Interview #43: Tomek [Παπαδημητρόπουλος Θωμάς, comicdom.gr, 19/4/2011]

[DJO]

INTERVIEW CORNER #43: Tomek

 

Written by Θωμάς Παπαδημητρόπουλος on April 19th, 2011 – 09:07

 

Ειδικά στο Hollywood, έχουμε να συνηθίσει εκφράσεις όπως “κορίτσι της διπλανής πόρτας” και “αγόρι της διπλανής πόρτας”, εκφράσεις που χρησιμοποιούμε κυρίως όταν αναφερόμαστε σε ρόλους ή χαρακτηριστικά των ηθοποιών που κατατάσσουμε στη συγκεκριμένη κατηγορία. Σε άλλους χώρους, όμως, όπως αυτός των comics, τέτοιες εκφράσεις δεν συναντώνται συχνά.

 

Πολύ κακώς! Γιατί σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσα να γράψω ένα απλό “ο καλλιτέχνης της διπλανής πόρτας” για τον καλεσμένο αυτής της εβδομάδας, τον Τomek, και να ξεμπερδέψω με εισαγωγές και άλλα τέτοια που σας αποσπούν την προσοχή από τη συνέντευξη.

 

Ο Tomek, λοιπόν, μου δίνει ακριβώς αυτή την εντύπωση: του καλλιτέχνη της διπλανής πόρτας. Είναι απλός και ευγενικός και σου δίνει την εντύπωση ότι τον γνωρίζεις χρόνια, πολύ περισσότερο τουλάχιστον από άλλους καλλιτέχνες. Μπορείς να μιλήσεις μαζί του για πολλά θέματα και σχεδόν να ξεχάσεις γιατί συναντήθηκες μαζί του αρχικά και ο τρόπος που θα μιλήσει για το πιο πρόσφατο έργο του, σε κάνει σχεδόν να ξεχάσεις όλα αυτά που έχουν προηγηθεί στην καριέρα του.

 

Και αυτή δεν είναι αμελητέα. Ο Tomek είναι υπεύθυνος για ένα από τα πιο ευχάριστα comics που εκδόθηκαν στο φετινό Comicdom Con Athens (από αυτά που πρόλαβα να διαβάσω τουλάχιστον, μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές), το ΚΟΥΛΟΥΡΙ. Το ΚΟΥΛΟΥΡΙ συνεχίζει την παράδοση των HEHE!, των οποίων είναι συνδημιουργός, και θα συνεχίζει να εκδίδεται σε συνέχειες από τη Jemma Press.

 

Εκτός των δύο παραπάνω comics, την υπογραφή του Tomek έφερε κάπου στη δεκαετία του ’90 και το μουσικό fanzine THE THING, στο οποίο συνέβαλλε με το strip 21st #@&! CENTURY BOY. Επιπλέον, δουλειά του μπορεί να δει κανείς και στο blog The Very Closed Circle, αλλά και στα Comicdom Awards, καθώς ο Tomek είναι υπεύθυνος για την εικονογράφηση και τα animations της διαδικασίας, ενώ και όποιοι έχουν επισκεφτεί την έκθεση ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ, σίγουρα έχουν κοντοσταθεί μπροστά σε κάποιο από τα έργα του.

 

Εκτός από τα comics, τα οποία κατά κανόνα δεν είναι αρκετά να πληρώσουν τους λογαριασμούς ενός Έλληνα δημιουργού, ο Tomek έχει ασχοληθεί και με το animation σε διάφορους εμπορικούς τομείς, όπως η διαφήμιση και οι τίτλοι τηλεοπτικών προγραμμάτων, αλλά και με την εικονογράφηση μουσικών άλμπουμ.

