Μετάβαση στο περιεχόμενο

hapato

Νέα Μέλη
  • Περιεχόμενο

    5
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

Σχετικά με το μέλος hapato

  • Γενέθλια 06/08/1991

Πρόσφατοι Επισκέπτες Προφίλ

Το μπλοκ πρόσφατων επισκεπτών είναι απενεργοποιημένο και δεν εμφανίζεται σε άλλους χρήστες.

hapato's Achievements

Μόλις μπήκα

Μόλις μπήκα (1/9)

48

Συνολική φήμη στο GC

  1. Μιας και το αναλύσαμε τόσο, @Μενίγ Πουαγώ μπορείς να βάλεις ένα screenshot από τα χαρακτηριστικά του laptop σου; Δεξί κλικ στο "Ο Υπολογιστής μου" - > Ιδιότητες, εκεί τα γράφει. Η τελευταία έκδοση του Firefox για XP ήταν η 52, που βγήκε τον Μάρτιο του 2017 και πήρε ενημερώσεις ασφαλείας έως τον Ιούνιο του 2018. Οπότε μπορεί να υπάρχουν θέματα ασφαλείας που να μην επιλύονται.
  2. α. Κοίταξε μήπως δεν έχεις ενεργοποιήσει τη swap ή αν είναι ήδη ενεργοποιημένη να την αυξήσεις (πχ. από 1GB σε 3-4GB). Δεν είναι η τέλεια λύση γιατί η swap είναι ένα κομμάτι του σκληρού δίσκου που απλά το χρησιμοποιεί σαν επιπλέον RAM... μόνο που οι σκληροί δίσκοι είναι αργοί και μόλις αρχίσει να γράφει εκεί υπάρχει μείωση της απόδοσης. Βρήκα έναν οδηγό εδώ για Windows 7, 8: How to increase swap memory in Windows? β. Δοκίμασε Firefox μήπως χρησιμοποιεί λιγότερη μνήμη στην περίπτωση σου (ο Chrome έχει φήμη ότι καταβροχθίζει τη RAM) Πιο extreme λύσεις που απαιτούν λίγες τεχνικές γνώσεις: γ. Προσθήκη επιπλέον RAM. Πρέπει να βρεις πόσα dimm ("θύρες") παίρνει το laptop σου (1 ή 2), αν είναι ήδη και τα δύο γεμάτα ή έχεις κάποιο άδειο, τι μνήμη θες (υποθέτω DDR2 ή DDR3) και φυσικά αν το μοντέλο σου το υποστηρίζει ή έχει όριο σε κάποια GB κτλ. Δεν μπορώ να πω λεπτομέρειες γιατί είναι ανάλογα το μοντέλο. δ. Αντικατάσταση του σκληρού δίσκου με έναν SSD (πιο γρήγορη τεχνολογία). Θα έχεις καλύτερες αποδόσεις γενικά στο σύστημα (το boot και τα προγράμματα θα ανοίγουν γρηγορότερα) και ίσως η swap επίσης να τρέχει πιο γρήγορα οπότε όταν γράφει εκεί να μην χάνεις απόδοση. Ένας SSD 240GB ξεκινάει από 30€. Φυσικά θα πρέπει να ξαναεγκαταστήσεις Windows, προγράμματα... Πάντως σε laptop 10ετίας θα είναι και ο επεξεργαστής πιο αργός, το ίδιο και τα υπόλοιπα μέρη, οπότε δεν θα αλλάξει κάτι τρελό με τα παραπάνω. Μου κάνει εντύπωση βέβαια που δεν κολλάει σε Facebook και Youtube αλλά εδώ στο (πιο ελαφρύ) forum.
  3. Ακόμα καλοκαίρι είναι, μην ακούτε που σας λένε «καλό χειμώνα» όσοι επιστρέφουν. Το καλοκαίρι λοιπόν βάζουμε περισσότερες επαναλήψεις και αναδημοσιεύσεις απ’ό,τι συνήθως, αλλά τη σημερινή αναδημοσίευση δεν την διάλεξα επειδή βαριόμουν να γράψω άρθρο αλλ’ επειδή αναπτύσσει, πολύ εύστοχα πιστεύω, κάτι που κι εγώ είχα σκεφτεί. Στον γελοιογράφο/κομίστα Αρκά δεν έχουμε αφιερώσει άρθρο στο ιστολόγιο, αν και στο Φέισμπουκ τον έχω σχολιάσει κάμποσες φορές. Αγαπούσα πολύ τα σκίτσα του στη δεκαετία του 80, με ενθουσίαζαν λιγότερο στις δυο επόμενες δεκαετίες όταν (από το Σπουργίτι και μετά) είδα το χιούμορ του να στερεύει και το στριπάκι του πολλές φορές να εξαντλείται στην εικονογράφηση ήδη γνωστών ανεκδότων ή καλαμπουριών. Όμως υπήρχαν σωτήριες αναλαμπές όπως και καλοδιαλεγμένα θέματα. Άλλωστε, μεγάλωσε κι εκείνος (και όχι μόνο εκείνος, φευ). Ο Αρκάς απέφευγε πάντοτε την τρέχουσα πολιτική, τις κομματικές αντιπαραθέσεις, τις αναφορές στην επικαιρότητα. Μία μόνο φορά θυμάμαι σκίτσο δικό του επικαιρικό -το 1988-9, με τις αλλεπάλληλες διώξεις για το σκάνδαλο Κοσκωτά όταν μία φορά στην Πρώτη έφτιαξε πρωτοσέλιδο με τον Ισοβίτη και με το ποντίκι να λεει (στον Τόμπρα, ίσως) «Γιά περάστε!» Όμως ήταν πρωτοσέλιδο σκίτσο, όχι κόμικς -κι έμεινε άλλωστε μοναδικό στα χρονικά. Ως το 2015 ή το 2016, όταν ο Αρκάς στράφηκε ολομέτωπος ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μια κίνηση που σόκαρε αρκετούς από το παλαιό κοινό του αλλά βέβαια τον βοήθησε να αποκτήσει πολυπληθές νέο κοινό ιδίως από τότε που άρχισε να δημοσιεύει στο ρυπαρό Πρώτο Θέμα. Ο Αρκάς έκανε αμέτρητα ευθέως πολιτικά (και αντιΣύριζα) σκίτσα, και πρέπει να έχει την αμφίβολη τιμή να είναι ο μοναδικός στα χρονικά γελοιογράφος που τα σκίτσα του χρησιμοποιήθηκαν ευθέως από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι άλλοι γελοιογράφοι έχουν ασκήσει δριμύτατη κριτική σε κυβερνήσεις, αλλά αυτοί ήταν εξαρχής διακηρυγμένοι πολιτικοί γελοιογράφοι, τη δουλειά τους έκαναν. Ο Αρκάς εξήγησε κάποια στιγμή οτι απεχθάνεται ν’ασχολείται με την τρέχουσα πολιτική αλλά ήταν τόση η ανηθικότητα, η ανικανότητα κτλ. της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που αισθάνθηκε την ανάγκη να βγει από το καβούκι του. Δεν το βρίσκω πειστικό, διότι από το 1985 ως το 2015 δεν σκιτσάριζε στο Λουξεμβούργο. Αλλά το θέμα μου δεν είναι η αντιΣύριζα στροφή του Αρκά. Έγιναν οι εκλογές, έφυγε η κυβερνηση. Άλλοι γελοιογράφοι έκαναν το αυτονόητο, να αρχίσουν τώρα να ρίχνουν βέλη κατά πρώτο λόγο στη νέα κυβέρνηση. Ο Πετρουλάκης αυτό έκανε, με αποτέλεσμα οι φανατικοί δεξιοί που διαβάζουν Καθημερινή να ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι. Πιο συνετός, ο Χαντζόπουλος κάνει υπαινικτικότερη κριτική. Ο Αρκάς σε πρώτη φάση επέστρεψε στα μη πολιτικά σκίτσα: μήνες και μέρες, σκάκι, χοντροί, ζευγάρια, ο Χάρος. Κάποια από τα σκίτσα για χοντρές γυναίκες ενόχλησαν πολύ αρκετούς (ναι, υπήρξε η Χοντρή του Θησαυρού αλλά έχουν περάσει και 60 χρόνια από τότε) αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μου. Το θέμα μου είναι το τελευταίο άλμπουμ του Αρκά, που το δημοσιεύει καθημερινα εδώ και δέκα μέρες περίπου, και η δριμύτατη επίθεσή του στις υποτιθέμενες υπερβολές της «πολιτικής ορθότητας», στην πραγματικότητα επίθεση σε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Θα ρωτήσετε: δεν υπάρχουν υπερβολές και ακρότητες του κινήματος της πολιτικής ορθότητας ή των παρακλαδιών του όπως το MeToo; Θα απαντήσω ότι είναι αντιστροφή της πραγματικότητας να γίνεται λόγος για τέτοιες υπερβάσεις σε μια χώρα όπου η γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού θεωρείται καταρχήν ένοχη προκλησης, όπου δημοσιογράφος χλεύασε χυδαία γνωστόν γκέι συγγραφέα αλλ’ εξακολουθεί να έχει εκπομπές, όπου ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας είναι ανέφικτο όραμα, όπου κυκλοφορεί το Μακελειό. Δεν γράφει στο Λουξεμβούργο ο Αρκάς, ξαναλέω, ούτε στη Νέα Υόρκη. Mου φαίνεται μάλιστα ότι με το τελευταίο του ιδίως άλμπουμ έχει υποκύψει στη σαγήνη ενός όψιμου κωλοπαιδισμού. Όπως το παιδί των πέντε χρονών που προκαλεί τους μεγάλους λέγοντας «σκατά, χέζω» και άλλα τέτοια «κακά λόγια», θέλοντας να δει μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει χωρίς να αντιδράσουν, ο Αρκάς σκαρφίζεται ολοένα και πιο γκροτέσκες μορφές αντιστροφής της πραγματικότητας. Έχει άλλωστε ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιδρούν οι θαυμαστές του Αρκά σε κάθε νέο σκίτσο του. Κυριαρχούν οι γηπεδικές επευφημίες όπως «Δώσε πόνο» ή «Γλέντα τους Αρκά» ή οι ακόμα πιο απερίφραστες κραυγές ενάντια σε «δικαιωματάκηδες» που «θέλουν να θεωρηθεί ομαλό το κάθε τι ανώμαλο». Θα έλεγε κανείς, κοινό του Σεφερλή. Δείγμα γραφής: Και δεν είναι ο μόνος που προωθεί αυτή την ατζέντα. Εναντίον της υποτιθέμενης κυριαρχίας της κορεκτίλας, του ορθοπολιτικού Μεσαίωνα, ξιφουλκεί συχνά ο Τάκης Θεοδωρόπουλος καθώς και άλλοι ακόμα πιο ανόητοι σαν τον Σάκη Μουμτζή. Οπότε, υπάρχει θέμα. Αλλά είπα πολλά. Δίνω τον λόγο στον Γιάννη Μπαμπούλια (εδώ η αρχική δημοσίευση) και μετά προσθέτω καναδυό πράγματα ακόμα. Πριν από μερικές μέρες, βλέποντας το παραπάνω σκίτσο του Αρκά, του κατά πάσα πιθανότητα πιο γνωστού Έλληνα σκιτσογράφου όλων των εποχών, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την μεταμόρφωση που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι η πολιτική του τοποθέτηση που υπό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έγινε σχεδόν αποκρουστικά κομματική υπέρ της ΝΔ — αυτό είναι προσωπική επιλογή του καθενός, με το βάρος και την ευθύνη να τα επωμίζεται ο ίδιος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο συγκεκριμένο σκίτσο, ήταν ότι αποτελούσε μια Σεφερλίδια παραλλαγή αντίστοιχων “χιουμοριστικών” memes όπως αυτά που κυκλοφορούν στα δίκτυα της λεγόμενης Alt-right. Έγραψα λοιπόν στο τουίτερ, σε μια απόπειρα παλαιο-Αρκάδιου χιούμορ, “Αν ερχόταν πριν μερικά χρόνια κάποιος και μου έλεγε ότι ο Αρκάς θα γινόταν ο μπροστάρης της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα, θα έπαιρνα το 100.” Με αφορμή αυτό το σχόλιο, ο Αντώνης Γαλανόπουλος (Υποψήφιος Διδάκτωρ, με ειδίκευση στα Discourse Theory, Populism/Anti-populism, Psychoanalysis) έγραψε ένα σχόλιο στο Facebook το οποίο αργότερα έγινε κείμενο για την σελίδα Parallaximag και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Στο κείμενο ο Γαλανόπουλος αναλύει σε περισσότερο βάθος το γιατί ακριβώς μπορεί ο Αρκάς όντως να θεωρηθεί ως πρεσβευτής της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το κείμενο μαζί με τα σκίτσα που παραθέτει: “Μερικά από τα κεντρικά χαρακτηριστικά της Alt-Right ρητορικής είναι η προώθηση μιας ατζέντας που υπερασπίζεται την ανωτερότητα της λευκής φυλής (white supremacy), την λευκή ταυτότητα, και μάλιστα την λευκή ανδρική ετεροφυλοφιλική ταυτότητα, η επίθεση στο φεμινιστικό και το ομοφυλοφιλικό κίνημα μέσω μιας διακωμώδησης που παρουσιάζει τα δυο κινήματα ως καρικατούρες δίχως περιεχόμενο καθώς και η κριτική στις θεωρίες κοινωνικού φύλου (βλέπε τα λεγόμενα anti-gender movements). Προφανώς και το μεταναστευτικό ζήτημα είναι υψηλά στην ατζέντα της Alt-Right.” “Το Alt-Right κίνημα έχει μια -ας την πούμε- πολιτιστική διαστάση. Θέλει να φτιάξει μια ποπ κουλτούρα, να επηρεάσει τις κοινωνικές νόρμες, να διευρύνει τα όρια του αποδεκτού στην δημόσια σφαίρα. Φαίνεται πως βρήκε λοιπόν τον εκφραστή της στην Ελλάδα.” Λέει αλλού ο Γαλανόπουλος, και συμφωνώ απόλυτα. Από όταν δημοσιεύτηκε το κείμενο, έχω λάβει αρκετά σχόλια από οπαδούς προφανώς του Αρκά στο στύλ “βέβαια, με όποιον διαφωνούμε τον λέμε φασίστα και ρατσιστή”. Όταν παρατήρησα ότι ο συγκεκριμένος χρήστης είχε αλλού στο timeline του τον όρο “γυφτοσκοπιανός” πχ και του είπα να μου κάνει τη χάρη, με κατηγόρησε ότι πάσχω από έλλειψη “ανοχής”. Ήμουν δηλαδή εγώ ο φασίστας, επειδή αποκαλώ τους ρατσιστές και φασίστες ως τέτοιους, και δεν τους αφήνω να εκφραστούν ελεύθερα όπως είναι το δικαίωμα τους. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει ότι έχω υποχρέωση να σε ακούσω. Επίσης σημαίνει ότι αν λες ρατσιστικά πράγματα, μπορώ να σε πω ρατσιστή εξασκώντας την δική μου ελευθερία του λόγου. Η απαίτηση να μπορεί κάποιος να εκφράζεται με τέτοιους όρους και να μην τον αποκαλούν όπως του αρμόζει είναι πραγματικά από άλλη διάσταση. Μέσα από αυτό το παράδειγμα άρχισα να σκέφτομαι την έκταση που έχει πάρει πια η “κλοπή” της γλώσσας που επιχειρείται από την αντιδραστική και την άκρα δεξιά σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή την πραγματικά τερατώδη προσπάθεια να υφαρπάξουν την έννοια πχ της ανοχής στο διαφορετικό και να την μετατρέψουν σε “ανοχή” για ρατσιστικές και μισογύνικες απόψεις να εκφράζονται ελεύθερα, και στην πορεία να βαφτίσουν τους εαυτούς τους ως “θύματα της πολιτικής ορθότητας”. “Ελευθερία του λόγου” για αυτούς ορίζεται το να προσβάλλεις όποτε θες και από δημόσιο βήμα την LGBT κοινότητα, το φεμινισμό, τους χοντρούς. Αλλά αυτή η “ελευθερία” δεν ισχύει όταν τους αποκαλείς αυτό που είναι: ρατσιστές και φασίστες. Ο Όργουελ θα γυρνάει στον τάφο του (συμπτωματικά, είμαστε στα 70 χρόνια από την έκδοση του 1984). Το φαινόμενο αυτό φυσικά το έβλεπα για πολλά χρόνια να λαμβάνει χώρα στο εξωτερικό, με πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα (αποκορύφωμα του η εκλογή του Donald Trump το 2016). Τελικά έφτασε και στην Ελλάδα — με κάποια καθυστέρηση ομολογουμένως. Όμως είναι πραγματικά τραγικό το πόσο ενώ είναι εισαγόμενο και ξένο, ταυτόχρονα μοιάζει και τόσο οικείο. Κι αυτό γιατί ήταν πάντα μαζί μας. Το ερώτημα είναι φυσικά τι μπορείς να αντιπαραθέσεις σε αυτή τη λογική; Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους και το άσπρο γίνεται μαύρο, αναρωτιέσαι αν μιλάτε καν την ίδια γλώσσα. Κι ακριβώς αυτό είναι το όπλο τους: δεν μπορείς να πεις κάτι γιατί έχεις να κάνεις με μια τεχνολογία εξουδετέρωσης του νοήματος και της γλώσσας. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο και το μεγάλο κόλπο. Ξεκίνησε με το rebranding της “κοινής λογικής” ως εργαλείο για την προώθηση των πιο αντιδραστικών ενστίκτων της Ελληνικής κοινωνίας. Εντελώς τυχαία η “κοινή λογική” όπως προωθήθηκε στην Ελλάδα είναι υπερ-συντηρητική και εναντίον των μεταναστών πχ. Τώρα διεκδικεί την “ελευθερία του λόγου” ώστε να προσβάλει και να μειώσει και να δείξει την δική της ανωτερότητα. Είναι μια λογική λούμπεν, που απευθύνεται στον κατώτερο κοινό παρανομαστή. Πως διαφέρει αυτό από ότι γινόταν πάντοτε, και εξακολουθεί να συμβαίνει σήμερα; Υπό αυτό το φως, ο Αρκάς πλέον — και ειδικά μέσα από το FB — δεν είναι απλά ένας σκιτσογράφος: είναι ένας thought-leader θα λέγαμε, που μαζεύει γύρω του ένα κομμάτι της κοινωνίας που νιώθει “αδικημένο” κι ας είναι η “λογική” του και τα “αστεία” για ξανθιές και χοντρούς η απόλυτα κυρίαρχη κουλτούρα. Είναι ένας λιγότερο edgy Milo Yiannopoulos. Κι αυτό είναι, για να μην κρύβουμε λόγια, επικίνδυνο. Κουμπώνει με το κλίμα της πλέον άκρατης δεξιάς υστερίας για το Μακεδονικό και άλλα ζητήματα. Κι ας θυμίζει λίγο η γραμμή του ένα αστείο από το American Dad, όπου ο πρωταγωνιστής λέει “Μου λείπουν οι παλιές καλές εποχές, τότε που οι λευκοί άντρες είχαν όλη την εξουσία, κι όχι απλά την περισσότερη από αυτή”. Γιατί δεν είναι αστείο. Το “χιούμορ” του Αρκά είναι επί της ουσίας μια παλιννόστηση της καφρίλας (που ποτέ δεν έφυγε, ξαναλέω) που μοιράζει συχωροχάρτια, που σου λέει μαλακά στο αυτί “όχι, δεν είσαι εσύ ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι”. Που λέει ότι η πολιτική ορθότητα είναι απλά καπρίτσιο και “δεν μπορούμε πια να κάνουμε ένα αστείο;”. Σου λέει ότι απειλείσαι, δε σε αφήνουν να μιλήσεις, θα τους αφήσεις; Με λίγα λόγια, είναι μια τεχνολογία εκφασισμού. Μέσα της οι λέξεις πια δεν σημαίνουν αυτό που λένε, μετατρέπουν τα κοινωνικά κινήματα σε καρικατούρες, τις γυναίκες σε υστερικές σκύλες κτλ. Είναι η αποθέωση του φαύλου και του εύκολου χιούμορ κι ένας τρόπος για κάποιους να νιώσουν λίγο ανώτεροι. Ας μην φοβόμαστε να πούμε καθαρά το τι συμβαίνει, γιατί προελαύνει ο φασισμός και ο απολυταρχισμός σε όλο τον κόσμο πλέον. Οι ισχυροί, ακόμη και δισεκατομμυριούχοι, προσπαθούν μας πείσουν ότι δεν έχουν καμία δύναμη αλλά ότι είναι οι ίδιοι θύματα. Προσπαθούν μας πείσουν πως “Αυτά που βλέπετε και αυτά που διαβάζετε, δεν είναι αυτά που συμβαίνουν”, όπως είπε ο Trump. Κι αυτό δίνει ο Αρκάς στον κόσμο του. Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που θέλει τον Αρκά να “μοιράζει πόνο”. Βλέπουν ότι χτυπάει τους κάτω, αυτούς που, στο μυαλό τους, έχουν σηκώσει κεφάλι: τις γυναίκες, τους φτωχούς, τους αδύναμους. Χαίρονται με αυτό γιατί κατα τ’άλλα νιώθουν ριγμένοι που δεν μπορούν να πουν τη γυναίκα στο δρόμο πατσαβούρα (κι ας τη λένε). Θέλουν να κλοτσήσουν τον χοντρό γείτονα. Πιστεύουν όντως πως αυτοί είναι οι μόνοι πια που δεν μπορούν να εκφραστούν όπως θέλουν. Στο μυαλό τους, είναι ήδη 2+2=5. Κι ο Αρκάς είναι ο Μπαμπάς τους. Κλείνοντας, παραθέτω λινκ προς ένα άρθρο της Λάιφο με κάποιες εύστοχες επισημάνσεις. Τέλος, από τον John Antóno μια «πολιτικά μη ορθή» απάντηση στον Αρκά. Δίστασα να τη βάλω, διότι δεν μ’ αρέσουν οι παραλληλισμοί με τους Ναζί. Αλλά «στη σάτιρα δεν υπάρχουν όρια», έτσι δεν είναι; Link για το άρθρο
  4. Φέρεται να είπε ψέματα για τον αποκλεισμό του απ’ το FB, και βρήκε ως εχθρό την… πολιτική ορθότητα Όταν ο Αρκάς το παράκανε με κάποια σκίτσα του πριν από κάμποσο καιρό και κάποιοι του ασκούσαν κριτική, τους αποκαλούσε κομπλεξικούς και έλεγε ότι ασκεί κριτική στην εκάστοτε εξουσία. Έχει περάσει περισσότερο από ένας μήνας από τότε που η εξουσία άλλαξε χέρια και, ως δια μαγείας, ξέχασε να σατιρίσει την νέα εξουσία. Εκτός και εάν για τον Αρκά η εξουσία της χώρας είναι η πολιτική ορθότητα, την οποία μάχεται σαν να προκάλεσε όλα τα δεινά της χώρας. Το να μην έλκεται ιδιαίτερα ένας γελοιογράφος από την πολιτική ορθότητα έχει κάποια βάση, καθώς του περιορίζει τα πεδία που μπορεί να ασκήσει το χιούμορ του. Το να καυτηριάζει τις υπερβολές που μερικές φορές υπάρχουν σε αυτήν, είναι λογικό. Αλλά το να επιδίδεται σε ένα ανελέητο πόλεμο εναντίον της πολιτικής ορθότητας, λες και είναι από τα χειρότερα πράγματα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, δεν έχει απολύτως καμία λογική. Για παράδειγμα, το να γελοιοποιεί την έννοια του αυτοπροσδιορισμού, ο οποίος μπορεί να έχει πολλές μορφές (εθνικός, έμφυλος, σεξουαλικός κλπ) είναι ντροπή, καθώς πρόκειται για ένα σημαντικό ιστορικό και κοινωνικό επίτευγμα. Ο αυτοπροσδιορισμός δεν είναι για για να γελάμε μαζί του, αλλά θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που υφίσταται. Λογική δεν έχει και το να δημιουργεί συνεχώς σκίτσα στα οποία σατιρίζει δήθεν την πολιτική ορθότητα, εφευρίσκοντας δικές του εκφάνσεις της πολιτικής ορθότητας που ούτε στην πιο ακραία της μορφή δεν υφίστανται! Ουσιαστικά το παραδέχεται και μόνος του ότι στόχος του πλέον δεν είναι η εξουσία, ορίζοντας ποιον θα έχει απέναντί του στη σάτιρα: Ο Αρκάς μοιάζει να έχει χάσει τη μπάλα. Πέρα από την αλλαγή του στόχου της σάτιράς του, από το ύφος των σκίτσων του πηγάζει μία διχαστική νοοτροπία, η οποία αποτυπώνεται στους θαυμαστές του. Πλέον, οι περισσότεροι θαυμαστές του δεν σχολιάζουν την ουσία των σκίτσων, αλλά γράφουν σχόλια του τύπου «Γλέντα τους», «Δώσε πόνο» και γενικά έχει αναπτυχθεί μια ποδοσφαιρική -γηπεδική για την ακρίβεια- νοοτροπία. Τέλος, όλοι θα ακούσατε για τον αποκλεισμό της σελίδας του Αρκά στο Facebook, επειδή «κάποιοι με μίζερη ύπαρξη» έκαναν αναφορές στη σελίδα. Τι έγινε στ’ αλήθεια με τη σελίδα του Αρκά, και πώς ανέβασε status ενώ τον «μπλόκαραν»; Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι τέτοιοι είδους αποκλεισμοί δεν επιβάλλονται εξαιτίας αναφορών από χρήστες, αλλά λόγω αναγνώρισης ανάρμοστου υλικού (σκίτσων με γυμνό) από το Facebook. Μάλιστα, οι διαχειριστές της σελίδας ενημερώνονται για τον ακριβή λόγο που επήλθε ο αποκλεισμός. Εάν ισχύει ο παραπάνω ισχυρισμός, τότε πρόκειται για τον απόλυτο ξεπεσμό του Αρκά, ο οποίος χρησιμοποίησε μια ποινή του Facebook για γυμνό για να παρουσιαστεί ως θύμα που φιμώνεται από τους επικριτές του. Αναλυτικά η τεκμηριωμένη εξήγηση που δημοσίευσε στο Facebook o Αντώνης Ηλιάδης ~ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ «ΠΟΙΝΗΣ» ~ […]Οι διαχειριστές εξήγησαν ότι το φέισμπουκ τούς επιτρέπει να κάνουν δημοσιεύσεις, απλώς αυτές οι δημοσιεύσεις δεν θα εμφανίζονται στις Ενημερώσεις (Newsfeed) των φόλοουερς της σελίδας. Παρέθεσαν, δε, πάλι σε σχόλιο -με κόπι/πέιστ, και έχει σημασία αυτό, θα δούμε στη συνέχεια γιατί- την αιτιολόγηση που έλαβαν από τους υπεύθυνους του φέισμπουκ: «Έχουν επιβληθεί περιορισμοί στο ARKAS -The Original Page. Οι ιστορίες από τη Σελίδα σας δεν εμφανίζονται στις Ενημερώσεις. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε δραστηριότητες από τη Σελίδα σας που δεν συμμορφώνονται με τις πολιτικές του Facebook. Αυτός ο περιορισμός είναι προσωρινός και λήγει στις Σάββατο, 17 Αυγούστου 2019 στις 11:47 μ.μ.». Ξεκινώντας: πράγματι, υπάρχει τέτοιος περιορισμός (να μπορείς δηλαδή να δημοσιεύσεις, αλλά οι αναρτήσεις σου να μην φτάνουν στις Ενημερώσεις των φόλοουερς) και πράγματι πιθανότατα έχει επιβληθεί στην σελίδα τού Αρκά. Το θέμα είναι ότι ο συγκεκριμένος περιορισμός, η συγκεκριμένη ποινή, ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΝΑΦΟΡΩΝ, όπως ανακοινώνουν οι διαχειριστές τής σελίδας στην αρχική ανάρτηση. Όταν υπάρχουν μαζικές αναφορές και γίνει έλεγχος και διαπιστωθεί πρόβλημα, τότε η ποινή είναι μπαν για χι χρονικό διάστημα (όπου μπαν, βλέπε: δεν μπορείς καν να δημοσιεύσεις). Η ποινή του περιορισμού που επιβλήθηκε στον Αρκά μπορεί να επήλθε ως αποτέλεσμα αυτόματης αναγνώρισης ανάρμοστου υλικού από την πλατφόρμα (το τί θεωρεί ανάρμοστο υλικό η πλατφόρμα -ρώγες, γυμνό, κτλ.- είναι μια άλλη, τεράστια κουβέντα). H μίλιον ντόλαρ κουέστιον, λοιπόν, είναι: η σελίδα του Αρκά είχε αναρτήσει πρόσφατα κάποιο τέτοιο, πιθανώς ανάρμοστο (κατά την κρίση και την πολιτική της πλατφόρμας, πάντοτε) υλικό; Η απάντηση είναι: ΝΑΙ. Τις προηγούμενες ημέρες η φβ-σελίδα του Αρκά είχε δώσει λινκ για τα δύο πιο πρόσφατα κινούμενα σκίτσα του δημιουργού από την επίσημη ιστοσελίδα του. Πρόκειται για αυτά: (hapato note: τα έβαλα σε spoiler λόγω ελαφρού NSFW) Ξανατονίζω: είναι τα δύο πιο πρόσφατα και τα δημοσίευσαν οι διαχειριστές τις προηγούμενες δυο μέρες και εδώ, στο φέισμπουκ. Όπως γνωρίζουμε όλοι, όταν δημοσιεύεις κάποιο λινκ εδώ μέσα, δημιουργείται ένα αυτόματο preview. Για την περίπτωση του πρώτου κινούμενου σκίτσου, που το είδα με τα μάτια μου, το preview που δημιουργήθηκε ήταν το ζευγάρι που έκανε σεξ στο κρεβάτι (για την ανάρτηση που πιθανώς έγινε για το [β] σκίτσο δεν έχω άποψη, δεν την είδα). Αν ψάξετε αυτή τη στιγμή στο τάιμλάιν του Αρκά, δεν θα βρείτε τις αναρτήσεις με τα λινκ για κανένα από τα δύο αυτά πιο πρόσφατα κινούμενα σκίτσα, οι οποίες αναρτήσεις, όμως, ξαναλέω έγιναν τις προηγούμενες μέρες. Εγώ, επαναλαμβάνω, είδα με τα μάτια μου την ανάρτηση για το πρώτο πριν δύο μέρες (πιθανώς να πετύχατε κάποια από τις δύο και όσοι από εσάς παρακολουθείτε την δραστηριότητα της σελίδας του Αρκά). Ταυτόχρονα, υπάρχουν ακόμα οι αναρτήσεις για τα αμέσως επόμενα πιο πρόσφατα κινούμενα σκίτσα. Επομένως, οι αναρτήσεις που έδιναν το λινκ για τα δύο πιο πρόσφατα «ανάρμοστα» σκίτσα στο σάιτ αφαιρέθηκαν. Ήδη αντιλαμβάνεστε πού οδηγεί αυτό το νήμα: οι αναρτήσεις δεν αφαιρέθηκαν από τους διαχειριστές της σελίδας του Αρκά, αλλά από το φέισμπουκ, επειδή το φέισμπουκ αναγνώρισε στο preview κώλο, βυζιά, και σεξ (απαραίτητη σημείωση: όσοι αναρωτιέστε αν οι πολιτικές αυτές εφαρμόζονται και σε σκίτσα ή κινούμενα σχέδια, και όχι μόνο σε κανονικό, ανθρώπινο γυμνό, δοκιμάστε να αναρτήσετε εδώ μέσα hentai porn). Εικάζω, επιπλέον, ότι η αφαίρεση αυτή συνοδεύτηκε από το μήνυμα στους διαχειριστές ότι θα επιβληθεί περιορισμός της ορατότητας των αναρτήσεών τους για διάστημα μιας εβδομάδας. Εδώ κάπου αρχίζει το πράγμα να γίνεται ενδιαφέρον. Ο περιορισμός που επιβλήθηκε στην σελίδα του Αρκά, κατά 99% ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ με αναφορές από «κάποιους που προσπαθούν να δώσουν νόημα στην μίζερη ζωή τους». Κατά 99% οφείλεται σε «ανάρμοστο» υλικό που εντόπισε η πλατφόρμα. Και στην ειδοποίηση που έστειλαν στους διαχειριστές, θα υπάρχει η επεξήγηση ως προς το για ποιά ανάρτηση επιβλήθηκε ο περιορισμός. Δηλαδή: ΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΞΕΡΟΥΝ. Και εδώ έρχεται η σημασία του κόπι/πέιστ, με το οποίο ενημέρωσαν τους φίλους τους: με κόπι/πέιστ δίνουν μόνο το κείμενο της ειδοποίησης. Αντιθέτως, ένα σκρήνσοτ της ειδοποίησης που έλαβαν, θα έδειχνε σε όλους μας συνολικά τί ακριβώς έχει παιχτεί (με αναφορά σε αναρτήσεις, κτλ). Εν κατακλείδι, οι διαχειριστές τής σελίδας του Αρκά χρησιμοποιούν έναν περιορισμό που ΞΕΡΟΥΝ ότι τους επιβλήθηκε αυτόματα για υλικό που ανέβασαν πρόσφατα, με σκοπό να παρουσιαστούν ως θύματα που δέχονται αναφορές από εχθρούς. Πρόκειται για χυδαία υποτίμηση της νοημοσύνης πρώτ’ απ’ όλα των φανς του Αρκά και των φόλοουερς της σελίδας. (…) [UPDATE: Οι αναρτήσεις με τα λινκ προς τα «άσεμνα» κινούμενα σκίτσα στην ιστοσελίδα του Αρκά έχουν εμφανιστεί ξανά στο τάιμλάιν της φβ-σελίδας του. Εδώ για το [α]: https://bit.ly/2H0YfPy. Εδώ για το [β]:https://bit.ly/2KCFeUw. Το [β] είναι η αμέσως προηγούμενη ανάρτηση πριν από την ανακοίνωση των διαχειριστών περί αναφορών. Το [α] δημοσιεύτηκε λίγο νωρίτερα από το [β], την ίδια μέρα. Μένει να δούμε αν με την επαναφορά των αναρτήσεων, υπάρξει πιθανώς και κάποια ανακοίνωση από τους διαχειριστές περί άρσης του περιορισμού.] [UPDATE 2: οι διαχειριστές πόσταραν από την σελίδα ότι επανήλθαν κανονικά: Ο Αρκάς πήρε ένα boost δημοσιότητας για να διατηρηθεί στην επιφάνεια, τα φιλικά προς αυτόν μέσα τσίμπησαν και αναπαρήγαγαν πρόθυμα το παραμύθι των αναφορών και της θυματοποίησης, καλλιεργήθηκε κλίμα αγώνα απέναντι στα κακά τρολ, τέλος καλό, όλα καλά, πάμε γι’ άλλα τώρα. Αν στο αρχικό ποστ εξέφραζα εικασίες -εύλογες μεν, εικασίες δε-, πλέον με την άρση του περιορισμού, είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι ισχύουν όλα ακριβώς: δεν υπήρχαν αναφορές από τρολ, το φέισμπουκ απέσυρε προσωρινά κάποιες πρόσφατες αναρτήσεις με γυμνό και με (διαφαινόμενο) σεξουαλικό περιεχόμενο για να τις ελέγξει, έστειλε ειδοποίηση στους διαχειριστές, ταυτόχρονα έλεγξε και βρήκε ότι οι αναρτήσεις είναι χιουμοριστικές/σατιρικές άρα δεν υπόκεινται στους περιορισμούς της πολιτικής της πλατφόρμας (“Restrictions on the display of sexual activity also apply to digitally created content ***unless it is posted for educational, humorous or satirical purposes***, βλ. εδώ), επανέφερε τις αναρτήσεις αφού συμμορφώνονται με τους κανόνες λειτουργίας και επανήλθε κανονικά και η σελίδα… Link για το άρθρο
  5. Το νέο σκίτσο του Αρκά δεν μας προβληματίζει τόσο όσο τα σχόλια των θαυμαστών του. Νόμιζες πως κάθε χρόνο ο γνωστός Θεσσαλονικιός δικηγόρος που μιλούσε περί «Φαλαινών στις παραλίες» θα ήταν εκείνος που θα σου υπενθύμιζε πως στην χώρα μας είναι ακόμα ακατόρθωτο να μην κρίνεις τον άλλο για την εμφάνισή του και με τα στάνταρ που εσύ υποκειμενικά κρίνεις ως φυσιολογικά; Λάθος έκανες. Φέτος το ζήτημα πάχος, την τυραννία της ζυγαριάς και την όποια ανασφάλεια μπορεί να νιώθουμε σε σχέση με το σώμα μας ήρθε να ενισχύσει μία ανάρτηση του Αρκά (και ακόμα περισσότερα δεκάδες σχόλια που ακολούθησαν). Ο γνωστός σκιτσογράφος ετοιμάζει μία νέα σειρά σκίτσων με γενικό τίτλο «Χοντρά αστεία» και προετοίμασε το έδαφος, αναρτώντας ένα από αυτά στο Facebook και προειδοποιώντας: «Έρχεται! Πολιτικά ορθοί, ετοιμάστε την πυρά!». Η λεζάντα δεν είναι διόλου τυχαία, όπως κατάλαβες, καθώς λειτουργεί στο να ταυτιστεί όποιος δε μοιράζεται μία ίδια «χοντροκομμένη» για να μιλήσω στην ίδια γλώσσα, αίσθηση του χιούμορ, όποιος θεωρεί το ότι τα αστεία με βάση τη διαφορετικότητά του άλλου, την εμφάνισή του, τα κιλά του, το ύψος του, τα μαλλιά του, τα μάτια του, τον αγκώνα του, είναι εύκολα και παλιακά, με κάποιον εμμονικό τύπο με την πολιτική ορθότητα που ψάχνει την παραμικρή αφορμή να ξεσπαθώσει. Δεν είναι όμως ζήτημα εμμονής. Δεν είναι ζήτημα λογοκρισίας και περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης. Είναι ζήτημα διάκρισης μεταξύ του πραγματικά αστείου και του πασέ. Πάνω από όλα αυτό το τελευταίο. Η πολιτική ορθότητα (και όσοι μιλάμε) γι' αυτή είναι ζήτημα που προέκυψε από την ανάγκη να αφήσουμε το παρελθόν εκεί που ανήκει, να πάμε παρακάτω, να εξελιχθούμε, να μη μαθαίνουμε σε μία ακόμα γενιά που δεν έχει αναπτύξει την κριτική της σκέψη, ότι είναι ok να «πειράζεις» και να «αστειεύεσαι» με οποιονδήποτε δε μοιάζει στη μάζα, με οποιονδήποτε διαφορετικό. Εξάλλου τα αστεία αυτά, περί εμφάνισης, πάντα υπήρχαν σε έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στο έργο του Αρκά το οποίο ως έφηβη διάβαζα κι εγώ, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Απλά, ιδανικά, περιμένουμε από τους καλλιτέχνες που θεωρούνται οξυδερκείς, να εξελίσσονται αντί να καταφεύγουν στις εύκολες, και πλέον, ευτυχώς λόγω εποχής, κατακριτέες λύσεις. Καθώς το νέο άλμπουμ δεν έχει εκδοθεί ακόμα, εύχομαι και ελπίζω ο Αρκάς να με διαψεύσει και ως "πολιτικά ορθή" να παραδεχτώ πώς είναι ανάμεσα σε αυτούς τους οξυδερκείς καλλιτέχνες που αγαπώ να βλέπω να προχωράνε. Ακόμα πιο ανησυχητικό όμως από το πρώτο αυτό σκίτσο και τη λεζάντα, ενός σκιτσογράφου που δουλειά του είναι, μπορεί εκείνος να διαλέξει οτιδήποτε θεωρεί αστείο για να το σατιρίσει και απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική να προτάξει την εποχή της πολιτικής ορθότητας αν θέλει, είναι το γεγονός ότι οι διαδικτυακοί του φίλοι -και όχι μόνο- μπήκαν στη διαδικασία να σχολιάσουν τη φωτογραφία με τρόπο που επιβεβαιώνει ακριβώς όσα σου έγραψα πιο πάνω. Μερικά από αυτά στα παραθέτω παρακάτω: «Ντροπή, δε φτάνει που έχουν τα χάλια τους οι χοντρές, έχουμε και τον Αρκά να κάνει πλάκα» «Τι πρόβλημα μπορεί να έχουν οι χοντρές αφού όλες έχουν γκόμενους. Μια διάβασα έχει τρεις. Αλίμονο στα μοντέλα». «Ότι τους κάνεις χιούμορ τους πειράζει. Το να είναι πιο γεμάτοι από έγκυο ρινόκερο προφανώς όχι. Καμία αιδώς. Πέστα Αρκά!» «Ε ρε γλέντια με τις φεμινίστριες που έχουν να γίνουν. Να είσαι αμείλικτος Αρκά. Βάλε και λίγη τρίχα στη μασχάλη να δεις για πότε θα έχεις 200 χιλιάδες σχόλια από τις μπόγλες». «Πλέον αν πεις τη χοντρή χοντρή και τον φούστη φούστη είσαι ρατσιστής, είσαι σεξιστής, κάνεις bodyshaming και όλες αυτές τις ηλίθιες προοδευτικές π@π@ριές. Κάπου στο τέλος των 90's και στα μέσα του 2000 γίναμε ευαισθητούληδες που πλέον δε λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τουλάχιστον μπροστά στους άλλους ή στο ίντερνετ. Τα λέμε μόνο στο κολλητό/η και στον κοσμο το παίζουμε Παναγίες κάτι σαν τις θρήσκες γιαγιάδες». «Εντωμεταξύ όλοι οι θιγόμενοι με τα χοντρά αστεία του Αρκά, ξεραίνονται στα γέλια αν δουν σε μια ελληνική ταινία κανένα κεκέ η γκέι...» «Σχόλια από φεμινίστριες σε 3,2,1...» Οι φεμινίστριες όπως καταλαβαίνεις, παντού χωράνε, και πάντα για κάποιους είναι απαραιτήτως οι γυναίκες που δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους και κατά κανόνα είναι άσχημες (νομίζω αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα πάθαιναν σοκ αν συνειδητοποιούσαν πως και ένας άνδρας μπορεί να χαρακτηρίζεται φεμινιστής αν το θέλει). Όλα τα στερεότυπα μαζεμένα σε λίγες λέξεις. Επίσης δεν έλειψαν και άλλοι που όταν κάποιοι τόλμησαν να μιλήσουν για το πως η παχυσαρκία θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ασθένεια (η Αμερικανική Ιατρική Ένωση την έχει αναγνωρίσει ως τέτοια από το 2013) πέρασαν στην αντεπίθεση. Και συνεχίζω «Με τους χοντρούς γελάμε γιατί τρώνε ασταμάτητα και κάνουν κακό στην υγεία τους. Και από κάθε Δευτέρα ξεκινάνε δίαιτα. Ήμουν μικρός χοντρός και ξέρω. Και έτρωγα και πολύ κορόιδεμα. Αλλά δεν ήμουν κομπλεξικός! Οπότε κάτσε και απόλαυσε τα αστεία του Αρκά χωρίς πολλές κουβέντες. Χοντρέ!» «Δεν είναι ασθένεια, είναι επιλογή και αδυναμία χαρακτήρα... Ασθένεια την κάνατε οι ευαισθητούληδες για να δικαιολογείτε την τεμπελιά σας (και μη μου αρχίσεις την καραμέλα με τον θυρεοειδή, οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες). Να κλείσουν το στόμα τους το σκέφτηκαν ποτέ; Ότι επιβαρύνουν την δημόσια υγεία με χρήματα πολιτών που πληρώνουν, τα σκέφτηκαν ποτέ; Σκέφτηκαν ποτέ να αφήσουν την ηδονή της γεύσης για καλό της υγείας τους; Όσο τους πληρώνω, θα το διασκεδάζω. Είμαι σκληρός και απάνθρωπος, αλλά πληρώνω. Να με συμπαθάτε. Όσο πληρώνω τον καπνιστή, τον ναρκομανη και άλλους σε εξάρτηση». Φυσικά υπήρχαν και σχόλια ανθρώπων που εξέφρασαν και αποδοκιμασία προς το σκίτσο και προς τα ακραία σχόλια. Υπήρξαν άνθρωποι που μίλησαν για χιούμορ που δεν είναι χιούμορ, για την κοινωνία που προοδεύει και δε γίνεται να γελάει ακόμα με τα ίδια αστεία κι άλλοι που επεσήμαναν το αυτονόητο: Το χιούμορ, τα αστεία, διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των επόμενων γενιών, εκείνων που δεν έχουν ακόμα αναπτύξει την κριτική τους σκέψη, εκείνων που μαθαίνουν μιμητικά να θεωρούν αστείο ό,τι τους υποδεικνύουν ως αστείο οι μεγάλοι. Παλιά έκαιγαν τις ανεξάρτητες γυναίκες ως μάγισσες, πείραζαν μέχρι τελικής πτώσεως τον «τρελό» του χωριού (θυμάσαι τη Γιαννούλα την Κουλουρού στην Πάτρα;), έκαναν τον εύσωμο να υποφέρει επειδή κατ' αυτούς «δεν σταματούσε να τρώει», έπαιζαν κορόιδο με το πιο κοντό παιδάκι, ακύρωναν την προσωπικότητα του ευαίσθητου ανθρώπου (του ευαισθητούλη όπως είδες πιο πάνω) ως μη αποδεκτή, χτυπούσαν όποιο αγόρι δεν τους φαινόταν αρκετά «αγόρι». Σήμερα μπορεί να μην ετοιμάζουμε την πυρά όπως φοβάται ο Αρκάς, αλλά τσακίζουμε με την γλώσσα μας (και με τα σκίτσα μας καμιά φορά) με την πρώτη ευκαιρία, τους ίδιους χαρακτήρες γύρω μας. Γι' αυτό χρειάζεται και η πολιτική ορθότητα. Γι' αυτό χρειάζεται κυρίως η διάκριση και η επιλογή στο τι θα μάθουμε στα παιδιά μας, τι θα τους περάσουμε ως αστείο, τι θα τους περάσουμε ως σοβαρό και η απόφαση να πάψουμε να κρίνουμε και να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους ως «φυσιολογικούς», ως «διαφορετικούς», ως «κομπλεξικούς», ως οτιδήποτε. Ας μείνουμε στην κατηγορία άνθρωποι και μόνο. Κι ας θυμηθούμε ότι όπως ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε ελευθερία της έκφρασης και δώσαμε αγώνες για να την εξασφαλίσουμε, έτσι ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε και την ελευθερία να υπάρχουμε στον κόσμο όπως θέλουμε αν δε βλάπτουμε τον διπλανό μας. Να υπάρχουμε με όσα κιλά θέλουμε ή με όσα κιλά μπορούμε, με μαλλιά όπως τα θέλουμε, με σώματα όσο γυμνασμένα ή αγύμναστα αισθανόμαστε άνετα να έχουμε, με τρίχες στη μασχάλη ή αποτριχωμένες με λέιζερ, βαμμένες ή άβαφες, με τακούνια ή χωρίς. Απαιτούμε την ελευθερία να ζούμε με τον τρόπο που επιθυμούμε χωρίς να γινόμαστε υπόλογοι για το πώς δείχνουμε και χωρίς να γινόμαστε στόχος κακεντρέχιας με το προκάλυμμα του χιούμορ, αυτή την κολυμβήθρα που ξεπλένει τα πάντα. Να εκφραζόμαστε ελεύθερα, λοιπόν, αλλά μην ξεχνάμε να αναγνωρίζουμε, επιτέλους, το δικαίωμα στους ανθρώπους να υπάρχουν στον ίδιο πλανήτη με εμάς με τον τρόπο που επιθυμούν. Κεντρική φωτογραφία: Facebook/Arkas The Original Page Link για το άρθρο
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.