Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο πιο συμπαθής τσιγκούνης των κόμικς, ένας από τους μεγαλύτερους κροίσους κάθε φανταστικού σύμπαντος, ο μεγιστάνας της Λιμνούπολης με καταγωγή από τη Σκωτία, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, το πιο πλούσιο παπί στον κόσμο που επινόησε ο εμβληματικός δημιουργός κόμικς Καρλ Μπαρκς, γιορτάζει φέτος τα 75 του χρόνια. Συνώνυμο της τσιγκουνιάς και της φιλαργυρίας, ο Θείος Σκρουτζ έγινε ευρέως γνωστός στο πέρασμα του χρόνου για τα αμύθητα πλούτη που έχει συλλέξει στο εμβληματικό Θησαυροφυλάκιο που διακοσμεί τον Λόφο Αμαξοφονιά της Λιμνούπολης, τις στιλάτες βουτιές του σε μια απέραντη πισίνα από κέρματα, των οποίων το γυάλισμα αναλαμβάνει συχνά-πυκνά ο απένταρος ανιψιός του Ντόναλντ για τρεις δεκάρες την ώρα, αλλά και για την περιπετειώδη φύση του ως κυνηγός θησαυρών στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι – ούτε φυσικά είναι μόνο αυτά. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη εμφάνισή του, στη χριστουγεννιάτικη ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο μεγάλος παραμυθάς του 20ού αιώνα Καρλ Μπαρκς – για την ακρίβεια, εβδομήντα πέντε! Το 1947 στο περιοδικό «Four Color Comics #178» της Dell κυκλοφόρησε η ιστορία «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας», στην οποία οι Αμερικανοί αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν έναν ολοκαίνουργιο χαρακτήρα στο πολυδαίδαλο σύμπαν της Λιμνούπολης. Η πρώτη εμφάνιση Ο πλούσιος θείος του Ντόναλντ Ντακ παρουσιάζεται αρχικά ως ένα αντικοινωνικό γεροντάκι, μια μίζερη παραφωνία στην εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών. Βασική πηγή έμπνευσης αποτελεί ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, ο διασημότερος ίσως ήρωας του Καρόλου Ντίκενς από την ήδη από τότε δημοφιλή νουβέλα «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» (A Christmas Carol), μία ασφαλής και σχετικά ανέμπνευστη συγγραφική επιλογή για τα δεδομένα της εποχής, αν λάβουμε υπόψη ότι την ίδια περίοδο διασκευές του εν λόγω λογοτεχνικού έργου είχαν κατακλύσει την αμερικανική πραγματικότητα: από το θέατρο στο ραδιόφωνο και από τον κινηματογράφο στα κόμικς, η παρουσία ενός φιλοχρήματου υπερήλικα που μεταστρέφεται χάριν του πνεύματος του Χριστουγέννων ήταν, όπως θα λέγαμε με σημερινούς όρους, «mainstream» αφηγηματικό στοιχείο κάθε λογής χριστουγεννιάτικης μυθοπλασίας τη δεκαετία του ’40. Η ιδιαίτερα ατμοσφαιρική περιπέτεια του Φάμπιο Τσελόνι «Il destino di Paperone» (2022) αποτελεί συνέχεια της κλασικής ιστορίας «Οι φακές της Βαβυλώνας» (Ρομάνο Σκάρπα, 1960). Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή του Μπαρκς να εντάξει στην αρχική παρουσίαση του χαρακτήρα του στοιχεία από τον πρωταγωνιστή μιας εκ των σημαντικότερων κινηματογραφικών παραγωγών του Όρσον Γουέλς, του βραβευμένου με Όσκαρ «Πολίτη Κέιν». Η βαριά ατμόσφαιρα της εναρκτήριας σκηνής στην εμβληματική ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού εισάγεται με ομαλότητα και στις σελίδες του Μπαρκς, για να δώσει έμφαση στο μισάνθρωπο ντελίριο και να έρθει σε ευθεία αντίθεση με το εύθυμο, γιορτινό κλίμα. Ο Θείος Σκρουτζ αποφασίζει να δωρίσει στον κοντινότερο συγγενή του, τον ανιψιό του και τα τρίδυμα ανιψάκια του, μια απόδραση στο χειμερινό ορεινό καλύβι του, ένα θέρετρο πλήρως εξοπλισμένο με όσα θα χρειαστούν για τα πιο φανταχτερά Χριστούγεννα της ζωής τους. Στην πραγματικότητα όμως, θέλει να ελέγξει την ανδρεία τους – γι’ αυτό αποφασίζει να τους επισκεφτεί κρυφά, μεταμφιεσμένος με τη στολή μιας μεγάλης τρομακτικής αρκούδας. Μετά από μια σειρά από ευτράπελα, τα ανίψια του πέρασαν με επιτυχία… τις εξετάσεις και ο δύστροπος θείος με τα κινητικά προβλήματα ανακτά τόσο τη λάμψη και τη σφριγηλότητά του, όσο και την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους. Το αμέσως επόμενο διάστημα, μέσα από τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς, θα παρακολουθήσουμε τη διαρκή διαμόρφωση ενός χαρακτήρα ο οποίος, αν και αρχικά παρουσιάστηκε ως ένας αντιπαθής αντιήρωας, έμελλε να εξελιχθεί σε μία από τις κεντρικότερες φιγούρες των κόμικς παγκοσμίως. Τα «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας» δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1969 και αναδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΚΟΜΙΞ #127 το 1999. Ο ταλαντούχος δημιουργός κόμικς από το Όρεγκον των ΗΠΑ θα αρχίσει σταδιακά να πλαισιώνει το πλούσιο παπί με το ημίψηλο, το κόκκινο πανωφόρι, τις γκέτες, τα στρογγυλά γυαλιά και τις φαβορίτες, από νέους χαρακτήρες όπως την Ιταλίδα μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ, η οποία επιθυμεί διακαώς να αποσπάσει την τυχερή δεκάρα, δηλαδή το πρώτο κέρμα που έβγαλε και φυλάει σαν φυλαχτό ο βαθύπλουτος κροίσος, τους ατζαμήδες Μουργόλυκους, οι οποίοι επιβουλεύονται την περιουσία του Θείου Σκρουτζ και επιτίθενται καθημερινά στο Θησαυροφυλάκιό του, ή τον Σκληρόκαρδο Χρυσοκούκη και τον Τζον Ρόμπαξ, τους βασικούς οικονομικούς ανταγωνιστές του Λιμνουπολίτη επιχειρηματία, οι οποίοι διεκδικούν την κορυφή στην κατάταξη του πίνακα των κροίσων, επιστρατεύοντας κάθε μέσο για να εκθρονίσουν τον αντίπαλό τους. Βίος και πολιτεία Παράλληλα, μάλλον περισσότερο ενστικτωδώς παρά μεθοδικά, έκανε διαρκείς αναφορές στο παρελθόν του ήρωα μέσα από τις σελίδες διαφόρων περιοδικών της περιόδου, μεταξύ των οποίων και το ολόδικό του «Uncle Scrooge» που πρωτοκυκλοφόρησε το 1951. Διαμόρφωσε έτσι τόσο τον χαρακτήρα του νεαρού Σκρουτζ, από τον λουστράκο της Γλασκόβης στον χρυσοθήρα του Κλοντάικ, όσο και το γενεαλογικό δέντρο των Ντακ. Όλες αυτές τις αναφορές ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα να τις εντάξει αρμονικά σε ένα ενιαίο αφήγημα δώδεκα κεφαλαίων ο βασικός συνεχιστής της κληρονομιάς που άφησε ο Καρλ Μπαρκς. Ο λόγος για τον Ντον Ρόσα, συγγραφέα του – μοναδικού με ήρωες του Ντίσνεϊ – βραβευμένου με Άϊσνερ κόμικ «Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», όπου συνθέτει