Στάθης Σταυρόπουλος: Συνέντευξη [Κανελλόπουλος Δημήτρης, Avopolis Music Network, 16/03/2005]

[NetGhost]

 

Ημερομηνία: 16/03/2005

Κείμενο: Δημήτρης Κανελλόπουλος

 

Αν μου λέγατε να σας πω ποιος είναι ο δημοσιογράφος που από μικρός (διαβάζοντας τα κείμενά του) ταυτιζόμουν ( πλήρως; ) μαζί του, και στη συνέχεια, (μπαίνοντας κι εγώ στη δημοσιογραφία), ποιος είναι αυτός που θα ήθελα να ακολουθήσω τα χνάρια του, θα σqς μιλούσα για τον Στάθη Σταυρόπουλο. Τον γνωστό σκιτσογράφο Στάθη, με την μακρά και συνεπή πορεία στον χώρο της δημοσιογραφίας, αλλά και του πολιτικού σκίτσου ειδικότερα. Το Other Side νιώθει ευτυχές που φιλοξενεί αυτήν την εβδομάδα τον Στάθη στις στήλες του. ’λλωστε, τα πράγματα τα έφεραν έτσι -τίποτε δεν είναι τυχαίο- που με τον Στάθη γίναμε φίλοι, με όλα τα θετικά που συνεπάγεται ετούτη η φιλία, αλλά κι ένα αρνητικό: δεν έχω πλέον την ευκαιρία να ανοίγω πρωί πρωί την Ελευθεροτυπία για να διαβάζω τα κείμενά του, αφού πολλές φορές μου τα έχει δείξει από το προηγούμενο βράδυ. Ε, δεν μπορείς να τα έχεις και όλα...

 

Να σημειώσω ότι τον Στάθη μπορείτε να τον διαβάζετε καθημερινά στην Ελευθεροτυπία (στις σελίδες 6 και 10) ενώ στα βιβλιοπωλεία μπορείτε να βρείτε το τελευταίο του εξαιρετικό λεύκωμα "Τα δικά μας Παιδιά".

 

- Τι γυρεύει ένας σκιτσογράφος σ' ένα μουσικό site;

"Οτι όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι ά-μουσοι. Τη χάρη της μουσικής. Βέβαια στα site γενικώς είμαι άμαθος, αλλά ακόμα και στους λαβυρίνθους υπάρχουν πάντα οι φίλοι που θα σε βγάλουν στον δρόμο για το ωραίο. Δηλαδή την επικοινωνία. Ταξίδι χωρίς ιστορίες θα ήταν άχαρο - και ο δρόμος για την Ιθάκη θα ήταν ανεόρταστος (δηλαδή αβάσταχτος) χωρίς ένα τραγούδι, μία ιστορία, την ανάμνηση μίας μουσικής, τις μελωδίες μεσ' στο μυαλό μας (όταν είναι και η καρδιά μας)..."

- Πως θα συστηνόσουν στους αναγνώστες του Avopolis; Τι θα 'θελες να μάθουν κυρίως από την πορεία σου έως τώρα;

"Θα συστηνόμουν σαν αυτό που είμαι: ένας πολιτικός σκιτσογράφος, σχολιαστής, εικονογράφος στα τοπία της λογοτεχνίας, ολίγον παραμυθάς και πάντα αναγνώστης. Οσο για την "πορεία μου ως τώρα" θα 'θελα να μάθουν για τα σκιτσάκια μου, τα χάρτινα ανθρωπάκια με τις ιστορίες όλων μας, τον καθημερινό μας βίο δηλαδή, όπως αποτυπώνεται μ' έναν τρόπο λοξό σαν φυλαχτό απέναντι στη βλακεία, την πονηριά και τον κυνισμό - τα άλλα τ' αντέχουμε..."

 

- Ποια αντέχουμε;

"Το "μόρσιμον ήμαρ", δηλαδή, την διαρκή πορεία προς το τέλος - με την παραμυθία, την παρηγορία ή και την ελπίδα ότι θα είναι "νόστιμον ήμαρ", ένας τόπος δηλαδή που οι σκιές του θα σχηματίζουν ένα είδος Ιθάκης. Συνεπώς καλόν είναι να φθάσουμε ως εκεί βαδίζοντας αρματωμένοι με το καλό, το ωραίο και το τίμιο..."

 

- Ποιες μουσικές σε γοητεύουν; Τι δίσκους ακούς;

"Εχω ακούσει και πάντα ακούω πολλή μουσική. Σ' ότι έκανα, απ' τις απλές καθημερινές δουλειές έως κρίσιμες στιγμές στη ζωή μου, η μουσική με καθόριζε, με συγκινούσε (ενίοτε σε βαθμό "αποφάσεων" για τη στάση μου απέναντι στα πράγματα) ή απλώς με συνόδευε απαλά - αυτό που όλοι λέμε "το σάουντρακ της ζωής μας". Ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα είχε κι έχει πάντα η ποίηση της μουσικής ή η ποίηση μέσα στη μουσική. Κι αυτό δεν αφορά μόνον στον λόγο και τα λόγια. Με δύο λόγια είμαι ένας ακροατής (με τον ίδιο τρόπο που είμαι αναγνώστης) σχεδόν όλων των ειδών, φιλέρευνος περί όσων με συγκινούν. Θυμάμαι ότι η πρώτη μου μουσική συγκίνηση (από ραδιοφώνου) ήταν ο Μπιθικώτσης, όταν ήμουν παιδάκι χωρίς ακόμα να καταλαβαίνω όσα μ' έμαθε στη συνέχεια ο Μίκης, ο Χατζιδάκις κι ο Καζαντζίδης. Ύστερα, μεγαλώνοντας, δεν μιλάς πια για "ακούσματα" αλλά για επιλογές. Το ευχάριστο είναι ότι αυτές οι επιλογές στη μουσική έχουν τόσο εύρος, απ' τις άριες έως τους Pink Floyd, κι απ' τον Γούναρη ως την τζαζ, που ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χίλια (μουσικά) χρόνια μέσα στην κατά τ' άλλα πεπερασμένη ζωή του.

 

Αρκεί να μείνει πάντα ένας αναγνώστης-ακροατής και να μη γίνει ποτέ οπαδός (φαν) ενός είδους, ενός ρεύματος. Αλλά πάλι, ίσως να κάνω και λάθος, αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, ίσως άλλοι τρόποι άλλων να είναι καλύτεροι ή, τέλος πάντων να τους πηγαίνουν περισσότερο..."

 

- Ποιος είναι ο μουσικός ρυθμός των σκίτσων σου;

"Πράγματι υπάρχει ρυθμός στα σκίτσα. Αναλόγως των καταστάσεων που περιγράφει η κάθε γελοιογραφία βεβαίως. Θα έλεγα ότι κυριαρχεί το ροκ, αλλά δεν λείπουν και κάτι τεθλασμένα τσάμικα, ηρωικά μαρς και ήχοι-γκαγκ, κωμικοί, απελπισμένοι, ξεκούρδιστοι, μετέωρα βήματα, απόηχοι ρέκβιεμ και νανουρίσματα."

 

- Με τι είδους μουσική ή τραγούδια θα περιέγραφες τους:

Κώστα Καραμανλή: με την Καβαλερία Ρουστικάνα σε λάθος στροφές (15 σε δίσκο των 78 στροφών.

Γιωργάκη Παπανδρέου: σαν τσιφτετέλι στα κάρβουνα (που νομίζει ότι είναι ζεϊμπέκικο ο ερίφης)

Κώστα Μητσοτάκη: σαν φάλτσο της Κάλας (διαρκείας 10 λεπτών) όταν είδε ποντίκι

Κώστα Σημίτη: σαν τρακάρισμα αυτοκινήτων (έχει κι αυτό τη μουσική του, ιδίως στη φάση του φρεναρίσματος)

Χριστόδουλο: μπάντα ξεκούδουνη, επαρχίας Καρυωτατικής, που σκληρίζει διαταγές χουντικού επιλοχία σε βάθος χαράδρας - ένα βαλκανικό Welcome to the machine" με σέρβικα κρουστά και πυροβολισμούς...

Ανδρέα Παπανδρέου: σαν το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας (ιδίως στο χωρίον που η πολύπειρος τσατσά δηλώνει ότι "κανείς δεν τη γλυτώνει")

Αλέκα Παπαρήγα: με Γρηγοριανό Μέλος

Χαρίλαο Φλωράκη: με τη Συννεφιασμένη Κυριακή" ή ένα πολυφωνικό ηπειρώτικο πεντάτονο

Αλέκο Αλαβάνο: με κάτι του Αζναβούρ ή του Ερίκο Μασίας

Νίκο Κωνσταντόπουλο: με τον Ακάθιστο Ύμνο

Κωστή Στεφανόπουλο: με στρατιωτικό εμβατήριο

Κάρολο Παπούλια: Παρ' ότι Ηπειρώτης (εις βαθμόν "σήμαντος κατατεθέντος") τον αποδίδει στα αυτιά μου ήχος γερμανικού καμπαρέ του μεσοπολέμου, ολίγον ντεκαντάνς αλλά κι ολίγον κόκκινο μαρς - που σαρκάζει εαυτόν...

Και όλους μαζί με την ποίηση του Γκάτσου (τις ηλιόλουστες μέρες) και του Καβάφη (όταν κάνει ψυχρούλα, σκοτεινιάζει κι ο Ρίτσος στρώνει το τραπέζι κι ανάβει τη λάμπα...

 

- Πες μου επίσης τη γνώμη σου για τα παρακάτω:

Αγαμοι Θύται: Καιρός να κάνουν ο,τι και τα άλλα παιδάκια

Damien Rice: ε;

Διονύσης Σαββόπουλος: Εχει συγκινήσει τις καρδιές μας. Αυτό δεν ξεχνιέται...

Δέσποινα Βανδή: Δεν καταλαβαίνω τι λέει όταν σκούζει.

ΑΕΚ: Υπάρχει Θεός.

ΠΑΣΟΚ: Δεν υπάρχει.

 

- Είμαστε οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι;

"Ρουφιάνοι κι αλήτες υπάρχουν παντού - δεν νομίζω ότι χαρακτηρίζουν όμως τη δημοσιογραφία. Οποια παθολογία κι αν παρουσιάζει η δημοσιογραφία, πάλι η δημοσιογραφία την αποκαλύπτει και την καταγγέλει..."