Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο νέο του κόμικς «Όπως το κάνουν στις ταινίες» δημιουργεί ένα κωμικό road trip στην έρημο με αφετηρία τα αδιέξοδα της τέχνης. Το κόμικς «Όπως το κάνουν στις ταινίες» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Ένατη Διάσταση. Το art block και το writer’s block είναι δύο δημοφιλείς όροι για την «ασθένεια του δημιουργού»: όταν σταματούν να ρέουν ιδέες στο μυαλό ενός συγγραφέα ή όταν ο καλλιτέχνης χάνει τη διάθεσή του να πιάσει μολύβι. Εν ολίγοις, ο χειρότερος εφιάλτης ενός δημιουργικού ατόμου. Ποια είναι η θεραπεία; Η αλλαγή παραστάσεων, τα νέα ερεθίσματα ή ακόμα και ένα ταξίδι. Δηλαδή, αυτό ακριβώς που κάνει ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στους ήρωές του στο «Όπως το κάνουν στις ταινίες», το νέο του κόμικς που κυκλοφόρησε τον Μάιο από τις εκδόσεις Ένατη Διάσταση. Ο Κλήμης, ένας από τους πλέον παραγωγικούς Έλληνες δημιουργούς κόμικς των τελευταίων ετών είτε σε σενάρια άλλων («Μπαντιλίκια» σε σενάριο Λάζαρου Αλεξάκη) είτε σε δικά του («Στρίκτλι Κομμέρσιαλ», «Όλα λάθος»), ξεχωρίζει για το λεπτομερές και προσεγμένο «γαλλοβελγικού στιλ» σχέδιο και για τα σατιρικά, κοινωνικοπολιτικά του μηνύματα. Στο νέο του κόμικς επιστρατεύει ξανά τους δύο κλασικούς του ήρωες/alter ego του εαυτού του: τον ευαίσθητο και ανήσυχο σκιτσογράφο Αναγνώστη Παλάμπρα και τον ήρεμο και κυνικό Κορνήλη Διμπούχο. Η ιστορία ξεκινά με τον Αναγνώστη να καταλαμβάνεται από art block και την υπαρξιακή αγωνία να αφήσει μια παρακαταθήκη στον κόσμο. Η λύση που προτείνει ο Κορνήλης είναι ένα road trip για να αλλάξουν παραστάσεις και να βρεθεί η έμπνευση που αναζητά ο Αναγνώστης. Όχι όμως σε ένα οποιοδήποτε μέρος αλλά στην Route 66, τη μυθική λεωφόρο των 4 χιλιάδων χιλιομέτρων διαμέσου της βορειοαμερικανικής ερήμου! Σύντομα, οι δύο ήρωες βρίσκονται στις ΗΠΑ και με ένα παλιό νοικιασμένο βανάκι ξεχύνονται στο άγνωστο. Θα πάει καλά αυτό; Σίγουρα όχι, μια και η μία κωμική ατυχία συμπληρώνει την άλλη οδηγώντας το δίδυμο στον φόβο και στην παράνοια! Με αφετηρία λοιπόν την ασθένεια των δημιουργών και με σκηνικό τη λεωφόρο των μηχανόβιων, ο Κλήμης εκθέτει απροστάτευτο το κλασικό του δίδυμο σε μια buddy comedy όπου όλα μπορούν να συμβούν (από μηχανολογικά προβλήματα μέχρι σλάπστικ τραυματισμούς, καφρίλες και τριπαρίσματα) μπολιασμένη με αναφορές σε κλασικά ροκ και μέταλ τραγούδια, ταινίες, σειρές και κόμικς. Το αποτέλεσμα είναι άλλο ένα διασκεδαστικό ανάγνωσμα του Κλήμη για κάθε λάτρη των κωμικών κόμικς, της γαλλοβελγικής αισθητικής και των απέραντων δρόμων της βορειοαμερικανικής ερήμου… Και το σχετικό link...

Σε έναν αφιλόξενο, αρχαίο κόσμο, ένα μικρό αγόρι παίρνει στα χέρια του τις τύχες θεών και ανθρώπων και με μόνα όπλα του την πίστη και την επιμονή ξεκινά το μεγάλο ταξίδι του. Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Κρόνος, ο νεότερος και πιο φιλόδοξος από τους Τιτάνες, γιος του Ουρανού και της Γαίας, αφού ανέτρεψε τον πατέρα του και του πήρε την εξουσία, για να μην έχει την ίδια μοίρα με αυτόν άρχισε να τρώει τα παιδιά του. Γλίτωσε όμως ο Δίας, όταν η μητέρα του η Ρέα, αντί να τον δώσει στον παιδοκτόνο σύζυγό της, τον αντικατέστησε με έναν φασκιωμένο βράχο. Όταν ο Δίας μεγάλωσε, ελευθέρωσε τα αδέρφια του για να ακολουθήσει η Τιτανομαχία στην οποία στέφθηκε νικητής. Τότε έγινε αρχηγός των θεών και φυλάκισε τους Τιτάνες στα Τάρταρα. Κάπου εκεί τελειώνει η μυθολογία και αρχίζει η ιστορία του Άστρο, του μικρού πρωταγωνιστή των Όνρι Κομπάν (σενάριο) και Βασίλη Γκογκτζιλά (σχέδια). Το «Άστρο» (εκδόσεις Ένατη Διάσταση, 96 σελίδες) είναι ένα όμορφο, εμψυχωτικό και λίγο σκοτεινό παραμύθι που εκτυλίσσεται στην αρχαία Ελλάδα, σε έναν κόσμο που κλονίζεται όταν «μια απειλητική παρουσία κρύβεται από σκοτεινά σύννεφα, όπως ένας κυνηγός που ετοιμάζεται να ορμήσει στο θήραμά του. Κατεβαίνει γρήγορα πάνω από την κοιμισμένη πόλη της Θήβας. Κυνηγάει όχι ένα παιδί… Αλλά όλα!» Η απειλητική παρουσία είναι ο Κρόνος που έχει επιστρέψει για να πάρει την εκδίκησή του. «Απόψε θα γευτεί τις ψυχές των αθώων. Ούτε καν οι θεοί δεν μπορούν να επέμβουν για να αποφευχθεί αυτή η τραγωδία. Χωρίς τα παιδιά δεν υπάρχει ελπίδα». Την ελπίδα θα δώσει ένα μικρό αγόρι που με μόνη συντροφιά του μια μικροσκοπική ιπτάμενη νύμφη και καβάλα στον φτεροπόδαρο Πήγασο ξεκινά το μεγάλο του ταξίδι. Στα βουνά και στις θάλασσες που θα διασχίσει θα συναντήσει τη Λερναία Ύδρα, τον Ποσειδώνα, τον Τρίτωνα κι άλλες οντότητες που θα προσπαθήσουν να του κόψουν τον δρόμο, άλλοτε με απειλές κι άλλοτε με νουθεσίες. Αυτός όμως θα συνεχίσει ώς το τέλος, μέχρι την αναμέτρηση με τον Κρόνο που θα σώσει τον κόσμο ή θα σημάνει το τέλος του. Μια τέτοια ιστορία είναι πολύ πιθανό πως κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, ιδιαίτερα των νεαρότερης ηλικίας αναγνωστών. Σίγουρα όμως το κρατούν τα εντυπωσιακά σχέδια και τα χρώματα του Βασίλη Γκογκτζιλά που κινείται με δεξιοτεχνία στο απαιτητικό είδος της ηρωικής-μυθολογικής φαντασίας. Κι όπως εύστοχα επισημαίνει ο Todd Dezago (Spider-Man, Young Justice, X-Factor) στο επιλογικό του σχόλιο: «Από τα πρώτα κιόλας πάνελ αυτής της θαυμαστής περιπέτειας, καταλαβαίνεις ότι διαβάζεις ένα έπος – όχι μόνο στην έκταση και την κλίμακά του, όπου ο μικροσκοπικός μας ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με πανύψηλους θεούς και βροντερά τέρατα – αλλά και την πανέμορφη παρουσίασή του, καθώς ο Βασίλης ζωντανεύει έναν κόσμο τόσο διαχρονικό και τόσο οικείο. Αυτό είναι το είδος της περιπέτειας που αγαπάς αμέσως…». Και το σχετικό link...

Αλλόκοτα πλάσματα αναδύονται από τους βυθούς των θαλασσών και τα βάθη του παρελθόντος αναζητώντας την ανθρώπινη επαφή και σκορπώντας τον τρόμο. «Οι νησιώτες του τουρκοκρατούμενου Αιγαίου τις έλεγαν “Τυλιγάδες”, “Λάουρες” και “Σουρήνες”. Ο Καββαδίας και ο Σολωμός τις λένε “Στρειδώνες”, “Θαλασσινές” και “Φεγγαροντυμένες”. Οι λόγιοι τις ταυτίζουν με τις Ουνδίνες και τις Μυθικές Σειρήνες. Όλες αυτές οι παρήγορες ονομασίες αδυνατούν να ορίσουν την αλήθεια αυτών των πλασμάτων. Πλάσματα σαγηνευτικά όσο και επικίνδυνα», σύμφωνα με την καθηγήτρια πανεπιστημίου που εξηγεί στους φοιτητές και στις φοιτήτριές της την «ιστορία» και τον μύθο γύρω από τα παράξενα πλάσματα που στοιχειώνουν τις θάλασσες και τη φαντασία των ναυτικών. Μια ομάδα ωκεανογράφων, σπηλαιολόγων και υδροβιολόγων θα ξεκινήσει μια παράτολμη αποστολή συλλογής στοιχείων για τις Σειρήνες του Αιγαίου. Βασισμένοι στην επιστήμη και την τεχνολογία, θα επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν θρύλους, δοξασίες και δεισιδαιμονίες και να καταγράψουν δεδομένα και παρατηρήσεις. Αλλά ορισμένες φορές η επιστήμη δεν είναι αρκετή. Όταν διαταράσσεται η θαλάσσια ισορροπία και τα αλλόκοτα όντα του νερού ενοχλούνται ή οσμίζονται ανθρώπινο αίμα και σπέρμα, αναδύονται στην επιφάνεια. Και τότε αρχίζει ο εφιάλτης. Η «Γοργόνα» των Αβραάμ Κάουα και Βαγγέλη Ματζίρη (εκδόσεις Ένατη Διάσταση, 48 σελίδες), με υπότιτλο «Το Στοιχειό του Νερού», με πιθανώς εσκεμμένη την ασάφεια στην πρώτη λέξη του (στοιχείο ή στοιχειό;) είναι η αρχή μιας εφιαλτικής ιστορίας που αναμένεται να έχει αρκετές συνέχειες με πρωταγωνίστριες αυτά τα σαγηνευτικά πλάσματα των οποίων την παρουσία και τις πράξεις αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Στον κόσμο τους άλλωστε, «η ζωή και ο θάνατος δεν χρειάζονται τη συγκατάθεσή μας», όπως επισημαίνει ο Κάουα («Νεκρό Δέρμα», «Το Ασήμι που Ουρλιάζει», «Τι Τραγουδούσαν οι Σειρήνες», «Οι Νύφες του Δράκουλα» σε σχέδια του Γιάννη Ρουμπούλια κ.ά.), ένας αριστοτέχνης της γραφής και της λογοτεχνίας τρόμου και φαντασίας που επιστρέφει στο είδος που λατρεύει μετά τη «Δημοκρατία» σε σχέδια του Αλέκου Παπαδάτου, ένα βιβλίο για τις απαρχές και την ιστορία του δημοκρατικού πολιτεύματος στην αρχαιότητα. Οι Κάουα και Ματζίρης, που είχαν συνεργαστεί κατά το παρελθόν με επιτυχία στο «Ubermensch», μια «what if» εναλλακτική εκδοχή του μύθου του Σούπερμαν, βασισμένη στο εμβληματικό ομώνυμο διήγημα του Kim Newman με το υπεράνθρωπο βρέφος να προσγειώνεται στη ναζιστική Γερμανία αντί για τις ΗΠΑ, με αυτήν την πρώτη ιστορία της «Γοργόνας» τοποθετούν τα θεμέλια για όσα, τρομακτικά και ανεξήγητα, πρόκειται να ακολουθήσουν στις αφιλόξενες ελληνικές θάλασσες. Και είναι τρομακτικά τόσο λόγω της απειλητικής ατμόσφαιρας που χτίζεται σελίδα με τη σελίδα όσο και των σιωπηλών καρέ σε κάθε εμφάνιση των παράξενων θηλυκών μορφών. Σε μια ιστορία που παρουσιάζει τις διαχρονικά αποτυχημένες απόπειρες των ανθρώπων να ερμηνεύσουν το υπερφυσικό με βάση την επιστήμη ή με τις θρησκευτικές τους δοξασίες. Όπως τονίζεται και στο οπισθόφυλλο της «Γοργόνας»: «Ο Παγανισμός και ο Χριστιανισμός επιμένουν σε θυσίες με ελπιδοφόρο μήνυμα… Δύο όντα από διαφορετικούς κόσμους ανακαλύπτουν τις ομοιότητές τους… Ποιος έκανε το πρώτο βήμα στην άβυσσο; Τι μορφές έπαιρναν τα μυστήρια ενός άλλου οργανισμού; Ο Παγανισμός και ο Χριστιανισμός τρώνε τους θεούς τους… Η Βιολογία τρώει εμάς!». Και το σχετικό link...

Στον Κλήμη Κεραμιτσόπουλο και στα «Μπαντιλίκια» του είναι αφιερωμένες οι δύο προηγούμενες σελίδες. Ο Κλήμης όμως φιλοτεχνεί πολλά ακόμη κόμικς, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και μια πρωτότυπη, άτυπη σειρά που μετρά ήδη τέσσερα τεύχη και απ’ ότι φαίνεται θα έχει ακόμη πολλές συνέχειες. Συνδετικός κρίκος των τευχών με τους διαφορετικούς τίτλους είναι το δίδυμο των πρωταγωνιστών που εμφανίστηκε πρώτη φορά το 2018 στο «Οι (Α)διάφορες Ιστορίες του Αναγνώστη Παλάμπρα», μια αυτοέκδοση που εξαντλήθηκε και επανακυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις του Κάμπου. Με τα παράξενα ονόματά τους, ο Αναγνώστης Παλάμπρας (στα ισπανικά, palabra = λέξη, λόγος) και ο Κορνήλης Διμπούχος (πάλι στα ισπανικά, dibujo = σχέδιο, σκίτσο) συστήθηκαν στους αναγνώστες ως «απόφοιτος Πολιτικών Επιστημών, εργάζεται part-time ηχολήπτης, ευσεβής πόθος του να φτιάξει κόμικς, λιγουλάκι ανασφαλής, άρρωστος με την τάξη και την καθαριότητα» ο πρώτος και «απόφοιτος Μαθηματικής Σχολής, προς το παρόν άνεργος, λιγουλάκι μηδενιστής, γουστάρει το αραλίκι, καπνίζει σα φουγάρο» ο δεύτερος. Συγκάτοικοι στην τρέλα, αγχωμένος να δημιουργήσει κάτι καλλιτεχνικά μοναδικό ο ένας κόντρα στον κυνισμό και στην ακαταστασία του άλλου, τσακώνονται και μονοιάζουν μέχρι που έρχεται η καραντίνα. Κάπου τότε ξεκινά το σίκουελ «Οι Καραντινιέροι» (2020) με τους δυο φίλους να (μην τα) καταφέρνουν να προσαρμοστούν στις πρωτόγνωρες συνθήκες εγκλεισμού και να φιλοσοφούν αδιάκοπα για το νέο καθεστώς εξαίρεσης. Κάποτε το «Μένουμε Σπίτι» όμως τελειώνει και μαζί του τελειώνει και η δουλειά του Παλάμπρα ως σκιτσογράφου σε συντηρητική εφημερίδα. Στο επόμενο τεύχος («Στρίκτλι Κομέρσιαλ», εκδόσεις Ένατη Διάσταση, 2023) μαζί με τον Κορνήλη καταστρώνουν ένα νέο σχέδιο: να βγάλουν λεφτά δημιουργώντας ένα χριστιανικό κόμικς για να προσελκύσουν τους νέους από την ενορία. Ο παπα-Ευτράφιος όμως έχει άλλες βουλές και οι δυο φίλοι καταλήγουν στη φυλακή. Με την αποφυλάκισή τους ξεκινά και το τέταρτο τεύχος που μόλις κυκλοφόρησε («Όλα λάθος», εκδόσεις Ένατη Διάσταση 2024) στο οποίο ο Αναγνώστης και ο Κορνήλης έχουν να αντιμετωπίσουν μια οργάνωση νεοναζιστών η οποία προσπαθεί να τους χρίσει μέλη της «Για να καθαρίσει ο τόπος! Για την Πατρίδα! Για την Θρησκεία! Για την Οικογένεια!». Παρά το «Εγέρθητος, Ρε!!!» όμως, οι δυο φίλοι θα ξεγλιστρήσουν για να συνεχίσουν τις περιπέτειές τους μακριά από τους φασίστες, τους πατριδοκάπηλους, τους εγκληματίες. Και το σχετικό link...

Δύο απολαυστικές σειρές του Πέτρου Χριστούλια, με πρωταγωνιστές που παλεύουν να μοιάσουν με υπερήρωες αλλά δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά, κυκλοφόρησαν σε δύο υπέροχες εκδόσεις. «Ο παππούς μου, που μοιραζόμαστε το ίδιο ονοματεπώνυμο, ήταν ράφτης. Γεννηθείς το 1901, είχε ήδη δικό του μαγαζί στην Κωνσταντινούπολη όταν αναγκάστηκε να φύγει μετά την καταστροφή. Συνέχισε αυτήν τη δουλειά στη νέα του πατρίδα για το υπόλοιπο της επαγγελματικής του ζωής. Όταν γύρισα στην πόλη μου μετά τις σπουδές στη συμπρωτεύουσα, κυριεύτηκα από μια μανία να ερευνήσω την οικογενειακή μου μικροϊστορία και στην κυριολεξία να σκαλίζω το σπίτι που μεγάλωσα. Σκέφτηκα ότι έτσι μπορώ να συνειδητοποιήσω από πού προέρχομαι ώστε κάποια στιγμή να πάω παραπέρα. Έπρεπε να συμφιλιωθώ με το μέρος που ποτέ δεν ένιωθα ότι ανήκω και ίσως κάποτε κατάφερνα να το οικειοποιηθώ. Μια ραπτομηχανή σε αχρηστία από την εποχή που η μητέρα μου περνούσε μια περίοδο εξερεύνησης της κοπτικής-ραπτικής, σε συνδυασμό με το επάγγελμα του παππού μου και τη δική μου ενασχόληση με τα κόμικς, ίσως ήταν το μείγμα μέσα στο οποίο πήρε μορφή η ιδέα ενός χάρτινου ήρωα που κατασκευάζει ο ίδιος μια υπερηρωική στολή και με τη μυστική του ταυτότητα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με το μέρος από όπου κατάγεται». Με αυτόν τον προσωπικό πρόλογο, ο Πέτρος Χριστούλιας διευκρινίζει τα κίνητρα και τις αφορμές που είχε για να φιλοτεχνήσει μια χιουμοριστική και πολύ συναισθηματική ιστορία με επίκεντρο τη γενέτειρά του, τη Χαλκίδα. «Η Μυστική Ταυτότητα» (εκδόσεις Ένατη Διάσταση, δημοσιευόταν από το 2009 ως το 2019 στο περιοδικό «Αν») έχει πρωταγωνιστή κάποιον καλοσυνάτο νέο άνδρα που φιλοδοξεί να σώσει τον κόσμο. Κι αν όχι ολόκληρο τον κόσμο, τουλάχιστον τον δικό του μικρόκοσμο, τη γειτονιά του. Ράβει στη ραπτομηχανή μια αυτοσχέδια στολή, φορά ένα σουρωτήρι στο πιγούνι κι ένα σορτσάκι πάνω από τη φόρμα του και ξεχύνεται στην πόλη με τα αθλητικά του παπούτσια. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με τις πιο μεγάλες προκλήσεις: με τους παλιούς του συμμαθητές, με τον καύσωνα, με τα λασπόνερα που εκτοξεύουν τα αυτοκίνητα, με πλανόδιους πωλητές καρπουζιών, με τις απορίες των παιδιών, με τις γιαγιάδες που κολυμπούν, με τους πολιτικάντηδες που μοιράζουν υποσχέσεις, με τον Αϊ-Βασίλη. Η μεγαλύτερη πρόκληση όμως είναι ο έρωτας της ζωής του, η γυναίκα μπρος στην οποία όλες οι «υπερηρωικές» δυνάμεις πάνε περίπατο. Τόση κούραση όμως έχει και συνέπειες. Κι έτσι ο φιλόδοξος και καλοπροαίρετος «υπερήρωας», που μόνο αυτός αντιλαμβάνεται ως τέτοιον τον εαυτό του, ταξιδεύει στα όνειρά του στη Μικρασιατική Καταστροφή, καταδιώκεται από την Γκεστάπο, ζει τον Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη για να ξυπνήσει απότομα και να προσγειωθεί στην πεζότητα των όμορφων, ατομικών φαντασιώσεών του. Το πολύ προσεγμένο επίμετρο του βιβλίου με το φωτογραφικό και εικονογραφικό υλικό που συνοδεύει το παράρτημα εξηγούν ακόμα καλύτερα τη δράση του μοναχικού vigilante μιας μικρής επαρχιακής πόλης στην επαρχία του κόσμου την ώρα που αυτός ονειρεύεται τη μητρόπολη. Ολοκληρώνοντας αυτήν την όμορφη συλλογή για τα όνειρα και τις πτήσεις που όσο πιο ψηλές είναι τόσο περισσότερο πονάνε οι πτώσεις. Ένας άλλος αλλόκοτος «υπερήρωας» ή, καλύτερα, μια υπερηρωική καρικατούρα μεταφερμένη στον μεταπολεμικό Πειραιά είναι ο Νυχτερίδας, πρωταγωνιστής στην «Τριλογία του Νυχτερίδα» (εκδόσεις Jemma Press). Ο ογκώδης τόμος του Πέτρου Χριστούλια περιλαμβάνει τις ιστορίες «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα», «Τριγυρνώ μες στην Αθήνα» και «Αφού μ’ αρέσει να γυρνώ», που είχαν κυκλοφορήσει τα προηγούμενα χρόνια σε αυτοτελείς εκδόσεις, καθώς και το ακυκλοφόρητο «Η Νυχτερίδα της Ασφάλτου». Και στις τρεις συνέχειες είχαμε αναφερθεί σε παλαιότερα τεύχη του Καρέ Καρέ, αλλά η επίτομη έκδοση με το σύνολο του έως τώρα παραχθέντος υλικού με κεντρικό χαρακτήρα τον Έλληνα αξύριστο «Μπάτμαν» δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να αποκτήσει μια συνολική εικόνα του παράξενου πρωταγωνιστή. Όλες οι ιστορίες εκτυλίσσονται τη δεκαετία του 1950, σε μια Ελλάδα τόσο μακρινή αλλά και τόσο κοντινή. Με μια αυτοσχέδια στολή κι αυτός, φανατικός καπνιστής, με πεσμένα αυτιά και με επιτηδευμένα αφημένα γένια, ο Νυχτερίδας πνίγει τον πόνο του στη ρετσίνα και ξεχνά τη μοναξιά του σε κουτούκια και ρεμπετάδικα. Ερωτευμένος με την τραγουδιάρα τη Θοδώρα, εξομολογείται τη ζωή του στον κάπελα: «Εμένα που με βλέπεις φίλε μου, ορφάνεψα νωρίς! Τους γονείς μου τούς έφαγε μπαμπέσικα κάποιος τζουτζές σε ένα στενοσόκακο κάτω στην Κοκκινιά. Εγώ έρχομαι εδώ να ακούω τη Θοδώρα και να ματώνει η καρδούλα μου». Και με την προφανή αναφορά στον Μπάτμαν που ορφάνεψε σε ένα στενοσόκακο στο Γκόθαμ, συστήνεται ως Κάπτεν-Μπατ ή «Καπετάν Νυχτερίδας στα ξένα». Υπηρέτης του και φωνή της λογικής είναι φυσικά κάποιος Άλμπερτ και βοηθός του ο Δεκαοχτούρας στον ρόλο του Ρόμπιν. Από παρόμοιες αναφορές σφύζει το πρώτο μέρος της τριλογίας που, εκτός από τις νύξεις στην πολιτική πραγματικότητα της εποχής της μαύρης Δεξιάς και το πανταχού παρόν χιούμορ, αποτελεί μια σπάνια ηθογραφία της ελληνικής μικροαστικής και λαϊκής τάξης. Στο δεύτερο μέρος της σειράς, ο Καπετάν Νυχτερίδας αφήνει για λίγο τον Πειραιά και τις συνοικίες του και μεταφέρει τη δράση του στην Αθήνα, όχι με τόση ευχαρίστηση είναι αλήθεια: «Δεν μου αρέσει να ανεβαίνω στην Αθήνα. Ειδικά στο Κολωνάκι με όλους αυτούς τους ξιπασμένους αστούς», μονολογεί οδηγώντας το ιδιότυπο μπάτμομπίλ του. Θα ζήσει την περιπέτεια στην Πλάκα, στη σκιά της Ακρόπολης, θα γνωρίσει έναν νέο έρωτα, την Ασημίνα, και θα κατορθώσει να λύσει ακόμη ένα μυστήριο. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος, η δράση ξαναγυρίζει στον Πειραιά και συγκεκριμένα στα Ταμπούρια, όπου ο Νυχτερίδας θα γνωρίσει το μέντιουμ Ζαΐρα, θα μπλεχτεί με τα μέλη ενός περιφερόμενου μπουλουκιού, θα γίνει φίλος με τον Μίμη τον Άτλα και θα ξεφύγει από τους ασφαλίτες που τον καταδιώκουν σε έναν μεταφορικό «Γύρο του Θανάτου», θα αποκαλύψει το σκοτεινό έργο ενός μαυραγορίτη. Και θα στεφθεί και πάλι νικητής κατορθώνοντας να περιστείλει τον αυθορμητισμό και τον συνήθη υπερηρωικό ναρκισσισμό του λέγοντας στον απορημένο Δεκαοχτούρα: «Αυτή τη φορά δεν θα αφήσω το υπερεγώ μου να γίνει εμπόδιο». Στην μπόνους ιστορία του τόμου μάλιστα, ο αναγνώστης μαθαίνει ότι ο Νυχτερίδας συνεχίζει το έργο του τρεις δεκαετίες μετά, σε προχωρημένη ηλικία, αλλά ακόμη ακμαίος και ακαταπόνητος όπως ο Μπάτμαν στη σειρά «Σκοτεινός Ιππότης» του Φρανκ Μίλερ. Με την Εντούρο του Δεκαοχτούρα, πάνε μαζί σε μια ντίσκο των 80s και μπλέκουν σε έναν καβγά για να ακολουθήσει καταδίωξη με μηχανές υπό το βλέμμα των αφισών με τον Ανδρέα Παπανδρέου να διαλαλεί την «Αλλαγή». Για να κλείσει έτσι αυτή η ιδιότυπη τετραλογία – όχι όμως και η χάρτινη «ζωή» του αλλόκοτου χαρακτήρα – που συνοδεύεται από ένα παράρτημα με τις επιπλέον εμφανίσεις του Νυχτερίδα σε άλλα μέσα και έναν επίλογο του Πέτρου Χριστούλια που καταλήγει ως εξής: «Πουθενά δεν εξηγείται επαρκώς γιατί ο Νυχτερίδας κυκλοφορεί ντυμένος έτσι σαν μασκαράς. Ίσως έχει να κάνει με κάποιο τραύμα από την εποχή που τα αλητάκια του λιμανιού τον κορόιδευαν που οι γονείς του τον έντυναν ναυτάκι και τον έσερναν στους παραλιακούς τους περιπάτους στον Πειραιά. Μπορεί απλά πίσω από τη μάσκα να νιώθει ότι κρύβει όλα εκείνα που δεν θα του επέτρεπαν να κυκλοφορεί στα στέκια που δεν πιστεύει ότι ανήκει πραγματικά. Εγώ πάντως πίσω από τη μάσκα του Νυχτερίδα είχα την ευκαιρία να κρυφοκοιτάξω εποχές που πάντα με γοήτευαν». Και το σχετικό link...

Είναι πολύ συνηθισμένο για έναν δημιουργό κόμικς, όταν σκαρώνει μια ιστορία να αφοσιώνεται σε αυτήν μέχρι να την ολοκληρώσει. Ο Σταύρος Κιουτσιούκης λειτουργεί εντελώς διαφορετικά. Τιμώμενος καλλιτέχνης στο πρόσφατο φεστιβάλ του Comicdom, παρουσίασε τρεις νέες δουλειές του με υπέροχα σχέδια και εντελώς διαφορετικές θεματικά. Από τους πιο παραγωγικούς και ανήσυχους νέους καλλιτέχνες των ελληνικών κόμικς, ο σαραντάχρονος Σταύρος Κιουτσιούκης έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να πλάθει ιστορίες ασταμάτητα, κινούμενος σε διαφορετικά σεναριακά είδη, συνήθως με το χιούμορ στο επίκεντρο. Μια από τις λίγες «σταθερές» στο έργο του είναι οι ρετρό αναφορές με διάθεση αυτοϋπονόμευσης και παρωδίας και η διαρκής επιστροφή στον πιο διάσημο χαρακτήρα του, το ευάλωτο, άτυχο, ετοιμοθάνατο, αλλά διόλου ψοφοδεές «Yellow Boy», με τις «περιπέτειες» του οποίου από το κρεβάτι ενός νοσοκομείου κυκλοφορούν πέντε τόμοι («Οι θλιβερές περιπέτειες του Yellow Boy», «Οι ακόμα πιο θλιβερές περιπέτειες του Yellow Boy», «Πολύ σκληρός για να πεθάνει», «Το κουρέλι τραγουδάει ακόμη», «Θέλεις να πεθάνω;»). Πού και πού γράφει σενάρια για άλλους δημιουργούς, όπως έπραξε με τη γλυκύτατη και γεμάτη ευαισθησία «Τσαλακωμένη ουρά» που σχεδίασε η Έφη Θεοδωροπούλου και με την «Pizza Peperoni» σε συνεργασία με έξι διαφορετικές σχεδιάστριες, σταθερά δημιουργεί για την ιστοσελίδα socomic.gr, ενώ συμμετείχε και σε πειραματικές, ομαδικές απόπειρες σχολιασμού της φύσης και των δυνατοτήτων των κόμικς, όπως αυτή του «The Very Closed Circle». Στο πρόσφατο φεστιβάλ του Comicdom ήταν ο τιμώμενος καλλιτέχνης και σχεδίασε την αφίσα παρουσιάζοντας μια μικρή έκθεση με ορισμένα αντιπροσωπευτικά έργα του, φιλοτεχνεί τη σειρά «Γιαχνί» με μικρές ιστορίες εμπνευσμένες από την ταβέρνα «Το Κουρμπέτι», ενώ η παρουσία του σε εκδηλώσεις, ομιλίες και άλλες εξωστρεφείς δραστηριότητες είναι αδιάκοπη, ιδιαίτερα από τότε που έκλεισε το φαρμακείο του στη Θεσσαλονίκη για να δοθεί ολοκληρωτικά στην τέχνη του. Με όλα αυτά πού να βρεθεί χρόνος για κάτι άλλο; Και όμως, τρία νέα έργα του κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα πριν από λίγες μέρες και μάλιστα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Το «Έχεις πεθάνει για μένα» (εκδόσεις Ένατη Διάσταση) αποτελεί «μια παράξενη ιστορία, η ενέργεια της οποίας πηγάζει από τους αυτοσχεδιαστικούς πειραματισμούς, την απουσία ντεκουπάζ, τους σουρεαλιστικούς διαλόγους και την άναρχη διαδοχή σκηνών πλαισιωμένων από μια αυστηρά οριοθετημένη σκηνοθεσία», όπως επισημαίνει ο Πάνος Κρητικός, προλογίζοντας την έκδοση. Στην ιστορία συμμετέχουν γκάνγκστερ και ζόμπι χωρίς να δίνονται και πολλές πολλές εξηγήσεις για την εξέλιξη του σεναρίου, φέρνοντας στον νου τα κόμικς του Daniel Clowes και λειτουργώντας σαν ένα κόμικς ανάλογο, με μπόλικο χιούμορ στη θέση του ψυχολογικού τρόμου, των δυσερμήνευτων αλλά γοητευτικών ταινιών του David Lynch. Επιπλέον, το «Έχεις πεθάνει για μένα» αποτελεί και μια συνομιλία με το έργο του Γιώργου Τσούκη, που παλαιότερα είχε συνεργαστεί με τον Κιουτσιούκη, αν και εδώ και χρόνια έχει αποσυρθεί από τα κόμικς, ίσως ως μια προτροπή για να επιστρέψει και να εξακολουθήσει να δημιουργεί σπουδαίες δουλειές. Σε εντελώς διαφορετικό στιλ, το «Πώς να βγείτε ένα χάλια ραντεβού, ειδικά αν είστε ιπποπόταμος» (εκδόσεις Zart-Corps) είναι μια σύντομη ιστορία που περιγράφει ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος της, με όλα τα στραβά και τα ανάποδα που μπορεί να συμβούν σε ένα ραντεβού (ή, καλύτερα, σε κάθε ραντεβού;) ενώ τέλος, τα «Πατουσάκια» (εκδόσεις Jemma) είναι μια ακόμη απόπειρα φιλοτέχνησης μιας σοφτ πορνογραφίας μετά τον «Δεξιοτέχνη» και τη «Νικολέτ» του Κιουτσιούκη. Πρωταγωνιστούν, εν είδει φετίχ, δεκάδες γυναικεία πέλματα σε ατέλειωτες στάσεις, σε ένα στιλ που παραπέμπει σε παλαιότερες εποχές, όταν τα αγόρια-έφηβοι μάθαιναν τη γυναικεία ανατομία μόνο από τα φτηνά πορνοπεριοδικά που κυκλοφορούσαν κρυφά κάτω από τα θρανία. Όπως επισημαίνει ο Λευτέρης Σταυριανός στον πρόλογό του: «Είναι σίγουρο πως αν ο Κιουτσιούκης δημιουργούσε στα ’60s ή στα ’70s θα μιλούσαμε σήμερα για έναν μεγάλο δημιουργό των ερωτικών κόμικς. Εξάλλου, ήταν εποχές που ο κόσμος καύλωνε με στυλ, και το στυλ είναι κάτι που ο Σταύρος το έχει στο τσεπάκι!» Επειδή, πράγματι, ο Κιουτσιούκης είναι δεξιοτέχνης του στιλ, κάθε νέα του δουλειά είναι ενδιαφέρουσα και ευπρόσδεκτη. Κι επειδή τα θέματά του ποικίλλουν σε ακραίο βαθμό, από την αγωνία ενός ιπποπόταμου σε ραντεβού μέχρι τις γυναικείες πατούσες ως ερωτογενείς ζώνες, δεν γίνεται ποτέ βαρετός. Αντιθέτως, ανανεώνεται με κάθε νέο του βιβλίο, συμβάλλοντας με τις αδιάκοπες δράσεις του στη διαρκή ανανέωση των ελληνικών κόμικς. Και το σχετικό link...