Search the Community

24 ιστορίες της ροκ μουσικής που ακούγονται εξωπραγματικές μα είναι πέρα για πέρα αληθινές συλλέγει ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος και σχεδιάζει ο Αντώνης Βαβαγιάννης στο Mixtape. Μεγάλο τμήμα της ροκ μυθολογίας αποτελούν οι θρύλοι, οι φήμες, οι υπερβολές, τα ανέκδοτα, οι προσωπικές αφηγήσεις. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν όλα όσα ξέρεις για τους σταρ της ροκ μουσικής είναι αληθινά. Ίσως, μάλιστα, η αλήθεια πίσω από τον «μαγικό ρεαλισμό» που καλύπτει συχνά τις ιστορίες αυτές να μην έχει και τόση σημασία, καθώς «the show must go on» έτσι ώστε οι πιστοί να φανατίζονται ακόμη περισσότερο κι οι μύθοι να διαιωνίζονται. «Σαν τα γεγονότα να συνέβησαν για να διαψευστούν από τις ίδιες τις δόσεις υπερβολής και τυχαιότητας που εμπεριέχουν, σαν να υπήρξαν για να καταλήξουν αφηγήσεις που τους ταιριάζει να λέγονται αργά τη νύχτα ανάμεσα σε γουλιές μπίρας και τσιγάρα σε άδειες πλατείες ή σε νοικιασμένα βαν από παρέες που συνδετικός ιστός τους είναι ένα άπιαστο αλλά πανίσχυρο κινητήριο όνειρο. Μα σνίφαρε στ’ αλήθεια μυρμήγκια ο Ozzy; Την απάντηση την ξέρουν μόνο τα ίδια. Σίγουρα, ο τραγουδιστής των Black Sabbath δεν το θυμάται», τονίζει ο Αλέξης Καλοφωλιάς των θρυλικών Last Drive στον πρόλογο του Mixtape, μιας απολαυστικής συλλογής 24 ροκ ιστοριών που συνέγραψε ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος και σχεδίασε ο Αντώνης Βαβαγιάννης (εκδόσεις Μεταίχμιο, 160 σελίδες). Ο David Bowie διαβάζει τον «Εθνικό Κήρυκα» στο μετρό της Νέας Υόρκης. Ο Τσάβαλος, με τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, ασχολείται εδώ και χρόνια με τη μουσική και έχει συγγράψει σειρά βιβλίων γύρω από εμβληματικά πρόσωπα και συγκροτήματα της ροκ (Pink Floyd, Freddie Mercury, Rolling Stones κ.ά.), ενώ ο Βαβαγιάννης είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους σύγχρονους δημιουργούς χιουμοριστικών κόμικς, με πιο γνωστή σειρά του τα Κουραφέλκυθρα. Στο Mixtape συνεργάστηκαν για πρώτη φορά, αλλά όπως περιγράφει ο Τσάβαλος στο εισαγωγικό του σημείωμα, ο τρόπος που εργάστηκαν ήταν ομαλός και αλληλοσυμπληρωματικός. Σύμφωνα με τα λόγια του, οι ιστορίες αλιεύτηκαν από «μουσικές εγκυκλοπαίδειες, μουσικές βιογραφίες, μουσικολογικές πραγματείες, μουσικά ανάλεκτα, καθώς και την τεράστια αυτή “χαβούζα” που ονομάζεται Διαδίκτυο (πάντα με την απαιτούμενη και τριπλή επιβεβαίωση περί της εγκυρότητάς τους). Απόσπασμα από το «City of refuge» (ο Nick Cave ξυπνάει καταμεσής ενός αθηναϊκού πάρκου). Οπότε ναι, και οι είκοσι τέσσερις ιστορίες που θα φυλλομετρήσετε είναι αληθινές και συνέβησαν όντως. Όμως, καθότι τόσο εγώ όσο και ο Αντώνης δεν ήμασταν ούτε αυτόπτες ούτε αυτήκοοι μάρτυρες αυτών των συμβάντων, κάποιες μικρές λεπτομέρειες στις ιστορίες αυτές ανήκουν εύλογα στη σφαίρα της προσωπικής μας μυθοπλασίας και φαντασίας. Απολύτως τίποτα από τη δημιουργική φαντασία μας δεν ακυρώνει ωστόσο το γεγονός ότι και οι είκοσι τέσσερις αυτές συναρπαστικές, συχνά απρόβλεπτες και οριακά… απίθανες μουσικές ιστορίες όντως συνέβησαν. Και πλέον υπάρχουν και εικονογραφημένες». Με μια τέτοια εξαντλητική αναζήτηση ιστοριών από μια ανεξάντλητη δεξαμενή πληροφοριών και μάλιστα με σκοπό την προσαρμογή σε κόμικς, άρα με απαραίτητη προϋπόθεση τη δυνατότητα εικονοποίησης κάθε ιστορίας, οι Τσάβαλος και Βαβαγιάννης έπρεπε να κάνουν μια αυστηρή επιλογή ώστε το αποτέλεσμα να είναι ενδιαφέρον για τον μη εξειδικευμένο αναγνώστη, αλλά και χιουμοριστικό. Και τα κατάφεραν καλά. Τα ονόματα που περιλαμβάνονται στη συλλογή είναι όλα κορυφαία και οι ιστορίες τους κατά κανόνα άγνωστες στο ευρύ κοινό αλλά άκρως ενδιαφέρουσες. Διαβάζοντας το Mixtape μαθαίνουμε πώς ο Adam Ant επηρέασε τις ενδυματολογικές επιλογές του Michael Jackson, τι περιπέτειες έζησε ο Nick Cave στην Αθήνα, πώς επέλεξαν οι Nirvana το εξώφυλλο του Nevermind και τι σχέση είχαν οι Black Sabbath με αυτό, πώς πείστηκε ο Bob Geldof να παίξει στο The Wall των Pink Floyd σε σκηνοθεσία του Alan Parker, γιατί ο Andy Warhol χρησιμοποίησε μια μπανάνα στον πρώτο δίσκο των Velvet Underground και της Nico, γιατί ο David Bowie κυκλοφορούσε στο μετρό της Νέας Υόρκης με την εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» και πολλές ακόμα «άχρηστες πληροφορίες», που παίζουν όμως τον ρόλο του αλατοπίπερου στην τεράστια ιστορία της ροκ και των μεγάλων αστεριών της. Στα επιπλέον θετικά στοιχεία της έκδοσης είναι το σύντομο αλλά αρκούντως πληροφοριακό υλικό με το οποίο ο Τσάβαλος συνοδεύει κάθε ιστορία, ώστε να την εντάξει στο πλαίσιό της και στην εποχή της και να συστήσει τους πρωταγωνιστές της στο κοινό. Για παράδειγμα, στο Panic των Smiths μαθαίνουμε περισσότερα για τον Morrissey και τον Johnny Marr αλλά και για το πυρηνικό δυστύχημα στο Τσερνομπίλ, στο The Sound of Silence γνωρίζουμε καλύτερα τον Paul Simon και τον Art Garfunkel αλλά και τον Sanford David Greenberg κ.ο.κ. Κι όλα αυτά, με τα απολύτως ταιριαστά σκίτσα του Βαβαγιάννη που, αν και βρίσκεται έξω από τα γνώριμα νερά των σαρκαστικών μετα-ηθογραφιών των Κουραφέλκυθρων, είναι απολαυστικός παρά τη δικαιολογημένη αυτοσυγκράτησή του και τον αναγκαίο σεβασμό προς τους σταρ-χαρακτήρες του. Τέλος, το πιο πιθανό είναι πως με την ολοκλήρωση του Mixtape, οι αναγνώστες θα αναζητήσουν περισσότερες πληροφορίες και παραλειπόμενα για τις εξωφρενικές αλλά αληθινές ιστορίες που μόλις διάβασαν, ενώ οι Τσάβαλος και Βαβαγιάννης μάλλον πρέπει ήδη να ξεκινήσουν τον δεύτερο τόμο με ακόμα περισσότερες άγνωστες ροκ ιστορίες. Και το σχετικό link...

