Search the Community

Η ιστορία και η αφήγηση Το Superman θεωρήθηκε από τους δημιουργούς τους σαν μία προσπάθεια σαν μία αυτόνομη ιστορία η οποία μπορεί να διαβαστεί και μόνη της εκείνη την εποχή το origin story του ήρωα ήταν το Man of Steel του John Byrne και οι δημιουργοί αποτυπώνουν αρκετά από τα γεγονότα αυτά στο κόμικ. Η ίδια ιστορία όμως δεν αποτελεί origin story, αλλά μια αυτόνομη περιπέτεια γύρω από τον Superman. Σημείο κλειδί είναι και η αφήγηση της ιστορίας. Ο Loeb δεν ήξερε πώς ακριβώς ήθελε να είναι η αφήγηση της ιστορίας. Δεν ήθελε σίγουρα να είναι αφηγητής ο Superman κάτι που έχει κάνει σε άλλες ιστορίες με τους πρωταγωνιστές του. Έτσι σκέφτηκε να βάζει αφηγητή κάποιον από το περιβάλλον του ήρωα, κάποιον που ζει τα γεγονότα του τεύχους και θέλει να μιλήσει για αυτά και να αναλύσει μέσω αυτών τη θεματική τους. Έτσι ο κάθε χαρακτήρας αναλαμβάνει και μία εποχή. Στην αρχή λοιπόν έχουμε τον πατέρα του Clark να μιλάει για το πώς είναι η ανατροφή ενός υπερήρωα γιου και να αναλύει το πώς μπορεί να μην ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά να είναι σίγουρος ότι ο γιος του θα είναι καλά. Σε αυτό άντλησε έμπνευση από τη σχέση με το δικό του γιο που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή μετά από λίγα χρόνια. Συνεχίζουμε με τη Lois Lane να μιλάει για τη σχέση του Superman με τη Metropolis και το πώς ο Superman αποτελεί ιδέα. Τη σκυτάλη παίρνει ο μεγάλος εχθρός του Superman, Lex Luthor λέγοντας το πώς η κόντρα του με τον ήρωα εξελίχθηκε σε μια σχέση αγάπης μεταξύ εκείνου και της Metropolis. Τέλος έχουμε τη Lana Lang η οποία βοηθάει τον Clark να ισορροπήσει τις δύο ζωές του, αυτή του ρεπόρτερ Clark Kent και αυτή του Superman. Το σχέδιο O Loeb ανέλυσε ότι ήθελε με το σχέδιο να απεικονίζεται το μεγαλείο του Superman και αυτό περίμενε από τον Sale που είχαν συνεργαστεί και παλαιότερα. Έτσι δόθηκε έμφαση στο σχεδιασμό δισελιδων πάνελ και μεγάλων καρέ που δείχνουν τον ουρανό. Από εκεί και πέρα το σχέδιο έχει το γνωστό, αφαιρετικό στυλ του Sale χωρίς τις άπειρες λεπτομέρειες, αλλά είναι αυτό που ταιριάζει στην ιστορία. Δεν είναι ίσως το καλύτερο δείγμα γραφής του σχεδιαστή, αλλά νομίζω ότι τα δισέλιδα του ταιριάζουν περισσότερο από πολλά, μικρά καρέ που θέλουν λεπτομέρεια όπως στο Daredevil: Yellow. Ο χρωματισμός του Bjarne Hansen έχει προταθεί για βραβείο Eisner, είναι αρκετά ήπιος και μελαγχολικός και ταιριάζει με τις λεπτές γραμμές του Sale. Η έκδοση Θα βγει σε τέσσερα μέρη, ένα για κάθε εποχή και όλα θα κυκλοφορήσουν με την εφημερίδα Τα Νέα ως ένθετα για κάθε Σάββατο του Ιουνίου. Η έκδοση όπως την έπιασα είναι διαφορετική από αυτές που έκανε η Οξύ με το Έθνος. Το εξώφυλλο είναι πιο γυαλιστερό και το χαρτί μου φάνηκε αισθητά καλύτερο. Το μέγεθος είναι λίγο διαφορετικό, η έκδοση με τα Νέα είναι περίπου δύο εκατοστά μικρότερη σε ύψος και μισό εκατοστό σε μήκος. Παραθέτω δύο πρόχειρες συγκριτικές φωτό με το Green Arrow: Year One. Συνολικά λοιπόν μια εξαιρετική επιλογή ιστορίας για τις εκδόσεις Οξύ για να βγει μαζί με εφημερίδα και η έκδοση με άφησε ικανοποιημένο προσωπικά. Update: Δυστυχώς στις 19 Ιουνίου κοινοποιήθηκε από τα Νέα ότι δε θα βγει άλλο τεύχος της σειράς προς το παρόν, προκαλώντας ποικίλα αρνητικά σχόλια για τον αντιαπεγγελματισμό της κίνησης και για τη μη ολοκλήρωση της σειράς.

Η επιτυχία που είχαν οι Jeph Loeb και Tim Sale στη DC, ιδιαίτερα με το The Long Halloween, έδωσε στο δίδυμο τη δυνατότητα, να δημιουργήσουν κάτι ομοίως πιο προσωπικό και στη Marvel. Έτσι προέκυψε η λεγόμενη "color series", η οποία αποτελείται από limited series των έξι τευχών, όπου ρίχνουν τη δική τους ματιά σε μερικούς από τους σημαντικότερους ήρωες της εταιρείας. Η αρχή έγινε με τον Daredevil και ακολούθησαν οι Spider-Man, Hulk και Captain America. Το Daredevil: Yellow έτρεξε από τον Αύγουστο του 2001 ως τον Ιανουάριο του 2002 και έχει κατά καιρούς κυκλοφορήσει σε διάφορες συγκεντρωτικές εκδόσεις. Στον Άνθρωπο χωρίς Φόβο, έδωσαν το χρώμα κίτρινο, εμπνευσμένοι από τη στολή που πρωτοφόρεσε ο ήρωας, το μακρινό 1964. Οι Loeb και Sale, λοιπόν, αφηγούνται με τον δικό τους τρόπο τα πρώτα βήματα της παράλληλης πορείας του Matt Murdock/Daredevil. Πώς άνοιξε το δικηγορικό γραφείο με τον Foggy, γιατί πήρε την απόφαση να βγει στις ταράτσες της Νέας Υόρκης, πώς γνώρισε και ερωτεύθηκε την Karen... Στην πραγματικότητα, δεν αλλάζουν κάτι δραματικά. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι τα εξιστορούν με έναν τρόπο πιο ζωντανό, πιο άμεσο. Και έχει σημασία ο πληθυντικός που χρησιμοποιώ. Στα credits αναγράφονται ως storytellers. Και πράγματι δρουν ως ένα. Μπορεί ο Loeb να μην αποφεύγει κάποιους υπερβολικούς μελοδραματισμούς και (αρκετές) μεγαλοστομίες ή να το παρακάνει (ελαφρώς) με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αλλά μαζί με τον Sale παραδίδουν ένα κόμικ στρωτό, ευανάγνωστο. Δε διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά it's storytelling done right. Η γραμμή του Sale δεν είναι τόσο εξπρεσιονιστική όσο στο εκπληκτικό The Long Halloween, αλλά μαζί με τα χρώματα του Matt Hollingworth, το artwork φτάνει σε υψηλότατα επίπεδα. Εν ολίγοις: σίγουρα ένα κόμικ για τους φίλους του ήρωα (αν δεν το έχουν πιάσει ήδη) και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν γνωριστεί μαζί του, αλλά θα το ήθελαν.