Αναζήτηση στην Κοινότητα

O Daniel Clowes είναι ο Louie των κόμικς Μιλώντας για τις ιστορίες, το χιούμορ και τα φετίχ του σημαντικότερου ανεξάρτητου δημιουργού των αμερικάνικων κόμικς. Από τις πιο απλές και όμορφες ιστορίες του (αν και εντελώς πολλή ομορφιά πουθενά στον Clowes δεν υπάρχει) σαν το 'Mr Wonderful', μέχρι τις αρρωστημένα καλές όπως το 'Like a Velvet Glove Cast in Iron', o Daniel Clowes χειρίζεται μοναδικά την αλήθεια, την μιζέρια και τη γλώσσα στα κόμικς του. Οι χαρακτήρες του μιλάνε πιο πραγματικά από ό,τι συχνά συναντάμε στο είδος, εξ ου και είναι και πολύ πυκνογραμμένος ο λόγος του, μα τόσο ωραία δοσμένος που ποτέ δεν γίνεται περιττός ή βαρετός. Είναι ίσως ο πιο mainstream underground κομίστας, σε μια συνέντευξη όμως που τον αποκάλεσαν «διάσημο» είπε πως αυτό ισοδυναμεί με το να πεις για κάποιον ότι είναι διάσημος παίκτης του μπάτμιντον. Ο Daniel Clowes γεννήθηκε το 1961 στο Σικάγο. Όταν ήταν 24 ετών δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά δουλειά του στο Cracked Magazine. Ένα χρόνο αργότερα ξεκίνησε το δικό του κόμικ με τίτλο 'Lloyd Llewellyn' από τις εκδόσεις Fantagraphics, το οποίο κράτησε εφτά τεύχη. Ο Lloyd είναι ένας ντέτεκτιβ σε ένα κλασικό νουάρ '50s σκηνικό. Η σειρά του δεν πήγε εν τέλει τόσο καλά και ακυρώθηκε, ο ίδιος όμως χάρηκε γιατί όπως έχει πει δεν ήθελε να αναλωθεί σε έναν μόνο χαρακτήρα. Το 1989 δημιούργησε τη σειρά κόμικ 'Eightball', ίσως το πιο σημαντικό alternative αμερικάνικο κόμικ του 20ου αιώνα. Το 'Eightball' εκδόθηκε συνολικά σε 23 τεύχη και έως το 2004, πήρε πολλά βραβεία και έκανε τον Clowes γνωστό στο κοινό. Μέσα στο 'Eightball' εμφανίστηκαν σε συνέχειες οι σημαντικότερες ιστορίες του, το 'Like a Velvet Glove Cast in Iron', το 'Pussey!', το 'Ghost World' και το 'David Boring', τα οποία μάλιστα εκδόθηκαν αργότερα το καθένα ξεχωριστά ως graphic novel. Μαζί με αυτές τις κύριες ιστορίες του, έγραφε και κάποιες αυτοτελείς οι οποίες επίσης έχουν εκδοθεί σε δυο ξεχωριστά βιβλία, το 'Caricature' και το 'Orgy Bound'. Τα πρώτα δέκα χρόνια της έκδοσής του, το κάθε τεύχος του 'Eightball' περιείχε στο σύνολο 5 με 7 μικρές ιστορίες του Clowes, οι οποίες διαφοροποιούνταν στο είδος (αυτοβιογραφικό, σατιρικό, φαντασίας) και στο στυλ σχεδίου. Το 'Like a Velvet Glove Cast in Iron' εμφανίστηκε στα δέκα πρώτα τεύχη και είναι ίσως το πιο παράξενο και δυστοπικό από τα κόμικ του. Το 'Pussey!' είναι για τη ζωή ενός κομιξά που λέγεται Dan Pussey (τα ονόματα των χαρακτήρων του Clowes είναι πάντα πετυχημένα). Το διασημότατο 'Ghost World' πργματεύεται πολύ ρεαλιστικά τη ζωή και τη φιλία δύο έφηβων κοριτσιών που μόλις τελείωσαν το σχολείο, βαριούνται και δεν τους αρέσει τίποτα και κανείς άλλος εκτός από τον εαυτό τους. Έχει γίνει και ταινία το 2001 με την Scarlet Johansson, την Thora Birch και τον Steve Buscemi που αν και σε επίπεδο πλοκής ξεφεύγει αρκετά από το κόμικ, το feeling είναι το ίδιο. Άλλωστε το σενάριο είναι γραμμένο από τον Clowes και έχει κερδίσει και υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης προσαρμογής σεναρίου. Το 2006 ξανασυνεργάστηκε με το σκηνοθέτη του 'Ghost World' και γράφει το σενάριο για το 'Art School Confidential' με πρωταγωνιστή τον John Malkovich, το οποίο είναι βασισμένο σε μια από τις αυτοτελείς ιστορίες του, η οποία συμπεριλαμβανόταν στο 7ο τεύχος του 'Eightball'. https://youtu.be/9g_EheqtAOw Από το 1998 και μετά αλλάζει ο τρόπος που βγάζει το 'Eightball' και από κόμικ σε συνέχειες προσιδιάζει πιο πολύ σε αυτόνομη graphic novel έκδοση, με ολοκληρωμένες ιστορίες (αν δεχτούμε τον διαχωρισμό κόμικ / graphic novel δηλαδή, γιατί ο ίδιος δεν τον δέχεται ακριβώς, μάλλον δεν τον νοιάζει δηλαδή). Το 'David Boring' βρίσκεται πάνω στη μετάβαση αυτή του 'Eightball' γιατί είναι μια ιστορία σε τρία μέρη, που εκδόθηκε σε τρία τεύχη, με κάθε τεύχος όμως να περιλαμβάνει μόνο τον David Boring και όχι κάποια άλλη ιστορία όπως συνήθιζε ως τότε. Ο David Boring είναι ένας εικοσάρης+ που η ζωή του καθορίζεται από ένα ερωτικό φετίχ. Τα τρία μέρη της ιστορίας είναι διαφορετικά μεταξύ τους όσον αφορά το χώρο και το χρόνο και το καθένα φαντάζει από μόνο του ολοκληρωμένο, αν και το τέλος τα δένει όλα μαζί. Ξεκινώντας το 'Eightball', νόμιζε πως το κοινό θα το θεωρήσει περίεργο και θα αδιαφορήσει γι αυτό. Έκανε όμως λάθος γιατί γρήγορα βρήκε απήχηση. Μέχρι τα τέλη των '90s ο Clowes θεωρείτο πια ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς κομίστες. Στα δύο τελευταία τεύχη του 'Eightball', το 2001 με το 'Ice Haven' και το 2004 με το 'Death Ray' χρησιμοποίησε για πρώτη φορά χρώμα. Το 'Ice Haven' αποτελείται από 29 shorts διαφορετικών χαρακτήρων που κατοικούν στη μικρή πόλη Ice Haven. Από το εκεί και έπειτα, οι ήρωές του μεγαλώνουν απότομα. Συμβαδίζουν με την ηλικία του ίδιου του Clowes, ο οποίος πλέον όποτε τους σχεδιάζει νέους είναι πάντα σε flashbacks. Το 'Death Ray' είναι η ιστορία του Andy σε flashbacks, ενός loser εφήβου που μαθαίνει ξαφνικά ότι έχει υπερδυνάμεις. Και τα δύο εκδόθηκαν αργότερα ξανά ως graphic novel –ουσιαστικά σε καλή έκδοση με χοντρό εξώφυλλο. Το 2007 και 2008 δημοσιεύσε σε συνέχειες στους New York Times το 'Mr. Wonderful', μία ιστορία που αν δεν υπήρχε το φετινότατο 'Patience', θα έλεγα πως είναι η πιο ρομαντική του Daniel Clowes. Σαν χαρακτήρας πάντως είναι σίγουρα ο πιο συμπαθής που έχει φτιάξει –το όνομά του και πάλι δεν είναι τυχαίο. Η μετά-'Eightball' εποχή του ξεκίνησε επίσημα το 2010 με τον 'Wilson', έναν μίζερο μισανθρωπάκο που η ζωή του πάει από το κακό στο χειρότερο (ή και όχι το οποίο το 2017 θα βγει και σε ταινία με το Woody Harrelson και τη Laura Dern. Ο Clowes συνέλαβε την ιδέα για τον 'Wilson' την ώρα που βρισκόταν στο νοσοκομείο δίπλα στον πατέρα του λίγο πριν πεθάνει και διάβαζε την βιογραφία του Charles Schulz (δημιουργό των 'Peanuts'), που του τον θύμιζε στο χαρακτήρα. Μια παρόμοια σκηνή υπάρχει μέσα στο κόμικ. Το πιο πρόσφατο και μεγαλύτερο έργο του, 'Patience', μια sci-fi ιστορία αγάπης, αποτελεί ένα τόσο διαφορετικό μα και τόσο οικείο εν τέλει σε σχέση με το υπόλοιπό του έργο. To θαυμαστό με την περίπτωση του Clowes είναι ότι στα 30 χρόνια που είναι στο προσκήνιο το έργο του δεν έχει μείνει ποτέ στάσιμο, ούτε έχει κάνει κοιλιά. Κάποια μοτίβα συμφωνούν μέσα στις ιστορίες του αλλά πάντα διαβάζεις κάτι εξελιγμένο και διαφορετικό. Οι ιστορίες του είναι τόσο αληθινές όσο και σουρεαλιστικές, ενώ το χιούμορ του εναλλάσσεται με την μιζέρια ή πηγάζει μέσα από αυτή. Να κάποια από τα κυρίαρχα μοτίβα του Clowes όπως τα συναντάμε σε όλο το εύρος του έργου του: ΟΙ OUTSIDERS ΕΦΗΒΟΙ Ghost World Death Ray ΛΙΓΟ ΟΙΔΙΠΟΔΕΙΟ Like a Velvet Glove Cast in Iron David Boring ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Like a Velvet Glove Cast in Iron David Boring ΑΡΚΕΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΚΥΛΙΑ, ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο CLOWES, ΤΗΝ ELLA Wilson The Death Ray Like a Velvet Glove Cast in Iron Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ Wilson David Boring ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ ΓΑΜΟΙ Mr Wonderful Wilson The Death Ray ΤΟ ΝΟΥΑΡ Patience David Boring Like a Velvet Glove Cast in Iron Πηγή Παρουσίαση του ΣΑΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΟΜΟΙΩΜΑ ΓΑΝΤΙΟΥ ΑΠΟ ΒΕΛΟΥΔΟ Παρουσίαση του Patience Παρουσίαση του Ghost World Αφιέρωμα στον Daniel Clowes

Το Optic Nerve ξεκινησε το 1991 σαν μικρες ιστοριες σε μορφη κομικ που ο Adrian Tomine οντας μοναχικος τυπος δημιουργουσε τις μοναχικες ωρες του ενω ηταν φοιτητης. Αρχικα δεν προοριζονταν για κανενα αλλο εκτος απο τον ιδιο, οταν ομως τις ειδε ο αδερφος του οι θετικες του αντιδρασεις και το καλο feedback τον επεισαν να εκδοσει τις ιστοριες αυτες. Αρχικα η εκδοση ηταν απλες κολλες Α4 δεμενες με συρραπτικο και ειχε ο ιδιος αναλαβει την προωθηση τους σε τοπικα κομικσαδικα αλλα και σε εκδοτικες χωρις ομως επιτυχια. Αν και στην αρχη δεν ειχε ιδιαιτερη ανταποκριση, σιγα σιγα το κομικ απεκτεισε κοινο ενω παραλληλα ο Tomine βελτιωνονταν τοσο στο σχεδιο οσο και στην εξιστορηση. Το 1995 η εκδοτικη Drawn And Quaterly εβγαλε και τις 32 ιστοριες που δημιουργησε ο Tomine υπο τον τιτλο Optic Nerve. Οι ιστοριες αφορουν αληθινα περιστατικα που εζησε ο δημιουργος, ονειρα του ( οπως ο Ζογκραφ στο Χαιρετισματα Απο την Σερβια ) αλλα και φανταστικες ιστοριες, στις περισσοτερες απο τις οποιες πρωταγωνιστρια ηταν η Amy, εμπνευσμενη απο μια μοναχικη γυναικα που συχναζε συχνα σε ενα βιβλιοπωλειο. Δοσμενες με χιουμορ και αληθοφανεις πρωταγωνιστες οι ιστοριες αυτες κερδιζουν τις εντυπωσεις. Στην αρχη μπορει να φαινονται πολυ πρωτολειες και το σχεδιο προχειρο και βρωμικο οπως εχουμε συνηθισει σε αποτυχημενα φανζινακια ομως δεν ειναι το ιδιο. Προχωροντας γινεται ολο και καλυτερο, Οι περιπου 100 σελιδες του βιβλιου κυλανε νερο και ουτε που θα καταλαβετε ποτε θα φτασετε στο τελος. Προτεινεται. kwtsoκλιμακα 8/10 Ακομα απο τον Tomine : Summer Blonde SLEEPWALK AND OTHER STORIES

My Uncle Jeff Το συγκεκριμένο κόμικ το γνωρίζω εδώ και χρόνια. Είχα διαβάσει παρουσίασή του σε αμερικάνικο σάιτ και έχω τις σκαναρισμένες σελίδες της παρουσίασης ακόμη αποθηκευμένες στο σκληρό δίσκο. Φρόντισα να το αγοράσω τώρα, για να δω περί τίνος πρόκειται. Η ιστορία είναι ένας φόρος τιμής στον αγαπημένο θείο του σεναριογράφου. Ένα ελεύθερο πνεύμα, άνθρωπος μποέμ, που τον ενδιαφέρει να ζήσει περισσότερο από το να χτίσει. Η δουλειά και η οικογένεια δεν είναι κάτι που τον απασχολεί όσο το να περάσει καλά, να χαρεί την κιθάρα του και να συναναστραφεί με άλλους ανθρώπους. Του στοιχίζει το γάμο του, και τα καλά γεράματα. Όλη αυτή η ανοιχτή προσωπικότητα ενθουσιάζει το συγγραφέα και εκθειάζει το πνεύμα του θείου του. Δίνει στοιχεία για τις σχέσεις με τον πατέρα του και την υπόλοιπη οικογένεια. Το σενάριο είναι όμορφο. Είναι όμως λίγο. Περιορίζεται σε 27 σελίδες και στην τελική δεν δίνει και πολλές πληροφορίες. Θα έλεγα ότι αναλώνεται στο να μεταφέρει συναισθήματα και όχι καταστάσεις. Όχι ότι του λείπουν οι σκηνές που θυμάται το παρελθόν, αλλά είναι λίγες για να δικαιολογήσουν την ατέλειωτη αγάπη του. Το σκίτσο είναι πολύ καθαρό, ελάχιστα καρτουνίστικο, και, όπως εξομολογείται ο συγγραφέας, τα πρόσωπα δεν έχουν καμιά σχέση με τους υπαρκτούς πρωταγωνιστές. Εκτός τον θείο. Ως δια μαγείας τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που είχε στη διάθεσή του ο σκιτσογράφος τον οδήγησαν και στη σωστή απεικόνιση του προσώπου του. Εν κατακλείδι είναι ένα συμπαθητικό κόμικ, αλλά ως εκεί. Προτάθηκε για βραβείο Eisner, χωρίς να το κερδίσει. Δεν είναι και μικρή διάκριση. Στον πρόλογο βρίσκουμε τον Tom Beland, συγγραφέα του True Story Swear To God, ένα από τα αγαπημένα μου κόμικ. Αν το τελευταίο δεν το συμπαθήσετε, τότε μάλλον δεν είναι για σας το παρών κόμικ. Δυο λόγια για το κόμικ εδώ, εδώ και εδώ. Πληροφορίες για τις εκδόσεις Alternative Comics εδώ. Πραγματικά το να χτίζεις και να δημιουργείς κάτι απελευθερώνει τη ψυχή σου. Ακόμη και αυτό το κείμενο που έγραψα μου έδωσε μια χαρά σήμερα. Μια τόσο ανάποδη ημέρα. Ακόμη δεν τελείωσε βέβαια.

Finder. Τι σας έρχεται στο νου όταν διαβάζετε αυτή τη λέξη; Μάλλον είναι λίγο δύσκολο να το προσδιορίσουμε στα Ελληνικά μιας και δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη (το «βρίστης» δεν είναι λέξη). Υπάρχει όμως ένα απρόμαυρο ,εναλλακτικό κόμικ (με την έννοια ότι δεν εκδίδεται από τις μεγάλες εταιρίες) που έχει για τίτλο του ακριβώς αυτή την λέξη. Tι είναι όμως το Finder ; Ουσιαστικά δεν είναι μια ιστορία. Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ακριβείς είναι ένα «σκηνικό», ένα setting ή αν θέλετε ένα σύμπαν όπου θα διαδραματιστούν πολλές ιστορίες.Αν θέλετε μπορείτε να το δείτε και ως μια παράλληλη ιστορία της Γης, αφαιρώντας όμως ορισμένα στοιχεία και προσθέτονας κάποια άλλα. Δεν υπάρχει κάποιος βασικός πρωταγωνιστής ,αλλά σχεδόν κάθε ιστορία εστιάζει σε διαφορετικό πρόσωπο και μπορεί οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μιας ιστορίας να είναι οι κύριοι μιας προηγούμενης ή μιας επόμενης.Μπορεί μια ιστορία να αφορά μια προβληματική οικογένεια και μια άλλη ,μια φοιτήτρια που έχει πάθος με το χορό. Παρόλα αυτά ,ο κόσμος του Finder έχει αρκετούς κανόνες και την δική του δομή. Το κυριότερο συνδετικό συστατικό που συνδέει μια ιστορία με μια άλλη είναι ο χαρακτήρας του Jaeger που απεικόνίζεται παρακάτω. Μα μόλις πριν δεν είπες ότι οι ιστορίες είναι ασύνδετες μεταξύ τους και δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει την προηγούμενη για να καταλάβεις την επόμενη; Πράγματι αυτό είπα.Ο Jaeger σε άλλες ιστορίες είναι βασικός πρωταγωνιστής ,σε άλλες εμφανίζεται απλά σε ένα πάνελ και μετά χάνεται ,ενώ σε άλλες είναι από τους βασικότερους δευτερεύοντες χαρακτήρες.Ουσιαστικά αυτός είναι ο Finder του τίτλου και το κόμικ διηγείται με εντελώς αντισυμβατικό τρόπο είναι η αλήθεια τις ιστορίες του. Το Finder δεν είναι σε καμία περίπτωση υπερηρωϊκό κόμικ. Βασικά δεν υπάρχουν καν καλοί και κακοί ,παρά μόνο άνθρωποι ,ζωόμορφα πλάσματα και αμαλγάματα τεχνολογίας/φύσης. Δεν είναι κόμικ που μιλάει για την εξάρτηση του ανθρώπου από την τεχνολογία, ούτε είναι αυτοβιογραφικό κόμικ. Δεν είναι περιπετειώδες ,ούτε θα έλεγα ότι σε κάνει να αδημονείς να μάθεις τι θα συμβεί παρακάτω. Αυτό που καταφέρνει είναι να σε κάνει να χαθείς σε έναν άλλο κόσμο. Ο κόσμος του κόμικ είναι το δυνατό του σημείο.Νιώθεις να σε τραβάει ,να σε έλκει να μάθεις περισσότερα γι αυτόν. Τις συνήθειες των κατοίκων του, την χλωρίδα και την πανίδα την συμεριφορά των ανθρώπων ,τις φυλές που κατοικούν ,όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά. Ουσιαστικά είναι σαν να ανακαλύπτεις έναν νέο κόσμο από το μηδέν. Έτσι πως το περιγράφω θα σχηματίζετε την άποψη ότι είναι ένα πολύ παράξενο κόμικ. Πράγματι έτσι είναι. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω ξανασυνατήσει κάτι παρόμοιο ή έτσι κάτι που να προσεγγίζει τη φιλοσοφία του. Παρόλα τα ατού που έχει όμως έχει και ένα σοβαρό μειονέκτημα που δυστυχώς το συναντάς αρκετές φορές σε εναλλακτικά κόμικ. Είναι υπερβολικά «δήθεν» σε ορισμένα σημεία.Τι ακριβώς εννοω: Αποξενώνει τον αναγνώστη του από το κείμενο και τον κάνει να νιώθει χαζός. Τον κάνει να νιώθει ότι ο συγγραφέας είναι τόσο έξυπνος και καταπληκτικός που μπόρεσε και σκέφτηκε όοοολα αυτά πράγματα και ο αναγνώστης είναι ένα ταπεινό σκουλήκι και είναι πολύ τυχερός που κάποιος τόσο έξυπνος άνθρωπος όπως ο συγγραφέας αφιερώνει χρόνο γι αυτόν. Σαν να είναι επίτηδες γραμμένο έτσι ώστε ο αναγνώστης να σκέφτεται ότι είναι καθυστερημένος. Δήθεν κουλτούρα, δήθεν ανάλυση της ζωής ,δήθεν ενδοσκόπηση ,δήθεν δήθεν δήθεν. Ιδιαίτερα στην αρχή της σειράς αυτό το ύφος εμφανίζεται τόσο συχνά που καταντά εκνευριστικό. Επίσης εκνευριστικό θεωρώ το ότι κανένας δεν αναφέρεται σε αυτό το πρόβλημα.Όλοι γράφουν διθύραμβους για το κόμικ και πόσο καταπληκτικό είναι από κάθε άποψη ,αλλά κανένας δεν έκαστε να σκεφτεί ότι αυτό το ύφος μπορεί να ξενίσει κάποιους αναγνώστες. Τα πράγματα πάντως βελτιώνονται αισθητά μετά την αρχή και μπορώ να πω ότι περίπου στην μέση της σειράς το υφάκι εξαλείφεται εντελώς και πραγματικά το κόμικ ανεβαίνει πολλά επίπεδα. Το σκίτο πάντως της Carla Speed Mcneil είναι εξαιρετικότατο αν και εκεί ορισμένες φορές εντοπίζεται ο παράγοντας «δήθεν». Παρόλα αυτά τόσο από τεχνικής πλευράς όσο και από ροής είναι καταπληκτικό. Υπάρχουν αρκετοί artists που δεν μπορούν να την φτάσουν ούτε μετά από πολλά χρόνια δουλειάς και εξάσκησης. Αξίζει να το αποκτήσει κανείς; Δύσκολη απάντηση.Θα έλεγα ναι ,αλλά με επιφύλαξη. Επίσης όσο παράξενο και αν ακούγεται θα πρότεινα πρώτα να αγοράσει κανείς το δεύτερο από τα δύο Library editions της Dark Horse και αν του αρέσει να αγοράσει και το πρώτο. Εγώ που τα αγόρασα με την σωστή σειρά (1 και μετά 2) σε κάποια στιγμή είχα εκνευριστεί τόσο πολύ από την ψευτοκουλτούρα που προσπαθούσε να περάσει που κόντεψα να το παρατήσω. Δεν το έκανα τελικά και άξιζε τον κόπο γιατί βρήκα τις ιστορίες του δεύτερου τόμου πάρα πολύ καλύτερες από αυτές του πρώτου. Σαν κόμικ πάντως αξίζει ,αλλά η πραγματική του ομορφία βρίσκεται από τη μεση και κάτω.