Από εμβληματικά βρετανικά μυθιστόρηματα μέχρι ελληνικά μάγνκα για μία δυστοπική Αθήνα. Για να γνωρίσετε το Tomahawk Angel (εκδ. Anubis), το μάνγκα του Οδυσσέα Θεοδωράτου για μια δυστοπική και γεμάτη τέρατα Αθήνα, που αφού κατέκτησε τις ΗΠΑ, εκδίδεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Γιατί αν αγαπάτε την ελληνική σκηνή, δεν μπορείτε παρά να χαρείτε με την επιστροφή του Ηλία Κυριαζή με το Όσα επιθυμήσαμε (εκδ. Μικρός Ήρως), ένα γκράφικ νόβελ που αφηγείται τι συμβαίνει όταν «αθώες παιδικές ευχές πάνε φρικτά στραβά». Για να διαβάσετε καρέ καρέ ένα από τα πιο εμβληματικά μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, τον Άρχοντα των Μυγών (εκδ. Διόπτρα) του Βρετανού Γουίλιαμ Γκόλντινγκ. (Προσοχή! Μοιάζει με «παιδικό» αλλά δεν είναι.) Γιατί η επετειακή έκδοση για τα 70 χρόνια του Μπλεκ που φιλοξενεί την περιπέτεια Λαχτάρα για τη λευτεριά (εκδ. Μικρός Ήρως), σε σενάριο Ντάριο Γκουτσόν και Μάριο Βόλτα, είναι αγνή και ανόθευτη νοσταλγία για τα παιδικά μας καλοκαίρια. Για να μάθετε μέσα από το Mixtape (εκδ. Μεταίχμιο) του Κωνσταντίνου Τσάβαλου 24 συναρπαστικές μουσικές ιστορίες που – μάλλον – δεν γνωρίζατε: από την έφοδο της αστυνομίας στο καμαρίνι των Rolling Stones μέχρι τον «πανικό» των Smiths για το Τσέρνομπιλ. Και το σχετικό link...

Ιστορίες κραιπάλης ή απίστευτης βλακείας. Αλλά και ιστορίες έμπνευσης, σύγκρουσης με το κατεστημένο και άλλες, απλώς ξεκαρδιστικές ή εξόχως συγκινητικές. Από όλα φαίνεται πως έχει η μακρά παράδοση της ροκ και ποπ κουλτούρας, η οποία, αν και συνήθως μεταδίδεται από στόμα σε στόμα (κατά κανόνα με διάθεση εύθυμη και χαλαρή, αλλά ενίοτε και με τον ασυνείδητο ίσως στόχο να εξανθρωπιστούν τα είδωλά της), συχνά αποτυπώνεται και σε μουσικές βιογραφίες ή πραγματείες, δημοσιογραφικά άρθρα και συνεντεύξεις και άλλες ανεκδοτολογικές καταγραφές. Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κωνσταντίνος Τσάβαλος («Ντοπαμίνη») και ο κομίστας, μουσικός και δάσκαλος Αντώνης Βαβαγιάννης («Κουραφέλκυθρα») αποφάσισαν να μεταγράψουν 24 αξιομνημόνευτες αλλά και αξιοπερίεργες ροκ ιστορίες, σε ένα κόμικ που φέρει τον τίτλο «Mixtape» πιθανότατα όχι μόνο ως τεκμήριο της προσεκτικής διαδικασίας επιλογής που ακολουθήθηκε εδώ, αλλά και σαν αναφορά σε μία από τις πιο απολαυστικές για έναν μουσικόφιλο δραστηριότητες: την ανθολόγηση σημαντικών ή, κυρίως, αγαπημένων τραγουδιών. Καρέ από το «Μixtape», με τον Ντέιβιντ Μπόουι να διαβάζει τον Εθνικό Κήρυκα στο μετρό της Νέας Υόρκης. Από πού εμπνεύστηκε ο Μάικλ Τζάκσον την ιδέα για τα «ναπολεόντεια» τζάκετ που συχνά φορούσε και ποιον ομότεχνό του είχε ξυπνήσει μέσα στη νύχτα για να του ζητήσει σχετικές πληροφορίες; Πώς εμπνεύστηκε ο Άντι Γουόρχολ το εξώφυλλο των Velvet Underground με την μπανάνα και τι περιπέτειες