Αναζήτηση στην Κοινότητα

Πριν από 26 χρόνια, τον Ιούλιο του 1997, κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία ένα κόμικ ή πιο σωστά manga, το οποίο θα γινόταν ένα από τα πιο δημοφιλή του είδους και αυτό με τις περισσότερες πωλήσεις. Συγκεκριμένα το 2012 έγινε το πρώτο manga που είχε πουλήσει εκατό χιλιάδες αντίτυπα, ενώ σήμερα έχει ξεπεράσει το μισό δισεκατομμύριο. Η δημοφιλία του το οδήγησε πρόσφατα να γίνει και σειρά live-action από την πλατφόρμα του Netflix. Και το όνομα αυτού “One Piece” γραμμένο και εικονογραφημένο από τον Eiichiro Oda. ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΓΙΚΟΣ Η ιστορία του One Piece, εξελίσσεται σε έναν φανταστικό κόσμο, στο οποίο κατοικούν διάφορες φυλές, όπως άνθρωποι, νάνοι, γίγαντες, ψαράνθρωποι, άνθρωποι με μεγάλα άκρα ή μεγάλους λαιμούς, άνθρωποι-ζώα κ.ά. Ο κόσμος αποτελείται από δύο μεγάλους ωκεανούς που χωρίζονται από μια τεράστια οροσειρά, γνωστή ως “Κόκκινη Γραμμή”. Κάθετα σε αυτήν υπάρχει μια λωρίδα ωκεανού, γνωστή ως “Μεγάλη Γραμμή”, στην οποία υπάρχουν τεράστια τέρατα που τρώνε πλοία. Ο κόσμος χωρίζεται σε τέσσερα γεωγραφικά μέρη, στα οποία είναι δύσκολο το πέρασμα από το ένα στο άλλο. Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει μια Παγκόσμια Κυβέρνηση που τον διοικεί. Όργανά της είναι το Ναυτικό, το οποίο είναι ο θαλάσσιος στρατιωτικός στόλος, που προστατεύει τις θάλασσες από πειρατές και εγκληματίες, καθώς και η “Cipher Pol” μια ομάδα πρακτόρων που λειτουργεί σαν μυστική αστυνομία. Απέναντί της η κυβέρνηση έχει τους πειρατές, αλλά και έναν Επαναστατικό Στρατό που επιθυμεί την ανατροπή της. Οι πειρατές δεν είναι κατ’ ανάγκη οι ηθικά “κακοί”, καθώς σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και άτομα που δεν θέλουν να υποταχθούν στους αυταρχικούς και πολλές φορές διφορούμενους ηθικά, νόμους της Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Τέλος, στον κόσμο αυτόν υπάρχει και το στοιχεία του υπερφυσικού, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα φρούτα του διαβόλου, τα οποία δίνουν σε όποιον τα τρώει μεταμορφωτικές δυνάμεις. Ο MONKEY D. LUFFY Σε αυτόν τον κόσμο ζει ο Monkey D. Luffy, ένας δεκαεφτάχρονος έφηβος, ο οποίος τρώγοντας κατά λάθος ένα φρούτο του διαβόλου έχει αποκτήσει υπερφυσική ελαστικότητα. Ο Luffy ξεκινάει ένα ταξίδι στην Ανατολική θάλασσα για να βρει τον θρυλικό θησαυρό του νεκρού βασιλιά των πειρατών Gol D. Roger, ο οποίος συνελήφθη και εκτελέστηκε αρκετά χρόνια πριν. Ο θησαυρός αυτός είναι γνωστός ως “One Piece”, απ’ όπου παίρνει και το όνομά της όλη η σειρά. Στην προσπάθειά του αυτή οργανώνει το πλήρωμά του, γνωστό ως Straw Hat Pirates, το οποίο αποτελείται σταδιακά από μια σειρά από ιδιαίτερους χαρακτήρες. Πιο σημαντικός από αυτούς είναι ο Rorona Zoro, ένας κυνηγός και ξιφομάχος, το οποίο ο Luffy σώζει και γίνονται κολλητοί φίλοι. Άλλοι χαρακτήρες του πληρώματος είναι η Nami, μια εθισμένη στο να κλέβει χρήματα και πλοηγό, ο Usopp, ελεύθερος σκοπευτής και ψυχαναγκαστικός ψεύτης, ο Tony Chopper, ένας ανθρωπόμορφος γιατρός ταράνδων, η Nico Robin μια αρχαιολόγος και πρώην δολοφόνος, ο Brook ένας σκελετός που είναι μουσικός και ξιφομάχος και πολλοί ακόμη. Το πλοίο που αποκτούν στην αρχή είναι το περίφημο Going Merry το οποίο θα αντικατασταθεί κάποια στιγμή από το Thousand Sunny. Στην πορεία τους για τον θησαυρό θα μπλεχτούν σε πολλές περιπέτειες με άλλους πειρατές, κυνηγούς επικηρυγμένων μυστικούς πράκτορες, επιστήμονες, στρατιώτες της κυβέρνησης κ.λπ. Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ Το ενδιαφέρον του δημιουργού Eiichiro Oda για τους πειρατές, είχε ξεκινήσει από την παιδική του ηλικία όταν είχε την σειρά “Vicky the Viking” η οποία του ενέπνευσε να κάνει ένα manga με πειρατές. Πραγματοποίησε έρευνα σε αληθινά βιογραφικά πειρατών, πολλά στοιχεία από τα οποία έδωσε και στους χαρακτήρες της σειράς. Βέβαια μεγάλη επιρροή άσκησε πάνω του η σειρά Dragon Ball, αλλά και ο Μάγος του Οζ. Μάλιστα για το τελευταίο ισχυρίζεται ότι δεν αντέχει τις ιστορίες όπου η ανταμοιβή είναι μόνο η ίδια η περιπέτεια. Άρχισε να γράφει τη σειρά το 1996, ώς δύο αυτόνομες ιστορίες που περιλάμβαναν τον Luffy ως κεντρικό χαρακτήρα. Μάλιστα το manga είχε απορριφθεί τρεις φορές μέχρι να συμφωνηθεί από άλλη εταιρία η δημοσίευσή του. Η αρχική του πρόθεση ήταν να έχει διάρκεια πέντε χρόνια, ενώ είχε ήδη αποφασίσει για το τέλος. Ωστόσο στην πορεία διαπίστωσε ότι του άρεσε πολύ η ιστορία για να την τελειώσει σε αυτό το χρονικό διάστημα. Έτσι η σειρά manga αναμένεται να τελειώσει μέσα στο 2024-2025, έχοντας ολοκληρώσει 28 χρόνια κυκλοφορίας και περισσότερα από 100 τεύχη. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ Φυσικά μια τέτοια επιτυχία δεν θα μπορούσε να μείνει στην έντυπη έκδοση. Έτσι το 1999 κυκλοφορεί το πρώτο επεισόδιο της σειράς σε μορφή animation. Η σειρά συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, έχοντας φτάσει στην 20η σεζόν και στασ 1078 επεισόδια. Στην Ελλάδα είχε αρχίσει να προβάλλεται μεταγλωττισμένο, ωστόσο διακόπηκε απότομα από το Ε.Σ.Ρ ως ακατάλληλη για παιδική εκπομπή λόγω βίαιου περιεχομένου. Για το One Piece έχουν δημιουργηθεί ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, art books, μέχρι που πριν 3 περίπου μήνες, έκανε την πρεμιέρα του στο Netflix η Live-action τηλεοπτική μεταφορά του Manga. Η σειρά έφτασε να είναι το νούμερο ένα σε 86 χώρες, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ του Stranger Things και του Wednesday, με περισσότερους από 18 εκατομμύρια θεατές. Η σειρά παρουσιάζει κάποιες αλλαγές σε σχέση με το πρωτότυπο manga, ωστόσο αυτές γίνονται με την συγκατάθεση του δημιουργού, ο οποίος συνεντεύξεις του τις αποδίδει κυρίως στην αλλαγή του μέσου. ΠΗΓΗ

Η Ραφαέλα κυκλοφορούσε από μικρή με ένα μπλοκάκι στο χέρι και σχεδίαζε τα πάντα. Μέχρι και πριν λίγα χρόνια, η 17χρονη μαθήτρια του ΓΕΛ Αλικιανού δεν είχε βρει το δικό της καλλιτεχνικό στιλ μέχρι που η τεχνολογία την οδήγησε στα ιαπωνικά manga. Πλέον, ετοιμάζει το δικό της manga κι ονειρεύεται να το ολοκληρώσει και να γίνει κι αυτή μέλος του μαγικού κόσμου της 9ης τέχνης. Λίγο καιρό μετά την πρώτη της συμμετοχή σε φεστιβάλ κόμικ, η Χανιώτισσα Ραφαέλα Σφηναρόλη Καβαλιεράκη μιλά στο “Μολύβι μελάνι” για τις ασπρόμαυρες ιαπωνικές ιστορίες που τη γεμίζουν, για το μέλλον της στον χώρο αλλά και το υποστηρικτικό περιβάλλον που έχει ανάγκη ένας νέος άνθρωπος. Πότε ξεκίνησες να σκιτσάρεις; Όλη η οικογένειά μου ζωγραφίζει κι έχει μια καλλιτεχνική κλίση. Από πολύ μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου όπου πήγαινα να κουβαλώ ένα μπλοκάκι ζωγραφικής κι ένα μολύβι και να σχεδιάζω ό,τι μού τραβούσε την προσοχή. Όσο μεγάλωνα μου άρεσε περισσότερο γι’ αυτό κι ασχολιόμουν πιο εντατικά. Ωστόσο δεν είχα βρει ακόμη το καλλιτεχνικό μου στιλ και κάτι έλειπε. Μέχρι που συνάντησα τα manga, ένας σχεδιασμός που με γέμιζε. Η επαφή με τα ιαπωνικά manga πώς προέκυψε; Μπορώ να πω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συγκεκριμένα το TikTok. Παρακολουθώντας διάφορα βιντεάκια σε αυτό “έπεσα” σε μια σειρά anime που δεν με προσέλκυε κι ιδιαίτερα σαν είδος. Τελικά όμως με ενθουσίασε κι αναζητώντας περισσότερα γι’ αυτό είδα πως προέρχονται από τα βιβλία manga, τα οποία άρχισα να διαβάζω συστηματικά. Επίσης, στο Γυμνάσιο κάναμε ένα κόμικ με αφορμή την Ιλιάδα κι ενώ τότε ασχολιόμουν με την ψηφιακή ζωγραφική που μου άρεσε, ένιωθα πως ακόμα δεν είχα βρει το δικό μου στιλ. Στο Λύκειο οι καθηγητές μου, όπως ο κ. Κουμάκης αλλά και η κα Χιντιράκη, με στήριξαν και με ώθησαν περισσότερο στη ζωγραφική και μου δόθηκε η ευκαιρία να δημιουργήσω δικά μου σκίτσα αλλά και κόμικ μετά στο πλαίσιο του Erasmus. Τα manga έχουν δική τους νοοτροπία, σχεδιασμό, είναι ασπρόμαυρα και με μαγεύει το γεγονός πως δε χρειάζεται τελικά μια ζωγραφιά να έχει χρώμα για να είναι εντυπωσιακή. Το σχέδιο, οι λεπτομέρειες με το πενάκι, οι σκιάσεις, μπορεί να μην έχουν τη ζωηράδα των χρωμάτων, έχουν όμως το δικό τους στιλ γεμάτο λεπτομέρειες που το κάνουν να ξεχωρίζει. Οι χαρακτήρες και οι ιστορίες που πλάθεις πια για το δικό σου πρώτο ολοκληρωμένο manga πώς δημιουργήθηκαν; Για να δημιουργηθεί μια ιστορία χρειάζεται πολλή μελέτη, ενώ κατά κύριο λόγο δέχομαι επιρροές από ανθρώπους και καταστάσεις της καθημερινής μου ζωής. Οι χαρακτήρες που έχω δημιουργήσει στο manga είναι δικής μου έμπνευσης και πάνω τους συναντά κανείς εικόνες οικείες. Ως παιδί της νέας γενιάς, θεωρείς ότι τα ψηφιακά εργαλεία σε βοηθούν στο τελικό αποτέλεσμα ή χάνεται κατά κάποιο τρόπο έτσι η μαγεία του εντύπου; Δεν είναι μία η απάντηση νομίζω εδώ. Στη δική μου περίπτωση, θεωρώ πως η ηλεκτρονική βοήθεια είναι χρήσιμο εργαλείο καθώς πρακτικά μιλώντας μπαίνουν πιο εύκολα τα λόγια των χαρακτήρων, μπορούν να γίνουν πιο εύκολα διορθώσεις π.χ. στον “φωτισμό” αλλά και άλλες λεπτομέρειες που στο χαρτί θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να εφαρμοστούν. Βέβαια το να φτιάξεις κάτι από το μηδέν με το μολύβι δεν συγκρίνεται… Η μαγεία του χαρτιού, της πένας, του μελανιού, δε ξεθωριάζει. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια δεκαετία; Σε “βλέπεις” να σκιτσάρεις ακόμη κι επαγγελματικά πια; Το τι θα γίνει σε δέκα χρόνια δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, μπορώ όμως με σιγουριά να πω τι θα ήθελα. Όνειρό μου τωρινό είναι να τελειοποιηθεί το βιβλίο μου και σιγά-σιγά να αναγνωριστώ κι εγώ στον χώρο της 9ης τέχνης. Πιστεύω δεν θα αφήσω ποτέ αυτό που μου αρέσει. Βέβαια, σκεπτόμενη την ελληνική πραγματικότητα δεν ξέρω αν οι σπουδές και το επάγγελμα που θα ακολουθήσω θα είναι συναφή διότι το μέλλον εδώ για τους καλλιτέχνες είναι αβέβαιο. Πιθανόν λοιπόν να προσπαθήσω να εξασφαλίσω τις σπουδές και την επαγγελματική μου σταδιοδρομία και αν όλα πάνε καλά και μπορώ να βιοποριστώ μόνο από την τέχνη μου, γιατί όχι; Σε κάθε περίπτωση θα είναι μια παράλληλη αγάπη κι ασχολία. Πιστεύεις ότι υπάρχει κατάλληλη ενημέρωση και καθοδήγηση για ένα νέο άτομο που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με τον χώρο; Αρχικά για να δοθεί το κατάλληλο ερέθισμα πρέπει το άτομο εκείνο να έχει το αντίστοιχο υποστηρικτικό περιβάλλον. Ευτυχώς ήμουν από τους τυχερούς καθότι είχα αρκετή υποστήριξη από το οικογενειακό, σχολικό αλλά και φιλικό περιβάλλον, ενώ γνώρισα κι άτομα όπως ο διευθυντής του Chaniartoon, Μ. Ιωαννίδης, που ήταν γνώστες του χώρου, οπότε έλαβα και την απαραίτητη καθοδήγηση. Βέβαια αυτό μόνο σύνηθες δεν είναι πια για την εποχή μας μιας κι οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες αλλά και σπουδές υποβαθμίζονται… Φέτος συμμετείχες πρώτη φορά σε φεστιβάλ και μάλιστα στον τόπο σου, στο 7ο Chaniartoon. Πώς ήταν η εμπειρία για σένα; Πρωτοπήγα στο φεστιβάλ πέρυσι, όπου έδειξα τα σχέδιά μου στον διευθυντή και ξεκίνησα μάλιστα να παρακολουθώ μαθήματα κόμικς. Στη φετινή διοργάνωση έλαβα μέρος στην έκθεση του φεστιβάλ με σχέδια και αποσπάσματα από το manga που ετοιμάζω κι ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Πολύς κόσμος είδε τη δουλειά μου και επισκέπτες αλλά και καλλιτέχνες μού έδωσαν την καλύτερη ανατροφοδότηση. Αποτέλεσε μια μοναδική ευκαιρία για μένα γιατί συμμετείχαν στο φεστιβάλ αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες τους οποίους μπόρεσα να δω από κοντά αλλά και εκείνοι να δουν για πρώτη φορά κάτι δικό μου! ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΡΑΦΑΕΛΑΣ ΣΦΗΝΑΡΟΛΗ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΚΗ ΠΗΓΗ

«Το αισθητικό και εικαστικό κομμάτι του σχεδίου νομίζω πως βοηθάει να γίνει η ιστορία πιο εύκολα προσβάσιμη σε κάποιον που δεν τον ελκύει ή τη βρίσκει βαρετή. Οπότε, ίσως είναι πιο απλό για κάποιον που δεν θέλει να αφιερώσει χρόνο στην ανάγνωση ενός ιστορικού βιβλίου, να διαβάσει ένα βιβλίο κόμικς». Αυτό επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ο δημιουργός κόμικς και μεταφραστής Θανάσης Πέτρου μιλώντας στο “Μολύβι – Μελάνι”. Ένας δημιουργός που αγαπάει την ιστορία και την αναδεικνύει με την πένα του, καθώς ολοένα και περισσότερο η 9η τέχνη “παντρεύεται” με επιστημονικά έργα αλλά και κλασικά μυθιστορήματα ανοίγοντας νέους δρόμους στην επαφή των σημερινών νέων με αυτά τα πεδία. Ποια είναι τα ιστορικά ενδιαφέροντα του Θανάση Πέτρου; Ξεχωρίζετε κάποια περίοδο – γεγονότα; Αν και έχω κάνει τρία βιβλία με την Κατερίνα Σέρβη με θέμα τους Περσικούς πολέμους στην Αρχαία Ελλάδα, τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα είναι στη σύγχρονη Ελλάδα. Ήδη έχω κάνει τρία βιβλία, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ίκαρος, και στα οποία πραγματεύομαι ζητήματα της περιόδου από το 1916 μέχρι το 1924. Το κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας από τη Μικρασιατική Καταστροφή και μετά, μου φαίνεται εξαιρετικά σημαντικό για την, ουσιαστικά, γενικότερη διαμόρφωση της χώρας μέχρι σήμερα. Είστε γνωστός μεταξύ άλλων για τη μεταφορά κορυφαίων έργων σε κόμικς. Βλέπετε μια στροφή και δίψα για επαφή με πιο κλασικά αγαπημένα έργα τα τελευταία χρόνια; Ή δεν υπάρχει τόσο καλό νέο υλικό; Εδώ υπάρχουν δύο ζητήματα. Πρώτον, σε κάποιο λιγότερο γνωστό και αρκετά παλιό έργο είναι πιθανόν να μην υπάρχουν συγγραφικά δικαιώματα, οπότε δεν μπλέκεις με συνεννοήσεις, συμβόλαια κ.λπ. Δεύτερον, οι ίδιοι οι εκδότες είναι αυτοί που στρέφονται σε διασκευές κλασικών έργων, μια και θεωρούν ότι και η μεταφορά τους σε κόμικς είναι πιο εύκολο να κάνει εμπορική επιτυχία. Λογικότατη είναι και αυτή η στάση και η τάση εκ μέρους τους. Οι εκδότες δεν είναι ούτε φιλανθρωπικά σωματεία ούτε ιδεαλιστές που νοιάζονται μόνο για την διάδοση των γραμμάτων και των τεχνών, η οικονομική διάσταση τους απασχολεί σε μεγάλο βαθμό. Φαίνεται πως το κοινό όντως τα αποδέχεται πολύ θετικά. Απ’ την άλλη, αναμφίβολα υπάρχουν πάρα πολλά και πολύ καλά νεότερα μυθιστορήματα. Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη, έναν προσφυγικό και ανέκαθεν πολυπολιτισμικό τόπο. Αποτελεί σημείο αναφοράς στα έργα σας; Το 2022 κυκλοφόρησα το πιο προσωπικό μου βιβλίο που αναφερόταν αποκλειστικά και μόνο στη γειτονιά όπου μεγάλωσα στη Νεάπολη, της Θεσσαλονίκης. Γενικά, νομίζω πως ο τόπος όπου γεννήθηκα και έζησα για πολλά χρόνια, διαμόρφωσε την προσωπικότητα και τον ψυχισμό μου καταλυτικά. Επομένως, και ασυνείδητα κάποιες φορές, υπάρχει και υπονοείται στις δουλειές μου ακόμα και ως αίσθηση ή μέσα από μια έκφραση ή μια λέξη. Συχνά έχουμε στο μυαλό μας μια πιο στείρα απόδοση της ιστορίας. Η 9η τέχνη από μόνη της την κάνει ελκυστική; Το αισθητικό και εικαστικό κομμάτι του σχεδίου νομίζω πως βοηθάει να γίνει η ιστορία πιο εύκολα προσβάσιμη σε κάποιον που δεν τον ελκύει ή τη βρίσκει βαρετή. Οπότε, ίσως είναι πιο απλό για κάποιον που δεν θέλει να αφιερώσει χρόνο στην ανάγνωση ενός ιστορικού βιβλίου, να διαβάσει ένα βιβλίο κόμικς. Βέβαια, όποιο κόμικς ασχολείται με κάποιο ιστορικό θέμα δεν είναι είναι αυτομάτως και πάντα και ένα καλό κόμικς. Έχετε γράψει και ένα βιβλίο σχετικά πρόσφατα βασισμένο σε μια αφήγηση για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ανοίγεται ένα νέο πεδίο μέσω της προφορικής ιστορίας και προσωπικών αφηγήσεων; Αναφέρεστε στο βιβλίο “Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα” που έχουμε κάνει με τον Τάσο Ζαφειριάδη (Εκδόσεις Πατάκη, 2021). Στο συγκεκριμένο έχω κάνει μόνο το σχέδιο, ενώ στο σενάριο που έχει κάνει ο Ζαφειριάδης αποτυπώνεται, σχεδόν αυτούσια, η προφορική αφήγηση των εμπειριών και των αναμνήσεων του παππού του από τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο Τάσος, εκτός από την επιμέλεια και τη μετατροπή αυτής της αφήγησης σε μορφή σεναρίου, μέσα από τη μεγάλη έρευνα που έκανε, πρόσθεσε στο παράρτημα παρατηρήσεις και επεξηγηματικά κείμενα. Αφιερώνετε φαντάζομαι πολύ χρόνο στην έρευνα. Είναι σημαντικό κι απαραίτητο για εσάς να βασίζονται εξ ολοκλήρου σε πραγματικά συμβάντα, να είναι ανήκουν δηλαδή καθαρά στο ιστορικό είδος; Ναι, όντως η βιβλιογραφική έρευνα είναι χρονοβόρα και απαιτητική, αλλά δεν περιορίζομαι μόνο σ’ αυτήν. Συνήθως, εκτός από το κομμάτι της έρευνας σε βιβλία ιστορίας και τον ημερήσιο τύπο, διαβάζω και λογοτεχνικά έργα που σχετίζονται με την εποχή στην οποία τοποθετείται η αφήγησή μου, για να έχω μια επιπλέον αίσθηση της ατμόσφαιρας. ΠΗΓΗ

Με αφορμή την επανακυκλοφορία του. «Είμαστε φτιαγμένοι από ύλη. Τα σώματά μας, οι πλανήτες, τα αστέρια… Είμαστε ύλη, δεν μπορούμε να γίνουμε τίποτα άλλο. Πρέπει να το γνωρίζουμε αυτό. Αλλά είμαστε η μόνη μορφή ύλης που έχει συνείδηση και αυτό είναι ένα μεγάλο δώρο…». Η παραπάνω φράση θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από κάποιο φιλοσοφικό ή θρησκευτικό βιβλίο. Όμως είναι μια από τις φιλοσοφικές στιγμές που συναντάμε στον μαγικό κόσμο του σπουδαίου Alesandro Jodorowsky. Τον Alejandro Jodorowsky πολλοί τον γνωρίζουμε ως σκηνοθέτη. Γεννημένος το 1929 είναι γνωστός για τις, γεμάτες σουαρεαλισμό ταινίες του, El Topo, The Holy Mountain, Santa Sagre. Πριν όμως από τις ταινίες αυτές, έχει αρχίσει την καριέρα του ως σεναριογράφος κόμικ. Από το 1981 εως το 1988 γράφει το “Incal”, το οποίο θα εικονογραφήσει ένας θρύλος των κόμικ, ο Moebius. Η ιστορία όμως αρχίζει το 1974, όταν μια γαλλική εταιρία αγοράζει τα κινηματογραφικά δικαιώματα του μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας “Dune” και ζητάει από το Jodorowsky να το σκηνοθετήσει. Τα σχέδια του, για την επική αυτή μεταφορά ήταν τεράστια. Τον αυτοκράτορα Shaddam IV θα ενσάρκωνε ο Σαλβαδόρ Νταλί, ενώ τον βαρόνο Vladimir Harkonnen θα υποδυόταν ο Όρσον Γουέλς. Την μουσική θα υπέγραφαν οι Pink Floyd με τους Magma. Το τελικό σενάριο θα είχε ως αποτέλεσμα μια ταινία διάρκειας δεκατεσσάρων ωρών! Δυστυχώς κανένα κινηματογραφικό στούντιο δεν βρέθηκε για να χρηματοδοτήσει την ταινία και έτσι το όλο εγχείρημα κατέρρευσε. Για την σκηνοθεσία του “Dune”, ο Jodorowsky ήρθε σε επαφή με σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως τον Douglas Trubull (2001: “Η οδύσσεια του διαστήματος”), τον H.R. Giger (Alien), αλλά ιδιαίτερα τον Moebius, οποίος είχε φτιάξει περισσότερα από 3.000 σχέδια για την ταινία, τα οποία αποτελούσαν τη αισθητική της βάση. Επιπλέον είχε έρθει σε επαφή με αλχημιστές, με έναν ειδικό στον ανταρτοπόλεμο της Νότιας Αμερικής, με άτομα που τον μύησαν στην μαγεία των τσιγγάνων αλλά και σε παραισθησιογόνα μανιτάρια και θαυματουργές θεραπείες. Σύμφωνα με τον ίδιο, ό,τι είχε δημιουργήσει για την ταινία Dune, μετουσιώθηκε στη συνέχεια στο “Incal”. Η ιστορία εξελίσσεται σε έξι τεύχη και συνολικά 311 σελίδες, μέσα στις οποίες έχει δημιουργηθεί ένα ολόκληρο σύμπαν. Αρχίζοντας την ανάγνωση βρισκόμαστε στις φτωχογειτονιές μιας μεγάλης υπόγειας πόλης, όπου βλέπουμε τον πρωταγωνιστή της ιστορίας τον John Difool να ξυλοκοπείται από τα μέλη μια συμμορίας για να αναγκαστεί να μιλήσει, ενώ στη συνέχεια τον πετάνε στο κενό, προς τον θάνατό του. Σώζεται από τύχη την τελευταία στιγμή, για να καταλήξει στο αστυνομικό τμήμα, όπου σιγά-σιγά επανέρχεται η μνήμη του. Η πτώση αυτή, το άλμα στο κενό, είναι και ένα αρχέτυπο για την αρχή της μεταμόρφωσης. Όλη η ιστορία έτσι έχει πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και πολλές μεταφορές, ωστόσο καταφέρνει και παραμένει πάντα απόλυτα προσιτή, χωρίς να χρειάζεται περίπλοκες ερμηνείες για να την κατανοήσει κάποιος και να την απολαύσει. Η βασική ιδέα της ιστορίας είναι το πνευματικό ταξίδι του ήρωα, σε μια κοσμική κλίμακα, το οποίο όμως ο ίδιος δεν είναι σε θέση να αποδεχτεί, θέλοντας συνεχώς να επιστρέψει στην ρηχή πραγματικότητα του, αυτή των ηδονικών απολαύσεων. Ο Jodorwsky καταφέρνει να πραγματοποιήσει μέσα από το σενάριό του, μια σύγχρονη κοινωνική κριτική. Δείχνει πως οι άνθρωποι, ως άτομα είναι θνητοί, αλλά η ανθρωπότητα είναι αθάνατη. Πως η αγάπη είναι η δύναμη που μπορεί να εξαγνίσει, να ανανεώσει και να αναζωογονήσει. Περνάει μέσα από πολλές φιλοσοφίες, από τον ασπρόμαυρο δυϊσμό: τη σύγκρουση του καλού και του κακού, μυστικιστικούς συμβολισμούς, μεταφυσική, αρχέτυπα, μεσσιανισμό ακόμα και ταρώ. Συχνά υπάρχει και η σύγκρουση της ζωής και της φύσης απέναντι στην “νεκρή” τεχνολογία. Όπως έχει αναφέρει και ο ίδιος «Στο κυνήγι της ευτυχίας, οι μηχανές και η τεχνολογία μπορεί να είναι χρήσιμες, όπως και τα χρήματα. Αλλά δεν μπορούν να σου φέρουν την ευτυχία. Τα γυαλιά μπορούν σε κάνουν να δεις, αυτό είναι τεχνολογία. Αλλά δεν είναι αυτά η ευτυχία. Είναι το τι μπορείς να δεις. Αν έχεις υπέροχα γυαλιά αλλά δεν μπορείς να δεις τι είναι μπροστά σου, τότε η τεχνολογία είναι άχρηστη». Από την εξίσωση του “Incal”, δεν θα μπορούσε να λείπει η καθοριστική συμβολή του Moebius. Αξίζει να σημειωθεί πως αρχικά ο Jodorowsky δεν είχε έτοιμο το σενάριο, αλλά αφηγήθηκε την ιστορία στον Moebius, του πέρασε τις ιδέες του, για να τις κάνει σκίτσα. Για την τελική εικονογράφηση, ακολούθησε ένα πολύ πιεστικό και αγχωτικό πρόγραμμα, ολοκληρώνοντας μία σελίδα ανά μέρα. Κατάφερε έτσι να λειτουργήσει πιο διαισθητικά, ενώ καθώς προχωράει η ιστορία και εξελίσσονται οι χαρακτήρες, εξελίσσεται μαζί τους και το σχέδιο. Η ματιά του καθαρά σκηνοθετική, ενώ όπως περιγράφει η Isabelle Beaumenay-Joannet η οποία είχε αναλάβει τον χρωματισμό, δεν είχε σχεδόν καθόλου οδηγίες από τον Moebius. Δεν μιλούσε για χρώματα αλλά τα περιέγραφε όλα ως προς το περιβάλλον, το φως και την ατμόσφαιρα. Το “Incal” αντιπροσωπεύει πολλά περισσότερα από ένα απλό κόμικ. Είναι μια πνευματική αναζήτηση, μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης και μια οπτική και λογοτεχνική απόδειξη της δύναμης της φαντασίας. Η σειρά παραμένει ένα αριστούργημα της τέχνης των κόμικ που συνεχίζει εμπνέει και συναρπάζει τους θεατές της με κάθε ανάγνωση, ενισχύοντας την πεποίθηση ότι η τέχνη μπορεί να αναδείξει την ομορφιά, την σοφία και την ανθρώπινη ψυχή. Το πρώτο μέρος του “Incal” επανακυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Anubis (πρώτη έκδοση από τις εκδόσεις Μαμουθκόμιξ, το 1998). ΠΗΓΗ