Αίθουσα Νικητών

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ο μικρός άρχισε να ρωτάει όλο και περισσότερα για τη Μάρβελ, οπότε αναγκάστηκα να του κάνω μία πλήρη αναδρομή σε ότι έχει βγει σε ταινία από το 2000 και μετά (αντε 1997 αν βάλουμε και τα MiB). Επειδή δεν το πολυέχουμε με το horror κλπ άφησα έξω Blade & Ghost Rider, ειδικά τα δεύτερα δεν έχω την παραμικρή διάθεση να βλέπω Νίκολας Κέιτζ. - Αγόρι μου από δω και πέρα οδηγός είσαι εσύ, λέγε που θες να πάμε - Να τα δούμε όλα με τη σειρά που βγήκανε - ΟΚ αν και δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα, μιλάμε για ανεξάρτητες γραμμές μεταξύ τους. Να προτείνω να δούμε πρώτα τα Spider-Man και μετά τα Χ-ΜΕΝ που είναι και ελαφρώς πιο βίαια; - Άντε καλά 1. SPIDER-MAN 1 (2002) Όταν βάλαμε να δούμε αυτή την κλασσική πλέον ταινία, να πω την αλήθεια είχα μία περιέργεια πως θα μου φανεί. Αν και είναι 2 χρόνια νεότερη από τους Χ-ΜΕΝ, για μένα έχει αντίστοιχη θέση στην ιστορία των κόμικς σε ταινία, με τον πρώτο Superman. Μιλάμε για έναν κορυφαίο ήρωα για την εταιρία, ίσως τον κορυφαίο, με έναν πρωταγωνιστή που μπορεί να είχε τραβήξει πάνω του τα βλέμματα με το Pleasantville (ελπίζω να το γράφω σωστά), αλλά δεν τον λες και πρωτοκλασσάτο και μάλιστα ο ηθοποιός αυτός στιγματίστηκε τόσο πολύ από τον ρόλο του αυτό που πλέον οι λέξεις Μαγκουάιρ και Σπάιντερμαν είναι περίπου ταυτόσημες. Γενικά δεν είμαι φαν του Σπάιντι γιατί δεν μπορώ το τόσο αίσθημα που υπάρχει σε κόμικς και ταινίες του. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει και πάρα πολλά. Αλλά αυτό που παρατήρησα από όσα και να διάβασα είναι ότι έχει με διαφορά τους καλύτερους villains της Μάρβελ (άντε βγάζω έξω τον Μαγκνέτο). Άρα η γνώμη μου για τον ήρωα επηρεάστηκε κατά πολύ από τις πρώτες ταινίες και τούμπαλιν. Τόσα χρόνια μετά να πω την αλήθεια η πρώτη ταινία μου έκανε μετριότερη εντύπωση από ότι την πρώτη φορά, αλλά και πάλι τη θεωρώ πάρα πολύ αξιόλογη ταινία για το είδος. Χωρίς να έχει σχεδόν πουθενά κάποιο "πρώτο" όνομα όπως οι Χ-ΜΕΝ που έτρεχαν παράλληλα, είχε ηθοποιούς που τα έδωσαν όλα στους ρόλους τους στον απόλυτο βαθμό. Με αποτέλεσμα από τότε κιόλας τον Ντεφόε που έχει αξιολογότατη καριέρα (OK με μερικές αστοχίες) τον βλέπω και τον αποκαλώ Γκριν Γκόμπλιν. Βέβαια η ταινία έχει μερικές εμφανείς αδυναμίες. Ο Μαγκουάιρ σε πολλά σημεία κάνει overacting (συγνώμη δεν ξέρω τον ελληνικό όρο), Κίρστεν Ντανστ και γενικότερα ο ρόλος της MJ μου φαίνεται αδιάφορος σε εκτέλεση και προβληματικός. Δηλαδή ρόλος και εκτέλεση δεν δικαιολογούν τις αντιδράσεις. Καμία σχέση με την Έμα Στόουν για παράδειγμα. Και τέλος (αυτό είναι συνολικό συμπέρασμα) δε μου άρεσε η απαλλαγή του villain δια του θανάτου, σημάδι ότι το στούντιο τότε δεν έβλεπε καθόλου μακριά. Για τον μικρό τι να πω; Ανακάλυψε με την ταινία αυτή το μπιντζ γουότσινγκ. Ήταν Μεγάλη βδομάδα και είδαμε τις 3 ταινίες νεράκι. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα 2. SPIDER-MAN 2 (2004) Και πιάνουμε τα κλασσικά θέματα της Μάρβελ... Τα υπαρξιακά. Τι σημαίνει να είσαι υπερήρωας; Είναι ευλογία ή κατάρα; Τον ζηλεύουμε ή τον λυπόμαστε; Εντάξει ακόμα και εγώ που σίγουρα δεν είμαι μαρβελάκιας βλέπω διαρκώς αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Προτιμώ την DC γιατί μου αρέσει οι ήρωες να είναι αυτό που είναι. Αυτές τις παλινδρομήσεις ποτέ δεν τις βρίσκω του γούστου μου. Αυτή η ταινία είναι γεμάτη από αυτές, έχουμε άλλωστε ένα μεγάλο μέρος όπου ο Πάρκερ παύει να είναι ο Σπάιντερμαν, γεγονός που το βρίσκω λίγο αστείο. Αν έγινε γενετική αλλαγή έγινε γενετική αλλαγή. Δεν ξέρω πως, αλλά έγινε. Ήταν κάτι αντικειμενικό. Η ψυχολογική κατάσταση του Πίτερ Πάρκερ θεωρητικά δε θα έπρεπε να το επηρεάζει, δεν είναι κανένας Ντόκτορ Στρέιντζ να πρέπει να κάνει διαλογισμό για να πιάσει το ξόρκι. Ή γενετικά πετάς ιστό ή όχι. Τέλος πάντων το αφήνουμε στην άκρη, η ταινία είναι εξαιρετική κυρίως λόγω του εξαιρετικού Άλφρεντ Μολίνα (για το δίδυμο των πρωταγωνιστών ισχύουν ότι είπα παραπάνω) και του δόκτωρα Οκταπούς (αφρόλουτρο παπάκι για όταν θα κάνεις ντους ). Για τον μικρό δεν λέμε τίποτα, συνέχεια στο καπάκι με την 3η ταινία 3. SPIDER-MAN 3 (2007) Η ταινία για την οποία γράφτηκε το παγκοσμίου φήμης best seller: "Πως να πετάξετε ένα πετυχημένο franchise στον κουβά" Εδώ το στούντιο προσπάθησε να τα κάνει όλα. Να βάλει στο παιχνίδι το Venom, τον Sandman, να επανεισάγει τον Green Goblin, να βάλει ολίγη από Gwen Stacy, να αλλάξει το παιχνίδι για τον Πίτερ Πάρκερ. Και τι κατάφερε; Να φτάσει και να ξεπεράσει κατά καιρούς τα όρια της γελοιότητας. Δεν ξέρω κατά πόσο κάτι τέτοιο ήταν σκόπιμο, πόσο ήθελαν πραγματικά να δείξουν τόσο έντονα τις μεταστροφές του Πίτερ Πάρκερ, αλλά αν βάλουμε το συχνό overacting του Μαγκουάιρ νομίζω ότι ξεπεράσαμε τα όρια του αποδεκτού. Ο cool Spider-Man νομίζω πως είναι ότι χειρότερο έχω δει σε υπερηρωικό. Δηλαδή πείτε μου: και άντε αυτός κάνει τα καραγκιοζλίκια του. Οι νεοϋορκέζες τόσο χάπατα είναι και δεν πάει η φάπα σύννεφο; Ή έχουμε την κλασσική αμερικανιά, "πίστεψέ το μέσα σου και θα το πετύχεις"; Τέλος πάντων μαζί με τη γελοιότητα αυτή, μιλάμε για τόσο πολύ φόρτωμα σε sub-plots σε σκηνές σε villains σε οτιδήποτε που λογικό είναι ότι μαζί με την ταινία κατέρρευσε και το concept Sam Raimi's Spider-Man μαζί της. Μέχρι και ο μικρός έπαθε overdose. Τις είδαμε στα καπάκια, αλλά ήταν τόσο βαρύ το τελευταίο πιάτο που το επόμενο βήμα ήταν οι Χ-ΜΕΝ. Με τα σημερινά κριτήρια βλέπουμε το πόσο λάθος ήταν ο χειρισμός της Sony στο όλο θέμα. Η προσέγγιση που είχε προηγηθεί στον Superman και τον Batman, "γυρίζουμε μία ταινία και αν πάει καλά γυρίζουμε και επόμενη" ήταν η μόνη λογική προσέγγιση πριν το MCU, αλλά είναι τόσο εύθραυστη που τελικά βλέπουμε ότι οδηγεί πάντα σε κατάρρευση. Γενικά όμως θεωρώ αδιανόητο κάποιος να αγνοήσει αυτή την τριλογία επειδή είναι πριν ή εκτός MCU.

Δεν πρόλαβα χθες συνεχάω σήμερα χωρίς παύση όπως ακριβώς και η προβολή των ταινιών. Πρώτος στόχος ήταν οι πρώτοι Avengers και εκεί φτάσαμε χωρίς παραστρατήματα και λοξοδρομήσεις που έγιναν μετά. 4. THOR 1 (2011) - Μπαμπά πόσοι είναι οι Αβέντζερζ; - Βασικά 4, αλλά όπως κάθε τι που φέρνει την υπογραφή Μάρβελ από ένα σημείο και μετά χάνεται η μπάλα, ο μπούσουλας και όλα αυτά μαζί. - Που πάμε μετά; - Θωρ Θεότητα, ελαφρώς διάστημα, υποψία sci-fi, ανταγωνισμός, εξωγήινοι, ήταν λογικό ότι ο μικρός ψάρωσε. Ο μπαμπάς όμως; Ο μπαμπάς έχει να πει ότι παραδέχθηκε το μεγαλείο της Μάρβελ και το πόσο γάτες είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Αφού τσίμπησαν τα αγοράκια τι μένει για να γίνει το τοπ pop culture φαινόμενο; Τα κοριτσάκια βεβαίως βεβαίως. Και ιδού έχουμε την πρώτη υπερηρωική ταινία στην κινηματογραφική ιστορία του είδους που βασικό της μέλημα είναι να φέρει στο είδος και το γυναικείο φύλλο. Και σε ένα βαθμό μιλάμε για πρωτοποριακή ταινία, γιατί να πω την αλήθεια δε θυμάμαι ανάλογο μπλοκμπάστερ να χειρίζεται τον άνδρα πρωταγωνιστή με τόσο σεξιστικό τρόπο, όπως (κακώς) μας έχουν συνηθίσει με τις όμορφες γυναικείες παρουσίες. Η ταινία όμως; Να πω την αλήθεια δεν ξέρω πως θα την έκρινα αν δεν προερχόμουν από 2 συνεχόμενες προβολές μετριότατων προς το παντελώς αδιάφορο ταινιών τις αμέσως προηγούμενες μέρες. Αλλά μου φάνηκε αξιοπρεπέστατη. Φυσικά με τα εσωτερικά μου θέματα, γιατί από την πρώτη στιγμή που βγήκε είχα σαφές θέμα να πάρω στα σοβαρά μία ταινία με βασικό κακό τον Λόκι; Γιατί; Φυσικά φταίει η καλύτερη υπερηρωική κωμωδία όλων των εποχών (και των μελλοντικών) και στο μυαλό μου γινόταν διαρκώς η σύγκριση: Κατά τα άλλα ενδιαφέρουσα ταινία και σε ένα βαθμό σπονδυλωτή. Ένα πρώτο μέρος space fantasy με αντίστοιχες μάχες και ένα δεύτερο που συνοψίζεται στο "Δύο νέοι αγαπιούνται. Ο ένας από τους δύο είναι ο Θωρ" (και η άλλη η Πάντμε Αμιντάλα γιατί θα έχει και αγοράκια στην αίθουσα). Όπως και να έχει και παρά το σχετικώς άγνωστον (την εποχή εκείνη) των 2 πρωταγωνιστών, το ισχυρότατο supporting cast - ίλιγγος (Χόπκινς, Ελμπά, Σκαρσγκάαρντ ή όπως λέγεται, Πόρτμαν) και η θέληση των 2 πρωταγωνιστών να καθιερωθούν διά του ρόλου έδωσαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, το αντίθετο από τον Χουλκ. 5. CAPTAIN AMERICA 1: THE FIRST AVENGER The First Avenger = The Last built-up. Γενικά έχω την αίσθηση ότι η παγκοσμιοποίηση του MCU και της ποπ κουλτούρας έχει φέρει σε μία σχετικά άβολη θέση την Μάρβελ σχετικά με το πως πρέπει να διαχειριστεί το βασικό υπερηρωικό σύμβολο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο κάπταιν Αμέρικα είναι το κόμικ ανάλογο του θείου Σαμ, ακόμα και για αυτούς που δεν είχαν διαβάσει ούτε μία σελίδα (βάλτε με κι εμένα μέσα). Οπότε η Μάρβελ πήρε άλλη μία εμπνευσμένη απόφαση. Τον βάζουμε στο αρχικό context και τον μεταφέρουμε με τον κλασσικό τρόπο της κατάψυξης στο σήμερα, έχοντας δώσει έναν ωραίο και ιδεαλιστικό τρόπο για την ύπαρξή του. Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Έπρεπε να περάσουν 5 ταινίες για να δούμε τον πρώτο villain για τον οποίο αξίζει να δεις την ταινία και να τον θυμάσαι και μετά. Δυνατός villain, εξαιρετική επιλογή ο Agent Elrond Smith για το ρόλο και αν εξαιρέσουμε τη βολική αυτοκαταστροφή του Red Skull (κλασσικό πρόβλημα όταν κάνεις overpower τον villain) η ταινία κυλάει εξαιρετικά και ευχάριστα. Δεν είναι και κανένα αριστούργημα ούτε καν για τα μέτρα του είδους, αλλά τον μπαμπά τον άρεσε. Είναι και λίγο αγαπημένο θέμα ο Β'ΠΠ, είχα εκτιμήσει και την Χέιλι Άτγουελ στο συγκλονιστικό Pillars of the Earth (όποιος δεν το έχει δει, παρατάει ότι κάνει το κατεβάζει και το βλέπει) και οι αμερικανιές δε με πείραξαν ιδιαίτερα ούτε επίσης και η (σχετικά σπάνια) μεταγραφή πρωταγωνιστή από άλλο υπερηρωικό. Για τον μικρό δεν υπάρχει θέμα: 100% commitment μας άρεσε και ο Καπετάν Αμέρικας πάμε παρακάτω. Σε σημείο να βάλουμε στο πρόγραμμα να δούμε και την Agent Carter tv series. 6. THE AVENGERS (2012) Και κλείνει η σειρά με την ταινία στην οποία οφείλει την ύπαρξή του και τη δημοφιλία του το MCU (my 2c). Μία ταινία που καταργεί κάθε ένοια λογικής. Από ποια άποψη; Μα αν πιάσεις σχεδόν κάθε τομέα της ταινίας ξεχωριστά θα δεις ότι πάσχει. Το σενάριο; Το εύρημα και η πλοκή; Το κάστινγκ; Τι να πω. Βλέπουμε ξαφνικά στην αρχική ομάδα έναν άλλο Χουλκ. Και όχι απλά άλλο στη φάτσα, αυτό έγινε και με τον πωστονλεν φίλο του Άιρον Μαν, αλλά άλλο ήρωα. Το μόνο κοινό τους ήταν το χρώμα και το μέγεθος. Μπήκε ένα σωρό κόσμος και ντουνιάς σε μία ιπτάμενη μηχανή με αποκλειστικό σκοπό να στραβώσουν τα πράματα και μάλιστα να στραβώσουν μέχρι τέλους. Έχουμε κάτι αδιευκρίνιστους κακούς που έρχονται να μας καταστρέψουν για λόγους που πανάθεμα και αν κατάλαβε κανείς. Έχουμε τον μπαντας Τζουλς από το Pulp fiction με βασική του ιδιότητα να σπάει τα νεύρα όλων των άλλων. Μπαίνει και ο Λόκι που έφυγε, αλλά ξαναήρθε γιατί είναι θεός, αλλά τελικά είναι απλά εξωγήινος. Με λίγη από θεό για τα δικά μας κριτήρια, αλλά όχι με τα δικά τους και ουφ και ξαφνικά μετατρέπει με το καλημέρα σε δικούς του τον γέρο που ξέραμε και έναν υπερήρωα που πανάθεμά μας κι αν ξέραμε ότι υπάρχει καν. Δικαιώνοντας φυσικά την αξία του build up που έκανε τόσα χρόνια η Μάρβελ, μια και ο Χωκάης εν τέλει χωρίς την αντίστοιχη ταινία ήταν μία αμήχανη παρουσία. BUT Όλα αυτά είναι σκέψεις που ίσως τις κάνεις αν κλείσει επιτέλους το σαγώνι σου καμία ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Η δράση ο τρόπος που είναι δομημένη αυτή, η σκηνοθεσία, τα πιασάρικα πλάνα δεν είμαι σίγουρος ότι δίνουν περιθώρια για λογική κριτική. Ο ενθουσιασμός του γιου μου ήταν σίγουρα πέρα από κάθε λογική και προσδοκία. Τελείωσε η ταινία και το παιδί ήταν απολύτως σίγουρο ότι δεν υπάρχει κάτι σημαντικότερο από τους Αβέντζερς, Σούπερμαν, Σπάιντερ-Μαν, Μπατμαν, Γιούνγκερμαν, όλα αυτά δεν υπάρχουν στην υπερηρωική κουλτούρα; Γιατί; Γιατί δεν είναι Avengers. & _ Και εδώ τελείωσε και η πρώτη περίοδος προβολών όπου ο μικρός ήθελε εφ όλης της ύλης κουβέντα για το πως θα συνεχίσουμε. Μέχρι στιγμής απολογισμός: Για μένα 2 εξαιρετικές ταινίες, 2 καλές και 2 πάρα μα πάρα πολύ μέτριες. Για τον μικρό; Μία jawdropping, 4 πολύ καλές και μία (Χουλκ) που δεν του άρεσε και τόσο (λέει)