είχαν ζήσει οι Last Drive σε μια περιοδεία τους στην Ανατολική Γερμανία; Κυκλοφορούσε όντως ο Ντέιβιντ Μπόουι με μια ελληνική εφημερίδα στο χέρι ώστε να μην τον αναγνωρίζουν οι Νεοϋορκέζοι; Αναφέρεται σε κάποιο κυριολεκτικό σκοτάδι κάποιου πάσχοντος προσώπου ο στίχος «Hello darkness my old friend» των Σάιμον και Γκαρφάνκελ; Και πόσο έξαλλο τέλος πάντων ήταν το πολυήμερο πάρτι που ο Μπίλι Άϊντολ είχε διοργανώσει για τα 34α γενέθλιά του στην Μπανγκόκ; Η λίστα των ιστοριών καλύπτει σχεδόν όλες τις δεκαετίες και αρκετά υποείδη του ροκ και ποπ ιδιώματος. Διαβάζουμε ακόμα για το κακό προαίσθημα που είχε ο Captain Beefheart τη νύχτα που δολοφονήθηκε ο Τζον Λένον, για την αυτοσχέδια συναυλία που έδωσε ο Άντριαν Μπόρλαντ των The Sound στη Νέα Μηχανιώνα το 1998, για τις κραιπάλες του Νικ Κέιβ στην οδό Πατησίων λίγο πριν το ιστορικό λάιβ στο γήπεδο του Σπόρτινγκ το 1982, αλλά και για την αγκράφα στη ζώνη του Τζόνι Κας που τον έσωσε από το θανάσιμο χτύπημα μιας νευρικής στρουθοκαμήλου, για την αλλαγή που έκανε τελευταία στιγμή στη διαθήκη της η Τζάνις Τζόπλιν, για τους φόβους των Ρώσων τελωνειακών για τα «σκουπίδια» των Garbage κ.ά. Κάθε ιστορία ακολουθείται από βασικές πληροφορίες για τους πρωταγωνιστές της. Όχι όμως ότι το ζητούμενο εδώ είναι τόσο η «επιμόρφωση» του κοινού. Τα κείμενα του Κωνσταντίνου Τσάβαλου, συνοπτικά και περιεκτικά όπως οφείλουν να είναι οι ωραίες εξιστορήσεις, τα σχέδια του Αντώνη Βαβαγιάννη, με γραμμές ναΐφ που κρατούν τα στοιχειώδη και αναδεικνύουν το αστείον του πράγματος, φέρνουν λίγο πιο κοντά στον αναγνώστη πρόσωπα που όσο και αν περιβάλλονται από τον ίδιο τους τον μύθο, δεν παύουν να έχουν τις γελοίες ή ένδοξες, αλλά πάντως ανθρώπινες πλευρές τους. Κωνσταντίνος Τσάβαλος, Αντώνης Βαβαγιάννης Μixtape. Ένα μουσικό κόμικ – 24 ροκ ιστορίες εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 160 Πρόλογος: Αλέξης Καλοφωλιάς Και το σχετικό link...

Ποιος Aμερικανός μουσικός είχε ένα περίεργα κακό προαίσθημα τη βραδιά της δολοφονίας του Τζον Λένον; Αυτό και άλλα ανάλογα συναρπαστικά ή παράδοξα περιλαμβάνει το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου, συγγραφέα, λάτρη και γνώστη της μουσικής, με την εικονογράφηση του σπουδαίου κομίστα Αντώνη Βαβαγιάννη. Κωνσταντίνος Τσάβαλος Το νέο βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα (αλλά και φίλου) Κωνσταντίνου Τσάβαλου είναι ένα μουσικό κόμικς που περιλαμβάνει 24 ροκ ιστορίες. To βιβλίο λέγεται «Mixtape» (εκδόσεις Μεταίχμιο) και πατάει πάνω σε μια ωραία ιδέα: ο Κωνσταντίνος επιλέγει τα τραγούδια και γράφει τις ιστορίες γύρω από αυτά και μετά έρχεται ο κομίστας Αντώνης Βαβαγιάννης και τις εικονογραφεί. Παράδειγμα: ποιος Aμερικανός μουσικός είχε ένα περίεργα κακό προαίσθημα τη βραδιά της δολοφονίας