ΤΑΡΖΑΝ - Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ ΜΑΣ [ ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2009 ]

[gkosk]

Και ενώ το τυπογραφείο χτυπάει αλλύπητα το "Μικρός Καουμπόυ - Έτσι κατακτήσαμε τη Δύση", το επόμενο βήμα είναι ήδη αποθηκευμένο σε έναν δίσκο πολύ σκληρό για να πεθάνει! Όπως έστρωσα, έτσι ξυπνάω τις μέρες με μνήμες στα t-shirt! Η ιστορία ενός πολύ αγαπημένου κόμικς, είναι σχεδόν έτοιμη! Αυτό που θα διαβάσετε, είναι ο πρόλογος. Πολύ θα το ήθελα, να μην ερκεστείτε εκεί...

 

 

 

Στην αστερόσκονη που έβαψε τα πιο λαμπερά όνειρα…

Στην γοητεία του Νότου…

Στον ήχο του χειμωνιάτικου αέρα…

Στη θέα της φουρτουνιασμένης θάλασσας…

Στη σκουριά που έμεινε στα χέρια μας…

1…2…3… άσπρο πάτο!!!...

 

 

 

 

 

 

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

 

 

Βρε κάτι πρίγκιπες που γίνονται βάτραχοι! Πω πω μαγεία! Φιλάκι και κατευθείαν στο νούφαρο σου! Κροάξ! Κροάξ! Θες αλλά δε σου βγαίνει! Εσχάτως οδηγώ ένα βατραχάκι, ετών δεκατεσσάρων. Πίνω κάτι ξεγυρισμένα λεμόνια, αναποδογυρισμένα σε βότκες, άστα να πάνε. Μια από τις βραδιές – λεμονόκουπα, είμαι σε ένα μπαράκι, με πολύ σιγανή μουσική. Αλλά μιλάμε για πολύ σιγανή μουσική. Τόσο, που το πατατάκι κάνει θόρυβο στα σαγόνια μου! Μιλάμε για θόρυβο! Τόσο χαμηλή μουσική, που το σκέφτομαι διπλά να σκεφτώ… Όχι τίποτα άλλο, αλλά φοβάμαι μην ακούσουν τις σκέψεις μου! Για τόσο χαμηλή μουσική μιλάμε. Ο παίκτης πήγε να πάρει το πέναλτι και ο διαιτητής ξεγελάστηκε και του το έδωσε! Ντροπή! Και για τον παίκτη και για τον διαιτητή! Είναι μια περίεργη άνοιξη φέτος, χωρίς άγριες ορχιδέες και χωρίς καθόλου ιδέες… Μωρέ όλοι κάτι θέλουμε, μα χανόμαστε στο πως θα το ζητήσουμε… Αλλού το ψάχνουμε, αλλού μας ψάχνει, αλλού βρισκόμαστε, αλλού εκείνο… Τέλος δεν έχει αυτό το ταξίδι. Όλο στο ψάξιμο, όλοι στη γύρα. Κάπου κάπου, κάτι δείχνει να χαμογελάει, αλλά αυτή η γοητεία του ψεύτικου, διαρκώς μας θολώνει τον ορίζοντα. Γυρνάμε, κοιτάμε, γνέφουμε καταφατικά, ξεγελάμε τον εαυτό μας, βγάζουμε μια εκούσια συγκατάθεση, χωρίς όρια και περιθώρια, την τυλίγουμε σε αμήχανα γυάλινα χαμόγελα και στο τέλος μας μένουν οι στιγμές… Οι στιγμές του φανταστικού και του ιδανικού. Αυτές που θέλαμε να ζήσουμε και οι άλλες… Αυτές που τελικά ζήσαμε… Έχει μεγάλη διαφορά, το ένα από το άλλο. Άλλο βάτραχος και άλλο πρίγκιπας! Βιώνουμε ένα αλλόκοτο γίγνεσθαι. Ο παραδοσιακός τρόπος πρόγνωσης του καιρού τηλεοπτικά, έχει αντικατασταθεί από σεξουαλικά υπονοούμενα. Οι τιμές ποικίλουν ανάλογα με τον αγοραστή. Γίνονται πολλά στα γρήγορα και λίγα προλαβαίνουμε να πάρουμε χαμπάρι. Έχει να κάνει και με την δυνατότητα ανάλυσης και αξιολόγησης. Γινόμαστε στόχοι μιας σφαίρας με το όνομα μας γραμμένο πάνω της , που προσπαθεί να σκοτώσει την πραγματικότητα του καθενός. Πνιγόμαστε σε μια κουταλιά αλήθειας, χωρίς σωσίβια. Βλέπουμε νομίζουμε, αλλά στην ουσία κοιτάμε. Νοιώθουμε πιστεύουμε, αλλά στην ουσία καταπίνουμε ότι μας σερβίρεται. Πιστεύουμε, αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε. Δυνατότητες επιλογής; Μα η διαφυγή, φυσικά! Να γυρίσεις τόσο γρήγορα την πλάτη σε όλα αυτά, που να μην προλάβουν να σου φωνάξουν γύρνα πίσω! Εγχειρίδιο εγκεφαλικής άρνησης, στην ομπρέλα που αν δεν κρατήσεις, μπορεί να φας τη μπόρα, αλλά θα έχεις το κεφάλι ψηλά! Ρε δεν πάει να ρίχνει με το τουλούμι! Αν δεν το σκέφτεσαι, είναι σαν να έχει λιακάδα! Σε όλον αυτό τον κόσμο λοιπόν, που φέρνει σβούρες γύρω μας και παραπατάει ζαλισμένος, αυτό που μπορεί να κάνει αλλιώτικη την πίτσα που τρώμε, είναι το να κρατάμε επαφή με το χθες. Τα καινούργια είναι πολλά, το χθες είναι ένα… Ένα βράδυ, με την γεύση του λεμονιού να πλανάται στην ατμόσφαιρα, έπεσα πάνω σε έναν παιδικό ήρωα, που από λεμόνια δε μάσησε ποτέ! Αντίθετα, έκανε τα άγρια θηρία αλκοολικά, αφού να τον νικήσουν δεν μπόρεσαν! Χωρίς κινητά και internet, ο μάγκας σφύριξε κλέφτικα σε κάτι πίθηκους, άρπαξε την πρώτη κληματσίδα που βρήκε μπροστά του και αναφώνησε ααααααααααααααα!!! Η εποχή της πληροφορίας και της αδιαφορίας, απείχε έτη φωτός! Έτσι, ήρθε και έμεινε, με αξίες φορτωμένος, συνειδητά αποστασιοποιημένος, ανένταχτα ξεχασμένος, για να μας φωνάξει να αφήσουμε το αύριο, για…αύριο…! Για να μπορέσει μάλιστα να γίνει πιστευτός, χρειάστηκε να χτυπήσει το στήθος του με τις γροθιές του! Μετά, όλα ήρθαν σχεδόν φυσιολογικά. Μας έκανε να ταυτιστούμε τόσο με την πάρτη του, που για χάρη των κραυγών και των ανδραγαθημάτων του, αψηφήσαμε τις δικές μας ζούγκλες για χάρη της δικής του!

Πατήσαμε τα άσπρα μικρά χαλίκια, μέχρι να λερώσουμε τα ρούχα μας, διπλωθήκαμε μέσα στις πλαστικές καρέκλες, φάγαμε κρύο φθινοπωρινό και τοστ, για να απολαύσουμε τελικά την μαγεία του εξωτικού παραμυθιού, που κάποιοι έξυπνα φύτευσαν στο κεφάλι μας. Καλοκαίρι, θερινό σινεμά και…Ταρζάν! Ε, τι καλύτερο να ήθελες; Η Τσίτα και ο λόρδος Γκρέυστοουκ, ενάντια σε δειλούς κροκόδειλους, φονιάδες φραγκοφονιάδες, δώσε και σώσε, διαβόλους και αγγέλους, τους άλλους και εμάς. Ήταν κάτι διαφορετικό. Ένα κίνητρο για να ξεφύγουμε από όλα όσα βαρετά τρώγαμε καθημερινά. Ήταν ένα δικαίωμα σε ένα όνειρο που εμείς πλάσαμε. Δεν έσβηνε με τα πρώτα πρωινά φώτα. Έμενε ζωντανό στο νου και έμπαινε στην σχολική τσάντα, μαζί με τα τετράδια. Τις περισσότερες φορές, βρίσκονταν μέσα σε αυτά! Δύσκολο να αποχαιρετιστείς της προηγούμενης νύχτας την διαφυγή από την πραγματικότητα. Είναι κάπως. Το μακάβριο του αύριο, ήταν αυτό στο οποίο θέλαμε να γυρίσουμε την πλάτη. Οι διαφημίσεις μας τρόμαζαν, όπως και το επόμενο βήμα της ωριμότητας , που έπρεπε να ακολουθήσουμε, σύμφωνα με τους κανόνες της κοινωνικής ένταξης. Όλα αυτά, ακούγονταν τόσο, μα τόσο μακρινά… Σαν τα βράδια γεμάτα βότκες που μετά ακολούθησαν… Οι ερινύες, δεν μας είχαν βάλει ακόμη στο μάτι και τα απωθημένα δεν χωρούσαν στην τσέπη μας. Ήταν απλά, η εποχή που στο χαρτί ζωντάνευαν η φαντασία και τα όνειρα μας… Ήταν ότι καλύτερο περιμέναμε να έρθει, ντυμένο με κοντά παντελονάκια, σαν κι εμάς, με αντοχή στις τιμωρίες και στο παιγνίδι… Για όσο το κρατήσαμε ζωντανό, η ζούγκλα δεν μας τρόμαζε και επιπλέον, ήμασταν οι άρχοντες της! Για όλα αυτά, κατηγορήστε τον άνθρωπο που επέζησε στην τροπική βλάστηση της Αφρικής και τους ψάρωσε όλους κοιτώντας τους στα μάτια! Κυρίες και κύριοι, ο ένας και μοναδικός ατρόμητος φρουρός του ήρωα που ποτέ δεν ενσαρκώσαμε, αλλά με την πρώτη ευκαιρία κάποτε θα κάνουμε! Ο Ταρζάν, είναι ξανά εδώ! Θέλετε και μουσική υπόκρουση; Ωραία! Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, να μην μου δίνουν ξύλο….!!! Καλατζής νομίζω;

 

 

Η συνέχεια, στο χαρτί, λίγο πρίν το 2009 μας κουνήσει μαντήλι...

 

:beer:

[gkosk]

Ενώ συνεχίζεται η συγγραφή του βιβλίου αυτού, θα ήθελα να σας ενημερώσω για ένα πολύ σημαντικό θεωρώ στοιχείο. Επειδή στη σκέψη μου είναι να προβληθεί η Λέσχη Φίλων των Κόμικς, μέσα από τις σελίδες του "Ταρζάν", θα ήθελα να ενημερωθώ σχετικά με όσο περισσότερες δυνατόν λεπτομέρειες, αν βέβαια είστε σύμφωνοι, έτσι ώστε να υπάρχει η καλύτερη δυνατή ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!