Search the Community
Showing results for tags 'Old Man Logan'.
-
Φτάνει πια με το (υπερτιμημένο) αριστούργημα: 10 superhero graphic novels πολύ καλύτερα από το «Watchmen» Εντάξει, ναι: Το “Watchmen” είναι ένα χάρτινο διαμάντι σπάνιας ομορφιάς. Είναι, όμως, το πιο «εκτυφλωτικό» όλων; Χμ… Ένα χτύπημα με το βούρδουλα στο πρόσωπο- κάτι σπάει μέσα στο στόμα σου, κρακ. Αίμα στο πάτωμα, το οποίο αρχίζει να σχηματίζει μια λίμνη. Η λίμνη σταδιακά μεγαλώνει, παίρνοντας υγρή προαγωγή κόκκινου χρώματος: από Μικρή Πρέσπα γίνεται Μεγάλη Πρέσπα.Οι φαιοχίτωνες απέναντί σου επικροτούν. «Μπράβο, μπράβο!», «Ρίξ’ του και με το μπαστούνι του μπέιζμπολ να δούμε λίγο κάτι!», «Βάλ’ του ν’ ακούσει όλα τα τραγούδια της Πάολα στη διαπασών!» και πολλά, σαδιστικής «υφής», ακόμα.Τρως μια εκκωφαντικών διαστάσεων κλοτσιά στην κοιλιά και τότε τα πάντα καλύπτονται από ερεβώδες μαύρο- αυτό ήταν, λιποθύμησες. Με την ακροτελεύτια ανάσα σου, ωστόσο, προλαβαίνεις να ψελλίσεις λίγες λέξεις. Είναι «Εντάξει, το παίρνω πίσω. Το Watchmen είναι το κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών!».Αυτή είναι, μέσες-άκρες, η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνει κανείς αν τολμήσει έστω και να διανοηθεί- πόσω μάλλον να το διατυπώσει φωναχτά- πως το δημιούργημα του Alan Moore και του Dave Gibbons δεν αποτελεί το κορυφαίο superhero comic όλων των εποχών.Είναι σα να ισχυρίζεσαι πως ο Michael Jordan δεν είναι ο GOAT στο μπάσκετ (συζητήσιμο) ή ο Leo Messi στο ποδόσφαιρο (αυτό κι αν είναι συζητήσιμο…)- οι απανταχού ειδήμονες θα πέσουν να σε φάνε, προτάσσοντας ακράδαντα επιχειρήματα του στυλ «Τι λες βρε αρχιμ@λάκα!». Μόνο που… Μόνο που, ξέρετε, υπάρχει και η (αντικειμενικά υποκειμενική) αντίθετη γνώμη: το Watchmen δεν αποτελεί καν την κορυφαία δουλειά του ίδιου του Moore– αν έχετε διαβάσει το πυκνογραμμένο, ελαφρώς δυσνόητο σε σημεία, μα λυρικά αξεπέραστο “From Hell”, ξέρετε. Όπως και ότι υπάρχουν τουλάχιστον 10 superhero graphic novels τα οποία στέκονται μισό σκαλί ψηλότερα από το (εκπληκτικό, δε χωρά αμφιβολία επί τούτου) “Watchmen”.Βέβαια, αν μας στριμώξει και πάλι η Ιερά Εξέταση, θα μιμηθούμε εντέχνως τον Γαλιλαίο και θα παραδεχτούμε πως η γη δε γυρίζει- μα τι στο καλό είχαμε καπνίσει και λέγαμε αιρετικές αρλούμπες; Όταν, όμως, γυρίσουμε την πλάτη μας στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία των comics, τότε ίσως βρούμε το θάρρος να πούμε 3 «τηλαυγείς» λέξεις και να διαλύσουμε το σκοτάδι: Κι όμως, γυρίζει. Τι λέτε, πάμε να δούμε 10 graphic novels που αποδεικνύουν γιατί γυρίζει; 10. «The Death of Superman» (1992) των Dan Jurgeins & Brett Breeding Από τα τελευταία χρόνια των 80s και στις αρχές των 90s τα superhero comics είχαν αρχίσει να παίρνουν έναν πιο σκούρο τόνο («ελέω», κυρίως, Frank Miller) και ο, υπέρ το δέον «φωτεινός», Superman έμοιαζε σαν κόκκινο/μπλε ψάρι έξω από το εκτυπωμένο νερό. Οι άνθρωποι της DC, λοιπόν, πήραν την πιο γενναία απόφαση που έχει παρθεί ποτέ στην ιστορία της 9ης τέχνης, σκοτώνοντας τον «Άνθρωπο από Ατσάλι». Σύμφωνοι: το «Ο Θάνατος του Σούπερμαν» δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ σε σεναριακό επίπεδο (για όνομα του Κρύπτον, δεν μπορούσατε να βρείτε έναν καλύτερο τρόπο να φέρετε τον Doomsday στο προσκήνιο;), όμως το σχέδιο είναι εξαιρετικό και, κυρίως, η ιδέα πως ο άφθαρτος, ανίκητος Superman θα ξεψυχήσει σε μια μάχη σώμα με σώμα ήταν αρκετή για να ταρακουνήσει το αρραγές, ως τότε, οικοδόμημα των χάρτινων ηρώων. Ο «Άνθρωπος από Ατσάλι» αλληλοσκοτώνεται με τον Doomsday και ο κόσμος γίνεται- μέσω μίας, μόλις, εικόνας- απείρως πιο σκοτεινός. Και τότε, πάνω στην στιγμή της ύψιστης απελπισίας, άπαντες αντιλαμβάνονται πως ακόμα κι αν δεν υπήρχε Superman, η ανθρωπότητα θα όφειλε να τον δημιουργήσει. Όταν κατακάθισε η σκόνη από την επική μάχη, άπαντες έμειναν αποσβολωμένοι και περίμεναν ένα μονάχα πράγμα: την «ανάσταση» του ήρωα. Το “The Return of Superman” επανέφερε την τάξη και ένα ζεστό, άυλο χέρι αγκάλιασε και πάλι την ψυχή των αναγνωστών. Ο τύπος δεν είναι, βλέπετε, πουλί. Δεν είναι καν αεροπλάνο. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτά. 9. «Old Man Logan» (2009) των Mark Millar & Steve McNiven Στέκεται αγέρωχος μπροστά στο- κινούμενο με 350 χιλιόμετρα- μοιραίο. Τσακισμένος, ψυχικά εξουθενωμένος, έχοντας πιει το ποτήρι του νιχιλισμού μέχρι το τέλος του. Το τραίνο τον χτυπάει, τον συνθλίβει, του τσακίζει τα κόκκαλα. Νεκρός. Όχι ο ίδιος ο Logan, όμως το άλλο του, εξόχως άγριο, μισό: ο Wolverine αφήνει τον ηθελημένο επιθανάτιο ρόγχο του, έχοντας παραιτηθεί από τη ζωή μετά την απώλεια των φίλων του, και με μηδενική διάθεση να συνεχίσει. Πίσω στο 2009 ο υπερταλαντούχος (αν κι ελαφρώς «άνισος») Mark Millar έστησε μια «εναλλακτική» ιστορία του πιο διάσημου X-Man στην Earth-807128, και- εκμεταλλευόμενος το υπέροχο σκίτσο του Steve McNiven- ξεδίπλωσε μπροστά μας την πιο πένθιμη σονάτα του γερασμένου Wolverine. Ο άδειος ψυχικά Logan παλεύει να σκοτώσει το θηρίο μέσα του, θέλει να τερματίσει βίαια την ίδια του την ύπαρξη, όμως κάπου εκεί ανακαλύπτει ποιος και τι κρύβεται πίσω από την ανείπωτη τραγωδία που βιώνει και αναλαμβάνει ξανά δράση, επιχειρώντας να γυρίσει τους δείκτες του ρολογιού προς την αντίθετη φορά. Λίγο πριν ρίξει οριστικά και αμετάκλητα την προσωπική του αυλαία, ο Old Man Logan έχει μια τελευταία αιμάτινη δουλειά να φέρει εις πέρας. Γι’ αυτό, το γέρικο δέρμα του σκίζεται. Τα άσπρα του μαλλιά ορθώνονται. Οι φλέβες των μυών του διογκώνονται. Έι, κοιτάξτε: νύχια από αδαμάντιο δεν είναι αυτά που φυτρώνουν στα χέρια του; 8. «Batman: The Long Halloween» (1996) των Jeph Loeb & Tim Sale Ο Batman συνεργάζεται με τον επιθεωρητή Gordon και τον Harvey Dent προκειμένου να φέρουν ενώπιον της δικαιοσύνης τον πιο διάσημο αρχηγό Μαφίας της Gotham, τον Carmine Falcone, όμως τα σχέδιά του ανατρέπονται πλήρως από τον Holliday Killer- έναν δολοφόνο που σκοτώνει μόνο σε γιορτινές μέρες. Το “Long Halloween” μοιάζει να είναι η κόμικ εκδοχή του «Νονού», καθώς δανείζεται πολλά στοιχεία από το έπος του Κόπολα. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί το κορυφαίο δείγμα “whodunit”, με τον Loeb να πειράζει ασταμάτητα το μυαλό των αναγνωστών, που προσπαθούν μάταια να λύσουν το, α λα Agatha Christie, μυστήριο. O Tim Sale παραδίδει εδώ την καλύτερη δουλειά της, πασπαλισμένης με χρυσόσκονη, καριέρας του, ενώ η ιστορία της αλλαγής του Dent σε Two- Face αποτελεί κορυφαίο δείγμα «μεταβολής» πειραγμένου ψυχισμού. Από τις σελίδες των 13 τευχών περνάνε όλοι οι μεγάλοι villains του Batman, την στιγμή που τα πτώματα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Ο Holliday Killer βγάζει επιδεικτικά την γλώσσα του στον Dark Knight, όμως δείχνει να ξεχνάει ότι πίσω από την μάσκα κρύβεται ο κορυφαίος ντετέκτιβ του κόσμου. Το υπέροχο “Long Halloween” είναι αρκετά «μακρύ», όμως όταν φτάσετε στην τελευταία σελίδα, θα πιάσετε τον εαυτό σας να εύχεται να διαρκούσε για λίγο ακόμα. Διάολε, έστω και για ένα μόνο κακοφωτισμένο κάδρο. 7. «Marvels» (1994) των Kurt Busiek & Alex Ross Αρκεί μονάχα μια στιγμή- κλικ: ο Green Goblin πετάει στο κενό την Gwen Stacy κι εμείς βλέπουμε τα πάντα μέσα από το, μνημειωδώς καδραρισμένο, μάτι του Spiderman. Η πρόσκρουση στο έδαφος σκοτώνει την Gwen, ο ανήμπορος ν’ αντιδράσει Peter Parker την κρατά στην αγκαλιά του κι εμείς ψάχνουμε απελπισμένα να βρούμε το νήμα της κομμένης μας ανάσας. Το 1994 ο Kurt Busiek σκάρωσε ένα εκπληκτικό κόλπο: αποφάσισε να πει εκ νέου τις πιο διάσημες ιστορίες στο σύμπαν της Marvel, όπως τις βλέπει ένας «κανονικός» άνθρωπος (εν προκειμένω ο φωτογράφος Phil Sheldon) σ’ ένα κόσμο γεμάτο από αλλόφρονες υπερήρωες. Η καινοφανής του ιδέα απογειώνεται μ’ αρμονικό τρόπο χάρη στο ασύλληπτο σχέδιο του πρωτοπόρου Alex Ross, ο οποίος με την γνωστή υπερρεαλιστική του μέθοδο κάνει τους αναγνώστες να πιστεύουν πως από στιγμή σε στιγμή οι ήρωες θα βγουν από το χαρτί και θα ζήσουν στο εδώ και το τώρα. Μπορεί το “Marvels” ν’ απαιτεί να γνωρίζεις ορισμένα πράγματα από το Universe της Marvel (όχι να είσαι μετεμψύχωση του Stan Lee, αλλά έστω τα βασικά), όμως μόλις αφεθείς στη μαγεία του είναι δεδομένο πως θα βρει τον τρόπο να ξεκλειδώσει την καρδιά σου και θα φωλιάσει εκεί για πάντα, σαν… σαν… Σαν ένα γλυκό κι αγαπημένο θαύμα. 6. «All-Star Superman» (2006) των Grant Morrison & Frank Quitely Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά το “Whatever Happened to the Man of Tomorrow?”, ο Grant Morrison έρχεται για να γράψει τη δική του εκδοχή της ακροτελεύτιας ιστορίας για τον «Τελευταίο γιο του Κρύπτον»- και το κάνει αρκετά καλύτερα από τον Moore (μην στενοχωριέσαι Alan, εσύ έκανες το V for Vendetta και το From Hell. Α, ναι: και το Watchmen). Ο Superman εκτίθεται σε ηλιακή ραδιενέργεια και, όπως αποκαλύπτει η μεγάλη του Νέμεσις, ο Lex Luthor, του μένουν μόλις 12 μήνες ζωής. Σ’ αυτό το διάστημα ο “Supes”- σαν σύγχρονη εκδοχή του Ηρακλή- καλείται να κάνει 12 άθλους, ενώ ενδιάμεσα αποκαλύπτει στην αγαπημένη του Lois Lane πως ο Superman και Clark Kent είναι το ίδιο πρόσωπο. Με κάθε ένα από τα 12 τεύχη του “All-Star Superman” η κλεψύδρα αδειάζει ολοένα και περισσότερο, μέχρι που φτάνει η καταληκτική ημερομηνία και ο “Big Blue” σώζει για μια τελευταία φορά τη μέρα, πριν χαθεί, κυριολεκτικά, ψηλά στον ουρανό. Όταν αυτό το ελεγειακό παραμύθι φτάνει στο τέλος του, οι άνθρωποι της Daily Planet- όπως και σύσσωμος ο πλανήτης- σηκώνουν το βλέμμα και κοιτάζουν με νόημα τον ήλιο. Στην περίπτωση που ο προστάτης τους γυρίσει, οι παλιοί του φίλοι θα είναι έτοιμοι να τον υποδεχτούν. Κοιτάξτε και μόνοι σας: ολόκληρη η Metropolis έχει καλυφθεί από ένα και μόνο γράμμα. Το “S”. 5. «Kraven’s Last Hunt» (1987) των J.M. DeMatteis & Mike Zeck Ένα βελάκι στο λαιμό, έπειτα ξύλο μέχρι (φαινομενικού) θανάτου, μετά σκάψιμο ενός τάφου, το άψυχο σώμα «βυθίζεται» βουβά στην στοργική αγκάλη της αδηφάγου γης και μετά, από πάνω, πέφτει θορυβωδώς η ταφόπλακα: Spiderman. Πριν από 30+ χρόνια ο J.m. DeMatteis, αφού εισέπραξε αρχικά σωρεία αρνητικών απαντήσεων, κατάφερε να πείσει, επιτέλους, τη Marvel να του δώσει την ευκαιρία να ποτίσει με κατάμαυρο μελάνι τον εκτυφλωτικά φανταχτερό Spidey- και το αποτέλεσμα ήταν απλά μυθικό. O κυνηγός Kraven μπορεί να μην ανοίγει στην ελίτ των αντιπάλων του Ανθρώπου-Αράχνη, όμως σ’ αυτήν την διεστραμμένα απολαυστική ιστορία πετυχαίνει κάτι που ελάχιστοι έχουν καταφέρει στα χρονικά της 9ης τέχνης: στο τέλος ο κακός κερδίζει- έστω και μ’ έναν τρόπο που θυμίζει έντονα ερμαφρόδιτη ήττα. Το στόρι θέλει τον Kraven να θάβει ζωντανό τον Spiderman, αφού πρώτα τον ρίχνει σε κώμα, και να φοράει την στολή του καταπολεμώντας το έγκλημα. Ο στόχος του, σαφής: θέλει ν’ αποδείξει σε όλους πως είναι καλύτερος του «προκατόχου» του. Τα πάντα, όμως, αλλάζουν όταν ένα εκνευρισμένο χέρι «φυτρώνει» μέσα από το χώμα στον τάφο του Spiderman. Ο Peter Parker ξυπνάει και μετά τα πράγματα οδηγούνται με φρενήρεις ρυθμούς σε μια κορύφωση που φοράει το προσωπείο του θανάτου- ενός θανάτου που κράτησε 23 ολόκληρα χρόνια. Σσσσς, ακούστε: μπαμ! Έπειτα, ένα πτώμα. Ποιος να είναι, άραγε; 4. «Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth» (1989) των Grant Morrison & Dave McKean Το κόνσεπτ σχετικά απλό: οι τρόφιμοι του Arkham (του μέρους που καταλήγουν όλοι οι διαταραγμένοι κακοποιοί