Αναζήτηση στην Κοινότητα

«Ήμουν μόνο ένας νεαρός κι απερίσκεπτος έφηβος τότε που έγινα ο… Spider-Man. Αλλά ο χρόνος έχει τον δικό του τρόπο να γλιστράει και να αλλάζει τον κόσμο μας. Και κάποτε, αργά ή γρήγορα, έρχεται η στιγμή που κάθε αγόρι πρέπει να βάζει στην άκρη τα παιχνίδια του και να γίνεται… άνδρας!» Απελπισμένος και βιώνοντας ένα πρωτόγνωρο υπαρξιακό αδιέξοδο, ο Πίτερ Πάρκερ, το 1967, στο εμβληματικό πεντηκοστό τεύχος του περιοδικού The Amazing Spider-Man, βγάζει τη στολή του, την πετά σε έναν κάδο σκουπιδιών σε ένα σκοτεινό σοκάκι της Νέας Υόρκης, γυρίζει την πλάτη στην προηγούμενη ζωή του και στους αναγνώστες και αποφασίζει να ξαναγίνει άνθρωπος. Ο Stan Lee στο σενάριο και ο John Romita στα σχέδια τολμούν το απονενοημένο: τιτλοφορούν την ιστορία τους «Spider-Man No More» και σκορπούν τρόμο στα εκατομμύρια φίλων του Ανθρώπου-Αράχνης. Χρόνια ολόκληρα ο Πίτερ δέχεται ομοβροντία επιθέσεων, λεκτικών και σωματικών, από παράφρονες εγκληματίες, από αδίστακτους γκάνγκστερ, από εμμονικούς δημοσιογράφους, από όλους. Πασχίζει να σώσει τους Αμερικανούς από κάθε κίνδυνο και αυτοί, αχάριστοι και αγνώμονες, τον βρίζουν. «Πνευματικά διαταραγμένος», «δημόσιος κίνδυνος», «απατεώνας», «εγωμανής», «απειλή» είναι λίγες μόνο από τις λέξεις που ακούει για τον εαυτό του καθημερινά και τον στοιχειώνουν. Γιατί πάνω απ’ όλα είναι ένα μικρό, συνεσταλμένο ορφανό παιδί γεμάτο ενοχές, που ήθελε να γίνει επιστήμονας αλλά αναγκάστηκε να πετάει ιστούς αράχνης, να καταδιώκει δολοφόνους και να κρεμιέται από ουρανοξύστες. «Μόνο ένας παρανοϊκός θα έκανε αυτά που κάνω» συλλογίζεται. «Τόσα ρίσκα, τόσοι κίνδυνοι. Για ποιο λόγο; Μετά από όλα αυτά τα χρόνια ξαφνικά είναι ξεκάθαρο. Είμαι ένας ηλίθιος, πεινασμένος για δόξα. Ή κάτι ακόμα χειρότερο… Το να είμαι ο Spider-Man δεν μου πρόσφερε τίποτα περισσότερο από δυστυχία», σκέφτεται. Και παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει για πάντα τη ζωή του υπερήρωα και να επιστρέψει στη φυσιολογική καθημερινότητα ενός εφήβου. Και για λίγες σελίδες τα καταφέρνει. Αλλά οι δαίμονες του αλτρουισμού δεν τον εγκαταλείπουν ποτέ. Παλεύει να πείσει τον εαυτό του. Μέχρι να ακούσει το επόμενο «Help!» και να λυγίσει, επιστρέφοντας στο καθήκον. Και το σχετικό link...