Αναζήτηση στην Κοινότητα

«Είμαι ενθουσιασμένος που αποτελώ μέρος του “Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνοσύμπαν”. Ο Phil Lord, ο Chris Miller (σ.σ.: σεναριογράφοι), οι σκηνοθέτες, οι animators και όλη η ομάδα του Αραχνοσύμπαντος τοποθέτησαν ψηλά τον πήχη για το animation! Βλέποντας την ταινία, ένας ολότελα νέος κόσμος αντίληψης ανοίγεται μπροστά μας». Με αυτό το «τιτίβισμα» στο twitter σχολίασε ο Jeff Koons, ένας από τους πιο δημοφιλείς, εμπορικούς αλλά και αμφιλεγόμενους καλλιτέχνες της σύγχρονης τέχνης, τη «συμμετοχή» του στο δεύτερο – αλλά όχι τελευταίο – μέρος της επικής animation εκδοχής του Spider-Man που παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους. Η «συμμετοχή» αυτή συνίσταται στην πρώτη σκηνή της ταινίας που εκτυλίσσεται στο Μουσείο Γκουγκενχάιμ της Νέας Υόρκης. Στο επίκεντρο ενός κρεσέντο εκρήξεων, ο Spider-Man τα βάζει με τον Vulture, με ένα «Baloon Dog» του Jeff Koons να ίπταται και να απειλεί όσους τρέχουν να σωθούν. Όσοι είχαν απολαύσει πριν από τέσσερα χρόνια το αριστουργηματικό πρώτο μέρος, δύσκολα μπορούσαν να φανταστούν ότι αυτή η πανδαισία χρωμάτων, σχεδίων, ήχων και συναισθημάτων μπορεί να ξεπεραστεί και μάλιστα τόσο σύντομα. Και όμως, το Spider: Ακροβατώντας στο Αραχνοσύμπαν τα κατάφερε. Η ανεπανάληπτη ταινία κινουμένων σχεδίων δεν «βλέπεται». Βιώνεται! Επί 140 λεπτά, ο θεατής ανεξαρτήτως ηλικίας βυθίζεται σε ένα όργιο παραισθητικών εικόνων, εθιστικής μουσικής και ξέφρενης δράσης το οποίο παρακολουθεί μαγνητισμένος. Τελειώνοντας αυτό το τεχνολογικό και εικαστικό επίτευγμα, παρατηρούσα τους θεατές στο ημίφως της κινηματογραφικής αίθουσας να παραμένουν αποσβολωμένοι στις θέσεις τους χωρίς να σηκώνονται για να απολαύσουν μέχρι και την τελευταία γουλιά στους τίτλους τέλους. Και να πιάσουν όσο περισσότερες αναφορές μπορούν. Οι ατέλειωτες τεχνοτροπίες που εφαρμόζονται μέσω των αμέτρητων σχεδιαστικών επιλογών, τα φιλοσοφικά ερωτήματα που αναδύονται σε κάθε σκηνή, οι αναφορές στην πανκ κουλτούρα, τον ισοπεδωτικό καπιταλισμό και τον φασισμό, τα σχόλια που προκύπτουν για δύσκολες έννοιες όπως η ενδεχομενικότητα, ο ρατσισμός, η αφοσίωση, η συμπερίληψη, η προδοσία, οι οικογενειακές σχέσεις κ.ά. καθιστούν την ταινία ένα πολυεπίπεδο έργο που δεν εξαντλείται στις δυόμισι ώρες του, αλλά καρφώνεται στο μυαλό σου για μέρες. Αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι ο κινηματογράφος δεν έχει πεθάνει. Είναι ολοζώντανος και εξακολουθεί να μαγεύει. Και το σχετικό link...