Αναζήτηση στην Κοινότητα

Προσοχή, ακολουθεί ελαφρώς άσχετος και άκρως αποπροσανατολιστικός πρόλογος! Φαίνεται πως υπάρχουν κάποια τευχάκια που όλοι τα έχουμε και κανείς δεν φιλοτιμείται να τα παρουσιάσει. Αναλαμβάνω λοιπόν εγώ, υπέργηρος άνθρωπος, να θυσιαστώ ελπίζοντας το παράδειγμά μου να φωτίζει τις επερχόμενες γενιές. Το 1919 λοιπόν η Εταιρεία Γενικών Διαφημίσεων Coq Rouge κυκλοφορεί περιοδικόν επονομαζόμενον «Το Γέλιο». Το περιοδικό ήταν πρωτοποριακό για την εποχή του καθώς περιείχε αποκλειστικά γελοιογραφικές προσωπογραφίες γνωστών ανθρώπων της εποχής. Ως έκδοση το περιοδικό είχε, κατά τον Δ. Σαπρανίδη, από όπου πήρα όλες τις πληροφορίες, «χρηστικό χαρακτήρα» αφού επρόκειτο για «μονόφυλλα συγκρατημένα με κορδέλα». Το τεύχος που έχω εγώ είναι δεμένο, προφανώς από τον Σ.Ι.Κ. της ράχης του, να ‘ναι καλά και θεός σχωρέστον. Πρόκειται για το τεύχος 129 και περιλαμβάνει σκίτσα των: Ευθύμιου Παπαδημητρίου, γνωστού χαρακτή και σκιτσογράφου της εποχής και μετέπειτα καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών. Γιώργου Μαυριλάκου (Noir), φαρμακοποιού στο επάγγελμα, τον οποίο ανακάλυψε ο Νικολόπουλος τότε εκδότης του Έθνους. Ιωάννη Ζάχου. Ο Ζάχος έπαιζε και στο ελαφρύ θέατρο και «βρέθηκε νεκρός έξω από το θέατρο, αυτόχειρ για την καρδιά μιας κόρης του θεάτρου». Και οι τρεις ήταν γνωστά ονόματα της εποχής. Στο περιοδικό φαίνεται να συμμετείχε και ο Ν. Καστανάκης, πάντως όχι σε αυτό το τεύχος. Τελευταία συμμετοχή, με ένα σκίτσο είναι αυτή του Βασίλειου Φωτιάδη. Για τον Φωτιάδη δεν μπόρεσα να βρω πληροφορίες εκτός από μια αναφορά του Αθανασίου Παπά στο «Κωνσταντινοπολίτες σκιτσογράφοι» από την Ελληνική Γελοιογραφία όπου μαθαίνουμε ότι ήταν από την Πόλη και έζησε μεταξύ 1912 – μετά το 1986. Τελικά την Ελληνική Γελοιογραφία της Καθημερινής δεν την έχουμε οπότε επίκειται παρουσιάση.