Search the Community
Showing results for tags 'Dylan Horrocks'.
-
Ενενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την πρώτη δημοσίευση των περιπετειών του Τεν Τεν. Σε αυτά τα χρόνια ο δαιμόνιος δημοσιογράφος και τυχοδιώκτης έγινε ένας από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες των ευρωπαϊκών κόμικς. Τιμήθηκε δεόντως, αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε το αντικείμενο αμέτρητων παρωδιών. Απόσπασμα από την εικονογράφηση του Enki Bilal για την έκδοση «Nous, Tintin» Ταξίδεψε στα πέρατα της Γης για να λύσει μυστήρια και να εξιχνιάσει σκοτεινές υποθέσεις. Με καράβια, αεροπλάνα, τρένα, αυτοκίνητα, ακόμα και διαστημόπλοια, ο Τεν Τεν βρέθηκε σε κάθε σημείο του πλανήτη επί σχεδόν μισό αιώνα, δίνοντας στον δημιουργό του, Georges Remi ή, όπως έγινε ευρύτερα γνωστός, Hergé, την ευκαιρία να δημιουργήσει ελκυστικές και συνάμα χιουμοριστικές περιπέτειες αλλά και να παρουσιάσει τον κόσμο με βάση τη δική του κοσμοθεωρία. Αυτή η κοσμοθεωρία που φαίνεται να ασπαζόταν ο Hergé, τουλάχιστον στις πρώτες ιστορίες του από το μακρινό 1929 και για αρκετά ακόμη χρόνια («Ο Τεν Τεν στη Χώρα των Σοβιέτ», «Ο Τεν Τεν στο Κονγκό» κ.ά.), δέχτηκε σφοδρή κριτική και έντονη πολεμική. Και ίσως όχι άδικα. Δε χωνεύεται εύκολα ο στερεοτυπικός τρόπος της σχεδίασης των μη δυτικών ανθρώπων (ομοιόμορφες καρικατούρες με πλακουτσωτές μύτες, φουσκωτά χείλια και ολόιδια σγουρά μαλλιά) και η περιγραφή τους ως άξεστων, αφελών, πρωτόγονων και με άγρια ένστικτα. Στην πλειονότητα των πρώτων περιπετειών του Τεν Τεν εκθειάζεται εμμέσως η λευκή ανωτερότητα, η ευστροφία των δυτικών ανθρώπων και αιτιολογείται η αποικιοκρατία. Η συμμετοχή του Alberto Breccia στο «Nous, Tintin» (1987) Πολιτικά τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, ιδιαίτερα μετά το ταξίδι του νεαρού ρεπόρτερ στη Σοβιετική Ένωση και τις «αποκαλύψεις» για τη βαναυσότητα των μπολσεβίκων και την καταπίεση που υφίστανται οι Σοβιετικοί πολίτες, οι οποίοι κατά τα άλλα παρουσιάζονται ως ρακένδυτοι, μοχθηροί και ευκολόπιστοι. Τα έντυπα στα οποία δημοσίευε ο Hergé τις ιστορίες του κατά τις πρώτες δεκαετίες της καριέρας του ήταν άκρως συντηρητικά και κινούμενα στον ακροδεξιό χώρο, ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής στη Γαλλία είχε συνεργαστεί ακόμα και με εφημερίδες που εκδίδονταν υπό τις ευλογίες των ναζί. Από την άλλη η υπερβολική δημοφιλία του Τεν Τεν σε συνδυασμό με τις clean-cut περιπέτειές του και την «καθαρή γραμμή» του δημιουργού του ήταν πάντα ενοχλητικές για μερίδα άλλων καλλιτεχνών που κινούνταν σε αντίθετα καλλιτεχνικά ή πολιτικά μονοπάτια. Όπως επισημαίνεται στο «Βρώμικα Κόμικς – Η Μυριόβιβλος της Τιχουάνα» (εκδόσεις Γνώση): «Το 1944, ο “Τεν Τεν στη Χώρα των Ναζί” (σ.σ. πιθανώς η πρώτη παρωδία του Τεν Τεν), κατήγγειλε τη συμπεριφορά του δημιουργού Hergé στη διάρκεια της Κατοχής. Ομολογουμένως ο ρεπόρτερ αδιαφορεί χαρακτηριστικά για τα όσα συμβαίνουν τριγύρω του, κι αυτό δεν θα ‘ταν και τόσο κακό να επικριθεί. Επίσης, η παντελής απουσία του έρωτα αλλά και του σεξ στις περιπέτειές του Τεν Τεν, αποτελεί ένα πρόσφορο έδαφος για την κάθε είδους διακωμώδησή του». Απόσπασμα από την ιστορία «H Σεξουαλική Ζωή του Τεν Τεν» του Jan Bucquoy (1980) Στο πλαίσιο αυτής της διακωμώδησης εντάσσεται η ιστορία «Dindin et le secret de Moulinsol» (1974) των