του Τζον Λένον; Άλλο παράδειγμα: Πόσο σουρεαλιστική ήταν η περιοδεία των Last Drive στην Ανατολική Γερμανία το 1987; Ιστορίες «συναρπαστικές, συχνά απρόβλεπτες και οριακά… απίθανες, αλλά ιστορίες που όντως συνέβησαν». Μίλησα με τον Κωνσταντίνο Τσάβαλο, συνοδοιπόρο επί χρόνια στις συναυλίες, και μας είπε διάφορα για το βιβλίο του το οποίο, μπορώ να ομολογήσω, είναι ότι πρέπει για να το κάνετε δώρο στον εαυτό σας μέσα στις γιορτές. Αλλά και σε άλλους να το κάνετε, εντάξει. Το «Mixtape» του Κωνσταντίνου Τσάβαλου με το πενάκι του Αντώνη Βαβαγιάννη. ● Πώς προχώρησε η δημιουργία του; Ήρεμα και ωραία, δίχως εντάσεις αλλά με γόνιμη δημιουργική ένταση, όπως αρμόζει σε κάθε πρότζεκτ, εκδοτικό ή μη. ● Ποια ήταν η διαδικασία που ακολουθήσατε; Εγώ από την πλευρά μου έβρισκα τις ιστορίες, τις περνούσα από ένα διπλό/τριπλό fact checking περί της εγκυρότητας και ορθότητάς τους και κατόπιν τις έστελνα στον Αντώνη προκειμένου να μου δώσει το τελικό οκ ότι μπορούν να εικονογραφηθούν. Τότε ξεκινούσε η συγγραφή του «λιμπρέτου», το οποίο επεξεργαζόταν στη συνέχεια και ο Αντώνης και μετά ακολουθούσαν μερικά e-mails ή τηλέφωνα όπου κάναμε τις τελικές προσθαφαιρέσεις και βρίσκαμε την τελική μορφή της εκάστοτε ιστορίας. Easy peasy κατάσταση. Πάρε-βάλε. ● Πώς έκανες την επιλογή των τραγουδιών; Είμαι τυχερός που διέθετα στη βιβλιοθήκη μου μια ολόκληρη δεξαμενή από ιστορίες από όλο το φάσμα της ποπ/ροκ/τζαζ/σόουλ/μέταλ κουλτούρας – είχα βρει ιστορίες μέχρι και από τον χώρο της κλασικής μουσικής του 20ού αιώνα. Τις μάζευα χρόνια αυτές όλες τις ιστορίες και συχνά τις ανέφερα με ποσταρίσματά μου στα social media μου. Μέχρι που σκέφτηκα, απλά, να τις μαζέψω σε ένα βιβλίο όπως το Mixtape. Και ήμουν επίσης προνομιούχος που ο Αντώνης δέχτηκε να συμμετάσχει. ● Μαζί καταλήξατε στα τραγούδια; Η τελική επιλογή έγινε από κοινού μαζί του γιατί σε κάποιο σημείο πέσαμε και πάνω σε διάφορους σκοπέλους, π.χ. μια ιστορία ήταν λίγο... νταουνιάρικη, ενώ μια άλλη που δεν ήταν νταουνιάρικη, δεν μπορούσε, σύμφωνα με τον Αντώνη, να μετασχηματιστεί εικονιστικά. Οπότε έμεινε στα χαρτιά που λέμε. Φαντάζομαι ότι και οι 24 ιστορίες του βιβλίου ικανοποιούσαν και έκαναν tick και στα 3 κουτάκια που είχα κατά νου: άξια αναφοράς / αξιοπερίεργη / άξια σχεδιασμού. ● Θα μπορούσες να κάνεις ένα αντίστοιχο βιβλίο και για το ελληνικό τραγούδι; Φυσικά. Η ελληνική ποπ και ροκ σκηνή δεν έχει λιγότερο συναρπαστικές ιστορίες. Έχει εξίσου ή και περισσότερο αξιοπερίεργες. Από την εποχή των πρώτων pop combos της διετίας 1965-66 μέχρι τη Λένα Πλάτωνος / Στέρεο Νόβα εποχή και φτάνοντας μέχρι τα Σπαθιά και τις Τρύπες, έχουμε πολλές ιστορίες που χρήζουν ειδικής ή γενικής μνείας. ● Πόσο πιο εφήμερα είναι τα δημοσιογραφικά κείμενα σε σχέση με ένα βιβλίο; Δεν