Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο πέμπτος δίσκος των Doors αποτελεί εμβληματικό έργο στην ιστορία της ροκ. Τα κομμάτια του τραγουδιούνται και χορεύονται ακόμα φέρνοντας πάντα στον νου τον χαρισματικό δημιουργό τους. Η Leah Moore γράφει την ιστορία αυτών των τραγουδιών και 10 σχεδιαστές τα «ντύνουν» με όμορφες εικόνες και ψυχεδελικά χρώματα. Γράφαμε στο προηγούμενο τεύχος για το «The King» του Rich Koslowski, μια ιστορία πικρού χιούμορ και μυστηρίου με τον «βασιλιά» Έλβις και τη μουσική του στο επίκεντρο έστω κι αν αυτός έχει φύγει πριν από πολλές δεκαετίες χωρίς όμως το έργο του να ξεχαστεί. Ένα ακόμα αξέχαστο έργο είναι αναμφίβολα κι αυτό του Τζιμ Μόρισον και του θρυλικού του συγκροτήματος, The Doors. Μπορεί ο Μόρισον να πέθανε νεότατος, μόλις 27 ετών το 1971 και πάνω στο απόγειο της καριέρας του, αλλά οι παρακαταθήκες που άφησε στη ροκ μουσική συνέβαλαν καθοριστικά στην εξέλιξή της. Ήταν άλλωστε μια εκρηκτική προσωπικότητα: ποιητής, στιχουργός, συνθέτης, σκηνοθέτης που δεν μάσαγε τα λόγια του ενώ οι ζωντανές εμφανίσεις του ξεσήκωναν τα πλήθη και συχνά ξέφευγαν από κάθε έλεγχο όπως όταν συνελήφθη, κατηγορήθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε για «άσεμνες» κινήσεις του επί σκηνής σε μια συναυλία στο Μαϊάμι. Από τη δισκογραφία των Doors, ίσως ο σημαντικότερος και πιο δημοφιλής δίσκος είναι το «Morrison Hotel» που ηχογραφήθηκε τον Νοέμβριο του 1969 και κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα. Ένας δίσκος του οποίου το όνομα παραπέμπει στο επίθετο του ηγέτη του συγκροτήματος αν και προέκυψε τυχαία μετά από μια βόλτα των μελών του στη Σάντα Μόνικα. Τότε, οι τέσσερις φίλοι έκπληκτοι είδαν ένα ξενοδοχείο με όνομα «Morrison Hotel» και μπήκαν στα κρυφά για να φωτογραφηθούν παρά την άρνηση του ρεσεψιονίστ να τους επιτρέψει την είσοδο. Αυτή είναι και η τελευταία ιστορία του βιβλίου «Morrison Hotel» (εκδόσεις Οξύ, μετάφραση: Σάββας Αργυρού) σε σχέδια του Tony Parker και σενάριο της Leah Moore, συγγραφέως, ιδρύτριας του project «Electricomics» και κόρης του γκουρού των σύγχρονων κόμικς, Alan Moore. H Moore υπογράφει και όλες τις υπόλοιπες ιστορίες του βιβλίου που καθεμιά φέρει τον τίτλο και ενός από τα τραγούδια του ομώνυμου δίσκου σε σχέδια μιας πλειάδας δημιουργών (John Pearson, Mike Oeming, Marguerite Sauvage, Sebastian Piriz, Guillermo Sanna, Coleen Doran, Ryan Kelly, Armitano, Jill Thompson, John Snyder και ο Βασίλης Λώλος που δίνει εικόνα στο «Queen of the Highway», μια ιστορία στην οποία εκτός από τα μέλη του γκρουπ εμφανίζονται και οι Τζον Λένον, Λιτλ Ρίτσαρντ, Τσακ Μπέρι και άλλα μυθικά ονόματα της ροκ). Το πιο ενδιαφέρον σε όλο το βιβλίο είναι πως η Moore σε συνεργασία με τους σχεδιαστές προσπάθησαν και κατάφεραν να αποφύγουν μια απλή εικονοποίηση των μουσικών κομματιών. Ακόμα κι αυτό βέβαια θα είχε την αξία του, καθώς η σεναριογράφος και οι δημιουργοί θα μπορούσαν να προτείνουν τις δικές τους αναγνώσεις πάνω σε πασίγνωστα τραγούδια που όμως οι στίχοι τους είναι πολυεπίπεδοι και κάποιες φορές αινιγματικοί. Δεν ήταν όμως αυτός ο στόχος του «Morrison Hotel». H Moore επιδίωκε να φιλοτεχνήσει όχι μόνο τη δική της ερμηνεία πάνω στους στίχους του Morrison, αλλά να παρουσιάσει κατά κάποιον τρόπο και την ιστορία των τραγουδιών, τις συνθήκες εντός των οποίων γράφτηκαν, τραγουδήθηκαν και ηχογραφήθηκαν, τις σχέσεις των μελών κατά τη διάρκεια της παραγωγής του δίσκου, την ψυχοσύνθεση και τη διάθεση του Morrison εκείνες τις μέρες, τη συμπεριφορά του κοινού, την αντιμετώπιση από τους κριτικούς και τα ΜΜΕ κ.λ.π. Και ως προς αυτό τα κατάφερε περίφημα καθώς το δικό της «Morrison Hotel» είναι ένα βιβλίο για τα πάντα γύρω από το πρώτο «Morrison Hotel». Ο κιθαρίστας του γκρουπ Robby Krieger, προλογίζοντας το βιβλίο, θυμάται τις δυσκολίες που είχε το συγκρότημα στον προηγούμενο δίσκο του «Soft Parade» και την εντελώς διαφορετική ψυχολογία των μελών του στο «Morrison Hotel»: «Αποφασίσαμε να περάσουμε καλά και να κάνουμε κάτι απλό και γεμάτο μπλουζ... Και εγένετο – “Roadhouse Blues”, “Peace Frog”, “Maggie M’ Gill” και “The Spy”… μερικά από τα αγαπημένα μου. Επίσης περάσαμε πολύ καλά στη φωτογράφιση για το εξώφυλλο του άλμπουμ. Ο Ρέι οδηγούσε στο κέντρο του Λος Άντζελες και ανακάλυψε το Ξενοδοχείο Morrison. Δωμάτια με 2,50 δολάρια τη βραδιά! Έτσι, πήραμε τον φίλο μας Χέντρι Ντιλτζ να έρθει και να μας φωτογραφίσει στο ξενοδοχείο. Έγινε ένα από τα πιο εμβληματικά εξώφυλλα άλμπουμ όλων των εποχών. Ελπίζω το νέο μας graphic novel να αιχμαλωτίσει όλα αυτά τα πράγματα και οι αναγνώστες να είναι εκεί μαζί μας εν τω πνεύματι». Δεν ξέρω αν το βιβλίο της Moore και των συνεργατών της αιχμαλωτίζει «όλα» αυτά τα πράγματα στα οποία αναφέρεται ο Krieger, όλα όσα έζησαν και έκαναν οι Doors στη σύντομη διάρκεια της ζωής του συγκροτήματος. Ήταν όμως μια ξέφρενη ζωή και μια ξέφρενη πορεία προς την κορυφή. Αυτό το κλίμα το αποδίδει ιδανικά η Moore με το έργο της αποφεύγοντας, ευτυχώς, τις νεκρολογίες και τους επικήδειους και επιλέγοντας να εστιάσει στα χρώματα, στα όνειρα, στις παραισθήσεις μιας συγκλονιστικής εποχής για το ροκ και την ανυπότακτη νεολαία. Και το σχετικό link...

Οι αμύητοι μάλλον δεν τη γνωρίζουν καν, όμως η Κολίν Ντόραν είναι κάτι παραπάνω από μια επιτυχημένη δημιουργός κόμικς. Ενδεικτικά, εκείνη εικονογράφησε την αυτοβιογραφία του θρύλου της Ένατης Τέχνης Σταν Λι, που έγινε μπεστ σέλερ των New York Times. Για τη διασκευή του διηγήματος «Snow, Glass, Apples» του Νιλ Γκέιμαν τιμήθηκε με βραβείο Eisner (το «Όσκαρ» των κόμικς), ενώ ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες κομίστες (όσο άδικο κι αν ακούγεται αυτό) που συνεργάστηκε με τη Marvel και την DC, σχεδιάζοντας ήρωες όπως ο Spiderman και η Wonder Woman. Το πρώτο εγχείρημά της, η σειρά επιστημονικής φαντασίας «A Distant Soil», ξεκίνησε όταν η Ντόραν ήταν δώδεκα ετών και έφτασε να θεωρείται ορόσημο στο είδος. Δεν είναι παράξενο που η Αμερικανή προσκλήθηκε αυτή την εβδομάδα από την Athens Comics Library και την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα για να μιλήσει για το έργο της στο ελληνικό κοινό και να παρουσιάσει ένα εργαστήριο κόμικς. Η Κολίν Ντόραν προσκλήθηκε από την Athens Comics Library και την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα για να μιλήσει για το έργο της. Ο Aquaman Τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα. Οι γονείς της ήταν φτωχοί και η Ντόραν αγόραζε κόμικς πουλώντας μπουκάλια που έβρισκε στα σκουπίδια. Ο αγαπημένος της υπερήρωας ήταν ο Aquaman και από εκείνον εμπνεύστηκε το «A Distant Soil». Γενικά προτιμούσε τους χαρακτήρες της DC γιατί έμοιαζαν πιο χαρούμενοι και πιο θετικοί από τους συναδέλφους τους στη Marvel, που κόστιζαν και ακριβότερα. Κάπως έτσι, διηγείται στην «Κ» η Ντόραν, «διάβαζα τεύχη της σειράς “Adventure Comics” και “Justice League” γιατί μπορούσα να γίνω συνδρομήτρια και να τα παραλαμβάνω στο σπίτι. Όταν μετακομίζαμε έξω από την πόλη, εκείνες οι συνδρομές ήταν η σανίδα σωτηρίας μου. Και όταν κατάφερα να αποκτήσω δουλειά και αυτοκίνητο, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να οργώνω τα παλαιοπωλεία για παλιά κόμικς. Δεν με ένοιαζε αν ήταν σε καλή κατάσταση. Ήθελα απλώς να τα διαβάσω». Την ανακάλυψε ο ομότεχνός της Κιθ Γκίφεν, όταν είδε τα σχέδιά της σε ένα φανζίν και την κάλεσε να δουλέψει στην DC. Μέσα σε λίγα χρόνια ήρθε και το ντεμπούτο στη Marvel για το πρότζεκτ «Swords of the Swashbucklers» το 1986, και με τα πολλά προέκυψαν συνεργασίες με ονόματα βαριά όσο του Άλαν Μουρ και του Γουόρεν Ελις. Η Ντόραν θα άφηνε πίσω της τους μικρούς εκδοτικούς οίκους, κάτι που δεν την πείραξε και τόσο. «Όλοι φέρονται λες και ό,τι συμβαίνει σε μια μεγάλη εταιρεία συνιστά μια οικουμενική εμπειρία που πρέπει να γνωρίζουμε και να βιώνουμε με τον ίδιο τρόπο», εξηγεί. «Μου έλεγαν πόσο τρομακτικό θα είναι να δουλεύω στη Marvel και πόση ασφάλεια προσφέρουν οι μικρές εκδόσεις. Η πρώιμη εμπειρία μου όμως από αυτές ήταν τρομακτική. Σε μια περίπτωση, ένας εκδότης είχε προσπαθήσει να απειλήσει τη Marvel γιατί δεν ήθελε να φύγω από την εταιρεία του. Η Marvel με προσέλαβε κι ένας από τους υπευθύνους της μου έδωσε κάποτε συστατική επιστολή για την τράπεζα, ώστε να πάρω δάνειο και να αγοράσω σπίτι. Γενικά μου έχουν φερθεί καλύτερα στις mainstream εκδόσεις. Η αυτονομία του καθενός ποικίλλει, όμως έχεις να κάνεις με ανθρώπους και όλα εξαρτώνται από τη σχέση μαζί τους». Η Wonder Woman είναι μία από τις υπερηρωίδες που η Κολίν Ντόραν σχεδιάζει για τον κολοσσό των κόμικς, την DC. Μιλώντας για αυτονομία, η Κολίν Ντόραν έχει συμπεριληφθεί συχνά σε λίστες με τις «κορυφαίες γυναίκες δημιουργούς κόμικς». Θεωρεί μήπως ότι τέτοιοι χαρακτηρισμοί, που ταξινομούν τη γυναικεία επιτυχία ως κάτι ιδιαίτερο, αντανακλούν ή αντίθετα καθορίζουν την πραγματικότητα; «Καμιά φορά εύχομαι να μη μου κάνουν την ερώτηση ώστε το ζήτημα να εξαφανιστεί», αποκρίνεται. «Αντιλαμβάνομαι ότι τα ιστορικά συμφραζόμενα έχουν σημασία, ωστόσο οι άνδρες μιλούν περισσότερο για τη δουλειά τους από ότι εγώ, που χρειάζεται να την περιγράφω με βάση το γεγονός ότι είμαι γυναίκα. Με ενοχλεί που έπειτα από τόσο καιρό πρέπει ακόμα να εξηγώ το δικαίωμά μου να βρίσκομαι στον χώρο που έχω κερδίσει». Και τι πιστεύει για τις υπερηρωίδες όπως η Wonder Woman, που ποτέ δεν τις βλέπουμε να κάνουν μια «άσχημη» εμφάνιση; «Αν θέλετε να μάθετε γιατί συμβαίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι εννοείτε λέγοντας “άσχημη”», απαντάει η Κολίν Ντόραν. «Δεν αναρωτιέστε γιατί επιλέχθηκε η Γκαλ Γκαντότ για να υποδυθεί την ηρωίδα στην ταινία; Ίσως έπρεπε να ζυγίζει περισσότερο ή να είναι κοντή. Όταν μεγάλωνα στη δεκαετία του ’70 η εποχή ήταν σκληρή και ζοφερή. Το μόνο που βλέπαμε ήταν μαυρίλα, μιζέρια και σκοτάδι. Προτιμούσα λοιπόν τη Wonder Woman από τον “Ταξιτζή”. Ήθελα τα πράγματα να είναι εξιδανικευμένα. Ήθελα γκλάμουρ, συγκίνηση και δράση από έναν άλλο κόσμο. Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί αναζητούν στους υπερήρωες μια αντανάκλαση του εαυτού τους, αλλά όχι εγώ. Δεν θέλω να διαβάσω για εμένα. Με ξέρω ήδη και δεν χρειάζομαι τέτοιου είδους επιβεβαίωση». Και το σχετικό link...