της Gotham) με πρωτοστάτη τον Joker εξεγείρονται και καταλαμβάνουν το άσυλο. Κρατώντας ως ομήρους όλο το προσωπικό, ζητούν να τους παραδοθεί ο Batman. Ο «Άνθρωπος- Νυχτερίδα» δέχεται, κλείνεται μαζί με τους μεγάλους αντιπάλους του και καλείται ν’ ανταπεξέλθει τόσο στις σωματικές δοκιμασίες (παλεύει σχεδόν με τους πάντες), όσο- κυρίως- στις ψυχολογικές. Χάρη στο χαοτικό σκίτσο του McKean, η ατμόσφαιρα βάφεται με το σκούρο μαύρο χρώμα ενός πρωτοφανούς νουάρ τρόμου και ο Morrison σκαρώνει το υπερηρωικό απαύγασμα της καριέρας του. Ο Batman αρχίζει ν’ αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό, ο Joker- μια μόνιμη πηγή ευφυούς τρέλας- τον ωθεί στα άκρα και η κορύφωση του δράματος έρχεται με τον Two- Face να μην υποτάσσεται για πρώτη φορά στο τυχερό του νόμισμα. Η θέση του Σκοτεινού Ιππότη είναι, τελικά, μαζί με τους υπόλοιπους τροφίμους στο Arkham: «Αν δεν αντέχεις το Άσυλο», του λέει- εννοώντας τον έξω κόσμο- ο Πρίγκιπας του Εγκλήματος με τα πράσινα μαλλιά και τα παρανοϊκά μάτια, «εδώ μέσα θα υπάρχει πάντα μια θέση για σένα». Καθώς ο Batman χάνεται στο βάθος, το μόνο που κυριαρχεί είναι ένα απάνθρωπο γέλιο. Χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα-χα. 3. «Daredevil: Born Again» (1986) των Frank Miller & David Mazzucchelli Τρέμει ανεξέλεγκτα. Κρυώνει. Κάθε πόρος του κορμιού της ζητά εκείνη την ουσία που θα μπορέσει να δώσει ένα τέλος σ’ αυτό το μαρτύριο- ένα μικρό τσίμπημα είναι αρκετό για να διώξει μακριά τους ατελεύτητους εφιάλτες. Την λένε Karen Page, είναι η πρώην φίλη του Matt Murdock, και προτίθεται να προδώσει τη μυστική ταυτότητα του δικηγόρου προκειμένου να «φτιαχτεί» για μια έσχατη φορά. Ο Kingpin της υπόσχεται πως θα την οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας των ναρκομανών, αρκεί να του πει ό,τι ξέρει. Του λέει. Κι έπειτα στο Hell’s Kitchen ξεσπάει μια πρωτοφανής κόλαση- τουλάχιστον για τον Matt, που βλέπει ολόκληρη την ζωή του να καταστρέφεται σαν χάρτινος πύργος καμωμένος από ελαττωματικά τραπουλόχαρτα. Το 1986, μια χρονιά-ορόσημο για τον ίδιο αλλά και για τον κόσμο των comics εν γένει, ο Frank Miller αποφάσισε να ξεδιπλώσει σε όλο του το μεγαλείο το απύθμενο ταλέντο του και, όταν άφησε κάτω την γραφίδα, ανάγκασε τους πάντες να του υποκλιθούν. Το “Born Again” αποτελεί την τελευταία ιστορία του Daredevil από τον Miller, που συνεργάστηκε άψογα με τον Mazzucchelli (με τον οποίον, σκάρτη μια διετία αργότερα, θα έφτιαχναν το σπουδαίο “Year One” του Batman), και αποτελεί ό,τι καλύτερο μπορεί να διαβάσει κανείς για τον “Man without fear”. Ο εκκεντρικός δημιουργός αρπάζει τον DD από το λαιμό και τον σέρνει στις λάσπες, την καταστροφή και την ανείπωτη οδύνη, πριν τον ανυψώσει, μαεστρικά, στην επιφάνεια, προκειμένου να βροντοφωνάξει “The End” με τους δικούς του όρους. Στο “Born Again” ο Daredevil αναγεννά το θνησιμαίο του σαρκίο, το φέρνει αντιμέτωπο με τον σαδιστή Kingpin και στο τέλος φροντίζει οι ψυχικές του ουλές να γιατρευτούν με τον καλύτερο τρόπο. Εκείνη τη μέρα, το γνωρίζουμε καλά πλέον, η κόκκινη στολή του «Διαβόλου» πέθανε. Και η αγάπη, που να πάρει, την έθαψε για πάντα. 2. «Kingdom Come» (1996) των Mark Waid & Alex Ross Ο Superman στην αυτο-εξορία. Η Wonder Woman και τα υπόλοιπα μέλη της Justice League ν’ απέχουν διακριτικά από την ενεργό δράση για σχεδόν μια δεκαετία-την περίοδο, δηλαδή, που μια νέα γενιά υπερανθρώπων λυμαίνεται τη γη, έχοντας μετατρέψει σε πεδίο μάχης τους δρόμους και με την απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής να κρέμεται σα Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια των πάντων. Όσο για εκείνον… Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Μη χάνετε την ελπίδα σας. Όχι όσο υπάρχει ο Batman, τουλάχιστον. Ο αξεπέραστος Alex Ross συνέλαβε την ιδέα της «απόλυτης» πλοκής για το DC Universe όταν δούλευε πάνω στο (παρεμφερές) “Marvels”. Η ιστορία, λοιπόν, εξελίσσεται κατά παρόμοιο τρόπο με το αριστούργημα της Marvel, μόνο που τούτη τη φορά τα πάντα γίνονται ελαφρώς καλύτερα, χορεύοντας ονειρεμένο βαλς με την τελειότητα στο φεγγαρόφως. Με τον συγγραφέα Mark Waid να κάνει αρχιμανδρίτες (τους παπάδες τους ξεπέρασε προ πολλού) και τον Ross να παραδίδει το αψεγάδιαστο, ολοζώντανο σχέδιό του γι’ ακόμα μια φορά, το Kingdom Come- μια συμβολική ιστορία για την ανθρωπότητα εν γένει, ιδωμένη από την σκοπιά ενός πάστορα- φέρνει μ’ εκτυφλωτικό τρόπο στο προσκήνιο όλα τα πλεονεκτήματα της DC, η οποία σαν Universe μπορεί να υπολείπεται της Marvel, όμως διαθέτει απείρως πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η Justice League, έστω και «τραυματισμένη», επιστρέφει, ο Superman φοράει και πάλι την στολή του και η υπέρτατη μάχη για την σωτηρία του σύμπαντος ξεκινά, με τον Lex Luthor να βυσσοδομεί στο παρασκήνιο. Μόνο που εκείνος τον βλέπει. Όταν «ξεμπερδέψει» κανείς με το, έμπλεο θρησκευτικών αναφορών, Kingdom Come, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει μια μεταλλική γεύση στο στόμα. Αν αφήσει τον Χρόνο να τρέξει για λίγο στο πλάι του, όμως, μια ανέλπιστη γλύκα θ’ ανθίσει και θα καλύψει τα πάντα. DC, ελθέτω η Βασιλεία σου, λοιπόν. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Αμήν. 1. «The Dark Knight Returns» (1986) του Frank Miller «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ… Στα χρόνια που θα έρθουν… Στις πιο προσωπικές σου στιγμές… Θέλω να θυμάσαι το χέρι μου στο λαιμό σου… Θέλω να θυμάσαι αυτόν που σε νίκησε». Πριν από αυτό το ανυπέρβλητο χάρτινο αριστούργημα, ο Batman ήταν μονάχα κατ’ ευφημισμόν «Σκοτεινός Ιππότης». Το 1986 ο Frank Miller- που μια φορά κι ένα κάποτε, πριν αφήσει τον ακροδεξιό εαυτό του ν’ αναδυθεί στην επιφάνεια, ήταν μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος κομίστας στον κόσμο- παρουσίασε το “The Dark Knight Returns”, σέρνοντας τον Batman στα πιο ερεβώδη μονοπάτια που είχε περιηγηθεί ποτέ.