Αναζήτηση στην Κοινότητα

THE ADVENTURES OF HERGE To άλμπουμ αυτό κυκλοφόρησε αρχικά στη Γαλλία το 1999 από την εκδοτική Reporter, ενώ ακολούθησαν επανεκδόσεις το 2007 (από την ίδια εκδοτική), το 2011, το 2015 και το 2017 από την Dargaud. Στα αγγλικά κυκλοφόρησε σε paperback τον Ιανουάριο του 2011 και στη συνέχεια σε hardcover το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς από την καναδική Drawn & Quarterly. Στους συντελεστές συναντάμε τους Jose-Louis Bocquet και Jean-Luc Fromental στα κείμενα και τον Stanislas Barthelemy στο σχέδιο. Τα εξώφυλλα των γαλλικών εκδόσεων (1999, 2007, 2011, 2015 και 2017) O τίτλος είναι ξεκάθαρος ως προς το ποια είναι η υπόθεση του άλμπουμ αυτού: η βιογραφία του Βέλγου Georges Prosper Remi, γνωστού με το ψευδώνυμο Herge, του δημιουργού του Tεντέν. Για να είμαστε ακριβείς, παρακολουθούμε συγκεκριμένα γεγονότα που επηρέασαν τον Herge στη δημιουργία του ήρωά του, και έτσι μεταφερόμαστε από μία χρονιά σε μία άλλη μέσα από (κυρίως) τετρασέλιδες αφηγήσεις. Έτσι, για παράδειγμα, ξεκινάμε από το 1914 όπου ο 7χρονος Georges κάνει το πρώτο του πρόχειρο σχέδιο του Τεντέν, ενώ δύο σελίδες αργότερα μεταφερόμαστε στο 1925 (καθώς προφανώς οι χρονιές που μεσολάβησαν δεν έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο στη διαμόρφωση του Τεντέν), όπου ο Herge πιάνει δουλειά στο περιοδικό XXe Siecle, κλπ. Το τελευταίο κομμάτι της ιστορίας μας μεταφέρει στο 1983, τη χρονιά που πέθανε ο δημιουργός. Δεν ήταν και καμιά βιογραφία που ήταν γεμάτη από ιδιαίτερες στιγμές που με άφησαν με το στόμα ανοιχτό, για να είμαι ειλικρινής, ξέροντας όμως ότι τα γεγονότα που περιγράφονται αφορούν έναν από τους αγαπημένους μου δημιουργούς, τότε σίγουρα αποκτάει άλλο ενδιαφέρον η ανάγνωση. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας υπήρχαν αρκετές αναφορές σε ιστορίες του Τεντέν, αν και είμαι σίγουρος ότι έχασα πολλά παραπάνω easter eggs. Νομίζω ότι αν κάποιος δεν είναι φαν του Τεντέν, δεν έχει λόγο να διαβάσει το συγκεκριμένο άλμπουμ.

Το καινούργιο βιβλίο του Tom Gauld, ενός εκ των κορυφαίων σύγχρονων δημιουργών κόμικς και γελοιογράφων, έχει ως αποκλειστικό του θέμα την επιστήμη, τα εργαστήρια, τα πειράματα, τις θεωρίες. Και τους επιστήμονες που πασχίζουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο ενώ δεν μπορούν να αλλάξουν μια λάμπα. Η επιστήμη μεταμορφώνει τον κόσμο. Συνήθως, αλλά όχι πάντα, τον κάνει καλύτερο. Ό,τι πετυχαίνει δεν γίνεται όμως με το πάτημα ενός κουμπιού αλλά μετά από χρόνια εντατικής μελέτης, ερευνών, πειραμάτων, δοκιμών, αποτυχιών, επαναλήψεων, απογοητεύσεων και ικανοποιήσεων των επιστημόνων. Σε αυτούς επικεντρώνεται η νέα καταπληκτική συλλογή γελοιογραφιών και κόμικς στριπς του Σκοτσέζου δημιουργού Tom Gauld με τίτλο «Department of Mind-Blowing Theories» (εκδόσεις Canongate Books στη Μεγάλη Βρετανία, εκδόσεις Drawn & Quarterly στις ΗΠΑ, πρώτη δημοσίευση των έργων στο περιοδικό New Scientist). Το χιούμορ του Gauld ήταν πάντα εγκεφαλικό και μερικές φορές δύσκολο, καθώς τα κείμενά του απαιτούν δεύτερη και τρίτη ανάγνωση και οι εικόνες που φιλοτεχνεί πρέπει να κοιταχτούν προσεκτικά από τον αναγνώστη. Στο νέο του βιβλίο, ίσως λόγω θέματος, αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο αλλά ακριβώς αυτή η, ας πούμε, δυσκολία είναι που αυξάνει την απόλαυση όταν γίνει αντιληπτό το αστείο. Πολλές φορές αρκεί μια λακωνική ατάκα, μια ολιγόλογη φράση στο πνεύμα των γελοιογραφιών του θρυλικού Garry Larson που ο αναγνώστης οφείλει να επεξεργαστεί, να τη συνδυάσει με το σχέδιο και τελικά να εισπράξει το αστείο. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπως η τρέχουσα, με την επιστήμη να βρίσκεται στο προσκήνιο σε ότι αφορά την περίπτωση του Covid και μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας να έχει εναποθέσει τις ελπίδες της σε νέες ανακαλύψεις, επινοήσεις και καινοτομίες της Ιατρικής, το βιβλίο του Gauld έρχεται να υπογραμμίσει ότι οι επιστήμονες δεν είναι θεοί και η επιστήμη δεν είναι ουδέτερη ούτε άμοιρη ευθυνών, αγαθή προθέσεων, αθώα συμφερόντων και ιδιοτελών επιδιώξεων. Το έργο τού επιστήμονα στο σκοτεινό του εργαστήριο δεν έχει πάντα αλτρουιστικά κίνητρα ούτε είναι απαραιτήτως το αποτέλεσμα μεγαλοφυών συλλήψεων. Για κάθε σπουδαίο επίτευγμα του πνεύματος που θα βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων, υπάρχει ένας σωρός από αποτυχημένες προσπάθειες, από αστοχίες πειράματος, από λανθασμένες επιλογές. Οπωσδήποτε συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην επιτυχία του επόμενου εγχειρήματος, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις βγάζουν και γέλιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις ρίχνει το βλέμμα του ο Gauld και τις μεταφέρει στον αναγνώστη προσφέροντάς του τη λυτρωτική απενοχοποίηση που νιώθει κάποιος όταν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι ο μόνος ο οποίος αισθάνεται ότι δεν βολεύεται καλά εντός του σύγχρονου αφηγήματος της παντοκρατορίας της τεχνολογίας, μιας τεχνολογίας που (υποτίθεται πως) ως θεόσταλτη θα λύσει με το μαγικό της ραβδάκι τα προβλήματα του κόσμου. Με μια τέτοια κατευθυντήρια γραμμή, που προϋποθέτει ότι μπορούμε να κάνουμε χιούμορ ακόμα και με την επιστήμη ή μάλλον επιβάλλεται να κάνουμε χιούμορ ειδικά με την επιστήμη αντί να τη θεωρούμε μια ανθρώπινη δραστηριότητα εκτός του πεδίου της κριτικής, ο Gauld επιλέγει προσεκτικά τα «θύματά» του. Και αυτά είναι όλοι οι κλάδοι των επιστημών αιχμής: η ιατρική, η βιολογία, η χημεία, η τεχνητή νοημοσύνη, η ρομποτική, η μικροβιολογία, η αστροφυσική, η εξερεύνηση του Διαστήματος. Στο στόχαστρό του βρίσκονται όμως και οι συμπεριφορές των επιστημόνων, οι εμμονές τους, η άρνησή τους να παραδεχτούν το λάθος τους, οι αντιζηλίες τους, ο εγωισμός τους, το παιχνίδι του εντυπωσιασμού που κάποιες φορές παίζουν, η έλλειψη ηθικής. Όπως για παράδειγμα η ειλικρίνεια της επιστήμονος, που έχοντας κατασκευάσει μια θηριώδη μηχανή με αμέτρητα κουμπάκια, σωληνάκια, οθόνες, κεραίες, ροδάκια και μοχλούς, δηλώνει στον εμβρόντητο συνάδελφό της: «Στην πραγματικότητα το πείραμα τρέχει στο λάπτοπ μου, αλλά στους ανθρώπους αρέσει και λίγο σόου». Ή ο κυνισμός του ερευνητή που με το νέο πειραματικό υπερόπλο του έχει κάνει σκόνη τον βοηθό του και φωνάζει τη γραμματέα του λέγοντας: «Μάργκαρετ, μπορείς να μου φέρεις τη σκούπα και το φαράσι και μετά να γράψεις μια αγγελία για νέο βοηθό εργαστηρίου;». Ή η μισή αλήθεια στα λόγια της παρασκευάστριας ενός νέου προϊόντος όταν το παρουσιάζει στον συνάδελφό της: «Είναι φυσικό, ολιστικό, υποαλλεργικό και τα περιθώρια κέρδους είναι ανυπολόγιστα. Οπότε αν κάνουμε το κοινό να παραβλέψει το γεγονός ότι δεν λειτουργεί θα έχουμε στα χέρια μας μια τεράστια επιτυχία». Σημαντικό ρόλο στο έργο του Gauld παίζουν επίσης και οι αναφορές του, άλλες υπόγειες και άλλες φανερές, στην ιστορία της τέχνης και στα έργα της, στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο. Για τον αναγνώστη που θα τις αντιληφθεί προστίθεται ακόμη ένα επίπεδο απόλαυσης. Όπως στο σκίτσο με τον επισκέπτη του «Τμήματος Πειραματικής Γεωμετρίας» που βαδίζει σε μια ατέρμονη λούπα εμπνευσμένη από τα γεωμετρικά παράδοξα του Escher, το ετήσιο συνέδριο της Εταιρείας των Σκυλίσιων Οστεολόγων στο οποίο μια διαφάνεια δείχνει ένα κόκαλο και επισημαίνει ότι «Αυτό δεν είναι ένα κόκαλο» παραπέμποντας στον Μαγκρίτ, στην μεταπειραματική έκθεση που ετοιμάζει ο δρ. Φρανκενστάιν, στην αποκάλυψη για το πώς πετούσε η Μέρι Πόπινς, στο αποτυχημένο πείραμα που αντί για την παρασκευή γραφενίου ανοίγει την πύλη για την έλευση του Κθούλου. Με αυτές τις πανέξυπνες αναφορές, με τα υπέροχα σχέδια μιας σουρεαλιστικά αποδοσμένης «καθαρής γραμμής» και με τη λιτή χρήση του λόγου του ο Tom Gauld δημιουργεί μια ακόμα εξαιρετική συλλογή. Με χιουμοριστική διάθεση αλλά και ως μια υπενθύμιση: Καλή η επιστήμη αλλά όχι ουδέτερη. Καλός ο επιστήμονας αλλά όχι αλάνθαστος. Καλές οι αυτόματες μηχανές ροφημάτων αλλά δίπλα στα κουμπάκια για τσάι, καφέ και ζεστή σοκολάτα καλό θα ήταν να μην έχουν και τα κουμπάκια για την απελευθέρωση τοξικών αερίων, πυραύλων και ακτίνων λέιζερ. Και το σχετικό link...

Ειναι ο Jimmy Corrigan το εξυπνοτερο παιδι του κόσμου όπως διατυμπανίζει ο τίτλος του κόμικ; Η απάντηση ειναι δυστυχώς οχι. Ο Jimmy είναι ενας μοναχικός νέος με εμφάνιση και στυλ ηλικιωμένου. Δεν έχει φίλους ή κοινωνική ζωή και η μοναδική γυναίκα στην ζωή του είναι η υπερπροστατευτική μητέρα του στην οποία τηλεφωνεί κάθε ημέρα. Έτσι στα όνειρα και στην φαντασία του μπορεί να είναι όλα όσα δεν είναι στην πραγματικότητα. Μπορεί άλλοτε να πετάει, να είναι ένα ρομπότ υπερήρωας, να έχει μια ελκυστική σύντροφο και ευτυχισμένη οικογένεια. Εκεί ζει τον μύθο του smartest kid on earth. Μέχρι κάτι να τον επαναφέρει στην ανιαρή καθημερινοτητά του. Ανιαρή, μέχρι να φτάσει στα χέρια του ένα γράμμα από τον πατέρα του, τον όποιο έχει να δει χρόνια, στο οποίο τον προσκαλεί σπίτι του. Δεν είναι όμως αυτός ο μοναδικός Jimmy της ιστορίας. Υπάρχει και ο Jimmy Corrigan που γεννήθηκε κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα και είναι ο παππούς του προηγούμενου. Όπως και ο μελλοντικός εγγονός, έτσι και αυτός στην φαντασία του μπορεί να έχει το κορίτσι που του αρέσει από το σχολείο, να αντιμετωπίσει τον σκληρό και αυταρχικό πατέρα του και να γνωρίσει την μητέρα του η οποία πέθανε στη γέννα. Μεγαλωμένος μόνος του και σε δύσκολους καιρούς, όταν θα έρθει η σειρά του να κάνει οικογένεια φαίνεται να επαναλμβάνει τα λάθη του πατέρα του στην διαπεδαγώγηση του γιου του. Του τελευταίου Jim Corrigan της ιστορίας. To Jimmy Corrigan: Τhe Smartest Kid On Earth είναι ένα κομικ στο όποιο ο δημιουργός του Chris Ware αγγίζει θέματα όπως η μοναξιά και η κατάθλιψη και το κάνει με επιτυχία. Σε αυτό εκτός από τα μπαλονάκια καταλυτικό ρόλο παίζει η σκηνοθεσία και το στήσιμο οχι μόνο των καρέ αλλά ολόκληρου του κόμικ που έχει τον ασυνήθιστο οριζόντιο προσανατολισμό. Το μέγεθος των καρέ αυξομοιώνεται με μερικά καρέ να πιάνουν ολόκληρη την σελίδα και άλλα να είναι τόσο μικρά που να χρειάζεται να ζοριστεί το μάτι για να τα δεί. Το σχήμα τους όμως πάντα τετράγωνο, χωρίς η δράση να φεύγει ποτέ έξω από κάποιο από αυτά. Ο κόσμος των Jimmy Corrigans είναι αυστηρά καθορισμένος απο τις γραμμές των πανελ, χωρίς συχνές εκπλήξεις. Οι σπάνιες, ακόμα και όταν συμβαίνουν δεν είναι για καλό. Η αφήγηση μη γράμμικη, εναλάσσεται χωρίς προειδοποίηση μεταξύ του παρόντος, του παρελθόντος και των ονείρων ή φαντασιώσεων των πρωταγωνιστών. Όμως ο Ware φροντίζει ώστε να κάνει τις ζώνες αυτές διακριτές παρά την διαχρονικότητα της φιγούρας του Jimmy. Έτσι το σήμερα έχει πιο ανοιχτά χρώματα ενώ στο παρελθόν η παλέτα παίζει πιο πολύ με το καφέ και κυρίως σκούρες αποχρώσεις των υπόλοιπων χρωμάτων. Το σχέδιο καρτουνίστικο με πολλή εκφραστικότητα στην περιοχή των ματιών. Επίσης αν και φαντάζει στατικό το μάτι πηγαίνει πολύ εύκολα από το ένα καρέ στο άλλο, ενώ υπάρχουν πολλές φορές και βοηθητικά βελάκια για να μην χαθεί η σωστή σειρά και το μυαλό γεμίζει πολύ εύκολα τις κινήσεις που δεν φαίνονται. Όμως η επιτυχία του δεν βασίζεται μόνο στο εικαστικό κομμάτι. Ο δημιουργός φροντίζει να μας παραδώσει ένα έργο γεμάτο σε συμβολισμούς και επαναλαμβανόμενα μοτίβα που μέσα από αυτά ολοκληρώνεται ο χαρακτήρας του κάθε Jim που συναντάμε. Ένα από τα πιο επαναλαμβανόμενα μοτίβα του έργου είναι ο αποτυχημένος υπεράνθρωπος. Πρώτη φορά τον συναντάμε στο φεστιβάλ όπου ο Jim του σήμερα ως παιδί είχε πάει να τον γνωρίσει. Αμέσως από την εμφάνιση του καταλαβαίνουμε ότι απέχει πολύ από το πρότυπο του ήρωα που βλέπουμε μέσα από τα υπερηρωικά κομικς. Ο Jim θα το καταλάβει σύντομα, όταν ο ηθοποιός που τον υποδύεται αφού γνωριστεί με την μητέρα του Jimmy και κοιμηθούν μαζί, θα φύγει κρυφά από το σπίτι πριν αυτή ξυπνήσει. Ο superman, η πατρική φιγούρα που διάλεξε ο Jimmy όταν ήταν παιδί, τον απογοήτευσε και αυτή. Από τότε αυτή η αποκαθήλωση του ειδώλου του θα τον συντροφεύει στην ενήλικη ζωή του. Ακόμα και στα όνειρά του για μια φανταστική και καλύτερη ζωή αρκεί μια εμφάνιση του για να μετατραπούν σε εφιάλτες. Τελικά είναι συμπαθητικοί οι Corrigans ; Αν και σίγουρα ο αναγνώστης μπορεί να τους λυπηθεί για τις κακουχίες που πέρασαν στην ζωή τους, σίγουρα δεν είναι άνθρωποι που θα μπορούσες εύκολα να κάνεις παρέα. Μοναχικοί, κοινωνικά αδέξιοι, μίζεροι και καποιοι λιγο μισογύνηδες προιόντα των συνθηκών αλλά και προσωπικών επιλογών και φόβων, φαίνεται δύσκολο να αλλάξουν παρά τις σπασμωδικές προσπάθειες. Αν και το τέλος ίσως αφήνει μια χαραμάδα για κάτι καλύτερο. Πέρα όμως από την στενά εννοούμενη πλοκή, δηλαδή ότι αφορά τους άνδρες της οικογένειας Corrigan, το κόμικ διακριτικά ασχολείται και με θέματα όπως η αμερικάνικη ιστορία. To Columbian World Exposition, που αποτελεί ένα τόσο κεντρικό σημείο στην ζωη του παππού Corrigan, υπήρξε όντως και έγινε για τον εορτασμό της επετείου των 400 ετών από την άφιξη του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική. Ενώ η οικονομική ανέχεια που αντιμετωπίζει από ένα σημείο και μετά ο πατέρας του Jimmy του 1890, φαίνεται να είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης του 1890, που ξεκίνησε από την τράπεζα Baring Brothers, η οποία κορυφώθηκε το 1893 και ήταν η μεγαλύτερη για τον 19ο αιώνα. Ακόμα νύξεις γίνονται και για την ιστορία της σκλαβιάς των μαύρων στις ΗΠΑ. Άποψη του Chicago Columbian Exposition στην πραγματικότητα και στο κόμικ Προσέξτε πως ο μαύρος εφημερηδοπωλης δεν αποτελεί κομμάτι της σημαίας To Smartest Kid On Earth ξεκίνησε το 1993 ως στριπάκι σε εφημερίδα, ο χαρακτήρας του Jimmy Corrigan είχε εμφανιστεί προηγουμένως και σε άλλα χιουμοριστικά στριπάκια του Chris Ware. Το κόμικ ολοκληρώθηκε το 2000. Ένα κόμικ που σίγουρα προτείνω σε όλους τους φανς της 9ης τέχνης. Μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε και οτι σίγουρα ήταν κάτι διαφορετικό. Επίσης είναι τόσο το περιεχόμενο που μπορεί να διαβαστεί πολλές φορές και κάθε φορά να αποκομίζεις κάτι νέο. kwtsoκλιμκακα 10/10. Χρησιμα links : Αφιέρωμα στον Chris Ware (στο GC) Building Stories (παρουσιαση στο GC) Το Βιβλιο Του Αλλου (ελληνικη εκδοση) Συνεντευξη του Chris Ware με αφορμή την δανική εκδοση του έργου Αρθρο για την αποδομηση του υπερηρωα στο Jimmy Corrigan Αναλυση πανω στα λογοτεχνικα ρευματα σε σχεση με το εργο Άλλες Πηγές https://www.drawnandquarterly.com/event/2014/11/comic-art-and-architecture-chris-ware https://en.wikipedia.org/wiki/World's_Columbian_Exposition

Summer Blonde. Καποιος που δεν εχει ξαναδιαβασει ιστοριες του Adrian Tomine μπορει και να πιστευε, αν εκρινε απο τον τιτλο και το εξωφυλλο, οτι προκειται για μια αναλαφρη ρομαντικη ιστορια. Θα επεφτε πολυ εξω. Το Summer Blonde αποτελει μια συλλογη απο 4 ιστοριες. Ολες εχουν ενα κοινο σημειο. Πραγματευονται στιγμιοτυπα απο την ζωη αντικοινωνικων και καταθλιπτικων τυπων στην προσπαθεια τους να ενταχθουν στο γενικοτερο κοινωνικο συνολο. Οι ηρωες του ειναι ανθρωποι της διπλανης πορτας. Σιγουρα ολοι τους εχουμε συναντησει. Ειναι ο παραξενος κυριος που μενει απο πανω μας στην πολυκατοικια, ο μυστηριος συμμαθητης που κανεις δεν του μιλουσε, η κοπελα που δεν λεει να πει μια "καλημερα" στις σκαλες. Ας δουμε λοιπον ποιες ειναι οι ιστοριες του τομου που πρωτοδημοσιευθηκαν στα πεντε πρωτα τευχη του περιοδικου Optic Nerve : Alter Ego O Martin Courtney ειναι ενας τυπος που του αρεσει να κλαιγεται στους φιλους του για τη ζωη του. Εχει γραψει το πρωτο του βιβλιο που γνωρισε το καποια επιτυχια και τωρα προσπαθει ανεπιτυχως να ξεκινησει το δευτερο. Καποια στιγμη λαμβανει μια καρτα απο καποια Samantha η οποια χωρις να δωσει αλλα στοιχεια εκτος απο το μικρο της ονομα του ζηταει να συναντηθουν. Αυτος, πεπεισμενος οτι προκειται για τον ανεκλπηρωτο εφηβικο του ερωτα αποφασιζει να ρισκαρει την σχεση του και να την αναζητησει. Summer Blonde O Neil ειναι ενας μοναχικος μεσηλικας που δεν μπορει να βρει το θαρρος να ζητησει ραντεβου απο την αρκετα νεοτερη Vanessa. Σαν να μην εφτανε αυτο την stalkaρει κιολας. Τα πραγματα θα γινουν ακομα πιο πολυπλοκα οταν ο γειτονας του, Carlos, ο οποιος αλλαζει συντροφους σαν τα πουκαμισα θα την γνωρισει. Hawwaian Getaway Πρωταγωνιστρια εδω ειναι η Hillary, μεταναστρια απο την Taiwan, η οποια μεχρι προσφατα εργαζονταν σε τηλεφωνικο κεντρο. Η Hillary, αντικοινωνικη και αυτη, μετα την απολυση της κλεινεται στον εαυτο της. Για να περασει την ωρα της κανει τηλεφωνικες πλακες. Θα καταφερει να γνωρισει τον ερωτα της ζωης της μεσα απο τις φαρσες ; Bomb Scare Ο Scotty και ο Alex ειναι κολλητοι φιλοι. Επισης ειναι οι losers του σχολειου καθως ολοι τους περιγελουν. Ο Scotty ειναι ενας ασεξουαλικος εφηβος ή ισως ετσι φαινεται επειδη ειναι τρομερα αντικοινωνικος. Ο Αlex ειναι το κλασικο δειγμα του underground τυπου που γνωρισαμε στα σχολικα μας χρονια, με παθος για την μουσικη και ασυνηθιστες παρεες. Στην ιστορια υπαρχει και η Cammie, συμμαθητρια τους που οι γονεις της χωριζουν και η ιδια το ριχνει εξω με συχνα ανεπιθυμητα αποτελεσματα. Το σχεδιο ειναι καθαρο και λεπτομερες, καταφερνει να αποτυπωσει πολυ καλα τα συναισθηματα των ηρωων παρολο που τα περισσοτερα προσωπα φαινονται απομακρα και ψυχρα. Εχει πολυ καλη ροη και η μεταβαση απο το ενα καρε στο αλλο γινεται πολυ ευκολα ακομα και αν μεταξυ διαδοχικων καρε χρειαζεται να συμπληρωσει ο αναγνωστης με το μυαλο του τον "χαμενο" χρονο. Οι παραπανω ιστοριες δεν εχουν ακριβως αρχη και τελος, ειναι απλως στιγμιοτυπα. Δεν υπαρχει ακριβως αυτο που θα λεγαμε "υποθεση" ουτε στο τελος ερχεται η καθαρση, οι ιστοριες σβηνουν οσο αποτομα αρχιζουν. Οι χαρακτηρες παρουσιασμενοι με ολα τα προβληματα τους τονισμενα, δυσκολα γινονται αγαπητοι. Ειναι ομως πιστευτοι. Ισως γιατι, αν κοιταξουμε προσεκτικοτερα να δουμε οτι ολοι μας εχουμε ή ειχαμε καποια απο τα κουσουρια των πρωταγωνιστων του Tomine. Το κομικ θα το προτεινα σιγουρα σε οσους αρεσουν τα slice of life κομικς ή το αμερικανικο underground. Αλλα πιστευω οτι θα αρεσε και σε περισσοτερους παρα την σχετικα βαρια θεματολογια του. Ακομα απο τον Adrian Tomine : 32 STORIES - THE COMPLETE OPTIC NERVE MINI COMICS SLEEPWALK AND OTHER STORIES

Το μακρινό 1998 η καναδική Black Eye Books εκδίδει το Hicksville του Νεοζηλανδού Dylan Horroks. Πρόκειται για ένα κόμικ για τα κόμικς. Ένας καναδός δημοσιογράφος πάει στο χωριό που γεννήθηκε ένας Νεοζηλανδός διάσημας κομίστας. Ενώ περιμένει να βρει ένα συνηθισμένο ψαροχώρι βρίσκει τη Μέκκα των κόμικς. Κι εκεί που περιμένει να ακούσει ύμνους από τους ντόπιους για τον διάσημο συγχωριανό τους αντιλαμβάνεται ότι κανείς δεν τον χωνεύει. Ένα μυστήριο που ξεδιαλύνεται σιγά σιγά. Οι συνεχείς αναφορές σε γνωστούς τίτλους και στην ιστορία των κόμικς κάνει το βιβλίο αυτό διασκεδαστικό. Η ιστορία είναι καλά δομημένη και σε κάνει να θέλεις να μπεις στο πρώτο αεροπλάνο και να πας και εσύ στο Hicksville. Ένα από τα καλύτερα κόμικ που έχω διαβάσει. Εδώ ρώτησε ο xepetas γνώμες για το Hicksville Εδώ έγραψε την άποψή της και η Kabuki Την γνώμη του xepeta ακόμα την περιμένουμε. Ή διαβάζει αργά ή δεν του άρεσε καθόλου και είχε το τακτ να μην μας βρίσει Τα βραβεία που μάζεψε: Ignatz Awards (Best Graphic Novel & Best Art), Harvey Awards (Best Reprint Collection), Prix d’Alph’Art (Best Graphic Novel & Critic’s Prize), Attilio Micheluzzi Awards (Best Graphic Novel), Barcelona Comics Festival (Best Foreign Comic). Named one of the top 5 Books of 1998 by The Comics Journal. Μικρή αναφορά από το comicdom.gr το site του συγγραφέα το θυμήθηκα γιατί σύντομα θα βγει το νέο graphic novel του Horrocks που αφού δούλεψε στη DC και δεν του βγήκε επιστρέφει. ελπίζω, δυναμικά. Sam Zabel and the Magic Pen