GREG ( REGNIER ΜICHEL ) [ (1931 - 1999) ]

[Aoua]

Γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1931 και το πραγματικό του όνομα ήταν Michel Regnier. Ευρύτερα γνωστός σαν Greg δημιούργησε για 50 συνεχή χρόνια στο χώρο του κόμικ, περιλαμβάνοντας πλείστες όψεις του χώρου, δηλαδή χιούμορ, περιπέτεια, κατασκοπεία, γουέστερν και επιστημονική φαντασία. Δημοσίευσε τα πρώτα του σχέδια σε ηλικία 16 ετών στο βελγικό περιοδικό Vers l' Avenir.

Αρχισε να τελειοποιείται επαγγελματικά εργαζόμενος με τον Franquin από το 1954 (η συνεργασίά τους αποτέλεσε ένα ορόσημο της ζωής του, πράγμα που επιβεβαιώθηκε όταν ο Franquin, του εμπιστεύθηκε το σενάριο στις περιπέτειες των "Σπιρού & Φαντάζιο").

 

 

Επίσης, σχεδιάζει τα δικά του κόμικς για το περιοδικό Spirou (Caddy et Le Temps des T igres). Eνα χρόνο αργότερα διευθύνει το Pappy, το δικό του περιοδικό και συνεργάζεται επίσης με το Recreation, μια παιδική έκδοση - συμπλήρωμα. Το 1958 δημιουργεί τη σειρά Bob Francval et Djinn σε σχέδια Louis Hache.

Tην δεκαετία 1965-1974 έγινε διευθυντής σύνταξης του περιοδικού Τεντέν και συνεργάστηκε με τους Τibet ('Chick Bill'), Paul Cuvelier('Corentin'), Hermann με τον οποίο εργάστηκαν για την δημοφιλή σειρά ‘Bernard Prince’, William Vance('Bruno Brazil'), Εddie Paape ('Luc Orient'), Turk , De Groot και άλλα σημαντικά ονόματα.

 

 

Το 1963 δημιουργεί για το περιοδικό Pilote τον πιο γνωστό του ήρωα, τον Αχιλλέα Ταλόν και στον οποίο αφοσιώθηκε από τότε. Εγραψε και σχεδίασε 42 άλμπουμ, στην αρχή με μονοσέλιδες χιουμοριστικές ιστορίες, στην συνέχεια με ολοκληρωμένες περιπετειες του ήρωα (44 σελ.) Μετά τον θάνατο του δημιουργού, η σειρά συνεχίζεται από τον Widenlocher.

 

 

 

Απο το 1969-1973 εργάστηκε για την προσαρμογή του Τεντέν σε κινούμενα σχέδια. Πρόκειται για τις περιπέτειες 'Οι 7 Κρυστάλλινες Μπάλες' και 'Ο Ναός του Ηλιου'. Επίσης έγραψε το πρωτότυπο σενάριο για την ταινία 'Η Λίμνη με τους Καρχαρίες'. Ο Hergé ζήτησε από τον Greg να του γράψει νέες ιστορίες για τον Τεντέν, μεταξύ των οποίων και η περιπέτεια με τίτλο Le Thermozéro, τελικά όμως, ο Hergé δεν τις χρησιμοποιήσε ποτέ.

Το 1975 ανέλαβε διευθυντική θέση στη Dargaud και εξέδωσε το Achille Talon Magazine. To 1978 έγραψε το σενάριο για μια παιδική αστυνομική σειρά δεκατριών επεισοδίων με τίτλο L' Agence Labricole. Aργότερα ανέλαβε το γραφείο της Dargaud στην Αμερική όπου έγραψε κάποια σενάρια για την τηλεόραση. Επιστρέφοντας στη Γαλλία το 1980 έγραψε μυθιστορήματα για τη σειρά Hardy et Lesage.

Το 1987-88 έγραψε το σενάριο για τα δυο πρώτα επεισόδια του Μαρσουπίλαμι που σχεδίασε ο Batem. Το 1992 ανέλαβε ένα ακόμα επεισόδιο του Πρινς σχεδιασμένο από τον Aidans.

 

Ο Regnier έφυγε για την "άλλη πλευρά" στις 29 Οκτωβρίου 1999 αφήνοντας ένα σημαντικό έργο πίσω του. Τα άλμπουμ πάνω στα οποία εργάστηκε σαν σχεδιαστής ή σεναριογράφος ξεπερνούν τα 250. Ειχε ένα απαράμιλλο ταλέντο στους διαλόγους - οι ατάκες του Αχιλλέα Ταλόν θα μέινουν αξεπέραστες- και περνούσε με άνεση από το κωμικό στον ρεαλισμό. Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους του είδους του καθώς και εξαιρετικός στο να ανακαλύπτει νέα ταλέντα.

 

 

[Aoua]

Από το Comicon 4, 12/1998

 

"Ο FRANQUIN ΚΙ ΕΓΩ"

 

 

 

Ο Greg αφηγείται το πως ο Franquin αποτέλεσε ένα ορόσημο της ζωής του.

 

" 1951. Είμαι 19 ετών, έχω πάρει το απολυτήριο μου, έχω ένα όμορφο κορίτσι δίπλα μου (η οποία θα μείνει για 45 χρόνια ), με πολύ κακά αποτελέσματα στα πλαίσια της "διαφήμισης - διακόσμησης" όπου βρίσκομαι αορίστως διότι δεν υπάρχει κανένα υλικό ή εκπαίδευση στο εικονογραφημένο σχέδιο και ενοχλούμαι περιμένοντας να υπηρετήσω την στρατιωτική μου θητεία, που ήταν προγραμματισμένη για την επόμενη χρονιά. Διαβάζω, δηλαδή "καταβροχθίζω" θα έλεγα, όλα όσα δημοσιεύονται σε εικόνες, αλλά δεν γνωρίζω κανέναν μέσα σ' αυτό το ξένο περιβάλλον και συσσωρεύω σκηνές και εικόνες δικής μου παραγωγής, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για τους κανόνες του επαγγέλματος. Εντέλει, καταφέρνω να πάρω την σύστασή του "L' evedue de Tournai" (ναι, ναι, ντρέπομαι, αλλά αυτό έχει περάσει) για να πάω να παρουσιάσω τα έργα μου στην εφημερίδα του "Spirou" στο Charleroi.

 

Στο πεζοδρόμιο, ξεδιπλώνω το χαρτί, διαβάζω και λιποθυμώ : ήταν η διεύθυνση του " Dieu" (θεού) του Franquin.

 

Ο ίδιος κύριος Charles Dupuis, με δέχθηκε και μου ανακοίνωσε ότι τα σχέδια μου ήταν πολύ χάλια, αλλά ότι πρέπει να βοηθούμε τους νέους και μου έδωσε την διεύθυνση ενός αγοριού, τον οποίο γνώριζε λίγο που θα μπορούσε όμως να μου δώσει ορισμένες συμβουλές. Μου δίνει ένα μικρό διπλωμένο χαρτί, πάνω στο οποίο έγραψε πολύ γρήγορα και πρόσθεσε κοκκινίζοντας : "Όμως τηλεφώνησε πριν πας εκεί, γιατί μόλις παντρεύτηκε...". Στο πεζοδρόμιο, ξεδιπλώνω το χαρτί, διαβάζω και λιποθυμώ : ήταν η διεύθυνση του "Dieu", του "Franquin", του "Porte de Namur" στις Βρυξέλλες...

Έκανα μια εισβολή μέσα στη φωλιά της αγάπης του Adre και της Liliane Franquin, τους έδειξα τα άσχημα σχέδια που προείπα και με δέχθηκαν όπως τον μικρό αδερφό που γυρίζει από το οικοτροφείο. Μέχρι να καταταγώ στο στρατό, έκανα δύο φορές την εβδομάδα μαθήματα σχεδιασμού στο τραπέζι της γωνίας της τραπεζαρίας. Η τελετή ήταν πάντα η ίδια: Ο Adre κοιτούσε προσεχτικά τα σχέδιά μου, αστειευόταν με ειλικρίνεια, μου έλεγε ότι ήταν άσχημα... αλλά ότι μπορούσαμε να τα βελτιώσουμε, έτσι ή αλλιώς, εδώ ή εκεί... Για παράδειγμα έπαιρνε ένα μπλε μολύβι (μπογιά) και διόρθωνε μια μύτη. Όμως στη συνέχεια φυσικά, έπρεπε να προεκτείνουμε το πηγούνι. Αυτό μας υποχρέωνε να αλλάξουμε την γωνία σχεδιασμού. Μ' αυτήν την ευκαιρία μπορούσαμε να τροποποιήσουμε λίγο το βάδισμά του. Αυτό όμως, θα έπρεπε να ληφθεί υπόψιν αν ξαναβλέπαμε το ντεκόρ στο φόντο της εικόνας μεγεθυμένο και... Μέσα σε μια ώρα, δεν υπήρχε παρά μόνο μπλε μπογιά πάνω στο σχέδιο το οποίο είχε γίνει μεγαλοφυές. Ο Franquin, ειλι-κρινά, το θαύμαζε: "Ορίστε: Δεν είναι ίσως ακόμα τέλειο αλλά έχεις κάνει μεγάλη πρόοδο... Μπράβο!". Όταν έφευγα από το σπίτι του Franquin, δεν ήξερα πλέον εάν έπρεπε να τραγουδώ από ευτυχία ή να πάω να πέσω στο ποτάμι να πνιγώ: είχα δει το "φως" των εκλεκτών και έλεγα στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα φτάσω και εγώ σ' αυτό το σημείο... Εντωμεταξύ, είχαμε γίνει φίλοι και κατά την διάρκεια των μεγάλων "διακοπών" μου στο σώμα των κομάντος (κατετάγη εθελοντικά, πράγμα που ήταν τελείως αποβλακωτικό), συνέχισα να κάνω κάποια σχέδια, τα οποία έστελνα στον Franquin σαν ρεπορτάζ πάνω στην στρατιωτική ζωή. Όταν επέστρεψα τον βρήκα να έχει στρέψει το ενδιαφέρον του προς μια καινούρια ιστορία : δυσαρεστημένος και θυμωμένος με τον κύριο Dupuis, άρχισε την παραγωγή κάποιων αστείων ιστοριών, λίγο και στην πρόκληση απέναντι στο Dupuis, σε μια ανταγωνιστική εφημερίδα, την "Tin tin". Αυτή η σειρά λεγόταν "Modeste et Pompom". Έγραψε και ο ίδιος κάποιες ιστορίες και δούλεψε πάνω στις ιδέες του Goscinny. Αλλά αυτή η συνεργασία λειτούργησε μόνο μεροληπτικά, διότι ο Goscinny έχει μια τέτοια προσωπικότητα και έναν ιδιόρρυθμο χαρακτήρα που δουλεύοντας μαζί του, πρέπει να ακολουθείς μόνο τη δική του γραμμή και να κάνεις δηλαδή "Goscinny". Και ο Franquin προτιμάει να κάνει "Franquin". Εσύ ο ίδιος δεν θα είχες μια ή δύο ιδέες από μόνος σου; με ρωτάει. Εγώ ποτέ δεν είχα ονειρευτεί να γράψω για άλλους, να κάνω τον σεναριογράφο, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση, δεν χρειάστηκε να μου το ζητήσει δεύτερη φορά. Ως σχεδιαστής δεν είχα υιοθετήσει ακόμα κανένα ιδιαίτερο στυλ και ο θαυμασμός μου για τον Franquin έκανε όλα τα υπόλοιπα : μπόρεσα να "βυθιστώ" μέσα στο δικό του κόσμο, να εισχωρήσω στην σκέψη του σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο θα επιχειρούσε να εικονογραφήσει κάθε ιδέα. Αυτό μου έδινε αδίκως ένα μεγάλο πλεονέκτημα πάνω στον Goscinny. Μετά από λίγο καιρό ενώ ο Rene κι εγώ υποβάλλαμε ο καθένας πέντε σελίδες στον Franquin, αυτός κρατούσε μια του Goscinny και τέσσερις δικές μου. Έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο έφτιαξα λίγο περισσότερες από 250 σελίδες. Ο Goscinny πολύ γρήγορα εγκατέλειψε χωρίς να είναι καθόλου θυμωμένος : "Εσύ και οι ιστορίες σου σε μια σελίδα, θα σας κρατήσω μου είπε. Θα μου το ανταποδώσεις αυτό κάποια στιγμή... ". Έτσι λοιπόν έγινε και με φώναξε για τη σειρά Achille Talon για το περιοδικό "Pilote" λίγο αργότερα.

 

Το γεγονός να είσαι ο σεναριογράφος του Franquin, ήταν ένα αναμφισβήτητο ορόσημο.

 

Εντωμεταξύ, περιμένοντας, χάρις στο "Modeste et Pompon" μ' είχαν ανακαλύψει, κυρίως ο Tibet για τον οποίο έπρεπε να γράφω πάνω από χίλιες σελίδες, αλλά και άλλοι, και αυτό μοναδικά συνέβη, διότι το να είσαι ο σεναριογράφος του Franquin, ήταν ένα αναμφισβήτητο ορόσημο, πράγμα που επιβεβαιώθηκε όταν ο Franquin, μου εμπιστεύθηκε τις περιπέτειες στο "Spirou"

Ο "μεγάλος" Franquin, με ανέβασε στην κορυφή. Οι μοναδικές φορές όπου τα "τσουγκρίσαμε" λίγο, ήταν όταν έχανε το κουράγιο του και έκανε μια πολύ αυστηρή αυτοκριτική, υποτιμούσε τον εαυτό του και δεν ένιωθε αγάπη για τον ίδιο του τον εαυτό, πράγμα το οποίο με εξόργιζε και θύμωνα μαζί του. Καμία πενηνταριά

σχεδιαστές θα έκαναν χαρακίρι μπροστά στην τελειότητα των σχεδια-σμάτων του και εκείνος τους θεωρούσε πιο ταλαντούχους από ότι ήταν ο ίδιος! Όταν ένας τύπος χωρίς ταλέντο τύχαινε να κάνει μια μεγάλη επιτυχία, το οποίο συμβαίνει, διότι το κοινό είναι απρόβλεπτο, ο Franquin αρκούταν στο να μην πει τίποτα. Ποτέ μου δεν τον άκουσα να κάνει κακή κριτική σχετικά με κάποιον συνάδελφο. "Δεν είναι ίσως τέλειο, έλεγε γενναιόδωρα, αλλά αυτός έχει κάνει μεγάλη πρόοδο...". Το έχω ήδη ακούσει αυτό κάπου. Ξαναδιάβασα όλα τα παλιά έργα που κάναμε μαζί . Το σχέδιο ήταν πάντα εξίσου τέλειο. Όμως από εκείνο τον θλιβερό μήνα του Ιανουαρίου του 1997 είναι παράξενο αλλά το σενάριο μας μου φαινόταν λιγότερο αστείο...

Υ.Γ. Είχα, κατά την διάρκεια όλης της "καριέρας" μου έναν κινητήρα της Φόρμουλα I προσωποποιημένο στην Denise, την γυναίκα μου. Όταν ο Θεός με έκανε να το πω κινητήρα, είχα την τάση να περνώ τον καιρό μου στο γκαράζ ή στα μουσεία. Ο Franquin μέχρι τέλους, είχε την Liliane, μια θαυμάσια και αξιαγάπητη γυναίκα. Ο Peyo είχε την Nina του, ο Herge την Fanny θα μπορούσαμε να παραθέσουμε άλλους εκατό. Δεν θα πούμε ποτέ αρκετά για το ότι το εικονογραφημένο σχέδιο, φυτώριο των ταπεινών ανθρώπων (μην με ρωτάτε γιατί συμβαίνει αυτό... ) οφείλεται στις συντρόφους των ευάλωτων χαμινιών που με αφέλεια τους ονομάζουμε ως "οι μεγάλοι" του εικονογραφημένου σχεδίου.

 

Προέλευση - Πηγή

La Lettre de Dargaud, 1997

Επεξεργασία Οκτωβρίου 25, 2012 από Aoua