Search the Community
Showing results for tags 'εκδόσεις skewed press'.
-
Δεν ήταν μια συνηθισμένη, φυσιολογική χρονιά αυτή που φεύγει. Μια από τις πολλές συνέπειες της κυριαρχίας του ιού επί των ζωών μας ήταν και η ελάττωση της παραγωγής κόμικς. Λίγο πριν από το νέο έτος ξαναθυμόμαστε τα σημαντικότερα έργα του 2020 με την ευχή του χρόνου τέτοιες μέρες τα πράγματα να είναι καλύτερα. «Οι Όμηροι του Γκαίρλιτς» του Θανάση Πέτρου (εκδόσεις Ίκαρος) Ήρωες ή προδότες; Οι Όμηροι του Γκαίρλιτς στο περιθώριο (ή στην καρδιά;) του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου γίνονται οι ανώνυμοι πρωταγωνιστές σε μια ιστορία διχασμού και πολέμου. Ξεχασμένοι από όλους, έρμαια των παλινωδιών και της αναποφασιστικότητας της ελληνικής κυβέρνησης, οι Έλληνες φαντάροι ένιωσαν στο πετσί τους την έννοια της εγκατάλειψης. Ο Θανάσης Πέτρου παρουσιάζει έπειτα από εξαντλητική έρευνα και τεκμηρίωση τις ζωές αυτών των ανθρώπων σε μια από τις ελάχιστα γνωστές πτυχές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, στην οποία αντικατοπτρίζονται μοναδικά οι πολιτικές συνθήκες της εποχής. «Ληστές» των Γιάννη Ράγκου και Γιώργου Γούση (εκδόσεις Polaris) Στην Ήπειρο των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, με κεντρικά πρόσωπα τους ληστές που λυμαίνονταν την ύπαιθρο αλλά και τις πόλεις, τοποθετείται η μυθοπλασία των Γιάννη Ράγκου (σενάριο) και Γιώργου Γούση (σχέδια). Μια ιστορία που μπορεί να έχει φανταστικούς πρωταγωνιστές, αλλά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και είναι εμπνευσμένη από τη ζωή των αδελφών Ρέντζου. Νουάρ ατμόσφαιρα, ηθογραφία, ακρίβεια σε όλα τα πραγματολογικά στοιχεία και τα ιστορικά δεδομένα χαρακτηρίζουν αυτή την ιδιότυπη βιογραφία, από την οποία αναδύονται όλες οι κλασικές παθογένειες του νεοελληνικού κράτους και η διαχρονικά αμετάβλητη διαφθορά της εξουσίας. «Berlin» των Κυριάκου Αθανασιάδη και Νικόλα Κούρτη (εκδόσεις Jemma Press) Ένας λιγόλογος και φλεγματικός ιδιωτικός ντετέκτιβ που ασχολείται με μικροϋποθέσεις δέχεται μια δελεαστική πρόταση που μπορεί να αλλάξει (ή να τερματίσει) τη ζωή του. Αναλαμβάνει τη δουλειά αδιαφορώντας για τους κινδύνους. Αλλά αυτοί θα είναι τελικά απρόβλεπτοι και πολύ περισσότεροι σε μια θηριώδη, επιβλητική και απάνθρωπη μητρόπολη που λέγεται Μπερλίν. Σε μια πνιγηρή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και με πολλά στοιχεία εξπρεσιονιστικού και παραφυσικού τρόμου, η αυτοτελής νουάρ ιστορία των Αθανασιάδη και Κούρτη αποτελεί την αρχή μιας σειράς που αναμένεται να έχει πολλές ακόμη συνέχειες. «Στο δάσος» των Σπύρου Γιαννακόπουλου και Στέλλας Στεργίου (εκδόσεις Πατάκη) Ένα μοντέρνο παραμύθι που πλάθεται με σκοπό να ανατρέψει κάθε στερεότυπο και κάθε σύμβαση του είδους φιλοτεχνούν ο συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Σπύρος Γιαννακόπουλος και η γνωστή από την υπέροχη εκδοχή του «Μικρού Πρίγκιπα» Στέλλα Στεργίου. Η συνταγή τα έχει όλα: μάγισσες, γίγαντες, τέρατα, νάνους, μαγεμένες βατραχίνες, πρίγκιπες και σκουπόξυλα. Αλλά τίποτα δεν πηγαίνει όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες ιστορίες. Οι ανατροπές κρύβονται σε κάθε γωνιά αυτού του γοητευτικού δάσους