Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Μετανάστες'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Τέλος στον ομαδικό τάφο της Μεσογείου Εργο του Γιώργου Κωνσταντίνου Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Τριάντα τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή στα νερά της Μεσογείου από το 2000 μέχρι σήμερα. Με έδρα τη Βαρκελώνη, η καταλανική οργάνωση Stop Mare Mortum καλεί καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο να φιλοτεχνήσουν τα Πρόσωπα του δράματος με στόχο να συγκεντρωθούν τόσα έργα όσα και οι νεκροί πρόσφυγες και μετανάστες στη Μεσόγειο! Η Ισπανία ήταν μια από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που όρθωσαν φράκτες πριν από χρόνια για να εμποδίσουν την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων. Τότε ήταν τα διαφιλονικούμενα αφρικανικά εδάφη της Θέουτα και της Μελίγια, στα σύνορα με το Μαρόκο. Τώρα είναι σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη. Γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερη αξία η σύγχρονη πρωτοβουλία που με έδρα τη Βαρκελώνη της Καταλονίας ξεκινά από την ιβηρική χώρα για να «επανενώσει», έστω και σε καλλιτεχνικό επίπεδο τους Ευρωπαίους που αρνούνται να δεχτούν μια καγκελόφραχτη ήπειρο. Κι ακόμη περισσότερο γιατί το αποκαλούμενο προσφυγικό ζήτημα δεν έχει αγγίξει την ίδια την Ισπανία, καθώς δεν αποτελεί χώρα υποδοχής των απελπισμένων ανθρώπων που αναζητούν μια ασφαλή διαβίωση γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους Εργο της Γεωργίας Γρηγοριάδου. Η οργάνωση Stop Mare Mortum (σε ελεύθερη απόδοση: Σταματήστε τις θαλάσσιες δολοφονίες – λογοπαίγνιο με την ονομασία της Μεσογείου κατά τα χρόνια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας: Mare Nostrum) αγωνίζεται για να μπει ένα τέλος στη μετατροπή της Μεσογείου σε υγρό τάφο για αμέτρητους ανθρώπους που προσπαθούν να τη διασχίσουν. Από τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης είναι ένας Ελληνας καλλιτέχνης και ακτιβιστής, μόνιμος κάτοικος της ορεινής Καταλονίας εδώ και δυο σχεδόν δεκαετίες, ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Με σπουδές στη Σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου και συνιδρυτής της Comix Klasse (τάξη των κόμικς) στο βερολινέζικο πανεπιστήμιο, ο Κωνσταντίνου έχει συνεργαστεί με πολλά γερμανικά και ισπανικά περιοδικά ως δημιουργός κόμικς (Soni de War στην εφημερίδα Sonntag, Sin Papeles στο αντιαπαγορευτικό περιοδικό Cañamo κ.α.), έχει επιμεληθεί ομαδικές εκδόσεις (Killer Joe, Urbs, Lukas 15, Free Our Media), έχει εκδώσει πολλές προσωπικές δουλειές του (Esplanade, Concerts, Impossible Realities) και έχει εργαστεί ως εικονογράφος, σκιτσογράφος και animator. Τα τελευταία χρόνια είναι ενεργό μέλος της εκπαιδευτικής ομάδας Irenia που ασχολείται με τη διδασκαλία θεμάτων όπως η μετανάστευση, η διαφορετικότητα και η πολυπολιτισμικότητα, προσφέροντας ένα ευρύ φάσμα εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, παιχνίδια και παραστάσεις που εφαρμόζονται από τον ίδιο και τους συνεργάτες του σε σχολεία της Καταλονίας σε συνεργασία με νομαρχίες, δήμους και τοπικούς φορείς. Εργο του Κωστή Τζωρτζακάκη Κοινός παρονομαστής είναι το μη ανταγωνιστικό παιχνίδι σαν εργαλείο για την εκπαίδευση στις ανθρώπινες αξίες. Αυτές προσπαθεί να προασπίσει και να προάγει το Stop Mare Mortum. «Η Καταλονία έχει παρελθόν γεμάτο προσφυγιά. Η Μεσόγειος ολόκληρη έχει παρόμοια Ιστορία. Αυτό που συμβαίνει σήμερα σε σένα, αύριο θα συμβεί σε μένα. Ενας από τους στόχους μας είναι να μην αφήσουμε το θέμα των προσφύγων να ''καταναλωθεί'', να το καταπιεί η επικαιρότητα και να ξεχαστεί» εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Κωνσταντίνου. «Ο ξενιτεμός, η μετανάστευση ήταν αποφάσεις ανάγκης που έπαιρναν ανέκαθεν οι άνθρωποι. Οι Καταλανοί, οι Ιταλοί, οι Ελληνες το γνωρίζουν καλά. Μόνο κατά τη διάρκεια του φρανκικού καθεστώτος μετανάστευσαν μισό εκατομμύριο Ισπανοί προς τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τη Νότια Αμερική. Σήμερα και σε καταστάσεις πολέμου, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι δραματικά. Δεν μπορούμε να μιλούμε για την προσφυγιά με διοικητικούς όρους και με νούμερα. Είναι μια διαχρονική κατάσταση. Σκοπός μας είναι η διεύρυνση της έννοιας του πρόσφυγα και ο σεβασμός της ελευθερίας του και κάθε πτυχής της ζωής του και της αξιοπρέπειας του ως ανθρώπου». Εργα των Θανάση Ψαρρού (αριστερά) και Τάσου Μαραγκού (δεξιά) Πώς επιλέχθηκε όμως ο τίτλος της πρωτοβουλίας; «Η Μεσόγειος ήταν η θάλασσα της επικοινωνίας των λαών και η γέφυρα της διασταύρωσης των πολιτισμών. Τώρα έχει μετατραπεί σε ομαδικό υγρό τάφο προσφύγων και μεταναστών. Μετά το ναυάγιο στη Λαμπεντούζα με τους 900 νεκρούς πριν από ένα χρόνο, αποφασίσαμε να δράσουμε για να σταματήσουμε τη γενοκτονία του 21ου αιώνα. Για να δημιουργηθούν ασφαλείς, ελεύθερες δίοδοι στη Μεσόγειο και παντού. Για να φτάνουν οι άνθρωποι στον προορισμό τους με σιγουριά, ασφάλεια, χωρίς να διακινδυνεύουν τη ζωή τους και χωρίς να χρηματοδοτούν με δισεκατομμύρια μαφιόζικες οργανώσεις διακινητών. Για να μη χρησιμοποιείται ο φόβος και ο τρόμος ως πολιτικά εργαλεία. Το ποτάμι δεν μπορεί να σταματήσει, θα βρει τρόπο να περάσει. Ο ρους της Ιστορίας δεν σταματά με διοικητικές αποφάσεις», τονίζει ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Στο πλαίσιο της πολύπλευρης δράσης του (διαδηλώσεις, ομιλίες, εκπαιδευτικές δράσεις, σεμινάρια, εκθέσεις κ.λπ.) το Stop Mare Mortum εγκαινίασε εδώ και μερικούς μήνες την καμπάνια με τίτλο Πρόσωπα. Στόχος της είναι να φιλοτεχνηθούν τριάντα τέσσερις χιλιάδες έργα ίδιας διάστασης, ένα για κάθε νεκρό της Μεσογείου την τελευταία δεκαπενταετία με βάση ένα πρότυπο που διατίθεται στο site της οργάνωσης και πάνω σε αυτό οι καλλιτέχνες μπορούν να προσθέσουν τη σύνθεσή τους. Εργο του Τόμεκ Η οργάνωση διαθέτει και προωθεί τα έργα σε όσους ενδιαφέρονται να τα εκθέσουν, πολλά ή λίγα, αρκεί να εξυπηρετούν τους σκοπούς της: «Με την ποικιλία και το πλήθος των διαφορετικών έργων, ξεπερνούμε τις στερεοτυπικές απεικονίσεις των προσφύγων ή, ακόμα και την παρόμοια, εξ ανάγκης, εικόνα τους. Ολοι μας, όταν βρεθούμε σε παρόμοια θέση και κατάσταση αρχίζουμε και μοιάζουμε, χάνοντας τις ιδιαιτερότητές μας, την υπόστασή μας. Ο καθένας μας, όμως, είναι διαφορετικός. Εχει παρελθόν, εμπειρίες, όνειρα, μοχλός της ζωής του θα έπρεπε να είναι η επιθυμία και το κέφι, όχι η ανάγκη» συμπληρώνει ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Στα Πρόσωπα, συμμετέχουν με έργα τους μέχρι σήμερα αμέτρητοι καλλιτέχνες κι ανάμεσά τους πολλοί Ελληνες δημιουργοί κόμικς, εικαστικοί και εικονογράφοι όπως ο Τάσος Ζαφειριάδης, ο Κωστής Τζωρτζακάκης, ο Βίκτωρας Μοσχόπουλος, ο Τόμεκ, ο Τάσος Μαραγκός, ο Θανάσης Ψαρρός, ο Σόλης Μπαρκή, η Ντόρα Τσαρούχα, ο Γιάννης Σταμενίτης, ο Γιάννης Μονογυιός, ο Αχιλλέας Πασχαλίδης. Εργο του Rodolfo Carvalho Πώς μπορεί όμως ένας δημιουργός κόμικς που εκφράζεται αφηγηματικά να περιοριστεί σε μια στατική εικόνα; «Δεν συνηθίζω ούτε τις εικονογραφήσεις γενικώς ούτε και τα πολιτικά σχόλια. Εδώ μιλάμε όμως για μετακίνηση πληθυσμών βιβλικών διαστάσεων, μια ολόκληρη χώρα επιχειρεί Εξοδο. Πώς να μείνει κανείς αδιάφορος; Οταν ο Γιώργος μού ζήτησε να συμμετάσχω δίνοντας ένα ανθρώπινο πρόσωπο στην τραγωδία, σκέφτηκα ότι όλα αυτά μπορεί να συμβούν και σε μας το ίδιο εύκολα. Οπότε έκανα μία αυτοπροσωπογραφία» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο Τάσος Ζαφειριάδης, δημιουργός κόμικς και σεναριογράφος. Και ως προς τον στόχο της συμμετοχής του, συμπληρώνει: «Εχω πάντα μια αίσθηση ματαιότητας με το τι μπορεί να καταφέρει η τέχνη συνολικά. Με το συγκεκριμένο πρότζεκτ, ωστόσο, κάτι που ίσως θα μπορούσε να γίνει είναι η εστίαση στο ανθρωπιστικό πρόβλημα, πιέζοντας έτσι την πολιτική προς μία άλλη πιθανή κατεύθυνση. Η πολιτική είναι δύσκολο θέμα, πολυπαραγοντικό, ελπίζω ότι ίσως η κοινή γνώμη τελικά θα τη διαμορφώσει αντίστοιχα». Για τους λόγους της συμμετοχής του, ο εικονογράφος και δημιουργός κόμικς, Κωστής Τζωρτζακάκης, είναι σαφής: «Το πιο δύσκολο όταν προσπαθείς να κάνεις ένα σχέδιο για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα είναι να ξεπεράσεις την αρχική σου αμηχανία. Ο,τι και να σχεδιάσεις, γνωρίζεις καλά πως δεν μπορεί παρά να είναι λίγο, ελάχιστο. Και οι αμφιβολίες για το πόσο ή όχι μπορεί να προσφέρει έτσι κάτι ουσιαστικό θα είναι υπερβολικά πάρα πολλές. Προσπαθούμε βεβαίως γιατί ενδόμυχα ίσως κάτι να ελπίζουμε, όμως χρειάζεται σίγουρα να γίνουν πολλά περισσότερα για να δοθούν λύσεις αξιοπρεπείς στα προβλήματα των ξεριζωμένων συνανθρώπων μας». Εργο του Τάσου Ζαφειριάδη Φυσικά, ένα σκίτσο, ένας πίνακας, μια σελίδα δεν μπορεί ποτέ να είναι αρκετά για να αλλάξουν τον κόσμο. Γι’ αυτό και η διακήρυξη αρχών του Stop Mare Mortum επεκτείνεται σε πολιτικά θέματα προτρέποντας και καλώντας σε μια ευρεία συζήτηση για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενάντια στο εμπόριο όπλων και τα λόμπι, στην υποστήριξη μικρών και αποκεντρωμένων ομάδων ακτιβισμού και αλληλεγγύης, στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου των κρατών, στον τρόπο αποφυγής ανθρωπιστικών κρίσεων, στην παρέμβαση ενάντια στην εγκληματική δράση υπερεθνικών φορέων και οργάνων όπως η Ε.Ε., η Frontex κ.λπ. Αν και το σχέδιο του Stop Mare Mortum για τη συγκέντρωση τόσων έργων ακούγεται υπερβολικά φιλόδοξο, είναι μια πρωτοβουλία που συσπειρώνει και ενεργοποιεί όλο και περισσότερους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο καθώς είναι τόσο μεγάλες οι απώλειες που δεν μπορούν να αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο. Αλλωστε, κάθε μεγάλη αλλαγή χτίζεται στην καθημερινή δράση και πράξη. Οπως δηλώνει και ο Γιώργος Κωνσταντίνου: «Δεν αρκεί η φιλανθρωπία, απαιτούνται ριζικές και άμεσες λύσεις. Αν καταλάβουμε ότι ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να είναι το επόμενο θύμα, ίσως μια μικρή αλλαγή στον τρόπο σκέψης μας μπορεί να φέρει μια μεγάλη αλλαγή στην πολιτική μας δράση». Πηγή
