Αναζήτηση στην Κοινότητα

«Ε όχι και μέσα στο σπίτι μας» Το σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Η φράση του τίτλου ίσως να ήταν η αντίδραση της κοσμήτορος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όταν αντίκρισε τις γελοιογραφίες των 28 Ελλήνων δημιουργών που επρόκειτο να εκτεθούν εκεί λίγες ημέρες αργότερα. Πήρε μερικά post-it και άρχισε να ξεχωρίζει ποιες επιτρέπεται να δουν οι Ευρωπαίοι και ποιες όχι. Τελικά απέρριψε τις 12. Και η Ευρώπη μπορεί να κοιμάται ήσυχη πια, χωρίς να απειλείται από το πολιτικό χιούμορ. Τον περασμένο Μάιο, η Λέσχη Ελλήνων Γελοιογράφων, υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, διοργάνωσε στον εκθεσιακό χώρο του μετρό του Συντάγματος μια εξαιρετική έκθεση με τίτλο «Γλυκιά Ευρώπη» και με τη συμμετοχή κορυφαίων Ελλήνων και Βρετανών επαγγελματιών της γελοιογραφίας. Η έκθεση τότε είχε προκαλέσει πολλές αντιδράσεις που εκφράστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα και με περιέργως παρόμοια φρασεολογία από αρθρογράφους της «Καθημερινής», του «Πρώτου Θέματος», του «Βήματος», των «Νέων» κ.ά. Αυτό που τους ενόχλησε ήταν το καυστικό περιεχόμενο των γελοιογραφιών αναφορικά με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη στάση της απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Το σκίτσο του Πέτρου Ζερβού Επιπλέον, παραπονέθηκαν για τη συμβολή της Βουλής των Ελλήνων σε μια έκθεση με «αντιευρωπαϊκό περιεχόμενο». Χαρακτηριστικά, ο Στέφανος Κασιμάτης έγραφε τότε ότι τα έργα «εκφράζουν τον χοντροκομμένο και επιθετικό αντιευρωπαϊσμό της άκρας Αριστεράς» και αναρωτιόταν «είναι όμως δυνατόν η Βουλή να οργανώνει (και, υποθέτω, να πληρώνει) ολόκληρη έκθεση για την κακία του κάθε αποτυχημένου;» («Καθημερινή», 17/5). Η έκθεση αυτή μεταφέρθηκε πριν από λίγες ημέρες στις Βρυξέλλες για να παρουσιαστεί στο Ευρωκοινοβούλιο. Για τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους και γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ωστόσο, αυτά δεν είναι παίξε-γέλασε. Το σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου Βάσει κανονισμού του Ευρωκοινοβουλίου, σύμφωνα με τον οποίο δεν επιτρέπεται να παρουσιάζονται εντός του χώρου του προσβλητικά έργα, έργα με φιλοναζιστικό περιεχόμενο κ.λπ., η κοσμήτορας Catherine Bearder έλεγξε τις γελοιογραφίες και έκρινε δώδεκα από αυτές ακατάλληλες! Μάλιστα, σε κάθε μία από τις «κομμένες» γελοιογραφίες κόλλησε ένα post-it με ένα μεγαλοπρεπές «Χ» ώστε να αποσυρθούν πάραυτα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη σημειολογία της πράξης της έχει το γεγονός ότι τα χαρτάκια-ειδοποιητήρια που κόλλησε φέρουν τη σφραγίδα της πολιτικής ομάδας «Συμμαχία Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη», που είναι η τέταρτη σε αριθμό βουλευτών στο Ευρωκοινοβούλιο. Το σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη Μετά την εξέλιξη αυτή, οι εκ των διοργανωτών της έκθεσης ευρωβουλευτές Στέλιος Κούλογλου και Patrick Le Hyaric προχώρησαν σε συνέντευξη Τύπου κατά την οποία κατήγγειλαν το γεγονός, τονίζοντας πως «πρόκειται για μια χωρίς προηγούμενο απόπειρα λογοκρισίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο» και δήλωσαν ότι θα προσφύγουν στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Αντόνιο Ταγιάνι. Τα σκίτσα που θεωρήθηκαν μη αποδεκτά από την κοσμήτορα ήταν των γελοιογράφων Γιάννη Αντωνόπουλου (John Antono), Δημήτρη Γεωργοπάλη, Γιάννη Δράκου (dranis), Πάνου Ζάχαρη, Πέτρου Ζερβού, Γιάννη Ιωάννου, Ηλία Μακρή, Εφης Ξένου, Σπύρου Ορνεράκη, Βασίλη Παπαγεωργίου, Στάθη και Βαγγέλη Χερουβείμ. Το σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου Το σκίτσο του Σπύρου Ορνεράκη Με το γεγονός αυτό καθεαυτό αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ο αντιδημοκρατικός, συγκεντρωτικός ουσιαστικά τρόπος λειτουργίας θεσμικών και παραθεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που λειτουργούν με βάση προσωπικές απόψεις και βεβιασμένες κρίσεις, ενταγμένες ωστόσο σε ένα συνολικότερο σχέδιο που με πρόφαση την πολιτική ορθότητα καταστέλλει τις αντίθετες γνώμες και περιορίζει τον αντίλογο. Εντύπωση προκαλούν επίσης η σπουδή και ο τρόπος χειρισμού του θέματος από τη συγκεκριμένη κοσμήτορα, που δεν δίστασε να «σταμπάρει» με το σήμα της διαγραφής έργα καλλιτεχνών. Το σκίτσο του Ηλία Μακρή Η πράξη αυτή, που ουσιαστικά ισοδυναμεί με απαγόρευση της έκθεσης, υπό μια άλλη οπτική μπορεί να θεωρηθεί και επίδειξη δύναμης αλλά και στρουθοκαμηλισμός, καθώς στα απόνερα μιας τέτοιας απόφασης, τα έργα θα γίνουν περισσότερο γνωστά και θα προβληθούν πολλαπλάσιες φορές από ό,τι σε μια απλή έκθεση. Ούτε αυτή την ευφυή σκέψη δεν μπορούσαν να κάνουν οι ιθύνοντες της απαγόρευσης, επιλέγοντας την τακτική του «κοψίματος» πιθανώς για να «παραδειγματίσουν» τους επόμενους υποψήφιους τολμηρούς καλλιτέχνες. Το σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ Δεν αποτελεί, όμως, έκπληξη ένα τέτοιο γεγονός και κατά τη γνώμη μου δεν συνιστά λογοκρισία. Αποτελεί εθελοτυφλία ή αφέλεια να διαμαρτύρεται κάποιος για λογοκρισία όταν δέχεται να εκτεθούν τα σκίτσα του εντός του ναού του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, του συμβόλου του αυταρχισμού, των μνημονίων, των ανισοτήτων. Οταν μπαίνεις εκεί μέσα, δέχεσαι να παίξεις με τους κανόνες και τους όρους του ισχυρότερου και όλοι γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός. Η μάχη μαζί του είναι χαμένη από χέρι όταν μένει στο επίπεδο των καταγγελιών μετά από αντίστοιχα κρούσματα. Το σκίτσο του Βασίλη Παπαγεωργίου Αυτό δεν αποτελεί καμιά μομφή για τις εξαιρετικές, πανέξυπνες και βαθύτατα πολιτικές γελοιογραφίες των ευφυέστατων Ελλήνων καλλιτεχνών που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους με αυτά τα έργα για ακόμη μια φορά. Και ορθώς επιχείρησαν να εκθέσουν τα έργα εκεί. Εχασαν τη μάχη αυτή αλλά τίποτα δεν τους απαγορεύει να εκθέσουν τα έργα ακριβώς απέναντι, στο πεζοδρόμιο, στους δρόμους, έξω από το ελληνικό κοινοβούλιο, έξω από τα γραφεία των κομμάτων της συγκυβέρνησης, να τα μοιράσουν σε φωτοτυπίες, να επιτρέψουν την ελεύθερη αναδημοσίευσή τους παντού. Να καλέσουν τους πολίτες να τα αναπαραγάγουν και να τα διαδώσουν όπως και όπου μπορούν. Το σκίτσο του Γιάννη Δράκου (Dranis) Τα σκίτσα των Εφης Ξένου (αριστερά) και Στάθη (δεξιά) Αυτό που υπέστησαν δεν ήταν λογοκρισία ούτε και βρέθηκαν σε μια κατάσταση εξαίρεσης. Επεσαν απλώς θύματα της αισχρής κανονικότητας ενός απρόσωπου και πολυδαίδαλου μηχανισμού που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, εφαρμόζοντας βαθύτατα αντιδραστικές πολιτικές αποφάσεις σε κάθε επίπεδο: ιδεολογικό, νομικό, αισθητικό, πολιτικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση «είμαστε όλοι Ελληνες γελοιογράφοι». Και δεν χρειάζεται να εκλιπαρούμε την Ευρωπαϊκή Ενωση να αναγνωρίσει το έργο μας. Δεν την έχουμε ανάγκη. Πηγή Ένα άλλο άρθρο που αναφέρεται στο ίδιο θέμα