nihilio
-
Περιεχόμενο
272 -
Εγγραφή
-
Τελευταία επίσκεψη
Τύπος περιεχομένου
Προφίλ
Ενότητες
Blogs
Events
Γκαλερί
Καταχωρήσεις δημοσιεύτηκε από nihilio
-
-
On 2/6/2023 at 7:18 PM, daredevil21 said:
Ολοκλήρωσα χθες την ανάγνωση του πρώτου μου τόμου από την επίσημη συλλογή. Επειδή ο daredevil είναι από τους αγαπημένους μου ήρωες, συνήθως διαβάζω τα κόμικ του με σχολαστικό τρόπο, δηλαδή πιο αργά από το συνηθισμένο και προσέχω όλες τις λεπτομέρειες. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι εστί Frank Miller σχεδιαστικά , αλλά κυρίως υπήρχε αδημονία για την εξέλιξη από το 1967 (που έχουμε φτάσει με την radnet και που οι ιστορίες ήταν family friendly) στα 1979-1980. Το αποτέλεσμα σαν ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτικό, σκοτεινή, νουάρ και βίαιη όσο και όπου έπρεπε. Η κορυφαία στιγμή του τόμου θα συμφωνήσω με τον @ nikolas12 είναι η αποκάλυψη της ταυτότητας του DD από τον μπεν γιουρικ, (τον ρεπόρτερ της εφημερίδας του τζ. Τζειμσον) και το flash back τότε που άρχισαν όλα,το οποίο μου έδωσε την δυνατότητα να το συγκρίνω με την original αρχή που διαβάσαμε στον τόμο 18 της radnet. Να τονίσω σε αυτό το σημείο πως θεωρώ εξαιρετική την πρωτόλεια ιστορία του 1964 με την οποία ξεκίνησε το ταξίδι του DD, και ήταν αρκετά σοβαρή ως προς το ύφος της, σε σχέση με αυτά που παρουσίαζε η marvel εκείνη την εποχή. Σαν αυτοτελή ιστορία λοιπόν βάζω κορυφαία την αποκάλυψη της ταυτότητας του DD. Δεν μπορώ να παραβλέψω ωστόσο το γεγονός πως έγινε μια υπέροχη προσέγγιση στα τεύχη 159,160,161, όπου σταδιακά η δράση και η αγωνία κορυφώνονται στο παρασκήνιο μέχρι να φτάσουμε στην τελική μάχη με τον bullseye. Θεωρώ ότι ξεφεύγει αρκετά από το στυλ της radnet, και πλησιάζει περισσότερο στον daredevil όπως τον γνωρίσαμε στην ομώνυμη σειρά του Netflix. Συστήνεται σίγουρα σε ανθρώπους της δικής μου κατηγορίας, που αγόραζαν αποκλειστικά την σειρά της radnet, για να πάρουν μια ποιοτική γεύση της εξέλιξης που υπήρξε μέσα σε 10-12 χρόνια.
Δε θέλεις να διαβάσεις το τι έχει γίνει στα ενδιάμεσα 10-12 χρόνια, ειδικά πχ η περίοδος του San Franchisco έχει χαθεί στα βάθη των αιώνων και δίκαια.
Θα ακουστώ αφοριστικός, αλλά με τον Frank Miller o Daredevil γίνεται Daredevil όπως τον ξέρουμε (εκτός κι αν αγαπημένο σας run είναι του Waid οπότε πιάστε τα Radnet)
-
9
-
-
1 hour ago, Mandrake said:
Εάν δεν είσαι στα credits και δε θυμάσαι ποια ιστορία μετέφρασες, πως ακριβώς θα σε βρούμε;
Εννοώ στο ιντερνετ
-
2
-
-
Λαγωνικά του Greek Comics, θέλω μία βοήθεια: πολύ παλιά, το 2008 ή 2009, ο υποφαινόμενος (Μιχάλης Γεωργοστάθης) είχε μεταφράσει ένα τεύχος αυτής της σειράς. Δυστυχώς, κάπου παράλληλα με τη μετάφραση, είτε πήγα στρατό είτε εξωτερικό και δεν το πήρα ποτέ, με αποτέλεσμα να μη θυμάμαι ποιο είναι και ούτε με βρίσκω στα credits.
