε στα ελληνικά ένα άλμπουμ με την ιστορία σου Slam Duck, η μοναδική πολυσέλιδη ιστορία σου που κυκλοφόρησε ως αυτοτελές τεύχος στην Ελλάδα. C.S.: Συνήθως, τις ιστορίες που φτιάχνουμε τις αναθέτει η σύνταξη του περιοδικού Topolino στον καταλληλότερο σχεδιαστή. Στην περίπτωση του Slam Duck, η ιστορία μου ανατέθηκε απευθείας από την Walt Disney Company. Ήρθαν σε επαφή με εμένα και τον Francesco Artibani, το σεναριογράφο, και μας ζήτησαν να φτιάξουμε αυτήν την ιστορία. Αρχικά έπρεπε να μελετήσω τους νέους χαρακτήρες και τις ομάδες του πρωταθλήματος. Η ιστορία προοριζόταν για το αθλητικό περιοδικό ESPN της Disney στην Αμερική, ενώ υπάρχει σχέδιο, πέρα από το μπάσκετ, να ασχοληθούν με τα υπόλοιπα αθλήματα: ράγκμπι, ποδόσφαιρο κλπ. Ήθελαν λοιπόν μία «παγκόσμια» ιστορία για το μπάσκετ, με αναφορές σε πραγματικούς συντελεστές (ομάδες, παίκτες, κόουτς) του NBA. Αφού την ετοιμάσαμε, υποχρέωσαν και όλους τους συνεργάτες τους στις εκδόσεις ανά τον κόσμο να την τυπώσουν, γιατί ακριβώς θέλανε να την προωθήσουν. JohnnyMZ: Ο τίτλος της ιστορίας είναι διασκευή του πολύ γνωστού, μπασκετικού περιεχομένου manga, Slam Dunk. Υπήρχαν κι εδώ επιρροές από την ιαπωνική σχολή κόμικς; C.S.: Η ιστορία εμπνεύστηκε και γράφτηκε από το Stefano Ambrosio και τον Francesco Artibani, οι οποίοι θέλησαν να αποφύγουν σαφείς επιρροές από το Slam Dunk. Εγώ, ωστόσο, σίγουρα το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Το πρόβλημα με το να κυκλοφορούν οι ιστορίες σου σε όλον τον κόσμο, είναι πως πρέπει να καλύπτεις ένα πολύ ευρύ φάσμα αναγνωστικού κοινού: Ιταλούς, Έλληνες, Γερμανούς, επομένως πρέπει να αμβλύνεις κάποιες επιρροές σου, που ενδεχομένως ξενίσουν το βασικό ακροατήριο. Από την άλλη, δεν ξέρω αν σχετίζεται με τις επιρροές από τα manga, αλλά το συγκεκριμένο κόμικ πήγε πολύ καλά σε χώρες της Ανατολής, όπως η Μαλαισία. Η Ανατολή είναι μια περιοχή όπου τα Disney κόμικς δεν πάνε τόσο καλά, επομένως οι υπεύθυνοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς έγινε αυτό. Μία δική μου ερμηνεία, είναι πως οι χαρακτήρες αφενός είχαν κάτι το «ανατολικό», αφετέρου χρησιμοποίησα τεχνικές για την κίνηση και την ένταση των σκηνών που παραδοσιακά συναντούμε στα manga. Λόγω της απήχησης που είχε, μου ζητήθηκε να διατηρήσω αυτήν την προσέγγιση και στην τελευταία ιστορία που έφτιαξα… JohnnyMZ: Η πιο πρόσφατη δημιουργία σου βασίζεται στην κλασική «Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ», των Guido Martina, Romano Scarpa και Giovan Battista Carpi. Ωστόσο, η δική σου ιστορία, η «Νέα Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ», είναι αρκετά φουτουριστική. Πόσο ομαλά μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο ετερόκλητα στοιχεία, του κλασικού και του μοντέρνου; C.S.: Αρχικά, για να τη συνδέσω με την «παλιά» ιστορία, έφτιαξα έναν πρόλογο δέκα σελίδων, που εξηγεί γιατί ξεκινούν την αναζήτηση του μπαούλου με τα νομίσματα της Δυναστείας των Ντακ. Όπως και στην αρχική ιστορία, όταν τρίβεις το νόμισμα, ξεδιπλώνεται μία περιπέτεια της Δυναστείας. Στη δική μου ιστορία όμως, το μπαούλο έρχεται από το μέλλον, καθώς και τα υλικά των νομισμάτων είναι μελλοντικά! Υπάρχει ένα νόμισμα που είναι φτιαγμένο από νερό, άλλο από μικροτσίπ… Κι έτσι μεταφερόμαστε, αιώνα-αιώνα, όλο και πιο μακριά στο μέλλον. Και ταυτόχρονα βλέπουμε τις αλλαγές της Λιμνούπολης στο πέρασμά τους. Αρχικά την παρουσιάζουμε σαν μία αποπνικτική μεγαλούπολη βγαλμένη από ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όμως υπάρχει ανάγκη για περισσότερο χώρο. Γι’ αυτό στη συνέχεια απλώνεται… στη θάλασσα, αλλά η μόλυνση του περιβάλλοντος δημιουργεί προβλήματα σε μία πλωτή πόλη που θυμίζει αρχιτεκτονικά το Ντουμπάι. Τελικά, καταλήγουν στο διάστημα, όπου η αεροδυναμική δε λέει τίποτα – επικρατούν οι νόμοι της αστροφυσικής. Ουσιαστικά, δεν προσπαθώ ακριβώς να γεφυρώσω τα δύο στοιχεία που αναφέρεις, απλά χρησιμοποιώ σαν αφορμή κάτι παλιό για να διηγηθώ κάτι καινούργιο. JohnnyMZ: Τι νέο να περιμένουμε από σένα στο Topolino; C.S.: Δουλεύω σε μία ιστορία του Alessandro Sisti, πάντα στο μέλλον, με πρωταγωνιστή τον Φάντομ Ντακ – όχι όμως στο πλαίσιο των ιστοριών του PK – η οποία θα αποτελείται από 2 επεισόδια, στην οποία έχω την ελευθερία να επεκταθώ όσο χρειαστεί, αν και το αρχικό πλάνο ήταν για 34 σελίδες το επεισόδιο. Όμως 34 σελίδες στο φορμάτ του Topolino, δε μου αρκούν. Ίσως φτάσει τις 80-90. Πιστεύω πάει προς το Μάρτιο. JohnnyMZ: Για κλείσιμο, θέλω να σε ρωτήσω για το πρότζεκτ σου Ugly Duckling. Βλέπουμε ωραία, σέξι, καλλίγραμμα γυναικεία σώματα να «σου ποζάρουν» αισθησιακά, με πρόσωπα… πάπιας; C.S.: Μπορούσες να πεις πιο απλά «πάπιες με βυζιά»! Και θα σου απαντούσα, θα τις προτιμούσες χήνες; (γέλια) JohnnyMZ: Ήθελα να το θέσω πιο κόσμια… Ακόμα κι εκεί βλέπεις… πάπιες; C.S.: Ούτε κι εγώ ξέρω τι βλέπω! (γέλια) Το θέμα είναι ότι όλοι είναι ευχαριστημένοι. Τουλάχιστον μέχρι να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να κάνω κάτι πιο συγκεκριμένο, μια ιστορία ενδεχομένως. Υπάρχουν αρκετές δυνατότητες. Έχουν υπάρξει και κάποιες ιδέες για να μεταφερθεί σε βιντεοπαιχνίδι, σε στυλ Tekken, όπου στο story mode θα ακολουθείται η ιστορία, σαν το κόμικ… Θα δούμε. JohnnyMZ: Πώς ξεκίνησε όμως όλο αυτό; C.S.: Επειδή οι φανς μου ζητούσανε τη Λύλα, όλο και πιο σέξι. Σε ένα σημείο όμως είπα «ώπα, παιδιά, κάνουμε Disney»… Αλλά μου έδωσαν το ερέθισμα. Αρχικά σαν «παιχνίδι», έκανα μερικές εικόνες, έγινε ένα ημερολόγιο, μερικές εκτυπώσεις… Και, μέσα σε λίγα χρόνια, άρχισαν να μου ζητάνε όλο και περισσότεροι, στις εκδηλώσεις που παρευρισκόμουν, τέτοια σκίτσα, ακόμα κι εδώ… JohnnyMZ: Ποιος ξέρει, ίσως είσαι ο δημιουργός του πρώτου περιοδικού Disney 18+… C.S.: Μην το γελάς! Ήδη, το Playboy της Ιταλίας φιλοξένησε ένα τετρασέλιδο αφιέρωμα με συνέντευξή μου πάνω σε αυτό, και έγινε χαμός. Μάλιστα, υπάρχει μία σελίδα στο facebook με φανατικούς ντισνεϋκούς που λέγεται Ventenni che piangono leggendo la saga di Paperon de’ Paperoni (δηλαδή «Εικοσάρηδες που κλαίνε διαβάζοντας την ιστορία του Σκρουτζ Μακ Ντακ»), η οποία ανεβάζει αρκετά… προβοκατόρικα πράγματα. Συγκεκριμένα στο hashtag #giovedipiselloni δημοσιεύουν διφορούμενα στιγμιότυπα από ιστορίες Disney, με μια πονηρή χροιά. Όταν έγινε η συνέντευξη, λοιπόν, με τους διαχειριστές της σελίδας κάναμε έναν διαγωνισμό για δύο υπογεγραμμένα σκίτσα Ugly Duckling, όπου για να συμμετέχεις έπρεπε να βγάλεις φωτογραφία με το περιοδικό. Το αστείο ήταν, ότι οι κοπέλες που πήγαν και αγοράσαν το Playboy για να συμμετέχουν, ήταν περισσότερες από τους άντρες! Και όλοι, φανατικοί αναγνώστες κόμικς της Disney. Συναδελφική αλληλεγγύη: όταν ο Milo Manara σχεδίασε τη Spider Woman σε αυτή τη στάση, έγινε το σύστριγγλο. Ο Claudio σχεδίασε τη Λύλα από το PK στην ίδια πόζα. Η σελίδα του δημιουργού στο facebook. Η σελίδα του Ugly Duckling στο facebook. ΠΗΓΗ: https://docmz.wordpress.com/2018/01/24/claudio-sciarrone-interview/