πιστεύω ότι είναι. Ο αριθμός των βιβλίων που εκδίδονται στη χώρα μας ετησίως είναι αντίστοιχος, τηρουμένων των αναλογιών, με τον όγκο των δημοσιογραφικών κειμένων που προκύπτουν καθημερινά από εγχώρια sites και «sites». Σε κάθε αχανή ωκεανό, είτε εκδοτικό είτε δημοσιογραφικό, θα βρεις τις δικές σου κοραλλιογενείς ατόλες συγγραφικής ποιότητας στις οποίες μπορείς να καταφύγεις ανά πάσα στιγμή. Απόσπασμα από την ιστορία «Station to station», όπου ο David Bowie κυκλοφορεί ως «Έλληνας» στο μετρό της Νέας Υόρκης. ● Πώς βρίσκεις, από πού βρίσκεις χρόνο για να στήσεις ένα βιβλίο; Το πρώτο μου μυθιστόρημα (Ντοπαμίνη, εκδόσεις Βακχικόν) γράφτηκε σε μια περίοδο της ζωής μου που είχα μέσα στο σπίτι μου ένα νεογέννητο παιδί (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) και μια δουλειά βραδινής βάρδιας. Κοιμόμουν τότε κατά μέσο όρο 4 ώρες την ημέρα. Αφού κατάφερα να κάνω αυτό, νομίζω μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Από εκεί και πέρα, και μόνο η αγάπη για τη μουσική και τα παρελκόμενά της αλλά και η συνεργασία με ένα άτομο όπως ο Αντώνης ή η εμπλοκή μου με έναν εκδοτικό οίκο όπως το Μεταίχμιο, μου αρκούν ως επιπλέον κίνητρα. ● Τι πρέπει να αγνοήσεις ως δημοσιογράφος όταν γράφεις ένα βιβλίο; Τις όποιες απόπειρές σου να αυτολογοκριθείς. ● Και τι πρέπει να αφήσεις; Το ένστικτό σου να σε οδηγήσει εκεί που πιθανώς δεν θα πήγαινες ποτέ από μόνος σου. ● Πόση ματαιοδοξία έχει η δημοσιογραφία; Μπόλικη – και αυτό το βλέπεις καθημερινά όταν διαβάζεις συνεντεύξεις στις οποίες το αντικείμενο της συνέντευξης «καπελώνεται» από τον ίδιο τον δημοσιογράφο, σε γραφόμενα και λεγόμενα. Όπως μου είπε ένας παλιός εφημεριδάς την εποχή που είχα αρχίσει να πρωτοδουλεύω στο «Βήμα», «δεν επιτρέπεται ο δημοσιογράφος να γίνεται το επίκεντρο ενός ρεπορτάζ, εκτός και αν είναι αναφορικά με τον θάνατό του». Οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον ανωτέρω (άγραφο) κανόνα. ● Πόση ματαιοδοξία έχει και η συγγραφή βιβλίων; Η συγγραφή βιβλίων διαθέτει ακόμη περισσότερη ματαιοδοξία. Ή καλύτερα, κενοδοξία. ● Πες μας μία μουσική ιστορία που έμεινε έξω από τις σελίδες του «Mixtape». To πρωινό της 1ης Δεκεμβρίου του 1983 ο Ian McCulloch ξύπνησε απότομα από τον ύπνο του. Στο μυαλό του του είχε κολλήσει η φράση «fate / up against your will». Πήρε τηλέφωνο τον Will Sargeant και του την είπε. «Θυμάσαι τι ονειρεύτηκες;» τον ρώτησε ο κιθαρίστας. «Ένα φεγγάρι. Και ότι ήθελα να ταξιδέψω ώς εκεί». Ο Sargeant έκλεισε το τηλέφωνο, πήρε το όνειρο του Ian και πήγε και άκουσε το πρώτο τραγούδι που του πετάχτηκε στον νου αναφορικά με το Διάστημα και το φεγγάρι. Πήρε τα ακόρντα του «Space Oddity», τα έβαλε σε ανάποδη σειρά και μετά από μερικές ώρες προέκυψε το «Τhe Killing Moon». Και το σχετικό link...

Οι δημιουργοί του "Mixtape" αφηγούνται δέκα εξωφρενικά ψεύτικες μουσικές ιστορίες και μύθους της rock μουσικής. Είναι το Mixtape απλώς ένα ακόμη κόμικ με rock θεματολογία; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική. Είναι μια ξεκαρδιστική και σουρεαλιστική καταγραφή 24 ιστοριών της rock τόσο απίθανων που δύσκολα γίνονται πιστευτές, όμως είναι απολύτως αληθινές. Ο δημοσιογράφος Κωνσταντίνος Τσάβαλος και ο κομίστας Αντώνης Βαβαγιάννης είναι γνώστες του αντικειμένου, και αυτό φάνηκε στο εξαιρετικό αποτέλεσμα που αποτελεί ένα απολαυστικό ανάγνωσμα. Το "Mixtape" κυκλοφορεί εδώ και λίγες εβδομάδες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κι εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να τους... αντιστρέψουμε το ερώτημα και να μας αφηγηθούν δέκα αγαπημένα αλλά πλήρως εξωφρενικά ψέματα της rock μουσικής. Ιστορίες που όλοι μας έχουμε ακούσει και ίσως κάποια στιγμή να τις είχαμε κιόλας πιστέψει. Ο λόγος στους αγαπημένους προσκεκλημένους της efsyn city. Κωνσταντίνος Τσάβαλος Για όλους εμάς τους, κατά παράφραση του σαββοπουλικού άσματος, «εκδρομείς του ‘80», οι πρώτοι «φιδέμπορες» της αγαπημένης μας ποπ κουλτούρας εμφανίστηκαν κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90. ⇒ Στο σχολικό προαύλιο διακινήθηκε, αρχικά σε μικρά λυκειακά πηγαδάκια και κατόπιν σε Γυμνάσιο και Δημοτικό, η φήμη περί των δήθεν… κατορθωμάτων του τραγουδιστή ενός εκ των band du jour… της εποχής μας, σαν να λέμε: «το μάθατε; Ο Τζόρνταν των New Kids Of The Block πήγε εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Του έκαναν πλύση στομάχου και βρήκαν μέσα σε αυτό ένα λίτρο σπέρμα». ⇒ Παρόμοια «φίδια» διακινήθηκαν 20 χρόνια μετά από το ανωτέρω περιστατικό, με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Rod Stewart: κάπου εκεί γύρω στα 2009-2010, έσκασε η διαδικτυακή φήμη ότι ο Rod έκανε πλύση στομάχου. Από σπέρμα κόντεψε να πάει και αυτός. ⇒ Περίπου την ίδια εποχή είχαν βουίξει τα μουσικά fora ότι το Dark Side Of The Moon των Pink Floyd ταίριαζε, λέει, αν το έπαιζες δίπλα δίπλα με την ταινία «Wizard of Oz». Η ταινία στο mute και ο δίσκος των Floyd να… σχολιάζει δήθεν τα επί της οθόνης τεκταινόμενα. Τι έχουν ακούσει τα μάτια μας και τι έχουν δει τα αυτιά μας (sic)… ⇒ Και αν εξαιρέσουμε το σχεδόν πασίγνωστο φιδεμποριλίκι του «το Angie των Rolling Stones γράφτηκε από τον Mick Jagger, σε μια απόπειρα να ζητήσει συγγνώμη από την τότε σύζυγο του David Bowie, Αngie, η οποία τους έπιασε δήθεν στο κρεβάτι μαζί να γαμιούνται», τότε η αγαπημένη μου μουσική ιστορία συνωμοσίας δεν είναι άλλη από εκείνη που ισχυριζόταν μέχρι πρόσφατα ότι το Wind Of Change (ναι, το γνωστό…) δεν γράφτηκε από τους Scorpions, αλλά από… κάποιον μέσα από την ίδια την CIA, προκειμένου κατόπιν να διαδοθεί σε όλη την υφήλιο προμοτάροντας τις αρετές της Δύσης έναντι της παλιάς ΕΣΣΔ, η οποία είχε μόλις διαλυθεί. Και κάπως έτσι ο Klaus Meine βρέθηκε, δίχως καν να το γνωρίζει, να