ΜιχάληςΒα

Μάλλον δεν με απατά η μνήμη μου, αλλά αυτή η τριλογία των Christin - Billal, δημοσιεύονταν σε μηνιαίες συνέχειες στο ένα από τα δύο έντυπα για κόμικ "Παρά Πέντε". Το άλλο ήταν η "Βαβέλ". Εκει. Στα έρλι νάιντις. Περιμέναμε πώς και πώς να περάσουν οι μέρες για να ξεζουμισουμε, κυριολεκτικά, τα δύο αυτά έντυπα - όαση. Αναφορικα με την τριλογία όπως παρουσιάζεται, ομολογώ, ότι δεν είχε περάσει τότε από το μυαλό μου η συγκεκριμένη λογική, ώστε να κάνω τις απαραίτητες συνδέσεις. Ο ένας από τους τρεις πίνακες στις εικόνες των καρέ, μας επιβεβαίωνε την μάχη της μνήμης ενάντια στην εξουσία, και δη, την μάχη της γεροντικής άνοιας απέναντι στον φασισμό. Ακόμα και αν υπήρχαν περιπτώσεις συνειδήσεων που τράβηξαν τον δρόμο της "επιτυχίας" και του χρήματος, όπως ο αμερικανός έμπορος - πια - κρεάτων, η πλειοψηφία παρόχους τους σεβαστούς Μαίους που βάρυναν τα κορμιά τους, ήταν σαν έτοιμοι από καιρό για έναν ακόμα γύρο. Τον τελικό; Τί σημασία εχει; Η παραίτηση και ο ωχαδελφισμός. Ναι! Αυτό εμπεριέχει την ύψιστη αγωνία της υπαρξής μας της ίδιας. Της παραίτησης. Της συνθηκολόγησης, συχνά με τους χειρότερους όρους. Όχι για την κοινωνία. Και γι' αυτή... Κυρία και πρώτα, όμως, για την κάθε ξεχωριστή συνείδηση που δεν αποδέχτηκε την ηττα. Για όλες εκείνες και εκείνους που πίστεψαν στην ουτοπία. Που έζησαν την ευκαιρία και την είδαν να χάνεται μέσα από τα χέρια τους. Και όταν αισθάνεσαι ότι και εσυ ο ίδιος δεν έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι σου. Όταν οι ευθύνες φτάνουν για να σε χαρακτηρίσουν λίγο. Όταν δεν υπάρχει κανενός είδους δικαιολογία όταν προσπερνάς ελαφρά τη καρδία την μεγάλη εικόνα. Τότε. Τα γερασμένα κορμιά που έχουν πάρει στο κάτωπι τις ρυτίδες του ολοκληρωτισμού, αναζητούν μια ακόμα ευκαιρία. Μια τελευταία πράξη σε ένα έργο που έμεινε ατελείωτο. Χωρίς αυλαία και θεατές. Ισως και να μην υπάρχει λόγος. Αν ο μοναδικός φάρος δείχνει το πώς παίξαμε και χάσαμε, το απάνεμο λιμάνι της ανθρώπινης γαλήνης αποτελεί μία από τις κορυφαίες ψευδαισθήσεις της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν πρόκειται ούτε για έναν ακόμα γύρο, ούτε καν και καν για το χαμένο συλλογικό όνειρο των καιρών μας. Τα σημάδια ενός ξεχασμένου πολέμου, αντικειμενικά πάνω στα κορμιά μας, όσο και οι στοιχειωμένης μας μνήμες δείχνουν το προσωπικό αδιέξοδο που αναζητά μια έξοδο κινδύνου που δεν υπάρχει. Η, όπου κανείς δεν γνωρίζει τι υπάρχει έξω από αυτή. Η λύτρωση; Η Παριγοριά; Η γαλήνη; Το άγνωστο τέλος; Η επιστροφή στην κανονικότητα; και αν όλα αυτά δεν αποτελούν παρά μια απάντηση στην προσωπική - κατάδική μας μοναξιά που δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς να την διαχειριστούμε, τότε, ποιος ήταν ο κατ αρχήν λόγος του αιματοκυλίσματος και της χωρίς όρια βίας; Μηπως πίσω από την κουρτίνα που σηκώνεται σιγά - σιγά κλεφτοκοιταζουμε την σιγουριά του Λορκα που πίστεψε ότι θα μείνει ακέραιος σωματικά και ψυχικά μπροστά στο viva la muerte; Μήπως τελικά, ο ξεδοντιασμένος γύρος των πολλών χρόνων εκδίκησης που βαραίνουν ηλικιακές πλάτες, δεν αφορά την δικαιοσύνη, την ελευθερία, την ουτοπία; παρά μόνο, περισσότερο την χαμένη μας αυταπάτη. Και η ευκαιρία υπήρξε. Και η ευκαιρία χάθηκε. Ποτε άλλοτε η κοινωνική εντροπία δεν βρέθηκε σε τέτοια σημεία γενικευμένης αταξίας. Για να αναρωτηθούμε: αν όχι τότε, πότε...