που διαβάζεται εξίσου απολαυστικά από μικρούς και μεγάλους. «1800» του Θανάση Καραμπάλιου (εκδόσεις Jemma Press) Στο τέταρτο μέρος της βραβευμένης σειράς «1800», με τίτλο «Χάκι» (= εκδίκηση στα αρβανίτικα) ο Θανάσης Καραμπάλιος παρακολουθεί και καταγράφει τα επόμενα βήματα της οικογένειας των Καραμάνων λίγο πριν από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Κλέφτες και αρματολοί, Έλληνες και Τούρκοι, στρατιώτες και χωρικοί, πλούσιοι και φτωχοί στην ακόμα ρευστή, σαν καζάνι που κοχλάζει, ελληνική ύπαιθρο, παρουσιάζονται με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια σε μια μυθοπλασία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μπλέκοντας πραγματικά πρόσωπα και fiction χαρακτήρες και προχωρώντας βήμα βήμα προς τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που θα ακολουθήσουν σε λίγα χρόνια. «Η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα» της Αλέξιας Οθωναίου (εκδόσεις Jemma Press) Μια σειρά από εγκλήματα με θύματα επιτυχημένους άνδρες στοιχειώνουν τη σκέψη και τη ζωή ενός ντετέκτιβ που πασχίζει να λύσει το μυστήριο στη βροχερή και αφιλόξενη Αθήνα μιας νουάρ και σκοτεινής ιστορίας. Σε κάθε κατακρεουργημένο πτώμα κρύβεται και ένα διαφορετικό τραπουλόχαρτο που οδηγεί στην επόμενη κίνηση σε μια παράδοξη και εφιαλτική παρτίδα πόκερ. Κι όλα αυτά στη βαριά σκιά ενός μεγάλου και μοιραίου έρωτα που αποτελεί μέρος της ίδιας παρτίδας, από την οποία κανείς από τους παίκτες δεν μπορεί να βγει. «Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου» των Αγγελικής Δαρλάση και Δημήτρη Μαστώρου (εκδόσεις Μεταίχμιο) Ένα κλασικό βιβλίο της Άλκης Ζέη, μιας από τις σπουδαιότερες εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, προσαρμόζουν σε κόμικς η συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση και ο Δημήτρης Μαστώρος. Η ιστορία ξεκινά μια μέρα πριν οι Ιταλοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα το 1940 και εξελίσσεται μέχρι τη λήξη του πολέμου μέσα από τα μάτια και τη ζωή του μικρού Πέτρου που βλέπει τον εαυτό του να «ενηλικιώνεται» απότομα υπό καθεστώς κατοχής. Κι ας είναι μόνο εννιά χρονών όταν ακούει τις πρώτες σειρήνες. Η πείνα, οι διωγμοί, ο φόβος, ο θάνατος αλλά και η φιλία, η Αντίσταση, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά εναλλάσσονται σε ένα υπέροχο βιβλίο που γεννά σπάνια συναισθήματα στον αναγνώστη. «Μετεωρίτες» των Τάκη Θεοδοσίου και John Antono (εκδόσεις Λόγος Slovo Α-Ω) Διευθυντής του Ελληνικού Μουσείου Μετεωριτών ο Τάκης Θεοδοσίου και πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς με επιστημονικές ανησυχίες ο Γιάννης Αντωνόπουλος, συνεργάζονται σε ένα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα βιβλίο εκλαΐκευσης της επιστημονικής γνώσης. «Ταξίδι στη Γνώση» είναι ο υπότιτλός του και πράγματι προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία στον αναγνώστη του να μάθει τι ακριβώς είναι οι μετεωρίτες, από πού έρχονται, ποιες οι διαφορές τους, τι μας διηγούνται για την ιστορία του ηλιακού συστήματος, πόσο κινδυνεύουμε από αυτούς, πώς θα εκμεταλλευτούμε την ύπαρξή τους. «Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς» των Γιώργου Σκαμπαρδώνη και Δημήτρη Κερασίδη (εκδόσεις Μικρός Ήρως) Τέσσερις ρεμπέτες που μετέπειτα έγραψαν ιστορία, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιώργος Μπάτης, ο Ανέστος Δελιάς και ο Στράτος Παγιουμτζής αποτέλεσαν την Τετράδα την Ξακουστή του Πειραιώς, μια ρεμπέτικη κομπανία που σχηματίστηκε το 1934. Η ιστορία τους βασίζεται στο βιβλίο «Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας» του συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη, ενώ τα σχέδια φιλοτεχνεί ο Δημήτρης Κερασίδης και το εξώφυλλο ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ιστορία μιας παρέας που άφησε εποχή και μέσω αυτής η ιστορία του ρεμπέτικου ως κοινωνικού και καλλιτεχνικού φαινομένου αλλά και η κατάσταση της Ελλάδας την προπολεμική περίοδο. «All Hell Broke Loose» των Αντώνη Β. και Λέανδρου (εκδόσεις Skewed Press) Η Κόλαση στις εικόνες του Λέανδρου και τα κείμενα του Αντώνη Β. είναι οι σύγχρονες βρόμικες, εχθρικές και σκοτεινές μητροπόλεις και οι κολασμένοι πολίτες καίγονται στα καζάνια της. Αλλά δεν έχουν συνθηκολογήσει. Και κάποια μέρα ξεχύνονται στους δρόμους για να πάρουν εκδίκηση. Πάνω στις φωτογραφίες του Αντώνη Β. από το Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, το Χονγκ Κονγκ και το Λος Αντζελες που θα μπορούσαν να έχουν ληφθεί από κάθε μεγαλούπολη της Δύσης, ο Λέανδρος στήνει τα δικά του σχέδια και παρουσιάζει ένα «πριν» απελπισίας και ένα φωτεινό «μετά» από το ξέσπασμα της βίας και της επανάκτησης της αξιοπρέπειας έστω κι αν το μέλλον θα είναι πάντα αβέβαιο και υπό διαμόρφωση. «Scary Tales» του Πάνου Ζάχαρη (εκδόσεις Jemma Press) Ο Κακός Λύκος, τα Τρία Γουρουνάκια, ο Κοντορεβιθούλης, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Πίτερ Παν, ο Πινόκιο, ο Λαγός κι η Χελώνα συμπρωταγωνιστούν στα «τρομακτικά παραμύθια» του Πάνου Ζάχαρη που δημοσιεύονται κάθε εβδομάδα στις σελίδες της Εφ. Συν. Ο τρόμος ωστόσο δεν προκύπτει από το περιεχόμενο των πρωτότυπων παραμυθιών αλλά από τις απολαυστικές παρωδίες του δημιουργού τους, από τους ευφυέστατους αναχρονισμούς του, από τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα στην οποία παραπέμπουν. Όλα τα στριπάκια του Ζάχαρη αποτελούν μοναδικά χιουμοριστικά σχόλια πάνω στην εξοργιστική γύμνια των βασιλιάδων αλλά και την κομφορμιστική σιωπή των υπηκόων τους. «Καραντινιέροι» του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου (αυτοέκδοση) Ως «μια αφ’ υψηλού και εκ του ασφαλούς θεώρηση καταστάσεων εγκλεισμού» χαρακτηρίζει σαρκαστικά και αυτοσαρκαστικά ο ίδιος ο δημιουργός το έργο του. Και καταγράφει τη διόλου αρμονική συμβίωση δύο συγκατοίκων στα χρόνια της καραντίνας και του κορονοϊού. «Τι μέρα είπαμε ότι είναι;» είναι η λιτή και λακωνική φράση που παίζει τον ρόλο του προλόγου για να ξεκινήσει ένα χιουμοριστικό «πιτζάμα πάρτι», με μόνους πρωταγωνιστές δύο φίλους σε κατάσταση απομόνωσης και σε διαρκή ανταγωνισμό για το ποιος θα ξεστομίσει την πιο απαισιόδοξη και φαρμακερή ατάκα. Αν όλα αυτά κάτι θυμίζουν στους περισσότερους από εμάς, δεν είναι τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι τα ζούμε ακόμα και απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα. Και το σχετικό link...
-
- 5
-
- οι όμηροι του γκαίρλιτς
- ληστές
-
(and 20 more)
Tagged with:
- οι όμηροι του γκαίρλιτς
- ληστές
- 1800
- berlin
- μπερλίν
- στο δάσος
- η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα
- ο μεγάλος περίπατος του πέτρου
- μετεωρίτες
- τετράς η ξακουστή του πειραιώς
- all hell broke loose
- scary tales
- καραντινιέροι
- εκδόσεις ίκαρος
- εκδόσεις polaris
- jemma press
- εκδόσεις πατάκη
- εκδόσεις μεταίχμιο
- εκδόσεις λόγος slovo α-ω
- εκδόσεις μικρός ήρως
- εκδόσεις skewed press
- αυτοέκδοση
-
Με τίτλο «All Hell Broke Loose» και πιθανή μετάφραση στα ελληνικά το «Άνοιξαν οι Πύλες της Κολάσεως», ο Λέανδρος σχεδιάζει και ο Αντώνης Β. φωτογραφίζει και γράφει αποσπασματικές ιστορίες μητροπολιτικής βίας και παράνοιας για ένα (αναπόφευκτο;) τέλος. Εδώ και χρόνια ο Λέανδρος περιγράφει με μοναδική συνέπεια στα κόμικς του την κόλαση των σύγχρονων μητροπόλεων και των απελπισμένων εγκλωβισμένων σε αυτές. Κάποιες φορές τα κόμικς του αποπνέουν απαισιοδοξία και θλίψη για την αναντίστρεπτη κατάσταση, κάποιες άλλες προβάλλεται ως μια πιθανή διέξοδος η (λανθασμένα; αδίκως ισοπεδωτικά; δικαιολογημένα; αποκαλούμενη «μηδενιστική»;) βία και σε πολλές περιπτώσεις αναδεικνύεται μια χαιρέκακα χιουμοριστική ματιά απέναντι στην άβουλη στάση των αμετάκλητα θαμώνων της Κόλασης. Τόσο στον «Παρία» (εκδ. Βαβέλ, 2004) όσο και στο «Με Μεγάλωσαν Σκυλιά» (εκδόσεις Babelart, 2009) η σύγχρονη μεγαλούπολη εικονογραφήθηκε ως μια γκροτέσκα, σκοτεινή σκηνή ενός καρναβαλιού βίας, βγαλμένου από παλαιότερες κολάσεις όπως αυτή του Ιερώνυμου Μπος ή των εξπρεσιονιστικών μεταφορών της Θείας Κωμωδίας από τον Gary Panter. Εξίσου «κολασμένη» ήταν και η ατμόσφαιρα στην κλειστοφοβική «Χωματερή» (εκδόσεις Ελευθεροτυπία, 2007) που συνεχίστηκε και από τις σελίδες αυτής εδώ της εφημερίδας. Στο «Τελευταίο Τέλος του Κόσμου» που φιλοτεχνεί ο Λέανδρος τα τελευταία χρόνια στο Καρέ Καρέ, η Κόλαση δεν είναι γενικά και αόριστα «οι άλλοι», όπως ισχυριζόταν και προειδοποιούσε ο Σαρτρ, αλλά η αυταρχική εξουσία, τα ΜΜΕ, η αστυνομία, ο καταναλωτισμός, η εθελοτυφλία. Στο «All Hell Broke Loose» (εκδόσεις Skewed Press, προς το παρόν κυκλοφορεί στα αγγλικά, σύντομα θα μεταφραστεί στα ελληνικά) που μόλις κυκλοφόρησε, η Κόλαση είναι όλα αυτά μαζί αλλά αυτή τη φορά χωρίς καθόλου χιούμορ. Περισσότερο σαν απειλή εκδίκησης μοιάζει παρά σαν ευφυολόγημα. Τα