  2. Μόνο καταφύγιο τα κόμικς Η περιπέτεια του δεκαπεντάχρονου Ιμπραήμ από το Ιράν μέχρι το Λονδίνο φιλοτεχνείται ιδανικά από την Karrie Fransman υπό την αιγίδα του βρετανικού Ερυθρού Σταυρού. Για μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων οι πρόσφυγες και οι οικονομικοί μετανάστες δεν είναι παρά εν δυνάμει εγκληματίες που έρχονται για να μας πάρουν τις δουλειές. Τα δράματα που κρύβονται πίσω από τις ζωές τους σπάνια γίνονται γνωστά και συνήθως για μελοδραματικούς λόγους τηλεθέασης. Ο ρατσισμός και η απανθρωπιά της Δύσης θα αμβλύνονταν με μια, έστω και γρήγορη, ματιά σε ορισμένα πρόσφατα κόμικς που επικεντρώνονται στη ζωή των προσφύγων. Τα πρόσφατα κύματα μεταναστών προς την Ευρώπη από χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της εγγύς Ανατολής επανέφεραν με τραγικό τρόπο στην επικαιρότητα τις έννοιες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης. Εννοιες που η Ευρώπη φαίνεται να ξεχνά, κλείνοντας τα μάτια (και τα σύνορα) στη σκληρή πραγματικότητα που εξωθεί χιλιάδες ανθρώπους στο μακρινό ταξίδι προς το άγνωστο. Οι μετανάστες δεν έχουν πολλές επιλογές. Οι περισσότεροι είναι πρόσφυγες από χώρες σε κατάσταση πολέμου. Ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να ξεφύγουν από βόμβες και πυροβολισμούς που πέφτουν αδιακρίτως στα κεφάλια τους. Και οι περισσότεροι πασχίζουν να σώσουν τα παιδιά τους. Η Δύση και οι χώρες που ακόμη τελούν υπό καθεστώς σχετικής οικονομικής ευμάρειας, αδυνατώντας να συμβάλουν στη λύση των προβλημάτων που ωθούν τους ανθρώπους στην προσφυγιά, επιλέγουν τη βία, τους φράχτες και τα όπλα. Μόνο κάποιες μαχητικές ομάδες αλληλέγγυων και ακτιβιστών, με αυτοθυσία και αλτρουισμό, κρατούν ψηλά τη σημαία της χάρτας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αγωνίζονται για τα αυτονόητα. Κόντρα σε κυβερνήσεις και ρατσιστές. Το φυλλάδιο της αυστραλιανής κυβέρνησης κυκλοφόρησε για να τρομοκρατήσει και να αποτρέψει τους πρόσφυγες Πρόσφατα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Προστασίας των Συνόρων της κυβέρνησης της Αυστραλίας, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την είσοδο οικονομικών μεταναστών και προσφύγων, κυρίως από το Αφγανιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Βιετνάμ και την Ινδονησία, στη χώρα, αξιοποίησε την τέχνη των κόμικς, στη χειρότερη εκδοχή τους, για να διαδώσει τον φόβο και τον τρόμο. Κυκλοφόρησε ένα δεκαοκτασέλιδο φυλλάδιο που παρουσιάζει το δράμα ενός μετανάστη κατά την άφιξή του στην Αυστραλία, τις ταπεινώσεις που δέχεται, τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσει, το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο τοποθετείται κ.λπ. To αυστηρό μήνυμα βρίσκεται στην τελευταία σελίδα και είναι σαφές: «Αν πας στην Αυστραλία μέσω θαλάσσης και χωρίς βίζα, δεν θα μείνεις στην Αυστραλία». Αλλωστε η καμπάνια είχε τίτλο «No Way» και στόχος της ήταν να τρομοκρατήσει όσους αναζητούν άσυλο. Ευτυχώς, η ένατη τέχνη έχει να επιδείξει και πολλά άλλα έργα που κινούνται στους αντίποδες των προθέσεων της αυστραλιανής κυβέρνησης και χαρακτηρίζονται από λιγότερη διάθεση εκφοβισμού και εκδικητικότητας απέναντι σε απελπισμένους αλλά όχι παραιτημένους ανθρώπους. Μια τέτοια περίπτωση είναι το «Meet the Somalis» των Benjamin Dix και Lindsay Pollock (διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο) που δημιουργήθηκε και κυκλοφόρησε με την προτροπή και υπό την αιγίδα του Open Society Foundation. Η σειρά, που αποτελείται από δεκατέσσερις διαφορετικές ιστορίες, καταγράφει και μεταφέρει τις εμπειρίες μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς και προσφύγων από τη Σομαλία που διαμένουν σε επτά διαφορετικές ευρωπαϊκές πόλεις (Αμστερνταμ, Κοπεγχάγη, Ελσίνκι, Λέστερ, Λονδίνο, Μάλμε και Οσλο) και προέκυψε μετά από ενδελεχή, μακροχρόνια έρευνα αλλά και μέσω συνεντεύξεων με Σομαλούς πρόσφυγες που αναζήτησαν στην Ευρώπη μια καλύτερη τύχη. Οι Benjamin Dix και Lindsay Pollock υπό την αιγίδα του Open Society Foundation παρακολουθούν τη ζωή των Σομαλών μεταναστών και προσφύγων στην Ευρώπη Οι μαρτυρίες και οι αφηγήσεις τους είναι συγκλονιστικές, καθώς περιγράφουν με λεπτομέρειες την κατάσταση στη χώρα τους και τους λόγους που τους ανάγκασαν να απομακρυνθούν από αυτήν. Ο πόλεμος, οι απειλές απέναντι στη ζωή αυτών και των παιδιών τους, η άθλια οικονομική κατάσταση, οι ασθένειες τους όπλισαν με το θάρρος να κάνουν το μεγάλο βήμα. Το ταξίδι δεν ήταν εύκολο για κανέναν, καθώς σχεδόν πάντα έγινε σε καθεστώς παρανομίας. Και όλοι έχουν να θυμούνται τους νεκρούς τους, συγγενείς και φίλους που δεν κατάφεραν να «αποδράσουν». Αλλά εξίσου σημαντική είναι και η μεταφορά των εμπειριών τους από την καθημερινότητά τους στον δυτικό κόσμο. Μια καθημερινότητα που είναι γεμάτη ταπεινώσεις και εξευτελισμούς, ρατσιστική συμπεριφορά, απίστευτη γραφειοκρατία, ανυπέρβλητες δυσκολίες ακόμα και για την άσκηση οποιουδήποτε επαγγέλματος, νεοναζιστικές απειλές, αποκλεισμούς από κάθε κοινωνική και εκπαιδευτική δραστηριότητα. «Το “Meet the Somalis”… περιλαμβάνει ιστορίες νέων και ηλικιωμένων ανθρώπων, άλλων ευτυχισμένων και άλλων με προβλήματα, άλλων που ζουν με άνεση και άλλων που είναι φτωχοί. Κάποιοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ευρώπη, είναι επαγγελματίες και έχουν οικογένειες που οι ταυτότητές τους ενώνουν τις κουλτούρες της Σομαλίας και της Ευρώπη. Αλλοι έφτασαν πρόσφατα έχοντας αφήσει πίσω τους τη βία, τον φόβο και τα στρατόπεδα προσφύγων και προσπαθούν ακόμη να κατανοήσουν τις νέες ζωές τους σε μια ανοίκεια γη», επισημαίνουν οι δημιουργοί του βιβλίου για τους πρωταγωνιστές του. Σε παρόμοιο κλίμα κινείται και το «Over Under Sideways Down» της Karrie Fransman, που υλοποιήθηκε με την υποστήριξη του βρετανικού Ερυθρού Σταυρού (επίσης διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο). Η Fransman φιλοτεχνεί την πραγματική ιστορία του Ιμπραήμ, ενός νεαρού Ιρανού κουρδικής καταγωγής που ταξίδεψε από το Ιράν μέχρι το Λονδίνο σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών, χωρίς την οικογένειά του. Ο ίδιος δηλώνει στον επίλογο της ιστορίας: «Δεν θα άφηνα την πατρίδα μου αν δεν ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω. Δεν ήρθα εδώ για πλάκα», και περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες το ταξίδι του περπατώντας και σκαρφαλώνοντας στα βουνά της Τουρκίας εν μέσω απειλών και σωματικής βίας από τους «συνοδούς» του και στη συνέχεια στο φορτίο μιας νταλίκας χωρίς φαγητό και παίρνοντας ειδικά χάπια για να μην ουρεί επί δεκαπέντε ημέρες. Μόνη του περιουσία, μια τσάντα με ρούχα. Κατά την άφιξή του στο Λονδίνο, οι μεταφορείς του τον εγκατέλειψαν μόνο, χωρίς χρήματα και χωρίς χαρτιά. Και εκεί ξεκίνησε μια νέα Οδύσσεια γραφειοκρατίας, καθώς έπρεπε να πείσει τις Αρχές στις οποίες απευθύνθηκε για την πραγματική ηλικία του. Οδηγήθηκε σε ίδρυμα, ανακρίθηκε ατέλειωτες φορές και μετά από πολλούς μήνες «υιοθετήθηκε» από τον Ερυθρό Σταυρό και κατόρθωσε να πάει ξανά στο σχολείο. Οι «Ανεπιθύμητοι» Αφρικανοί πρόσφυγες στη Μάλτα βρίσκονται στο επίκεντρο της κόμικς δημοσιογραφίας του Joe Sacco Με επιτόπια έρευνα, ρεπορτάζ και συνεντεύξεις στη Μάλτα, ο Joe Sacco δημιούργησε την ιστορία με τον εύγλωττο και ειρωνικό τίτλο «Οι Ανεπιθύμητοι» (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Barricada Antifa – βλ. «Εφ.Συν.», 3-5-2014). Οι «ανεπιθύμητοι» στο νησί της Μεσογείου δεν είναι άλλοι από τους μετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική, την Αλγερία, το Μαρόκο και άλλες χώρες με έντονα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα. Ο Sacco επικεντρώνεται στις αιτίες που αναγκάζουν τους Αφρικανούς στην προσφυγιά και στη σκληρή καθημερινότητά τους, συνήθως ως κρατούμενοι και άλλοτε ως φτηνό εργατικό δυναμικό, συχνά ως θύματα ρατσιστικών επιθέσεων και σίγουρα όχι αποδεκτοί από την τοπική κοινωνία. Δίνει λόγο, ωστόσο, και στους ντόπιους, ακούγοντας με προσοχή τα επιχειρήματά τους. Αφήνει έτσι στον αναγνώστη την ελευθερία και τα περιθώρια για την εξαγωγή συμπερασμάτων αναφορικά με το ξέσπασμα της ξενοφοβίας και ενός καλπάζοντος ρατσιστικού αισθήματος στις χώρες υποδοχής μεταναστών. Μια τέτοια χώρα είναι και η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Που μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει σε επίπεδο κρατικών δομών να αντιμετωπίσει με αίσθημα ανθρωπισμού την κατάσταση. Αυτό επιτείνει τα ρατσιστικά ξεσπάσματα και δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τις δυσκολίες στη ζωή των ανθρώπων που ξεσπιτώθηκαν αναζητώντας αξιοπρέπεια. Δυο πρόσφατα ελληνικά κόμικς που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διδακτικά ως προς την κατανόηση του παρελθόντος και τις ελληνικές εμπειρίες από τον ξενιτεμό είναι το «Αϊβαλί» του Soloup (εκδόσεις Κέδρος) και οι «Μικρές Ζωές» των Θεόδωρου Παπαδόπουλου και Φώτη Παπαστεφάνου (εκδόσεις Ενατη Διάσταση). Γιατί φαίνεται πως όσο οι Ελληνες ξεχνούν το παρελθόν τους και τις κακουχίες τους ως μετανάστες και ξεριζωμένοι τόσο πιο έντονα και οδυνηρά ωθούν στις ίδιες και χειρότερες κακουχίες τους σύγχρονους πρόσφυγες. Και επειδή έχει ο καιρός γυρίσματα, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά θα έπρεπε να είναι παντός καιρού. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.