 

Όλα τα παραπάνω είναι σίγουρα ικανά να σβήσουν από το μυαλό σου τον ορισμό του “καλλιτέχνη της διπλανής πόρτας” που έδωσα αρχικά στον Tomek, αλλά πρέπει να γνωρίζετε ότι πιέστηκα για να τα γράψω. Θα προτιμούσα να έγραφα πιο καθημερινά πράγματα για αυτόν, όπως τον καφέ που ήπιαμε μαζί, το χειρότερο μηχανάκι που οδήγησε στη ζωή του και τα κουτσομπολιά του Comicdom Con Athens. Το ίδιο ίσως προτιμούσα να κάνω και στις ερωτήσεις που ακολουθούν, αλλά ο επαγγελματισμός (και των δυο μας) προηγείται. Σας παραπέμπω, λοιπόν, στη συνέντευξη (που πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια της Βασιλείας Βαξεβάνη) και στα όσα έχει να πει ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, ο Tomek:

 

 

Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σε έχουν επηρεάσει στη δουλειά σου;

Δεν θα μετρήσω την πολύ μικρή ηλικία όπου όλοι μας, ανεξάρτητα αν σχεδιάζαμε ή διαβάζαμε, περνάγαμε από Disney σε υπερήρωες κτλ.. Για μένα αυτό δεν μετράει τόσο, όσο το ότι μεγάλωσα σε άλλη κουλτούρα, όπου υπήρχε μία τοπική σκηνή comics πολύ διαφορετική απ’ όλες τις άλλες (σ.σ.: εννοεί την Πολωνία). Μας έβαζε στην πρίζα να τρέχουμε δυο-τρεις φορές την βδομάδα να αγοράζουμε comics που η θεματολογία τους μας αφορούσε άμεσα και η αισθητική τους ήταν πολύ ιδιαίτερη. Ακόμα κι όταν πρωτοείδαμε τους υπερήρωες δεν σταματήσαμε να διαβάζουμε τους Πολωνούς δημιουργούς. Κάποια από αυτά συνεχίζουν να με στοιχειώνουν και ότι βουντού και να κάνω δεν με αφήνουν ήσυχο. Στην Ελλάδα πια, μέσα 80s, έπαθα τραλαλά με τις σουρεάλ ιστορίες της ΒΑΒΟΥΡΑΣ και συγχρόνως ανακάλυψα το τρομερό πενάκι του Peyo και τα Στρουμφάκια του. Έπεσε εξάσκηση και αντιγραφή του αιώνα. Καπάκι εμφανίστηκε το MAD! Αχ, το MAD… sigh… Τι έρωτας ήταν αυτός! Το MAD το θεωρώ ίσως την μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μου, μου έμαθε το πιο σημαντικό πράγμα στο σχέδιο και όχι μόνο: ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ! Μετά ήρθαν οι Robert Crumb και Edika να βάλουν της πινελιές τους, δεν μπορούσα να χορτάσω τα σχέδια και τα σενάριά τους. Ειδικά ο Crumb πέρναγε τόσο τρομερά άνετα από την μία θεματολογία στην άλλη και ο Edika σε διάφορες παλαβές καταστάσεις. Σκέτη τρέλα… Το κερασάκι στην τούρτα έβαλε η ανεξάρτητη αμερικάνo-καναδική σκηνή των 90s: Peter Bagge, Daniel Clowes, Charles Burns, Joe Matt, Julie Doucet, ολίγον TANK GIRL και ο master Ivan Brunetti. Και για το τέλος πρέπει να πω ότι έχω αρκετή αδυναμία στα manga, με μπροστάριδες τα ΑKIRA και DR. SLUMP και στο ελληνικό ΣΠΙΦ ΚΑΙ ΣΠΑΦ. Α… ξέχασα τους Monty Python. Αυτοί μ’ έχουν επηρεάσει σε όλα, όχι μόνο στα comics.

 

Έχεις την τάση να δημιουργείς ιστορίες σουρεαλιστικές. Σου αρέσει γενικά να πειραματίζεσαι;

Πολλές φορές δυσκολεύομαι να διαχειριστώ τις πολλές ιδέες που έχω στο κεφάλι μου και τις πετάω στο χαρτί σαν πολυβόλο. Είναι κατά κάποιον τρόπο κολάζ από διαφορετικά μικρά πράγματα κολλημένα μεταξύ τους με την πανίσχυρη κόλλα Surealex. Αυτό φαίνεται πολύ στην “Ensalada Mixta”, την οποία έφτιαξα για να έχω μία πλατφόρμα να ξεδίνω και να το τραβάω στα άκρα. Έτσι προέρχονται και οι διάφοροι ας το πούμε “πειραματισμοί”. Εκεί που κάπως ρέει το πράγμα, ξαφνικά αποφασίζω να το ανατρέψω με κάποιο κόλπο της στιγμής. Απολαμβάνω ν’ ακούω από ανθρώπους ότι τους αρέσουν τα comics μου αλλά δεν ξέρουν γιατί, και το χειρότερο, ότι δεν μπορούν να το εξηγήσουν. Τώρα με το ΚΟΥΛΟΥΡΙ προσπαθώ να το ελέγξω λίγο…

 

Είναι εύκολο να είσαι δημιουργός comics στην ελληνική σκηνή; Σε ρωτάω γιατί, όπως και για πολλούς άλλους, τα comics είναι ίσως το μικρότερο κομμάτι της δουλειάς σου, ανάμεσα σε εμπορικά illustrations και άλλες δουλειές που σου φέρνουν τα προς το ζην. Έχεις όσο χρόνο θέλεις για comics;

Από την στιγμή που τα comics δεν είναι η δουλειά που μου φέρνει τα προς το ζην, σίγουρα δεν μπορώ να αφιερώσω τόσο χρόνο όσο θα ήθελα. Το καλό είναι ότι τουλάχιστον δουλεύω σαν εικονογράφος και animator και μπορώ να εφαρμόζω κάπως το στιλ μου και συγχρόνως είναι ένα είδος εξάσκησης που με κρατάει “ζεστό”. Επίσης, με αναγκάζει να δουλεύω με σύστημα και οργάνωση, το οποίο μεταφέρω στην διαδικασία δημιουργίας comics. Κάποια στιγμή πριν χρόνια, πήρα την απόφαση σε επαγγελματικές προτάσεις να επιμένω κάπως σε αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο. Δεν δεχόμουνα να κάνω κάτι π.χ. ρεαλιστικό που ήθελε ο πελάτης μόνο και μόνο για να πάρω την δουλειά, δεν μου έβγαινε και θα ήταν βασανιστήριο για μένα. Ήταν ένα ρίσκο, το οποίο με πολύ δουλειά και υπομονή άρχισε να αποδίδει καρπούς και έκανε το επάγγελμά μου πιο εύκολο και ευχάριστο.

Από την άλλη, ξέρω πολλά παιδιά που κάνουν comics και δουλεύουν σε κάτι εντελώς άσχετο. Το γεγονός είναι ότι ελάχιστοι στην Ελλάδα ζούνε μόνο από τα comics τους και ανεξάρτητα αν το επάγγελμα μας έχει σχέση με σχέδιο ή όχι, όλοι από άποψη χρόνου στο ίδιο τσουβάλι βρισκόμαστε.

 

Έχεις συμμετάσχει αρκετές φορές και στην έκθεση ΕΝ ΑΙΘΡΙΑ. Ποια είναι, κατά τη γνώμη σου, τα θετικά που μπορεί να έχει η συμμετοχή ενός comic artist σε μια έκθεση;

Δεν είμαι πολύ φανατικός των εκθέσεων comics με την έννοια που γνωρίζουμε όλοι, δηλαδή να κάθεσαι μπροστά σε ένα comic στον τοίχο και να το διαβάζεις. Εγώ ξέρω ότι το comic μπορώ να το διαβάζω οπουδήποτε, στο μετρό, σε παραλία, πάνω σε ένα δέντρο ή στην τουαλέτα. Σε μία έκθεση θέλω να δω τα πρωτότυπα, να πάω κοντά και να δω με τι το έκανε ο καλλιτέχνης, πώς το διόρθωσε, ποια τεχνική χρησιμοποίησε, να δω τυχόν sketchbook. Έτσι δεν χρειάζομαι να δω όλη την ιστορία, δε με απασχολεί, τη διαβάζω στην εκτυπωμένη έκδοσή της και μία σελίδα απ’ αυτή μου είναι αρκετή. Το πρωτότυπο λειτουργεί σε μένα σαν μηχανή του χρόνου που με μεταφέρει στο σχεδιαστήριο του δημιουργού, 1 ή 100 χρόνια πριν, δεν έχει σημασία. Η έκθεση για μένα πρέπει να συμπληρώνει και να πάει πιο πέρα την δουλειά του καλλιτέχνη και όχι απλά να την αναπαράγει. Δεν βρίσκω το λόγο να βάζω μία ιστορία φτιαγμένη και βαμμένη στον υπολογιστή και εκτυπωμένη σε τάδε χαρτί σε διπλάσιο μέγεθος για να μπορούν να τη διαβάζουν από τα πέντε μέτρα και οι άλλοι από πίσω. Δεν θέλω να είμαι απόλυτος, ούτε κατηγορώ αυτούς που το κάνουν. Είναι καλό να γίνονται, να βλέπει ο κόσμος, να συζητάει, να μαθαίνει. Απλά εμένα δεν μου ταιριάζει.

 

Ανάμεσα στα έργα σου βρίσκονται και αρκετά animations. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για αυτά;

Το animation είναι κάτι το οποίο σπούδασα και το αγάπησα με την πρώτη άσκηση που έκανα στη σχολή. Άλλωστε, στην πρώτη επαγγελματική μου δεκαετία ασχολιόμουν αποκλειστικά με αυτό. Παραγωγή σειρών, διαφημιστικά σποτ, τίτλοι σειρών για τηλεόραση και η καλύτερη στιγμή, συμμετοχή στην αμερικάνικη μεγάλου μήκους ταινία της Paramount, RUGRATS GO WILD!. Αφοσιώθηκα καθαρά στο κλασικό 2D animation, έμαθα και πέρασα απ’ όλα τα στάδια του: κίνηση, καθάρισμα, δημιουργία χαρακτήρων, storyboard, layout, background, supervisor, σκηνοθεσία – πολύ πράμα. Στο animation υπάρχουν πολλά στάδια μέχρι να βγει η τελική ταινία και πρέπει να έχεις γνώσεις όχι μόνο στην δική σου ειδικότητα, αλλά και σε δυο-τρεις άλλες, ώστε να ελαχιστοποιούνται τα λάθη στην αλυσίδα της παραγωγής, και αυτό σε αναγκάζει να είσαι πολυμήχανος. Ήταν απλά το καλύτερο σχολείο. Τα τελευταία χρόνια, η μόνη μου επαφή μ’ αυτό είναι τα διαφημιστικά σποτ, κάτι που με έχει κουράσει αρκετά. Ο χώρος της διαφήμισης είναι πολύ περίεργος, δύστροπος, κουραστικός, πάρα πολλές φορές χωρίς δημιουργία και φαντασία και μπορεί να σε ξεζουμίσει κυριολεκτικά.

Με αναζωογόνησε όμως το BE THERE! Corfu Animation Festival στις αρχές Απρίλη, όπου έκανα τα γραφιστικά και τις αφίσες. Στην Κέρκυρα πέρασα θαυμάσια, τα παιδιά έκαναν τρομερά καλή και επαγγελματική δουλειά, είδα ωραίες ταινίες και τα δύο workshops που έκανα στην κινηματογραφική αίθουσα με 400 παιδάκια κάθε φορά με γέμισαν πάλι ενέργεια. Για να δούμε…

 

Πώς ισορροπείς ανάμεσα σε animation και comics;

Τα comics και το animation είναι στη ζωή μου σαν βίοι παράλληλοι, το ένα επηρεάζει το άλλο. Ειδικά στα comics μου η επιρροή αυτή είναι αρκετά έντονη. Πολλές φορές χρησιμοποιώ διαδοχικά panels όπου αναλύω αρκετά την κίνηση ενός χαρακτήρα. Πολλές φορές στοιχηματίζω με τον εαυτό μου ή φίλους για το αν ο τάδε κομίστας κάνει και animation ή όχι, φαίνεται από την πρώτη ματιά. Τρανταχτό παράδειγμα είναι το “δικό μας” LOGICOMIX, όπου ο Αλέκος Παπαδάτος έκανε καταπληκτική δουλειά με πολύ μεγάλη επιρροή από το χώρο του animation στον οποίον έχει μεγάλη προϋπηρεσία και προσφορά. Γνωριζόμαστε πάνω από 15 χρόνια και θυμάμαι όταν είδα κάτι λίγα πράγματα από το LOGICOMIX την εποχή που φτιαχνόταν, μου έφυγε το σαγόνι… Ήταν μία υπερπαραγωγή, η οποία δεν είχε τίποτα να ζηλέψει (οργάνωση, έρευνα, εκτέλεση) από μεγάλες παραγωγές ταινιών κινούμενων σχεδίων μεγάλου μήκους και όλο το αποτέλεσμα έχει ένα έντονο άρωμα από animation.

 

Είσαι μέλος του blog The Very Closed Circle. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για το τι συμβαίνει σε αυτόν τον πολύ κλειστό κύκλο;

Μπορεί ο κύκλος να είναι πολύ κλειστός, αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ μεγάλος. Πιάνει από την Κρήτη, περνάει από Αθήνα–Θεσσαλονίκη και φτάνει μέχρι την Καταλονία. Όταν τον ξεκίνησα είχα πολύ συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό μου, το συζήτησα αρκετά με τον Τάσο Ζαφειριάδη (αντιπρόσωπο του #TVCC σε Βόρεια Ελλάδα και Καταλονία. Αυτές τις μέρες, μάλιστα, βρίσκεται εκεί για να συζητήσει την επέκταση του συμβολαίου του Γιώργου Κωνσταντίνου – χαχαχά!) και καθορίσαμε χαλαρά κάποιους αυστηρούς κανόνες… (ή ανάποδα; Δεν θυμάμαι). Μετά συνέταξα το μανιφέστο, έφτιαξα το layout και βούρ στο πατσά… Πατήσαμε σε δυο-τρία σημεία που ταλαιπωρούν το ελληνικό (και όχι μόνο) comic και τους δημιουργούς και βρήκαμε τρόπους να απελευθερωθούμε απ’ αυτά. Καταργήσαμε το χαρτί και την εκτύπωση, εφαρμόσαμε χαλαρά deadlines (όλοι στον κύκλο αυτό το αγαπάμε περισσότερο απ’όλα… χαχαχά), μικρό ασπρόμαυρο φορμάτ (τέσσερα καρέ) και ό,τι θέμα θέλει ο καθένας. Για μένα, το τελευταίο ήταν το πιο σημαντικό απ’ όλα και πιστεύω ότι πρέπει στην Ελλάδα σιγά-σιγά να καθορίζονται κάποιες τάσεις στα comics, θεματικά και σχεδιαστικά και να δημιουργούνται ομοιογενείς πυρήνες, χωρίς να κλείνονται στο εαυτό τους εννοείται. Το πήρα λοιπόν απ’ την ανάποδη και αντί να προσκαλέσω 100 με διαφορετικό στιλ-θεματολογία και να τους καθορίσω το θέμα (αυτό θα λειτουργούσε πιεστικά), κάλεσα λίγους που πίστευα ότι ταιριάζουν κάπως τα χνώτα μας και έτσι δημιουργήθηκε μια παρέα που ανταλλάσσει mail, comments, ιδέες, προτάσεις κ.ά.. Μ’ αυτόν τον τρόπο πετύχαμε να φτιάξουμε ένα blog συμπαγές, ομοιόμορφο, με τακτική ροή και χωρίς… θα το ξαναπώ… πιέσεις χρονικές και θεματικές. Πριν μια βδομάδα, μάλιστα, κατά την διάρκεια του Comicdom Con, είχαμε την πρώτη μας μάζωξη για καφέ. Έτσι, για να δούμε τι κρύβεται πίσω από τα avatars.

Περισσότερα δεν μπορώ να πω, γιατί ήδη μ’ αυτά που είπα με περιμένει βαριά καμπάνα από τον Ναύαρχο Πέστροφα, ο οποίος με το έτσι θέλω επέβαλε στο #TVCC έναν σκληρό σουρεαλιστικό νόμο και εφάρμοσε την απαγόρευση ανεβάσματος των strips μετά τις 10 το βράδυ.

 

Πες μας λίγα λόγια για το νέο σου comic, ΚΟΥΛΟΥΡΙ.

Ένα στρογγυλό πράγμα από ζυμάρι, καλοψημένο, μπόλικο μυρωδάτο σουσαμάκι, πάντα φρέσκο και φθηνό. Όχι… σοβαρά μιλάω, αυτό ακριβώς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Έτσι μόνο για την ιστορία, να πω ότι το είχα στο μυαλό μου αρκετά χρόνια. Κάποιες ιδέες έκαναν την εμφάνισή τους στα δύο fanzine ΗΕΗΕ! που βγάλαμε με τον Γιάννη Μπαρδάκο (JB), περάσανε από τον δημιουργικό μύλο της Giganto του Τάσου Παπαϊωάννου σαν ΗΕΗΕ! #1 και πήραν την τελική μορφή όπως το βλέπουμε τώρα.

Με τον Λευτέρη Σταυριανό (Jemma Press) το βάλαμε κάτω, βρήκαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες και το χώσαμε στο φούρνο. Το ευχάριστο είναι, ότι θα κυκλοφορεί 3-4 φορές το χρόνο και το επόμενο τεύχος θα βγει τέλη Ιουνίου και αυτό σίγουρα θα βοηθήσει πολύ στην εξέλιξή του. Κοιτάζοντας τις εκδόσεις comics στην Ελλάδα είδα ότι δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο και τα πρώτα σχόλια είναι θετικά. Ελπίζω να πάει καλά. Άλλωστε ένα ΚΟΥΛΟΥΡΙ το πρωί με τον καφέ ή το μεσημέρι με λίγο τυράκι έχει κάνει πολύ κόσμο ευτυχισμένο.

Εδώ θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον επίσημο κουλουρτζή (με ένσημα, ασφάλεια, νυχτερινά και εκτός έδρας, όλα κομπλέ), τον απέθαντο μπάσταρδο Γαβριήλ Τομπαλίδη που κρατάει με τόση ευλάβεια και αυταπάρνηση μυστικό το αληθινό μου όνομα.

 

Ένα θέμα που επανέρχεται στις ιστορίες σου είναι η πίεση και το άγχος που νιώθει ένας δημιουργός και ο τρόμος του deadline! Πόσο βασίζονται στην πραγματικότητα;

Αυτή την συζήτηση την κάνουμε αρκετά συχνά, μπροστά στο τζάκι πίνοντας λευκό κρασί με τη Coco la Veine (βλέπε ΚΟΥΛΟΥΡΙ #1)…

Εδώ ξαναγυρνάμε στην τρίτη ερώτηση-απάντηση. Όχι μόνο βασίζονται στην πραγματικότητα, αλλά μπροστά της ακόμα και ο ιταλικός νεορεαλισμός μοιάζει με παραμυθάκι για τρίχρονα παιδάκια. Όταν ξεκινάς ένα comic και σου λέει ο εκδότης (ή ακόμα κι αν είναι αυτοέκδοση) ότι πρέπει μέχρι τάδε μέρα να το τελειώσεις, γιατί αλλιώς δεν θα βγει στο Comicdom Con, το οποίο είναι η μόνη σου ευκαιρία να το δει ο πολύς κόσμος και να πουλήσεις κάτι τις, και ξαφνικά σου σκάνε μια-δυο δουλειές που μ’ αυτές θα πληρώσεις το νοίκι και θα φας, καταλαβαίνεις ότι η πίεση χτυπάει κόκκινο, γιατί δεν έχεις ένα deadline, αλλά δύο! Ένα επαγγελματικό και ένα καλλιτεχνικό. Από την άλλη, κάποιες φορές έχω διαπιστώσει ότι λειτουργώ καλύτερα υπό πίεση (ακούγεται λίγο μαζοχιστικό). Απλά έχω την αίσθηση ότι μην έχοντας πολύ χρόνο για σκέψεις και τέλεια σχέδια, το αποτέλεσμα είναι πιο αυθόρμητο και βγάζεις τον αληθινό σου εαυτό. Δεν ξέρω… με την Coco έχουμε μία σχέση μίσους και αγάπης.

Πάντως το ΚΟΥΛΟΥΡΙ #1 είναι εξολοκλήρου αφιερωμένο στο άγχος και στο στρες, εξ ‘ου και το σχέδιο στο σαλόνι του τεύχους με το οποίο ο Λευτέρης κι εγώ ταυτιστήκαμε με τη μία.

 

Στα comics σου έχεις εντάξει και κάποιες αυτοβιογραφικές ιστορίες. Πώς είναι αυτή η εμπειρία να εκθέτεις τον εαυτό σου – και μάλιστα αποκαλύπτοντας τόσο “ντροπιαστικές” στιγμές;

Κατ’ αρχήν κάτι τέτοιες προσωπικές στιγμές (δεν έχει σημασία αν είναι άσχημες ή χαρούμενες, αρκεί να είναι έντονες) σε κυνηγάνε σε όλη σου την ζωή, δεν τις ξεχνάς ποτέ. Όποιος λέει το αντίθετο ή ότι δεν τα θυμάται, είμαι σίγουρος ότι λέει ψέματα. Τα συγκεκριμένα γεγονότα στα “Stupid Hits” τα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια, σαν να έγιναν χθες, γι’ αυτό και δεν υπήρχε λόγος να τα καταγράφω κάπου, απλά ήταν εκεί στο κεφάλι μου ανεξίτηλα και μπορούσα ανά πάσα στιγμή να τα ξεθάψω. Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν το πώς θα το κάνω. Σαν γεγονότα δεν προσφέρονται για πολυσέλιδο comic, αλλά ούτε καθαρό comic ήθελα να το κάνω, ξέρεις με μπαλονάκια, λόγια και τέτοια. Έχω δει πολλά αυτοβιογραφικά comics που δεν μου έλεγαν τίποτα, ούτε μου μετέφεραν την ατμόσφαιρα της στιγμής. Αρά έχεις να αντιμετωπίσεις δύο προκλήσεις, μία να εκθέσεις τον εαυτό σου και άλλη μία για το πώς θα το κάνεις. Τα “Stupid Hits” βέβαια είναι κάπως ανώδυνα, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ξεμπροστιαστώ ακόμα πιο βαθιά όπως, ας πούμε οι Joe Matt ή Robert Crumb. Μάλλον όχι.

Μ’αρέσει επίσης ότι φέτος στο Comicdom Con βγήκαν από την Jemma Press τρεις τίτλοι, η παλιοσειρά πια ΚΡΑΚ του Tasmar, το ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ των Ζαφειριάδη-Τσουκνίδα –Πανταζή και το ΚΟΥΛΟΥΡΙ που όλα έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, το καθένα με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Και ο Γιώργος Γούσης με τις καταπληκτικές ΑΘΩΕΣ ΕΠΟΧΕΣ έχει αυτόν τον όμορφο μελαγχολικό τρόπο να μας γυρνάει πίσω. Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι είναι ένα περίεργο συναίσθημα όταν κάτι δικό σου που το ήξερες μόνο εσύ για χρόνια, ξαφνικά το διαβάζουν πολλοί και παύει να είναι προσωπικό. Όμως η χαρά είναι πολλαπλάσια, όταν σου σκάει κάποιος σε τρελή χαρά, γιατί αναγνώρισε την καφετέρια στην τρίτη ιστορία και κατάφερες να του ξεθάψεις δικές του μνήμες χωρίς να χρειαστεί να… χτυπήσει.

 

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον;

Πολύ άμεσο και 100% σίγουρο είναι το ΚΟΥΛΟΥΡΙ #2, είπαμε τέλη Ιουνίου. Από κει και πέρα υπάρχουν δυο-τρία πράγματα που γυρίζουν στο κεφάλι μου, κάποια τα έχω ξεκινήσει και κάποια βρίσκονται υπό σκέψη. Επειδή πιστεύω ότι οι ιστορίες μου πάσχουν αρκετά από σενάριο και θέλω να βελτιωθώ σ’ αυτό το κομμάτι, ξεκίνησα και παρακολουθώ ένα εργαστήρι γραφής διηγήματος. Χωρίς αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο να προχωρήσω στα μελλοντικά μου σχέδια. Πάει πολύ καλά μέχρι στιγμής και είμαι πολύ ευχαριστημένος. Φτιάχνοντας το ΚΟΥΛΟΥΡΙ #1 ήμουν ήδη υπό την επήρεια του εργαστηρίου και ένοιωθα την ανάγκη να κάνω κάτι πιο συγκροτημένο και συμπαγές.

Το The Very Closed Circle προχωράει κανονικά ως έχει, αν και γι’ αυτό υπάρχουν διάφορες ιδέες, αλλά είναι ακόμα νωρίς να πούμε οτιδήποτε.

Πιστεύω το 2012 θα έχω πολλά περισσότερα πράγματα να δείξω και, απ’ ότι είδα στο φετινό Comicdom Con, μέσα στον επόμενο χρόνο θα δούμε πολλά ωραία και ενδιαφέροντα πράγματα από Έλληνες δημιουργούς.