Είδα πρόσφατα το Gone Girl του David Fincher. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο στο οποίο βασίζεται, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ.
Συνεχείς ανατροπές, φοβερή μουσική και βέβαια πολύ καλές ερμηνείες.
Είδα επίσης το Interstellar, το οποίο μου άρεσε αρκετά, αλλά δεν με τρέλανε. Ήτανε μία φοβερή οπτικοακουστική εμπειρία, αλλά το θέμα της ταινίας δεν ένιωσα πως ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Στο ίδιο στυλ και είδος ταινίας, μου άρεσε πάρα πολύ περισσότερο το Contact, που βασίζεται σε βιβλίο του Carl Sagan. Και πάλι όμως χαίρομαι που ένας τόσο γνωστός σκηνοθέτης όπως ο Νόλαν ασχολείται με τόσο ενδιαφέροντα θέματα. Και σίγουρα αξίζει οσκαράκι στα εφέ, ήταν εντυπωσιακότατα !
Η ταινία που με εντυπωσίασε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πάντως, ήταν το Boyhood του Richard Linklater. Βλέπουμε την πορεία ενός παιδιού 6 χρονών, για 12 χρόνια, μέχρι δηλαδή την ενηλικίωση του. Το τρελό είναι ότι η ταινία γυρίστηκε όντως σε 12 χρόνια, βλέποντας έτσι στα αλήθεια ένα παιδί (και το υπόλοιπο καστ που τον περιτριγυρίζει) να μεγαλώνει και να ωριμάζει. Καταπληκτικές ερμηνείες από Ethan Hawke και Patricia Arquette, όλες οι σκηνές πολύ φυσικές στην εκτέλεση τους (χαρακτηριστικό θα έλεγα του Richard Linklater) και πολύ συγκινητική. Ένα μεγάλο ρίσκο που για εμένα τουλάχιστον, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ένα απλό gimmick και άξιζε όλον τον κόπο !!
Από ταινίες που θέλω να δω, είναι το Birdman. Και μόνο το γεγονός ότι η ταινία έχει γυριστεί με τέτοιον τρόπο ώστε να δίνεται η ψευδαίσθηση στον θεατή ότι είναι όλη μία τεράστια ενιαία λήψη είναι αρκετός για να τρέξω να την δω μόλις βγει. Ελπίζω όπως και στην περίπτωση του Boyhood να μην είναι το μόνο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της ταινίας (το τρέιλερ και οι κριτικές μου δίνουν ελπίδες πως ισχύει αυτό).