τις σκόρπιες αναφορές που εντοπίζει ο προσεκτικός αναγνώστης στις ιστορίες του Μπαρκς σε ένα αφήγημα με συνοχή, στις σελίδες του οποίου εξιστορείται η ζωή και οι περιπέτειες του πλουσιότερου παπιού στον κόσμο. Συνολικά, το έργο του Ντον Ρόσα έδωσε νέα πνοή στον ήρωα. Εκτός από την εισαγωγή για πρώτη φορά μιας εσωτερικής συνέχειας στις ιστορίες κόμικς με τους ήρωες του Ντίσνεϊ, ο μεγάλος δημιουργός από το Κεντάκι φώτισε τα πιο ευαίσθητα σημεία τού κατά τα άλλα σκληροτράχηλου μεγαλοεπιχειρηματία, όπως τις εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις του και τον μεγάλο, ανεκπλήρωτο έρωτα με τη «Χρυσή» (Γκόλντι), που τη γνώρισε στο σαλούν της Ντάμας στο Ντόσον. «Η Αιχμάλωτη του Χειμάρρου της Αγωνίας», η τελευταία ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Αμερικανός κομίστας το 2006, είναι μία από τις πιο ενήλικες ιστορίες κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει δει το φως της δημοσιότητας. Καθόλου τυχαία, η παρακαταθήκη του αποτελεί σημείο αναφοράς για τους δημιουργούς τού σήμερα. Από το χθες στο σήμερα Φυσικά ο Ντον Ρόσα δεν αποτελεί τον μοναδικό συνεχιστή του έργου τού Καρλ Μπαρκς. Αμέτρητοι δημιουργοί κόμικς, από κάθε άκρη της υφηλίου, έχουν δώσει το δικό τους στίγμα στις επτάμισι και πλέον δεκαετίες που ο Σκρουτζ Μακ Ντακ βρίσκεται στη ζωή της φαντασίας τους. Για παράδειγμα, οι Ιταλοί ομότεχνοι του Καρλ Μπαρκς, από το 1952 ξεκίνησαν να τον περιλαμβάνουν στο καστ των δικών τους ιστοριών, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Από το πιο… βιτσιόζικο προφίλ του Γκούιντο Μαρτίνα, ο οποίος επέλεγε να τον παρουσιάζει ως έναν κακοποιητικό, αναίσθητο τσιγκούνη που εκβιάζει τον Ντόναλντ με μοχλό πίεσης την ατέλειωτη λίστα χρεών του, στην πιο ανθρώπινη και σατιρική εκδοχή τού Ρομάνο Σκάρπα, ο οποίος πρόσθεσε νέα στοιχεία γύρω από τον ήρωα, όπως την ερωτική θαυμάστρια Τζένι και τον τυχοδιώκτη ανταγωνιστή Λούλη Λουλάκη. Η νέα γενιά δημιουργών πλέον εξερευνά τα δικά της μονοπάτια. Με τον καιρό, όλο και πιο μοντέρνες ιδέες αντανακλούν τα ετερόκλητα ερεθίσματα των εποχών και των καλλιτεχνικών προσεγγίσεων. Από το ισορροπημένο, κλασικό στιλ του Τζόρτζιο Καβατσάνο, χάρη στον οποίο χαρακτήρες όπως ο Παππούς Μουργόλυκος, η Δεσποινίδα Ευταξία και ο Παντάξιος έχουν αποτυπωθεί σχεδιαστικά στις σύγχρονες ιστορίες, στα κατασκοπικά θρίλερ της μυστικής οργάνωσης ΠΑΠΙ, ακόμα και στο υπερηρωικό άλτερ έγκο του «Φαντομά με το ημίψηλο» που σχεδίασε ο Μάσιμο Ντε Βίτα σε σενάριο Μάσιμο Μαρκόνι. Εκτός από τα κόμικς, ο Θείος Σκρουτζ εμφανίζεται και στον κινηματογράφο, για πρώτη φορά το 1967 στη μικρού μήκους «Ο Θείος Σκρουτζ και το Χρήμα» και αργότερα στα «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα του Μίκι» το 1983, στην τηλεόραση, αρχικά στους τίτλους αρχής της «Λέσχης του Μίκι» το 1955 και αργότερα στις «Παπιοπεριπέτειες» το 1987, αλλά και σε βιντεοπαιχνίδια, μεταξύ των οποίων η διάσημη σειρά της Square Enix «Kingdom Hearts». Το πλουσιότερο παπί του κόσμου – που επιβεβαιώνεται μέχρι και από το περιοδικό «Forbes», αφού βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τους πλουσιότερους φανταστικούς χαρακτήρες (Fictional 15) – κλείνει φέτος τα 75. Στο πλαίσιο των εορτασμών, δημοσιεύονται αυτές τις ημέρες στο ιταλικό περιοδικό «Topolino» δύο επετειακές ιστορίες: η ιστορία του Τζόρτζιο Καβατσάνο «Fama» (Δόξα) σε σενάριο του Μάρκο Νούτσι και η πολυσέλιδη ατμοσφαιρική περιπέτεια «Il destino di Paperone» (Η μοίρα του Σκρουτζ), από τον δημιουργό-φαινόμενο Φάμπιο Τσελόνι. Και το σχετικό link...

Αυτό το καλοκαίρι ξαναδιαβάζουμε όλη τη βιβλιογραφία του Carl Barks από την αρχή. Για χρόνια περίμενα να συμβεί αυτό: Η ολοκλήρωση του must-have εκδοτικού εγχειρήματος της 'Μεγάλης Βιβλιοθήκης Disney' (που στην πραγματικότητα είναι απλώς 'Μεγάλη Βιβλιοθήκη Carl Barks', αλλά τελοσπάντων), της οποίας οι τόμοι δεν ακολούθησαν ακριβώς χρονολογική σειρά. Η έκδοση ξεκίνησε από τις ιστορίες του 1950, πιάνοντας κατευθείαν το peak του Barks, αλλά προσπερνώντας έτσι μερικές αληθινά σπουδαίες ιστορίες του όπως το 'Χαμένοι στις Άνδεις', ας πούμε. Προσωπικά μιλώντας κιόλας, αυτή η πρώιμη περίοδος του Barks είναι και ακόμα πιο αγαπημένη μου από τα '50s. Η δεκαετία του '40 είχε το 'Δαχτυλίδι της Μούμιας', είχε πρώτη εμφάνιση Σκρουτζ, είχε το 'Μυστικό του Παλιού Πύργου', μυθικά πράγματα. Πώς επιβιώνει κανείς τον θερινό καύσωνα λοιπόν; Να μια επιλογή: Ξαπλώνεις στον καναπέ, βρίσκεις μια ωραία λίστα στο Spotify, ανοίγεις το κλιματιστικό, και ξαναδιαβάζεις από την αρχή όλες τις δροσιστικές περιπέτειες που έγραψε και σχεδίασε ο Carl Barks. Εμείς τουλάχιστον αυτό κάνουμε. Και στην πορεία θα γράφουμε και μερικά λόγια για τις πιο σημαντικές από αυτές. ΤΟ ΕΤΟΣ 1942, ο Carl Barks ξεκίνησε να δημιουργεί παπιο-ιστορίες μέσα από μια περίεργη συγκυρία. Στα μέσα των ‘30s εργαζόταν στο τμήμα animation της Disney ως inbetweener, που είναι τα άτομα εκείνα που δημιουργούν τα καρέ-γέφυρες ανάμεσα στα διάφορα σχεδιαστικά στάδια ενός animation. (Μας τα έχει πει πιο αναλυτικά αυτά η Ελληνίδα animator Αλίκη Θεοφιλόπουλος που εργάζεται στη Disney.) Εύκολα αποδίδει λοιπόν κανείς σε αυτή την αρχική του εκπαίδευση το γεγονός ότι ο Barks ήταν τόσο καλός πάντα στη δημιουργία gags μέσα σε ιστορίες που γίνονται ολοένα και πιο καθαρόαιμα κομιξικές. Μπορεί δηλαδή σταδιακά ο Barks να άρχισε να φτιάχνει αυτές τις περιπέτειες που ταξίδευαν όλο τον κόσμο σε αναζητήσεις θησαυρών, όμως την τέχνη του gag δε την απώλεσε ποτέ, κι αυτός ήταν ένας λόγος που οι ιστορίες του ήταν πάντοτε απολαυστικές και ξεχώριζαν. "Δούλεψα επτά χρόνια στα Στούντιο Disney, στο τμήμα που φτιάχνονταν οι ιστορίες. Εκεί φτιάχναμε με χοντρά μολύβια τα προσχέδια, που στερεώναμε στους πίνακες των τοίχων," έγραφε ο Barks σε ένα γράμμα του στον εκδότη Jeffrey Bloom, όταν ο τελευταίος ανέλαβε την έκδοση της βιβλιοθήκης του πλήρους έργου του σχεδιαστή. Ειδικά σε αυτό το πρώιμο στάδιο του έργου του, οι παχιές αυτές γραμμές φαίνονται ξεκάθαρα. Και συνεχίζει: "Έμαθα πολλά από τον τρόπο με τον οποίο δουλεύαμε και ξαναδουλεύαμε τα σενάρια στις παλιές ταινίες μικρού μήκους με τον Ντόναλντ Ντακ. Έπρεπε να έχουν γερή πλοκή και σπαρταριστά επεισόδια. Έπρεπε, επίσης, να στήνουμε τις κωμικές σκηνές χρησιμοποιώντας χαρακτήρες με τέτοιον παλμό και εκφραστικότητα, που να μπορεί ο θεατής να πιάνει το νόημα μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου." "Όλη εκείνη η λεπτοδουλειά ίσως να φαίνεται ακόμα στη δουλειά μου," κατέληγε ο Barks, διαπιστώνοντας κάτι όντως εμφανές, όπως θα δούμε και παρακάτω μιλώντας για το 'Χρυσάφι του Πειρατή'. Ο Barks μαζί με τον συνεργάτη του Jack Hannah άρχισαν να προσφέρουν όλο και περισσότερες ιδέες για τα animation αυτά, σε επίπεδο συγγραφής πια κι όχι σχεδιασμού. Όταν λοιπόν το τμήμα των έντυπων εκδόσεων άρχισε να ψαχουλεύει παρατημένα σενάρια για animation με ντισνεϊκούς ήρωες, που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί εκδίδοντας κομιξικές μεταφορές τους, το δίδυμο των Barks/Hannah ήταν μια φυσική επιλογή. Η πρώτη τους δουλειά στην πραγματικότητα ήταν ένα αρκετά obscure κόμικ του 1942, με τίτλο ‘Ο Πλούτο Σώζει Το Πλοίο’ (‘Pluto Saves the Ship’). Η ιστορία, κατά κύριο λόγο δίχως διάλογο και με πρωταγωνιστή τον Πλούτο σε αναζήτηση ενός μεγάλου κόκαλου (αναζήτηση που στην πορεία έχει ως αποτέλεσμα να σωθεί ένα πλοίο από μια βομβιστική επίθεση), μέχρι την πρόσφατη έκδοση του πρώτου τόμου της ‘Μεγάλης Βιβλιοθήκης Disney’, είχε εκδοθεί στην Ελλάδα μόνο ως μια σπάνια αυτοτελής έκδοση το 1997, που αν θυμάμαι καλά δινόταν ως δώρο σε συνδρομητές του τότε ΚΟΜΙΞ. Ήταν μικρού μεγέθους και ασπρόμαυρη στο εσωτερικό, με ένα χαρακτηριστικό χτύπημα στο εξώφυλλο: Η ΠΡΩΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΠΑΡΚΣ. Στην πραγματικότητα το ‘Pluto Saves the Ship’ ήταν αγνώστου σχεδιαστή (κανείς ποτέ δεν έμαθε, καθότι εκείνες τις προ-Barks εποχές οι δημιουργοί αυτών των κόμικς ήταν καθαρά corporate minions) και ο Barks με τον Hannah, παρέα με τον επίσης animator Nick George, απλώς συνέγραψαν το σκριπτ. Εδώ οι animation καταβολές της ομάδας είναι πασιφανείς. Σελίδες ολόκληρες του κόμικ αφιερώνονται σε gags ρυθμού και κίνησης. Είναι σα να διαβάζεις ένα storyboard για ένα short τριών λεπτών. Αργότερα την ίδια χρονιά λοιπόν, το τιμ των Barks και Hannah προσεγγίστηκαν για να δουλέψουν από κοινού πάνω στο διασκευασμένο σενάριο μιας μισοτελειωμένης (σε επίπεδο storyboards) ιδέας για animation φιλμάκι με ήρωες, αρχικά, τον Ντόναλντ, τον Μίκι και τον Γκούφι. Το σενάριο του Bob Carp βασιζόταν στις υπάρχουσες ιδέες πλοκής του παρατημένου animation, και ο Barks με τον Hannah μοίρασαν τις σελίδες. Αυτές ήταν και οι πρώτες πραγματικές σελίδες της παπιο-καριέρας του Carl Barks. ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΤΗ Στην κόμικ εκδοχή της ιστορίας ο Γκούφι κι ο Μίκυ αντικαταστάθηκαν από τα τρία ανιψάκια αλλά ο Μαύρος Πητ παρέμεινε ως βασικός εχθρός, όπως και θα παρέμενε και για αρκετό καιρό ακόμα πριν ο Barks αρχίσει να δημιουργεί τη δική του γκαλερί χαρακτήρων (ηρώων και villains). Ο Πητ ακολουθεί τον παπαγάλο Κιτρινομύτη, ο οποίος φτάνει στο πανδοχείο του Ντόναλντ με την πληροφορία για ένα χάρτη και την ύπαρξη ενός πειρατικού θησαυρού αιώνων σε ένα κοντινό νησί. Η ιστορία (η πρώτη ολοκληρωμένη περιπέτεια του Ντόναλντ στα κόμικς) χωρίζεται, σε πολύ γενικές γραμμές, σε τρεις πράξεις πολύ διακριτές μεταξύ τους. Η πρώτη είναι η πιο ατμοσφαιρική. Στο πανδοχείο, συστήνονται όλοι οι χαρακτήρες της ιστορίας, τα κίνητρά τους, και όλα τα χρήσιμα στοιχεία της περιπέτειας που θα ακολουθήσει. Είναι αρκετά βασικά πράγματα όμως λειτουργούν χάρη όχι μόνο στην άμεση εμβληματικότητα κάθε είδους κυνηγιού θησαυρού, αλλά και χάρη στο πώς ο Barks κι ο Hannah έχουν φέρει αυτά τα αρχετυπικά στοιχεία στη ζωή. Ο Barks, που γενικά δεν πολυταξίδευε αλλά είχε πάντα τεράστια αγάπη για τα εξωτικά μέρη και για την έρευνα κάθε λογής αποδράσεων ανά την υφήλιο μέσα από τις σελίδες του National Geographic, έδειξε από την κυριολεκτικά πρώτη σελίδα της καριέρας του πως δεν αστειευόταν όταν ασχολείτο με φυσικά τοπία ως background. Ποτέ δεν θα δούμε ιστορία του Barks που να μοιάζει βαριεστημένα ζωντανεμένη, τουλάχιστον όχι μέχρι πολύ αργά στην καριέρα του. Τα πρώτα καρέ που σχεδίασε ποτέ του ήταν αυτά, μιας βάρκας υπό τον κίνδυνο της Φύσης με τα παπιά απλώς κουκίδες μες στη δράση. Όλο το πρώτο δισέλιδο φτιάχνει καθηλωτικά το set-up της περιπέτειας σε αυτό μουντά απειλητικό παραθαλλάσιο μέρος. Η 5η σελίδα, επίσης δική του, είναι ένας μικρός θρίαμβος οριακού τρόμου ως προς το πώς συστήνει τον Πητ μέσα σε αυτή την απειλητική νύχτα. Η σκηνή λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά και στις δύο εκδοχές με τις οποίες έχει εμφανιστεί στις Ελληνικές εκδόσεις. Τόσο στην πιο άρτια πρόσφατη έκδοση στο πλαίσιο της ‘Μεγάλης Βιβλιοθήκης’, αλλά και ακόμα και στον πιο πρωτόλειο χρωματισμό από την πρωτότυπη εκτύπωση στο ΚΟΜΙΞ #25 του 1990. Τα έντονα κίτρινα κάνουν τη σκηνή να θυμίζει ακόμα περισσότερο θρίλερ. Μπορείς να δεις τη σύγκριση: Η δεύτερη πράξη είναι η πιο διασκεδαστική της ιστορίας, διαδραματίζεται επάνω στο πλοίο το οποίο έχουν μισθώσει οι Ντακ για να βρουν το θησαυρό (παίρνοντας μαζί τους, χωρίς να το έχουν καταλάβει αρχικά, τον Μαύρο Πητ μασκαρεμένο ως γηραία, ανήμπορη χήρα) και είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου σχεδιασμένο από τον Barks. Φαίνονται κι εδώ οι animation καταβολές του πρωτάρη τότε Barks. Παρόμοια με το ‘Pluto Saves the Ship’, αυτό εδώ το μέρος της ιστορίας είναι γεμάτο gags που κρατούν πολλά καρέ, συχνά χωρίς διάλογο, καθαρά οπτικής φύσεως και ρυθμού. Ο αφηγηματικός ιστός που τα συνδέει είναι οι προσπάθειες του Πητ να βρει τον χάρτη και παρά τη ροή της ιστορίας, θα μπορούσαν να είναι ακόμα και διαφορετικά στριπάκια. Εδώ, ο Πητ ψαχουλεύει την αιώρα του Ντόναλντ. Εδώ, ξεγελιέται από τον υπνοβάτη Χιούη ( Λιούη; Ντιούη; ) Εδώ, πέφτει στη θάλασσα. Είναι απολαυστικό, σχεδόν αποκλειστικά χάρη στην ικανότητα του Barks να ζωντανέψει το καρέ και να σε κάνει να φαντάζεσαι όλη την κίνηση ανάμεσα στις εικόνες, να βλέπεις στη φαντασία σου το ρυθμό και το εύρος των αντιδράσεων, που δύσκολα μπορούν να αποδοθούν στο χαρτί. Δες ας πούμε αυτή την εκπληκτική σκηνή με τον Ντόναλντ να κοιτάζει άναυδος τα πυρομαχικά που ξεφορτώνει η ‘χήρα’ από την καμπίνα του καπετάνιου. Κωμικό timing δίχως την ύπαρξη αλληλουχίας εικόνων; Ο Barks το καταφέρνει. Όταν κοιτάς τον ακίνητο Ντόναλντ δεν γίνεται να μην τον φαντάζεσαι να τραβάει διακριτικά τα ρούχα των συνομιλητών του για να τους επιστήσει την προσοχή σε αυτό που συμβαίνει από πίσω. Όλη αυτή η δεύτερη πράξη είναι γεμάτη με φανταστικές εκφράσεις και ακίνητες κινήσεις. Ο Barks είναι τόσο καλός σε αυτό, που όταν η δράση μεταφέρεται στο νησί του θησαυρού στην τρίτη πράξη της ιστορίας, και τα σχεδιαστικά ηνία αναλαμβάνει ο Hannah, η ιστορία υποφέρει: Καταλήγει βέβαια κάπου, και υπάρχουν μερικά πραγματικά εντυπωσιακά καρέ (όπως αυτό το δέντρου-φαντάσματος), όμως σε πολλά σημεία απλά εύχεσαι να μπορούσες να δεις τι θα έκανε ο Barks με το υλικό, όπως ας πούμε στη σκηνή που ο Πητ τρομάζει τους Ντακ ντυμένος φάντασμα. ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΗΔΕΝ Το ‘Χρυσάφι του Πειρατή’ είναι στην πραγματικότητα κάτι σαν Ιστορία Μηδέν για τον Carl Barks. Δουλεύοντας πάνω σε έτοιμο σενάριο, δοκιμάζει παρόλαυτά αρκετά από τα στοιχεία για το οποία στη συνέχεια θα γινόταν θρυλικός: Τα επιβλητικά φυσικά τοπία, την κωμική εκφραστικότητα των ηρώων του μέσα σε απλά αλλά λειτουργικά gags, την ατμοσφαιρικότητα των απειλητικών σκηνών και εχθρών. Σύντομα μετά την ιστορία αυτή, παραιτήθηκε από τη δουλειά του στα στούντιο Disney, όμως εξερεύνησε το ενδεχόμενο μιας εξωτερικής συνεργασίας με την εκδοτική των κόμικς. Λίγους μήνες μετά θα άρχιζε ήδη να γράφει και σχεδιάζει τις πρώτες από τις θρυλικές του δεκασέλιδες για το Walt Disney’s Comics and Stories και τις εμβληματικές μεγαλύτερες περιπέτειές του στο ‘Four Color Comics’, όπου δημοσιεύτηκε και το ‘Χρυσάφι’. Ένα χρόνο μετά από εκείνη την ιστορία, στο τεύχος 29, θα δημοσιεύονταν οι δύο πρώτες μεγάλες περιπέτειες εξ ολοκλήρου γραμμένες και σχεδιασμένες από τον Carl Barks. (‘Το Δαχτυλίδι της Μούμιας’ και ‘Αμέτρητα Κατοικίδια’.) Υπό αυτή την έννοια, το ‘Χρυσάφι του Πειρατή’ σηματοδοτεί την απόλυτη μετάβαση. Μια ιστορία που βγήκε από τα σκουπίδια του animation για να βρει ζωή σε μορφή κόμικς, κατάφερε ουσιαστικά να συμπαρασύρει μαζί της κι έναν animator που, εν μια νυκτί, αναγεννήθηκε ως σχεδιαστής κόμικς. ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ‘Donald Duck Finds Pirate Gold’ (‘Το Χρυσάφι του Πειρατή’) Πρώτη έκδοση: Four Color Comics #9, Οκτώβριος 1942 Πρώτη έκδοση, Ελλάδα: ΚΟΜΙΞ #25, Ιούλιος 1990 ‘Pluto Saves the Ship’ (‘O Πλούτο Σώζει το Πλοίο’) Πρώτη έκδοση: Large Feature Comics #7, 1942 Πρώτη Έκδοση, Ελλάδα: Ο Πλούτο Σώζει το Πλοίο #1, 1997 Και το σχετικό link...