Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο Πάολο Μπαρόν, συγγραφέας του graphic novel «Το Χέρι του Θεού – Η ζωή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σε κόμικ», το οποίο ήρθε στην Ελλάδα από το Gazzetta και τις εκδόσεις Οξύ, μιλάει για τον άνθρωπο πίσω από τον ήρωα κι εξηγεί γιατί άλλαξε για πάντα τη Νάπολη. Το graphic novel «Το Χέρι του Θεού – Η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα σε κόμικ» ήρθε στην Ελλάδα από το Gazzetta και τις εκδόσεις Οξύ comics και μπορείς να το αποκτήσεις με ένα click εδώ! Η εκπληκτική ιστορία ζωής του «Ντιεγκίτο» ξετυλίγεται μέσα από τα σχέδια του Ερνέστο Καρμπονέτι και τα κείμενα του Πάολο Μπαρόν, του ανθρώπου που σκάρωσε όλο το story με τη ζωή του Ντιέγκο, έχοντας μεγαλώσει στη Νάπολη τον καιρό που ένα χαμίνι από το Μπουένος Άιρες έκανε τους πάντες να του υποκλιθούν. Ο συγγραφέας του graphic novel, το οποίο πλέον είναι διαθέσιμο σε όλα τα βιβλιοπωλεία αλλά και online, μιλάει στο Gazzetta για τον «δικό» του Ντιέγκο, αφηγείται ξεχωριστές ιστορίες, ταξιδεύει πίσω στον καιρό που η πόλη του βίωσε τη δική της ποδοσφαιρική επανάσταση και στέλνει ένα ξεχωριστό μήνυμα στους Έλληνες θαυμαστές του αιώνιου δεκαριού. Πώς ήταν να μεγαλώνεις στη Νάπολη του Ντιέγκο Μαραντόνα; «Eκείνα τα χρόνια, ήταν χρόνια αλλαγής για την πόλη μου από πολλές απόψεις. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό ήταν μια αίσθηση ενότητας. Ο Ντιέγκο ήταν αυτή η "κόλλα" που ένωσε ενήλικους, παιδιά, πλούσιους, φτωχούς. Παλιούς φιλάθλους, αλλά και νέους. Εννοώ, ακόμα κι εκείνους που δεν ήταν κοντά στο ποδόσφαιρο. Ζούσα σε μία από τις φτωχότερες και πιο σκληρές γειτονιές της πόλης και σύντομα αισθανθήκαμε ότι ο Ντιέγκο ήταν ένας από εμάς». Έχεις κάποια προσωπική εμπειρία με τον Ντιέγκο που θα ήθελες να μοιραστείς; «Δεν έχω ακριβώς προσωπική εμπειρία με τον Ντιέγκο, αλλά μία έμμεση. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 αποβλήθηκα από το σχολείο. Ο πατέρας μου – έφυγε από το σπίτι όταν ήμουν 15 – με έστειλε σε ιδιωτικό σχολείο για έναν χρόνο, απλώς για να με κρατήσει μακριά από τους δρόμους. Στην τάξη μου υπήρχε ένας από τους ποδοσφαιριστές της Νάπολι, που προσπαθούσε να πάρει το απολυτήριο (μην με ρωτήσεις ποιος, σε παρακαλώ). Τότε για πρώτη φορά, έπειτα από το δικό μας πρήξιμο και τις επίμονες ερωτήσεις μας, αναφέρθηκε στην κοκαΐνη. Ο Ντιέγκο ξεκίνησε την κοκαΐνη στην Ισπανία, αλλά όταν έφτασε στη Νάπολη έγινε έκρηξη. Για εμάς που ήμασταν πιτσιρικάδες, έμοιαζε με ένα τεράστιο μυστικό που έπρεπε να κρατήσουμε». Πώς κατέληξες στην ιδέα του graphic novel και δεν αρκέστηκες σε ένα βιβλίο με την ιστορία του; «Ήθελα απλά να πω την ιστορία του Ντιέγκο στους νέους, σ' αυτούς που έχουν απλά ακούσει για εκείνον. Θεώρησα ότι το κόμικ είναι η καταλληλότερη γλώσσα. Κι έπειτα, σ' αυτή την περίοδο της ζωής μου, είναι και η δική μου γλώσσα. Μαζί με τον Ερνέστο Καρμπονέτι δημιουργούμε graphic novels σε όλον τον κόσμο εδώ και δέκα χρόνια. Κυκλοφορήσαμε δύο graphic novels στις ΗΠΑ, τον πιο ενδιαφέροντα προορισμό γι' αυτούς που ασχολούνται με τα κόμικς». Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον Ερνέστο Καρμπονέτι και πώς το μοναδικό του στιλ «έδεσε» με την ιστορία σου; «Εγώ και ο Ερνέστο ήμασταν καλοί φίλοι πολύ πριν συνεργαστούμε και είμαι επίσης τεράστιος θαυμαστής του. Έχει ένα πολύ αμερικανικό στιλ, ελεύθερο, καθόλου ακαδημαϊκό. Οι χαρακτήρες του τρέχουν μακριά από τις σελίδες. Νομίζω ότι είμαι κι εγώ πολύ απείθαρχος και στον τρόπο που γράφω. Η αλληλοκατανόηση ήταν τέλεια». Είχες δεύτερες σκέψεις σχετικά με τις σκοτεινές στιγμές του Ντιέγκο Μαραντόνα; «Ο Φερνάντο Σινιορίνι ήταν ο προσωπικός γυμναστής του Μαραντόνα για χρόνια. Ήταν ο άνθρωπος που τον έβγαλε από πολλούς μπελάδες. Είπε λοιπόν, ότι θα μπορούσε να προπονεί τον Μαραντόνα για όλη του τη ζωή, αλλά δεν θα πήγαινε έξω ούτε για ένα βράδυ με τον Ντιέγκο. Ο Ντιέγκο ήταν απλά ένας εύθραυστος άνθρωπος, πριν γίνει ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Δεν αισθάνομαι ότι τον κρίνω, όπως δεν θα το έκανα για έναν φίλο μου». Πώς θυμάσαι το πρώτο πρωτάθλημα της Νάπολι; «Στο ιταλικό πρωτάθλημα τη δεκαετία του '80, μόνο οι "πλούσιες ομάδες" από τον Βορά νικούσαν: Η Μίλαν, η Γιουβέντους, η Ίντερ. Όταν ο Ντιέγκο έφτασε, η Νάπολη προσπαθούσε ακόμα να συνέλθει από τον σεισμό (Νοέμβριος 1980), κάτι που φαινόταν σχεδόν αδύνατο για χιλιάδες νέους. Επομένως, έμοιαζε σαν ψέμα το ότι ένας από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου έπαιζε στην ομάδα μου. Αγώνα με τον αγώνα, αισθανόμασταν ότι η Νάπολι γινόταν το επίκεντρο της προσοχής ολόκληρης της χώρας και βλέπαμε ότι οι πιο σημαντικές ομάδες της Ιταλίας γονάτιζαν μπροστά σ' αυτό το αγόρι από την Αργεντινή που φορούσε τα χρώματά μας. Καταλαβαίνεις πώς αισθάνονται οι οπαδοί. Κι έπειτα, θυμάμαι το μεγαλύτερο πάρτι που έγινε ποτέ. Παντού επικρατούσε τρέλα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας είχαν βγει στους δρόμους, τραγουδώντας και χορεύοντας. Σκυλιά και αυτοκίνητα βάφονταν μπλε. Μια υγιής τρέλα, την οποία δεν μπορούσες να βρεις ούτε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας». Έχοντας ζήσει την επιρροή του από μικρή ηλικία, γιατί οι άνθρωποι στη Νάπολη κόλλησαν με τον Ντιέγκο; Νομίζω ότι δεν ήταν μόνο το ποδόσφαιρο... «Ξεκάθαρα! Ο Ντιέγκο ήταν πολιτικός. Ο Ντιέγκο ήταν όπως ο Τζον Λένον, που αμφισβήτησε την πολιτική των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Ο Ντιέγκο ξέσπασε χωρίς κανέναν φόβο απέναντι στους πολιτικούς που ήταν εχθροί του λαού. Εξέφρασε τις σκέψεις του για την εκκλησία που ήταν "υπερβολικά πλούσια και αδιάφορη για τις ανάγκες των φτωχών". Διοργάνωσε φιλανθρωπικό αγώνα για ένα παιδί σε ένα μικρό, λασπωμένο γήπεδο. Πώς θα μπορούσες να μην αισθανθείς ότι βρίσκεσαι κοντά σε έναν άνθρωπο σαν εκείνον;». Τι σημαίνει σήμερα ο Ντιέγκο για τη Νάπολι; «Ο Ντιέγκο ακόμα μιλά από τις τοιχογραφίες στη Νάπολη. Λέει σε όλους να πιστεύουν στο ταλέντο τους, ακόμα κι αν όλα δείχνουν αδύνατα. Ήταν απλά ένα παιδί που μεγάλωσε στη φτώχεια και ξαφνικά έγινε το νούμερο 1 στον κόσμο. Στέλνει μήνυμα αδερφοσύνης και δύναμης. Οι παππούδες και οι γονείς λένε στα παιδιά τους για τον Ντιέγκο και τις περιπέτειες και τις νίκες του, όπως έκαναν οι παλαιότεροι για τους αρχαίους ήρωες». Γιατί θεωρείς ότι η κληρονομιά του παραμένει ζωντανή; «Γιατί οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ. Γιατί η ζωή του είναι εδώ, εμβληματική, αξέχαστη, καταγεγραμμένη. Και όλοι μπορούν να δουν τι κατάφερε». Υπάρχουν κάποιοι που λένε: «Δεν είναι σωστό πρότυπο για τα παιδιά». Τι τους απαντάς; «Ότι αυτή είναι η μισή αλήθεια. Ο Ντιέγκο, ως αθλητής, έδειξε ότι με το να έχεις ταλέντο μπορείς να φτάσεις ψηλά. Ο Ντιέγκο, ως άνθρωπος, μας μιλάει για την ευθραυστότητα. Υπάρχουν αρκετά "πρότυπα" που θεωρούμε ότι είναι θετικά, γιατί δεν γνωρίζουμε τη σκοτεινή πλευρά τους. Επειδή η ιστορία έχει καταγράψει μόνο το φως. Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, ξέρουμε ότι ο Ντιέγκο έβλαψε μόνο τον εαυτό του και ότι έπαιζε εκπληκτικά. Η κοκαΐνη δεν έφτασε ποτέ στο γήπεδο. Παρακαλώ, πείτε στα παιδιά ότι ο Ντιέγκο ήταν άνθρωπος και οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Αλλά πείτε τους επίσης ότι ο Ντιέγκο πλήρωσε για όλα αυτά τα λάθη, σε σημείο που έμεινε μόνος του μέχρι τη μέρα που πέθανε». Υπάρχει ένα εκπληκτικό σχέδιο στο βιβλίο, με τον Ντιέγκο να παίρνει τη μορφή του Slash των Guns 'N' Roses. Θα μπορούσε να είναι rock star αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής; «Το παράδειγμα που σου έδωσα πριν με τον Τζον Λένον δεν ήταν τυχαίο. Ο Ντιέγκο είχε τις επικοινωνιακές ικανότητες και την κριτική ματιά που έχω δει σε πολλούς rock stars ή συγγραφείς. Ο Ντιέγκο – όπως και πολλοί θρύλοι της rock – αγαπούσε την υπερβολή: Στα ναρκωτικά και τις γυναίκες. Θα μπορούσε να είναι μουσικός, αλλά επίσης θα μπορούσε να είναι πολιτικός, συνδικαλιστής, ή "δύσκολος" ηθοποιός σαν τον Μάρλον Μπράντο, ο οποίος είχε στείλει έναν Ινδιάνο να παραλάβει το Όσκαρ του, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συνθήκες που επικρατούσαν στις ΗΠΑ για τους ανθρώπους αυτούς. Ο Ντιέγκο κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Βατικανό, είπε στον Πάπα να πουλήσει λίγο από τον χρυσό που υπήρχε στον ναό για να βοηθήσει τους φτωχούς». Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι του graphic novel; «Αγαπώ τη ζωή του Ντιέγκο εκτός ποδοσφαίρου. Για παράδειγμα, την παρουσία του στο διεθνές συνέδριο της Μαρ ντελ Πλάτα, στη διαμαρτυρία κατά του Μπους, όπως και την ανεπιθύμητη σύνδεσή του με τον υπόκοσμο της Νάπολης. Ο άνθρωπος πίσω από τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή, αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο του βιβλίου». Υπήρχαν άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν τη λάμψη του για να πλουτίσουν; «Όπου πήγαινε ο Ντιέγκο υπήρχαν άνθρωποι που έγιναν πλούσιοι. Αρκετοί άνθρωποι έβγαλαν χρήματα από τα συμβόλαιά του, το όνομά του, τους αγώνες του, ακόμα και από τους μπελάδες του. Ατζέντηδες, δικηγόροι, τηλεοπτικοί παραγωγοί, δημοσιογράφοι, πόρνες και έμποροι ναρκωτικών. Μαζί με τον Ντιέγκο, μετακινούνταν και τα λεφτά». Είναι αλήθεια ότι αρκετοί Ναπολιτάνοι υποστηρίζουν την Εθνική Αργεντινής και όχι την Ιταλία; «Αυτό δεν συνέβη μόνο όταν η Αργεντινή έπαιξε με την Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Ξέρεις, οι Ναπολιτάνοι είναι γενναιόδωροι και πιστοί άνθρωποι. Ο Ντιέγκο – ως ποδοσφαιριστής – συνέβαλε στην αναγέννηση της πόλης στα '80s μαζί με πολύ δημοφιλείς καλλιτέχνες: μουσικούς, ηθοποιούς, συγγραφείς κ.λ.π. Επομένως, αρκετοί Ναπολιτάνοι απλά δεν μπορούσαν να φωνάξουν υπέρ της Ιταλίας με τον Ντιέγκο στον αγωνιστικό χώρο». Τέλος, θα ήθελα ένα μήνυμα από εσένα προς τους Έλληνες που λατρεύουν τον Μαραντόνα, μετά την ελληνική έκδοση του graphic novel. «Ρίξτε μια ματιά στους αγώνες του και απολαύστε τον σπουδαιότερο παίκτη όλων των εποχών, χωρίς να ξεχνάτε τον εύθραυστο άνθρωπο. Αναλογιστείτε ότι το καλό παιδί-ποδοσφαιριστής δεν είχε καθόλου χρόνο για να μεγαλώσει και να βιώσει την εμπειρία ζωής που μας κάνει ενηλίκους, επειδή κέρδιζε ό,τι τρόπαιο μπορούσε. Και κάτι ακόμα. Έχετε δει την εμβληματική εικόνα του Ντιέγκο να τρέχει και να ουρλιάζει μπροστά στην κάμερα έπειτα από ένα υπέροχο γκολ; Έμοιαζε έτοιμος να κουτουλήσει την κάμερα, όπως και τον κόσμο που τον απέρριπτε για χρόνια. Λοιπόν, αυτό το ματς ήταν απέναντι στην Ελλάδα για το Μουντιάλ 1994. Και κατά τη γνώμη μου, το τελευταίο ματς που έδωσε χαρά στον Ντιέγκο. Αλλά θα σας το εξηγήσω καλύτερα αυτό στο "Χέρι του Θεού – Η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα σε κόμικ!". Και το σχετικό link...