Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'lifo.gr'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Οι φανς του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» μπορούν πλέον να διανυκτερεύσουν σε μια αυθεντική τρύπα για Χόμπιτ μέσω Airbnb. Για να γιορτάσουν τα 10 χρόνια από την κυκλοφορία του spinoff της τριλογίας, «The Hobbit: An Unexpected Journey», 44 ανακατασκευασμένα σπίτια των Χόμπιτ περιμένουν να καλωσορίζουν τους επισκέπτες στη Νέα Ζηλανδία. Πακέτο για τρεις διανυκτερεύσεις για έως και τέσσερις επισκέπτες είναι πλέον διαθέσιμες έναντι 5,22 λιρών τη βραδιά. Οι κρατήσεις «ανοίγουν» στις 14 Δεκεμβρίου. «Θα προσφέρεται διανυκτέρευση στο The Millhouse, ένα σπίτι δύο υπνοδωματίων εμπνευσμένο από τα Χόμπιτ, με μία γωνιά για διάβασμα, όπως ταιριάζει στον Bilbo Baggins και σπιτική διακόσμηση που επιμελείται ο καλλιτεχνικός διευθυντής των τριλογιών Brian Massey», αναφέρει η καταχώριση της Airbnb. Οι δραστηριότητες για τους επισκέπτες θα περιλαμβάνουν επίσης «ιδιωτική πρόσβαση σε μια προσωπική τρύπα για Χόμπιτ, που έχει δημιουργηθεί για στιγμές χαλάρωσης και απογευματινού τσαγιού» καθώς και «ένα βραδινό συμπόσιο στο The Green Dragon Inn σε μια γιορτή με μοσχαρίσιο κρέας και στιφάδο, ολόκληρα ψητά κοτόπουλα, φρεσκοψημένο ψωμί και άφθονη μπύρα, συν το δεύτερο πρωινό, που σερβίρονται καθημερινά μεταξύ άλλων». Οι φανς της σειράς θα έχουν επίσης μια αποκλειστική ξενάγηση στα κινηματογραφικά σκηνικά της τριλογίας του Χόμπιτ. Ωστόσο όπως διευκρινίζει η Airbnb οι διαμονές δεν αποτελούν μέρος κάποιου διαγωνισμού και οι επισκέπτες είναι υπεύθυνοι για να ρυθμίσουν το ταξίδι τους. Με πληροφορίες του NME ΠΗΓΗ
  2. Το podcast βρίσκεται ολόκληρο εδώ. Ο Αρκάς, ίσως ο πιο επιφανής μα και συνάμα ο πιο αφανής κομίστας της χώρας μας. Πώς γίνεται αυτό; Όλοι μας έχουμε διαβάσει έστω και ένα στριπ του κάπου, κάπως, κάποτε, αλλά κανένας δε γνωρίζει την αληθινή του ταυτότητα. Ε, εδώ ο Δημοκίδης, τα ανατρέπει όλα κι αποκαλύπτει την ταυτότητα του μυστηριώδη δημιουργού.
  3. ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΧΑΛΕΠΑΣ (1851-1938) Ο Θανάσης Πέτρου και ο Δημήτρης Βανέλλης δημιούργησαν μια εικονογραφημένη μελέτη για τον μύθο της νεοελληνικής γλυπτικής που είναι ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς που βγήκαν ποτέ στην Ελλάδα. Εικαστικά είναι άψογο: εξαιρετικό σχέδιο, πίνακες που λειτουργούν ως «ιντρελούδια», κτίρια, πρόσωπα, περιβάλλον, όλα μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Από την πρώτη στιγμή που το πιάνεις στα χέρια σου, καταλαβαίνεις ότι το εικονογραφημένο μυθιστόρημα των Θανάση Πέτρου και Δημήτρη Βανέλλη με τη ζωή «του μύθου της νεοελληνικής γλυπτικής» Γιαννούλη Χαλεπά είναι ένα από τα πιο σημαντικά κόμικς που έχουν βγει ποτέ στην Ελλάδα. Εικαστικά είναι άψογο: εξαιρετικό σχέδιο, πίνακες που λειτουργούν ως «ιντρελούδια», κτίρια, πρόσωπα, περιβάλλον, όλα μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αλλά και εμβόλιμα αποσπάσματα από εφημερίδες της εποχής και επίσημα έγγραφα που πιστοποιούν τα γεγονότα της ζωής του Χαλεπά που αφηγούνται οι δύο δημιουργοί και το κάνουν ένα έργο ολοκληρωμένο για την πολύ ιδιαίτερη περίπτωση του σπουδαίου Έλληνα γλύπτη, που δύσκολα ξεχωρίζεις πού τελειώνει η ιδιοφυΐα και πού ξεκινάει η παράνοια. Το μικρού μεγέθους (για κόμικ) «Γιαννούλης Χαλεπάς» είναι μία πολυτελής έκδοση 176 σελίδων με σκληρό εξώφυλλο και σκίτσο ασπρόμαυρο του Θανάση Πέτρου με αποχρώσεις του γκρι που παραπέμπει στα χρώματα του σμιλεμένου μάρμαρου, χωρισμένη σε τρία κεφάλαια με τίτλους «Ελπίδες», «Άβυσσος» και «Ανάσταση». Η ιστορία ξεκινάει το καλοκαίρι του 1915, όταν ο ανώνυμος (;) αφηγητής φτάνει για πρώτη φορά στον Πύργο της Τήνου. Αφού κάνει μια μεγάλη βόλτα στα λατομεία μαρμάρου και στα μαρμαράδικα, κάθεται σε ένα καφενείο για να ξεκουραστεί κι εκεί ανακαλύπτει έκπληκτος ότι ο γέρος που στέλνουν να φέρει νερό είναι ο «σαλεμένος» μπάρμπα-Γιαννούλης, «ο κάποτε γνωστός σ' όλη την Αθήνα», ο μεγάλος γλύπτης που είχε εξαφανιστεί πριν από πολλά χρόνια και πίστευε ότι ήταν νεκρός. Το άγαλμα της «Ωραίας Κοιμωμένης», που έγινε το πιο διάσημο έργο του, ήταν η αρχή μιας εκρηκτικής κατάστασης που άρχισε να βιώνει με εκρήξεις οργής, παράνοιας και τρέλας. Όταν επιστρέφει στην Αθήνα ξεκινάει ολόκληρη έρευνα για να βάλει στη σειρά τα κομμάτια της ζωής του Χαλεπά, ψάχνει σε βιβλιοθήκες ξεθάβοντας παλιές εφημερίδες και περιοδικά τέχνης, μιλάει με καθηγητές στη Σχολή Καλών Τεχνών που ήταν κάποτε συμμαθητές του Χαλεπά και ξεκινάει να διηγείται την ιστορία του από την αρχή. Από το 1851, όταν γεννιέται στον Πύργο, ο πιο μεγάλος από έξι παιδιά. «Ο πατέρας του όπως και πρόγονοί του είχε μαρμαράδικο με καλή δουλειά. Να φανταστείτε, είχε υποκαταστήματα στην Τήνο, στο Βουκουρέστι και στον Πειραιά». Σελίδες από το κόμικ. Ο Γιαννούλης ήθελε από μικρός να γίνει γλύπτης, αλλά όταν έγινε 15 ο πατέρας του τον έστειλε με το ζόρι να γίνει έμπορος. Πήγε στην Εμπορική σχολή Ερμούπολης, τα παράτησε, μετά τον έβαλαν να δουλέψει στο κατάστημα του Λάζαρου Γαΐτη, έφυγε κι από κει και με το πείσμα του κατάφερε να πείσει τους γονείς του ότι θέλει να ασχοληθεί με την τέχνη. Έτσι, το 1869, όταν ο Γιαννούλης ήταν 18, ολόκληρη η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα, στην οδό Μαυρομιχάλη. Με την επιμονή του γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών (που τότε ονομαζόταν Το Σχολείο των Τεχνών) και είχε δασκάλους τον Νικηφόρο Λύτρα και Λωνίδα Δρόση. Τα χρόνια στο Μόναχο δεν ήταν εύκολα, οι συνθήκες που ζούσε ήταν πολύ φτωχικές, αλλά ήρθε πρώτος σε έναν διαγωνισμό με θέμα την «πριγκίπισσα του Ρήνου» και δημιουργικά είναι σε μεγάλη φόρμα. Φιλοτεχνεί έναν «Σάτυρο» και το γλυπτό «Φιλοστοργία» και εκθέτει με επιτυχία σε μεγάλη έκθεση του Μονάχου. Κι ενώ στο Μόναχο διέπρεπε, τον θαύμαζαν και τον βράβευαν, στην Ελλάδα τον απέρριπταν επιδεικτικά. Ο πρώτος «Σάτυρος» και η «Φιλοστοργία» απορρίφθηκαν από την έκθεση των Αθηνών το 1875. Το χειρότερο όμως ήταν ότι του έκοψαν την υποτροφία, δίνοντάς τη σε έναν φοιτητή μηχανικής, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο διευθυντής της Βασιλικής Ακαδημίας του Μονάχου, ο Carl von Piloty ζήτησε από τον χορηγό, τον ναό της Ευαγγελιστρίας Τήνου, να μη διακόψει την υποτροφία στον «προικισμένο με εξαιρετικά χαρίσματα Τήνιο σπουδαστή», αλλά δεν εισακούστηκε. Ο Χαλεπάς βρέθηκε για λίγο καιρό στο Βουκουρέστι, βοηθώντας τον πατέρα του στην κατασκευή επιτάφιων αγγέλων και μετά γύρισε στην Τήνο. To εξώφυλλο του κόμικ. Κι ενώ στο Μόναχο διέπρεπε, τον θαύμαζαν και τον βράβευαν, στην Ελλάδα τον απέρριπταν επιδεικτικά. Ο πρώτος «Σάτυρος» και η «Φιλοστοργία» απορρίφθηκαν από την έκθεση των Αθηνών το 1875. Το χειρότερο όμως ήταν ότι του έκοψαν την υποτροφία, δίνοντάς τη σε έναν φοιτητή μηχανικής, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο διευθυντής της Βασιλικής Ακαδημίας του Μονάχου, ο Carl von Piloty ζήτησε από τον χορηγό, τον ναό της Ευαγγελιστρίας Τήνου, να μη διακόψει την υποτροφία στον «προικισμένο με εξαιρετικά χαρίσματα Τήνιο σπουδαστή», αλλά δεν εισακούστηκε. Ο Χαλεπάς βρέθηκε για λίγο καιρό στο Βουκουρέστι, βοηθώντας τον πατέρα του στην κατασκευή επιτάφιων αγγέλων και μετά γύρισε στην Τήνο. Σελίδες από το κόμικ. Το 1876 νοίκιασε ένα ατελιέ στην αρχή της οδού Μητροπόλεως και ρίχνεται με τα μούτρα στη δουλειά, σύντομα όμως μετακομίζει στο σπίτι που είχε χτίσει πρόσφατα ο πατέρας του στην αρχή της οδού Μαυρομιχάλη. Εκεί τον επισκέφτηκε η κυρία Αφεντάκη για να της παραγγείλει μία προτομή για το μνήμα της κόρης της Σοφίας που είχε πεθάνει πολύ νέα. Ο Χαλεπάς δέχτηκε κι ανέλαβε την παραγγελία αντί 1.000 δραχμών. Το άγαλμα της «Ωραίας Κοιμωμένης», που έγινε το πιο διάσημο έργο του, ήταν η αρχή μιας εκρηκτικής κατάστασης που άρχισε να βιώνει με εκρήξεις οργής, παράνοιας και τρέλας. Όταν η κυρία Αφεντάκη ζήτησε να κάνει μία αλλαγή στο έργο, βγήκε εκτός εαυτού και άρχισε να το καταστρέφει. «Εγώ είμαι ο καλλιτέχνης», της είπε, «εγώ ξέρω πώς πρέπει να γίνει, αν νομίζετε ότι εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα, κάντε το μόνη σας! Η συμφωνία ακυρώνεται!». Η εξοντωτική δουλειά, η φυγή του από το Μόναχο, η ανεκπλήρωτη δίψα για τις εξελίξεις της γλυπτικής, αλλά και ο ατυχής έρωτάς του για μία κοπέλα τον οδήγησαν σε μία άβυσσο χωρίς επιστροφή. Στο δεύτερο κεφάλαιο τα γεγονότα τα αφηγείται ο αδερφός του Χαλεπά, ο Νικόλας. Η κατάστασή του Γιαννούλη χειροτέρευε συνεχώς, τον χειμώνα του 1877 προς 1878 υπέστη νευρικό κλονισμό. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο, άρχισε να καταστρέφει έργα του, ενώ επιχείρησε κατ' επανάληψη να αυτοκτονήσει. Οι γονείς του τον έστειλαν ταξίδι στην Ιταλία, για να συνέλθει, αλλά η θεραπεία ήταν μόνο πρόσκαιρη. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα άρχισαν ξανά τα συμπτώματα: καταβύθιση στη σιωπή, απομόνωση, παραμιλητό και αναίτιο γέλιο. Καθώς η κατάστασή του επιδεινώνονταν συνεχώς, το 1888, οι γιατροί διέγνωσαν «άνοια» και οι δικοί του αποφάσισαν να τον κλείσουν στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Στο Ψυχιατρείο, ο Χαλεπάς αντιμετωπίστηκε με τον σκληρό τρόπο που αντιμετώπιζαν όλους τους ψυχασθενείς την εποχή εκείνη: οι γιατροί και οι φύλακες είτε του απαγόρευαν να σχεδιάζει και να πλάθει, είτε του κατέστρεφαν οτιδήποτε εκείνος είχε δημιουργήσει και είχε κρύψει στο ερμάριό του. Λέγεται πως από όσα προσπάθησε να δημιουργήσει μέσα στο Ψυχιατρείο ένα μόνον έργο σώθηκε, κλεμμένο από κάποιον φύλακα και παραπεταμένο στα υπόγεια του ιδρύματος, όπου ξαναβρέθηκε τυχαία το 1942. Το 1901 πέθανε ο πατέρας του και έναν χρόνο μετά η μητέρα του πήγε στο Ψυχιατρείο, για να τον πάρει πίσω μαζί της στον Πύργο της Τήνου. Στην Τήνο έζησε υπό την αυστηρή επιτήρηση της μητέρας του, η οποία πίστευε ότι ο γιος της τρελάθηκε από την τέχνη. Για τον λόγο αυτό, η μητέρα του δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί ξανά με την γλυπτική, σε σημείο που, αν εκείνος έφτιαχνε κάτι στοιχειώδες με κάρβουνο ή πηλό, εκείνη το κατέστρεφε. Σελίδες από το κόμικ. Όταν πέθανε η μητέρα του το 1916, ο Χαλεπάς είχε ξεκόψει παντελώς από την τέχνη του. Ζούσε πάμφτωχος βοσκώντας πρόβατα και φέροντας το βαρύ στίγμα του τρελού του χωριού. Βρήκε ωστόσο το κουράγιο και άρχισε ξανά να ασχολείται με την γλυπτική. Τα μέσα που διέθετε ήταν παντελώς πρωτόγονα και το επαρχιακό περιβάλλον εχθρικό προς κάθε αλαφροΐσκιωτο, αλλά εκείνος με πείσμα άρχισε να δημιουργεί, για να κερδίσει τον χαμένο χρόνο. Το τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου είναι η ανάσταση του Χαλεπά. Όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά είναι η περίοδος που τον ανακαλύπτουν εκ νέου οι καλλιτεχνικοί κύκλοι της Αθήνας και επανέρχεται πανηγυρικά, ζώντας τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέσα στη δημιουργία και την απόλυτη αναγνώριση. Είχε βρει επιτέλους τη γαλήνη φιλοξενούμενος από την ανιψιά του. Οι συνθήκες της δουλειάς του όμως παρέμεναν κάτι παραπάνω από δύσκολες. Τα προπλάσματα έσπαζαν τα καλοκαίρια από τη ζέστη και τον χειμώνα από το κρύο. Λένε ότι μέχρι το τέλος περίμενε το κράτος να του παραχωρήσει ένα εργαστήριο. Ήθελε να δουλέψει και πάλι μεγάλες συνθέσεις. Τον τιμούσαν όλοι, το εργαστήριο όμως δεν του παραχωρήθηκε ποτέ. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου 1938. Τον Απρίλιο τον χτύπησε μια ημιπληγία και δεν μπόρεσε να σηκωθεί ξανά από το κρεβάτι. Το graphic novel «Γιαννούλης Χαλεπάς, ο μύθος της νεοελληνικής γλυπτικής» των Θ. Πέτρου και Δ. Βανέλλη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. ΠΗΓΗ
  4. Ο Charlie Βrown, o Snoopy και οι φίλοι τους είναι η παρέα με την οποία θα ταυτιζόμαστε, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Στον κόσμο των Peanuts, οι ενήλικες υπάρχουν μεν, αλλά σπάνια φαίνονται. Ίσως γι’ αυτό να έχουν αγαπηθεί τόσο τα κόμικς του Charles Schulz και οι χαρακτήρες που δημιούργησε – αν και είναι παιδιά, μπορεί κανείς να ταυτιστεί μαζί τους, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Όλοι τους, έχουν ολοκληρωμένες και πολύπλευρες προσωπικότητες, ενώ η μεταξύ τους σχέση παραμένει διαχρονική. Άλλωστε, σ’ αυτήν επικεντρώθηκε ο καλλιτέχνης. Όπως έχει δηλώσει, αντιμετωπίζει το κόμικ «σαν το πληκτρολόγιο του πιάνο: αν παίζεις την ίδια νότα ξανά και ξανά, σύντομα θα καταντήσει βαρετό, αλλά αν χρησιμοποιείς όλα τα πλήκτρα, μπορείς να παράγεις ένα μεγάλο εύρος μελωδιών». Ο Snoopy, ο Charlie Brown, η Lucy Van Pelt και η παρέα τους, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1950 και, μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να μοιράζουν χαρά στους αναγνώστες. Όλοι τους σε κάνουν να νιώθεις οικεία, ίσως εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζονται τις καταστάσεις, ίσως λόγω των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς τους. Στο πρόσωπό τους βλέπεις είτε τον εαυτό σου, είτε κάποιον γνωστό, φίλο ή συγγενή σου. Ο Charlie Brown κάνει τα πάντα για να είναι καλά ο σκύλος του, ο Snoopy. Είναι αποφασιστικός κι επίμονος, δεν τα παρατά ποτέ, ακόμη κι αν θα έπρεπε. Ο πατέρας του είναι κουρέας – ακριβώς όπως κι εκείνος του Schulz. Είναι πραγματικός φίλος και του αρέσει να βοηθά τους άλλους - παρόλα αυτά, όσο κι αν προσπαθεί, συχνά δεν μπορεί να βοηθήσει τον ίδιο του τον εαυτό. O Snoopy, από την πλευρά του, είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό beagle. Του αρέσει να διαβάζει βιβλία - κάθε μέρα, διαβάζει μία λέξη του «Πόλεμος και Ειρήνη» του Tolstoi, είναι συλλέκτης έργων τέχνης και η φαντασία του τον καθιστά ασταμάτητο – ωστόσο, δεν αγαπά τίποτα περισσότερο από τον ύπνο στο σκυλόσπιτό του. Η Lucy είναι η φεμινίστρια της παρέας και βιώνει παρόμοιες καταστάσεις με τη σύγχρονη γυναίκα. Tην αποκαλούν αυταρχική επειδή έχει αυτοπεποίθηση, υπερασπίζεται τις απόψεις της και είναι δυναμική. Μιλά συχνά για τα δικαιώματα των γυναικών και ελπίζει πως μία μέρα, θα γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ, ή Βασίλισσα. Ο Linus είναι η φωνή της λογικής σ’ αυτήν την παρέα. Του αρέσει η φιλοσοφία και, παρότι έχει πάντα μαζί του την κουβέρτα του και πιπιλά το δάχτυλό του, είναι πραγματικά σοφός. Εξίσου έξυπνος, σε ό,τι αφορά στη μουσική αυτήν τη φορά, είναι o Schroeder. Λατρεύει το πιάνο – παίζει από πάντα, πριν καν μάθει να περπατά. Είδωλό του, είναι ο Beethoven – κι αυτό γιατί ο Shultz πίστευε ότι οι λέξεις που ξεκινούν με το λατινικό «Β» είναι αστείες. Επειδή περιέργεια και η φαντασία του Snoopy ξεπερνάει τα όρια του πλανήτη Γη, είναι διαχρονική πλέον η συνεργασία των Peanuts με τη NASA. Η μεταξύ τους σχέση, μάλιστα, ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60 με τον Snoopy να συνοδεύει τις αποστολές «Apollo» και συνεχίζεται ως τώρα, με την «Artemis». Γεννήθηκαν ως ημερίσιο κόμικ, έγιναν εβδομαδιαίο και, τελικά, οδηγήθηκαν στο Apple TV+. Εκεί, πέρα από το παλιό content των Peanuts, μπορείς να βρεις και τις νέες ιστορίες τους, οι οποίες απευθύνονται σε όλη την οικογένεια. Ανάμεσά τους, θα συναντήσεις και τις καινούργιες σειρές «ΤΟ ΣΟΟΥ ΤΟΥ SNOOPY» και «Ο SNOOPY ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ», που έχουν κερδίσει υποψηφιότητες για βραβεία Emmy, ενώ προβάλλονται σε τουλάχιστον 100 χώρες, μεταγλωττισμένες ή υποτιτλισμένες σε 61 γλώσσες. Η παγκόσμια απήχηση του κόμικ, οδήγησε κορυφαία brands στη δημιουργία των δικών τους προϊόντων Peanuts, όπως οι Zara, Levi's και Swatch. Όσον αφορά στην Ελλάδα, πρωτοπόροι είναι εδώ και πολλά χρόνια η Nef Nef, που συνεχώς ανανεώνει την υψηλής ποιότητας βρεφική και παιδική σειρά λευκών ειδών που διαθέτει αλλά και τα καταστήματα Jumbo με βρεφική και γυναικεία ένδυση. Από το 2020 μέχρι και σήμερα έχει αναπτυχθεί μία σειρά νέων συνεργασιών που όλο και διευρύνεται. Χάρη στις εκδόσεις της Καθημερινής όλοι οι χαρακτήρες και οι ιστορίες τους μας επανασυστήνονται μέσα από μια ολοκληρωμένη σειρά βιβλίων, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά για πρώτη φορά τον Ιανουάριο 2022, και έχει μέλλον ακόμη. Παράλληλα, o Snoopy και τα Peanuts έχουν γίνει πρόσωπα προϊόντων στο myikona, όπου θα βρεις από κούπες και ρούχα, μέχρι planners, πίνακες σε καμβά, ημερολόγια, τετράδια, σημειωματάρια και planners. Στην Alouette μπορεί να βρει κάποιος ρούχα, αξεσουάρ για την παραλία, σακίδια, κασετίνες και παγούρια. Η Rachel, από την πλευρά της, έχει Snoopy πιτζάμες και homewear για όλη την οικογένεια, ενώ οι Snoopy παντόφλες της Parex καλύπτουν κάθε προτίμηση. To Backmeup.gr κυκλοφόρησε μοναδικά σχολικά αξεσουάρ Peanuts, και η Stamion, παιδικά καπέλα, σαγιονάρες, πετσέτες θαλάσσης αλλά και ρούχα, σκουφιά και γάντια – κάτι για κάθε εποχή του χρόνου. Δεν κάνει ακόμη συχνά τις εμφανίσεις του αλλά η φιλοξενία της μασκότ του Snoopy τον Απρίλιο 2022 στο Museum of Illusions, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα είχε εντυπωσιακή αποδοχή και ενθουσιασμό από μικρούς και μεγάλους. Τα Peanuts ήταν, είναι και θα παραμείνουν η αγαπημένη κόμικ παρέα όλων μας. Το μόνο που μένει, είναι να μάθουμε τι σχεδιάζει για την επέτειο των 75 χρόνων της, το 2025. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τα Peanuts εδώ ΠΗΓΗ
  5. Η έκθεση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 35 χρόνια μετά τη φυγή του, παρουσιάζει το πολύπλευρο, ανήσυχο έργο του. Μιχάλης ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Ιδιαίτερος τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως χαρακτήρας. Πρωτοήρθε στη "Βαβέλ" κάποια μέρα της άνοιξης του 1985, έχοντας στα χέρια του κάποια σχέδιά του δημοσιευμένα στο περιοδικό "Ένα" και ένα ντοσιέ με κόμικς. Ήταν αγχωμένος και φαινόταν δειλός, μέχρι που άρχισε να μας δείχνει και να μας εξηγεί τα κόμικς του, οπότε τα μάτια του πήραν μια έντονη, χαρακτηριστική λάμψη. Ενθουσιαστήκαμε αμέσως, μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε, όπως τον αγάπησαν πολύ και οι αναγνώστες μας που τον αναζητούσαν στις σελίδες μας για δύο ολόκληρα χρόνια. Μέχρι εκείνο τον Σεπτέμβριο του 1987, που αποφάσισε να φύγει μόνος του. Μας λείπει πολύ και θα μας λείπει για πάντα», λέει ο Γιώργος Σιούνας, συν-εκδότης της «Βαβέλ», για έναν πολύ ταλαντούχο καλλιτέχνη που έφυγε από τη ζωή στα τριάντα του χρόνια. Από τις 4 έως τις 18 Μαρτίου η έκθεση στο Ίδρυμα Κακογιάννης παρουσιάζει, τριάντα πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση, τη φυγή του, έργα του μετά από επιθυμία της μητέρας του να δείξει άλλη μια φορά τα έργα του γιου της. «Η δουλειά του Μιχάλη Μιχαήλ είναι πολύπλευρη, αν και έγινε γνωστός κυρίως για τον ήρωά του, το Στιβ Μπρίζα, που του χάρισε μεγάλη αναγνωσιμότητα. Αλλά έχει κάνει πολλά πράγματα και διαφορετικά, πειραματικά. Νομίζω ότι είναι πολύ εντυπωσιακές αυτές οι πιο πολλές πλευρές που εκφράζουν τη μεγάλη ανησυχία. Την έκθεση τη χωρίζουμε σε ενότητες. Θα υπάρχει μία με τα ζωγραφικά του έργα, μία με τις φωτογραφίες του, τις οποίες επεξεργαζόταν από πάνω, και μία με τα κόμικς και τα γραφιστικά του. Όταν εγώ βρέθηκα στη "Βαβέλ" ήταν κάτι σαν μύθος. Ήταν ένας πολύ ταλαντούχος και ευαίσθητος άνθρωπος που χάθηκε πριν καταφέρει να ωριμάσει και να μας δώσει μεγαλύτερο έργο», μας λέει η συνεπιμελήτρια της έκθεσης Έλενα Παπαδημητρίου. Είναι η στιγμή να επανασυστηθούμε με έναν πολυεκφραστικό καλλιτέχνη που διά στόματος του ήρωά του Στιβ Μπρίζα μας κλείνει το μάτι, λέγοντας «την τελευταία στιγμή, μωρό μου, θα υπάρχει πάντα ένας ήρωας…», που με τη ζωή και τη δράση του, τη μοναχική δημιουργία του μέσα στο πλήθος εξέφρασε με αφοπλιστική ειλικρίνεια τόσο προσωπικά συναισθήματα, ώστε κάθε θεατής ή αναγνώστης να συναντά τον εαυτό του μέσα στα έργα του. Είναι η στιγμή να επανασυστηθούμε με έναν πολυεκφραστικό καλλιτέχνη που διά στόματος του ήρωά του Στιβ Μπρίζα μας κλείνει το μάτι, λέγοντας «την τελευταία στιγμή, μωρό μου, θα υπάρχει πάντα ένας ήρωας…», που με τη ζωή και τη δράση του, τη μοναχική δημιουργία του μέσα στο πλήθος εξέφρασε με αφοπλιστική ειλικρίνεια τόσο προσωπικά συναισθήματα, ώστε κάθε θεατής ή αναγνώστης να συναντά τον εαυτό του μέσα στα έργα του. Ο Μιχάλης Μιχαήλ υπήρξε ένας από πιο σημαντικούς δημιουργούς κόμικς και εικαστικούς της δεκαετίας του ’80. Γεννήθηκε το 1957 στο Ζαΐρ. Μεγάλωσε στην Αθήνα. Το διάστημα 1979-1981 σπούδασε γραφικές τέχνες (Institut St. Luc - École Supérieure des Arts Plastiques), οπτική επικοινωνία και διαφήμιση (Académie Royale des Beaux-Arts, Βρυξέλλες), φωτογραφία (INRCI), τεχνική προσχεδίων Layout (CAD) και χαρακτική (Atelier Somville). Υπήρξε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Moiet les Autres. Eργάστηκε ως art director στις διαφημιστικές εταιρείες Ikon και First και συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Ένα», «Ταχυδρόμος» και «Βαβέλ». Το 1979, βαθιά επηρεασμένος από το αμερικανικό και κυρίως το ευρωπαϊκό κόμικ, δημοσίευσε το πρώτο του έργο στο τελευταίο τεύχος του ελληνικού περιοδικού κόμικ «Κολούμπρα». Από το 1985 έως το 1987 δημοσίευε στο κορυφαίο περιοδικό κόμικ «Βαβέλ» με τεράστια επιτυχία. Το 1986 συμμετείχε στον τομέα των κόμικ, στην Εικαστική δράση ΙΙ Καλλιδρόμιο, στο πλαίσιο της Μπιενάλε Νέων Μεσογείου, συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις σκίτσου και αφίσας και παρουσίασε τα ζωγραφικά του έργα στην γκαλερί Συν. Το 1987 (29 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου) η «Βαβέλ» οργάνωσε στον πολυχώρο τέχνης Εύμαρος την πρώτη Διεθνή Έκθεση Κόμικς με τίτλο «Ο κόσμος των κόμικς και όχι μόνο». Σε αυτή συμμετείχαν σημαντικοί ξένοι δημιουργοί και οι περισσότεροι Έλληνες. Η έκθεση ήταν αφιερωμένη στον σπουδαίο Μιχάλη Μιχαήλ, που λίγο πριν είχε φύγει από κοντά μας. Το 1988, στον Εύμαρο, με την άοκνη φροντίδα της μητέρας του Στέλλας και του στενού φίλου και συνεργάτη του, του σεναριογράφου Σταύρου Βιδάλη, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση στην οποία παρουσιάστηκε όλο το φάσμα της εικαστικής έκφρασης του δημιουργού. Το 1992 κυκλοφόρησε η ολοκληρωμένη μονογραφία με σχεδόν ολόκληρη την καλλιτεχνική παραγωγή του, από τη διαφήμιση, την εικονογραφία, τη ζωγραφική και τα κόμικς μέχρι κείμενα των εγκυρότερων Ελλήνων ιστορικών και κριτικών τέχνης, της Αθηνάς Σχινά, της Ντόρας Ηλιοπούλου-Ρογκάν και του Χάρη Καμπουρίδη. Η παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου συνοδεία έκθεσης έγινε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα. Την ίδια χρονιά η ελληνική συμμετοχή στην Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών στην Μπολόνια ήταν αφιερωμένη σε εκείνον. «Κάποιος είπε πως η τέχνη είναι η αναζήτηση της αλήθειας. Πώς γίνεται αυτή; Καταναλώνοντας ενέργεια. Ενέργεια ίσον δράση ίσον ζωή. Δράση υπάρχει μόνο στη ζωή. Άρα η τέχνη είναι ζωή», έλεγε ο Μιχαήλ. Τρυφερός, ρομαντικός αλλά και άγρια σαρκαστικός, ο Μιχαήλ αποτύπωνε τα αναπάντητα ερωτήματα και τις αδικαίωτες ελπίδες της γενιάς της Μεταπολίτευσης, όπως τις μετέδιδε μέσα από τις εικαστικές του δουλειές, τις «ηλεκτρομαγνητικές δονήσεις», στον θεατή-αναγνώστη. Η καλλιτεχνική του οπτική ξεχείλιζε ταλέντο. «Η ζωγραφική για τον Μιχάλη Μιχαήλ ήταν καθαυτή πράξη ζωής, όχι μεταφορά της. Ήταν ουσιαστική πράξη ζωής, με την οποία αναζητούσε την αλήθεια. Η δική του αλήθεια δεν είχε ηθικές, υλικές ή οντολογικές διαστάσεις», έχει γράψει η ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά. Η τέχνη ήταν ενέργεια ψυχής και ο ίδιος υπήρξε ευαίσθητος δέκτης και ισχυρός πομπός. Τρυφερός, σχεδόν ρομαντικός, αλλά δομικά (αυτο)-σαρκαστικός δημιουργός, εξέφρασε μοναδικά τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα της μεταπολιτευτικής περιόδου την άγρια δεκαετία του 1980. «Ο Μιχάλης Μιχαήλ μας πήγε βόλτα στην ηλεκτρική σύγχρονη πόλη, χρησιμοποιώντας ακόμα και το χρώμα για να δείξει τα σκοτάδια της, πάντα μέσα από αντιθέσεις και δίπολα σε εύθραυστη ισορροπία: τη φαντασμαγορία και την παρακμή, την εγκατάλειψη· την τρυφερότητα και τη βία· το φως και το σκοτάδι· τον θόρυβο και τη σιωπή· το πάθος, την έκσταση και τη στέρηση. Μας σύστησε τους ήρωες και τους αντιήρωες των δρόμων, τους θύτες και τα θύματα, τους οποίους σεβόταν και αντιμετώπιζε με το ίδιο ακριβώς αξιακό μέτρο. Μας συστήθηκε μέσω του "διπολικού" ήρωά του Στιβ Μπρίζα, ενός σύγχρονου χάρτινου ήρωα, ενός spiderman που χρησιμοποιούσε ως ιστό του την ηλεκτρική καλωδίωση της πόλης. Ενός μοναχικού ήρωα που ήθελε να συνδεθεί με όλους, γι’ αυτό έμπαινε στην μπρίζα. Στη φαρέτρα του είχε, μαζί με το σπάνιο ταλέντο του, την επιστημονική γνώση για τη διαφήμιση, την επικοινωνία και γενικότερα την πoπ κουλτούρα και τα εκφραστικά της μέσα, κυρίως τα εικονοφραστικά. Μπορούσε εκ των έσω να αποδώσει αλλά και να αποδομήσει, να αντιπολιτευθεί την πλαστή, πλαστική, γυαλιστερή αναπαράσταση μιας καταναλωτικής ευφορίας που στοίχειωνε τη γενιά του (…και τον ίδιο) ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Έδωσε σάρκα και οστά στα φαντάσματα της τεχνοκρατούμενης, της αποστερημένης ιδεολογίας της εποχής του και όχι μόνο. Κατέγραψε τα μυστήριά της, επιλέγοντας να αφήσει όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Και κάνοντας το δικό του "υπαρξηκόπημα" (λέξη-δάνειο από τα graffiti που τόσο αγαπούσε, στη γειτονιά των Εξαρχείων) μας άφησε μόνους με το έργο στα τριάντα του χρόνια», λέει η συνεπιμελήτρια της έκθεσης Ντόρα Βυζοβίτου. Το εκφράζει μέσα από τις σκέψεις του σε ένα χειρόγραφο σημείωμα: «Κάποιος –μου φαίνεται ο Ρίλκε– είπε πως "τέχνη είναι η αναζήτηση της αλήθειας". ΠΩΣ γίνεται αυτή; Απ: Καταναλώνοντας ΕΝΕΡΓΕΙΑ. ΕΝΕΡΓΕΙΑ = ΔΡΑΣΙΣ = ΖΩΗ. Δράσις υπάρχει μόνο στη ζωή. Άρα ΤΕΧΝΗ είναι η ΖΩΗ. – η ζωή μας, η ζωή τριγύρω μας και ότι ζει μαζί μας_». Πληροφορίες: Μια έκθεση για τον Μιχάλη Μιχαήλ Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος 4-18/3 με ελεύθερη είσοδο Ώρες επίσκεψης: Δευτέρα ως και Κυριακή 18:00-22:00 Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης είναι χαρακτηρισμένος ως covid free χώρος και για την είσοδο απαιτείται η επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης σε έγγραφη ή ηλεκτρονική μορφή. ΠΗΓΗ
  6. Το ντεμπούτο του Superman στο Action Comics Νο. 1, ένα από τα πιο περιζήτητα κόμικς στην ιστορία, πουλήθηκε για 3,2 εκατομμύρια δολάρια αμέσως μετά, σημειώνοντας νέο ρεκόρ. Ο Spider-Man στην πρώτη του εμφάνιση στο Amazing Fantasy #15 το 1962 | Photo courtesy of Heritage Auctions. Ένα πάνελ με την εικόνα του Spider-Man από τη δεκαετία του 1980 μόλις έπιασε ένα ρεκόρ 3,4 εκατομμυρίων δολαρίων σε δημοπρασία καθώς οι τιμές των κόμικ συνεχίζουν να εκτοξεύονται. Το πρωτότυπο σχέδιο από τον Spider-Man του 1984 σημείωσε νέο ρεκόρ και έγινε το πιο ακριβό κομμάτι εσωτερικών σελίδων κόμικς, στην Heritage Auctions στο Ντάλας. Το έργο του Μάικ Ζεκ πυροδότησε έναν έντονο πόλεμο προσφορών, άνοιξε στα 330.000 δολάρια και γρήγορα κλιμακώθηκε σε εκατομμύρια. Το προηγούμενο ρεκόρ για μια σελίδα πρωτότυπης τέχνης κόμικ —όχι εξώφυλλο— σημειώθηκε το 2014 με την πώληση έναντι 657.250 δολαρίων, του The Incredible Hulk, Νο. 180 (1974) του Herb Trimpe, που παρουσίασε το Wolverine. The Incredible Hulk No. 180 (1974), η πιο ακριβή εσωτερική σελίδα κόμικ | Photo courtesy of Heritage Auctions. Το σχέδιο του Spider-Man με τρία πάνελ είναι η σελίδα 25 από το Marvel Super-Heroes Secret Wars Νο. 8, το οποίο εξηγεί πώς ο υπερήρωας είχε πάρει το νέο του υπέροχο μαύρο κοστούμι μερικούς μήνες νωρίτερα, στο Amazing Spider-Man #252 — το οποίο, όπως οι φίλοι του κόμικ γνωρίζουν, είναι μια κομβική στιγμή για τον χαρακτήρα. Ο Spider-Man προσπάθησε να δημιουργήσει το κοστούμι αφού κατέστρεψε τη μεταμφίεσή του στη μάχη, χρησιμοποιώντας αυτό που νόμιζε ότι ήταν μια φουτουριστική συσκευή αναπαραγωγής υφασμάτων. Έπαθε σοκ όταν μια μαύρη σφαίρα αναδύθηκε από το μηχάνημα και τύλιξε το κορμί του σχηματίζοντας τη νέα στολή. Η προηγούμενη σελίδα, όπου ξεκινά η μεταμόρφωση του υπερήρωα, πουλήθηκε για 288.000 δολάρια σε ξεχωριστή παρτίδα, λίγες στιγμές πριν την καταγραφή του νέου ρεκόρ – με την τιμή να φτάνει συνολικά τα 3,7 εκατομμύρια δολάρια για δύο σελίδες κόμικ. Η τέχνη των κόμικς είναι τόσο αγαπητή όσο και πολύτιμη όσο και καθένα άλλο έργο τέχνης είπαν οι άνθρωποι της δημοπρασίας. Το “Rocket Copy” της Action Comics No. 1 (1938) πουλήθηκε για 3.18 εκατομμύρια δολάρια | Photo courtesy of Heritage Auctions. Το ντεμπούτο του Superman στο Action Comics Νο. 1, ένα από τα πιο περιζήτητα κόμικς στην ιστορία, πουλήθηκε για 3,2 εκατομμύρια δολάρια αμέσως μετά, σημειώνοντας νέο ρεκόρ οίκων δημοπρασιών για τον τίτλο. Ονομάζεται "Rocket Copy" και αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο έχει μια σφραγίδα με ένα πύραυλο στο εξώφυλλο που έβαλε εκεί ο αρχικός ιδιοκτήτης του ως 13χρονος. Ένα άλλο αντίγραφο του σπάνιου βιβλίου έφτασε τα 3,2 εκατομμύρια δολάρια στο eBay το 2014 και μια ιδιωτική πώληση που πραγματοποιήθηκε από την εταιρεία δημοπρασιών συλλεκτικών αντικειμένων Comic Connect αναφέρθηκε στα 3,25 εκατομμύρια δολάρια τον περασμένο Απρίλιο. Αλλά είναι ο Spider-Man που κατέχει το τρέχον ρεκόρ για τεύχος κόμικ σε δημοπρασία, με την πώληση 3,6 εκατομμυρίων δολαρίων του Amazing Fantasy No. 15 (1962), την πρώτη εμφάνιση του web-slinger, στον οίκο δημοπρασιών Heritage τον Σεπτέμβριο. Σε εικονογράφηση Mike Zeck, Marvel Super-Heroes Secret Wars τεύχος 8, σελίδα 25 (1984). | Photo courtesy of Heritage Auctions. Ο Βέλγος σκιτσογράφος Hergé έχει το ρεκόρ για το πιο ακριβό έργο τέχνης κόμικ σε δημοπρασία, με μια γκουάς του 1936 ζωγραφισμένη για το εξώφυλλο του The Blue Lotus, του Tintin. Το έργο τέχνης, που πουλήθηκε για 3,8 εκατομμύρια δολάρια στο Artcurial στο Παρίσι τον περασμένο Ιανουάριο, είχε πάρα πολλά χρώματα για να αναπαραχθεί μαζικά και ο καλλιτέχνης χρησιμοποίησε τελικά μια απλοποιημένη έκδοση για δημοσίευση. Ο Μίκυ Μάους είναι, φυσικά, ο πιο εμβληματικός χαρακτήρας της Disney όλων των εποχών και ο πιο δημοφιλής που δημιουργήθηκε ποτέ. Για περισσότερες από επτά δεκαετίες, έχει εμφανιστεί σε ταινίες και σε μικρού μήκους κινούμενα σχέδια, σε κόμικς και σε μια φαινομενικά ατελείωτη γκάμα εμπορευμάτων, από ρούχα μέχρι κούπες καφέ. Ένα εξαιρετικά σπάνιο φιλμάκι Mickey Mouse με ασπρόμαυρη μελάνη νιτρικού άλατος παραγωγής Cel Setup, ζωγραφισμένο στο χέρι θα προστεθεί σε μια νέα συλλογή όταν πουληθεί στη δημοπρασία Animation Art Signature της Heritage Auctions στις 4-7 Φεβρουαρίου. Το "ιερό δισκοπότηρο" των συλλεκτών Ντίσνεϊ. τα καρέ από μια άριστα διατηρημένη ταινία ζωγραφισμένη στο χέρι | Photo courtesy of Heritage Auctions. Αυτό είναι ένα σπάνιο κομμάτι, σαν ιερό δισκοπότηρο για τους συλλέκτες κόμικς με τον πιο εμβληματικό χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών. Τα ασπρόμαυρα καρέ του Μίκυ Μάους με το βασικό τους κύριο υπόβαθρο σπάνια επιβιώνουν τόσο πολύ, και σίγουρα όχι σε αυτήν την κατάσταση. Το ταινιάκι που κρατά λίγο περισσότερο από επτά λεπτά, πιστεύεται ότι είναι ένα από λιγότερα από 25 ασπρόμαυρα φιλμάκια Mickey Mouse που παραμένουν σε ιδιωτικά χέρια. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, ο Μίκυ Μάους που κρατά τον ξιφία κάνει θόρυβο με μια τράπουλα για να ανταγωνιστεί τον κακόβουλο πειρατή καπετάνιο Peg-Leg Pete. Ήταν η πρώτη ταινία μικρού μήκους με τον Μπίλι Μπλέτσερ ως τη φωνή του Πιτ. Αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν σε μια από τις πρώτες εκθέσεις του Μουσείου Τέχνης Animation για την εταιρεία που ονομάζεται Museum Graphics στην Καλιφόρνια στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Τα καρέ φέρουν υπογραφές "Fergy" και "Spencer", χειρόγραφα στο κάτω άκρο, πιθανότατα ένα νεύμα σε δύο σπουδαίους animators: τον Norman Ferguson, περισσότερο γνωστό για τη συμβολή του στη δημιουργία του χαρακτήρα του Pluto της Disney, Peg-Leg Pete and the Big Bad Wolf και του Fred Spencer, ο οποίος από καιρό ήταν ειδικός στο Donald Duck. Το φόντο αποδίδεται αριστοτεχνικά σε ασπρόμαυρη γκουάς και το χρώμα στα καρέ παραμένει εντελώς άθικτο, καθιστώντας αυτό ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα ασπρόμαυρα σκηνικά του Μίκυ Μάους που έχουν δει οι ειδικοί της Heritage Auctions. ΠΗΓΗ
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.