Βαδίζοντας πλέον στα 60 του και έχοντας από καιρό κρεμάσει την στολή, ο Bruce Wayne γυρίζει στη Gotham, που έχει βουτηχτεί στα ελώδη νερά ενός αστικού βούρκου. Μια βόλτα στο στενό που σκοτώθηκαν οι γονείς του και η προσπάθεια δύο αδαών να τον ληστέψουν αρκούν για ν’ ανάψει και πάλι η (άσβεστη) φλόγα και να κατακάψει τους πάντες στο πύρινο διάβα της.Ο Bruce επιστρέφει- σαν ηρωινομανής που δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά από τη δόση του- στη θαλπωρή που του προσφέρει η νυχτεριδόμορφη κάπα και ετοιμάζεται για την ύστατη μάχη, με τη βοήθεια ενός 13χρονου κοριτσιού- της θηλυκής εκδοχής του Robin, δηλαδή.Αυτός ο Batman είναι πιο βίαιος από ποτέ και το πενάκι του Miller κάνει το ένα δισέλιδο θαύμα πίσω από το άλλο, ενώ το σχέδιο (και πάλι δικό του) είναι υποβλητικό, απαισιόδοξο, ατόφια- σχεδόν απτά- ζοφερό.Το “Dark Knight Returns” άλλαξε ριζικά τον τρόπο που γράφονται τα superhero comics, τα οποία αίφνης άφησαν πίσω τους τον χαζοχαρούμενο εαυτό τους (εκεί που οι ήρωες δε γερνούσαν ποτέ και ζούσαν στη δική τους φούσκα, χωρίς να επηρεάζονται από τις εξωτερικές συνθήκες) και μεγάλωσαν απότομα. H σκηνή, φυσικά, που κλέβει την παράσταση στο κορυφαίο graphic novel όλων των εποχών είναι η ευθεία σύγκρουση του Σκοτεινού Ιππότη με τον Άνθρωπο-Ατσάλι: «Θέλω να θυμάσαι, Κλαρκ, τον μοναδικό άνθρωπο που σε νίκησε», λέει ο Bruce στον αιμόφυρτο Clark, λίγο πριν προδοθεί «οικειοθελώς» από την υπέργηρη καρδιά του.Ο Batman δε μένει πια εδώ, ωστόσο αυτή είναι απλά μια ρηχή, επιφανειακή προσέγγιση. Ο Χρόνος μοιάζει να τον νίκησε, όμως, παρ’ όλ’ αυτά, ηττήθηκε κατά κράτος. Αν ψάξει κανείς κάτω από την έπαυλη των Wayne, εκεί που το μέλλον αγκαλιάζει το παρελθόν, θα καταλάβει το γιατί: οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ.Το σήμα που φέγγει ακόμα και τώρα στον βραδινό ουρανό της Gotham είναι η καλύτερη απόδειξη: αποτελείται από ένα λευκό πλαίσιο, μ’ ένα ιδιαίτερο σχήμα στο κέντρο του. Το βλέπετε. Το βλέπουμε κι εμείς. Χαμογελάμε με νόημα για το χθες, στο σήμερα, το αύριο, το πάντα.Είναι μια Νυχτερίδα. Πηγή
- 19 replies
-
- 18
-
- the dark knight returns
- kingdom come
- (and 8 more)
-
Οld Man Logan: Η δυστοπία που ξεπέρασε τα όρια του μαύρου Τα κόμικ και οι ταινίες των X-Men έχουν εντρυφήσει στο θέμα της δυστοπίας. Ξεκινώντας από το Days of Future Past, το κόμικ του 1981, οι αγαπημένοι μας μεταλλαγμένοι έχουν βρεθεί επανειλημμένα αντιμέτωποι με διαφορετικές εκδοχές ενός δυστοπικού, κατεστραμμένου κόσμου. Τα saga Age of Apocalypse και House of M έχουν αποτελέσει τις βαθύτερες, πιο λεπτομερείς ιστορίες σε αυτό το μοτίβο και μας έδωσαν κάποιες από τις καλύτερες στιγμές των X-Men στη μακρά ιστορία τους. Τα θέματα του ρατσισμού και της περιθωριοποίησης, σταθερά παρόντα στα κόμικ τους, έχουν πιάσει το αποκορύφωμα τους μέσα σε αυτές τις ιστορίες, ακόμα και με τη μορφή ενός «αντεστραμμένου» ρατσισμού όπως στο House of M. Πρόκειται για σκοτεινές, απαισιόδοξες αφηγήσεις που ακόμα και αν ανατρέπονται (συνήθως χάρη στο ταξίδι στο χρόνο), αφήνουν την αίσθηση ότι το χειρότερο δεν απέχει και τόσο πολύ και οι καλύτερες προσπάθειες των υπερ-ηρώων δεν αρκούν για να το αποτρέψουν. Το Old Man Logan εντάσσεται σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, παρόλα αυτά κάνει όλες τις προηγούμενες δυστοπίες να μοιάζουνε με παιδικά, λογοκριμένα παραμύθια. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, στη Γη υπ αριθμό 807128 (θυμίζουμε ότι το «κεντρικό» σύμπαν της Marvel είναι η Γη 616), οι κακοί ενώνονται για μία επίθεση που θα τους οδηγήσει στην ολοκληρωτική νίκη. Ενώ οι ήρωες σφάζονται ο ένας μετά τον άλλο, ο Wolverine αποκτά κεντρικό ρόλο σε όλο αυτό: υπνωτισμένος οδηγείται σε μια αποτρόπαια πράξη η οποία σκοτώνει τον ήρωα μέσα του μια για πάντα. Μετά την επικράτηση των συνασπισμένων villains, ο Logan θα αποποιηθεί της περσόνας του Wolverine, θα εγκαταλείψει τη ζωή του υπέρ-ήρωα, φορτωμένος με ενοχές για όσα έκανε, και θα επιδιώξει να ζήσει μια φιλήσυχη ζωή, παντρεμένος με παιδιά, σε έναν κόσμο που οι κακοί κυριαρχούν και μοιράζουν μεταξύ τους τις ΗΠΑ, υπό την ηγεσία του Red Skull. O Logan, γερασμένος πλέον, ζει ως αγρότης σε ένα κομμάτι γης που ελέγχεται από τη συμμορία του Hulk και των ρατσιστών απογόνων του,, αποτελέσματα αιμομιξίας με την She-Hulk, που έχουν επιβάλλει την τρομοκρατία και ζουν εις βάρος των πολιτών. Μέσα σε μία απέραντη έρημο, γεμάτη θάνατο, καταστροφή και… δεινόσαυρους, όταν ο κόσμος τον έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, ο Logan αποσύρεται. Όμως όλα θα ανατραπούν όταν ο Hawkeye, ένας από τους ελάχιστους Avengers που επιβίωσαν, έρχεται για να του ζητήσει μία φαινομενικά αθώα χάρη. Το Old Man Logan είναι το μικρό (λόγω έκτασης) αριστούργημα των Mark Millar και Steve McNiven. Είναι ένα από τα τελευταία σενάρια που έγραψε ο Millar για τη Marvel, τουλάχιστον στο υπερηρωικό κομμάτι και αποτελεί απόδειξη του τεράστιου ταλέντου και της φαντασίας του. Μέσα σε 8 μόλις τεύχη, αξιοποιώντας το ταξίδι των Logan – Hawkeye από τη μία άκρη των ΗΠΑ στην άλλη, παρουσιάζει ένα δυστοπικό κόσμο με μεγάλη μαεστρία. Δίνοντας μας επιλεγμένες πληροφορίες για τη νίκη των villains και την τύχη των υπέρ-ηρώων, μέσα σε λίγες σελίδες σε κατακλύζει με το αίσθημα απόγνωσης. Ορισμένα καρέ, χάρη στο εντυπωσιακό σχέδιο του McNiven, εντυπώνονται στη μνήμη του αναγνώστη, όπως η εικόνα των χιλιάδων απελπισμένων που προσεύχονται γύρω από το σφυρί του, νεκρού πλέον, Thor, ελπίζοντας σε ένα θαύμα που δεν θα έρθει, ενώ μας δείχνει και την τραγική ιστορία πίσω από νέα τοπωνύμια, όπως το Pym Falls, του οποίου το όνομα είναι υπερβολικά κυριολεκτικό. Από αυτή την άποψη, το Old Man Logan, αν και στερείτε έκτασης και βάθους άλλων παρόμοιων σεναρίων, ξεχωρίζει ανάμεσα τους για την ένταση του και την ικανότητα να καταστρέφει κάθε ψήγμα ελπίδας που μπορεί να εμφανιστεί. Η ικανότητα του Logan να αναγεννιέται διαρκώς και ο πανίσχυρος σκελετός του από αδαμάντιο δεν μπορούν να τον προστατεύσουν από τη σκληρότητα ενός κόσμου που ξεπερνά ακόμα και αυτόν, ίσως τον πιο σκληραγωγημένο και «ταλαιπωρημένο» ήρωα της Marvel. Δεν είναι μόνο το σκηνικό της απόλυτης καταστροφής που βαραίνει το comic και τον αναγνώστη. Οι άνθρωποι που κατοικούν αυτή την άγονη έρημο έχουν μετατραπεί και αυτοί σε κυνηγούς των πιο αδύνατων από αυτούς, σε ένα ατέρμονο παιχνίδι επικράτησης χωρίς αντίπαλο. Χωρίς τους ήρωες να τους αντιτίθενται και να αναγεννούν κάποια αίσθηση κοινότητας, ο άκρατος ατομικισμός των villains αφήνεται ελεύθερος. Σπάζοντας ακόμα και αυτή την χαλαρή συμμαχία που τους έδενε, χαρακτήρες όπως ο Kingpin βυθίζονται σε έναν αυτοκαταστροφικό ηδονισμό, ο οποίος φαντάζει ως ο απόλυτος κοινωνικός στόχος για τον οποίο αξίζει να προδώσει ο οποιοσδήποτε τον οποιοδήποτε. Ακόμα και τα ψήγματα ελπίδα εμπορευματοποιούνται. Οι άνθρωποι αγοράζουν memorabilia των ηρώων, όχι με την αγάπη των σημερινών nerd αλλά σαν θρησκευτικά αντικείμενα, σαν φυλακτά που δεν παρέχουν καμία προστασία. Και οι villains το επιτρέπουν, γιατί η ελπίδα πάντα πουλάει και είναι οι δικές τους τσέπες που πλουτίζουν. Χωρίς δομές να τον συγκρατήσει, χωρίς την αίσθηση κοινωνίας , ο μόνος στόχος φαντάζει η καρέκλα του αφεντικού. Τουλάχιστον μέχρι να κάνεις το λάθος να γεράσεις. Από την άλλη, υπερβατικές/συμβολικές φιγούρες, όπως ο Red Skull συνεχίζουν την απόλυτη φασιστική/ καπιταλιστική επιδίωξη: τον έλεγχο για χάρη του ελέγχου. Μέσα σε μια αυτοαναφορική κατηφόρα χωρίς τέλος, ο άλλοτε αντίπαλος του Captain America, συνεχίζει να μάχεται με μόνο αντίπαλο την μνήμη και το δέρμα του εχθρού του, σε μια αποτρόπαια σκηνή που γεννά πολλούς προβληματισμούς για την εικόνα του κράτους έκτακτης ανάγκης, ειδικά όταν αυτή η ανάγκη γίνεται όχι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας, ενδεικτικό μιας κοινωνίας βυθισμένη στον ολοκληρωτισμό και εθισμένη στην αστυνόμευση. To συγκλονιστικό φινάλε του πάντα πεσιμιστή Millar δεν προσφέρει εξιλέωση ούτε κάποια εγγύηση για την τελική επικράτηση του «καλού», μια έννοια η οποία ούτε παλαιότερα στο έργο του (βλέπε Ultimate X-men) είχε κάποια ιδιαίτερη αξία. Ο Logan επιβιώνει και εκδικείται κάποιους από όσους τον πλήγωσαν και του στέρησαν τα πάντα. Όμως, δεν υπάρχει διαφυγή από την πραγματικότητα ούτε ταξίδι στο χρόνο που να τα αλλάξει όλα. Μένει εκεί, σε έναν κόσμο χωρίς ελπίδα και μέλλον, μέχρι ένας από τους δύο να μην αντέξει αυτό το κενό. Ίσως για αυτό τα 8 τεύχη του Old Man Logan να είναι η πιο ρεαλιστική και τρομακτική δυστοπία. Το Old Man Logan ή δεν έπρεπε να συνεχιστεί πέρα από τα 8 αυτά τεύχη ή, εφόσον επέμενε η Marvel, έπρεπε τουλάχιστον να επωμιστεί την συνέχεια του το ίδιο δημιουργικό δίδυμο. Όσο και αγαπάμε τον Jeff Lemire ή αν ανησυχούμε με την πορεία του Bendis, η απόφαση της Marvel στο All New All Different να φέρει τον Old Man Logan στη δική μας Γη, αλλάζοντας εντελώς το ύφος του χαρακτήρα και μετατρέποντας την γεμάτη απελπισία πορεία του σε μια αδιάφορη ιστορία με ninja, αποτελεί δείγμα της σεναριακής ένδειας στην οποία έχει περιπέσει τα τελευταία χρόνια η εταιρεία, αποδεικνύοντας ξανά πως η επιχειρηματική απληστία είναι και αυτή ένα δικό της είδος δυστοπίας, λιγότερο όμορφο και καλλιτεχνικό βέβαια. Πηγή
- 1 reply
-
- 13
-
- Old Man Logan
- Wolverine
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
O Logan και το τέλος των υπέρ-ηρώων Το «σούπερ» των κόμιξ ήρθε για να μείνει. Το κλείσιμο ενός κύκλου Είναι αρκετά δύσκολο να γράψεις μερικά λόγια για μια ταινία όπως το Logan, που κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Πέμπτη και ήδη σημειώνει μια παγκόσμια εισπρακτική επιτυχία. Ενώ κάθε κριτική οφείλει να ξεκινάει με αγάπη, συγκεκριμένα ο Wolverine και η μυθολογία των X-Men αναφέρονται και σε μια παιδική αγάπη: Διάφορες μεταφράσεις και εκδόσεις έφεραν και στην Ελλάδα τις περιπέτειες των υπερ-ηρώων, κυρίως μετά τα μέσα του ’80 που ήδη γνώριζαν μια (εκ νέου) άνθιση στις ΗΠΑ. Μεγάλο μέρος της ασταμάτητης σύγχρονης κινηματογραφικής παραγωγής «αντλεί» τον κύριο όγκο του υλικού της από αυτήν την περίοδο. Το βασικό ωστόσο θέμα με αυτές τις ταινίες δεν είναι αυτό: άλλωστε, ενώ ξεκίνησαν ως «επιθυμίες» nerds και κομιξόφιλων έχουν διευρύνει πάρα πολύ το κοινό τους. Το θέμα είναι πως στην πλειοψηφία τους, πέρα από τον εντυπωσιασμό και τον καταιγισμό ηρώων και ειδικών εφέ, οι ταινίες αυτές δεν λένε και πολλά πράγματα. Λογικό, εν μέρει, σε μια εποχή που το σημείο τομής ανάμεσα στο μαζικό και εμπορικό με το καλλιτεχνικό πολλές φορές δεν υπάρχει και οι πόλοι τείνουν να απομακρύνονται. Η επέλαση των υπέρ-ηρώων στο σινεμά πλησιάζει σύντομα την εικοσαετία και συνεχίζει ακάθεκτη, με τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής όπως η Marvel να έχουν ήδη ανακοινώσει το πρόγραμμά τους μέχρι το…2021. Ανάμεσά τους βρίσκονται τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, ενώ τα τελευταία χρόνια η παραγωγή έχει ανοίξει τα φτερά της και στο πολύ ενδιαφέρον πεδίο της νέας τηλεόρασης, με ανάλογη επιτυχία. Αν ψάξει κανείς να βρει τις ρίζες αυτού του pop φαινομένου των ημερών, μπορεί όντως να θυμηθεί τις