Αναζήτηση στην Κοινότητα

THE GIVER Πρόκειται για ένα graphic novel που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο της Αμερικανίδας συγγραφέος Lois Lowry, που έγραψε το 1993, κέρδισε το βραβείο Newbery το 1994 και έχει πουλήσει πάνω από 12 εκατομύρια αντίτυπα παγκοσμίως. To 2004 μάλιστα μεταφέρθηκε και σε ταινία, στην οποία συμμετείχαν ο Jeff Bridges, η Merryl Streep και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί. Την μεταφορά του βιβλίου σε κόμικ ανέλαβε ο P. Craig Russell, ο οποίος ανέλαβε και το σχέδιο σε συνεργασία με τους Galen Showman και Scott Hampton, ενώ τα χρώματα (όπου αυτά υπάρχουν) είναι του Loren Kindzierski. Κυκλοφόρησε τόσο σε σκληρόδετη έκδοση τον Φεβρουάριο του 2019, όσο και σε paperback τον Απρίλιο του 2020, από την εκδοτική Houghton Mifflin. Βρισκόμαστε σε μια ουτοπική (όπως φαίνεται τουλάχιστον αρχικά) κοινωνία, στην οποία όλα λειτουργούν με συγκεκριμένους κανόνες: σε κάθε άνθρωπο ανατίθεται ένα ταίρι (και δεν το διαλέγουν μόνοι τους), κάθε ζευγάρι μπορεί να έχει μέχρι 2 παιδιά (τα οποία είναι διαφορετικού φύλου και τους παραχωρούνται, δεν τα γεννάει η σύζυγος), και κάθε μέλος της κοινωνίας έχει έναν συγκεκριμένο ρόλο / δουλειά (που επίσης τους το αναθέτει το συμβούλιο των πρεσβυτέρων όταν γίνουν 12 χρονών). Η οικογένεια συζητάει το πρωί τα όνειρα που είδε ο καθένας τους το βράδυ και τι συναισθήματα τους προκαλούν, ενώ και το απόγευμα συζητάνε για τα βιώματα της ημέρας και πώς νιώσανε με τις πράξεις του ή τις πράξεις των άλλων. Γενικά τα πάντα βρίσκονται σε καλούπια, και δεν επιτρέπονται παρεκκλίσεις για να μην διαταραχθεί η κοινωνία. Το κομβικό σημείο στην ιστορία είναι όταν ο Jonas, κλείνοντας τα 12 χρόνια, αναλαμβάνει τον σπάνιο ρόλο του Δέκτη των Μνημών, δηλαδή θα έχει την τιμή αλλά και την ευθύνη να κρατάει τις αναμνήσεις των ανθρώπων από το παρελθόν, καλές ή κακές. Η εκπαίδευσή του θα γίνει από έναν ηλικιωμένο, τον Giver / Δότη, ο οποίος κάθε μέρα θα του "χαρίζει" κάποια από τις αναμνήσεις που φυλάει εκείνος στο μυαλό του, δημιουργώντας του έντονα συναισθήματα που κανείς άλλος στην κοινωνία δεν έχει. Έτσι ο Jonas, από εκεί που τα έβλεπε όλα άχρωμα, όπως άλλωστε συμβαίνει και με όλα τα μέλη της κοινωνίας, αρχίζει σιγά σιγά και βλέπει χρώματα και καταλαβαίνει ότι ίσως τελικά δεν είναι όλα ιδανικά όπως πίστευε. Μιας και ο P. Craig Russell είναι από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές, δεν υπήρχε περίπτωση να μην έψαχνα και αυτή τη δουλειά του. Για άλλη μία φορά έχει κάνει φοβερή δουλειά, τόσο στους διαλόγους και τη δομή, όσο και στο σχέδιο. Έξυπνη η ιδέα του να χρησιμοποιήσει μπλε μολύβια, που δίνει μία νότα χρώματος και δεν νοιώθεις ότι διαβάζεις ένα ασπρόμαυρο κόμικ. Η ιστορία της Lowry είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα, και ο Russell κατάφερε να την αναδείξει με πολύ όμορφο τρόπο (κάτι που δεν καταφέρνει τόσο καλά η ταινία, αν και δεν ήταν κακή ούτε αυτή). Σίγουρα αξίζει να το ψάξετε! Πηγή: wikipedia

The Graveyard Book To "The Graveyard Book" είναι ένα βιβλίο φαντασίας που έγραψε ο Βρετανός συγγραφέας Neil Gaiman το 2008. Κεντρικός χαρακτήρας είναι ο Nobody Owens (Bod για συντομία), του οποίου η οικογένεια δολοφονείται στο σπίτι τους από έναν μυστηριώδη άντρα, αλλά εκείνος τη γλυτώνει και βρίσκει καταφύγιο στο διπλανό νεκροταφείο. Οι ένοικοι του νεκροταφείου, δηλαδή τα φαντάσματα των ενοίκων των ταφών αλλά και ο βρυκόλακας Silas, αποφασίζουν να υιοθετήσουν το νεαρό αγόρι, στο οποίο δίνουν την ελευθερία του νεκροταφείου. Έτσι, φροντίζουν για τη διατροφή του αλλά και την εκπαίδευσή του, ενώ προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον κρατήσουν εντός των ορίων του νεκροταφείου, γιατί έξω δεν είναι ασφαλής καθώς ο δολοφόνος της οικογένειάς του συνεχίζει να τον αναζητάει. Σε κάθε ένα από τα 8 κεφάλαια, ο Bod όλο και μεγαλώνει, και μαζί μεγαλώνει και η ανάγκη του να μάθει την αλήθεια γύρω από την καταγωγή του, τον δολοφόνο της οικογένειάς του, αλλά και να γνωρίσει αληθινά άτομα σαν αυτόν. O Bod ως μωρό στο 1ο κεφάλαιο και ως έφηβος στο 6ο. Τον Ιούλιο του 2014 κυκλοφορεί από την Harper το 1ο μέρος του graphic novel που βασίζεται στο βιβλίο του Gaiman, ενώ τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς ακολουθεί και ο 2ος και τελευταίος τόμος. Η έκδοση είναι softcover, με το πρώτο βιβλίο να αποτελείται από 196 σελίδες και το δεύτερο από 176. Τη μεταφορά των κειμένων ανέλαβε ο P. Craig Russell, ενώ κάθε ένα από τα 8 κεφάλαια είναι σχεδιασμένο από διαφορετικό καλλιτέχνη. Συγκεκριμένα: Τόμος 1 Κεφάλαιο 1: How Nobody came to the Graveyard - Kevin Nowlan Κεφάλαιο 2: The New Friend - P. Craig Russell Κεφάλαιο 3: The Hounds of God - Tony Harris & Scott Hampton Κεφάλαιο 4: The Witch's Headstone - Galen Showman Κεφάλαιο 5: Danse Macabre - Jill Thompson Επίλογος: Stephen B. Scott Τόμος 2 Κεφάλαιο 6: Nobody Owen's School Days - David Lafuente Κεφάλαιο 7: Every Man Jack - Scott Hampton Κεφάλαιο 8: Leavings and Partings - P. Craig Russell & Kevin Nowlan & Galen Showman Η πρώτη σελίδα από το 2ο κεφάλαιο σε σχέδιο Russell Προσωπικά το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον, και λόγω υπόθεσης και λόγω σχεδίου. Όλα τα σχεδιαστικά στυλ ήταν πολύ όμορφα και ταίριαζαν αρκετά το ένα με το άλλο. Η έκδοση είναι υπέροχη, ενώ η τιμή του είναι εξαιρετικά συμφέρουσα σε σχέση με την ποιότητα και τον όγκο του κόμικ. Αναγκαστικά θα το συγκρίνω με το Coraline μιας και πάλι εμπλέκονται οι δύο δημιουργοί, αλλά δυσκολεύομαι να αποφασίσω ποιο ήταν καλύτερο. Γενικά νομίζω ότι θα αρέσει σε αρκετό κόσμο, είτε είναι λάτρεις του συγγραφέα είτε όχι.

Κυρίες και κύριοι (και λοιποί επιφανείς προστάτες του μέσου) Συγχωρέστε με που εμφανίζομαι μόνος, αλλά είμαι ο πρόλογός σας Το Pagliacci είναι η γνωστότερη σύνθεση του Ruggero Leoncavalle και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του ρεαλισμού στην όπερα (verismo), που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Πού κολλάνε όλα αυτά σ' ένα φόρουμ για κόμικς; Ο P. Craig Russell, γνωστός για τις μεταφορές έργων της όπερας, έφερε και το Pagliacci στο χαρτί. Για τη ακρίβεια, μοιράστηκε το πρότζεκτ με τον Galen Showman (μολύβια, lettering), ενώ ο ίδιος ανέλαβε το σενάριο και το μελάνωμα. Το κόμικ κυκλοφόρησε το 1998 σ' ένα one shot 32 σελίδων από την Dark Horse, ενώ το 2004 επανεκδόθηκε από την NBM στον δεύτερο τόμο της σειράς The P. Craig Russell Library of Opera Adaptations. Είναι μεσημέρι και ένα μπουλούκι της commedia dell' arte καταφθάνει σ' ένα μικρό ιταλικό χωριό. Αρχηγός και πρωταγωνιστής είναι ο Canio, ο ζηλότυπος σύζυγος της όμορφης Nedda. Δίπλα τους στέκονται ο άσχημος καμπούρης Tonio και ο Beppe. Μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση, ο Canio και ο Beppe θα πίνουν μπύρες με τους χωρικούς στην ταβέρνα. Έτσι, η Nedda βρίσκει την ευκαιρία να δει τον Silvio, τον ερωμένο της, χωρίς να ξέρει ότι ο Tonio τους παρακολουθεί. Αυτό όμως που κανείς από τους θεατρίνους δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται, είναι ότι το όλο σκηνικό μοιάζει τρομακτικά στην «κωμωδία» που έχουν να παίξουν το βράδυ... Η τέχνη μιμείται τη ζωή ή ζωή μιμείται την τέχνη; Με αυτό το ερώτημα παίζει ο Leoncavallo και κατ' επέκταση ο Russell. Διαβάζουμε μια τραγική ιστορία αγάπης, εκδίκησης και μίσους μέσα σε μια ομάδα κωμικών ηθοποιών. Το δράμα του Canio, αλλά και η αγωνία του παράνομου ζευγαριού πλαισιώνονται από τα γέλια του κοινού, που δεν καταλαβαίνει τι πραγματικά βλέπει, παρά μόνο όταν όλα είναι αργά. Το σχέδιο είναι ασπρόμαυρο και, παρότι του λείπει κάτι από την μετέπειτα μαγεία του Russell (ίσως λόγω του Showman), δημιουργεί μια απολύτως ταιριαστή, σκοτεινή ατμόσφαιρα. Η ροή είναι εξαιρετική και προς την κορύφωση της ιστορίας, ο Russell γίνεται πραγματικός μαέστρος. Μακάρι τέτοια κόμικς να γίνονταν πιο γνωστά στο ευρύ κοινό. Βαθμολογία: 8,6/10