Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'γεώργιος ν. παπανικολάου'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ο Πέτρος Χριστούλιας γεννήθηκε, μεγάλωσε και έφτιαξε τις πρώτες του εικόνες στη Χαλκίδα. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Εργάζεται ως εικονογράφος και δημιουργός κόμικς και πολλές φορές εικονογραφεί τις δικές του ιστορίες. Έχει βραβευτεί με το χρυσό ΕΒΓΕ εικονογράφησης, ενώ κόμικς του έχουν διακριθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το βιβλίο του Δρ. ΠΑΠ: Η ζωή του πρωτοπόρου γιατρού Γ.Ν. Παπανικολάου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος, μας έδωσε την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη. Τι σας ώθησε να γράψετε το βιβλίο Δρ. ΠΑΠ, για τον διάσημο γιατρό Γιώργο Παπανικολάου; Η αρχική ιδέα για αυτό το βιβλίο ήταν των Εκδόσεων Παπαδόπουλος, που αποφάσισαν να συνεχίσουν τη σειρά των βιογραφιών σπουδαίων Ελλήνων σε graphic novel, μετά το βιβλίο για τον Κ. Καραθεοδωρή που είχε κυκλοφορήσει έναν χρόνο νωρίτερα. Φυσικά, όταν άκουσα αρχικά την πρόταση να είμαι μόνο ο σχεδιαστής του βιβλίου αμέσως δήλωσα ότι αν χρειαστεί μπορώ να το αναλάβω συνολικά, γιατί και πριν ξεκινήσω την έρευνα, έχοντας στο μυαλό μου μερικές σκόρπιες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, ήξερα ότι είχα να κάνω με μια προσωπικότητα που είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή. Η ανήσυχη περιπλάνηση μέχρι να φτάσει στο τελικό του κατόρθωμα υποσχόταν ότι εκτός από ενδιαφέρουσες εικόνες, απαραίτητες για ένα κόμικ, θα μου αποκάλυπτε και έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Δημιουργήσατε λοιπόν όχι μόνο τα σχέδια αλλά και τα κείμενα. Είχατε την απαραίτητη συγγραφική πείρα; Παρότι πολύ συχνά έχω συνεργαστεί με πολύ καλούς συγγραφείς, πάντα είχα και μια προσωπική πορεία ως αφηγητής. Έχω γράψει και εικονογραφήσει τα τελευταία χρόνια αρκετά, οπότε ένιωσα την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να αναλάβω ένα τέτοιο εγχείρημα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ξανακάνει βιογραφία, αλλά είχα την εμπειρία της ιστορικής έρευνας για βιβλίο και αποφάσισα να το τολμήσω. Ποιες δυσκολίες συναντήσατε τόσο στο συγγραφικό, όσο και στο σχεδιαστικό κομμάτι; Η τεκμηρίωση για ένα τέτοιο έργο είναι πάντα η πρώτη δυσκολία. Ευτυχώς οι πηγές που συγκέντρωσα ήταν αρκετές και πλούσιες και κάλυπταν τις ανάγκες ενός 80σέλιδου κόμικ. Το επόμενο ζήτημα ήταν το θέμα του αφηγητή. Σε αυτή τη δύσκολη θέση έβαλα έναν νεαρό σπουδαστή ιατρικής στη Νέα Υόρκη, που αφηγείται τη ζωή του ήρωά του στη φίλη του σε μια βόλτα στο φθινοπωρινό Σέντραλ Παρκ. Η δυσκολία που αφορούσε το σχεδιαστικό μέρος είχε να κάνει με την επιμέρους οπτική τεκμηρίωση για κάθε σκηνή. Πώς έμοιαζε το σπίτι του Χαρίλαου Τρικούπη εξωτερικά και εσωτερικά; Πώς έμοιαζε η Κύμη, η Αθήνα, το Μόναχο, η Νέα Υόρκη εκείνες τις εποχές; Πού υποδέχτηκε ο Τόμας Χ. Μόργκαν τον Παπανικολάου όταν τον επισκέφτηκε στο Κολούμπια; Αυτές ήταν μερικές από τις ερωτήσεις που γεννήθηκαν κατά την εξέλιξη του έργου. Τι είναι αυτό που γοητεύει τον αναγνώστη όταν ανοίγει ένα βιβλίο με κόμικς; Ως δημιουργός κόμικ και ο ίδιος και έχοντας αποκωδικοποιήσει, θέλω να πιστεύω, εν μέρει πώς λειτουργεί ο μηχανισμός του μέσου μου, θα μπορούσα να ξεκινήσω να αναλύω για μέρες πάνω στο θέμα. Έχουν γραφτεί άλλωστε και αρκετά θεωρητικά βιβλία πάνω σε αυτό. Σίγουρα το σχέδιο είναι μια αισθητική απόλαυση, αλλά αυτό μπορεί κανείς να το έχει και από ένα ανιμέισον. Ένα στοιχείο που θεωρώ ότι διαφοροποιεί το κόμικ από άλλα μέσα είναι ο ρυθμός με τον οποίο ένας αναγνώστης παρακολουθεί την ιστορία: είναι άλλος από αυτόν του κινηματογράφου και του βιβλίου και το κάνει μια ιδιαίτερη εμπειρία. Η αφήγηση της ζωής του πρωτοπόρου γιατρού Γιώργου Παπανικολάου γίνεται με αναφορά σε στιγμιότυπα της ζωής του. Δεν είναι δύσκολο να ισορροπεί κανείς μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας; Προσπάθησα να μην ξεφύγω πολύ από τις πηγές μου, οπότε τα στιγμιότυπα πέρα από τη φαντασία του σκηνογράφου λίγο-πολύ πατούν σε μαρτυρίες και αναφορές. Φυσικά σε κάποια σημεία μπορεί να ξεφύγει σε κάποια σουρεαλιστική αφήγηση, όπως όταν επενδύοντας ένα όχι τόσο ενδιαφέρον εικονογραφικά σημείο έστησα μια σεκάνς με τον χαρακτήρα μου ως εξερευνητή της εποχής του Κολόμβου. Σε ένα σημείο μόνο κατασκεύασα μια σκηνή και αναφέρω στο επίμετρο του βιβλίου τους λόγους. Από τα γραφόμενά σας καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι ο γιατρός Παπανικολάου εργάστηκε σκληρά όλη τη ζωή του και έκανε συνεχή έρευνα. Τι ήταν αυτό που τον έκανε να πιστεύει ότι θα έχει αποτέλεσμα; Από ότι φαίνεται, είχε από μικρός ένα αίσθημα αποστολής. Μια φιλοδοξία να κάνει κάτι σημαντικό, που η πορεία του στην επιστήμη και η σκληρή δουλειά του σιγά σιγά του έδωσε σχήμα. Από τις επιστολές του πάντως φαίνεται ότι σε νεαρή ηλικία δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι θα καταφέρει να βρει τα μέσα. Αυτό είναι όμως πολύ ανθρώπινο και κάνει την προσπάθειά του να μοιάζει ακόμα πιο σπουδαία. Πολλοί τον αγνόησαν, τον πολέμησαν, αλλά στο τέλος δημιούργησε το τεστ Παπ. Πώς να ένιωσε άραγε για το επίτευγμα αυτό; Απ’ την ανακάλυψη της διάγνωσης του καρκίνου της μήτρας από τη μελέτη του κολπικού επιχρίσματος, μέχρι την εδραίωση του τεστ Παπ ως εξέταση ρουτίνας πέρασαν αρκετά χρόνια και, πέρα από τη σκληρή του δουλειά και την επιμονή του κόντρα σε κάποιο κατεστημένο στον τομέα αυτό, λειτούργησαν και άλλοι παράγοντες. Φαντάζομαι ότι η επιβράβευση με το βραβείο Λάσκερ ήταν μια σημαντική στιγμή, αλλά όπως έχω καταλάβει τον χαρακτήρα και όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος, η πρώτη παρατήρηση και αναγνώριση στο μικροσκόπιο των καρκινικών κυττάρων ήταν και η πιο συναρπαστική στιγμή στην επιστημονική του πορεία. Θα μπορούσε να εργαστεί στην Ελλάδα και να πετύχει την προληπτική ιατρική και τη διάγνωση του καρκίνου; Εκείνη την εποχή, όχι. Ακόμα και να οδηγούνταν στην ανακάλυψη, μάλλον το τεστ Παπ θα ήταν δύσκολο να γίνει μια παγκόσμια μέθοδος διάγνωσης. Τι σας κάνει να ασχολείστε ιδιαίτερα με τα graphic novel; Προσπαθώ να ασχολούμαι όσο μπορώ, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον μου μοιράζεται και στον τομέα του παιδικού βιβλίου. Γενικά θα έλεγα ότι αυτό που με τραβάει σε αυτά τα μέσα είναι η αφήγηση με τη βοήθεια της εικόνας. Διαβάζοντας το βιβλίο σας, σημείωσα κάποιες φράσεις και σταμάτησα να πάρω ανάσες για να το απολαύσω. Υπάρχουν τεχνικές και μυστικά στα βιβλία για να γοητεύονται οι αναγνώστες; Στο συγκεκριμένο βιβλίο νομίζω ότι αυτό το χρωστάω σε μεγάλο βαθμό στον ίδιο τον Γεώργιο Παπανικολάου, που ο χαρακτήρας του και η ζωή του έκαναν την ιστορία συναρπαστική. Από εκεί και πέρα θέλω να πιστεύω ότι απέφυγα την επιπλέον δραματοποίηση και ο σκοπός μου ήταν η σαφήνεια και ο σωστός ρυθμός. Παρ’ όλα αυτά, το μέσο του κόμικ με τη βοήθεια της εικόνας μπορεί να μεταφέρει ένταση και συναίσθημα. Η οπτική αφήγηση μοιάζει με την κινηματογραφική απεικόνιση. Η ζωή όμως δεν είναι γεμάτη από άπειρες εικόνες; Η ζωή είναι μια συνεχής εικόνα. Ο κινηματογράφος, τα κόμικς και γενικότερα όλα τα αφηγηματικά μέσα αυτό που κάνουν είναι να επιλέγουν κομμάτια χρόνου που περιέχουν εικόνα, αλλά μερικές φορές διαχειρίζονται και αφηρημένες ιδέες που βρίσκονται πίσω από τον αισθητό κόσμο. Είναι λίγο πλατωνικό αυτό, αλλά νομίζω ότι αν δεν το δούμε έτσι χάνουμε πολλά. Για να επιστρέψουμε στο graphic novel Δρ. ΠΑΠ, κατά πόσο έχουν σχέση με την πραγματικότητα οι χαρακτήρες του βιβλίου; Προσπάθησα πολύ να μη βάλω λόγια στο στόμα των πραγματικών χαρακτήρων, τουλάχιστον όχι σημαντικά. Όπου το έκανα, πιστεύω ότι δεν αλλοιώνουν τις πηγές, απλώς ενισχύουν κάποιο συμπέρασμα που προέκυψε από αυτές. Μπορεί ένα graphic novel να επηρεάσει θετικά τους εφήβους και τους ενήλικες, ώστε να γίνουν καλοί αναγνώστες; Είναι και αυτή μια εμπειρία ανάγνωσης, οπότε από αυτή την άποψη είναι μόνο θετικό. Τι θα προτείνατε στους αναγνώστες που θα διαβάσουν τη συνέντευξή σας; Αν δεν το έχουν κάνει ήδη, θα τους πρότεινα να προσέξουν αυτή την άνθηση των ελληνικών κόμικς που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Δρ. ΠΑΠ: Η ζωή του πρωτοπόρου γιατρού Γ.Ν. Παπανικολάου Πέτρος Χριστούλιας εικονογράφηση: Πέτρος Χριστούλιας Εκδόσεις Παπαδόπουλος σελ. 80 ISBN: 978-960-484-881-2 Τιμή: 12,98€ Και το σχετικό link...
  2. Με το καινούργιο του κόμικ, ο Πέτρος Χριστούλιας μάς εισάγει στη ζωή του ερευνητή γιατρού Γεωργίου Ν. Παπανικολάου, του οποίου το διαγνωστικό τεστ έχει σώσει αμέτρητες γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο. Τρία γράμματα παραπέμπουν σε μια ηρωική μορφή. Και δεν είναι άλλα από τα γράμματα που φέρει το διαγνωστικό τεστ το οποίο έχει σώσει τις ζωές αμέτρητων γυναικών. Πρόκειται για το τεστ ΠΑΠ, που προέρχεται από τα πρώτα τρία γράμματα του επωνύμου του Γεωργίου Ν. Παπανικολάου, του ερευνητή γιατρού διεθνούς εμβέλειας και ταυτόχρονα μιας εξέχουσας προσωπικότητας της ιατρικής επιστήμης κατά τον 20ό αιώνα. Πόσα όμως γνωρίζουμε για αυτόν τον πρωτοπόρο γιατρό; Και εννοούμε εδώ πόσα πραγματικά γνωρίζουμε ως προς τη ζωή του, την περιπλάνησή του, την κοσμοθεωρία του, τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις, τις… ιδιοτροπίες του, το συνολικό ερευνητικό του έργο. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δηλαδή, τα οποία του παρείχαν την ώθηση, το πεδίο και τα κίνητρα για τις ανακαλύψεις του. Χάρη στον Πέτρο Χριστούλια η ζωή του Γ. Παπανικολάου μάς γίνεται προσιτή μέσα από το εξαιρετικό κόμικ «Δρ. ΠΑΠ», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Στο επίμετρο του βιβλίου ο δημιουργός εξηγεί τι τον οδήγησε στην απόφαση να ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη φυσιογνωμία: «Προτού ξεκινήσω την έρευνα, οι γνώσεις μου γύρω από αυτή την ιστορική προσωπικότητα περιορίζονταν σε κάποιες πληροφορίες εγκυκλοπαιδικού τύπου και μια οικεία εικόνα πάνω σ’ ένα χαρτονόμισμα. Η μόνη ξεχωριστή σύνδεση που ένιωθα με τον μεγάλο επιστήμονα οφειλόταν στο ότι μεγάλωσα στην Εύβοια, στο νησί από το οποίο καταγόταν. Πολύ γρήγορα όμως, καθώς διάβαζα περισσότερα πράγματα γι’ αυτόν, ξεκίνησα να αναγνωρίζω κίνητρα και ιδιαιτερότητες, θετικά στοιχεία αλλά και γκρίζες αποχρώσεις ενός χαρακτήρα. Συναντούσα στοιχεία που μπορούσαν να μου εξηγήσουν γιατί αυτός ο άνθρωπος ξεχώρισε και κατάφερε να προσφέρει κάτι πάρα πολύ σημαντικό σε παγκόσμια κλίμακα». Ο Πέτρος Χριστούλιας είναι αναμφισβήτητα ένας από τους λίγους σχεδιαστές που θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας με επιτυχία την εξιστόρηση αυτής της βιογραφίας, συνδυάζοντας τη ρεαλιστική απεικόνιση εσωτερικών χώρων και κτιρίων με το καρτουνίστικο στιλ των μορφών, το οποίο μας είναι γνώριμο από προηγούμενες σχεδιαστικές δουλειές του (όπως το «Intra Muros», τα «Χαρακώματα» και το «Ψηφιδωτό»). Και όλα αυτά με κινηματογραφική ροή, σεναριακή λιτότητα, εικονογραφική αισθητική. Γενικώς είναι ευτύχημα το γεγονός ότι πληθαίνουν οι εκδόσεις κόμικς, είτε σε ελληνική μετάφραση είτε εγχώριας παραγωγής, τα οποία καταπιάνονται με τις βιογραφίες επιστημόνων αφιερωμένων στο προχώρημα της γνώσης και στην υπηρεσία του κοινού καλού, με όλες φυσικά τις ανθρώπινες αντιφάσεις τους. Τέτοιες εκδόσεις είναι για παράδειγμα γκράφικ νόβελ, κάποια από τα οποία έχουμε παρουσιάσει στο παρελθόν, όπως για τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, τον Άλαν Τούρινγκ, τον Ρίτσαρντ Φάινμαν κ.ά. Ας ελπίσουμε τέτοια εγχειρήματα να αυξηθούν. Και το σχετικό link...
  3. Ο Πέτρος Χριστούλιας μιλάει με αφορμή τη νέα του δουλειά, το γκράφικ νόβελ για τη ζωή του γιατρού Γεωργίου Παπανικολάου. Κουρέντι, Χαλκίδα. Δίπλα στα «τρελά νερά» του Ευρίπου, πάνω σε ένα σχεδιαστήριο, ένα πενάκι σχηματίζει ακούραστα με τα μελάνια του εικόνες και ιστορίες. Ανήκει στον Πέτρο Χριστούλια, γέννημα-θρέμμα της Ευβοιωτικής πρωτεύουσας και έναν από τους πιο παραγωγικούς εικονογράφους της ολοένα και ζωηρότερης εγχώριας σκηνής των κόμικς. Με στυλ που παραπέμπει στη γαλλοβελγική σχολή των «μπαντ-ντεσινέ» του ’80 και του ’90, βαθιά και περιπαθή μελέτη στους χαρακτήρες και στα τοπία που σχεδιάζει και μια σοφή αρμονία δράματος και κωμωδίας, ο 43χρονος Χαλκιδαίος δημιουργός εργάζεται επαγγελματικά από το 1997 και έκτοτε έχει συνεργαστεί με φανζίν, περιοδικά και εφημερίδες και έχει σχεδιάσει σειρές όπως οι «Intramuros» και «Χαρακώματα», ενώ έχει δημιουργήσει εξ ολοκλήρου άλλες, όπως η «Μυστική Ταυτότητα» και η «Τριλογία του Νυχτερίδα», που έχουν γίνει ήδη κλασικές. Η τελευταία του δουλειά, ένα γκράφικ νόβελ-βιογραφία ενός σπουδαίου, διεθνούς Έλληνα, του ερευνητή ιατρού Γεωργίου Ν. Παπανικολάου, μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και αποτελεί την αφορμή για να κάνουμε μια συζήτηση μαζί του. – Οι αντιήρωες και τα τοπία είναι πρωταγωνιστές στις ιστορίες σου. Ίσως μέσα και στα δύο αυτά στοιχεία βλέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό; – Είναι αλήθεια ότι οι πρωταγωνιστές στις ιστορίες μου δεν είναι κάποιοι υπεράνθρωποι, αλλά αντιθέτως νιώθουν διαφορετικοί και παράταιροι με το περιβάλλον τους και πασχίζουν να γίνουν αποδεκτοί. Μάλιστα το σκηνικό των ιστοριών αυτών είναι εκεί για να τονίζει αυτό το στοιχείο, είτε πρόκειται για μια χαοτική ελληνική πόλη του παρόντος είτε για τη νοσταλγική εκδοχή της πόλης μιας άλλης εποχής ή ακόμα και κάποιο εξωτικό τοπίο. Πολλές φορές άλλωστε, ο τόπος παίζει σημαντικό ρόλο στην πλοκή. Ακόμα και στο τελευταίο βιβλίο μου, που αποτελεί βιογραφία μιας τόσο γνωστής προσωπικότητας, μπορεί κανείς να δει, από τόπο σε τόπο, την περιπέτεια ενός ανθρώπου που νιώθει ιδιαίτερος. Και ναι, έχω σιγουρευτεί πια πως όλα αυτά δεν είναι τυχαία και πως δείχνουν κάτι και για τον δικό μου χαρακτήρα, τις δικές μου ανασφάλειες και εμμονές. – Ο χαρακτήρας του «Δρ. ΠΑΠ», με την τριγωνική μύτη και τις τελείες για μάτια, έχει κάτι αφαιρετικό σε ένα πλαίσιο που είναι, κατά τα άλλα, αρκετά ρεαλιστικό. Είναι αυτή μια προσπάθειά σου για ισορροπία ανάμεσα στο αστείο και το σοβαρό; – Μου αρέσει η απλότητα και γι’ αυτό προσπαθώ να επικοινωνήσω την ιδέα πίσω από την εικόνα με τη λιγότερη δυνατή φλυαρία. Θέλοντας να κρατήσω μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά του Παπανικολάου που θα μου ήταν απαραίτητα για να διατηρήσει την εκφραστικότητά του, οδηγήθηκα σε μια απλοποίηση της φόρμας τους. Αυτήν την απόφαση θέλησα να την τονίσω με την τριγωνική μύτη γιατί πιστεύω ότι ενδυναμώνει τελικά το σχέδιο και ίσως συνολικά η «καρτουνίστικη» αντιμετώπιση να δίνει μια αναγκαία ελαφρότητα, η οποία κιόλας ταιριάζει και στο γενικότερο ύφος μου. – Η πατρίδα και τόπος κατοικίας σου, η Χαλκίδα, φαίνεται πως υπάρχει κάπου πάντα μέσα στη δουλειά σου, στον νου και στην καρδιά σου. Είναι άραγε τα νερά του Ευρίπου που γοητεύουν και εμπνέουν; – Η Χαλκίδα είναι η πόλη στην οποία μεγάλωσα, και όταν έφυγα από αυτήν ήταν φορτισμένη στη συνείδησή μου – όπως ήταν φυσικό – και με θετικό και αρνητικό τρόπο. Όταν πριν από κάποια χρόνια επέστρεψα σε αυτήν μόνιμα, προσπάθησα να την δω με φρέσκια ματιά και να την ξαναγνωρίσω. Ζώντας εδώ, κάθε τόσο μια μυρωδιά ή μια εικόνα με στέλνει πίσω σε μικρά ταξίδια στον χρόνο, κάτι που με βοηθάει να κρατάω μια επαφή με τον νεότερο εαυτό μου και να μην ξεχνώ τα δημιουργικά μου κίνητρα. – Έκανες σπουδές ζωγραφικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών αλλά αποφάσισες να μπεις στον επαγγελματικό στίβο των κόμικς. Πώς ήρθε αυτή η απόφαση; – Η φοίτηση στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) ήταν ένα πολύτιμο στάδιο στην εκπαίδευση και την αισθητική μου καλλιέργεια, όμως αυτό που με συγκινούσε και πριν και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου – και προφανώς μετά – ήταν τα κόμικς και η εικονογράφηση. Και αυτό μάλλον έχει να κάνει με τις αναφορές που είχα μεγαλώνοντας, όπως π.χ. όλοι αυτοί οι φοβεροί Ευρωπαίοι κομίστες που έμαθα από το περιοδικό «Βαβέλ» αλλά και με το ότι με αυτά τα αφηγηματικά μέσα έκφρασης μπορούσα να φτιάχνω ιστορίες χαρακτήρων, κάτι που πάντα ήθελα. Επίσης, σε αυτόν τον χώρο βρήκα μια κοινότητα ανθρώπων που μου αρέσει πολύ και που αισθάνομαι ότι μοιραζόμαστε μαζί κάτι κοινό, παρόλο που είμαστε τόσο διαφορετικοί σε στυλ και χαρακτήρα ο ένας από τον άλλο. – Τι συνιστά τη διαδικασία της δημιουργίας ενός γκράφικ νόβελ; – Είναι δύσκολο να αναλύσεις τη δημιουργία ενός τόσο σύνθετου μέσου, αλλά μπορώ σίγουρα να πω ότι σε σχέση με μια κινηματογραφική ταινία, που είναι προϊόν ομαδικής δουλειάς, ένα γκράφικ νόβελ μπορεί να δημιουργηθεί ακόμα και από έναν μόνο άνθρωπο. Και παρότι αυτό ακούγεται μοναχικό, έχει και καλές πλευρές, όπως π.χ. η συγκρότηση και η δημιουργική ηρεμία που μπορεί να έχει κανείς όταν δουλεύει πάνω σε κάτι μόνος του. – Ενώ είσαι επαγγελματίας εικονογράφος, τελευταία σε συναντάμε και στον ρόλο του συγγραφέα. Μπορείς να μας μιλήσεις για αυτό; – Πάντα έγραφα τις δικές μου ιστορίες κι αυτό έχει να κάνει με την ανάγκη μου να αφηγούμαι και να δημιουργώ κόσμους. Έχω όμως συνεργαστεί και με πολλούς καλούς συγγραφείς παιδικών βιβλίων και κόμικς, και κάθε φορά ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, που με μάθαινε πολλά. – Ποια ιδιαίτερη θέση έχει στην έως στιγμής καριέρα σου ο «Δρ. ΠΑΠ» και τι πιστεύεις ότι κάνει αυτή την έκδοση ξεχωριστή; – Το ίδιο το θέμα του βιβλίου έκανε αυτό το πρότζεκτ σημαντικό για μένα, εφόσον πρόκειται για τη βιογραφία μιας πολύ σημαντικής προσωπικότητας που ξεπερνάει τα σύνορα της χώρας μας. Η προσφορά του Παπανικολάου στην ανθρωπότητα είναι αδιαμφισβήτητη. Επιπλέον, ήταν για μένα και μια ευκαιρία να αφηγηθώ ένα είδος ιστορίας που δεν είχα δοκιμάσει στο παρελθόν. – Τι προκλήσεις και δυσκολίες συνάντησες δουλεύοντας για αυτή την έκδοση και τι μαθήματα πήρες; – Δεν ήταν η πρώτη φορά που, στο πλαίσιο της δουλειάς μου, έκανα έρευνα με ιστορικό περιεχόμενο, αλλά στην περίπτωση αυτή, στην απόπειρα της βιογραφίας ενός τόσο σπουδαίου Έλληνα, αισθανόμουν βαριά την ευθύνη. Προσπάθησα να μην πέσω στην παγίδα υποκειμενικών κρίσεων καθώς και να μη δημιουργήσω μια χλιαρή αγιογραφία, και πιστεύω ότι ο ίδιος ο Δρ. ΠΑΠ, με τις πολύ ανθρώπινες πλευρές του, με βοήθησε να αποφύγω κάτι τέτοιο. Όταν ήρθε η ώρα της δημιουργίας του σεναρίου, μετά την αρχική έρευνα, ήρθα αντιμέτωπος με την ιδιαιτερότητα του ίδιου του μέσου, που απαιτεί τεκμηρίωση και στο επίπεδο της εικόνας. Η κάθε σκηνή χρειαζόταν τη δική της έρευνα και συχνά αυτή η διαδικασία με οδηγούσε σε μικρές αποκαλύψεις που φώτιζαν συναρπαστικές λεπτομέρειες που βρίσκονταν στο περιθώριο της κεντρικής ιστορίας. – Μπορείς να μοιραστείς με εμάς ένα περιστατικό από τη δημιουργία του «Δρ. ΠΑΠ»; – Κάπου στην αρχή της έρευνάς μου έπεσα πάνω σε ένα γεγονός που ήθελα να το χρησιμοποιήσω ως αφηγηματικό εργαλείο. Μετά τον θάνατο του Παπανικολάου, ένας Αμερικανός γιατρός έφερε πίσω στη χώρα του ένα κλωνάρι από τον πλάτανο που υπάρχει ακόμα στην Κω, κάτω από τον οποίο δίδασκε ο Ιπποκράτης. Το φύτεψε στο προαύλιο της κλινικής του Πανεπιστημίου του Κορνέλ και το αφιέρωσε στον Έλληνα ερευνητή, ο οποίος εργαζόταν εκεί. Ψάχνοντας πληροφορίες πάνω σε αυτό, δεν μπορούσα να εξακριβώσω πού βρίσκεται το δέντρο ή αν ζει ακόμα. Σε μια τελευταία προσπάθεια, έστειλα ένα e-mail στην υπηρεσία των αρχείων του Κορνέλ. Θυμάμαι ακόμα τον χαζό, παιδικό ενθουσιασμό μου, όταν πήρα την απάντηση με τις απαραίτητες πληροφορίες γι’ αυτόν τον ακόμα ζωντανό πλάτανο στο Μανχάταν. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.