Ο Ρόϋ της Μέλτσεστερ [ Τα χρόνια των θριάμβων ]

[Επισκέπτης]

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 

Ο θρυλικός Roy Race, αρχηγός και ηγέτης των διάσημων “Rovers” του Melchester, ένας «χάρτινος» αλλά εντούτοις ακόμα ζωντανός χαρακτήρας στις μνήμες των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, αρνείται να «πεθάνει».

Τι κι αν πέρασαν 40 χρόνια απ’την πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας, διαμέσου των σελίδων παλιού εβδομαδιαίου περιοδικού που επανέκδιδε το κόμικ από τα Αγγλικά πρωτότυπα έντυπα. Τι κι αν μεγάλωσε εκείνη η γενιά των πιτσιρικάδων της δεκαετίας του ’70, που «γαλουχήθηκε» ποδοσφαιρικά διαβάζοντας τις ιστορίες και προσπαθούσε να μιμηθεί στις αλάνες τα κατορθώματα του ήρωά της.

Πόσες φορές δεν ονειρεύτηκαν πολλοί από μας, ότι διέθεταν το ταλέντο και τις απίστευτες ικανότητες του Roy και πόσοι δεν κόπιασαν να τον φτάσουν, εφαρμόζοντας τις αρχές του “fair play”, που απλόχερα εκείνος δίδασκε.

Μαγεμένος από το εκπληκτικό σκίτσο της αδικοχαμένης Yvonne Hutton, που θύμιζε έντονα την τεχνοτροπία του δικού μας-επίσης αείμνηστου- Βύρωνα Απτόσογλου, παρακολουθούσα με βουλιμία τα επεισόδια, αναπαράγοντας ζωγραφικά στο χαρτί την αγαπημένη μου σειρά!

Με σκληρές προσπάθειες που διήρκεσαν πολλά χρόνια, κατόρθωσα να συμπληρώσω όλες τις συνέχειες από την περίοδο αρχικής έκδοσης 1968-69 έως και 1975-76, κατά τις οποίες σεζόν οι περίφημοι «Ρόβερς» κατήγαγαν εκπληκτικές επιτυχίες φθάνοντας στον κολοφώνα των διακρίσεων τους σε Αγγλία και Ευρώπη!

Το παρόν βιβλίο είναι μια μυθιστορηματική καταγραφή ενός μέρους εκείνης της «χρυσής» πορείας, βασισμένη βέβαια στο αρχικό «στόρι» αλλά εμπλουτισμένη με όλες τις απαραίτητες κατά τη γνώμη μου παρεμβάσεις, ώστε να αποτελέσει μία πρωτότυπη μεταφορά, σε μορφή κειμένου.

Με την ελπίδα ότι η προσπάθειά μου θα βρει ανταπόκριση, το παραδίδω στην κρίση σας.

 

Νίκος Δημ. Νικολαϊδης.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Ονομάζομαι Roy Race και γεννήθηκα το Νοέμβριο του 1939 σε μία εργατική συνοικία του Melchester, στη βόρεια Αγγλία. Ανδρώθηκα παίζοντας ποδόσφαιρο στις γειτονιές, σαν τον παππού μου, πλάϊ στις όχθες του ποταμού Mel και φλέρταρα βολτάροντας στα δρομάκια του πάρκου της πόλης. Πέρα όμως από τους εφηβικούς μου έρωτες, μία ήταν η μεγάλη μου αγάπη την οποία δεν πρόδωσα ποτέ μου! Ήταν φυσικά η «στρογγυλή θεά», η μπάλα, στην οποία αφιέρωσα κυριολεκτικά όλη μου τη ζωή. Μεγάλωσα, παντρεύτηκα τη λατρεμένη μου Penny Laine, δημιούργησα οικογένεια και έκανα τρία παιδιά, που έχουν ιδιαίτερη θέση στη ζωή και την καρδιά μου, όμως ποτέ δεν εγκατέλειψα την ομάδα μου. Από το Νοέμβριο του 1954, που μαζί με τον κολλητό μου “Blackie” Gray υπέγραψα για πρώτη φορά στους “Rovers”, μετά από παρότρυνση του συχωρεμένου πια Alf Leeds, έως και σήμερα, που έχω αναλάβει τη γενική διεύθυνση του κλαμπ.

Στα 39 χρόνια της αγωνιστικής μου δράσης-εγκατέλειψα τα γήπεδα το 1993 σε ηλικία 54 ετών, μετά από το τραγικό δυστύχημα που μου κόστισε την απώλεια του αριστερού μου ποδιού, όπως πολλοί από σας θα θυμούνται-μία χρονική περίοδος θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου. Ήταν εκείνο το διάστημα που ο σύλλογος μας ενισχύθηκε με την προσθήκη νεαρών , διψασμένων για διακρίσεις παικτών, στις θέσεις κάποιων βετεράνων που αποχώρησαν και με τη στιβαρή καθοδήγηση του Ben Galloway και του Tony Storme, φθάσαμε στην κορυφή των διακρίσεων μας!

Αυτή λοιπόν την εποχή διάλεξα να σας διηγηθώ όταν μου έγινε η πρόταση να καταγράψω τα…απομνημονεύματά μου.

Δέχθηκα ευχαρίστως με την πεποίθηση ότι όσα διαβάσετε στις επόμενες σελίδες θα σας βοηθήσουν να θυμηθείτε και να διδαχθείτε από τη μαγεία, που κάποτε ομόρφυνε την παιδικότητά σας…

 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

[Επισκέπτης]

Μια επιλογή που ταράζει τα νερά.

 

Το Φθινόπωρο του 1971 βρισκόμουν σε μία ιδιαίτερη κατάσταση όσον αφορούσε στα προσωπικά μου, καθώς η μνηστή μου είχε αντιληφθεί την απόλυτη προσήλωση μου στις υποχρεώσεις της ομάδας και αυτό ήταν δυνατό να επηρεάσει καθοριστικά τη σχέση μου μαζί της. Για πρώτη φορά στα αρκετά χρόνια της γνωριμίας μας χρειαζόταν να προσπαθήσω πολύ για να κρατήσω τις αναγκαίες ισορροπίες, σε μια ηλικία (ήμουν τότε σχεδόν 32 ετών) που άλλοι είχαν δημιουργήσει ήδη οικογένεια.

Βέβαια το γεγονός ότι το νέο μου σπίτι είχε πια ετοιμασθεί στα προάστια της πόλης, έδινε και στους δυο μας την δυνατότητα μελλοντικής συμβίωσης και ενίσχυε τη βεβαιότητα για μια κοινή πορεία.

 

Αλλά και οι Rovers βρίσκονταν σε δύσκολη καμπή, αφού μετά από μία εποχή μεγάλων διακρίσεων είχε φθάσει η κρίσιμη ώρα της ανανέωσης. Δύο- τρεις νέοι παίκτες που είχαν προωθηθεί στην βασική ενδεκάδα τις προηγούμενες χρονιές διεκδικούσαν πλέον τη μονιμοποίησή τους στο αγωνιστικό σχήμα, ενώ η αποχώρηση δύο βασικών αμυντικών προκαλούσε επιπρόσθετη ανησυχία.

 

Κι όλα αυτά με απασχολούσαν ακόμη και τη στιγμή που χάζευα την καθιερωμένη ομαδική φωτογραφία της ομάδας, ενόψει της νέας περιόδου 1971-72, που θα χάριζα στην Penny για να κοσμήσει το γραφείο της , αυτό της γραμματέως του συλλόγου.

Όρθιοι πόζαραν οι Taffy Morgan (γυμναστής), Eddie Eager, “Chalkie” White, Chris Dylan, Tubby Morton, Lofty Peak, Goeff Giles, Ben Galloway (μάνατζερ) και καθιστοί οι Terry West, “Blackie” Gray, εγώ, Jumbo Trudgeon, Vernon Eliot και Andy Croydon, το σύνολο δηλαδή του έμψυχου δυναμικού της πρώτης ομάδας.

« Γιατί λείπουν από το πλάνο οι Cooper και Millar ;» διερωτήθηκε η Penny και τότε της γνωστοποίησα την απόφαση τους να εγκαταλείψουν το ποδόσφαιρο για να ασχοληθούν επαγγελματικά με την αρχιτεκτονική!

 

Το αστείο στην υπόθεση ήταν πως αφορμή για την επιλογή εκείνη των δύο παικτών είχε σταθεί η κατασκευή του νέου μου σπιτιού. Καθώς η οικονόμος μου μας υποδέχθηκε για ένα τσάϊ, η Penny βρήκε την ευκαιρία –σα γυναίκα- να παρατηρήσει τη διακόσμηση του σαλονιού. –«Όλα τα πρόβλεψαν ο Cooper και ο Millar όταν συμβούλευσαν το Ρόϋ να εξοπλίσει αυτό το σπίτι»

είπε η κυρία Tanner και τότε σκέφθηκα πως η επιθυμία μου είχε γίνει η αιτία να χάσουμε δύο έμπειρους παίκτες…

 

Στην πρώτη προπόνηση της χρονιάς ο Ben μου δήλωσε ότι είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει σαν αριστερό ακραίο αμυντικό το 19χρονο τότε Noel Baxter, που τα είχε καταφέρει περίφημα την προηγούμενη σεζόν με την αναπληρωματική ομάδα. Καλωσόρισα το νεαρό και του ευχήθηκα να εκμεταλλευτεί οπωσδήποτε τη σπουδαία ευκαιρία που του παρουσιαζόταν.

 

Ωστόσο οι οπαδοί μας φάνηκαν ιδιαίτερα ανήσυχοι στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, όταν υποδεχθήκαμε τη Milboro. Θυμάμαι ότι ξεκινήσαμε επιθετικά, με πολύ καλή απόδοση στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού, έως ότου ήρθε η στιγμή να δοκιμασθεί και η άμυνά μας. Καθώς λοιπόν ο Baxter προσπαθούσε να «μπει» στο ματς, βρέθηκε μπροστά σε ένα απρόβλεπτο εμπόδιο, την υπερπροστασία του Lofty Peak!

 

Ο γιγαντόσωμος σέντερ χαφ μας θεωρούσε σκόπιμο να βρίσκεται συνεχώς δίπλα του και να επεμβαίνει ακαριαία σε κάθε φάση, περιορίζοντας του όμως έτσι τις πρωτοβουλίες. Ώσπου, το κακό έγινε! Σε μία επικίνδυνη κατεβασιά των αντιπάλων μας, οι δύο τους συγκρούσθηκαν και το αποτέλεσμα ήταν να επωφεληθεί ένας παίκτης της Milboro, που «κεραυνοβόλησε» από κοντά το δύστυχο Tubby!

 

Μάλιστα οι αποδοκιμασίες των φιλάθλων μας που δεν είχαν δει με καλό μάτι την αλλαγή στο αμυντικό σχήμα της ομάδος, ήταν τόσο έντονες που χρειάσθηκε η επέμβασή μου για να συγκρατήσω τον οξύθυμο Giles, πριν τα βάλει με όλο τον κόσμο. Ζήτησα παράλληλα από τον Peak να ελαττώσει τις επεμβάσεις του προς την αριστερή πλευρά, έτσι ώστε να ελευθερωθεί ο Noel από την ασφυκτική του παρουσία.

 

Το άσχημο ήταν πως δεν υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος για την προσαρμογή των παικτών και έτσι η οπισθοφυλακή μας έδειχνε να έχει περίπου…τα χάλια της! Στην επόμενη κιόλας φάση ο Baxter κοντρολάρισε τη μπάλα άψογα, όμως η πάσα του προς το Lofty –που είχε αλλάξει θέση- ήταν κακή και μοιραία δεχθήκαμε και δεύτερο τέρμα… Μη χάνοντας άλλο χρόνο άσκοπα, ο Ben έσπευσε να αντικαταστήσει το Noel με τον αναπληρωματικό White. Επίσης τράβηξε πίσω τον Croydon, σε μία προσπάθεια να συμμαζέψει τα πράγματα, όμως δυστυχώς η κατάσταση δεν άλλαξε. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Chalkie να «βουλώσει» τα κενά, το αποτέλεσμα παρέμεινε ως τη λήξη. Είχαμε χάσει τον πρώτο αγώνα της περιόδου και μάλιστα εντός έδρας !

Επεξεργασία Νοεμβρίου 9, 2010 από Επισκέπτης

[Επισκέπτης]

Στα αποδυτήρια ο Lofty έσπευσε να υπερασπισθεί τον Noel, που όμως είχε ήδη εξαφανισθεί. Όταν αργότερα μπήκαμε μαζί με το Ben στα γραφεία δεν προσέξαμε πως ο νεαρός καθόταν στην προεδρική πολυθρόνα με γυρισμένη την πλάτη προς εμάς. Έτσι μας άκουσε να συζητάμε για το πρόβλημα της άμυνας που θα λυνόταν μόνο με μία ακριβή μετεγγραφή και προφανώς απογοητεύθηκε, αφού θεώρησε εύλογα ότι δεν είχε πολλές πιθανότητες να καθιερωθεί.

Ωστόσο η έρευνα αγοράς που επιχείρησε με πολύ όρεξη η Penny τις επόμενες ημέρες, δεν έδειχνε να οδηγεί πουθενά και σ’αυτό συμφώνησε και ο Ben ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στις σχετικές προσφορές. Ο λόγος ήταν πως όλες οι ομάδες εκείνη την εποχή αναζητούσαν ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Τότε μου ήρθε η ιδέα να κοιτάξω τον ατομικό φάκελο του ίδιου του Baxter. Ισως εκεί σκέφθηκα, να βρισκόταν η λύση στο πρόβλημά μας…

Σίγουρα αρκετοί φίλαθλοι θα παραξενεύτηκαν όταν με είδαν μαζί με τη μνηστή και το μέλλοντα πεθερό μου να βρίσκομαι στην εξέδρα του γηπέδου της Westbank, μεσοβδόμαδα για να παρακολουθήσω μία συνάντηση πρωταθλήματος β’ κατηγορίας.

Στόχος μας ήταν να εκτιμήσουμε τα προσόντα του σέντερ μπακ της γηπεδούχου Ralf Derry, καθώς και την δυνατότητα μετεγγραφής του στη Melchester.

Ο Ralf έδειχνε γεροδεμένο παιδί, όμως σίγουρα χρειαζόταν πολλά περισσότερα στοιχεία για να είναι απαραίτητος στην ομάδα μας. Πάντως, όποτε η άμυνά του αντιμετώπιζε πίεση, είχε καθοριστικές επεμβάσεις που αρχικά τουλάχιστον εντυπωσίασαν το Ben. Ο Derry ήταν φιλόδοξος παίκτης, με βλέψεις από ότι μας είπαν, να αγωνισθεί σε σύλλογο πρώτης κατηγορίας και αυτό διακρινόταν στο παιχνίδι του. Όμως παρά τις προσπάθειες του κάτι έλειπε για να τον χαρακτηρίσουμε κατάλληλο για τη Rovers. –« Του λείπει ο Baxter. Έπαιζαν μαζί ως ερασιτέχνες και από τότε που χώρισαν δεν πέτυχαν να διακριθούν ιδιαίτερα. Ο ένας είναι απαραίτητος στον άλλο», είπα βασισμένος στα στοιχεία που είχα μελετήσει. Και ο Ben συμφώνησε μαζί μου. –« Παραείναι έξυπνες οι ενέργειες του για τους υπόλοιπους συμπαίκτες του» παρατήρησε, ενώ το παιχνίδι εξελισσόταν ακόμη.

Μετά τη λήξη, βρεθήκαμε στα αποδυτήρια του γηπέδου για να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες. Ο Derry εμφανίσθηκε ενθουσιασμένος με την προοπτική να υπογράψει στους «Rovers» –«Και βέβαια δέχομαι» είπε. «Είναι ευκαιρία να παίξω πάλι με το Noel. Τα πηγαίναμε μια χαρά οι δυο μας!». Ο πρόεδρος της Westbank δεν είχε αντίρρηση και έτσι μέσα σε λίγα λεπτά δώσαμε τα χέρια. Επιστρέφοντας στο Melchester σκεφθήκαμε να πάμε κατευθείαν στο σπίτι του Baxter για να του ανακοινώσουμε τα ευχάριστα.

Η σπιτονοικοκυρά του που μας άνοιξε είχε εντούτοις αναπάντεχα νέα. –«Δεν τον έχω δει από χθές. Μου άφησε όμως αυτό το γράμμα για σας…» Διαβάζοντας το περιεχόμενο ο Ben σχεδόν χλώμιασε. –« Γράφει ότι αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά το ποδόσφαιρο και πάει κάπου να σκεφθεί για το μέλλον του».

Την επόμενη, ο Derry κατέφθασε χαρούμενος στα γραφεία μας αλλά μόλις έμαθε από την Penny τα συμβάντα περίπου απογοητεύθηκε. Ο Noel του είπα, είχε αγοράσει πρόσφατα ένα τροχόσπιτο και μ’αυτό αναχώρησε προς άγνωστη κατεύθυνση. Έτσι τα πράγματα περιπλέκονταν ενόψει του δεύτερου αγώνα της ομάδας, εκτός έδρας. Ο Ben είχε αποφασίσει να καταρτίσει την ενδεκάδα ακριβώς την τελευταία στιγμή, ελπίζοντας ότι θα ξαναγύριζε ο «εξαφανισμένος» παίκτης. Όλοι μας απορούσαμε με τη στάση του. Η μετεγγραφή του Ralf Derry είχε μεταδοθεί από όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και είχε γραφτεί στις εφημερίδες. Εκείνος δεν είχε ακούσει τίποτα;