Michel Antoine Burnier και Patrick Rambaud, μια σεξοπαρωδία με τον Τεν Τεν, τον Κάπτεν Χάντοκ και την Κασταφιόρε να συμμετέχουν σε ένα όργιο με σεξ και ναρκωτικά, αλλά και η «Σεξουαλική Ζωή του Τεν Τεν» του Jan Bucquoy που ξεκίνησε το 1980 και συνεχίστηκε σε διάφορες εκδοχές με εντονότατο παρωδιακό ύφος και αχαλίνωτο σεξ. Αυτή η σειρά προκάλεσε την αντίδραση του Hergé και ο Bucquoy οδηγήθηκε σε δίκη, όπως είχε συμβεί και στον Filip Denis για την, επίσης σεξουαλική, παρωδία με τίτλο «Tintin en Suisse» τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ο Τεν Τεν ως αναρχικός «Στους Δρόμους για την Ελευθερία» του ή της J. Daniels (αριστερά) και ως ρεπόρτερ στο εμπόλεμο Αφγανιστάν από τον Dylan Horrocks (δεξιά) Από τις πιο διάσημες παρωδίες του Τεν Τεν αλλά σε καθαρά πολιτικό ύφος είναι το βιβλίο με τίτλο «The Adventures of Tintin: Breaking Free», που υπογράφεται από το ψευδώνυμο J. Daniels και πρωτοκυκλοφόρησε το 1988 από την αναρχική αγγλική οργάνωση Attack International (στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο «Στους Δρόμους για την Ελευθερία», εκδόσεις Αναρχική Αρχειοθήκη, 1998). Στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης, που υπογράφει η Συνεργασία Αναρχικών Ομάδων και Ατόμων για την κοινωνική αλληλεγγύη και την πολύμορφη δράση, περιγράφεται και το περιεχόμενο του βιβλίου, με τον Τεν Τεν να καλεί τον κόσμο στον δρόμο: «Οι καιροί αλλάζουν, τα χρόνια περνούν… Ο Μιλού γέρασε και δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει. Οι ανεκδιήγητοι μπάτσοι Ντιπόν και Ντυπόν πήραν προαγωγή και αποστρατεύτηκαν με διάφορους επαίνους γιατί συμμετείχαν σε διάφορα κυκλώματα (προστασίες, μίζες, διακίνηση ναρκωτικών κ.λ.π). Ο καπετάνιος άραξε στην Αγγλία. Δουλεύει σ’ ένα από τα εργοτάξια της κατασκευαστικής εταιρείας Λονγκς […] Ο γνωστός μας Τεν Τεν ενηλικιώθηκε. Βρίσκεται κι αυτός στην Αγγλία. Οι απόψεις του έχουν συγκεκριμενοποιηθεί κοινωνικά. Είναι ένας ανυπότακτος νεολαίος που δρα με τον δικό του ανεξέλεγκτο τρόπο. Συναντιέται με τις κοινωνικές δραστηριοποιήσεις των υπόλοιπων καταπιεσμένων και η συμβολή του γίνεται ουσιαστική προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης». Η pop art εκδοχή του Roy Lichtenstein (1992) που έγινε εξώφυλλο στο «Tin Tin in the New World» του Frederic Tuten (1993) Με έναν αντίστοιχο τρόπο, χωρίς πολιτικές προεκτάσεις αλλά στην κατεύθυνση της αυτογνωσίας και της ανακάλυψης του εαυτού του, τοποθετεί τον Τεν Τεν σε ένα απολύτως ανοίκειο με αυτόν πλαίσιο ο Frederic Tuten στο μυθιστόρημα «Tintin in the New World». Ο δαιμόνιος έφηβος ενηλικιώνεται και δεν έρχεται αντιμέτωπος με ιθαγενείς, πειρατές και κακοποιούς, αλλά με την οδυνηρή συνειδητοποίηση της ικανότητάς του να είναι άνθρωπος, να αγαπά και να βλάπτει, να ερωτεύεται και να σκοτώνει χωρίς να τηρούνται τα προσχήματα και οι συμβάσεις των κόμικς που απευθύνονταν σε μικρές ηλικίες. Απόσπασμα από το «X’ed Out» του Charles Burns (2010) Δεν είναι λίγες όμως και οι χρήσεις του Τεν Τεν για λόγους απότισης φόρου τιμής από ζωγράφους και εικαστικούς καλλιτέχνες: ο Roy Lichtenstein (1993) τον ζωγράφισε με ben day dots μπροστά από ένα «Χορό» του Ματίς, ενώ ο Keith Haring (1987) τον τοποθέτησε δίπλα στις απρόσωπες στροβιλιζόμενες φιγούρες του. Με διαφορετικό σκοπό ο δημιουργός κόμικς Charles Burns τον έχρισε