Αν κάποιος μπορεί να ψάξει να βρει σε ποιο τεύχος ήμουν μεταφραστής, θα με υποχρεώνατε...-
1
-
1
-
-
Παιδιά μια απορια: μικρός είχα κάμποσα τεύχη και, πάνω κάτω, θυμάμαι τις δευτέρες ιστορίες. Εκτός από το #580 (web of Spider-Man 80) που σπάω δύο μέρες τώρα το κεφάλι μου και δε μπορώ να θυμηθώ ποια ήταν η δεύτερη ιστορία. Μπορεί να βοηθήσει κανείς;
-
Doomshayde
-
4
-
-
On 10/8/2018 at 11:59 AM, GeoTrou said:
Το ξεφύλλισα σήμερα και πράγματι υπάρχει κάποιο θέμα με το χρώμα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι, αλλά υπάρχει. Όπως και να 'χει, είναι καλαίσθητη έκδοση και κάποια στιγμή θα την τιμήσω
Το χρώμα δεν είναι για γυαλιστερό χαρτί αλλά για πορώδες χαρτί εφημερίδας. Του λείπει τρομερά η υφή που θα του έδινε επιπλέον βάθος.
Το σχέδιο είναι καταπληκτικό, απλό αλλά με τρομερή απόδοση της ιστορίας. Ειδικά στη σκηνή που ο Ντύλαν και ο άγνωστος στην άλλη διάσταση καταδιώκονται και εναλλάσσονται τα καρέ με είχαν κάνει να χάσω το καφάσι. Το διάβαζα καταμεσήμερο με ντάλα ήλιο (Οκτώβρη μήνα που το αγόρασα από το Φανταστικον) και είχα ανατριχιάσει.
Η ιστορία τρομερή, με τις δόσεις σουρεαλισμού που περιμένω από ΝΝ (και γενικότερα από Ιταλικό τρόμο)
-
11
-
1
-
-
On 5/21/2018 at 10:01 PM, ΤασίαΚούτ said:
Ο Γεωργοστάθης είπε τρομερές αλήθειες,
χωρίς να υπερβάλω σε αυτό .Κρίση δεν υπάρχει μονάχα στην DC αλλά και στην Marvel..Ένας ατέρμονος κύκλος επανάληψης - με τα ίδια ξαναζεσταμένα πιάτα που δεν τρώγονται πλέον με τίποτε. Όμως έχω μια απορία.Μα καλά οι φαν των κόμικ και των ηρώων, πως και δεν έχουν αντιδράσει ακόμα; Φίλε μου Retroplaymo σε ευχαριστώ πολύ για το συγκεκριμένο άρθρο που ανάρτησες, γιατί εκτός από απολαυστικό είναι και άκρως επίκαιρο, δικαιώνοντας παράλληλα πολλούς από τους φαν( συμπεριλαμβανομένου και εμένα) που φωνάζουν εδώ και καιρό για την κατάντια του κόσμου των Κόμικ -Και των ηρώων τους. Και πάλι Σε ευχαριστώ .
Ερώτηση:Πότε πρόλαβε ο Μπάτμαν και έκανε παιδί;
Με τιμάτε (τώρα ανακάλυψα αυτή την αναδημοσίευση).
Δυστυχώς, έχω κάπου 10 χρόνια να παρακολουθήσω υπερηρωικό μηνιαίο τίτλο από τους Big Two (διαβάζω μόνο Savage Dragon που ο δημιουργός κάνει κυριολεκτικά ό,τι γουστάρει) και απλά ψάχνω να βρω τα σημαντικά run που έχω χάσει.
-
4
-
-
Και το δικό μου κείμενο (που πάνω κάτω διαβάστηκε έτσι στην εκδήλωση - δεν έχει γίνει βέβαια καθόλου editing οπότε συγχωρέστε μου τα όποια τυπογραφικά ή ορθογραφικά λάθη)
Σήμερα σας θέλω δραστήριους, γιατί τα όσα θα πούμε είναι πιο βαρετά από ότι συνήθως. Βλέπετε, σε εμένα έπεσε ο κλήρος να σας πω για τα πολιτικά νοήματα του The Dark Knight returns.
Θυμάμαι, όταν είχε βγει για δεύτερη φορά στα Ελληνικά το 2008 διάβαζα μία κριτική σε γνωστό τότε περιοδικό για κόμιξ που μπορεί να συνοψιστει ως “Ο Frank Miller είναι φασίστας αλλά, εντάξει τώρα, το The dark knight returns είναι σημαντικό κόμιξ”.
