Search the Community

Δεν εντόπισα αντίστοιχο θέμα και το ξεκινάω, ώστε να μπορούμε να γράφουμε κριτικές για θεατρικές παραστάσεις που παρακολουθήσαμε. Ξεκινάω με την πρώτη. Στις 24/11/2024 παρακολούθησα την θεατρική παράσταση «Οι Άθλιοι», η οποία παίζεται για δεύτερη χρονιά στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Οι Άθλιοι αποτελούν το αγαπημένου μου βιβλίο, οπότε ήταν μία παράσταση που ήθελα οπωσδήποτε να παρακολουθήσω, Δεν πρόκειται βέβαια για πιστή μεταφορά του έργου μιας και η παράσταση είναι για όλη την οικογένεια, οπότε κάποια σημεία παραλείπονται. Ούτως ή άλλως το μυθιστόρημα είναι τεράστιο και θα χρειαζόταν η παράσταση να κρατήσει ώρες προκειμένου να αποδοθούν όλα τα βασικά έστω σημεία του. Κατανοητές λοιπόν απόλυτα οι περικοπές που έγιναν στο δεύτερο κυρίως μέρος και η μη εμφάνιση χαρακτήρων όπως ο Γαβριάς. Στο πρώτο μέρος απλά θα μου άρεσε να δω την αρχική συνάντηση Γιάννη Αγιάννη - Τιτίκας, όπου της σηκώνει τον κουβά μιας και τη θεωρώ μία από τις δυνατές στιγμές του έργου. Όσον αφορά την παράσταση θεωρώ ότι η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή καθώς και η επιλογή των σκηνικών και κουστουμιών. Τα τραγούδια επίσης ήταν ωραία και τοποθετημένα κατάλληλα ανάμεσα στις σκηνές, Παρά τη μεγάλη της διαρκεια - σχεδόν 2,5 ώρες - η παράσταση δεν κούρασε καθόλου τους θεατές. Όσον αφορά τις ερμηνείες ο Ιβάν Σβιτάιλο ήταν πολύ καλός στο ρόλο του Γιάννη Αγιάννη. Τον βρήκα βέβαια στομφώδη σε κάποια σημεία αλλά θεωρώ ότιαυτό γινόταν βάσει σκηνοθετικών οδηγιών. Ο Μιχάλης Μαρκάτης ήταν επίσης πολύ καλός στο ρόλο του Ιαβέρη. Το ίδιο και ο Ορέστης Τρίκας στο ρόλο του Μάριου. Ο Τάσςο Χαλκιάς σε διπλό ρόλο απέδωσε εξαιρετικά τον επίσκοπο Μυριήλ, αλλά δε μου άρεσε και τόσο ως κύριος Ζιλνορμάν. Μάλλον είχε να κάνει περισσότερο με το γράψιμο πάντως παρά με την ερμηνεία. Το κωμικό δίδυμο των Θερναδιέρων (Βασιλική Ανδρίτσου - Κωνσταντίνος Μουταφτσής) το βρήκα υπερβολικά «κωμικό» αλλά αντιλαμβάνομαι ότι σε μία παράσταση για όλη την οικογένεια πρέπει να υπάρχει και μία κωμική νότα, ειδικά σε ένα τόσο δραματικό από τη φύση του έργο. Η Νίκη Παλληκαράκη τέλος είναι η «αδικημένη» της υπόθεσης μιας και οι ρόλοι της είναι περιορισμένοι και δεν της αφήνουν περιθώριο να ξεδιπλώσει το υποκριτικό της ταλέντο. Θεωρώ την παράσταση μια πολύ καλή ευκαιρία για να φέρει σε επαφή τους μικρούς αλλά και μεγαλύτερους σε επαφή με ένα εξαιρετικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας.