KILL YOUR BOYFRIEND [GRANT MORRISON - PHILIP BOND]

[Blackbeard]

 

Ένα καθαρό love story (και ίσως το μοναδικό) από το μυαλό του Grant Morrison με Philip Bond στο σκίτσο. Η πλοκή απλή, τυπική, αλλά παρόλα αυτά πολύ δυνατή, χαρακτηριστική και με ξεκάθαρο το αυθεντικό στυλ του Μόρρισον. Αν και μόνο 56 σελίδες, καταφέρνει να κάνει πράγματα που δύσκολα θα ξαναδούμε.

 

 

Η ιστορία ξεκινάει με μια έφηβη κοπέλα (της οποίας το όνομα δε μας δίνεται ποτέ) η οποία αρχίζει σιγά σιγά και φτάνει στα όρια με τον έλεγχο του σχολείου και την έντονη κριτική συμπεριφορά των γονιών της, όπως συμβαίνει, άλλωστε, στους περισσότερους νέους εκείνης της ηλικίας. Μόνο που στην περίπτωση της πρωταγωνίστριας της δίνεται η ευκαιρία να κάνει κάτι πολύ περισσότερο από το να παραπονιέται. Σε μια έκρηξη θυμού και μη περαιτέρω ανοχής για τη στάση των γονιών της,  βγαίνει από το σπίτι και συναντάει έναν τύπο (που δε μαθαίνουμε ποτέ το όνομά του) που είχε δει το πρωί στο σχολικό να αψηφεί κάθε μορφή ελέγχου και να δρα ελεύθερα, χωρίς να ενδιαφέρεται για επιπτώσεις. Γνωρίζονται, και τότε ξεκινάει η ζωή γεμάτη (όπως λέει και στο οπισθόφυλλο) «φόνο, σεξ, ναρκωτικά, και αναρχία». 

 

 

Δημοσιευμένο τον Ιούνιο του 1995 μέσα από τη σειρά Vertigo Voices που είχε ως στόχο να κυκλοφορήσει μικρά one-shot (επιχείρημα που κατέρρευσε μετά από 3-4 τέυχη) και σε μια περίοδο που δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές το στόρυ «εγώ κι εσύ ενάντια στον κόσμο» (ή που ξεκινούσε να γινόταν δημοφιλές), αποτελεί μία από τις αγαπημένες δουλειές του ίδιου του Μόρρισον, γραμμένο από την καρδιά όπως λέει και ο ίδιος. 

 

 

Το σκίτσο του Bond ίσως είναι το ιδανικότερο για τέτοιου είδους κόμικ. Καρτουνίστικο που τονίζει απόλυτα την ουσία του μαύρου χιούμορ και της παράλογης κωμικοτραγικής περιπέτειας που εξελίσσεται.

 

 

Τον Φεβρουάριο κυκλοφόρησε και σε Deluxe έκδοση σε ένα τόμο μαζί με το Vimanarama από τους ίδιους δημιουργούς.

 

Επεξεργασία Απριλίου 10, 2016 από Blackbeard

[Blackbeard]

Προειδοποίηση για άπειρα σπόιλερ και για κείμενο σαύρα(τεράστιο ρε παιδί μου. Και να φανταστείτε ότι έγγραψα τα μισά από αυτά που ήθελα αλλά μετά από ένα σημείο μου φάνηκε απλά ανούσιο να ψυρίσω κάθε λεπτομέρεια.)

 

 

‘It was just high spirits’ γράφει η πρώτη σελίδα και ίσως ήταν αυτό που ώθησε τον Μόρρισον να γράψει το κόμικ. Γραμμένο την ίδια περίοδο που ξεκινούσε το Invisibles σε ένα σημείο καμπής στη ζωή του όπου αρχίζει να εξερευνά περισσότερο την επέκταση της συνείδησης και την έννοια του εγώ μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο που προσπαθεί να το καταπιέσει με κάθε τρόπο. Είναι η περίοδος της ζωής του που χαρακτηρίζεται από το ύφος ροκ σταρ που μάλλον έχει κάνει πολλούς να μην τον παίρνουν στα σοβαρά και ας αυτά έχουν τελειώσει και τώρα πια και ζει ήρεμα στο κάστρο του στη Σκωτία με τη γυναίκα του, ταξιδεύοντας πότε πότε και στο Los Angeles χωρίς ποτέ να προκαλεί πια με την εικόνα του.

 

Έτσι και στο Kill Your Boyfriend βλέπουμε η ιστορία να ξεκινάει με την ανάγκη να βρει η πρωταγωνίστρια τα ‘high spirits.’ Να ξεφύγει από την ανία και ανουσιότητα της προκαθορισμένης ζωής. Ενώ παράλληλα αντικρίζει για πρώτη φορά κάποιον που δεν ενδιαφέρεται για το προκαθορισμένο. Ήδη αρχίζει να τον ερωτεύεται και ξέρουμε γιατί. Μας δίνονται δύο απαντήσεις στην τέταρτη μόλις σελίδα. Η λογική άποψη των σχολείων και της κοινωνίας ως robot factories και η μυθολογική άποψη των οργίων προς τιμήν του Διονύσου. 

 

 

Στη συνέχεια βλέπουμε ένα ακόμα δείγμα της νοητικής φυλακής που νιώθει η κοπέλα. Είναι το αγόρι της που προτιμάει να κλείνεται στον κόσμο της κακής φαντασίας από το να αναγκαστεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Οι γονείς του λείπουν, η κοπέλα του ζητάει να έρθει σπίτι του, αλλά αυτός αρνείται με τη δικαιολογία ότι καλύτερα να γίνει μετά τις εξετάσεις για να αφοσιωθεί. Δείγμα, ίσως, του ότι ζει πιο πολύ για το μέλλον παρά για το παρόν, χαρακτηριστικό γενικά μιας καταπιεσμένης ζωής. 

 

Και μετά έρχεται το αποκορύφωμα της ‘αγίας τριάδας’ «μητέρα, πατέρας, κυβέρνηση» που θα οδηγήσει στο ξέσπασμα. Με το ρόλο της κυβέρνησης να παίζει η τηλεόραση η οποία πάνω στο κατσάδιασμα από τους γονείς της για πράγματα που είναι απολύτως φυσιολογικά, δείχνει ειδήσεις και κάποιος μιλάει για «έλλειψη σεβασμού προς την εξουσία» και για «την δυνατή ηθική των παλιών που πρέπει να μάθουν οι νέοι». Και έτσι η συνάντηση γίνεται ακριβώς στο χαμηλότερο σημείο, που είναι συνήθως και το πιο ευάλωτο. 

 

 

Προσωπικά βλέπω τον νεαρό ως ένα σύμβολο της έλλειψης του λεγόμενου superego του Freud. Μαθαίνουμε κατευθείαν ότι δεν είχε ποτέ γονείς και δε δούλεψε ποτέ και τόσα χρόνια ζει ανεπηρέαστος (θεωρητικά) από κάτι ανώτερο. Ή πολύ απλά ο μύθος του Διονύσου όπως έχει πει και ο ίδιος ο Μόρρισον. Και η αμέσως επόμενη κίνηση είναι να σκοτώσουν το αγόρι της. Πράγμα που εγώ το βλέπω ως μια συμβολική προσπάθεια να ξεφορτωθούν τον παλιό ‘υποδουλωμένο’ εαυτό της κοπέλας. (Κάτι που προορίζεται και για απευθείας στον αναγνώστη. Ένα κάλεσμα για αφύπνιση όπως φαίνεται στο 4ο καρέ της σελίδας 15 όπου οι πρωταγωνιστές κοιτάνε προς τον αναγνώστη και το παλιό αγόρι να αντιπροσωπεύει υπό μια έννοια τον ξαφνιασμένο αναγνώστη. («That’s not real.»)) 

 

 

Και από τις επόμενες σελίδες ξεκινάει, ίσως, το πιο χαρακτηριστικό μέρος του κόμικ. Η έννοια της «αιωρούμενης ταυτότητας». Γεγονός που έρχεται απευθείας από εκείνη την περίοδο της ζωής του Μόρρισον.  Ακόμη και ο ίδιος είχε φτάσει σε σημείο να βάζει γυναικεία ρούχα και να βγαίνει έξω μόνο και μόνο για να δει πως είναι. Να ζήσει, δηλαδή, ένα βράδυ από τα μάτια κάποιου άλλου. Κάτι που μερικές φορές για να γίνει δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω από το να αλλάξεις ρούχα. Όπως συμβαίνει και με την κοπέλα στις σελίδες 22-23. (“I’m just a figment of his imagination. I’m no longer responsible. And that means I can do anything.”)

 

 

Και τότε μπαίνουν στη σκηνή οι και καλά επαναστάτες-καλλιτέχνες. Οι οποίοι παίρνουν στο λεωφορείο το αγόρι και την κοπέλα γιατί ξέρουν από τις ειδήσεις ότι είναι αυτοί που σκότωσαν ένα αγόρι, νομίζοντας ότι είναι σε κάποια ταινία ή κάτι τέτοιο μάλλον. Μιας και, όπως θα δούμε και αργότερα, δεν έχουν κανένα σκοπό να κάνουν κάτι στην πράξη. (Και το βλέπουμε πάλι με το καρέ που μιλάει στον αναγνώστη. “You’ve got a fucking hand grenade! You keep talking about blowing things up. When are we going to DO something?”)

 

 

Και κάπως έτσι συνεχίζουν τα πράγματα μέχρι το τέλος, όπου τους έχει περικυκλώσει η αστυνομία στο λούνα παρκ που σκόπευαν οι θεωρητικά επαναστάτες-καλλιτέχνες να ανατινάξουν.(ή, μάλλον, να απειλήσουν ότι θα ανατινάξουν) Πυροβολούν τον «Διόνυσο» και είναι άλλο ένα σημείο καμπής για την πρωταγωνίστρια, η οποία πρέπει να αποφασίσει αν θα συνεχίσει και θα φτάσει την αναρχία στα άκρα, ή αν θα ξαναπαίξει το ρόλο που της επιβάλλεται. Για μια στιγμή διαλέγει το πρώτο, προσπαθώντας να δολοφονήσεις τους γονείς της, αλλά το όπλο είναι άδειο. Γεγονός που κατά την άποψή μου δείχνει ότι αυτό θα ήταν το ένα βήμα παραπάνω που θα την κατέστρεφε μιας και πια θα ήταν επίσημα εγκληματίας και θα την έπιανε η αστυνομία και όλη η υποτιθέμενη ιδέα της ελευθερίας θα κατέρρεε. Ενώ τώρα μπορεί να προχωρήσει τη ζωή της συνεχίζοντας να παίζει ρόλους («I’m a housewife with a jar of rat poison.»), έτσι μπορεί να δουλεύει «εκ των έσω»(όπως και γίνεται στην τελευταία σελίδα, στην οποία βρίσκω δύο ερμηνείες. Πρώτον σκοτώνει τον αναγνώστη γιατί θα είναι ρομπότ για μια ζωή, ή όταν λέει «next life» εννοεί την αφυπνισμένη ζωή. Εσύ διαλέγεις.). Και, επίσης, θα έλεγα πως το ότι το όπλο δεν έχει σφαίρες συμβολίζει και μια νοητική αποκοπή από τους γονείς της. Ότι σκότωσε την «ιδέα» των γονιών. Δε χρειάζεται να πεθάνουν στα αλήθεια για να καταλάβει την ψευδαίσθηση του ελέγχου τους, αρκεί να το αντιληφθεί αυτή μόνη της. 

 

 

Επίσης, εκεί ανάμεσα έχουμε δει και ότι το αγόρι είναι το παιδί που η μητέρα της έστειλε για υιοθεσία με το ταχυδρομείο. Σαν έναν κύκλο κάρματος όπου το παράπτωμα της μητέρας επιστρέφει για να σώσει την κόρη. (Ίσως)

 

Έχοντας γράψει όλα αυτά μπορώ να παραδεχτώ ότι για το συγκεκριμένο κόμικ μια τέτοια ανάλυση είναι ίσως λίγο ανούσια. Θεωρώ πως είναι από τα κόμικ που αντιλαμβάνεσαι πιο υποσυνείδητα και χωρίς συνειδητή και λογική ανάλυση. Είναι και ένα χαρακτηριστικό που τονίζει και ο ίδιος ο Μόρρισον. “It’s supposed to be funny” έχει πει σε μια συνέντευξη. Και είναι ακριβώς αυτό. Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο παρά από αυτό που είναι. Η επιθυμία να περάσεις καλά. (“I don’t see what’s wrong with living in a theme park. It’s better than living in a council estate. People ENJOY themselves here. What’s wrong with that?” “Typical. The Minute you start enjoying yourself they turn up with lights flashing.”)

 

 

Μακάρι να μπορούσα να το είχα διαβάσει πριν από 7 χρόνια όπου ήμουνα σε ηλικία που θα ήθελα ακριβώς να διαβάσω κάτι τέτοιο. Ένα καθαρό love story χωρίς πολλά. Μόνο μια ματιά προς την ελευθερία και λίγη διασκέδαση χωρίς εμπόδια για λίγο. Να βρεις μια ιστορία να ζήσεις χωρίς τις συνέπειες, γιατί ξέρεις ότι δεν πρόκειται να κάνεις κάτι τόσο ακραίο στην πραγματικότητα αλλά δε σε πειράζει κιόλας γιατί δε θες στ’αλήθεια να κάνεις κάτι τέτοιο.

 

Επεξεργασία Απριλίου 11, 2016 από Blackbeard