Search the Community

Στη δεκαετία του 1980 που πηγαίναμε με την κόρη μου κινηματογράφο, πριν να αρχίσει το κυρίως έργο ξεκίναγε ένα στιγμιότυπο με κινούμενα σκίτσα. Οι στιγμές εκείνες ήταν πραγματικά απερίγραπτες: Μόλις εμφανιζόταν στην οθόνη το στίγμα του έργου, εγειρόταν μια χαρά και ένας πάταγος που κυριολεκτικά δημιουργούσε στην αίθουσα κατάσταση σεισμού, καθώς όλοι οι θεατές έδειχναν τον ενθουσιασμό τους. Οι πρωταγωνιστές του στιγμιότυπου ήταν εκεί, ήταν ο Τομ, ο Τζέρυ, οι πάπιες, ο τρυποκάρυδος, ο Τουΐτυ και ο Σιλβέστρος, και από κοντά η γιαγιά με το σκουπόξυλο - να τιμωρεί τις «απρέπειες» του γάτου... Πάντοτε ήθελα να ερμηνεύσω αυτή τη χαρά που έφερε ένας από τους δημιουργούς της, ο Τζιν Ντάιτς (1925-2020). Σκεπτόμουν πως ο Τομ και ο Τζέρυ εκπροσωπούσαν την παραβίαση των νόμων της φύσης και επομένως ταυτίζονταν με την ενδόμυχη ανάγκη μας να είμαστε άτρωτοι: Έπεφταν από ψηλά και δεν πάθαιναν τίποτε, τρώγανε φαγητό σε μεγάλες θερμοκρασίες και το πολύ να επέστρεφαν στη σκηνή κατακόκκινοι, εισπράττανε μπουνιές από τον σκύλο και το μόνο που τους συνέβαινε ήταν μια εκτόξευση και ένας κρότος στις εσχατιές του ορίζοντα. Τι ήταν πραγματικά αυτό που έκανε τον γάτο, το ποντίκι, τον τρυποκάρυδο, τον λαγό, το γουρουνάκι, να είναι τόσο διαφοροποιημένα στην οθόνη από τον πραγματικό εαυτό τους και ταυτόχρονα να γίνονται τόσο ελκυστικά, τόσο χαρούμενα; Μήπως εκπροσωπούσαν τους βαθύτερους παραμυθοειδείς πόθους της ηλικίας που έρχεται και παρέρχεται χωρίς πολλές σκοτούρες - δηλαδή την τελεσίδικα χαμένη παιδικότητά μας; Ο πρόσφατος θάνατος του Τζιν Ντάιτς επανέφερε αυτές τις σκέψεις στο προσκήνιο της προσοχής μου. Ο Ντάιτς είχε κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων το 1960, αλλά έκτοτε τα σχέδια της συντεχνίας του προχώρησαν - εκτός από αναμόχλευση των ίδιων χαρακτήρων δημιούργησαν και νέους. Ο ίδιος πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ποπάι, ενώ οι νεώτεροι πήγαν μακρύτερα, με χαρακτήρες μηχανικούς ή γενικώς περίεργους και αλλόκοτους. Πάντως η παραγωγή νέων τύπων (π.χ. Μπομπ Σφουγγαράκης!) φαίνεται πως δεν άφησε χρόνο να εντρυφήσουν οι μελετητές στην ανάγκη που τα παράγει. Τα κόμικς με την κινησιολογία τους μπήκαν στη ζωή μας. Μπήκαν όμως και στα ανέκδοτά μας: Θυμάμαι την εποχή που κυριαρχούσε η Μάγια η μέλισσα, όταν στον χώρο εργασίας κυκλοφορούσε άτομο καραφλό, με μια κίτρινη μπλούζα με μαύρα στίγματα, οπότε το «πειραχτήρι του χώρου» είπε δυνατά: Ρε σεις, ο τάδε συνάδελφος δεν μοιάζει με τον Μπίλυ στη «Μάγια τη μέλισσα»; Και το σχετικό link...