μεταφορές του Superman στα τέλη του ’70 αλλά και του Burtonικού Batman στα τέλη του ’80, όμως η στροφή των παραγωγών στους σούπερ-ήρωες ξεκίνησε στις αρχές του 2000 με δυο σχετικά απρόσμενες επιτυχίες: Ο Spiderman του Sam Raimi αλλά και οι X-Men του Bryan Singer θα κλέψουν την καρδιά του κοινού και το νερό θα μπει στο αυλάκι. Στην αρχή, τα βήματα θα είναι κάπως μετέωρα (με λιγότερο πετυχημένες μεταφορές του Daredevil, του Blade και του Hulk) αλλά το όραμα του Christopher Nolan για έναν νέο, γήινο και «ρεαλιστικό» Batman (Batman Begins) το 2005 θα επιβεβαιώσει την εκτίμηση: Το «σουπερ» των κόμιξ ήρθε για να μείνει. Θα ακολουθήσουν πολλές ταινίες, για να φτάσουμε στο 2017 όπου παραπάνω από 10 ταινίες και σειρές μέσα στη χρονιά έχουν την ίδια μυθολογική πηγή. Τότε, ένας νεαρός και σχετικά άγνωστος Αυστραλός ηθοποιός, ο Hugh Jackman, θα αναλάβει έναν εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο στην πρώτη ταινία των X-Men, τον εμβληματικό και πολυαγαπημένο Wolverine. Δεκαεφτά χρόνια μετά, σε μια ταινία τοποθετημένη ελαφρώς στο μέλλον (2025), ο Hugh Jackman υποδύεται για τελευταία φορά τον Wolverine, μετά από δέκα εμφανίσεις. Στο μεταξύ, η τελευταία ταινία των X-Men θεωρήθηκε μια θορυβώδης πατάτα, οι προηγούμενες solo ταινίες του στον ρόλο ήταν είτε επιεικώς απαράδεκτες ή «καλούτσικες», πολυδιαφημισμένες ταινίες όπως το Batman vs Superman προέκυψαν κάτι σαν φιάσκο ενώ ακόμα και γενικώς πετυχημένες στιγμές, όπως το Civil War άφηναν μια αίσθηση ενός «ναι μεν, αλλά». Μοιάζει κάπως αναμενόμενο: Ως μια ακόμα μόδα, οι υπερ-ήρωες δείχνουν τα πρώτα σοβαρά σημάδια κόπωσης και κορεσμού. Όσο και αν «κρατούν» σε αριθμούς, ο δημιουργικός οίστρος της αρχής έχει μετατραπεί σε μια περίπου φασόν παραγωγή στην οποία λείπει, κυρίως, το σκηνοθετικό όραμα. Την ίδια ακριβώς στιγμή, το ίδιο το «είδος» βρίσκει τον τρόπο να ανανεώνει τον εαυτό του, προσπαθώντας να αποφύγει τον σκόπελο του κορεσμού: Το περσινό Deadpool τόλμησε να βρει τον σωστό τόνο για τον σωστό ήρωα που θα έβαζε τον χαρακτηρισμό «ακατάλληλο για ανηλίκους» σε μια κόμικ ταινία, η τηλεόραση διευρύνει τις θεματικές που μπορούν να αναπτυχθούν (το εξαιρετικό Jessica Jones π.χ. είναι μια γνήσια φεμινιστική δημιουργία) ενώ και το βαρύ πυροβολικό της Marvel συνεχίζει να ταξιδεύει: Από το υπο-ατομικό επίπεδο με τον Ant-Man, στα πέρατα του γαλαξία και την κωμωδία με τους Guardians of the Galaxy, στον κόσμο της μαγείας με τον Dr. Strange. Εσχάτως, ετοιμάζει το «μεγάλο σχέδιο» με το να ενώσει μια εικοσαετία δημιουργιών σε δυο χορταστικές ταινίες με τους πάντες και τα πάντα μέσα. Παρά όμως αυτές τις ανανεώσεις, όλα μοιάζουν να δρομολογούν το «κλείσιμο» αυτής της περιόδου. Ο James Mangold, μέχρι πρότινος γνωστός για την χλιαρή βιογραφία του Johny Cash (που κλείνει την ταινία) αλλά και το σχετικά πετυχημένο Girl, Interrupted που ανέδειξε την Angelina Jolie το 1999, έχοντας ήδη μια προσπάθεια με το Wolverine προ τετραετίας, αποφάσισε να κουβαλήσει όλο αυτό το βάρος του κινηματογραφικού σύμπαντος στο οποίο κινείται και φαίνεται πως επέλεξε το σωστό ύφος: Ελεγειακό και πένθιμο, για να συνοδεύσει με μεγάλη αγάπη την ακολουθία της ταφής των ηρώων του. Επιστροφή στα Western Βασισμένο χαλαρά στην σπουδαία δυστοπία της σειράς κόμικ «Old Man Logan» (δείτε και εδώ μια ανάλυση για αυτήν), η ταινία Logan βρίσκει τον άτρωτο ήρωα γερασμένο, εξουθενωμένο και άνευ σκοπού. Ο Logan δεν είναι πια Wolverine και ας έχει τα νύχια, ενώ κρυμμένος στα σύνορα προσέχει τον πάλαι-πότε σπουδαίο του μέντορα και αρχηγό των X-Men, τον Charles Xavier (που τον υποδύεται επίσης για τελευταία φορά ο Patrick Stewart), ο οποίος, στα 90 του πια, χάνει σταδιακά το μεγαλύτερο όπλο του, το μυαλό του. Όπως μαθαίνουμε, οι μεταλλαγμένοι και οι υπερ-ήρωες έχουν πια, πεθάνει. Ο Logan είναι μια σκιά του πρότερου εαυτού, ένα κυριολεκτικό φάντασμα που φυλάει μια ειδική σφαίρα, την μόνη που μπορεί να τον σκοτώσει, για όταν αποφασίσει να τελειώνει με όλα αυτά. Η ιστορία θα ξεκινήσει με την εμφάνιση ενός κοριτσιού με το οποίο έχει απρόσμενα κοινά, το κυριότερο εκ των οποίων είναι πως είναι και αυτή μεταλλαγμένη. Εξ’ αιτίας αυτής (η μικρή Dafne Keen σε μια πραγματικά δυνατή και εκφραστική πρώτη εμφάνιση), ο Logan θα θυμηθεί τον κόσμο και ο κόσμος θα θυμηθεί τον Wolverine. Στόχος τους; Να ταξιδέψουν από τα νότια σύνορα στα βόρεια σύνορα, όπου η μικρή θα μπορέσει να κρυφτεί από τους διώκτες της. Όλη η ταινία στο ενδιάμεσο είναι ένα κυνηγητό, σε μια αμερική-δυστοπία που δεν αποδέχεται πλέον καμία ετερότητα ή διαφοροποίηση από το κανονικό, εκτός και αν μπορεί να την χρησιμοποιήσει για στρατιωτικούς σκοπούς. Από το χρώμα μέχρι την μουσική, από τις αναφορές μέχρι το φινάλε, ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει να αναφερθεί περισσότερο στην παράδοση των Western παρά στην σύγχρονη φαντεζί αισθητική των σούπερ-ηρώων. Παρά τα ανόμοια μεγέθη, η ταινία φέρνει στο νου τον ανάλογο «επικήδειο» του Clint Eastwood στα western με την ταινία «οι Ασυγχώρητοι» (1992). Η επόμενη μέρα δεν ανήκει στον Wolverine, οι καλύτερες μέρες του έχουν πια περάσει, και αυτός πρώτος το ξέρει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, που περιφέρει την γερασμένη οργή του αναζητώντας μια τελευταία αίσθηση καθήκοντος. Ο συμβολικός θάνατος του πατέρα Xavier (μικρό spoiler μην ανησυχείτε), φέρνει τον ίδιο στον ρόλο αυτό απέναντι στην μικρή Laura (βασισμένη στην X-23 των κόμικ). Το μεγάλο ταξίδι του Logan είναι και εσωτερικό: Έχοντας χάσει ο ίδιος κάθε νόημα, καλείται απρόσμενα να πρέπει να μεταδώσει νόημα στην προστατευόμενή του. Ο Logan είναι, από την αρχή ως το τέλος, ο πάλαι-πότε, ένας τελειωμένος πιστολέρο της Δύσης σε μια εποχή χωρίς ρεβόλβερ. Το μέλλον ανήκει στην μικρή, και τελευταία του αποστολή είναι να βοηθήσει το μέλλον να δραπετεύσει από το δυστοπικό παρόν. Κάπως έτσι, το Logan δεν θυμίζει σχεδόν σε τίποτα το «φασόν» των υπερ-ηρωικών ταινιών. Ο cowboy του απλώς αντί για όπλο φέρνει τα τρια εμβληματικά νύχια από αδαμάντιο σε κάθε χέρι, και την εξασθενημένη ιδιότητα της αυτό-ίασης. Επιστροφή στον Wolverine Μπορεί όλα αυτά να μην συνιστούν απαραίτητα μια σπουδαία ταινία, αλλά σίγουρα συνιστούν μια ταινία που ίσως κατάφερε για πρώτη φορά να πλησιάσει τόσο σωστά τον ήρωα από τον οποίο αντλεί την έμπνευσή της. Ο Wolverine ήταν πάντα ξεχωριστός στο σύμπαν των X-Men για αρκετούς λόγους: Η ιδιότητά του να αυτό-θεραπεύεται, οδήγησε δεκάδες δημιουργούς να παίξουν με αυτήν στα όριά της. Το σώμα του Wolverine φέρει πάντα τις μεγαλύτερες πληγές. Άλλοι τον έχουν κόψει στα δυο, άλλοι τον έχουν κάψει, όλοι τον έχουν πληγώσει. Όμως το ότι θεραπεύεται δεν σημαίνει πως δεν πονά: Ο Wolverine είναι σχεδόν συνεχώς αντιμέτωπος με κάθε είδους πόνο. Και ενώ το σώμα του ανθίσταται (είναι κυριολεκτικά άτρωτος), η ιστορία του είναι γεμάτη συναισθηματικό πόνο από τον οποίο ποτέ δεν μπορεί να γιατρευτεί: Το σώμα του έγινε αντικείμενο πειραμάτων από τα οποία έχασε την μνήμη του, οι άνθρωποι που αγάπησε είχαν πάντα τραγικό τέλος, κάτι για το οποίο φροντίζει να ενημερώσει και την μικρή προστατευόμενή του. Όλα αυτά διαμόρφωσαν έναν χαρακτήρα με ζωώδη οργή και άγρια συμπεριφορά, φτιάχνοντας τον πλέον politically – incorrect ήρωα. Η ταινία είναι βίαιη και κηρύχθηκε ακατάλληλη για ανηλίκους, οι μάχες δεν έχουν ειδικά εφέ αλλά μπόλικο αίμα, και ο Wolverine βρίσκει την ταιριαστή του κινηματογραφική διασκευή στο λυκόφως της κινηματογραφικής του ζωής αλλά και (ίσως) της κινηματογραφικής επέλασης όλου του σύμπαντός του. Το Logan θα το τιμήσει το κοινό του και θα το αγαπήσει, αλλά σίγουρα μπορεί να σταθεί και σε ένα κοινό που δεν έτυχε ή δεν ήθελε να έχει ποτέ ιδιαίτερη σχέση με υπερ-ήρωες και όλο το συμβολικό και αισθητικό τους φορτίο. Είναι σχεδόν σίγουρα το κύκνειο άσμα του Hugh Jackman ως Wolverine (το σχεδόν γιατί φημολογείται πως ίσως κάνει ένα μικρό πέρασμα για τα μάτια του αντίζηλού του Deadpool), και μπορεί να είναι και ο «συμβολικός» θάνατος μιας κινηματογραφικής εποχής, με τον τυπικό να έρχεται ως συνήθως, μερικά χρόνια μετά. Ετούτη η κηδεία δεν είναι ούτε πρόωρη ούτε άργησε: Ο γέρο-Logan τουλάχιστον πρόλαβε να ρίξει μια ματιά στην ελπίδα που φέρει το μέλλον, και αυτό είναι μια μεγάλη παρηγοριά. Για όλους. *Ακόμα και η πρώτη ύλη, τα κόμιξ, ταλαντεύονται ανάμεσα σε συνεχείς ανανεώσεις και μέτριες ιστορίες. Ίσως το θέμα δεν είναι αν χρειάζονται νέοι σουπερ-ήρωες, αλλά μάλλον είναι πως δεν χρειάζονται πια σούπερ-ήρωες. Σε κάθε περίπτωση, πολλές ταινίες και πολλές σειρές είναι ακόμα προγραμματισμένες στον ορίζοντα, οπότε οι λάτρεις του είδους ας μην ανησυχούν. Ακόμα. Πηγή Το άρθρο που αναφέρεται μέσα στο κείμενο, μπορείτε να το βρείτε και εδώ
- 2 replies
-
- 19
-
- Old Man Logan
- Wolverine
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
ΤΑ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΑ POST-APOCALYPTIC COMICS Οι καλύτερες ιστορίες ξεκινούν μετά την καταστροφή του κόσμου. Οι fans των post-apocalyptic κόσμων τρίβουν τα χέρια τους με τον ερχομό του νέου κινηματογραφικού Mad Max και στο IGN δεν έχουμε κρύψει ούτε στιγμή την αγάπη μας για το Fury Road. Για όσους όμως δεν χορτάσανε από το εκρηκτικό αριστούργημα του George Miller και ψάχνουν εναλλακτικά οράματα όπου η ανθρωπότητα έχει χάσει κάθε ελπίδα, σας παρουσιάζουμε 10 από τα αγαπημένα μας post-apocalyptic comics. East of West (Image) - Jonathan Hickman/Nick Dragotta Τι γίνεται όταν ένας από τους 4 καβαλάρηδες της Αποκάλυψης προτιμάει να βρει ξανά τη γυναίκα που αγάπησε κατά την τελευταία του θητεία ως σημαιοφόρος του θανάτου, από το να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε; Το East of West είναι ένα sci-fi/western τοποθετημένο σε έναν κόσμο που σχηματίστηκε μετά από έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο που ξεκίνησε το 1862. Όλα τα εναπομείναντα έθνη ακολουθούν την κρυπτική προφητεία που ονομάζεται απλά "The Message" την οποία καλούνται για να εκπληρώσουν οι 4 καβαλάρηδες της αποκάλυψης. Ο Death όμως έχει άλλα σχέδια που δεν αφορούν ούτε λίγο τους συντρόφους του και αυτοί θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σταματήσουν τη μάταιη, σύμφωνα με αυτούς, σταυροφορία του. Old Man Logan (Marvel) - Mark Millar/Steve McNiven Σε αυτή την what-if ιστορία της Marvel, οι κακοί έχουν νικήσει και όσοι ήρωες έχουν επιζήσει ζουν κρυμμένοι. Στο προσκήνιο είναι ένας γερασμένος Wolverine που πλέον είναι ένα στοιχειωμένο κράμα Clint Eastwood και John Wayne. Η ήττα που βίωσαν οι ήρωες του κόστισε τόσο πολύ που έχει ορκιστεί να μην ξαναχρησιμοποιήσει ποτέ τις λεπίδες του.Προκειμένου όμως να πληρώσει το νοίκι της οικογένειας του στα hillibilly βλαχαδερά και βίαια εγγόνια του Hulk, δέχεται την πρόταση για μία δουλειά από τον Hawkeye που θα τον αναγκάσει να σπάσει κάθε όρκο που είχε πάρει τη μέρα που θριάμβευσαν οι villains του κόσμου της Marvel. Lazarus (Image) - Greg Rucka/Michael Lark Στο άμεσο μέλλον, οι κυβερνήσεις των εθνών έχουν καταρρεύσει και ο κόσμος διοικείται από 16 φατριές που επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες στη νέα τάξη πραγμάτων. Κάθε φατριά έχει τον δικό της γενετικά τροποποιημένο προστάτη με τον τίτλο Lazarus. Η Lazarus της οικογένειας Carlyle είναι η Forever, μία από τις πιο badass χαρακτήρες που έχουμε δει ποτέ σε comics και ο σκοπός της είναι να “λερώνει” τα χέρια της προς όφελος της οικογένειας της ώστε αυτή να κρατηθεί στην εξουσία. Το δυστοπικό Lazarus μάλιστα θα μας απασχολήσει σύντομα περισσότερο καθώς η τηλεοπτική του μεταφορά είναι προ των πυλών. Αν οι showrunners του το εκμεταλλευτούν σωστά, θα έχουν στα χέρια τους το νέο Game of Thrones, καθώς σαν σειρά θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα υπέροχο post-apocalyptic διαμάντι. Y: The Last Man (Vertigo) - Brian K. Vaughan/Pia Guerra Το αριστουργηματικό Y:The Last Man φιγουράρει στις λίστες με τα καλύτερα comics όλων των εποχών και καθόλου άδικα. Μέσα σε μία μέρα, όλοι οι άνδρες και τα αρσενικά θηλαστικά βρίσκουν θάνατο για ανεξήγητους λόγους, εκτός από τον Yorick που είναι ο τελευταίος άνδρας στη Γη. Μαζί με τη μαϊμού του, ξεκινάν να ταξιδεύουν τον κόσμο που πλέον κατοικείται και διοικείται μόνο από γυναίκες, για να ανακαλύψουν τις αιτίες της εξαφάνισης των ανδρών και γιατί αυτοί είναι οι τελευταίοι επιζώντες. Μία φαντασίωση που εξελίσσεται σε εφιάλτη, το Y: The Last Man θίγει θέματα ισότητας και ιεραρχίας μέσα από έναν αρκετά πρωτόγνωρο post-apocalyptic κόσμο. Μία από τις πιο καθηλωτικές comic εμπειρίες που μπορείτε να χαρίσετε στον εαυτό σας. Just a Pilgrim (Black Bull Comics) - Garth Ennis/Carlos Ezquerra Έπειτα από μία διαστολή του ήλιου, οι ωκεανοί εξατμίστηκαν και το μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρωπότητας αφανίστηκε. Πειρατές και ληστές σπέρνουν τον τρόμο στους εναπομείναντες πρόσφυγες και νομάδες που προσπαθούν ναεπιβιώσουν. Ο μόνος που τους στέκεται εμπόδιο είναι ο Pilgrim, ένας μυστηριώδης καουμπόης που σπέρνει τον θάνατο σε όσους απειλούν τους πρόσφυγες, πιστεύοντας πως έτσι εκτελεί το έργο του Θεού. Το παρελθόν του Pilgrim όμως δεν είναι τόσο κοντά στα ήθη του Κυρίου που πλέον έχει ασπαστεί. Low (Image) - Rick Remender/Greg Tocchini Η ραδιενέργεια έχει καταστρέψει την επιφάνεια της Γης και όσοι επέζησαν, κατέφυγαν στα βάθη των ωκεανών όπου προσπαθούν να ξαναχτίσουν τον πολιτισμό που αφανίστηκε τόσο σύντομα. Στα πλαίσια μίας φουτουριστικής κοινωνίας, μία οικογένεια έρχεται σε επαφή με έναν διαστημικό εξερευνητή που έχει επιστρέψει στην Γη, φέρνοντας πολυπόθητα δεδομένα για εναλλακτικούς βιώσιμους πλανήτες. Το σκάφος αυτό όμως έχει προσγειωθεί στην απρόσιτη επιφάνεια και έτσι ξεκινά ένας αγώνας χρόνου για το ποιος θα αποκτήσει πρώτος τις πληροφορίες που θα σφραγίσουν το πεπρωμένο του πλανήτη. Μία υπέροχη υποβρύχια οδύσσεια με έντονα στοιχεία pulp/sci-fi που ζωντανεύει με το απίστευτο σχέδιο του Greg Tocchini. Sweet Tooth (Vertigo) - Jeff Lemire Το γλυκόπικρο Sweet Tooth είναι ο τίτλος της λίστας που θα σας λυγίσει περισσότερο. Μία πανδημία που μόλυνε τον πληθυσμό της Γης οδήγησε τον κόσμο στην καταστροφή και η μόνη ελπίδα για το μέλλον είναι τα παιδιά που γεννιούνται με ανοσία στον ιό. Τα παιδιά όμως που γεννιούνται πλέον παρουσιάζουν ζωομορφικά χαρακτηριστικά, όπως ο πρωταγωνιστής του comic, Gus: ένα 9χρονο αγόρι με κέρατα ελαφιού. Η θρησκόληπτη οικογένεια του τον μεγάλωσε κρυφά από τον υπόλοιπο κόσμο γιατί τα περισσότερα παιδιά-ζώα, υπομένουν φριχτά πειράματα προκειμένου να ανακαλύψει η ανθρωπότητα το αντίδοτο για την πανδημία. Όταν ο Gus όμως χάνει τους γονείς του, ξεκινά μία περιπέτεια μαζί με τον μυστηριώδη άγνωστο Jeppard, που το κοινό παρομοίασε ως “Max Max-meets-Bambi”. The Wake (Vertigo) - Scott Snyder/Sean Murphy Το The Wake αποτελεί ένα homage σε αφηγήματα sci-fi/μυστηρίου όπου μία ομάδα επιστημόνων, εξερευνητών και στρατιωτικών, καλούνται να λύσουν τον γρίφο που φέρνει η παρουσία ενός ανεξήγητου φαινομένου στον βυθό. Στην περίπτωση του The Wake, αυτό που ανακάλυψαν ήταν ένα ανθρωπόμορφο υδρόβιο πλάσμα που δραπετεύει από τον θάλαμο που το είχαν περιορίσει και σπέρνει τον τρόμο στο πλήρωμα του πλοίου. Η αφηγηματική σκοπία στο The Wake εναλλάσσεται μεταξύ παρελθόντος και δυστοπικού μέλλοντος όπου η ανθρωπότητα εύχεται να μην είχε ξεθάψει τα μυστικά του βυθού. Το The Wake αποτελεί ένα αρκετά πολύπλοκο ανάγνωσμα που επιβραβεύει με το παραπάνω τον αναγνώστη μέσω της πολυεπίπεδης ιστορίας που ξετυλίγεται με άκρως ενδιαφέρον τρόπο μέσα από το υπέροχο σκίτσο του Sean Murphy. Spread (Image) - Justin Jordan/Kyle Strahm Η ανθρωπότητα για μια ακόμα φορά, ανακατεύτηκε εκεί που δεν έπρεπε και ξέθαψε έναν αρχαίο ιό από τον οποίο όποιος μολύνεται, μετατρέπεται σε έναν τερατόμορφο οργανισμό που θα έκανε το τέρας από το The Thing να καψουρεύονταν μαζί του. Στο επίκεντρο, ένας σιωπηλός ρακοσυλλέκτης με κούρεμα Wolverine που διασώζει άθελα του ένα μωρό που από μία συμμορία ληστών. Η μοναδική ελπίδα για το ανθρώπινο γένος βρίσκεται κυριολεκτικά στα δάκρυα αυτού του μωρού καθώς είναι το μόνο πράγμα στο οποίο παρουσιάζει αδυναμία ο ιός που λέγεται απλά ‘The Spread’. DMZ (Vertigo) - Brian Wood/Riccardo Burchielli Το πιο ίσως ρεαλιστικό comic της λίστας, το DMZ εξετάζει το ενδεχόμενου ενός δευτέρου αμερικανικού εμφυλίου πόλεμο στο άμεσο μέλλον. Ο Matty Roth, ένας νεαρός φωτορεπόρτερ, βρίσκεται εγκλωβισμένος στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη του Μανχάταν γνωστή ως DMZ και προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από την κατάσταση της εμπόλεμης ζώνης που φλερτάρει με τα σύνορα της κάποτε ειρηνικής πατρίδας του. Φανταστείτε η διαμάχη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης και το αιματοβαμμένο σκηνικό της Λωρίδας της Γάζας να είχε φόντο το Άγαλμα της Ελευθερίας, με έναν αφηγηματικό τόνο και ατμόσφαιρα που θυμίζει Y: The Last Man. Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε εδώ.
- 2 replies
-
- 23
-
- East of West
- Old Man Logan
- (and 8 more)