είναι… το πληρωμένο τραγουδιστικό πιστόλι της CIA. Αντώνης Βαβαγιάννης ⇒ Δεν γίνεται μυθολογία χωρίς Ελλάδα, οπότε ξεκινάω με τα δύο υπερατλαντικά Χ, τον Χέντριξ και τον Χιώτη, που παρόλο που ποτέ δεν βρέθηκαν ταυτόχρονα στην ίδια χώρα, σύμφωνα με αμφίβολες μαρτυρίες, ο Χέντριξ όταν ρωτήθηκε αν είναι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο είπε "Όχι, υπάρχει κάποιος καλύτερος, ο Μανώλης Χιώτης". Εντωμεταξύ αυτός ο μύθος υπάρχει με μπόλικους ακόμα κιθαρίστες ανά τον κόσμο, αλλά επειδή εμείς δεν είχαμε κιθαρίστα, βάλαμε σε αυτή τη θέση μπουζουξή. Η αλήθεια είναι ότι ο Χιώτης έκανε τρελά shreds στην (ακουστική) κιθάρα, ενώ είμαι αρκετά σίγουρος ότι ο Χέντριξ δεν ήξερε από μπουζουκάκι. Οπότε ο μύθος μπορεί να είναι μούφα, αλλά Ελλάδα – Αμερική 1-0. ⇒ Δεν γίνεται να υπάρξει λίστα με μουσικούς μύθους χωρίς τη μεγαλύτερη μουσική θεωρία συνομωσίας. Paul is dead. Κουνηθείτε από τη θέση σας, ο Πωλ Μακάρτνεϊ ακόμα ζει και βασιλεύει. Υπάρχουν άπειρα βιβλία και sites που αναπτύσσουν αυτή τη θεωρία, ότι δηλαδή ο αληθινός Paul McCartney πέθανε σε αυτοκινητιστικό και αντικαταστάθηκε, μα κανένα δεν μπορεί να απαντήσει πώς ήταν δυνατόν να βρεθεί όχι απλά ένας σωσίας του, αλλά κι ένας σωσίας που έτυχε ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ να είναι μια από τις μεγαλύτερες μουσικές μεγαλοφυΐες στην ιστορία. ⇒ Εν τω μεταξύ ζεις; Δεν σε πιστεύουν. Πεθαίνεις; Πάλι δεν σε πιστεύουν. Πού να μένει άραγε ο βασιλιάς πλέον; Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ορκίζονται ότι βλέπουν τον Έλβις να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, παρόλο που θα ήταν σήμερα 90. Καλά τα κατάφερε γιατί εκεί γύρω στα 42 δεν φαινόταν να χαίρει και άκρας υγείας. ⇒ Μια όχι τόσο γνωστή φήμη είναι ότι ο Τζόνι Κας έμαθε πρώτος (πριν κι από πολλούς σοβιετικούς) για τον θάνατο του Στάλιν. Την ιστορία την διηγήθηκε ο ίδιος, ο οποίος όντως αποκωδικοποιούσε μηνύματα για την αεροπορία των ΗΠΑ, αλλά αργότερα ειδικοί ξεκαθάρισαν ότι ίσως υπερέβαλε λίγο, μιας και ακόμη κι αν όντως αποκωδικοποίησε κάποιο άκρως απόρρητο μήνυμα, θα ήταν λίγο δύσκολο να ήξερε τι λέει μιας και θα ήταν στα ρώσικα. Αλλά ο Κας είναι παραμυθάς πάνω απ' όλα, και γιατί να αφήσει μερικές λεπτομέρειες να χαλάσουν μια ωραία ιστορία; ⇒ Και τώρα πάμε στον μύθο για τον οποίο διαβάζετε αυτή τη λίστα και αφορά φυσικά τον Μέριλιν Μάνσον και τα πλευρά του. Αν έχετε πάει σχολείο σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, ήδη ξέρετε για τι μιλάω. Ο μύθος λέει ότι αφαίρεσε τα πλευρά του για να μπορεί να κάνει μόνος του κάποιες ερωτικές δραστηριότητες που συνήθως χρειάζονται 2 άτομα. Πάντως και χωρίς πλευρά πάλι χρειάζεται ευλυγισία, οπότε αν σας μπαίνουν ιδέες καλό είναι να ξεκινήσετε και μερικά μαθήματα πιλάτες πριν πάτε στον χειρούργο και του ζητήσετε ένα "Μέριλιν Μάνσον σπέσιαλ". Άλλωστε κι ο ίδιος έχει διαψεύσει αυτές τις φήμες, χαρακτηρίζοντάς τις "πίπες" Και το σχετικό link...