Αναζήτηση στην Κοινότητα

Όπως μας πληροφορεί ο Παναγιώτης στο οπισθόφυλλο του τόμου, ο Κεράσης είναι ένας κεραμιδόγατος που αγαπάει τα κρουασάν (φροντίζει να τα κλέβει από τα περίπτερα με κάθε ευκαιρία) και το χιπ χοπ. Είναι κρυφά (ή και όχι και τόσο κρυφά) ερωτευμένος με τη Φουφού όπου με αφετηρία το Πολύγωνο και ακτίνα δράσης το σύμπαν, ..., ζουν και αναπνέουν μέρα με τη μέρα. Άλλη μια πολύ όμορφη δουλειά του Παναγιώτη Πανταζή στο γνώριμο ύφος του, όπου για άλλη μια φορά μπλέκει την καθημερινότητα με την αστική ποίηση. Μόνο που αυτήν τη φορά το κάνει με πολύ πιο γλυκό τρόπο. Αξίζει να σημειωθεί πως τον Μάιο, στο TheComicCon, κυκλοφορούσε ήδη η δεύτερη έκδοση. Τα επεισόδια της σειράς εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο socomic.gr ενώ πρόσφατα ξεκίνησε και η δεύτερη σεζόν Ευχαριστούμε για το 2ο εξώφυλλο την Kabuki.

Tου κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου, και του καιρού τ’ αλλάματα που αναπαημό δεν έχου, μα στο καλό κ’ εις το κακό περιπατούν και τρέχου και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη, του Eρωτα η εμπόρεση και της φιλιάς η χάρη, αυτάνα μ’ εκινήσασι τη σήμερον ημέρα ν’ αναθιβάλω και να πω τα κάμαν και τα φέρα σ’ μια κόρη κ’ έναν άγουρο που μπερδευτήκα ομάδι σε μια φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι. Kι όποιος του πόθου εδούλεψε εισέ καιρό κιανένα ας έρθη για ν’ αφουκραστή ό,τι ,ναι εδώ γραμμένα. Aφουκραστήτε το λοιπό... Το έμμετρο ερωτικό μυθιστόρημα του Βιτσέντζου Κορνάρου αποτέλεσε για αιώνες το δημοφιλέστερο ανάγνωσμα του ελληνισμού. Kαι παρόλο που επικρίθηκε ως ευτελές λαϊκό δημιούργημα («εξάμβλωμα» το χαρακτηρίζει ο Kοραής και «μυθιστόρημα για τις υπηρέτριες» ο Mιστριώτης), επηρέασε όσο κανένα άλλο κείμενο τη νεοελληνική ποίηση από τον Σολωμό ως τον Σεφέρη. Σήμερα θεωρείται ως ένα από τα αριστουργήματα της Αναγέννησης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτό το ιπποτικό έπος του Κορνάρου κυκλοφορεί τώρα για πρώτη φορά σε graphic novel, χάρη στην πρωτότυπη ιδέα τριών δημιουργών. Ο Γιώργος Γούσης (σχέδιο) και οι Δημοσθένης Παπαμάρκος και Γιάννης Ράγκος (σενάριο) μετέτρεψαν την κλασική έμμετρη μυθιστορία των αρχών του 17ου αιώνα σε ένα ελληνικό fantasy, στο οποίο συνυπάρχουν ανεκπλήρωτοι έρωτες και ισχυροί δεσμοί φιλίας, πολιτικές συμμαχίες και βίαιες μάχες, κώδικες τιμής και φεμινιστικά «μοτίβα», με το στοιχείο της μαγείας να διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο. Ο Γ. Γούσης επιλέγει κινηματογραφικά πλάνα και μαζί με τον Παναγιώτη Πανταζή (συνεργάστηκε στο χρώμα) επιλέγουν ποπ χρώματα δημιουργώντας σύγχρονες και ταυτόχρονα παραμυθένιες εικόνες. Παράλληλα, καθώς η ιστορία του Ερωτόκριτου -αν και τυπικά εξελίσσεται στην αρχαία Αθήνα- χρησιμοποιεί στοιχεία από ποικίλες ιστορικές εποχές και διαφορετικούς πολιτισμούς (κλασική αρχαιότητα, Βυζάντιο, Αναγέννηση, Ενετοκρατία κ.α.), η εικονογράφηση συνθέτει έναν κόσμο που δεν ανταποκρίνεται σε καμία συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα, αλλά αντλεί από στοιχεία της ελληνικής τέχνης όλων των περιόδων, με τον ίδιο τρόπο που η γλώσσα του Κορνάρου αντλεί από την ελληνική γλωσσική παράδοση. Στους διαλόγους υιοθετείται ένας λιτός και στρωτός νεοελληνικός λόγος, με απόλυτο σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο του Κορνάρου. Στην αφήγηση περιλαμβάνονται αυθεντικά αποσπάσματα (δεκαπεντασύλλαβοι ομοιοκατάληκτοι στίχοι στην κρητική διάλεκτο) με ελάχιστες προσαρμογές, ως μια σκόπιμη «σύνδεση» με το γλωσσικό ιδίωμα του εμβληματικού αυτού έργου. Παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια ιδέα του έργου μέσα από τις πρώτες, εντυπωσιακές σελίδες του βιβλίου. Και το σχετικό link...

Η "Ηλεκτρα" ειναι η ιστορια δυο ανθρωπων που ζουνε μαζι, και εχουν ως αποκλειστικη ενασχοληση και εργο ζωης την δημιουργια μιας μηχανης που δεν σταματαει να εξελισσεται και να εξαπλωνεται, μεχρι τη στιγμη που θα φτασει να ειναι το ιδιο τους το σπιτι. Ωσπου ο ενας απο τους δυο πεθαινει. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που o Pan Pan καταφέρνει να συνδυάσει τα κόμικς του με την (αστική) ποίηση: η ατμόσφαιρα, οι διάλογοι, η σκηνοθεσία, η ροή, όλα παρουσιάζονται με έναν εντελώς ποιητικό τρόπο. Όχι ψευτοκουλτουριάρικο όπως τα ελληνικά κόμικς της δεκαετίας του '90 αλλά με τρόπο ζωντανό, σύγχρονο. Μπορεί να μην απευθύνεται σε όλους, είμαι σίγουρος όμως ότι έχει το κοινό του. Μέσα σ'αυτό, κι εγώ.

Δύο ελληνικά κόμικς γίνονται ταινίες Η Αλκηστη Πουλοπούλου, η Δήμητρα Ματσούκα, ο Γιάννης Βασαρδάνης και η Nalyssa Green πρωταγωνιστούν στην κινηματογραφική μεταφορά δύο κόμικς. Δημιουργοί τους, η Αλέξια Οθωναίου και ο Παναγιώτης Πανταζής Δεν υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι να αρχίσει κάποιος μια συζήτηση για δύο ελληνικά κόμικς που μεταφέρονται ή μεταφέρθηκαν πρόσφατα στον κινηματογράφο, με αντιστοιχίες σε μεγάλες παραγωγές, του Χόλιγουντ κυρίως. Σύμφωνοι, ταινίες όπως οι «Σούπερμαν» του Ρίτσαρντ Ντόνερ, «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον ή «Σκοτεινός Ιππότης» του Κρίστοφερ Νόλαν, η «Αστερίξ και Οβελίξ: επιχείρηση Κλεοπάτρα» του Αλέν Σαμπά ή ένα σωρό ακόμα (άντε και εκείνοι οι «300» του Ζακ Σνάιντερ) είναι τόσο δημοφιλείς, που για πολλούς δίνουν τον τόνο. Η Ελλάδα, όμως, που παρακολούθησε την πρώτη σχετική προσπάθεια το 2012 με το «Getting my penis back» (σε σκηνοθεσία Κώστα Γούναρη από το ομότιτλο κόμικ του Γιώργου Γούση) και τη δεύτερη το 2013 με τα «Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος» (του Θάνου Κερμίτση, που βασίστηκε στη δουλειά του Γιάννη Ρουμπούλια), είναι άλλη περίπτωση. Χωρίς συσκέψεις μανατζαραίων ή γραφήματα με τάσεις της αγοράς. Με άλλα μεγέθη, πιο ανθρώπινα. Στο παράδειγμα ας πούμε του Παναγιώτη Πανταζή, γνωστού και ως Pan-Pan, που το 2009 κυκλοφόρησε το «Τώρα πια ξυπνάω με τον ήλιο» (Giganto Books), η ιδέα για μια μικρού μήκους ταινία ήταν επίσης του Κώστα Γούναρη. Προσέγγισε τον κομίστα ο οποίος του ζήτησε να γράψει ο ίδιος το σενάριο, επειδή η ιστορία ήταν προσωπική και ήθελε να την έχει από κοντά. Τελικά το έγραψαν παρέα χωρίς συγκλονιστικές αλλαγές: και στο πανί ο πρωταγωνιστής, έπειτα από έναν επώδυνο χωρισμό οχυρώνεται στο σπίτι του για να προστατεύσει τον εγωισμό του, που τελικά γιγαντώνεται μέχρι η φούσκα του να σπάσει με την ανθρώπινη επαφή. «Δεν φοβήθηκα ότι κάποιο σημείο της αφήγησης ή της γενικότερης αίσθησης είναι αδύνατο να μεταφερθεί, γιατί ο Κώστας γνωρίζει τη δουλειά μου και την ατμόσφαιρά της» λέει ο Παναγιώτης, ο οποίος είναι και μουσικός: το κόμικ του συνοδευόταν και από ένα δικό του, συμπληρωματικό της ανάγνωσης σάουντρακ, που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία, στους τίτλους αρχής. Τον χάρτινο ήρωα με το όνομα Jonsie, βέβαια, τον υποδύεται ο ηθοποιός Κώστας Βασαρδάνης. Η Αλέξια Οθωναίου έβγαλε την «Τσακισμένη αυγή» το 2012, από τη Jemma Press. Κάποια στιγμή ήρθε σε επαφή μαζί της ο σκηνοθέτης Βασίλης Χριστοφιλάκης και της είπε τη σκέψη του. Συζήτησαν τους όρους υλοποίησής της και αφού βρέθηκε κοινό έδαφος, αποφάσισαν να προχωρήσουν. Αυτό που την ενδιέφερε, ήταν οι χαρακτήρες και οι μεταξύ τους σχέσεις να παραμείνουν αυτούσιες. Εχουμε εξάλλου να κάνουμε με έναν bon viveur επιχειρηματία, ένα call girl, έναν βετεράνο εκτελεστή και μια νεαρή σερβιτόρα, των οποίων οι ζωές σε μια ανώνυμη μητρόπολη συνδέονται έπειτα από ένα ατύχημα. ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ. Η Αλέξια θέλησε να γράψει η ίδια το σενάριο, προσθαφαιρώντας μερικές σκηνές, ώστε να λειτουργεί εξίσου καλά. «Στον κινηματογράφο, βέβαια, το τελικό έργο είναι προϊόν σκληρής δουλειάς πολλών ανθρώπων» λέει και για αυτό, ξέροντας ότι κάποια κομμάτια της πλοκής δύσκολα θα «μεταφράζονταν», δούλεψε και εκείνη σκληρά για το επιθυμητό σεναριακό αποτέλεσμα. Το casting για τη διασκευή του δικού της κόμικ περιλαμβάνει τους Νίκο Ψαρρά, Nalyssa Green, Τάκη Μόσχο, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Αλκηστη Πουλοπούλου, Δήμητρα Ματσούκα και Μάνο Βακούση. Το «Τώρα πια ξυπνάω με τον ήλιο» προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας και στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ενώ στις 27 Οκτωβρίου θα προβληθεί στον κινηματογράφο Τριανόν. Η κινηματογραφική μεταφορά της «Τσακισμένης αυγής» θα είναι έτοιμη κάπου τον χειμώνα, με σκοπό να βγει την άνοιξη στις αίθουσες. Στις ίδιες, ενδεχομένως, που οι δύο δημιουργοί μπορεί να είδαν στο παρελθόν κάποιο από εκείνα τα χολιγουντιανά αντίστοιχα που λέγαμε. Εχουν, αλήθεια, κάποιο παράδειγμα μεταφοράς κόμικ που να έκανε καλά τη δουλειά του; Το «Ghost World» του Ντάνιελ Κλόους, λέει ο Παναγιώτης, σε σκηνοθεσία Τέρι Ζουίγκοφ, που «μπορεί να οδήγησε αλλού την ιστορία, αυτό όμως δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η ατμόσφαιρα». Για την Αλέξια, αξιόλογα παραδείγματα είναι το «Sin City» του Φρανκ Μίλερ και το «Persepolis» της Μαριάν Σατραπί, όχι μόνο γιατί έμειναν πιστά στο σενάριο, αλλά και γιατί διατήρησαν την ατμόσφαιρα και το βάθος των κόμικς. Και ποια ταινία δεν τα κατάφερε; Το «Watchmen» του Ζακ Σνάιντερ, βρίσκει σύμφωνους και τους δύο. «Στο κόμικ, κάθε καρέ έχει δυο - τρία επίπεδα ανάγνωσης που, όπως έλεγε και ο συγγραφέας του Αλαν Μουρ, απαιτούν χρόνο από τον αναγνώστη» λέει ο Παναγιώτης. «Η ταινία το αγνόησε, ίσως όμως και να μην μπορούσε να κάνει αλλιώς». Τόσο διαφορετικά είναι δύο μέσα που αφηγούνται ιστορίες με τη βοήθεια εικόνας και λόγου; «Το κοινό αυτό στοιχείο είναι το προφανές» λέει ο Παναγιώτης και εξηγεί ότι τα κόμικς αφήνουν περισσότερο «χώρο» στον αναγνώστη, αφού η μαγεία τους συνίσταται στο αν τα καρέ δίνονται τόσο καλά ώστε εκείνος - παρατηρώντας τα όση ώρα επιθυμεί - να φτάσει στο ενδιάμεσό τους. Η Αλέξια προσυπογράφει: «Στο κόμικ ο αναγνώστης συμπληρώνει με τη φαντασία του την απόσταση μεταξύ των καρέ» λέει και δύσκολα διαφωνεί κανείς. Ενα ερώτημα πάντως είναι αν όλα αυτά, εφαρμοσμένα στην ελληνική εκδοχή μιας κινηματογραφικής μεταφοράς, δίνουν στην Οθωναίου και στον Πανταζή την αίσθηση ακόμα μιας ώθησης προς τα εμπρός της εγχώριας ένατης τέχνης. Για την πρώτη, η δουλειά της οποίας συγκεντρώνεται στο www.alexiaothonaiou.com, «προσπάθειες όπως οι δικές μας ή όπως εκείνη του Γιάννη Ρουμπούλια είναι από τις πρώτες. Θα χρειαστεί επομένως να περάσουν λίγα χρόνια για να ψηλαφίσουμε την επιρροή τους». Για τον δεύτερο, για τον οποίο μπορεί κανείς να μάθει περισσότερα στο postnoise.com, «ό,τι στρέφει το φως στα κόμικς με καλό τρόπο, καλό είναι». ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ πηγή: ΤΑ ΝΕΑ [15/10/2014] + Η «Τσακισμένη Αυγή» από το χαρτί στο σινεμά.[Παπανικολάου Νατάσα, Εθνος, 9/8/2014]