Search the Community

Ο πρώτος αντισυμβατικός υπερήωας που προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού σε γενιές και γενιές. Περιοδικά του Ποπάι στα ράφια παλαιοβιβλιοπωλείων Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό σπιτάκι στο Τσέστερ του Ιλινόις ζούσε, μαζί με τη μητέρα του, ένας σκληροτράχηλος τύπος που δεν χαριζόταν σε τίποτα και σε κανέναν. Το όνομά του ήταν Φρανκ Φίγκελ και όλοι διηγούνταν τα κατορθώματά του, με κυριότερο το μάθημα που είχε δώσει σε πέντε αλήτες που του είχαν επιτεθεί ταυτόχρονα! Ο Φρανκ ή «Rocky» όπως τον ήξεραν όλοι, εργαζόταν σε ένα μπαρ. Όταν σχόλαγε κι έχοντας καταναλώσει μερικά ποτηράκια, έβγαζε μια καρέκλα δίπλα στην εξώπορτα του μαγαζιού και με την πίπα πάντοτε κρεμασμένη στο στόμα έπαιρνε έναν υπνάκο. Γινόταν, όπως ήταν φυσικό, αντικείμενο πειράγματος από τα παιδιά της γειτονιάς, τα οποία ούρλιαζαν στο αυτί του και μετά τρέπονταν σε φυγή. Ο Φρανκ ξυπνούσε αλαφιασμένος και πάντα με τις γροθιές του υψωμένες, μόνο που τα πιτσιρίκια είχαν ήδη γίνει καπνός! Στο φύλλο της τοπικής εφημερίδας «Chester Herald Tribune» με ημερομηνία 28 Μαρτίου 1947 υπάρχει δημοσιευμένος ένας επικήδειος για τον Φίγκελ, ο οποίος πέθανε ήρεμα στο σπίτι του στις 24 του ίδιου μήνα, στα 79 του χρόνια. Τι σχέση έχει, όμως, ο πολωνικής καταγωγής Φίγκελ, με τον Ποπάι (ή Ποπάυ για τη γενιά της καθαρεύουσας), τον ήρωα των σημερινών μας χρόνων; Στην ουσία αποτέλεσε την έμπνευση του Αμερικανού Ελζι Κράισλερ Σίγκαρ, από το πενάκι του οποίου γεννήθηκε μια ημέρα σαν σήμερα το μακρινό 1929 ο Ποπάι ο ναύτης! Τα καθημερινά σκιτσάκια δημοσιεύονταν αποκλειστικά στη νεοϋορκέζικη εφημερίδα «Evening Journal», περιλαμβάνοντας 4-5 εικόνες, η ιστορία των οποίων συνεχιζόταν πάντα την επόμενη ημέρα. Ο Ποπάι, μάλιστα, εμφανίστηκε αρχικά σε έναν δευτερεύοντα ρόλο, όμως αμέσως κέρδισε την αγάπη των αναγνωστών. Σταδιακά, ο Σίγκαλ άρχισε να του δίνει όλο και μεγαλύτερους ρόλους, μέχρι που έγινε ο κεντρικός ήρωας, κέρδισε την αρραβωνιαστικιά του Όλιβ Όϊλ, και τελικά η σειρά πήρε το όνομά του. Μετά τον θάνατο του δημιουργού του, το 1938, διάφοροι άλλοι καλλιτέχνες ανέλαβαν τον σχεδιασμό του, προσθέτοντας τη δική τους πινελιά. Ο πραγματικός Ποπάι, Φρανκ «Rocky» Φίγκελ Και κάπως έτσι «ανδρώθηκε» ένας από τους πρώτους αντισυμβατικούς υπερήρωες στην ιστορία των κόμικς που κατάφερε να προκαλέσει ντελίριο ενθουσιασμού στους πιτσιρικάδες. Ο καλόκαρδος, αλλά σκληροτράχηλος ναύτης που του άρεσε να καπνίζει πίπα και να τρώει σπανάκι, το οποίο τού χάριζε υπερφυσικές δυνάμεις. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε τη συνηθισμένη όψη του υπερήρωα, καθώς ήταν μονόφθαλμος, χωρίς δόντια και κοντός με κακόηχη φωνή και υπερτροφικά χέρια (που κάτω από τους αγκώνες κοσμούν δυο τατουάζ με άγκυρες), ο αμόρφωτος και παραπονιάρης Ποπάι θα κατατροπώνει πάντα τον Βρούτο, προβάλλοντας κι ένα νέο πρότυπο ήρωα και τον ενστερνισμό της διαφορετικότητας. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Τον Ποπάι τον πρωτογνώρισαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της 10ετίας του ΄50 μέσα από το περιοδικό κόμικς «Γέλιο και Χαρά». Στα μέσα του 1973 ο Ιωάννης Δραγούνης πήρε την άδεια και δημοσίευσε εκ νέου τις περιπέτειές του σ’ ένα περιοδικό, το οποίο λατρεύτηκε αμέσως από τα παιδιά κι έγινε το αντίπαλο δέος του Μίκυ Μάους. Ήταν τόσο δημοφιλές, που μέχρι και οι πωλήσεις του σπανακιού, του λαχανικού που τροφοδοτούσε τη δύναμή του, αυξήθηκαν. Τα περισσότερα από τα εξώφυλλά του στην Ελλάδα, τα φιλοτέχνησε ο σκιτσογράφος και καλλιτέχνης, Ακης Αβαγιανός. Για την ιστορία, το σπανάκι στον Ποπάι εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1932 και επιλέχθηκε εξ αιτίας της υψηλής περιεκτικότητάς του σε σίδηρο. Μάλιστα, δύο αγάλματα του Ποπάι έχουν στηθεί σε δύο πόλεις, στο Ιλινόις απ’ όπου καταγόταν ο Σίγκαρ και στο Αρκάνσας, το οποίο αυτοαποκαλείται ως «Παγκόσμια πρωτεύουσα του σπανακιού», με τη μάρκα «Popeye Spinach» να παραμένει η δεύτερη με περισσότερες πωλήσεις στις ΗΠΑ. Ο Ποπάι με την Όλιβ σε τεύχος της 10ετίας του ΄80 που κόστιζε 5 δραχμές ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΧΩΡΙΟ Η γενιά του γράφοντος μεγάλωσε και με την κινηματογραφική version του Ποπάι, την οποία είχε παρακολουθήσει στο αλήστου μνήμης σινέ «Ομόνοια» στην Πάτρα. Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1980, με τον αείμνηστο Ρόμπιν Ουίλιαμς να ενσαρκώνει τον Ποπάι. Η ταινία γυρίστηκε στη Μάλτα και για τις ανάγκες του φιλμ χρειάστηκε να δημιουργηθεί ένα παραθαλάσσιο χωριό. Το χωριό του Ποπάι στη Μάλτα, διαφορετικό και μοναδικό Η κατασκευή ξεκίνησε το 1979 με συνεργείο 165 ανθρώπων. Χρειάστηκαν εκατοντάδες κορμοί και σανίδες που εισήχθησαν από την Ολλανδία, ενώ τα ξύλινα βότσαλα που χρησιμοποιήθηκαν για τις σκεπές εισήχθησαν από τον Καναδά. Επιπλέον, 8 τόνοι καρφιών και 2.000 γαλόνια μπογιάς χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του ξύλινου χωριού. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι η ταινία δεν τα πήγε τόσο καλά, το… Popeye Village παραμένει ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο, το οποίο είναι ανοιχτό για το κοινό επτά ημέρες την εβδομάδα, περιλαμβάνοντας παραστάσεις, θεματικά μουσεία και σπίτια παιχνιδιού. ΠΑΤΡΙΝΟΙ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ Στην Πάτρα πολλοί είναι οι ενήλικοι συμπολίτες μας, που παραμένοντας παιδιά, διατηρούν στο αρχείο τους παλιά τεύχη του Ποπάι. Μια μανία που πολλοί προσπαθούν να μεταφέρουν και στα παιδιά τους, τα οποία δυστυχώς δεν μεγαλώνουν με αυτού του είδους τα κινούμενα σχέδια και τα κόμικς. Θυμάστε τι μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας για να…. συμπαθήσουμε το σπανακόρυζο; «Φάε σπανάκι, για να γίνεις δυνατός σαν τον Ποπάι». Χρόνια του πολλά, λοιπόν! Και το σχετικό link...

Οι δημιουργίες κόμικ του 1929 και πολλά λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα μπορούν να αναπαραχθούν ελεύθερα από την Πρωτοχρονιά. Η 1η Ιανουαρίου στις Ηνωμένες Πολιτείες εκτός από την έλευση του νέου χρόνου σηματοδοτεί και το πέρασμα στη δημόσια ιδιοκτησία όλων εκείνων των έργων των οποίων η προστασία από τα πνευματικά δικαιώματα ολοκληρώθηκε. Το copyright χιλιάδων ταινιών, τραγουδιών και βιβλίων λήγει το 2025, ύστερα από 95 χρόνια, με αποτέλεσμα να θεωρούνται πλέον δημόσια περιουσία και να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον οποιονδήποτε χωρίς να απαιτείται ειδική άδεια ή καταβολή αντιτίμου. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ελεύθερου πλέον πολιτιστικού αγαθού είναι ο Τεντέν και ο σκύλος του, Μιλού. Ο μαχητικός ρεπόρτερ από τη διάσημη σειρά κόμικς του Ερζέ μαζί με το πιστό του κατοικίδιο από την προσεχή Τετάρτη θα είναι για τις Ηνωμένες Πολιτείες δημόσια ιδιοκτησία. Δεν ισχύει ωστόσο το ίδιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπου η φιγούρα προστατεύεται έως το 2054, αφού οι κανόνες του copyright επεκτείνονται στα 70 χρόνια από τον θάνατο του δημιουργού του έργου. Αντίστοιχη μοίρα περιμένει και τον Ποπάι. Ο χαρακτήρας που εμφανίστηκε για πρώτη φορά σαν κόμικ στριπ στις 17 Ιανουαρίου 1929 στο Thimble Theatre των εκδόσεων King Features Syndicate με τη χαρακτηριστική στολή ναύτη, τα γυμνασμένα χέρια και την πίπα στο στόμα θα μπορεί από το 2025 να αποκτήσει νέες περιπέτειες χωρίς περιορισμούς. Βέβαια, η απελευθέρωση των δικαιωμάτων τόσο του Ποπάι όσο και του Τεντέν αφορά τα σκίτσα που πρωτοεμφανίστηκαν το 1929, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που είχαν τότε και όχι με όσα απέκτησαν στην πορεία. Ταινίες, μουσική Σε αντίστοιχο πλαίσιο, από την 1η Ιανουαρίου λήγει η προστασία για αρκετές φιγούρες του «Μίκι Μάους», μεταξύ των οποίων και του φιλμ «The Karnival Kid» όπου μιλάει για πρώτη φορά. Μένοντας στον κινηματογράφο, χωρίς copyright θα είναι στο εξής οι πρώτες ομιλούσες ταινίες «Blackmail» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, «The Black Watch» του Τζον Φορντ και «Dynamite» του Σέσιλ Μπι Ντε Μιλ. Στα βιβλία, δημόσια ιδιοκτησία θα είναι το «Αποχαιρετισμός στα όπλα» του Έρνεστ Χεμινγκγουέι, η πρώτη αγγλική μετάφραση του «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ και «Το μυστήριο των επτά ρολογιών» της Άγκαθα Κρίστι. Από τη μουσική, το τραγούδι «Singin’ in the Rain» του Άρθουρ Φριντ από την ταινία «The Hollywood Revenue», το «An American in Paris» του Τζορτζ Γκέρσουιν και «Bolero» του Μορίς Ραβέλ περνούν στον κατάλογο ελεύθερης κτήσης. Εκεί, από την Τετάρτη θα είναι επίσης και οι ηχογραφήσεις των κομματιών «Rhapsody in Blue» του Τζορτζ Γκέρσουιν και «Everybody Loves My Baby, but My Baby Don’t Love Nobody but Me» των Λούις Άρμστρονγκ και Κλάρενς Γουίλιαμς. Και το σχετικό link...

Σαν σήμερα η πρώτη εμφάνιση του θρυλικού καρτούν, του πιο καλοσυνάτου, ηθικού και δυνατού υπερήρωα, που γεννήθηκε ένα βράδυ στο μυαλό του Elzie Segar υπό το φως μιας λάμπας πετρελαίου. Στις 17 Ιανουαρίου του 1929 κάνει την παρθενική του εμφάνιση ο πιο διάσημος ναυτικός καρτούν και κινουμένων σχεδίων σε μορφή εικονογραφημένου. Ο Ποπάυ, ο δημοφιλέστερος ναύτης στον κόσμο γίνεται σήμερα 94 ετών και μπορεί να είναι «δυνατός μέχρι το τέλος» όπως ο ίδιος λέει σε ένα από τα συνθήματά του, ωστόσο δεν φαίνεται να πλησιάζει στη γραμμή τερματισμού σύντομα! Ο Ποπάυ δημιουργήθηκε οκτώ μήνες πριν από το κραχ του χρηματιστηρίου τον Σεπτέμβριο του 1929. Στις 17 Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς, έκανε το ντεμπούτο του σε δεύτερο ρόλο σε μια σειρά κόμικς που δημοσίευσε η εφημερίδα της Νέας Υόρκης «Evening Journal», και τελικά έγινε ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας στο comic strip του EC Segar με τίτλο «Thimble Theatre» προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού στους τότε πιτσιρικάδες. Οι θαυμαστές του αντισυμβατικού ναύτη που καπνίζει την πίπα του μπορεί να μην το γνωρίζουν αυτό, αλλά ο Popeye και η Olive Oyl βασίστηκαν σε πραγματικούς ανθρώπους που ζούσαν κοντά στο σπίτι του Segar. Το 1870 ο Γερμανός χημικός Erich von Wolf εξέτασε την ποσότητα σιδήρου που είχε το σπανάκι, καθώς κατέγραφε τα ευρήματά του κατά λάθος τοποθέτησε ένα δεκαδικό που αύξησε την περιεκτικότητα σιδήρου στο σπανάκι μετατρέποντάς το σε υπερτροφή, και αυτός ήταν και ο λόγος που ο Ποπάυ ξεκίνησε να τρώει σπανάκι όταν χρειαζόταν σούπερ δύναμη. Οι θαυμαστές του Ποπάυ περίμεναν με ανυπομονησία τη στιγμή που ο ναύτης θα απλώσει το χέρι του στην κονσέρβα με το σπανάκι για να γίνει υπερήρωας και να λύσει τα προβλήματά του. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Ποπάυ γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία καθώς τα καρτούν εμψύχωναν και ανέβαζαν το ηθικό των Αμερικανών στρατιωτών, όμως κάποια από αυτά περιείχαν προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια για τους Ιάπωνες, οι οποίοι στα καρτούν αποκαλούνταν «Jap-pansies». Μετά τον θάνατο του δημιουργού του το 1938, διάφοροι άλλοι καλλιτέχνες ανέλαβαν το σχεδιασμό του θρυλικού καρτούν προσθέτοντας τη δική τους πινελιά. Τρεις αχαιοί συμπολίτες μιλούν σήμερα στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» για τον πιο καλοσυνάτο, ηθικό και δυνατό υπερήρωα, που γεννήθηκε ένα βράδυ στο μυαλό του Elzie Segar υπό το φως μιας λάμπας πετρελαίου. Δημήτρης Μακρής, συλλέκτης:«Ο Ποπάυ είναι ένας από τους πιο αγαπητούς ήρωες των κόμικς» «Ο Castor Oyl (ο αδερφός της Όλιβ) έψαχνε για έναν ναύτη για να διευθύνει το πλοίο του», λέει ο αρχειοφύλακας και συγγραφέας του Ποπάυ Φρεντ Γκραντινέτι, για τον εμβληματικό χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων. Ο φανταστικός ναύτης που τρώει σπανάκι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη ταινία κινουμένων σχεδίων τον Ιανουάριο του 1929. Αργότερα εμφανίστηκε σε τηλεοπτικά κινούμενα σχέδια, κόμικς, arcade και βιντεοπαιχνίδια. Μεγάλο μέρος των εμπορευμάτων του Ποπάυ που πλημμύρισε τα ράφια των καταστημάτων αμέσως μετά τη δημιουργία του έγιναν πολύτιμα συλλεκτικά αντικείμενα. Ο Grandinetti γράφει για τον Ποπάυ από το 1983 και δημοσιεύει σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες και ιστότοπους. Έχει επίσης συγγράψει πολλά βιβλία σχετικά με το θέμα, συμπεριλαμβανομένων των «Popeye the Collectible» και «Popeye: An illustrated Cultural History». Ο Ποπάυ είναι ένας από τους πιο αγαπητούς ήρωες των κόμικς. Το κοινό τον αγάπησε γιατί ήθελε πάντοτε την νόμιμη τάξη και υπερασπιζόταν πάντοτε με σθένος την αρραβωνιαστικιά του Όλιβ όταν η ίδια βρισκόταν σε κίνδυνο. Κάθε φορά που βρισκόταν σε μπελάδες έτρωγε σπανάκι το οποίο του έδινε μια υπεράνθρωπη δύναμη για να υπερασπιστεί και να σώσει τελικά την αγαπημένη του. Ένα είδος ιππότη των κόμικς που υπερασπίζεται ακόμα και την πόλη από άλλους εχθρούς και όχι μόνο την Όλιβ από τον Βρούτο. Είναι ένας ήρωας που είναι διαρκώς ενάντια στο κακό και σε καμιά περίπτωση ο ίδιος δεν είναι παραβατικός. Όταν δει ότι πάνε να καταλάβουν την εξουσία, ότι πάνε να ληστέψουν τράπεζες, επεμβαίνει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να τον αγαπήσει ο κόσμος γιατί είναι ηθικός, είναι τίμιος, δεν φαίνεται να έχει πάθη ιδιαίτερα, δεν πίνει, μόνο που καπνίζει την ναυτική του πίπα. Μετά από χρόνια μεταφέρθηκε στην τηλεόραση με τεράστια επιτυχία, ο κόσμος περίμενε τα κινούμενα σχέδια εκτός του τυπωμένου κόμικ του δημιουργού Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ. Αν από κάποιους ιθύνοντες κάποια επεισόδια χαρακτηρίστηκαν τοξικά – γιατί μην ξεχνάμε πρωτίστως ότι ο Ποπάυ απευθύνεται σε παιδιά – καλά έκαναν και τα απαγόρευσαν. Τα παιδιά είναι η πιο ευαίσθητη μερίδα της κοινωνίας μας και δεν είναι απαραίτητο να έχουν προσλαμβάνουσες από αμφιλεγόμενα ζητήματα. Θυμάμαι όταν έπαιζε ένα επεισόδιο στην τηλεόραση, αν είχε και άλλο επεισόδιο να προβάλει έβγαζε τον Ποπάυ στο κέντρο σαν μετάλλιο, σαν νόμισμα καπνίζοντας δυο φορές την πίπα του (με τον χαρακτηριστικό ήχο), όπου σήμαινε ότι έχει και άλλο επεισόδιο και οι τηλεθεατές χαίρονταν πολύ. Γιάννης Καραμπίτσος, σκηνοθέτης: Ποπάυ: «Ο περιπλανώμενος Ιουδαίος» Ο Ποπάυ ήταν ένα από τα πολλά διαβάσματά μου στην παιδική ηλικία μαζί με Μίκυ Μάους, Μπλεκ, Όμπραξ, Ζαγκόρ κ.λ.π. παιδική λογοτεχνία, κλασικά εικονογραφημένα κ.λ.π. Τα πάντα βασικά. Δημιούργημα του αμερικάνου σκιτσογράφου Έλζι Σίγκαρ (1894-1938) που το 1919 «ζωντανεύει» στο χαρτί ένα κόμικ για μια τυπική αμερικάνικη οικογένεια, την Όϊλ, στην οποία «εισχωρεί» 10 χρόνια μετά ο παρείσακτος μονόφθαλμος ναύτης, ο «περιπλανώμενος Ιουδαίος» (όπως και ο δημιουργός του) Ποπάυ, σύμβολο του πανίσχυρου περιθωριακού όπως σημειώνει και ο δάσκαλός μου Βασίλης Ραφαηλίδης, πρωτοξάδελφος του Σαρλό, που ξέρει να αντλεί δύναμη από την αδυναμία του και να παραμένει ο εαυτός του σε πείσμα όλων των αλλοτριωτικών μηχανισμών που δρουν γύρω του με όπλα το χιούμορ, το ήθος και το σπανάκι για το χατίρι της αγαπημένης του «δυναμικής ασχημούλας» Όλιβ και σε μάχη με τον ανταγωνιστή του Βρούτο. Εκφραστής της «διαφορετικότητας» ο Ποπάυ στα κόμικς, μέσω του μεγάλου καρτουνίστα Μαξ Φλάισερ στη δεκαετία του '30 «μεταφέρεται» στο κινούμενο σχέδιο, κατά πολλούς αποτέλεσε προπομπό των υπερηρώων παρ' όλη την «ιδιαιτερότητά του». Ο πολύ σημαντικός και αγαπημένος σκηνοθέτης Ρόμπερτ Άλτμαν σκηνοθετεί τον «Ποπάυ» το 1980, μια αμφιλεγόμενη όσον αφορά τις κριτικές αλλά σημαντική ταινία, και δημιουργεί ένα χωριό που μέχρι σήμερα είναι τουριστικό μέρος. Ο «Ποπάυ» αποτέλεσε την ιδανική πηγή διασκέδασης για παιδιά και όχι μόνο, με μεγάλη δημοφιλία που εκτίναξε και το σπανάκι στις πωλήσεις που δεν ήταν από την αρχή στον «μύθο», αλλά έτριβε το κεφάλι μιας κότας και έπαιρνε δύναμη από την τύχη της. Ένα από τα πιο γνωστά «απαγορευμένα» επεισόδια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ήταν αυτό με τίτλο «Seein’ Red, White ‘n Blue». Είναι το μοναδικό επεισόδιο στο οποίο ο Ποπάυ και ο Βρούτος ενώνουν τις δυνάμεις τους, μοιράζονται μία κονσέρβα σπανάκι για να δείρουν τους Ιάπωνες στρατιώτες που παρουσιάζονται σαν καρικατούρες με μεγάλα γυαλιά και πεταχτά δόντια, ενώ κάποια επεισόδια λογοκρίνονται επειδή οι Αφροαμερικάνοι παρουσιάζονται με εμφανώς ρατσιστικό τρόπο. Δεν ήταν αντιπροσωπευτικό το επεισόδιο και γιατί συνεργάζεται με τον Βρούτο ο Ποπάυ, αν και έχει ενδιαφέρον αυτό, και γιατί χρησιμοποιήθηκε η σειρά κάπως σαν προπαγάνδα. «Δικαιολογείται» λόγω της ιδιαιτερότητας της εποχής και των συνθηκών, και επειδή η έμφαση δινόταν στην ψυχαγωγία σε ένα μεγάλο βαθμό. Αυτό που μένει σήμερα είναι η ιδιαίτερη ποιότητα και απόλαυση που ξεχειλίζει από το ήθος, την καλοσύνη και το χιούμορ αυτής της δημιουργίας. Λεωνίδας Λιόλιος, υπεύθυνος lioliosbooks.gr, συλλέκτης «Ο κόσμος ταυτίστηκε με τον Ποπάυ γιατί ήταν αληθινός» Η γέννηση του Ποπάυ υποθετικά έγινε το 1929 από τον Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ, μετά από 10 χρόνια είχαν αρχίσει να φτιάχνονται στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης της Αμερικής αυτά τα κόμικς, μόνο που δεν είχαν ήρωα ακόμη τον Ποπάυ…Το 1929 πρωταγωνιστεί ο Ποπάυ γιατί είχε μεγάλη επιτυχία στον κόσμο. Ήταν μια δύσκολη χρονιά το 1929 λόγω της οικονομικής κρίσης στην Αμερική και η δημιουργία του Ποπάυ είχε μεγάλη επιτυχία, γιατί φτιάχτηκε πάνω στα πρότυπα που ήθελαν εκείνη την περίοδο οι δημιουργοί του. Στην Ελλάδα ήρθε το 1973 από τον Γιάννη Δραγούνη και έκανε μεγάλη επιτυχία, τον λάτρεψε ο κόσμος. Στον Β' παγκόσμιο πόλεμο φτιάχτηκαν κόμικς που προσπάθησαν να προσβάλουν τους Αφροαμερικάνους και τους Γιαπωνέζους, αυτό ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα και χρησιμοποιήθηκαν τα κόμικς Ποπάυ για να κερδίσουν τον πόλεμο οι Αμερικάνοι. Ο Ποπάυ δεν ήταν ακριβώς ένα δημιούργημα υπερήρωα γιατί ήταν μονόφθαλμος, χωρίς οδοντοστοιχία, με κακόηχη φωνή, φαινομενικά λοιπόν ήταν ένα καρτούν το οποίο φαινόταν αληθινό. Η δική μου θέση είναι η εξής: Τα κόμικς και όλα τα βιβλία που απευθύνονται και σε παιδιά θεωρώ ότι θα πρέπει να δίνονται σε αυτά φυσικά αλλά θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία με τους γονείς. Το διάβασμα των κόμικς ενδεχομένως να εγκλωβίσει την σκέψη των παιδιών και να προκύψουν προβλήματα που να μην καταλάβει κανείς. Οι γονείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί γιατί μπορεί τα κόμικ να έχουν ισχυρή επίδραση στα παιδιά. Έχω αναμνήσεις και βιώματα εδώ και 70 χρόνια που τώρα πια καταλαβαίνω την επίδρασή τους στον χαρακτήρα μου. Ένας ειδικός που είχε το περιοδικό Βαβέλ έγραψε ότι τα κόμικς αποτελούν ένα εκφραστικό μέσον της υπερβολής, είναι τέχνη που βασίζεται στο περιθώριο της επίσημης κουλτούρας και αυτό είναι το πρόβλημα. Όπως δήλωσα παραπάνω το καρτούν χρησιμοποιήθηκε κατά των Ιαπώνων και των Αφροαμερικάνων από τους Αμερικάνους, κάλλιστα αυτό μπορεί να μεταφερθεί και σε άλλες κοινωνικές ομάδες. Τα παιδιά θα πρέπει με την βοήθεια των γονιών να ερμηνεύουν και να αναλύουν τα κόμικς γιατί ο ρεαλισμός τους δεν είναι δεδομένος. Στα απαγορευμένα επεισόδια του Ποπάυ θα βάλω το πρόσημο πλην επομένως. Και το σχετικό link...

Σαν σήμερα πριν περίπου έναν αιώνα, έκανε την πρώτη του εμφάνιση ο Ποπάι σε comic της εφημερίδας Evening Journal, ένας ήρωας που μας έμαθε να αγαπάμε το… σπανάκι! Ο Popeye (Ποπάι), ο χαριτωμένος ναύτης με τον ευέξαπτο χαρακτήρα, αλλά με την καρδιά από χρυσάφι που είναι γεμάτη αγάπη για την Olive, κάθε φορά που το απαιτούσαν οι περιστάσεις και τα καμώματα του άσπονδου εχθρού του, Βρούτου, έτρωγε το σπανάκι του για να πάρει δύναμη και να επαναφέρει την τάξη. Χαρακτηριστικά του γνωρίσματα το άσπρο του καπελάκι, η πίπα που κάπνιζε συνέχεια, τα υπερτροφικά του χέρια, που κάτω από τους αγκώνες τα κοσμούσαν δυο τατουάζ με άγκυρες. Το ντεμπούτο Ήταν 17 Ιανουαρίου του 1929, όταν έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε μία σειρά κόμικς της νεοϋορκέζικης εφημερίδας Evening Journal. Η σειρά αυτή μετρούσε ήδη δέκα χρόνια ζωής, με πρωταγωνιστές την μετέπειτα αρραβωνιαστικιά του Όλιβ Όιλ, τον αδελφό της Κάστορ και τον αγαπημένο της Χαμ Γκρέιβι. O ήρωας ήταν δημιούργημα του σκιτσογράφου από την Αμερική Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ, ο οποίος άρχισε να σχεδιάζει καρτούν από το 1919. Σε δεύτερο ρόλο και αργότερα πρωταγωνιστής Ο Ποπάι εμφανίστηκε σ’ έναν δευτερεύοντα ρόλο και αμέσως κέρδισε την αγάπη των αναγνωστών. Σταδιακά ο Σίγκαρ άρχισε να του δίνει όλο και μεγαλύτερους ρόλους, μέχρι που έγινε ο κεντρικός ήρωας και τελικά η σειρά πήρε το όνομά του. Μετά το θάνατο του δημιουργού του το 1938, διάφοροι άλλοι καλλιτέχνες ανέλαβαν το σχεδιασμό του προσθέτοντας τη δική τους πινελιά. Η καριέρα μετά τα κόμικ Μετά την εμφάνισή του σε comic, ο αγαπημένος ήρωας εμφανίστηκε και σε cartoon, με πρώτο σταθμό την παρουσία σε ιστορία ενός άλλου θρυλικού και θηλυκού κινούμενου σχεδίου… Το όνομα της, Betty Boop. Ακολούθησαν πολλές μικρού μήκους περιπέτειες που άντεξαν στο χρόνο και μεγαλώνουν γενιές. Στον κινηματογράφο ο Ποπάι πρωτοεμφανίστηκε το 1933, στην ταινία κινουμένων σχεδίων Οι περιπέτειες του Ποπάι του ναυτικού. Η καριέρα του στη μεγάλη οθόνη ξεπέρασε τις εφημερίδες. Μάλιστα, το 1938 ανακηρύχθηκε ως ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων στις ΗΠΑ, ξεπερνώντας ακόμη και τον Μίκι Μάους. Η μεγάλη αγάπη του κοινού και το άγαλμα Η δημοτικότητά του αυτή οφείλεται κατά πολύ και στο σπανάκι, η λατρεία του για το οποίο συνέβαλε στην αύξηση της κατανάλωσης του λαχανικού κατά 33%. Οι αμερικανοί σπανακοπαραγωγοί τού το αναγνώρισαν και το 1937 έστησαν το άγαλμά του στην Κρίσταλ Σίτι, μία πόλη του Τέξας που ζει κυρίως απ’ το σπανάκι. Και το σχετικό link...