κεντρικό πρόσωπο σε μια τριλογία παρωδίας τρόμου («X’ed Out», «The Hive», «Sugar Skull»), ο Dylan Horrocks (2011) τον παρουσίασε να συλλαμβάνεται στο Αφγανιστάν από Αμερικανούς στρατιώτες για να παραδοθεί στις συνεργαζόμενες με τις ΗΠΑ αρχές της χώρας επιδιώκοντας να καταγγείλει τη στέρηση των δικαιωμάτων των πολιτικών κρατουμένων, ενώ ο Robert Sikoryak στο «Terms and Conditions» (2017) του έδωσε θέση δίπλα σε άλλους χαρακτήρες κόμικς, με στόχο να αποκαλύψει τα ψιλά γράμματα που κρύβονται στους όρους αγοράς και χρήσης προϊόντων τεχνολογίας και ειδικότερα της Apple. Εικονογράφηση του Enki Bilal για την έκδοση «Nous, Tintin» (1987) Αντιθέτως, στην έκδοση «Nous, Tintin» του 1987, 36 διάσημοι δημιουργοί σχεδίασαν τον Τεν Τεν με το δικό τους στιλ, θέλοντας να αποχαιρετήσουν με τον δικό τους τρόπο τον Hergé που είχε πεθάνει τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν κορυφαία ονόματα όπως του Enki Bilal, του Alberto Breccia, του Jacques de Loustal, του Lorenzo Mattotti, του Jose Munoz κ.ά. σε μια έκδοση που προλόγιζε ο Βιμ Βέντερς. Μια γρήγορη ματιά, τέλος, στις αμέτρητες fan art εκδοχές του Τεν Τεν που φιλοξενούνται στο διαδίκτυο αποδεικνύει την τεράστια δημοφιλία του, αλλά ταυτόχρονα και τη μεγάλη επιθυμία ανώνυμων και επώνυμων δημιουργών να τον παρωδήσουν και να «λερώσουν» λίγο την «καθαρή γραμμή» του αποκαθηλώνοντάς τον από την ασφαλή θέση του «καλού» παιδιού. Η συμμετοχή του Keith Haring στο «Nous, Tintin» (1987) Είτε του αρμόζει είτε όχι μια τέτοια αντιμετώπιση, είναι απόλυτα δικαιολογημένη, τουλάχιστον λόγω των ακροδεξιών, αντικομμουνιστικών και ρατσιστικών απόψεων και αντιλήψεων του πρώιμου Hergé. Και το σχετικό link...
-
- 9
-
- georges remi
- herge
- (and 8 more)
-
Το μακρινό 1998 η καναδική Black Eye Books εκδίδει το Hicksville του Νεοζηλανδού Dylan Horroks. Πρόκειται για ένα κόμικ για τα κόμικς. Ένας καναδός δημοσιογράφος πάει στο χωριό που γεννήθηκε ένας Νεοζηλανδός διάσημας κομίστας. Ενώ περιμένει να βρει ένα συνηθισμένο ψαροχώρι βρίσκει τη Μέκκα των κόμικς. Κι εκεί που περιμένει να ακούσει ύμνους από τους ντόπιους για τον διάσημο συγχωριανό τους αντιλαμβάνεται ότι κανείς δεν τον χωνεύει. Ένα μυστήριο που ξεδιαλύνεται σιγά σιγά. Οι συνεχείς αναφορές σε γνωστούς τίτλους και στην ιστορία των κόμικς κάνει το βιβλίο αυτό διασκεδαστικό. Η ιστορία είναι καλά δομημένη και σε κάνει να θέλεις να μπεις στο πρώτο αεροπλάνο και να πας και εσύ στο Hicksville. Ένα από τα καλύτερα κόμικ που έχω διαβάσει. Εδώ ρώτησε ο xepetas γνώμες για το Hicksville Εδώ έγραψε την άποψή της και η Kabuki Την γνώμη του xepeta ακόμα την περιμένουμε. Ή διαβάζει αργά ή δεν του άρεσε καθόλου και είχε το τακτ να μην μας βρίσει Τα βραβεία που μάζεψε: Ignatz Awards (Best Graphic Novel & Best Art), Harvey Awards (Best Reprint Collection), Prix d’Alph’Art (Best Graphic Novel & Critic’s Prize), Attilio Micheluzzi Awards (Best Graphic Novel), Barcelona Comics Festival (Best Foreign Comic). Named one of the top 5 Books of 1998 by The Comics Journal. Μικρή αναφορά από το comicdom.gr το site του συγγραφέα το θυμήθηκα γιατί σύντομα θα βγει το νέο graphic novel του Horrocks που αφού δούλεψε στη DC και δεν του βγήκε επιστρέφει. ελπίζω, δυναμικά. Sam Zabel and the Magic Pen
- 2 replies
-
- 17
-
- Drawn & Quarterly
- Dylan Horrocks
-
(and 3 more)
Tagged with: