Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εδώ και μερικές δεκαετίες, ο Τίτο Φαράτσι έχει συνδέσει το όνομά του όχι μόνο με κορυφαίους σχεδιαστές κόμικς με τους οποίους έχει συνεργαστεί κατά την πολυετή καριέρα του, αλλά και με διάσημους ήρωες όπως ο Ντόναλντ Ντακ και ο Μίκυ Μάους, ο Σπάιντερ Μαν, ο Ντερντέβιλ και ο Κάπτεν Αμέρικα, ο Ντιαμπολίκ και ο Ντύλαν Ντογκ. Αν υπάρχει πεπρωμένο, τότε σίγουρα στην περίπτωση του Τίτο Φαράτσι στο υφαντό της Μοίρας του υπήρχε με μεγάλα γράμματα η λέξη «κόμικς». Γεννημένος το 1965 στο Γκαλάρτε της ιταλικής Λομβαρδίας, ασχολήθηκε για χρόνια με τη μουσική ως ντράμερ, δημοσιογράφος και συντελεστής σχετικών φανζίν, πριν τον κερδίσει η συγγραφή ιστοριών κόμικς με ήρωες του Ντίσνεϊ το 1996. Δεν έφερε μόνο την ανεξάντλητη φαντασία του και το όραμά του για τη νέα γενιά των σχετικών κόμικς, αλλά μία αφηγηματική αρτιότητα που παραμένει αξιοζήλευτη μέχρι και σήμερα. Η φρεσκάδα των ιστοριών του γρήγορα τον έκανε να ξεχωρίσει, ανοίγοντάς του τον δρόμο για συνεργασίες στα πιο σημαντικά πρότζεκτ και πλάι στους μεγαλύτερους σχεδιαστές της ντισνεϊκής παράδοσης στη γείτονα. Συμμετείχε στις «Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ», εισήγαγε στοιχεία νουάρ κωμωδίας στις ιστορίες του Μίκυ Μάους, δίνοντας χώρο σε ήρωες όπως ο Χειροπαίδαρος και ο Ροκ Νταμάρης, τον οποίο συνδημιούργησε με τον κορυφαίο Τζόρτζιο Καβατσάνο, έναν σχεδιαστή με τον οποίο συνδέθηκε στενά, προσωπικά και καλλιτεχνικά. Μαζί δημιούργησαν το γκράφικ νόβελ «Jungle Town», μία πρωτότυπη ιστορία με ζωόμορφους χαρακτήρες, αλλά και «Το Μυστικό του Κρυστάλλου» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως), την πρώτη ιταλικής παραγωγής ιστορία με τον Σπάιντερ Μαν, τοποθετώντας τη δράση στη γνώριμη για το καλλιτεχνικό δίδυμο Βενετία, καθώς και αμέτρητες ακόμα ιστορίες για διάφορους εκδότες. Στη σχεδόν τριακονταετή καριέρα του, ο πολυβραβευμένος δημιουργός κόμικς έχει γράψει ιστορίες για τους πιο γνωστούς χαρακτήρες των υπερηρωικών κόμικς της Marvel, αλλά και για τους περισσότερους πρωταγωνιστές των ιταλικών εκδόσεων όπως ο Τεξ, ο Ζαγκόρ, ο Ντύλαν Ντογκ, ο Ντιαμπολίκ και άλλοι. Τα τελευταία χρόνια, μεταξύ άλλων, επιμελείται των εκδόσεων της Feltrinelli Comics. Αυτός ήταν και ο λόγος που το ενδιαφέρον της παρουσίας του στο φετινό Comicdom Con Athens ήταν αυξημένος, αφού συναντήθηκε υπό την ιδιότητα του εκδότη με Έλληνες δημιουργούς και εκδότες κόμικς που επιθυμούσαν να δειγματίσουν το έργο τους. Με αφορμή την επίσκεψή του στην Αθήνα, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για την αλληλεπίδρασή του με την ελληνική σκηνή κόμικς και, φυσικά, το έργο του. ● Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από τις εντυπώσεις που σου άφησε η επίσκεψη στην Ελλάδα. Ήταν μια πολύ όμορφη έκπληξη, δεδομένου ότι οι αναμνήσεις που είχα ήταν από την Αθήνα που επισκέφτηκα ως τουρίστας αρκετά χρόνια πριν ήταν πολύ διαφορετικές. Η ελληνική σκηνή κόμικς δυστυχώς δεν είναι ακόμα αρκετά γνωστή στην Ιταλία. Κάθε τόσο βλέπω ότι διάφορα έργα μου μεταφράζονται στα ελληνικά και ήταν μεγάλη τιμή να συναντώ ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν τη δουλειά μου για την Disney, την Bonelli, τη Marvel. Το φεστιβάλ ήταν πολύ φιλικό, πολύ ζωηρό, πολύ ευχάριστο, όπως και οι Έλληνες. Η σειρά «Μίκυ Μυστήριο Β' Κύκλος» κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2002 από τις εκδόσεις Νέα Ακτίνα. ● Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Διηγήσου μας με λίγα λόγια το ταξίδι σου στον μαγικό κόσμο των κόμικς. Πρόκειται για ένα ταξίδι που ξεκίνησε όταν ήμουν παιδί και φανατικός αναγνώστης κόμικς. Από μικρός ήθελα να κάνω τα δικά μου, αλλά δεν τα πήγαινα καλά με το σχέδιο. Εκείνη την εποχή, πολύ περισσότερο απ’ ότι σήμερα, ήταν κοινός τόπος ότι κόμικς κάνει μόνο όποιος ξέρει να σχεδιάζει. Μεγαλώνοντας και παρακολουθώντας τον χώρο από διάφορους ρόλους, κυρίως αυτόν του δημοσιογράφου, συνειδητοποίησα ότι δεν είναι απαραίτητο να σχεδιάζεις για να γράφεις καλά κόμικς – για καλή μου τύχη, βρέθηκαν κι άλλοι που πίστευαν το ίδιο και μου έδωσαν ευκαιρίες. Κάπως έτσι, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ξεκίνησα να γράφω ιστορίες για την Disney, για την Bonelli, για τον Lupo Alberto και τον Ντιαμπολίκ, συνεχίζοντας απτόητος μέχρι σήμερα να εξερευνώ αυτόν τον ενδιαφέροντα και πραγματικά μαγικό κόσμο. ● Από τις συνεργασίες σου στον χώρο ξεχωρίζει αναμφίβολα αυτή με τον Τζόρτζιο Καβατσάνο, όχι μόνο για την καλλιτεχνική και αφηγηματική αρτιότητα των ιστοριών σας, αλλά για το σπάνιο γεγονός δύο άνθρωποι να συνεργάζονται τόσο συχνά και να δημιουργούν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα. Ο Τζόρτζιο Καβατσάνο είναι πολλά πράγματα για μένα. Με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα, σχεδίασε μία από τις πρώτες ιστορίες μου στο περιοδικό «Topolino», με σύστησε στην εκδοτική εταιρεία Bonelli με τα καλύτερα λόγια, μου έμαθε πολλά. Ταυτόχρονα, η επικοινωνία στη συνεργασία μας είναι τέτοια που λειτουργούμε τόσο συντονισμένα λες και είμαστε ένας καλλιτέχνης, παρά καλλιτεχνικό δίδυμο – συμβαίνει και με άλλους καλλιτέχνες, όπως η Σίλβια Τζίκε. Με τον Τζόρτζιο όμως είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε πολλά διαφορετικά μονοπάτια, εκτός από τα κλασικά κόμικς της Disney: Ντιαμπολίκ, Σπάιντερ Μαν, Ντύλαν Ντογκ, Lupo Alberto, «Jungle Town», εκ των οποίων τα περισσότερα, αν και ανήκουν σε διαφορετικές σχολές ή παραδόσεις, φέρουν τα υφολογικά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τη συγκεκριμένη καλλιτεχνική σύμπραξη. Από τις πρώτες σελίδες της ιστορίας «Σκοτεινή Πόλη» (Μίκυ Μυστήριο). Η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική σε σχέση με τις συνηθισμένες ιστορίες των κόμικς της Ντίσνεϋ. ● Η συμμετοχή σου στην ανατρεπτική σειρά «Μίκυ Μυστήριο Β’ Κύκλος» εξακολουθεί σχεδόν 25 χρόνια μετά να παραμένει μία από τις καλύτερες στιγμές σου, καθώς και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσπάθειες ανανέωσης του ήρωα. Πράγματι, η συγκεκριμένη σειρά γεννήθηκε από την επιθυμία να κάνω κάτι με τον πιο διάσημο χαρακτήρα της εταιρείας, το οποίο θα μπορούσε να έχει την επιτυχία που είχε την ίδια περίοδο η σειρά με τις «Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ» στην Ιταλία. Ο Ντόναλντ είχε ήδη ένα υπερηρωικό άλτερ έγκο, ο Μίκυ όμως δεν είχε αυτήν την προσαρμοστικότητα. Εκείνη την περίοδο, περί τα τέλη της χιλιετίας, τα αστυνομικά μυστήρια ήταν ένα πολύ διαδεδομένο και επιτυχημένο είδος μυθοπλασίας σε όλα τα σχετικά μέσα, λογοτεχνία, τηλεόραση, κινηματογράφος. Μια και τύχαινε να μου αρέσει κι εμένα ιδιαίτερα, δέχτηκα να συντονίσω μια ομάδα εργασίας για τη διαμόρφωση του νέου σύμπαντος του «Μίκυ Μυστηρίου». Μαζί μου ήταν και ο Τζόρτζιο Καβατσάνο, με τον οποίο ήδη είχαμε βρει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Για μια σειρά λόγων, δεν πρόκειται για ένα «φυσιολογικό» έργο αλλά για ένα κράμα ιδεών και καλλιτεχνικού αυθορμητισμού. Ενώ η κατεύθυνση που πήρε ήταν σωστή, κατά τη γνώμη μου έχει στοιχεία ανερμάτιστα και δίχως συνοχή, διαδοχικά τέλη και νέες αρχές, έπασχε σε θέματα συντονισμού. Παραμένει όμως μία καλή απόδειξη των κρυφών δυνατοτήτων του ήρωα, τις οποίες αναδείξαμε απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, ειδικά στο επεισόδιο #0 της εισαγωγής στην Νταρκ Σίτι που συνυπογράφω με τον Καβατσάνο. Ο Φραντσέσκο Αρτιμπάνι ήταν ο άλλος κεντρικός συγγραφέας της σειράς, ο οποίος συνέβαλε στη δημιουργία ενός continuity που μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Οι πωλήσεις όμως δεν ήταν τόσο καλές για να συνεχίσει και ολοκληρώθηκε πολύ σύντομα, σε μόλις 12 τεύχη. Spider-Man: Το Μυστικό του Κρυστάλλου. Κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως (2021 – μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδης). ● Πώς εμπνέεσαι; Μια ερώτηση που φαίνεται απλή, αλλά η απάντηση είναι αρκετά δύσκολη. Πρόκειται για κάτι το οποίο με απασχολεί από διάφορες πλευρές – για παράδειγμα, εσχάτως προσπαθώ να το διδάξω σε νέους φερέλπιδες συγγραφείς παραδίδοντας μαθήματα δημιουργικής γραφής. Δεν αφορά μόνο τα κόμικς, αλλά και τη λογοτεχνία, την πεζογραφία, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, τα βιντεοπαιχνίδια, ένα εύρος αναφορών και ερεθισμάτων που μεταβολίζονται και συνεπικουρούν στην τελική έμπνευση. Συχνά πηγή έμπνευσης είναι οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι. Σχεδόν ποτέ δεν έχει τύχει να μου φέρουν μια ιστορία που «θα μπορούσε να γίνει ωραίο κόμικς» και να ισχύει πράγματι αυτό, ωστόσο είναι σύνηθες να εμπνέεσαι παρατηρώντας τις ζωές των άλλων, ακούγοντας τις εμπειρίες και τις ιστορίες τους, ειδικά όταν μιλάμε για κόμικς όπως τα ντισνεϊκά όπου υπάρχει η δυνατότητα να γράφουμε απλές, καθημερινές ιστορίες. Αλλά και στις μεγαλύτερες ιστορίες συμβαίνει το κλειδί να βρίσκεται σε μια απλή ιδέα, έναν βασικό μηχανισμό όπως η αλληλεπίδραση και η σχέση δύο χαρακτήρων, κάτι μικρό που λειτουργεί εξίσου καλά ανεξαρτήτως αν γράφεις μια ιστορία τρόμου, ένα γουέστερν ή ένα αστυνομικό δράμα. Οι ιδέες που προέρχονται από την καθημερινή ζωή είναι πάντοτε αυτές που λειτουργούν καλύτερα. Και το σχετικό link...