Τόσο σημαντικό που, την πρώτη φορά που βγήκε στα Ελληνικά ήταν από τις εκδόσεις Παρά Πέντε. Για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία των Ελληνικών κόμιξ, το Παρά Πέντε ήταν περιοδικό που προέκυψε όταν οι δύο εκδότες της Βαβέλ τα έσπασαν και, αν και πιο προσανατολισμένο στα κόμιξ ως περιοδικό, είχε κι αυτό παρόμοια αριστερή ιδεολογία.
Επίσης, φέτος, διαβάζοντας άρθρα για τα τριάντα χρόνια σε γνωστά social justive warrior geekοσάιτ υπήρχε ένα απίστευτο θάψιμο για τον Φρανκ Μίλλερ, σε βαθμό που τον αποκαλούσαν “Αυτός που έκανε τον Batman φασίστα”.
Υπάρχει κάτι στην παραπάνω φράση που με κάνει να βουρλίζομαι, σαν την Λαίδη Άντζελα στη διαφήμιση των Jambo. Και αυτό έχει να κάνει με το ότι ο Frank Miller είναι Αμερικάνος. Και, ενώ στην Ευρώπη φασίστες λέμε τους μελανοχιτώνες του Μουσολίνι, στην Αμερική η έννοια αυτή έχει κάποιες σημαντικές διαφορές, όπως εξάλλου και όλη η πολιτική νοοτροπία. Οι διαφορές στο τι θεωρούμε προοδευτικό και τι συντηριτικό είναι τεράστιες σε σχέση με την Ευρώπη.
Επίσης, σε μεγάλο βαθμό οι κριτικές για το Dark Knight Returns είναι αναδρομικές από όλους όσους διαβάσαμε το δεύτερο μέρος της τριλογίας The Dark Knight Strikes Again (που είναι όχι μόνο κατώτερο του πρώτου, αλλά έχει ξεφύγει για τα καλά σε ακροδεξιά μονοπάτια), το All Star Batman ή, ακόμα χειρότερα, το Holy Terror. Είναι κοινή παραδοχή ότι, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ο Φράνκ Μιλλερ ξέφυγε και, από εκεί που κρατούσε κάποια προσχήματα (να σας θυμίσω ότι είναι ο άνθρωπος που έκανε τους 300) πλέον πέρασε στο άκρο.
Ας πάρουμε λοιπόν μοναχά το The Dark Knight Returns και ας το αναλύσουμε κομμάτι-κομμάτι. Αν σε κάποια στιγμή νοιώσετε να σας παίρνει ο ύπνος κρατηθείτε καλά από κάπου, μην πέσετε και χτυπήσετε.
Η βασική διαφορά προόδου και συντήρισης, διάβαζα κάπου, είναι το δίπολο ελπίδα-φόβος. Οι προοδευτικοί ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον και οι συντηριτικοί φοβούνται ότι θα χάσουν αυτά που έχουν. Και στο tdkr δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας. Από την πρώτη μέχρι και σχεδόν την τελευταία σελίδα ο φόβος κυριαρχεί. Υπάρχει η συμμορία των μεταλαγμένων που τρομοκρατεί το Γκόθαμ, η εγκληματικότητα, η απελπισία και το φάντασμα του ψυχρού πολέμου.
Μόνη ελπίδα είναι η επιστροφή του Μπαμπούλα, του ανθρώπου νυχτερίδα που κάνει τους εγκληματίες να τον φοβούνται περισσότερο. Ο οποίος, με τη σειρά του, δεν κάνει τα όσα κάνει από ελπίδα για το μέλλον (αυτό είναι το άλτερ ίγκο του, ο φιλάνθρωπος εκατομμυριούχος Bruce Wayne που παλεύει να συγκρατήσει το κτήνος μέσα του) αλλά από το φόβο του για το σκοτάδι. Δε θα σας πω ακόμα με σιγουριά αν ο Batman είναι φασίστας, σίγουρα όμως ο Μιλλερ κάνει με αυτόν ότι έκανε και με τον Daredevil, παίρνει έναν ήρωα και τον μετατρέπει σε έναν φοβισμένο ψυχοπαθή που όλος ο κόσμος του καταρρέει. Αυτή είναι και η σημαντικότερη συμβολή του Μίλλερ στο χαρακτήρα του Batman.
Το θέμα είναι ότι αυτό το στοιχείο, ο φόβος, ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ταυτότητας του Batman. Στο tdkr ο φόβος του κοινού για τον Batman είναι αυτό που έκανε τους υπερήρωες να αναγκαστούν να βγουν σε σύνταξη και να κρύβονται. Η ελπίδα όμως... η ελπίδα όχι μόνο δε χωράει στο Gotham, αλλά είναι δηλητήριο. Ο Μιλλερ δεν χάνει αφορμή να λοιδωρήσει τους προοδευτικούς για τις απόψεις του. Για παράδειγμα, οι γονείς της Carrie, της καινούριας Ρόμπιν, δεν εμφανίζονται ποτέ. Είναι μόνο δύο μπαλονάκια από χίπιδες που μαστουρώνουν και σχολιάζουν τα όσα βλέπουν στην τηλεόραση, χωρίς να γνωρίζουν ότι η κόρη τους πολεμάει το έγκλημα. Οι επιτροπές γονέων (που τότε αντιπροσωπεύονταν από τη δημοκρατική Tiper Gore και ζητούσαν λογοκρισία στα κόμιξ) είναι υπεύθυνες για την εξαφάνιση των υπερηρωών (και, στο σενάριο του Robocop 2, που έγραψε ο Miller παίζουν πάλι παρόμοιο ρόλο, αφού δεν αφήνουν με τις παρεμβάσεις τους τον Ρόμποκοπ να κάνει τη δουλειά του).
Αλλά η επιτομή του πώς θεωρεί τους προοδευτικούς μάστιγα, που δεν καταλαβαίνουν την Αλήθεια είναι οι δύο ψυχίατροι. Σε ένα από τα πιο έξυπνα καρέ του κόμικ, το γνωστό Άσυλο του Άκραμ έχει μετονομαστεί σε σπίτι για όσους έχουν συναισθηματικά προβλήματα. Οι προοδευτικοί αυτοί ψυχολόγοι αφήνουν έναν-έναν τους εχθρούς του Batman να φύγουν από τα κελιά τους, υποτίθεται θεραπευμένοι. Κάτι που οδηγεί σε εκατόμβες θυμάτων, αφού δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο ο φόβος μπορεί να αντιμετωπίσει το έγκλημα.
Κάτι που το βλέπουμε με τη συμμορία των Μεταλαγμένων, πάνκηδες έφηβους, εθισμένους στη βία με ψυχοπαθή, εγκληματική συμπεριφορά. Αφού ο Batman τους κατατρομοκρατεί, πολλοί από αυτούς υιοθετούν την ταυτότητα των γιών της Νυχτερίδας και η τυφλή βία τους στρέφεται κατά του εγκλήματος. Σίγουρα ο Μίλλερ καταλαβαίνει πολύ καλά τη νοοτροπία των ακραίων ομάδων εδώ, η οπτική του όμως είναι τουλάχιστον αντιδραστική.
Ακόμα και στο τέλος, που μέσα από το βαθύτερο σκοτάδι προβάλει μία υποψία ελπίδας, αυτό γίνεται γιατί όλοι οι τρόμοι έχουν πια υλοποιηθεί και δεν υπάρχει πιο κάτω. Είναι εμφανές λοιπόν ότι μιλάμε για ένα βαθύτατα συντηριτικό έργο, οπότε οι κριτικές σίγουρα πιάνουν τόπο.
Πιθανότατα να καταλάβατε ότι ο εκσκαφέας δουλεύει κανονικά και σε λίγο θα θάψω το graphic novel κάπου στα εγκατα της γης. Για αυτό και οφείλω εδώ να τονίσω κάτι απίστευτα προοδευτικό που έκανε ο Μιλλερ στο tdkr τόσο για την εποχή του και που είναι, δυστυχώς, προοδευτικό ακόμα και σήμερα. Και μιλάω φυσικά για τον χαρακτήρα της Carrie Kelly.
Η Carrie λοιπόν είναι μία έφηβη που καταλήγει βοηθός του Batman στον αγώνα του κατά του εγκλήματος. Όμως, σε αντίθεση με ότι περιμένατε, δεν γίνεται η Batgirl αλλά η Ρόμπιν. ΟΚ, είναι ακόμα κορίτσι, όχι γυναίκα, αλλά δεν υπάρχει στιγμή που θα αμφισβητίσει κανείς ότι είναι η Ρόμπιν, ανεξαρτήτως φύλου. Ο ίδιος ο Batman σχολιάζει πόσο ισάξια είναι με τον Dick Grayson και τον Jason Todd, και όλα αυτά δίχως να την ανδροποιεί ή να την εμφανίζει σεξουαλικά.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα μπείτε στο paragon, στο kotaku ή κι εγώ δεν ξέρω σε ποιο άλλο σάιτ και θα διαβάσετε για φεμινισμό και σεξισμό στα σύγχρονα υπερηρωικά κόμιξ, να θυμάστε ότι υπάρχει ένας φασίστας που το έκανε μάλλον σωστά πίσω στο 1986.
Επίσης, κι εδώ να κάνω άλλη μία παρένθεση, δε θυμάμαι να υπάρχουν ουτε ρατσιστικά μυνήματα. Αντίθετα, υπάρχει μία στιγμή που σατυρίζει τον ρατσισμό, δείχνοντας μας τη συνέντευξη ενός πολίτη που εύχεται μετά τους εγκληματίες ο Μπατμαν να δείρει και τους ομοφυλλόφιλους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχουμε για τον φασίστα. Και δε βοηθάει πολύ το γεγονός ότι αρκετοί κακοί είναι ανδρόγυνοι ή αυτό που θα λέγαμε σεξουαλικά αποκλίνοντες. Είναι σαν ο δημιουργός να μην είναι σίγουρος για το τι ακριβώς θέλει να πει.
Αλλά εντάξει, καλά τα όσα είπαμε υπέρ του Μίλλερ, αλλά ας ξαναρχίσουμε το θάψιμο. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το πρώτο που πρόσεξα διαβάζοντας το tdkr είναι τα άπειρα μικρά πάνελ. Μιλάμε ο Μιλλερ χωράει κάτι 25-δες πάνελ σε κάθε σελίδα με κεφάλια να μιλάνε συνεχώς. Αυτό είναι ένα απίστευτο εφέ τόσο για να συμπιέσει την ιστορία όσο και για να μας δείξει μία κοινωνία όπου κυριαρχούν τα τηλεοπτικά παράθυρα με τα κεφάλια που μιλάνε συνέχεια. Μην ξεχνάμε, μεγάλο μέρος της αφήγησης είναι δελτία ειδήσεων και talk shows.
Ταυτόχρονα όμως τα πολλά μικρά πάνελ λειτουργούν και συμβολικά, για ένα από τα κυρίαρχα νοήματα του graphic novel. Αν προσέξετε, τα μεγάλα πάνελ μας τα φυλλάει ο Μίλλερ για τον Batman και τον Superman. Γιατί, νοηματικά, το tdkr μιλάει για μεγάλους άντρες, ηρωικούς, πέρα από τους κοινούς φραγμούς, που κάνουν την υπέρβαση. Μία υπέρβαση που χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια, από παρουσιαστές δελτίων, αστυνομικούς μέχρι και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν, αλλά και της αντιτίθενται ενεργά. Αυτή η ασυμμετρία μικρού και μεγάλου ανθρώπου διατρέχει ολόκληρο το Graphic Novel και, πέρα από το ότι είναι πάγιο θέμα στα υπερηρωικά κόμιξ, είναι κομμάτι της Αμερικάνικης δεξιάς σκέψης, όπως τουλάχιστον αυτή διαμορφώθηκε από τη συγγραφέα Ayn Rand. Έχουμε δηλαδή έναν αυτόνομο άνθρωπο, εδώ τον Batman, που παίρνει ως ορθολογική απόφαση να αντισταθει σε ένα, λάθος όπως φαίνεται, σύστημα εξουσίας.
Λειτουργεί όμως εκτός νόμου και, προς το τέλος, καταλήγει να στρατολογεί τους πρώην εχθρούς του ενάντια σε αυτό που θεωρεί μεγαλύτερο κακό. Στο χωρίο μου λένε κάτι για καλύτερες προθέσεις και κόλαση και ο Batman του tdkr είναι ακριβώς εδώ στο δρόμο μεταξύ τους. To tdkr είναι, αν το διαβάσει κανείς, και μία διαδρομή από έναν φιλελεύθερο άνθρωπο που θέλει να κάνει το καλό εντός του συστήματος αλλά από μέσα του βράζει, και μιλάω φυσικά για τον Bruce Wayne της αρχής, σε έναν αγαθό τύρανο που αναγκάζεται να πάρει σκληρές αποφάσεις και να κάνει συμβιβασμούς στο τέλος του graphic novel. Και αυτό δεν είναι σάτιρα, είναι ένα γνήσιο character arc που βγάζει απόλυτο νόημα εντός context. Η παρουσία του Superman, ως αυτού που δουλεύει εντός του συστήματος τονίζει ακόμα παραπάνω την μετεξέλιξη αυτή.
Με άλλα λόγια, ο Batman στο tdkr δεν είναι φασίστας. Καταλήγει όμως, παίρνοντας μία σειρά από αποφάσεις ορθολογικές και συναισθηματικές. Και αυτό είναι που κάνει το tdkr ένα τόσο σημαντικό και επίκαιρό έργο, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Μας περιγράφει με τρόπο που νιώθουμε τον εκφασισμό μιας κοινωνίας που καταρρέει, μας βάζει σε ένα πλαίσιο όπου η αυτοδικία είναι η μόνη λύση ενώ το σύστημα καταρρέει.
Είναι ίσως η καλύτερη ιστορία Batman που γράφτηκε ποτέ. Όπως και το Killing Joke αποδομεί τον ήρωα και ρίχνει φως σε μία διάσταση που υπήρχε αλλά στο σκοτάδι. Το ότι μιλάω τόση ώρα για μία μόνο πτυχή του είναι απόδειξη του βάθους που έχει και του πόσο καλό ανάγνωσμα είναι. Αν δεν το έχετε διαβάσει, ή αν δεν το έχετε διαβάσει πρόσφατα, αξίζει αναμφίβολα μία φρέσκια ανάγνωση, κυρίως μετά από όλα αυτά που ακούσαμε σήμερα και που θα ακούσουμε.
-
7
-
-
(καθυστερημένος όπως πάντα)
Ναι, το Arrow έχει εξεληχθεί σε μία από τις καλύτερες μεταφορές κόμιξ στη μικρή οθόνη. Όχι ότι είναι καλή σειρά, δεν είναι, οι ηθοποιοί δε τη στηρίζουν 100% (οκ, ο Blackthorne είναι εξαίρεση) και τα σενάρια έχουν εκνευριστικές ευκολίες, αλλά έχουν πιάσει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ την αίσθηση υπερηρωικού κόμικ και ξέρουν πώς να σου πετάξουν το αγκίστρι για το επόμενο επεισόδιο.
Ανυπομονώ για τρίτη σαιζόν
-
3
-
-
Ως άτομο που έχει διαβάσει όλα τα Hellblazer περίμενα τα χειρότερα από τη σειρά, οπότε ο πιλότος μου άφησε καλές υποσχέσεις. Το στόρυ "τριγυρνάω όλη την Αμερική και πολεμάω τέρατα" μου θυμίζει πολύ το στόρυ από το Swamp Thing. Κρίμα που δε θα το συνεχίσουν μάλλον.
Κατά τα άλλα, κρατάνε αρκετά από το ύφος της σειράς και ο Constantine απέχει αρκετά από αυτόν της ταινίας
-
6
-
-
Ultimate Spiderman, Anubis
-
1
-
-
Πολύ διασκεδαστικό υπερηρωικό κόμικ.
-
4
-
-
Δεν έχω δει αρκετές από τις bottom 10, αλλά δε νομίζω ότι είναι χειρότερες όλες τους από το Spawn...
-
1
-
-
Δεν ξετρελάθηκα. Ίσως να έφταιγε το εκπληκτικά κακό μοντάζ του πιλότου, αλλά το μόνο πρωτότυπο είναι ότι είναι ανάλαφρη σειρά σε σχέση με το σκοτεινό κλίμα κάθε άλλης σύγχρονης υπερηρωικής σειράς από DCU. Αφήνει αρκετά Plot points, αλλά ταυτόχρονα σου έχει πει πάνω κάτω τι θα γίνει στο season finale από το πρώτο επεισόδιο και, νομίζω, ότι τη σειρά θα την κρίνουν τα story arcs και monsters of the week.
-
2
-
-
Απλή η ερώτηση.
Δε νομίζω να έχω συναντήσει άνθρωπο που να έχει διαβάσει ποτέ του Savage Dragon. Ή έστω δεν μου το έχει πει κανείς.
Αναρωτιέμαι λοιπόν εάν υπάρχει μέλος που να έχει διαβάσει και ακόμα περισσότερο άμα έχει άποψη. Ομολογώ ότι ξαφνιάζομαι που ***ακόμα*** βγαίνει από την Image.
Διαβάζω μέχρι και σήμερα. ΟΚ, τα τελευταία 10-15 τεύχη με έχουν κουράσει, αλλά το run μέχρι και το 2010 έχει να δώσει πολλά. Η μεγάλη μαγκιά του Savage Dragon είναι ότι δε φοβάται να τσαλακώσει/σκοτώσει/αλλάξει τους ήρωες. Μαζί με το The Invincible είναι οι πιο διαχρονικά φρέσκες Superhero σειρές εκεί έξω.
Μου αρέσει πολύ το νευρικό σκίτσο του Larsen, οι πειραματισμοί του, το γράψιμο και, κυρίως, το attitude. Έχει κάποια εξαιρετικά arcs ακόμα και τώρα (πχ το Emperor Dragon κι ας έληξε λίγο άδοξα) και πλέον νομίζω ότι η σειρά κάνει κύκλους/κοιλιά με τον Dragon Jr.
Αλλά συνεχίζω να διαβάζω ως και σήμερα, αν αυτό σας λέει κάτι
-
10
-
-
H Κορεάτικη ταινία ήταν έπος. Τώρα για την Αμερικάνικη... θα δούμε στη νεκροψία.
-
6
-
-
Είχα ακούσει ότι από τον τόμο 14 και μετά χαλάει αρκετά, αν και δεν είχα φτάσει ως εκεί (κατάφερα να διαβάσω ως εκεί που τελειώνει το anime και περιμένω να βγουνε στα Ελληνικά και αυτοί οι τόμοι)
-
1
-
-
Προσωπικά μου αρέσαν όλα τα επεισόδια! Δυστυχώς θα συμφωνήσω όμως ότι David Tennant και Eccleston δεν είναι ο τελευταίος για κανένα λόγο... Το 5.12 δεν το είδα ακόμη αλλά θα το πιάσω αύριο! Αν πάρω απ'το teaser του προηγούμενου επεισοδίου και τις κριτικές σας, πρέπει να είναι σπουδαίο επεισόδιο! Σας έχω νέα όμως! Μάλλον πως θα πιάσουν ξανά το "Torchwood"! Για δείτε εδώ!
RTD μακριά από Dr Who να είναι και ας κάνει ότι θέλει με το Torchwood.
Πάντως, με το πώς βελτιωνόταν η σειρά σε κάθε σαιζόν της, ίσως και η καινούρια να είναι καλή (το children of Earth βλεπόταν, οι δύο πρώτες... είχαν προοπτικές, όχι συγγραφείς)
-
5
-
-
Από όσο ξέρω η Βάλια είναι μόνιμα στην Αθήνα. Το έργο απλά πουλήθηκε ένα τριήμερο στο Bristol. Αν υπάρχει η ζήτηση, να απαιτήσετε επανέκδοση.
-
3
-
-
Χρόνια πολλά και με μια πλήρη συλλογή.
-
1
-
-
Επειδή μόλις έμαθα ότι κάποιοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει το αλμπουμ, πήγα στο Bristol και το πήρα. Από το όλο event δεν έχω να πω πολλά, διότι κατάφερα Σάββατο βράδυ να γυρίσω σπίτι μου στις 5 το πρωί και την Κυριακή που θα πήγαινα Bristol όχι μόνο να μην καταφέρω να ξυπνήσω, αλλά να κάνω και με το τρένο 2 ώρες για μια διαδρομή μισής ώρας, με αποτέλεσμα να προλάβω να κάνω μοναχά μια γύρα σε διάφορες ανεξάρτητες βρετανικές εκδόσεις.
Για το τομάκι τώρα, συγκεντρώνει τα ως τώρα έργα της δημιουργού και αξίζει τα λεφτά του μέχρι τελευταίας πένας/cent. Εξαιρετικό σχέδιο, ιδιάιτερο, όχι-ακριβώς-σκοτεινό, μια διάχυτη μελαγχολία στα έργα, ποικιλία στα σενάρια, από καθαρά προσωπικά/υπαρξιακά/καθημερινά μέχρι και straight horror (και διάφορες διαβαθμίσεις). Όσοι αγαπούν τα λεγόμενα "γκόθικ" κόμιξ ας κυνηγήσουν τις δουλειές της Βάλιας.
-
3
-
-
Λοιπόν... κοντεύει να συμπληρωθεί η 5η σεζόν. Αναμένουμε το διπλό επίλογο.
Ο νέος Ντόκτορας πείθει αμέσως ότι είναι για τον ρόλο. Συμπαθιέται... Η νέα του σύντροφος είναι πολύ πετυχημένη. Η σειρά άλλαξε παραγωγούς και νομιζω πήγε λιγουλάκι πίσω από ποιότητα. Έχει μια απαίσια αρχή και θα έλεγα ξεχωρίζουν 3-4 επεισόδια.
Season 5, Episode 2: The Beast Below
Ένα υπέροχο επεισόδιο γεμάτο με κείνα τα σοφιστικέ στοιχεία που κάνουν τη σειρά να αγαπιέται.
Season 5, Episode 3: Victory of the Daleks
Ο Τρούμαν χρησιμοποιεί Ντάλεκ για να νικήσει τους Ναζί!! Και είναι βαμμένα χακί!!
Season 5, Episode 6: The Vampires of Venice
Εξωγήινοι βρικόλακες σκορπούν "θάνατο στη Βενετία". Ο Βισκόντι θα είχε φρικάρει!!!
Season 5, Episode 10: Vincent and the Doctor
Ο Ντόκτορας συναντά τον Βίνσεντ Βαν Γκοθ (τέτοια προφορά δίνουν στο όνομά του) και τον οδηγεί στην αυτοκτ...
Αν οι προηγούμενες σεζόν σας φάνηκαν φτηνές, δεν πρόκειται να αλλάξετε γνώμη. Αν όχι, ρίξτε μια ματιά σε κάποια επεισόδια.
Μου φαίνεται έχουμε εντελώς αντίθετα γούστα. Η νέα σαιζόν μου φαίνεται πολύ πιο καλογραμμένη από τις προηγούμενες. Ναι, έχει μερικά επεισόδια που είναι αρκετά κακά (με το Victory of the Daleks να χτυπάει ρεκόρ για εμένα) αλλά το στόρυ αρκ είναι εξαιρετικά δοσμένο, οι χαρακτήρες πιο ζωντανοί και τα επεισόδια πιο μετρημένα, με μια υπέροχη παλπίλα διάχυτη.
Αγαπημένα επεισόδια ως τώρα τα Eleventh Hour, το διπλό με τους Αγγέλους και το The Lodger, ενώ το The Pandorica Opens ήταν απλά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ προτελευταίο επεισόδιο σαιζόν του Δόκτορα
-
5
-
-
9 διάβαζα περιστασιακά και έχω να πάρω εδώ και 2 χρόνια. Κρίμα που αναστέλεται η κυκλοφορία, αν και δε με εκπλήσει.
Θυμάμαι πίσω στο 2000-2002 που το 9 ήταν talk of the town. Μεταβαρόνοι, Σε βλέπω, Χωματερή, Μανιφέστο, Μάνα Ρέηβερ, το περιοδικό ήταν ποπ φαινόμενο.
Όταν το άφησα, το καλοκαίρι του 2008 το περιοδικό θύμιζε περισσότερο δημόσιο: δημιουργοί που για να βγάλουν το μηνιάτικο προσφέρουν: Μονοσέλιδα στριπάκια (αν και η Μούφα έβγαζε γέλιο), πολιτική γελοιογραφία, υπαρξιακά μονοσέλιδα, μια ακόμα παραλλαγή της φουτουριστικής δυστοπίας ως ιστορία ΕΦ, το 6-σέλιδο γαλλικό, "ριζοσπαστική" παρουσίαση νέων εκδόσεων... βαρεμάρα, στασιμότητα, μηδενική ψυχαγωγία, ενώ ταυτόχρονα η υπόλοιπη αγορά των κόμιξ οργίαζε μετά από 10 χρόνια που, με το κλείσιμο της modern times είχε καταβαραθρωθεί.
Εφόσον το περιοδικό δεν εξελήχθηκε, λογικό είναι να το θρηνούμε.
-
3
-
-
Θα το τιμήσω μου φαίνεται στο Bristol. Δίπλα είναι...
-
3
-
ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΥΠΕΡΗΡΩΕΣ
σε >2020
Δημοσιεύτηκε
Κι εμένα ο περιπτεράς της γειτονιάς μου είπε ότι πλέον φέρνει ένα αντίτυπο μόνο για εμένα οπότε υποψιάζομαι ότι οι πωλήσεις "έχουν κάτσει" κάτι που είναι λογικό μετά από 70 τεύχη