κείμενα του βιβλίου, άλλα σύντομα και αποφθεγματικού τύπου όπως το «Nothing left to say. We only wait for action now» και άλλα εκτενέστερα καθώς και τις φωτογραφίες από το Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, το Χονγκ Κονγκ και το Λος Άντζελες υπογράφει ο Αντώνης Β. Το Καρέ Καρέ συζητά και με τους δύο για την Κόλαση και τις ανοιχτές πύλες της. Είναι ήδη ανοιχτές οι Πύλες της Κολάσεως; Άνοιξαν για να τις διαβούμε αμετάκλητα προς την αιώνια καταδίκη μας ή για να ξεράσουν από μέσα τους όλους αυτούς που ετοίμαζαν την τελική τους επίθεση; Λέανδρος και Αντώνης: Το «Άνοιξαν οι πύλες της Κολάσεως», ξεγυμνωμένο, είναι ένα σχήμα λόγου. Μια γενίκευση, ένα σύμφυρμα, μια βιβλική και μεταφυσική αναφορά αλλά και μια καθημερινή έκφραση. Αν η καταδίκη νοείται ως τιμωρία ή ποινή, όχι, δεν αφορά σε αυτή. Όμως με την υπαρξιακή, την οντολογική έννοια της συμμετοχής στο «ανθρώπινο δράμα» μέσω της ύπαρξης, ναι. Και είναι και ένα σχόλιο για την εποχή, που είναι μεταιχμιακή, γεμάτη οξύνσεις και αντιπαραθέσεις, με παραπαίον status quo και δυνητικές προοπτικές κάθε φύσης. Το βιβλίο είναι μια ωδή προς τη μητροπολιτική βία με εξύμνηση αυτών που την ασκούν, ένα σχόλιο για τον μηδενισμό που γεννά η απελπισία ή τι; Πώς θα το χαρακτηρίζατε με λίγες λέξεις; Λέανδρος και Αντώνης: Και οι δυο είμαστε πολιτικά όντα, που εκφραστήκαμε και εκφραζόμαστε στον ίδιο πολιτικό χώρο, όχι πάντα αλλά συχνά, από, προς και διά μέσου αυτού. Έχουμε ανάλογα βιώματα, προϊστορία, μυθολογία, πες το όπως θέλεις. Η μητροπολιτική βία, έλλογη ή άλογη, η εξέγερση ή η αναμονή της, ο μηδενισμός της καταστροφής ως προϋπόθεση του καινοφανούς, είναι κομμάτια μιας κουλτούρας που μοιραζόμαστε, τουλάχιστον σε βαθμό αναφοράς. Με λίγες λέξεις, το χαρακτηρίζουμε εν είδει αστείου Pop-Apocalyptic. Η μητροπολιτική βία ήταν ανέκαθεν και εξ ορισμού κοινό κτήμα, με την έννοια του μη περιορισμού της από τον νόμο. Σε μια εποχή που η βία αυτή έχει γίνει επιπλέον pop-ular (στην περίπτωση των ΗΠΑ, τουλάχιστον, απ’ όπου προέρχονται και οι περισσότερες φωτογραφίες) ήταν ίσως μια πρόκληση να καταγράψουμε όχι μόνο την αναπόφευκτη αίσθηση του τέλους που φέρνουν μαζί τους η μητροπολιτική βία και η καταστροφή, αλλά και την εξίσου αναπόφευκτη χαρά για όσα πιθανά τις ακολουθούν. Η σειρά του Λέανδρου στην «Εφ. Συν.» έχει τίτλο «Το τελευταίο τέλος του κόσμου». Η τελευταία εικόνα στο βιβλίο δείχνει έναν κατεστραμμένο άνθρωπο να κρατά ένα πλακάτ με τη λεζάντα «Το τέλος ήταν εδώ». Προς τι τόση «λατρεία» του τέλους; Λέανδρος: Αυτό είναι καθαρά ή μάλλον καθαρός Λέανδρος, ο Αντώνης είναι αισιόδοξος άνθρωπος κι αντισταθμίζει κάπως την κατάσταση. Είναι η φτιαξιά μου, το ντιζάιν μου και είναι αθεράπευτο. Είμαι εκ γενετής μηδενιστής, δεν έχω το κατάλληλο ηλεκτροχημικό σετ στον εγκέφαλό μου. Δεν βλέπω νόημα πουθενά, βλέπω τον κόσμο κενό περιεχομένου και είμαι βαθύτατα και πλατύτατα απαισιόδοξος. Αντώνης: Εγώ πάλι στον μηδενισμό του Λέανδρου βλέπω αισιοδοξία γιατί και μετά το τέλος αυτού του κόσμου θα έρθει κάτι άλλο, θα συνεχίσουν καταστάσεις, τάσεις και εντάσεις, και τα πράγματα καθόλου δεν αποκλείεται να είναι καλύτερα. Τώρα όσον αφορά τον άνθρωπο με το πλακάτ και τη λεζάντα «το τέλος είναι εδώ», στο συνοδευτικό κείμενο υπάρχει και μια προσπάθεια να γίνει ένα «παιχνίδι» πάνω στη συνήθη γραμμικότητα και την κορύφωση ενός σεναρίου, είτε αυτό αποτελεί βιβλίο, κόμικς ή ταινία: εδώ, στο τέλος κάτι (δε) γίνεται, ή ίσως αυτό το κάτι συνέβη πριν το τέλος. Ποιος/α ξέρει... Τα καπελάκια που φορούν τα κορίτσια της Girl Gang με τις λεζάντες «Fuck All», «Bruja Negra» και «Destroy» είναι προτροπές; Λέανδρος: Εννοείται, αλλά πάνω και πρώτα απ’ όλα είναι αναφορές. Ανήκουν εξίσου στην πολιτική και την Pop, τη λαϊκή κουλτούρα. Δεν είναι ούτε καν πρωτότυπες αναφορές. Αντίθετα, είναι τετριμμένες, χιλιογραμμένες και απείρως ειπωμένες, ένα είδος τυπολογίας, αστικής ηθολογίας, κοινωνικής ανθρωπολογίας, λόγω της πολιτικής κουλτούρας που προείπαμε. Πώς ακριβώς εργαστήκατε και συνεργαστήκατε; Πώς επιλέξατε και χρησιμοποιήσατε τις φωτογραφίες; Λέανδρος: Πριν από δύο και κάτι χρόνια, συζητούσαμε με τον Αντώνη για μια έκδοση που ατύχησε. Σε δεύτερο χρόνο πρότεινε να επιμείνουμε και να κάνουμε κάτι πάνω σε φωτογραφίες και εικονογραφήσεις του. Μου έστειλε ένα πακέτο φωτογραφίες και πειραματίστηκα με το θέμα της μίξης των μέσων. Μετά από πολλές δοκιμές, αποφάσισα να μην επέμβω καθόλου στις φωτογραφίες γιατί μου άρεσαν ως έχουν. Διάλεξα βάσει των διαχρονικών κολλημάτων μου μερικές και παράγγειλα στον Αντώνη – που γνωρίζει καλά τη δουλειά μου – ανάλογες φωτογραφίες. Σκοτεινές, νυχτερινές, αστικές και νεκρές, αποξενωμένες. Του εξήγησα, μέσω κάποιων βιντεοκλίπ, τι σκεφτόμουν. Pop-Apocalyptic, έρημα αστικά τοπία, γκέτο, τέρατα, θάνατο, σήψη και παρακμή και μια σχετική μεταφυσική ατμόσφαιρα, ένα παιχνίδι με την ποπ κουλτούρα του τρόμου και εννοείται, ως κερασάκι και θεμέλιο, τα πολιτικά χαρακτηριστικά. Μετά ακολούθησαν τα κείμενα του Αντώνη που κυρίως ακολουθούσαν τις εικονογραφήσεις και προσαρμόζονταν στις αλλαγές τους. Ήταν μια διετία χωρίς deadline και πίεση. Βλέποντας σταδιακά τα κείμενα, έμμεσα προσαρμόστηκα και εγώ σε αυτά. Επίσης έπαιξε ρόλο και το σταδιακό στήσιμο της έκδοσης, το layout, που μας κατηύθυνε και επηρέασε και τους δύο, μερικώς. Αντώνης: Τις φωτογραφίες προσπάθησα να τις σκεφτώ σαν καμβάδες στα σκίτσα του Λέανδρου, έστω κι αν αυτά δεν τα είχα δει ακόμα. Βοήθησε, όντως, πως γνωρίζω καλά τη δουλειά του Λέανδρου, πως γενικά αποφεύγω – κατά βάση ντρέπομαι – να βγάζω φωτογραφίες που να περιλαμβάνουν ανθρώπους. Όσο για τα κείμενα, αυτά ακολούθησαν χρονικά τόσο τις φωτογραφίες όσο και τα σκίτσα. Σκοπός, μέσα από αυτά, είναι να δοθεί ένα χαρακτηριστικό των κόμικς και συγκεκριμένα η ασυνέχεια μεταξύ των καρέ, αυτό το μαγικό κενό μεταξύ τους που επιτρέπει στον καθένα να το συμπληρώσει όπως αυτός θέλει. Μια αντίστοιχη λογική ακολουθούν και τα κείμενα. Αν και το βιβλίο σας είναι μια ακριβή παραγωγή, έγχρωμη και τυπωμένη σε καλό χαρτί, δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Τι σας ώθησε σε αυτό; Λέανδρος και Αντώνης: Είναι αυτο-έκδοση ως Skewed Press, κάτι καθόλου πρωτοφανές για τους δυο μας, έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν σε πολιτικές ή μη έντυπες αυτοεκδόσεις και μαζί και χώρια. Οι κινηματικοί χώροι (καταλήψεις, στέκια κ.λ.π.) θα κρατούν όλο το κέρδος για τους σκοπούς και τις ανάγκες τους ή την ίδια την υποστήριξή τους, και όσον αφορά τα βιβλιοπωλεία, οποιοδήποτε πλεόνασμα θα ακολουθήσει την ίδια κινηματική, κοινωφελή διαδρομή. Το συμφωνήσαμε με τη μία, και κάπου μεταξύ πάθους και βίτσιου είπαμε να το κάνουμε και όφσετ και με καλό βαρύ χαρτί και με πέμπτο μελάνι στο εξώφυλλο γιατί θέλαμε ένα DIY που να δίνει κάτι καλύτερο από το mainstream, τουλάχιστον σε επίπεδο παραγωγής στην κατώτερη δυνατή τιμή. Οπότε αποφασίσαμε να το κοστολογήσουμε στα Τάρταρα, έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης. Και το σχετικό link...
- 2 replies
-
- 7
-
- all hell broke loose
- λέανδρος
-
(and 2 more)
Tagged with: