Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'νίκος σαραντάκος'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. κοπυ πεηστ από προηγούμενα: Εδώ και 5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος-χημικός μηχανικός-φιλόλογος-μπλόγκερ Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους το Transitalique, την Ισπανία και τον Γύρο της Γαλατίας. Εδώ έχουμε ένα για το αδημοσίευτο ακόμα στα πάτρια La Fille de Vercingétorix. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο ή στα Αγγλικά ή σε Αστουριανά, Βάσκικα, Καταλανικά, Ολλανδικά, Φινλαδέζικα, Γαλικιανά, Γερμανικά, Μιραντέζικα (?!?... τοπική διάλεκτος της Πορτογαλίας που τη μιλάνε 15.000 νοματαίοι), Νορβηγικά, Πολωνικά, Πορτογαλέζικα, Ισπανικά ή Σουηδικά Καλή σας ανάγνωση Το κείμενο είναι αιώνες πιο ενδιαφέρον από το κόμικ ω ναι... === Το ιστολόγιο αγαπάει τον Αστερίξ και έχει καθιερώσει μια σειρά άρθρων στα οποία παρουσιάζει τις κλασικές περιπέτειες του Γκοσινί και του Ουντερζό -το τελευταίο άρθρο της σειράς αυτής, δέκατο έκτο συνολικά, το δημοσίευσα τον Μάιο και ήταν η περιπέτεια του Αστερίξ στην Ισπανία. Στην αρχή, τα αστεριξολογικά μας άρθρα δημοσιεύονταν κάθε δυο μήνες, αλλά μετά ο ρυθμός αραίωσε απελπιστικά. Φέτος έχουμε δημοσιεύσει ένα μόνο άρθρο της σειράς αυτής, αυτό του Μαΐου, όμως για σήμερα έχουμε κάτι αλλο. Βλέπετε, μπορεί ο Ρενέ Γκοσινί να πέθανε πρόωρα, πάνω στον ιμάντα του τεστ κοπώσεως λένε, σε πλήρη δημιουργική ακμή το 1977, αλλά ο Αλμπέρ Ουντερζό συνέχισε να εκδίδει άλμπουμ με περιπέτειες του Αστερίξ, αν και σε πιο αραιό ρυθμό. Πολλοί φανατικοί αναγνώστες των άλμπουμ της πρώτης περιόδου θεωρούν ότι τα άλμπουμ αυτής της δεύτερης περιόδου υστερούν σαφώς και αρνούνται να τα συμπεριλάβουν στον κανόνα των 24. Κι εγώ μαζί -δεν έχω σκοπό να παρουσιάσω άλμπουμ της δεύτερης περιόδου, που δεν ξέρω καν κι αν τα έχω διαβάσει όλα. Όμως τα χρόνια περνάνε, ο Ουντερζό πέρασε τα ενενήντα (γεννημένος το 1927, να τα υπερεκατοστίσει!) και εδώ και μερικά χρόνια σταμάτησε να σκιτσάρει. Οπότε, θα έλεγε κανείς, έκλεισε οριστικά η σειρά των περιπετειών του Αστερίξ, έτσι δεν είναι; Δεν είναι έτσι. Διότι ο Ουντερζό ή μάλλον ο εκδοτικός οίκος που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα στους ήρωες έδωσε την άδεια στον κειμενογράφο Jean-Yves Ferri και στον σκιτσογράφο Didier Conrad να συνεχίσουν τις περιπέτειες στο ίδιο γενικό πνεύμα. Το τελικό προϊόν, κάθε φορά, έχει την έγκριση του Ουντερζό. Αυτό είναι μεν ασυνήθιστο αλλά όχι πρωτοφανές, και άλλοι πετυχημένοι μυθοπλαστικοί ήρωες έχουν συνεχίσει την πορεία τους και μετά τον θάνατο των δημιουργών τους. Αν θέλετε, το συζητάμε στα σχόλια. Η πρώτη περιπέτεια αυτής της τρίτης περιόδου έστειλε τον Αστερίξ και τον Οβελίξ στη χώρα των Πίκτων (Σκοτσέζων), η δεύτερη είχε θέμα έναν χαμένο πάπυρο του Καίσαρα και η τρίτη, που την παρουσιάσαμε και εδώ πρόπερσι, στέλνει τους δυο ήρωες σε κούρσα αρμάτων που διασχίζει την Ιταλία.(Δεν ξέρω καν αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αν ξέρετε πείτε μας). Πριν από τρεις εβδομάδες κυκλοφόρησε η τέταρτη περιπέτεια της νέας περιόδου του Αστερίξ, με το εξώφυλλο που βλέπετε αριστερά (όπου τα ονόματα των Γκοσινί και Ουντερζό προβάλλονται περισσότερο από των πραγματικών συντελεστών, του Φερί και του Κονράντ). Ο Αστερίξ λοιπόν και η κόρη του Βερσενζετόριξ, του γαλάτη αρχηγού που ηττήθηκε από τον Καίσαρα στη μάχη της Αλέσιας -ή μήπως να τον πούμε Ουερκιγγετόριγα, όπως τον έλεγαν ο Δίων Κάσσιος και οι άλλοι Έλληνες συγγραφείς της εποχής; Δεν ξέρω πώς θα είναι ο ελληνικός τίτλος, αν και όταν μεταφραστεί η περιπέτεια, οπότε στο δικό μου άρθρο διάλεξα να πω «και η Αδρεναλίνη», αφού Αδρεναλίνη λέγεται η ηρωίδα του έργου, κάτι που ίσως θα το θυμάστε πως το αναφέραμε σε κάποια πρόσφατα μεζεδάκια, αφού ένας ελληνικός ιστότοπος είχε γράψει, έμπλεος εθνικής υπερηφανείας, ότι η ηρωίδα της νέας περιπέτειας «έχει όνομα ελληνικό». (Δεν έχει. Θα είχε ελληνικό αν τη λέγανε Επινεφρίνη. Η αδρεναλίνη είναι επιστημονικός νεολογισμός με λατινική προέλευση). Πολλοί βλέποντας την κοκκινομάλλα ηρωίδα με την κοτσίδα και την πεισματάρικη γκριμάτσα σκέφτηκαν τη Γκρέτα Τούνμπεργκ, τη Σουηδέζα ακτιβίστρια, επίσης έφηβη όπως η Αδρεναλίνη. Οι συντελεστές της περιπέτειας όμως αρνήθηκαν ότι είχαν για πρότυπο τη Γκρέτα -μάλιστα, ο σκιτσογράφος, ο Κονράντ, είπε πως εμπνεύστηκε τη μορφή της Αδρεναλίνης από την κόρη του. Πάντως, η ομοιότητα είναι μεγάλη -και ήταν συνήθως πρακτική και του παλιού Αστερίξ να υπάρχουν ήρωες πλασμένοι με πρότυπο διάφορα πρόσωπα της επικαιρότητας, αν και συνήθως όχι σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. (Και σε αυτή την περιπέτεια έχουμε μια τέτοια περίπτωση, όπως θα δούμε πιο κάτω). Η υπόθεση: Μια μέρα φτάνουν στο γαλατικό χωριό δυο Γαλάτες, και συγκεκριμένα Αρβέρνιοι. Λένε στον Μοναρχίξ (Αμπραρακουρσίξ στα γαλλικά) ότι έχουν μαζί τους την κόρη του Βερσενζετόριξ, που την αναζητεί ο Καίσαρας για να την πάρει στη Ρώμη και να την κάνει Ρωμαία. Θέλουν να την αφήσουν για λίγο στο γαλατικό χωριό, ώσπου να βρουν ένα πλοίο και να περάσουν στη Βρετανία. Όμως, τους παρακολουθεί κι ένας προδότης Γαλάτης πολεμιστής για να την παραδώσει στους Ρωμαίους, κι αυτός ενημερώνει τους Ρωμαίους του γειτονικού στρατοπέδου, αν και ο εκατόνταρχος δεν δείχνει καθόλου ζήλο επειδή σε ένα μήνα παίρνει τη σύνταξή του. Η Αδρεναλίνη γνωρίζεται με τους κατοίκους του χωριού, και ιδίως με τα παιδιά της ηλικίας της, τον γιο του σιδερά και τους γιους του ψαρά, που δεν έχουν την έχθρα των γονιών τους. Τους λέει ότι δεν θέλει να είναι πια το σύμβολο του πολέμου και ότι θέλει να φύγει. Όλοι μαζί οι έφηβοι το σκάνε μια νύχτα από το χωριό -συναγερμός στο χωριό και σκηνές αλλοφροσύνης στο γειτονικό δάσος, όπου οι Γαλάτες, μια ρωμαϊκή περίπολος και ο προδότης αναζητούν την Αδρεναλίνη, η οποία συναντάει τυχαία δύο από τους γνωστούς μας πειρατές και πηγαίνει μαζί τους ελπίζοντας πως θα την οδηγήσουν στη Θούλη, το νησί των ονείρων της. Στο πειρατικό πλοίο ανεβαίνει και ο προδότης, ενώ ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και οι έφηβοι με μια βάρκα πλησιάζουν επίσης -καθώς και μια ρωμαϊκή γαλέρα. Όλοι μάχονται εναντίον όλων, το πειρατικό πλοίο φυσικά βουλιάζει και τελικά η Αδρεναλίνη και οι Γαλάτες επιστρέφουν στο χωριό όπου έχουν φτάσει και οι Αρβέρνιοι με το πλοίο ενός Λετιτμπίξ, που θα τους μεταφέρει στη Βρετανία. Η Αδρεναλίνη λέει στους Αρβέρνιους ότι δεν έχει σκοπό να συνεχίσει να είναι σύμβολο της αντίστασης -ερωτεύεται τον Λετιτμπίξ, τον πλοίαρχο, μια φιγούρα σαν παιδί των λουλουδιών, και φεύγουν μαζί για ένα μακρινό νησί. Οι Αρβέρνιοι βρίσκουν άλλο σύμβολο για να συνεχίσουν την αντίσταση κατά των Ρωμαίων και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Η περιπέτεια κλείνει με το καθιερωμένο τσιμπούσι. Η περιπέτεια πήρε ανάμικτες κριτικές. Άλλοι είπαν ότι είναι η καλύτερη της νέας περιόδου, ο κριτικός της Λιμπερασιόν έγραψε ότι είναι απόλυτη αποτυχία. Δεν με γοήτευσε, ούτε και τη βαρέθηκα. Η πρωτοτυπία της δεν είναι τόσο πολύ ότι έχει γυναίκα για ηρωίδα, ότι ότι φέρνει στο προσκήνιο, για πρώτη φορά σε Αστερίξ, όχι ενήλικες ή παιδιά αλλά εφήβους -που μαζεύονται στο λατομείο του Οβελίξ και συζητάνε μακριά από τα βλέμματα των μεγάλων, που θέλουν να φύγουν μακριά, που πίνουν κρυφά μια μικρή δόση μαγικό φίλτρο, που μιλανε τη δική τους γλώσσα -και που δεν θέλουν να συνεχίζουν τους αγώνες των γονιών τους αλλά να ζήσουν τη δική τους ζωή. Το μήνυμα αυτό θα μπορούσε ίσως να το πει κανείς και αντιδραστικό, αφού η Αδρεναλίνη δεν θέλει να είναι πια σύμβολο αντίστασης και πάλης των ανυπότακτων Γαλατών. Στην τελευταία σεκάνς της περιπέτειας, ο Αστερίξ ρωτάει τον Πανοραμίξ: Μα, η Αδρεναλίνη δεν πρόδωσε τη μνήμη του Βερσενζετόριξ; και απαντάει ο Πανοραμίξ: Όχι, γιατί ο πατέρας της τής είχε ζητήσει να αντιστέκεται πάντοτε και να μείνει ελεύθερη, κι αυτό έκανε κι εκείνη, αλλά με τον τρόπο της. Όπως το κρίνει κανείς, αυτό. Όπως εξηγεί στην αρχή του έργου ο Γεροκανονίξ, μετά την ήττα στην Αλέσια κανείς δεν προφέρει μεγαλόφωνα το όνομα του Βερσενζετόριξ. Αν δεν κάνω λάθος, και διορθώστε με οι αστεριξολόγοι, η απαγόρευση αναφοράς του ονόματος πρέπει να είναι καινοτομία των νέων δημιουργών της σειράς. Ως τώρα, ξέραμε ότι οι Γαλάτες αποφεύγανε να πουν πού βρίσκεται η Αλέσια. Οι Αρβέρνιοι πολεμιστές που συνεχίζουν τον αγώνα του Βερσεζεντόριξ ανήκουν στην οργάνωση FARC – Front Arverne de Resistanche Checrète, Αρβερνικό Μέτωπο Μυστικής Αντίστασης. Το ακρώνυμο είναι ολοφάνερος υπαινιγμός στο FARC, τους αντάρτες της Κολομβίας (Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia). Όμως στα κανονικά γαλλικά είναι Resistance Secrète, όχι Resistanche Checrète -ειρωνεύονται τη σημερινή προφορά των κατοίκων της Ωβέρνης, που προφέρουν παχύ το σ και εκεί όπου δεν είναι παχύ. Αυτό το έκανε και ο Γκοσινί, π.χ. στην Ασπίδα της Αρβέρνης. Ο Γεροκανονίξ, που τον είδαμε πιο πάνω, είναι από τους πρωταγωνιστές της περιπέτειας, αφού είχε πολεμήσει στην Αλέσια μαζί με τους Αρβέρνιους. Στο δάσος, αναγνωρίζει τον προδότη και παλεύει μαζί του. Από τους υπόλοιπους Γαλάτες του χωριού, εμφανίζονται αρκετά ο ψαράς και ο σιδεράς, έστω και σαν πατεράδες των παιδιών τους. Και με αφορμή τα παιδιά τους καβγαδίζουν κιόλας: Ο δικός μου καθαρίζει σε χρόνο μηδέν μια λεκάνη ψάρια, λέει ο ψαράς. Ο δικός μου, απαντάει ο σιδεράς, δεν έχει πάρει το Bac (το ακαδημαϊκό απολυτήριο) αλλά μαθαίνει μια χρήσιμη τέχνη. Το λογοπαίγνιο βρίσκεται στο ότι bac είναι η λεκάνη με τα ψάρια, είναι όμως και η σύντμηση του baccalauréat, του μπακαλορεά. Υπάρχουν και άλλα λογοπαίγνια όπως και αρκετοί αναχρονισμοί -ας πούμε, η Αδρεναλίνη δηλώνει ότι έχει μπουχτίσει πια να την χρησιμοποιούν, αυτήν και το περιδέραιό της, για να κάνουν πόλεμο. Η έκφραση που χρησιμοποιεί είναι Ras l’amphore, που είναι λογοπαίγνιο με την έκφραση ras le bol (κατά λέξη: ξεχειλίζει το μπολ) που τη λέει κάποιος που έχει μπουχτίσει (φτάνει πια, όχι άλλο κάρβουνο), αλλά αναπαλαιώνει το μπολ σε αμφορέα. Όσο για το περιδέραιο, που δεν φαίνεται καλά στο συγκεκριμένο σκίτσο, λέγεται torque στα γαλλικά (και torque ή torc στα αγγλικά) και είναι το τυπικό στολίδι που είχαν γύρω από τον λαιμό οι Κέλτες, από συνεστραμμένα ελάσματα, που κατέληγαν στις άκρες σε δυο κεφαλές, συχνά με περίτεχνο σκάλισμα. Έψαχνα τον ελληνικό όρο για το κόσμημα αυτό, αλλά βρήκα στη Βικιπαίδεια ότι λέγεται απλώς τορκ. Αν ξέρει κανείς κάποιον ελληνοπρεπέστερο όρο, ας τον πει. Το τορκ αυτό, που αρχικά το είχε ο Βερσεζεντόριξ, είναι το σύμβολο της αντίστασης κατά των Ρωμαίων και ο προδοτης θέλει να της το πάρει για να το παραδώσει στον Καίσαρα. Προς το τέλος της περιπέτειας, ενώ παλεύουν στη βάρκα, το τορκ πέφτει στη θάλασσα και καταλήγει στον βυθό. Ο προδότης ορκίζεται ότι θα το βρει, και απομακρύνεται κολυμπώντας -αλλά πίσω του βλέπουμε το φτερό ενός καρχαρία και δεν μαθαίνουμε περισσότερα για την τύχη του. Ο Καίσαρας, πάντως, δεν δείχνει ιδιαίτερα εκνευρισμένος που ματαιώθηκε το σχέδιό του να υιοθετήσει την Αδρεναλίνη και να την κάνει Ρωμαία. – Ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν θα έχεις τόσο γρήγορα θετή αδελφή, καημένε μου Βρούτε! – Μπα, απαντάει εκείνος παίζοντας όπως πάντα με το μαχαίρι του. Ξέρεις, εγώ με την οικογένεια… Δεν το έχει και πολύ με την οικογένεια ο Βρούτος, το ξέρουμε από τις προηγούμενες περιπέτειες! Να κλείσω με κάτι που χρωστάω -είχα πει πιο πριν ότι και στην περιπέτεια αυτή υπάρχουν χαρακτήρες φτιαγμένοι με πρότυπο κάποιον διάσημο. Πράγματι, ένας από τους πειρατές, αυτός στο κέντρο με τις κόκκινες ριγέ βράκες, είναι ίδιος ο Σαρλ Αζναβούρ -και μάλιστα μιλάει με τίτλους τραγουδιών του Αζναβούρ, εδώ το For me formidable, ένα αγγλογαλλικό τραγούδι του, ή έστω formi, hic, formidable αφού οι πειρατές έχουν προηγουμένως κουρσέψει ένα φοινικικό πλοίο (με καπετάνιο γνωστό από προηγούμενη περιπέτεια) που μετέφερε κρασί και είναι μονίμως μεθυσμένοι. Κι εδώ κλείνει αυτή η παρουσίαση, υπό τύπον αβάν πρεμιέρ, αφού η περιπέτεια προς το παρόν έχει κυκλοφορήσει μόνο στα γαλλικά. Έψαξα λίγο μήπως κάποιος Γάλλος αστεριξολόγος έχει ανεβάσει κάποιο άρθρο, για να πάρω από εκεί ιδέες, αλλά μόνο στη Βικιπαίδεια βρήκα κάποια πράγματα. Οπότε, παγκόσμια πρώτη στο ιστολόγιο! ===
  2. Ακόμα καλοκαίρι είναι, μην ακούτε που σας λένε «καλό χειμώνα» όσοι επιστρέφουν. Το καλοκαίρι λοιπόν βάζουμε περισσότερες επαναλήψεις και αναδημοσιεύσεις απ’ό,τι συνήθως, αλλά τη σημερινή αναδημοσίευση δεν την διάλεξα επειδή βαριόμουν να γράψω άρθρο αλλ’ επειδή αναπτύσσει, πολύ εύστοχα πιστεύω, κάτι που κι εγώ είχα σκεφτεί. Στον γελοιογράφο/κομίστα Αρκά δεν έχουμε αφιερώσει άρθρο στο ιστολόγιο, αν και στο Φέισμπουκ τον έχω σχολιάσει κάμποσες φορές. Αγαπούσα πολύ τα σκίτσα του στη δεκαετία του 80, με ενθουσίαζαν λιγότερο στις δυο επόμενες δεκαετίες όταν (από το Σπουργίτι και μετά) είδα το χιούμορ του να στερεύει και το στριπάκι του πολλές φορές να εξαντλείται στην εικονογράφηση ήδη γνωστών ανεκδότων ή καλαμπουριών. Όμως υπήρχαν σωτήριες αναλαμπές όπως και καλοδιαλεγμένα θέματα. Άλλωστε, μεγάλωσε κι εκείνος (και όχι μόνο εκείνος, φευ). Ο Αρκάς απέφευγε πάντοτε την τρέχουσα πολιτική, τις κομματικές αντιπαραθέσεις, τις αναφορές στην επικαιρότητα. Μία μόνο φορά θυμάμαι σκίτσο δικό του επικαιρικό -το 1988-9, με τις αλλεπάλληλες διώξεις για το σκάνδαλο Κοσκωτά όταν μία φορά στην Πρώτη έφτιαξε πρωτοσέλιδο με τον Ισοβίτη και με το ποντίκι να λεει (στον Τόμπρα, ίσως) «Γιά περάστε!» Όμως ήταν πρωτοσέλιδο σκίτσο, όχι κόμικς -κι έμεινε άλλωστε μοναδικό στα χρονικά. Ως το 2015 ή το 2016, όταν ο Αρκάς στράφηκε ολομέτωπος ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μια κίνηση που σόκαρε αρκετούς από το παλαιό κοινό του αλλά βέβαια τον βοήθησε να αποκτήσει πολυπληθές νέο κοινό ιδίως από τότε που άρχισε να δημοσιεύει στο ρυπαρό Πρώτο Θέμα. Ο Αρκάς έκανε αμέτρητα ευθέως πολιτικά (και αντιΣύριζα) σκίτσα, και πρέπει να έχει την αμφίβολη τιμή να είναι ο μοναδικός στα χρονικά γελοιογράφος που τα σκίτσα του χρησιμοποιήθηκαν ευθέως από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι άλλοι γελοιογράφοι έχουν ασκήσει δριμύτατη κριτική σε κυβερνήσεις, αλλά αυτοί ήταν εξαρχής διακηρυγμένοι πολιτικοί γελοιογράφοι, τη δουλειά τους έκαναν. Ο Αρκάς εξήγησε κάποια στιγμή οτι απεχθάνεται ν’ασχολείται με την τρέχουσα πολιτική αλλά ήταν τόση η ανηθικότητα, η ανικανότητα κτλ. της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που αισθάνθηκε την ανάγκη να βγει από το καβούκι του. Δεν το βρίσκω πειστικό, διότι από το 1985 ως το 2015 δεν σκιτσάριζε στο Λουξεμβούργο. Αλλά το θέμα μου δεν είναι η αντιΣύριζα στροφή του Αρκά. Έγιναν οι εκλογές, έφυγε η κυβερνηση. Άλλοι γελοιογράφοι έκαναν το αυτονόητο, να αρχίσουν τώρα να ρίχνουν βέλη κατά πρώτο λόγο στη νέα κυβέρνηση. Ο Πετρουλάκης αυτό έκανε, με αποτέλεσμα οι φανατικοί δεξιοί που διαβάζουν Καθημερινή να ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι. Πιο συνετός, ο Χαντζόπουλος κάνει υπαινικτικότερη κριτική. Ο Αρκάς σε πρώτη φάση επέστρεψε στα μη πολιτικά σκίτσα: μήνες και μέρες, σκάκι, χοντροί, ζευγάρια, ο Χάρος. Κάποια από τα σκίτσα για χοντρές γυναίκες ενόχλησαν πολύ αρκετούς (ναι, υπήρξε η Χοντρή του Θησαυρού αλλά έχουν περάσει και 60 χρόνια από τότε) αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μου. Το θέμα μου είναι το τελευταίο άλμπουμ του Αρκά, που το δημοσιεύει καθημερινα εδώ και δέκα μέρες περίπου, και η δριμύτατη επίθεσή του στις υποτιθέμενες υπερβολές της «πολιτικής ορθότητας», στην πραγματικότητα επίθεση σε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Θα ρωτήσετε: δεν υπάρχουν υπερβολές και ακρότητες του κινήματος της πολιτικής ορθότητας ή των παρακλαδιών του όπως το MeToo; Θα απαντήσω ότι είναι αντιστροφή της πραγματικότητας να γίνεται λόγος για τέτοιες υπερβάσεις σε μια χώρα όπου η γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού θεωρείται καταρχήν ένοχη προκλησης, όπου δημοσιογράφος χλεύασε χυδαία γνωστόν γκέι συγγραφέα αλλ’ εξακολουθεί να έχει εκπομπές, όπου ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας είναι ανέφικτο όραμα, όπου κυκλοφορεί το Μακελειό. Δεν γράφει στο Λουξεμβούργο ο Αρκάς, ξαναλέω, ούτε στη Νέα Υόρκη. Mου φαίνεται μάλιστα ότι με το τελευταίο του ιδίως άλμπουμ έχει υποκύψει στη σαγήνη ενός όψιμου κωλοπαιδισμού. Όπως το παιδί των πέντε χρονών που προκαλεί τους μεγάλους λέγοντας «σκατά, χέζω» και άλλα τέτοια «κακά λόγια», θέλοντας να δει μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει χωρίς να αντιδράσουν, ο Αρκάς σκαρφίζεται ολοένα και πιο γκροτέσκες μορφές αντιστροφής της πραγματικότητας. Έχει άλλωστε ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιδρούν οι θαυμαστές του Αρκά σε κάθε νέο σκίτσο του. Κυριαρχούν οι γηπεδικές επευφημίες όπως «Δώσε πόνο» ή «Γλέντα τους Αρκά» ή οι ακόμα πιο απερίφραστες κραυγές ενάντια σε «δικαιωματάκηδες» που «θέλουν να θεωρηθεί ομαλό το κάθε τι ανώμαλο». Θα έλεγε κανείς, κοινό του Σεφερλή. Δείγμα γραφής: Και δεν είναι ο μόνος που προωθεί αυτή την ατζέντα. Εναντίον της υποτιθέμενης κυριαρχίας της κορεκτίλας, του ορθοπολιτικού Μεσαίωνα, ξιφουλκεί συχνά ο Τάκης Θεοδωρόπουλος καθώς και άλλοι ακόμα πιο ανόητοι σαν τον Σάκη Μουμτζή. Οπότε, υπάρχει θέμα. Αλλά είπα πολλά. Δίνω τον λόγο στον Γιάννη Μπαμπούλια (εδώ η αρχική δημοσίευση) και μετά προσθέτω καναδυό πράγματα ακόμα. Πριν από μερικές μέρες, βλέποντας το παραπάνω σκίτσο του Αρκά, του κατά πάσα πιθανότητα πιο γνωστού Έλληνα σκιτσογράφου όλων των εποχών, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την μεταμόρφωση που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι η πολιτική του τοποθέτηση που υπό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έγινε σχεδόν αποκρουστικά κομματική υπέρ της ΝΔ — αυτό είναι προσωπική επιλογή του καθενός, με το βάρος και την ευθύνη να τα επωμίζεται ο ίδιος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο συγκεκριμένο σκίτσο, ήταν ότι αποτελούσε μια Σεφερλίδια παραλλαγή αντίστοιχων “χιουμοριστικών” memes όπως αυτά που κυκλοφορούν στα δίκτυα της λεγόμενης Alt-right. Έγραψα λοιπόν στο τουίτερ, σε μια απόπειρα παλαιο-Αρκάδιου χιούμορ, “Αν ερχόταν πριν μερικά χρόνια κάποιος και μου έλεγε ότι ο Αρκάς θα γινόταν ο μπροστάρης της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα, θα έπαιρνα το 100.” Με αφορμή αυτό το σχόλιο, ο Αντώνης Γαλανόπουλος (Υποψήφιος Διδάκτωρ, με ειδίκευση στα Discourse Theory, Populism/Anti-populism, Psychoanalysis) έγραψε ένα σχόλιο στο Facebook το οποίο αργότερα έγινε κείμενο για την σελίδα Parallaximag και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Στο κείμενο ο Γαλανόπουλος αναλύει σε περισσότερο βάθος το γιατί ακριβώς μπορεί ο Αρκάς όντως να θεωρηθεί ως πρεσβευτής της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το κείμενο μαζί με τα σκίτσα που παραθέτει: “Μερικά από τα κεντρικά χαρακτηριστικά της Alt-Right ρητορικής είναι η προώθηση μιας ατζέντας που υπερασπίζεται την ανωτερότητα της λευκής φυλής (white supremacy), την λευκή ταυτότητα, και μάλιστα την λευκή ανδρική ετεροφυλοφιλική ταυτότητα, η επίθεση στο φεμινιστικό και το ομοφυλοφιλικό κίνημα μέσω μιας διακωμώδησης που παρουσιάζει τα δυο κινήματα ως καρικατούρες δίχως περιεχόμενο καθώς και η κριτική στις θεωρίες κοινωνικού φύλου (βλέπε τα λεγόμενα anti-gender movements). Προφανώς και το μεταναστευτικό ζήτημα είναι υψηλά στην ατζέντα της Alt-Right.” “Το Alt-Right κίνημα έχει μια -ας την πούμε- πολιτιστική διαστάση. Θέλει να φτιάξει μια ποπ κουλτούρα, να επηρεάσει τις κοινωνικές νόρμες, να διευρύνει τα όρια του αποδεκτού στην δημόσια σφαίρα. Φαίνεται πως βρήκε λοιπόν τον εκφραστή της στην Ελλάδα.” Λέει αλλού ο Γαλανόπουλος, και συμφωνώ απόλυτα. Από όταν δημοσιεύτηκε το κείμενο, έχω λάβει αρκετά σχόλια από οπαδούς προφανώς του Αρκά στο στύλ “βέβαια, με όποιον διαφωνούμε τον λέμε φασίστα και ρατσιστή”. Όταν παρατήρησα ότι ο συγκεκριμένος χρήστης είχε αλλού στο timeline του τον όρο “γυφτοσκοπιανός” πχ και του είπα να μου κάνει τη χάρη, με κατηγόρησε ότι πάσχω από έλλειψη “ανοχής”. Ήμουν δηλαδή εγώ ο φασίστας, επειδή αποκαλώ τους ρατσιστές και φασίστες ως τέτοιους, και δεν τους αφήνω να εκφραστούν ελεύθερα όπως είναι το δικαίωμα τους. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει ότι έχω υποχρέωση να σε ακούσω. Επίσης σημαίνει ότι αν λες ρατσιστικά πράγματα, μπορώ να σε πω ρατσιστή εξασκώντας την δική μου ελευθερία του λόγου. Η απαίτηση να μπορεί κάποιος να εκφράζεται με τέτοιους όρους και να μην τον αποκαλούν όπως του αρμόζει είναι πραγματικά από άλλη διάσταση. Μέσα από αυτό το παράδειγμα άρχισα να σκέφτομαι την έκταση που έχει πάρει πια η “κλοπή” της γλώσσας που επιχειρείται από την αντιδραστική και την άκρα δεξιά σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή την πραγματικά τερατώδη προσπάθεια να υφαρπάξουν την έννοια πχ της ανοχής στο διαφορετικό και να την μετατρέψουν σε “ανοχή” για ρατσιστικές και μισογύνικες απόψεις να εκφράζονται ελεύθερα, και στην πορεία να βαφτίσουν τους εαυτούς τους ως “θύματα της πολιτικής ορθότητας”. “Ελευθερία του λόγου” για αυτούς ορίζεται το να προσβάλλεις όποτε θες και από δημόσιο βήμα την LGBT κοινότητα, το φεμινισμό, τους χοντρούς. Αλλά αυτή η “ελευθερία” δεν ισχύει όταν τους αποκαλείς αυτό που είναι: ρατσιστές και φασίστες. Ο Όργουελ θα γυρνάει στον τάφο του (συμπτωματικά, είμαστε στα 70 χρόνια από την έκδοση του 1984). Το φαινόμενο αυτό φυσικά το έβλεπα για πολλά χρόνια να λαμβάνει χώρα στο εξωτερικό, με πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα (αποκορύφωμα του η εκλογή του Donald Trump το 2016). Τελικά έφτασε και στην Ελλάδα — με κάποια καθυστέρηση ομολογουμένως. Όμως είναι πραγματικά τραγικό το πόσο ενώ είναι εισαγόμενο και ξένο, ταυτόχρονα μοιάζει και τόσο οικείο. Κι αυτό γιατί ήταν πάντα μαζί μας. Το ερώτημα είναι φυσικά τι μπορείς να αντιπαραθέσεις σε αυτή τη λογική; Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους και το άσπρο γίνεται μαύρο, αναρωτιέσαι αν μιλάτε καν την ίδια γλώσσα. Κι ακριβώς αυτό είναι το όπλο τους: δεν μπορείς να πεις κάτι γιατί έχεις να κάνεις με μια τεχνολογία εξουδετέρωσης του νοήματος και της γλώσσας. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο και το μεγάλο κόλπο. Ξεκίνησε με το rebranding της “κοινής λογικής” ως εργαλείο για την προώθηση των πιο αντιδραστικών ενστίκτων της Ελληνικής κοινωνίας. Εντελώς τυχαία η “κοινή λογική” όπως προωθήθηκε στην Ελλάδα είναι υπερ-συντηρητική και εναντίον των μεταναστών πχ. Τώρα διεκδικεί την “ελευθερία του λόγου” ώστε να προσβάλει και να μειώσει και να δείξει την δική της ανωτερότητα. Είναι μια λογική λούμπεν, που απευθύνεται στον κατώτερο κοινό παρανομαστή. Πως διαφέρει αυτό από ότι γινόταν πάντοτε, και εξακολουθεί να συμβαίνει σήμερα; Υπό αυτό το φως, ο Αρκάς πλέον — και ειδικά μέσα από το FB — δεν είναι απλά ένας σκιτσογράφος: είναι ένας thought-leader θα λέγαμε, που μαζεύει γύρω του ένα κομμάτι της κοινωνίας που νιώθει “αδικημένο” κι ας είναι η “λογική” του και τα “αστεία” για ξανθιές και χοντρούς η απόλυτα κυρίαρχη κουλτούρα. Είναι ένας λιγότερο edgy Milo Yiannopoulos. Κι αυτό είναι, για να μην κρύβουμε λόγια, επικίνδυνο. Κουμπώνει με το κλίμα της πλέον άκρατης δεξιάς υστερίας για το Μακεδονικό και άλλα ζητήματα. Κι ας θυμίζει λίγο η γραμμή του ένα αστείο από το American Dad, όπου ο πρωταγωνιστής λέει “Μου λείπουν οι παλιές καλές εποχές, τότε που οι λευκοί άντρες είχαν όλη την εξουσία, κι όχι απλά την περισσότερη από αυτή”. Γιατί δεν είναι αστείο. Το “χιούμορ” του Αρκά είναι επί της ουσίας μια παλιννόστηση της καφρίλας (που ποτέ δεν έφυγε, ξαναλέω) που μοιράζει συχωροχάρτια, που σου λέει μαλακά στο αυτί “όχι, δεν είσαι εσύ ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι”. Που λέει ότι η πολιτική ορθότητα είναι απλά καπρίτσιο και “δεν μπορούμε πια να κάνουμε ένα αστείο;”. Σου λέει ότι απειλείσαι, δε σε αφήνουν να μιλήσεις, θα τους αφήσεις; Με λίγα λόγια, είναι μια τεχνολογία εκφασισμού. Μέσα της οι λέξεις πια δεν σημαίνουν αυτό που λένε, μετατρέπουν τα κοινωνικά κινήματα σε καρικατούρες, τις γυναίκες σε υστερικές σκύλες κτλ. Είναι η αποθέωση του φαύλου και του εύκολου χιούμορ κι ένας τρόπος για κάποιους να νιώσουν λίγο ανώτεροι. Ας μην φοβόμαστε να πούμε καθαρά το τι συμβαίνει, γιατί προελαύνει ο φασισμός και ο απολυταρχισμός σε όλο τον κόσμο πλέον. Οι ισχυροί, ακόμη και δισεκατομμυριούχοι, προσπαθούν μας πείσουν ότι δεν έχουν καμία δύναμη αλλά ότι είναι οι ίδιοι θύματα. Προσπαθούν μας πείσουν πως “Αυτά που βλέπετε και αυτά που διαβάζετε, δεν είναι αυτά που συμβαίνουν”, όπως είπε ο Trump. Κι αυτό δίνει ο Αρκάς στον κόσμο του. Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που θέλει τον Αρκά να “μοιράζει πόνο”. Βλέπουν ότι χτυπάει τους κάτω, αυτούς που, στο μυαλό τους, έχουν σηκώσει κεφάλι: τις γυναίκες, τους φτωχούς, τους αδύναμους. Χαίρονται με αυτό γιατί κατα τ’άλλα νιώθουν ριγμένοι που δεν μπορούν να πουν τη γυναίκα στο δρόμο πατσαβούρα (κι ας τη λένε). Θέλουν να κλοτσήσουν τον χοντρό γείτονα. Πιστεύουν όντως πως αυτοί είναι οι μόνοι πια που δεν μπορούν να εκφραστούν όπως θέλουν. Στο μυαλό τους, είναι ήδη 2+2=5. Κι ο Αρκάς είναι ο Μπαμπάς τους. Κλείνοντας, παραθέτω λινκ προς ένα άρθρο της Λάιφο με κάποιες εύστοχες επισημάνσεις. Τέλος, από τον John Antóno μια «πολιτικά μη ορθή» απάντηση στον Αρκά. Δίστασα να τη βάλω, διότι δεν μ’ αρέσουν οι παραλληλισμοί με τους Ναζί. Αλλά «στη σάτιρα δεν υπάρχουν όρια», έτσι δεν είναι; Link για το άρθρο
  3. Διακοπεύετεεεεεεεεεε? Εάν ναι, να σας φάνε οι αχινοί και να σας τσιμπήσουν τα καβούρια. Ακόμα και στο βουνό Εάν όχι, πάρτε την ανάλυση ενός ακόμα Αστερίξ από το Νίκο Σαραντάκο. Άργησε σε σχέση με το προηγουμενο και κάπου έχει κουραστεί και δεν έχει το ίδιο μπρίο που είχε με τις πρώτες αναλύσεις του κοπυ πεηστ από προηγούμενα: Εδώ και 5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους το Transitalique και την Ισπανία. Εδώ έχουμε ένα για το Αστερίξ στην Ισπανία. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει Καλή ανάγνωση αυτό το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό === Εδώ και μερικά χρόνια έχω αρχίσει να παρουσιάζω περιπέτειες του Αστερίξ, ενός από τα πιο αγαπημένα μου κόμικς. Αρχικά αυτο γινόταν κάθε δίμηνο αλλά τελευταία έχει αραιώσει πολύ ο ρυθμος των δημοσιεύσεων. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα παρουσιάσω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, και τους 24 τόμους του Αστερίξ. Ήδη φτάσαμε στις 16 περιπέτειες δηλαδή στα δύο τρίτα. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη 2015 είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου 2015 παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς, αλλά στα τέλη Αυγούστου δεν είχαμε περιπέτεια για τεχνικούς λόγους. O κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική και η τελευταία δημοσίευση για το 2015 ήταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τον Αστερίξ Λεγεωνάριο. Το 2016 ξεκίνησε με την περιπέτεια Οβελίξ και σία τον Φλεβάρη, ενώ τον Απρίλιο ανέβασα το Δώρο του Καίσαρα. Τον Ιούνιο είχε πέσει πολλή δουλειά, τον Αύγουστο είχαμε το… θερινό ραστόνι (και θα ήταν ευκαιρία να βάλουμε τον Αστερίξ Ολυμπιονίκη, κρίμα), οπότε ξαναπιάσαμε το νήμα τον Οκτώβριο με την Ασπίδα της Αρβέρνης. ενώ τον Δεκέμβριο ακολούθησε το Χρυσό δρεπάνι. Πρώτη περιπέτεια του 2017, τον Φλεβάρη, ήταν το Μεγάλο ταξίδι, που συμπλήρωσε την πρώτη δωδεκάδα. Στη δεύτερη δωδεκάδα μπήκαμε τον Απρίλιο, με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα». Μετά αραίωσαν οι ρυθμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσιάστηκε η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» ενώ τον Δεκέμβριο είχαμε ένα εμβόλιμο άρθρο, αφού παρουσιάσαμε την καινούργια (χωρίς Γκοσινί αλλά και χωρίς Ουντερζό) περιπέτεια «Ο Αστερίξ στην Ιταλία» που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει στα γαλλικά (ο ελληνικός τίτλος είναι δικός μου, αφού τότε δεν είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά το τεύχος -δεν ξέρω τελικά τι απόγινε). Το 2018 μία μόνο περιπέτεια παρουσιάσαμε, τον Απρίλιο, τον Αστερίξ στην Ισπανία. Μετά σταμάτησα, αρχικά επειδή δεν είχα σκαναρισμένες περιπέτειες. Μετά βρέθηκαν σκαναρισμένες δυο περιπέτειες χάρη στον φίλο μας τον Χρήστο Τσατσαρώνη, αλλά εγώ πνιγόμουν. Τελικά, δεκατρείς μήνες μετά το τελευταίο αστεριξολογικό μας άρθρο, μπόρεσα σήμερα να συνεχίσω με την 16η περιπέτεια της σειράς. Η επόμενη που περιμένει είναι Ο Αστερίξ και η χύτρα που την έχει επίσης σκανάρει ο Χρήστος. Για τις άλλες, ελπίζω πως κάποιος θα φιλοτιμηθεί να σκανάρει τεύχη του Ψαρόπουλου που μας λείπουν (ο κατάλογος στο τέλος του άρθρου). Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Λέω «σε αυτοτελείς τόμους» διότι περιπέτειες του Αστερίξ σε συνέχειες είχαν δημοσιευτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο περιοδικό «Αστερίξ». Τη σημερινή περιπέτεια, όπως εκδόθηκε από τον Ψαρόπουλο, τη σκανάρισε ο Χρήστος όπως είπαμε, αν και η ποιότητα ίσως δεν είναι πολύ καλή (παρόλο που πήγε σε κατάστημα). Την ανέβασα σε έναν ιστότοπο φιλοξενίας, απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν ή να την κατεβάσετε. Ο Αστερίξ στο γύρο της Γαλατίας είναι μια από τις πρώτες περιπέτειες της σειράς, συγκεκριμένα η 5η περιπέτεια από τις 24. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote το 1963 αλλά σε βιβλίο δεν εκδόθηκε παρά το 1965. Ο γαλλικός τίτλος είναι Le tour de Gaule d’Astérix. Φυσικά, η περιπέτεια είναι εμπνευσμένη από τον Γύρο της Γαλλίας, τον μεγάλο ποδηλατικό αγώνα που γίνεται κάθε καλοκαίρι στη Γαλλία και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα της χρονιάς. Και πράγματι, στην περιπέτεια αυτή οι δυο ήρωες κάνουν τον γύρο του γαλλικού ή γαλατικού εξαγώνου αν και βέβαια όχι με ποδήλατο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στο ρωμαϊκό στρατόπεδο του Πετιμπόνουμ καταφθάνει ένας γενικός επιθεωρητής ειδικά επιφορτισμένος από τον Ιούλιο Καίσαρα να υποτάξει τους Γαλάτες. Επιτίθενται και φυσικά σπάνε τα μούτρα τους, οπότε ο γενικός επιθεωρητής διατάζει να περικυκλώσουν το γαλατικό χωριό με έναν πανύψηλο φράχτη. Ο Αστερίξ προκαλεί τον Ρωμαίο: αν καταφέρει, μαζί με τον Οβελίξ, όχι μόνο να περάσει τον φράχτη αλλά και να ταξιδέψει σε ολόκληρη τη Γαλατία και να φέρει ως ενθύμιο από μια γαστρονομική σπεσιαλιτέ κάθε πόλης, οι Ρωμαίοι θα γκρεμίσουν τον φράχτη. Ο επιθεωρητής δέχεται το στοίχημα και φυσικά δίνει εντολές στις κατά τόπους ρωμαϊκές φρουρές να συλλάβουν τους δυο Γαλάτες -και φυσικά οι Γαλάτες καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια, έχοντας τη βοήθεια των αντιστασιακών γαλατικών οργανώσεων σε κάθε πόλη, και να επιστρέψουν τροπαιούχοι στο χωριό. Η διαδρομή είναι η εξής: Γαλατικό χωριό – Rotomagus (σημερινή Rouen) – Lutetia (Παρίσι, αγοράζουν ζαμπόν) – Camaracum (Καμπραί, αγοραζουν καραμέλες, τις «σαχλαμάρες» του Καμπραί) – Durocortorum (Ρεμς, αγοράζουν αφρώδες κρασί) – Divodurum (Μετς) – Lugdunum (Λιόν, αγοράζουν σαλάμι και κενέλ/quenelles, ένα περίεργο έδεσμα που ετυμολογείται από το γερμανικό κνέντελ αλλά δεν έχει και τόση σχέση μαζί του) – Νίκαια (αγοράζουν σαλάτα νισουάζ) – Μασσαλία (αγοράζουν μπουγιαμπέσα) – Tolosa (Τουλούζη, αγοράζουν σαλάμι) – Aginum (Agen, αγοράζουν δαμάσκηνα) – Burdigala (Μπορντό, αγοράζουν κρασί και στρείδια). Απο εκεί επιστρέφουν με το πλοίο στη Gésocribate (Le Conquet) και μετά στο χωριό. Όπως λένε οι αστεριξολόγοι, οι Γκοσινί και Ουντερζό αρχικά είχαν σκοπό να βάλουν τους ήρωές τους να επισκέπτονται και άλλες πόλεις, αλλά συνειδητοποίησαν ότι θα ξεπερνούσαν τον αριθμό σελίδων της περιπέτειας. Πρόκειται για μια περιπέτεια που αρέσει πολύ στους Γάλλους αναγνώστες επειδή αναδεικνύει πολλές πόλεις, την τοπογραφία τους και τις σπεσιαλιτέ τους. Ίσως όμως οι μη Γάλλοι, που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη γαλλική ζωή, να μη γοητευθούν και τόσο. Πάντως, η περιπέτεια έχει και μερικές πολύ καλές «μη τουριστικές» σκηνές. Επίσης, ο Γύρος της Γαλατίας είναι σημαδιακή περιπέτεια επειδή σε αυτήν εμφανίζεται πρώτη φορά ο Ιντεφίξ, ο σκύλος του Οβελίξ. Στις πρώτες τέσσερις (χρονολογικά) περιπέτειες δεν υπήρχε -και καθιερώθηκε κατά τύχη. Ο Γκοσινί στο αρχικό σενάριο είχε απλώς έναν σκύλο να περιμένει έξω από το αλλαντοπωλείο που επισκέφτηκαν οι δυο φίλοι στο Παρίσι για να αγοράσουν ζαμπόν και στη συνέχεια να τους ακολουθεί παντού, χωρίς όμως να συμμετεχει στη δράση καθόλου και χωρίς οι δυο φίλοι να του δίνουν σημασία. Μόνο στην τελευταία σελίδα, στο αποχαιρετιστήριο δείπνο, ο σκυλάκος γαβγίζει χαρούμενα και ο Οβελίξ, σαν να τον αντιλαμβανεται μόλις τώρα, του δίνει ένα κόκαλο. Ο Γκοσινί έγραψε αργότερα ότι αυτό το έκαναν για πείραμα, για να δουν αν θα το προσέξουν οι αναγνώστες -το πρόσεξαν και το καλοπρόσεξαν και τους κατέκλυσαν με εκατοντάδες επιστολές. Μάλιστα, έγινε και διαγωνισμός μεταξύ των αναγνωστών του περιοδικού Πιλότ για το πώς θα ονομαζόταν το σκυλάκι και τελικά επιλέχτηκε το όνομα Ιντεφίξ (είπαμε, από την έμμονη ιδέα, idée fixe) που πρότειναν τέσσερις αναγνώστες. Από την επόμενη περιπέτεια (που ήταν Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα) ο Ιντεφίξ παίρνει ρόλο πρωταγωνιστικό. Στον Γύρο της Γαλατίας υπάρχουν πάρα πολλά πρόσωπα, οπότε αν θέλαμε να εξετάσουμε ολονών τα ονοματα, όπως έχω κάνει σε άλλες περιπέτειες, θα χρειαζόμασταν ολόκληρο άρθρο. Πάντως, ο Ρωμαίος γενικός επιθεωρητής, που έχει την ιδέα να φτιαχτεί ο φράχτης, ονομάζεται Fleurdelotus (άνθος του λωτού), το οποίο ο Χιόνης το αποδίδει Λούκιους Λελούδιους και η Μαραντέι, πιο πιστά, Λούκιους Λότους. Στη Μασσαλία, ο Γαλάτης ταβερνιάρης που βοηθάει τους δυο ήρωές μας λέγεται César Labeldecadix. Το επώνυμό του είναι λογοπαίγνιο με την οπερέτα La belle de Cadix (Η ωραία του Κάδιξ) και έχει αποδοθεί Καίσαρας Σαπουνοφουσκίξ από τον Χιόνη και Καίσαρας Κουτουκίξ από τη Μαραντέι. Γιατί Καίσαρας; Διότι, όπως βλέπετε, το πρόσωπο του Μαρσεγιέζου ταβερνιάρη είναι ίδιο με τον ηθοποιό Ραιμύ (Raimu) που ήταν πρωταγωνιστής στις τρεις περίφημες ταινίες της «μαρσεγιέζικης τριλογίας» του Μαρσέλ Πανιόλ προπολεμικά: Μαριούς – Φαννύ – Σεζάρ. Μάλιστα, και τα άλλα τρία πρόσωπα του σκίτσου είναι εμπνευσμένα από την παρέα που παίζει χαρτιά σε μια πασίγνωστη σκηνή της ταινίας Μαριούς, σκηνή που μπορείτε να τη δείτε εδώ (και που έχει και γλωσσικό ενδιαφέρον διότι στο 2.43 χρησιμοποιείται η λέξη grec με τη σημασία ‘χαρτοκλέφτης’). Το 1963 που γράφτηκε η περιπέτεια, όλοι σχεδόν οι Γάλλοι ήξεραν αυτή την κοσμαγάπητη ταινία. Και ο Πανιόλ, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, έκανε στον Γκοσινί το κοπλιμέντο: Τώρα που οι ήρωές μου πέρασαν σε ένα βιβλίο σαν το δικό σας, κέρδισαν την αθανασία, του είπε. Εδώ ο Μαρσεγιέζος, με το απαραίτητο αξάν του Νότου, λέει ότι «Όταν κερνάω εγώ, οι άλλοι πίνουν. Ακόμα κι οι ξένοι από το Λούγκντουνουμ, όπως εσείς κύριέ μου» (απόδοση της Μαραντέι). Πρώτος σταθμός του Γύρου είναι η Ρουέν, στη Νορμανδία. Οι κάτοικοι εκεί δίνουν παράξενες απαντήσεις: Από εδώ είναι το Ροτομάγκους; Μπορεί και ναι, απαντάει ο χωριάτης. Και είναι μακριά; Μπορεί και όχι. Μπορεί και να φτάσαμε, λέει ειρωνικά ο Αστερίξ στο επόμενο καρέ. Ο λόγος που οι ντόπιοι δίνουν αμφίσημες απαντήσεις είναι ότι η Ρουέν βρίσκεται στη Νορμανδία και υπάρχει μια γαλλική παροιμιακή φράση réponse de Normand (απάντηση των Νορμανδών), που σημαίνει να μην απαντάς «ναι» ή «όχι» αλλά να υπεκφεύγεις με ασάφεια. Δυο φορές οι Γαλάτες μας κινδυνεύουν από φιλοχρήματους συμπατριώτες τους, που τους προδίνουν στους Ρωμαίους για να εισπράξουν την επικήρυξη. Την πρώτη φορά μάλιστα οι Ρωμαίοι πιάνουν τον Αστερίξ πριν αυτός προλάβει να πιει μαγικό φίλτρο. Γυρίζει όμως ο Οβελίξ που είχε βγει να πιάσει αγριογούρουνα -και αναγκάζει τον προδότη να του πει τι συνέβη: Πώς λέγεται η πόλη; ρωτάει ο Οβελίξ. Divodurum, λέει ο προδότης τρέμοντας. Ο Οβελίξ ακούει «Tu veux du rhum?» -Θέλεις ρούμι; (αναχρονισμός βέβαια). Ο Χιόνης απέφυγε το λογοπαίγνιο: Μην πας να με ρίξεις εμένα, αυτό δεν είναι όνομα πόλης. Η Μαραντέι το κράτησε εν μέρει: Άσε τ’ αστεία και τα ντούρου-ντούρουμ, θέλω το όνομα της πόλης. Η πόλη εκείνη λεγόταν Divodurum Mediomatricum από τους Ρωμαίους, το θεϊκό φρούριο της φυλής των Μεδιομάτρικων. Μετά έμεινε μόνο η δεύτερη λέξη η οποία έχασε πεντέξι συλλαβές μέσα στους αιώνες κι έμεινε το σημερινό Metz (το οποίο οι Γάλλοι, που δεν έχουν έρθει στο Παγκράτι, το προφέρουν ανοήτως Μες και όχι Μετς). Oι υπαινιγμοί σε καταστάσεις της (τότε) συγχρονης Γαλλίας είναι πολλοί, όπως ας πούμε το μόνιμο μποτιλιάρισμα στη Λουτέτσια αλλά και στη Ρωμαϊκή οδό 7 (δηλ. τη Νασιονάλ 7, τον δρόμο των διακοπών, που οδηγούσε από το Παρίσι στην Λιόν και στον Νότο, ίσαμε τη Νίκαια, το Μονακό και την Ιταλία). Στη Νίκαια υπάρχει η Promenade des Bretons, αντίστοιχο της σημερινής παραλιακής Promenade des Anglais. Κάποια στιγμή, δυο ληστές κλέβουν τον σάκο με τα ψώνια, και βρίσκουν τον μπελά τους αφού οι Ρωμαίοι κυνηγάνε έναν κοντό κι έναν χοντρό μ’ έναν μεγάλο σάκο. Και βέβαια, στο πλοίο που τους μεταφέρει από το Μπορντό στην Αρμορίκη έχουν την αναπόφευκτη συνάντηση με τους πειρατές. Και, όπως όλες σχεδόν οι άλλες περιπέτειες, έτσι και τούτη τελειώνει με το παραδοσιακό γεύμα -εδώ η ιδιαιτερότητα είναι ότι παραθέτουν όλες τις σπεσιαλιτέ που έφεραν από το ταξίδι τους για να τις δει ο Ρωμαίος επιθεωρητής και να πειστεί ότι κέρδισαν το στοίχημα. Λείπει όμως μια τοπική σπεσιαλιτέ, η σπεσιαλιτέ του γαλατικού χωριού: Λογοπαίγνιο διότι η λέξη chataîgne, κατά λέξη το κάστανο, σημαίνει επίσης τη σφαλιάρα (αγριόφαπα μεταφράζει ο Χιόνης, κοπανιστή, κάπως τολμηρά, η Μαραντέι). Θα σταματήσω εδώ, παρόλο που παραλείπω πολλα αξιοσχολίαστα. Ελπίζω σε τρία τέρμινα να συνεχίσουμε με την επόμενη περιπέτεια του «κανόνα των 24», που μάλλον θα είναι η Χύτρα. Όσο για τις άλλες, όποιος έχει περιπέτειες των εκδόσεων Ψαρόπουλου και μπορεί να κάνει έναν κόπο να σκανάρει, ας δει ποιες δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί: * Ο Γαλάτης Αστερίξ * Αστερίξ μονομάχος * Η διχόνοια * Αστερίξ Ολυμπιονίκης * Αστερίξ και Νορμανδοί * [Αστερίξ και η χύτρα – υπάρχει σε σκαν] * Οι δάφνες του Καίσαρα * Αστερίξ και οι Βέλγοι ===
  4. Εδώ και 3,5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους και το αμετάφραστο Transitalique. Εδώ έχουμε ένα για το Αστερίξ στην Ισπανία. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει Καλή ανάγνωση αυτό το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό === Εδώ και τέσσερα χρόνια έχω αρχίσει να παρουσιάζω περιπέτειες του Αστερίξ, ενός από τα πιο αγαπημένα μου κόμικς. Αρχικά αυτο γινόταν κάθε δίμηνο αλλά τελευταία έχει αραιώσει αρκετά ο ρυθμος δημοσιεύσεων. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα παρουσιάσω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, και τους 24 τόμους του Αστερίξ. Ήδη φτάσαμε στις 15 περιπέτειες. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη 2015 είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου 2015 παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς, αλλά στα τέλη Αυγούστου δεν είχαμε περιπέτεια για τεχνικούς λόγους. O κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική και η τελευταία δημοσίευση για το 2015 ήταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τον Αστερίξ Λεγεωνάριο. Το 2016 ξεκίνησε με την περιπέτεια Οβελίξ και σία τον Φλεβάρη, ενώ τον Απρίλιο ανέβασα το Δώρο του Καίσαρα. Τον Ιούνιο είχε πέσει πολλή δουλειά, τον Αύγουστο είχαμε το… θερινό ραστόνι (και θα ήταν ευκαιρία να βάλουμε τον Αστερίξ Ολυμπιονίκη, κρίμα), οπότε ξαναπιάσαμε το νήμα τον Οκτώβριο με την Ασπίδα της Αρβέρνης. ενώ τον Δεκέμβριο ακολούθησε το Χρυσό δρεπάνι. Πρώτη περιπέτεια του 2017, τον Φλεβάρη, ήταν το Μεγάλο ταξίδι, που συμπλήρωσε την πρώτη δωδεκάδα. Στη δεύτερη δωδεκάδα μπήκαμε τον Απρίλιο, με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα». Μετά αραίωσαν οι ρυθμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσιάστηκε η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» ενώ τον Δεκέμβριο είχαμε ένα εμβόλιμο άρθρο, αφού παρουσιάσαμε την καινούργια (χωρίς Γκοσινί αλλά και χωρίς Ουντερζό) περιπέτεια «Ο Αστερίξ στην Ιταλία» που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει στα γαλλικά (ο ελληνικός τίτλος είναι δικός μου, αφού τότε δεν είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά το τεύχος -μαλιστα, αμφιβαλλω αν έχει βγει και τώρα). Τον Φλεβάρη είχε πέσει δουλειά και παρόλο που ο φίλος μας ο Αβονιδας μου το θυμισε μόλις τώρα αξιώνομαι να συνεχίσω με την 15η περιπέτεια της σειράς -δεν θα πω ότι έχουμε 81 Φλεβάρη, αλλα οτι τώρα μπόρεσα. Και θα επαναλάβω την έκκληση να σκανάρετε, όσοι έχετε, τεύχη του Ψαρόπουλου που μας λείπουν (ο κατάλογος στο τέλος του άρθρου). Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Τη σημερινή περιπέτεια, όπως εκδόθηκε από τον Ψαρόπουλο, τη σκανάρισε κάποιος φίλος. Την ανέβασα σε έναν ιστότοπο φιλοξενίας, απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν ή να την κατεβάσετε. Ο Αστερίξ στην Ισπανία είναι χρονολογικά η 14η περιπέτεια της σειράς από τις 24. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο του 1969 και αμέσως μετά, στο τέλος του χρονου, βγήκε σε άλμπουμ. Ο γαλλικός τίτλος είναι Astérix en Hispanie, δηλαδή με το κλασικό όνομα της Ισπανίας (όχι Espagne). Αλλά καλύτερα να περιγράψω σύντομα την υπόθεση. Ενώ στο γαλατικό χωριό η ζωή συνεχίζεται όπως την ξέρουμε, στον νότο της Ιβηρικής χερσονήσου ο Ιούλιος Καίσαρας συντρίβει τα απομεινάρια των στρατευμάτων του Πομπήιου κι έτσι υποτάσσει όλη την Ισπανία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όλη; Όχι όλη. Όπως τον πληροφορεί ο στρατηγός του, ένα μικρό χωριό επιμένει να αντιστέκεται. Ο Καίσαρας επιλαμβάνεται προσωπικά και πηγαίνει στο χωριό και λίγο πριν φτασουν πιάνουν αιχμάλωτο ένα αγόρι οπλισμένο με σφεντόνα, τον γιο του αρχηγού. Έτσι, μπορούν να εκβιάσουν την ησυχία των ανυπότακτων Ιβήρων, αφού κρατάνε όμηρο τον μικρό -«δεν θα διασκεδάζουν μαζί του» παρηγοριέται ο πατέρας του. Ο Καίσαρας αποφασίζει, για ασφάλεια, να εμπιστευτεί το αρχηγόπουλο στη φρουρά του στρατοπέδου Μπαμπαόρουμ, ενα από τα τέσσερα που περιβάλλουν το ανυπόταχτο γαλατικό χωριό. Όχι πολύ καλή ιδέα, διότι λίγο πριν φτάσει εκεί ο μικρός με τη συνοδεία του, πέφτει στα χέρια των Γαλατών. Να πούμε εδώ ότι ο μικρός, έχοντας αντιληφθεί ότι ως όμηρος είναι πολύτιμος, εκβιάζει συνεχώς τους Ρωμαίους φρουρούς του απειλώντας ότι «θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι που να πάθει τίποτα» και μόλις τον δουν να μπλαβιάζει όλοι υποχωρούν στα καπρίτσια του. «Σταμάτα! Θα κάνουμε ό,τι θέλεις» μεταφραζει η Μαραντέι για το Μαμούθ και ανάλογα κι ο Χιόνης για τον Ψαρόπουλο. Κι έτσι ο όμηρος πέφτει στα χερια των Γαλατών αλλά οι Ρωμαίοι, αφού μια προσπάθεια να τον ζητήσουν πίσω πέφτει στο κενό, βολεύονται με την ιδέα: και στο γαλατικό χωριό ο όμηρος θα είναι ασφαλής και μάλιστα δεν θα τους ταλαιπωρεί. Κι έτσι το αρχηγόπουλο, ονόματι Πέπε, αρχίζει να ταλαιπωρεί τους Γαλάτες. Ύστερα από διάφορα επεισόδια, ο Μοναρχίξ αποφαίνεται πως έχουν «ηθικό καθήκον» να τον επιστρέψουν στο χωριό του και αφού μαθαίνουν από τους Ρωμαίους πού βρίσκεται το χωριό ξεκινούν, πρώτα με τη βάρκα του ψαρά Καταλφαβητίξ και μετά με τα πόδια. Καθώς κατευθύνονται προς το χωριό του νεαρού, τους παίρνει είδηση ο Ρωμαίος εκατόνταρχος που ειχε παραδώσει τον νεαρό στο Μπαμπαόρουμ, και μεταμφιεζεται σε Ίβηρα για να τους πάρει τον όμηρο. Ύστερα από διάφορες περιπέτειες, ο Αστερίξ (χωρίς μαγικό φίλτρο!) και ο Ρωμαίος πιάνονται και οδηγούνται όχι στα λιονταρια αλλά στους ταύρους -κι έτσι ο Αστερίξ εφευρίσκει την ταυρομαχία. Στο μεταξύ ο Οβελίξ έχει βρει το χωριό του μικρού και όλα τελειώνουν αίσια. Πρόκειται για μια από τις πετυχημένες περιπέτειες της 24άδας, που άρεσε πολύ στον κύκλο μου τότε που βγήκε, έστω κι αν ο Έλληνας αναγνώστης δεν συνηθίζει να κάνει καλοκαιρινές διακοπές στην Ισπανία όπως πάρα πολλοί Γαλλοι ήδη από τη δεκαετία του 60. Πράγματι, το δεύτερο μισό του άλμπουμ είναι γεμάτο με αναφορές στην τουριστική ιδίως Ισπανία. Όσο για τα ονόματα των Ισπανών, ο αρχηγός του ανυπόταχτου χωριού λέγεται Soupalognon y Crouton (κατα λέξη: κρεμμυδόσουπα με κρουτόν), που ο Χιονης το αποδίδει Κρεμυδοσουπόν υ Τυρόν ενώ η Μαραντέι Κρεμυδονέζ υ παέλια. Προτιμώ την πρώτη απόδοση. Ο γιος του λέγεται Πέπε, που είναι χαϊδευτικό του «Περικλής» -έχουμε Έλληνες προγόνους, εξηγεί ο μικρός. Ο επίμονος εκατόνταρχος λέγεται Nonpossumus, που σημαίνει «Δεν μπορούμε» στα λατινικά. Η Μαραντέι τον αποδίδει Διπόδιους, ο Χιόνης Ανθρωπόμορφους. Όταν μεταμφιέζεται σε Ισπανό, παιρνει το όνομα Dansonsurlepon y Davignon («Ας χορέψουμε πάνω στη γέφυρα – Του Αβινιόν», υπαινιγμός στο πασίγνωστο τραγουδάκι), που ο Χιόνης το αποδίδει Ανωποταμόν υ καημόν ενώ η Μαραντέι Μεταξωσκωληκόν υ πεταλουδόν. Θα κάνω στη συνέχεια αναφορά σε κάμποσους υπαινιγμούς σε ισπανικά πραγματα, αλλά πρεπει να πω ότι το άλμπουμ έχει και άλλες («μη τουριστικές») αξέχαστες ατάκες και αστεία επεισόδια. Για παράδειγμα, όταν οι Γαλάτες φιλοξενούν τον Πέπε, ο μικρός αρνείται στην αρχή να φάει αγριογούρουνο (το θεωρεί cochonnerie – γουρουνόφαγο) και ζητάει ψάρι. Ο έρμος ο Οβελίξ πηγαινει στον ψαρά να αγοράσει, αλλά στο μεταξύ ο Πέπε δοκίμασε το αγριογούρουνο και του άρεσε -και έφαγε και του Οβελίξ. Ο Οβελίξ θέλει να επιστρέψει το ψάρι στον ψαρά, υποστηρίζοντας ότι απλώς το νοίκιασε, ο Καταλφαβητίξ βεβαια αρνείται να το πάρει, και γίνεται ένας ξεκαρδιστικότατος καβγάς -το επεισόδιο πιάνει τέσσερις σελίδες- που μόνο με την επέμβαση του αρχηγού καταλαγιάζει -ή δεν καταλαγιάζει οπως βλέπετε. Να σημειώσω εδώ ότι αυτη είναι η πρώτη εμφάνιση του ψαρά Καταλφαβητίξ με τα όχι και πολύ φρέσκα ψάρια του, μόλις στο 14ο επεισόδιο του κύκλου. Λίγο πιο κάτω, ο Καταλφαβητίξ θα νοικιάσει το καΐκι του για να πάνε τον μικρό στην Ισπανία, και θα δεχτεί πληρωμή σε μενίρ -τα θέλει, όπως λέει, για να διακοσμήσει ένα οικοπεδάκι που έχει. Και μια υποσημείωση μάς πληροφορεί ότι το κτήμα αυτό βρισκόταν στο Καρνάκ, όπου υπάρχουν μεγαλιθικά μνημεία με μενίρ. Για να πάνε όμως στην Ισπανία, πρέπει να μάθουν πού βρίσκεται το χωριό του Πέπε -ο μικρός δεν ξέρει να τους πει. Αυτό το μαθαίνουν δίνοντας λίγες φάπες στους Ρωμαίους λεγεωνάριους που φυλάνε σκοπιά γύρω από το γαλατικό χωριό. Και επειδή οι Ρωμαίοι είναι ανεβασμένοι πάνω σε δέντρα, έχουμε μερικές ωραίες ατάκες. – Δεν χρειάζεσαι και πολύ για να πέσεις. – Είναι που οι τελευταίες εμπειρίες με ωρίμασαν πολύ, απαντάει ο άλλος στην απόδοση του Χιόνη και παρόμοια στη Μαραντέι. Λίγο αργότερα, οι λεγεωνάριοι αποφασίζουν να μην πουν τίποτα στους ανωτέρους τους και να ξανανεβούν στα δέντρα τους. N’agissons pas comme des poires λέει ο μεγαλόσωμος, που είναι λογοπαίγνιο που δεν μεταφράζεται, αφού poire εκτός από το αχλάδι είναι στην αργκό και ο αφελής. «Αν μείνουμε στο χώμα θα σαπίσουμε», μεταφραζει ο Χιονης και «Μην καταλήξουμε και μαρμελάδα» η Μαραντέι. Ένα περίπλοκο και αμετάφραστο λογοπαιγνιο αμέσως μετά. Ενω στη Γαλατία συμβαίνουν αυτά, μας δείχνουν μια σκηνή στη Ρώμη όπου ο Καίσαρας τελεί θρίαμβο. Ένας κοκκινοτρίχης αρχηγός βαρβάρων που έχει πιαστεί αιχμάλωτος, ενθουσιασμένος από τη μεγαλοπρέπεια χειροκροτάει -και ο Καίσαρας του χαρίζει την ελευθερία του. – Τι κάνει ο Καίσαρας; ρωτάει ο ένας Ρωμαίος. – Il affranchit le rubicond, είναι η απάντηση που σημαίνει «Χαριζει την ελευθερια στον κοκκινομάλλη» αλλά ταυτόχρονα ακούγεται όπως το il a franchi le Rubicon, που θα πει «διάβηκε τον Ρουβίκωνα», τη γνωστή παροιμιώδη έκφραση. Το λογοπαίγνιο αυτό δεν μεταφραζεται. Η Μαραντέι σκέφτηκε να παραπέμψει σε αλλη παροιμιώδη φράση με τον Καίσαρα και το απέδωσε: «Γιατί ο Καίσαρ ερρίφθη» (ως απάντηση στο ‘γιατι το έκανε αυτό;’). Ο Χιόνης, ίσως προτιμότερο, παραιτηθηκε εντελώς από την προσπάθεια και αποδίδει: Τον λύνει για να χειροκροτάει δυνατότερα. Καθώς πλέουν με το ψαροκάικο για την Ισπανία, οι ήρωές μας πέφτουν απάνω στους γνωστούς πειρατές. Οι πειρατές δεν ενδιαφέρονται -τι να ληστέψουν από μια ψαρόβαρκα. Όμως οι ήρωές μας έχουν βαρεθεί το ψάρι, πλησιάζουν το πειρατικό πλοίο, κάνουν ρεσάλτο και παίρνουν ολες τους τις προμήθειες -αγριογούρουνα κυρίως. Κι οι πειρατές αναγκάζονται να ψαρέψουν για να τραφούν. – Κι ο πρώτος που θα κάνει τον πονηρό, θα τον κάνω δόλωμα, λέει ο αρχιπειρατής. «Σαν σκουλήκι της γης», λέει κατά λέξη ο μαύρος από το παρατηρητήριό του. Comme un ver de terre, αλλά να θυμηθούμε πως δεν προφέρει καλά το ρο. Την ατάκα αυτη ο Χιόνης την απέδωσε θεϊκά: Σκουλήκι ο άντλωπος, σκουλήκι…. Στην παρέα μου, πριν από πολλές δεκαετίες βέβαια, η ατάκα αυτή είχε γινει παροιμιώδης, και τη λέγαμε και με άλλες ευκαιρίες. Η Μαραντέι βάζει τον μαύρο να τρώει τα ρο όπως και ο Γκοσινί (και όχι να τα προφέρει Λ) και επιλέγει τη σαφώς λιγότερο πετυχημένη απόδοση: Σα σκουληκαντέ’α. Με τα πολλά φτάνουν στην ξηρά και πρέπει να διασχίσουν την ιβηρική χερσόνησο για να φτάσουν στο χωριό του μικρού, που είναι στην Ανδαλουσία, κοντά στη Σεβίλλη (Ισπαλίς). Πέφτουν όμως πάνω σε μποτιλιάρισμα, ο δρόμος είναι γεμάτος με άμαξες τουριστών που κατακλύζουν την Ισπανία αφού το σεστέρσιο είναι πιο δυνατό από το τοπικό νόμισμα και μπορεις να είσαι σίγουρος πως θα έχει ήλιο. Σε διάφορα σημεία ο Γκοσινί δεν παραλείπει να παραθέσει φράσεις κλισέ που χρησιμοποιούσαν, γεμάτοι υπεροψία, οι Γάλλοι και γενικά οι τουρίστες της εποχής που επισκέπτονταν την Ισπανία. Αλλά οι φιλοι μας επιπλέον έχουν το πρόβλημα ότι πρέπει να μπουν κρυφά. Οπότε σε ένα πανδοχείο, ακόμα στη γαλατική πλευρά, ζητάνε από τον πανδοχέα να τους βρει τροπο να περάσουν τα Πυρηναία κρυφά κι εκείνος τους προτείνει έναν οδηγό από την φυλή των Vaccei. Η φυλή αυτή είναι υπαρκτή, αλλά δεν ζούσε στα Πυρηναία, παρά πολύ πιο νότια. Ο Γκοσινί τη μεταφέρει στη χώρα των Βάσκων λογοπαικτική αδεία. Βρήκα τον άνθρωπό σας, είναι Βακκαίος (Βακκαίοι, έθνος ιβηρικόν λέει ένας αρχαίος) και ξέρει καλά το βουνό, λέει ο κάπελας, κι ο Οβελίξ παρατηρεί «Δεν ήξερα πως χρειάζεται ένας Βακκαίος για να μπεις στην Ισπανία». Στα γαλλικά, η φράση il fallait un Vaccéen pour entrer en Hispanie, ακούγεται πολύ όμοια με το il fallait un vaccin… δηλαδή «πρεπει να έχεις κάνει εμβολιο για να μπεις στην Ισπανία» -πριν απο 50 χρόνια ήταν ακόμα πιο συχνό να κάνουν εμβολια οι τουρίστες. Το λογοπαίγνιο δεν αποδίδεται. Ο Χιόνης λέει : είναι Βάσκος, και: δεν ήξερα ότι χρειάζεται ένας Βάσκος για να μπει κανείς στην Ισπανία. Προτιμώ τη λύση της Μαραντέι, που τον μετατρέπει σε βοσκό (είναι και βοσκός, άλλωστε) και συνεχίζει: Μυρίζεται τον κίνδυνο από μακριά, και: Είναι σίγουρο πως μυρίζει ο κίνδυνος; Φυσικά συναντούν και τσιγγάνους και μαθαίνουν φλαμένκο -ο Οβελίξ θα το ξαναχορέψει στο Μεγάλο ταξιδι επειδή έχει την πεποίθηση ότι οι ερυθρόδερμοι της Αμερικής είναι τσιγγάνοι. Η όμορφη τσιγγάνα αποκαλεί «ομορφόπαιδο» τον Οβελίξ και τον παροτρύνει cambre-toi! Δεν ξέρω πώς λέμε στα ελληνικά το αντίστοιχο, όταν στον χορό κάνεις καμάρα (από εκεί η ρίζα) με το κορμί σου, πάντως μου αρέσει η λύση της Μαραντέι: – Όλε ομορφόπαιδο! Λύγισε λίγο τη μεσούλα σου! – Λυγισμένη την έχω! Ανάμεσα στα άλλα χαρακτηριστικά και τα κλισέ της Ισπανίας που συναντούν (γεμάτα ξενοδοχεια που σερβίρουν ευρωπαϊκό φαγητό και οχι τοπικές σπεσιαλιτέ, δρομοι γεμάτοι λακούβες που επισκευάζονται με αργό ρυθμό κτλ.) σε κάποιο σημείο εμφανίζεται και ο Δον Κιχώτης. Όσο για το άλλο σήμα κατατεθέν της Ισπανίας, την ταυρομαχία, μαθαίνουμε πως την επινόησε ο Αστερίξ -τους εχουν ριξει στα θηρια, αυτον και τον Ρωμαίο πρώην λεγεωνάριο, μόνο που στην Ισπανία το θηρίο ειναι ταύρος -κι όταν απο μια μεγαλουσιάνα Ρωμαία πέφτει το σάλι της μέσα στον στίβο, ο ιπποτικός Αστερίξ το σηκώνει για να μην το λερώσει ο ταύρος. Κανονικά δεν είναι ταύρος, αλλά ένας τεράστιος aurochs, που ειναι ένα εξαφανισμένο σήμερα είδος άγριων βοοειδών. Ο ούρος, όπως αποδίδεται στα ελληνικά, ήταν πολύ πιο μεγαλόσωμος από τον ταύρο και την αγελάδα. Τα τελευταία ζώα του είδους ζούσαν τον 17ο αιώνα στα δάση της Πολωνίας. Ο Χιόνης τον ούρο τον αποδίδει απλά και πρακτικά «ταύρο» ενώ η Μαραντέι «βούβαλο», παρόλο που σε παλιότερη περιπέτεια (θαρρώ στην Ελβετία) υπήρχαν εδέσματα μαγειρεμένα σε ξίγκι ούρου. Βέβαια, για τον Γαλλο αναγνώστη ο aurochs είναι κάτι οικείο (υπάρχει και τραγούδι του Μπρασένς) ενώ ο ούρος είναι άγνωστος στον Έλληνα, μην πω και κακέμφατος. Είπα πολλά και θα σας κούρασα. Παραλείπω πάμπολλα αξιοσχολίαστα λογοπαίγνια, αλλά ίσως στα σχολια μάς δοθεί η ευκαιρία να πούμε κάτι ακόμα. Ελπίζω σε δυο ή έστω σε τέσσερις μήνες να συνεχίσουμε με κάποια περιπέτεια του «κανόνα των 24», αλλά απαραίτητη προϋπόθεση ειναι να φιλοτιμηθείτε κι εσείς να σκανάρετε κάποια και να μου στείλετε (στο sarantπαπάκιpt.lu) το πιντιέφ. Δεν ειναι πολύ εύκολο διότι το πιντιέφ που θα μου στείλετε πρέπει να είναι των εκδόσεων Ψαρόπουλου, που δεν υπάρχουν στην αγορά. Σημειώνω ποιες περιπέτειες λείπουν * Ο Γαλάτης Αστερίξ * Αστερίξ μονομάχος * Η διχόνοια * Αστερίξ Ολυμπιονίκης * Γύρος της Γαλατίας * Αστερίξ και Νορμανδοί * Αστερίξ και η χύτρα * Οι δάφνες του Καίσαρα * Αστερίξ και οι Βέλγοι Και βέβαια, χρόνια πολλά στις Γεωργίες και τους Γιώργηδες που γιορτάζουν σήμερα! (Ας βάλουμε κι ένα παλιότερο εορταστικό άρθρο). ===
  5. Εδώ και 3 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα και τους Γότθους. Εδώ έχουμε ένα για το πιο πρόσφατο, την Ιταλία. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει Θυμίζω πως το συγκεκριμένο ΔΕΝ έχει μεταφραστεί ακόμα στα Ελληνικά Συνεχίζετε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη Ακόμα και οι φωτογραφίες είναι σπόιλερ Καλή ανάγνωση αυτό το όμορφο Κυριακάτικο πρωινό === Το ιστολόγιο αγαπάει τον Αστερίξ και έχει καθιερώσει μια σειρά άρθρων στα οποία παρουσιάζει τις κλασικές περιπέτειες του Γκοσινί και του Ουντερζό -το τελευταίο άρθρο της σειράς αυτής, δέκατο τέταρτο συνολικά, το δημοσίευσα τον Αύγουστο και ήταν η περιπέτεια του Αστερίξ στη χώρα των Γότθων. Κανονικά τα αστεριξολογικά μας άρθρα δημοσιεύονται κάθε δυο μήνες, αλλά κάποτε αθετώ αυτή τη ρουτίνα. Τον Οκτώβριο πνιγόμουν και τα αστεριξοάρθρα θέλουν πολλή δουλειά, ενώ τώρα δυσκολεύομαι για τεχνικούς λόγους, δεν έχω έτοιμη και σκαναρισμένη περιπέτεια του Ψαρόπουλου (δεν βοηθάτε κι εσείς). Υπάρχει όμως κάτι άλλο. Βλέπετε, μπορεί ο Ρενέ Γκοσινί να πέθανε πρόωρα, πάνω στον ιμάντα του τεστ κοπώσεως λένε, σε πλήρη δημιουργική ακμή το 1977, αλλά ο Αλμπέρ Ουντερζό συνέχισε να εκδίδει άλμπουμ με περιπέτειες του Αστερίξ, αν και σε πιο αραιό ρυθμό. Πολλοί φανατικοί αναγνώστες των άλμπουμ της πρώτης περιόδου θεωρούν ότι τα άλμπουμ αυτής της δεύτερης περιόδου υστερούν σαφώς και αρνούνται να τα συμπεριλάβουν στον κανόνα των 24. Κι εγώ μαζί -δεν έχω σκοπό να παρουσιάσω άλμπουμ της δεύτερης περιόδου, που δεν ξέρω καν κι αν τα έχω διαβάσει όλα. Όμως τα χρόνια περνάνε, ο Ουντερζό έκλεισε τα ενενήντα (να τα υπερεκατοστίσει!) και εδώ και μερικά χρόνια σταμάτησε να σκιτσάρει. Οπότε, θα έλεγε κανείς, έκλεισε οριστικά η σειρά των περιπετειών του Αστερίξ, έτσι δεν είναι; Δεν είναι έτσι. Διότι ο Ουντερζό ή μάλλον ο εκδοτικός οίκος που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα στους ήρωες έδωσε την άδεια στον κειμενογράφο Jean-Yves Ferri και στον σκιτσογράφο Didier Conrad να συνεχίσουν τις περιπέτειες στο ίδιο γενικό πνεύμα. Το τελικό προϊόν, κάθε φορά, έχει την έγκριση του Ουντερζό. Αυτό είναι μεν ασυνήθιστο αλλά όχι πρωτοφανές, και άλλοι πετυχημένοι μυθοπλαστικοί ήρωες έχουν συνεχίσει την πορεία τους και μετά τον θάνατο των δημιουργών τους. Αν θέλετε, το συζητάμε στα σχόλια. Η πρώτη περιπέτεια αυτής της τρίτης περιόδου έστειλε τον Αστερίξ και τον Οβελίξ στη χώρα των Πίκτων (Σκοτσέζων), η δεύτερη είχε θέμα έναν χαμένο πάπυρο του Καίσαρα και η τρίτη, που κυκλοφόρησε πριν από κανα μήνα στα γαλλικά παρουσιάζει τους δυο ήρωες να συμμετέχουν σε κούρσα αρμάτων που διασχίζει την Ιταλία. Από το εξώφυλλο βλέπετε ότι τα ονόματα των Γκοσινί και Ουντερζό προβάλλονται περισσότερο από των πραγματικών συντελεστών, του Φερί και του Κονράντ. Η περιπέτεια, απ’ όσο ξέρω, δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, οπότε δεν ξέρουμε ποιον τίτλο θα πάρει. Ο γαλλικός τίτλος La transitalique, το ράλι που διασχίζει την Ιταλία, δεν μπορεί να αποδοθεί μονολεκτικά στα ελληνικά. Μια ανακριβής αλλά βολική απόδοση είναι «Ο Αστερίξ στον Γύρο της Ιταλίας» -ανακριβής επειδή δεν πρόκειται για γύρο αλλά για κούρσα με ετάπ αλλά σε ευθεία, από τη Μόντσα ως τη Νάπολη. Οι Άγγλοι το είπαν Asterix and the Chariot Race παραλείποντας την αναφορά στην Ιταλία, ενώ οι Γερμανοί διάλεξαν τη λύση του τίτλου Asterix in Italien. Αν ήμουν υπεύθυνος της ελληνικής έκδοσης, το ίδιο θα διάλεγα. Η ιστορία ξεκινάει από τη Ρώμη όπου ένας διεφθαρμένος συγκλητικός, υπεύθυνος για την οδοποιία, για να αποσείσει τις κατηγορίες ότι το οδικό δίκτυο έχει τα χάλια του, προκηρύσσει αρματοδρομία που θα διασχίσει την Ιταλία, ανοιχτή σε όλους τους λαούς του κόσμου. Ο Καίσαρας εγκρίνει το σχέδιο αλλά βάζει στον συγκλητικό τον όρο να προσπαθήσει πάση θυσία να κερδίσει Ρωμαίος την κούρσα -αλλιώς, τον εμπνευστή τον περιμένει δυσμενής μετάθεση στην Κυρηναϊκή. Την ίδια στιγμή, ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και ο Πανοραμίξ βρίσκονται στην Κονδάτη (τη Ρεν) όπου ο Οβελίξ, υποκύπτοντας στη γοητεία μιας πωλήτριας, αγοράζει ένα πανάκριβο αγωνιστικό άρμα. Όταν βλέπει την αναγγελία της υπεριταλικής αρματοδρομίας αποφασίζει να πάρει μέρος, με τον Αστερίξ συνοδηγό. Ξεκινούν λοιπόν από το γαλατικό χωριό για τη Μόντικα (Μόντσα) όπου θα δοθεί η εκκίνηση του ράλι. Τους αποχαιρετάει όλο το χωριό -και με την ευκαιρία βλέπουμε και ένα λογοπαίγνιο από τα πολλά τού άλμπουμ, όπου ο ψαράς του χωριού συμβουλεύει τους δυο ήρωες να προσέχουν τις queues de poisson. Αυτό κατά λέξη θα πει «ουρά ψαριού», αλλά στη γαλλική οδηγική αργκό σημαίνει να προσπερνάς ένα αυτοκίνητο και να μπαίνεις αμέσως μετά μπροστά του -δεν ξέρω αν υπάρχει ελληνικός όρος γι’ αυτόν τον επικίνδυνο ελιγμό. Ο αγώνας ξεκινάει. Οι Γαλάτες τα πάνε καλά, διότι έχουν τη βοήθεια των διάφορων λαών της Ιταλίας, που αντιπαθούν τους Ρωμαίους, αλλά βέβαια ο Ρωμαίος αρματοδρόμος, που κρύβει το πρόσωπό του κάτω από μια μάσκα, έχει την ολοφάνερη και αθέμιτη εύνοια των διοργανωτών, και κερδίζει το ένα ετάπ μετά το άλλο. Όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, ο Αστερίξ και ο Οβελίξ τού ζητάνε τον λόγο, κι αυτός δηλώνει πως δεν είχε συνειδητοποιήσει την απάτη, βγάζει τη μάσκα και δηλώνει πως αποχωρεί από τον αγώνα για να γυρίσει στην πατρίδα του τη Σικελία. Ο αγώνας συνεχίζεται σε τίμια βάση πλέον, αλλά ενώ ο Οβελίξ προηγείται, εμφανίζεται από το πουθενά ο μασκοφόρος αρματοδρόμος και πλησιάζει πρώτος στη γραμμή του τερματισμού. Λίγο πριν τερματίσει όμως, πέφτει σε μια από τις αναρίθμητες λακούβες του δρόμου και σπάει η ρόδα του κι έτσι τον αγώνα τον κερδίζει ο Οβελίξ. Ο μασκοφόρος οργισμένος βγάζει τη μάσκα -είναι ο Καίσαρας που προσπάθησε μάταια να σώσει την τιμή της Ρώμης, αλλά αποδεικνύεται καλός παίκτης και απονέμει το έπαθλο στον Οβελίξ, ο οποίος το χαρίζει σε δυο Αφρικανές πριγκίπισσες, και τελικά ο ένας το δίνει στον άλλον ώσπου το έπαθλο καταλήγει στους Λουζιτανούς (Πορτογάλους) που το άρμα τους πάθαινε συνέχεια βλάβη αλλά δεν εγκατέλειψαν την κούρσα κι ας ήταν τελευταίοι. Όπως είπα, στον αγώνα συμμετέχουν «όλες οι φυλές του κόσμου» και ο σεναριογράφος αξιοποιεί πολύ αυτό το χαρακτηριστικό που άλλωστε το είχε εκμεταλλευτεί και ο Γκοσινί. Έχουμε λοιπόν, ανάμεσα σε άλλους, Βρετανούς (Madmax και Ecotax), Κίμβρους (ας πούμε Δανούς), Σαρμάτες (ας πούμε Ρώσους), τις Αφρικανές πριγκίπισσες από το βασίλειο του Κους (περίπου Σουδάν), Γότθους, Λουζιτανούς, Νορμανδούς και βεβαίως Έλληνες. Οι διαφορές των γλωσσών τους εντοπίζονται και στις γραμματοσειρές στα μπαλονάκια: οι Κίμβροι έχουν κύκλο πάνω στο Α και γραμμή στο Ο, οι Σαρμάτες ανάποδα τα R, E, N όπως στο κυριλλικό αλφάβητο, οι Γότθοι και οι Έλληνες τις γνωστές γραμματοσειρές. Οι Έλληνες έχουν ονόματα που τελειώνουν σε -os, Purmerinos (αγνό μαλλί μερινός) και Calendos (λαϊκή ονομασία για το καμαμπέρ). Οι δυο Αφρικανές είναι σχεδιασμένες με πρότυπο τη Σερένα και τη Βένους Γουίλιαμς (έτσι τις προφέρω όταν γράφω ελληνικά) ενώ οι Σαρμάτες έχουν φρασεολογία σοβιετική, όπως εδώ που βλέπετε μια σκηνή σε ταβέρνα σε ένα ετάπ στο Τίμπουρ (Τίβολι) όπου ο Σαρμάτης δηλώνει πως το είχε υποψιαστεί πως ο Ρωμαίος αρματοδρόμος ήταν λακές του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού. Στην ίδια εικόνα βλέπουμε και τον πρόδρομο της πίτσας (pinsae), που βέβαια δεν ικανοποιεί τον Οβελίξ ο οποίος ζητάει αγριογούρουνα (sangliae, εκλατινίζοντας τη γαλλική λέξη), ενώ η γκαρσόνα αριστερά έχει τα χαρακτηριστικά της Σοφίας Λόρεν. Όπως θα δούμε πιο κάτω, υπάρχουν άφθονες αναφορές σε διασήμους. Ο Ρωμαίος αρματοδρόμος λέγεται Coronavirus, που είναι λογοπαίγνιο με το όνομα ενός ιού -στα ελληνικά λέγεται κοροναϊός, ονομασία που ίσως παραβιάζει τον νόμο (αν είναι νόμος) περί συνδετικού -ο-. Ο συνοδηγός του λέγεται Bacillus, κι αυτός είναι ο πραγματικός κακός της ιστορίας. Όταν βγάζει ο Κορονάβιρους τη μάσκα, δηλώνει πως λέγεται Testus Sterone, λογοπαίγνιο με την τεστοστερόνη -και βλέπουμε το πρόσωπό του που είναι σχεδιασμένο με πρότυπο τον Γαλλο πολυνίκη οδηγό αγώνων Αλέν Προστ. Ο Βάκιλλος τον απειλεί πως αν αποχωρήσει θα πρέπει να ξεχάσει τη βίλα του στο Κάπρι, και εκείνος απαντά Capri, c’ est fini, που είναι τίτλος μεγάλου γαλλικού σουξέ (1965) με τον Ερβέ Βιλάρ. Χορηγός στο ράλι είναι η εταιρεία Garum Lupus, που οι αφίσες της υπάρχουν παντού. Παρασκευάζει τον φημισμένο γάρο μάρκας Λούπους (Λύκος). Ο γάρος ήταν το απαραίτητο (κι ένα από τα λιγοστά) καρύκευμα αρχαίων Ελλήνων, Ρωμαίων και Βυζαντινών κι έτυχε να τον συζητήσουμε πρόσφατα στο ιστολόγιο. Φτιαχνόταν από ψάρια και εντόσθια ψαριών που αφήνονταν να μισοσαπίσουν και να ζυμωθούν. Δεν ακούγεται πολύ δελεαστικό, συμφωνώ, πάντως Ρωμαίοι και Βυζαντινοί το υπεραγαπούσαν και το πρόσθεταν σε πάρα πολλά εδέσματά τους. Όταν ο Αστερίξ και ο Οβελίξ έχουν ένα ατυχημα και σπάει η ρόδα τους, εμφανίζεται σαν από μηχανής θεός ο ιδιοκτήτης της Λούπους, που είναι βέβαια φτυστός ο Μπερλουσκόνι. Τους δίνει καινούργια ρόδα ζητώντας κάτι σε αντάλλαγμα. Τι ήταν το αντάλλαγμα, το βλέπουμε στο τέλος της περιπέτειας, όπου καθώς οι ήρωες επιστρέφουν στα πάτρια περνάνε δίπλα από ψηφιδωτές διαφημιστικές πινακίδες με το πρόσωπο του Οβελίξ και ένα φιαλίδιο με γάρο, και το σλόγκαν: Γάρος Λούπους – Έχει ξετρελάνει τους βαρβάρους. Αλλά δεν είναι ο Μπερλουσκόνι ο μόνος διάσημος Ιταλός που εμφανίζεται στο κόμιξ. Στο πανδοχείο όπου καταλύουν οι αγωνιζόμενοι κοντά στην Πάρμα, ο ιδιοκτήτης έχει τα σουσούμια του Λουτσιάνο Παβαρότι και το πρωί ξυπνάει τους πάντες τραγουδώντας Κικιρίκου. Προηγουμένως όμως έχει μια παρεξήγηση με τον Οβελίξ σχετικά με τον τρόπο σερβιρίσματος του ζαμπόν της Πάρμας: Μέχρι να πει ο ταβερνιάρης ότι το ζαμπόν είναι η σπεσιαλιτέ της περιοχής και το γεύονται σε πολύ λεπτές φέτες, ο Οβελίξ έχει καταβροχθίσει ολόκληρο το χοιρομέρι και ζητάει και άλλη μια… φέτα. Και μετά απορεί κι εξίσταται: Ζαμπόν σε φέτες; Αυτοί σε λίγο θα μας πούνε και για τυρί σε σκόνη! Δεν θα μπορούσε να λείπει και η Μόνα Λίζα, που εμφανίζεται να χαμογελάει μυστηριωδώς σ’ ένα παράθυρο καθώς περνάνε οι αρματοδρόμοι. — Δεν νομίζω πως καταλαβαίνει, λέει ο Αστερίξ. — Μήπως δεν μιλάει παρά μόνο ιταλικά; Το τέλος της κούρσας είναι στη Νάπολη και πλάι στη Νάπολη υπάρχει ο Βεζούβιος και η Πομπηία. Θα ήταν όμως αναχρονισμός να εμφανιστεί η ιστορική και καταστροφική έκρηξη του 79 μ.Χ. 130 χρόνια νωρίτερα (θυμίζω ότι η δράση του Αστερίξ τοποθετείται συμβατικά στο 50 π.Χ. ενώ η δολοφονία του Καίσαρα έγινε το 44 π.Χ.). Κι έτσι, οι δημιουργοί της περιπέτειας επινόησαν μια προηγούμενη έκρηξη, που φυσικά συνέβη ακριβώς τη στιγμή που περνούσαν από εκεί κοντά οι αρματοδρόμοι -κατά σύμπτωση, μάλιστα, μόλις πέρασε ο Ρωμαίος αθλητής ένας τεράστιος βράχος έπεσε μπροστά στο γαλατικό άρμα. Ο Οβελίξ φωναζοντας (στο προηγούμενο καρεδάκι) «έχω έναν αγώνα να κερδίσω», αρπάζει τον βράχο και τον επιστρέφει, φράζοντας μάλιστα το στόμιο του ηφαιστείου -και ταυτόχρονα λέει στον Ιντεφίξ να μην του φέρει αυτό που μόλις πέταξε. Και βέβαια, η περιπέτεια τελειώνει με το πατροπαράδοτο συμπόσιο, που έχει σε ένα βαθμό εμπλουτιστεί με εδέσματα από την Ιταλία, αν και πάντα τον κύριο ρόλο τον παίζουν τα αγριογούρουνα. Κι εδώ έκλεισε αυτή η παρουσίαση, που αναγκαστικά΄διέφερε από τις άλλες του Αστερίξ που κάνουμε στο ιστολόγιο αφού δεν έχει ακόμα ( ; – επιβεβαιώστε) κυκλοφορήσει η ελληνική έκδοση. Ελπίζω σε δυο μήνες να συνεχίσουμε με κάποια περιπέτεια του «κανόνα των 24», αρκεί να φιλοτιμηθείτε κι εσείς να σκανάρετε κάποια και να μου στείλετε (στο sarantπαπάκιpt.lu) το πιντιέφ. Σημειώνω ποιες περιπέτειες λείπουν * Ο Γαλάτης Αστερίξ * Αστερίξ μονομάχος * Η διχόνοια * Αστερίξ Ολυμπιονίκης * Γύρος της Γαλατίας * Αστερίξ και Νορμανδοί * Αστερίξ και η χύτρα * Οι δάφνες του Καίσαρα * Αστερίξ και οι Βέλγοι
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.