[Ο θρυλικός δημιουργός του «Muppet Show», Τζιμ Χένσον]

Από μικρό παιδί, είχα αδυναμία στις μαριονέτες. Για αυτο παρακολουθούσα σειρες όπως η Φρουτοπια, το Κάπως, κάπου , καποτε, thunderbirds κλπ

 

Τα «Muppet Show» και «Sesame Street» ήταν εκπληκτικά. Επίσης,μου θυμησε και την ταινία ο «Λαβύρινθος» του 1986 που την ειχα δει μικρή και μου ειχε φανει πολύ περίεργο αυτο το μειγμα ανθρωποι-κουκλες.

Ασε που επαιζε και ο David Bowie..

 

Οπότε, αξιζει ενα τοπικ με πληροφορίες για τον τρομερό Τζιμ Χένσον!

 

 

 

Ο θρυλικός δημιουργός του «Muppet Show», Τζιμ Χένσον
Ο αμερικανός μαριονετίστας που μας χάρισε τα καλύτερα παιδικά προγράμματα όλων των εποχών!

 

 

Λέγεται ότι κανείς δεν κατάφερε ποτέ να στήσει με τέτοια ψυχή ένα άψυχο σύμπαν όπως έκανε ο ανατρεπτικός Τζιμ Χένσον τόσο με το πνευματικό του παιδί, το «Muppet Show», όσο και με το εξίσου ανεπανάληπτο «Sesame Street»!

Μαριονετίστας, καρτουνίστας, σεναριογράφος, ηθοποιός, σκηνοθέτης και δημιουργός, ο Τζιμ Χένσον ήταν από κείνους τους ανθρώπους που ήξεραν από την αρχή τι ήθελαν να κάνουν στη ζωή τους, γι’ αυτό και όταν έφυγε απρόοπτα σε ηλικία 54 ετών είχε ήδη 25 χρόνια καριέρας στις πλάτες του.

 

Ο Χένσον ήθελε λοιπόν να κάνει κουκλοθέατρο και μάλιστα στην τηλεόραση, παίρνοντας το πανάρχαιο αυτό μέσο έκφρασης και προσαρμόζοντάς το αριστοτεχνικά στις επιταγές της σύγχρονης showbiz.

 

Ο ιθύνων νους πίσω από το θρυλικό και πρωτοπόρο «Sesame Street» αλλά και το ασύγκριτο «Muppet Show» κατάφερε να κάνει τις μαριονέτες του να τις λατρέψουν μικροί και μεγάλοι, αφήνοντας τους κορυφαίους σταρ της εποχής να συνωστίζονται στα παρασκήνια για μια γκεστ εμφάνιση δίπλα στον Κέρμιτ, τις Μις Πίγκι και τη θεότρελη παρέα τους: από τη Μινέλι, τον Λιμπεράτσε και τον Νουρέγιεφ μέχρι τον Ουστίνοφ, τον Άλις Κούπερ και σύσσωμο το καστ του «Star Wars»!

 

Ο Χένσον κατάφερε να σκαρώσει μερικούς από τους πλέον αναγνωρίσιμους τηλεοπτικούς χαρακτήρες όλων των εποχών, φτιάχνοντας σαφώς περισσότερα από δύο ακόμα παιδικά προγράμματα. Με αγάπη για το παιδί και μεράκι για τη δουλειά του, ο άνθρωπος-«ορχήστρα» εντάχθηκε στην ομάδα παραγωγής του «Sesame Street» το 1969 εμφυσώντας πνοή στο όλο εγχείρημα με τις υπέροχες ιδέες του: να φτιαχτεί ένα τηλεοπτικό προϊόν, ένα υπερθέαμα σαλονιού, που να αφορά σε όλη την οικογένεια. Το τι συνέβη με το «Σουσάμι Άνοιξε» περιττό να αναφερθεί, καθώς μεγάλωσε γενιές και γενιές παιδιών στις τέσσερις γωνιές κυριολεκτικά της οικουμένης.

 

Ο ίδιος δεν ήθελε όμως να συνδεθεί αποκλειστικά με παιδικές εκπομπές και έπειτα από ασύλληπτες περιπέτειες με πόρτες κλειστές και δημιουργικές κόντρες, ντεμπουτάρει το 1976 η νέα του δουλειά, το μυθικών διαστάσεων «Muppet Show». Η εκπομπή προβλήθηκε για πέντε τηλεοπτικές σεζόν, γνώρισε δόξα και απήχηση στα πέρατα του κόσμου και κατέβηκε από τους δέκτες μας μόνο επειδή το ήθελε ο ίδιος! Γιατί τώρα πήγαινε για άλλα…

 

Ποιος δεν θυμάται τον Κέρμιτ τον βάτραχο, τη Μις Πίγκι, τον Μεγάλο Γκόντζο, τον Σαμ τον Αετό, τον Φόζι τον Αρκούδο, την Καμίλα την Κότα και τα άλλα παιδιά που συνήθιζαν να καθηλώνουν το τηλεοπτικό κοινό γεννώντας έτσι το δημοφιλέστερο ψυχαγωγικό πρόγραμμα στον κόσμο; Με όχημα την παιδική μαγεία και την ταυτότητα του «Sesame Street», ο Χένσον έδειξε ότι το «Muppet Show» θα μπορούσε να απευθύνεται εξίσου και στο παιδί που κρύβουν μέσα τους οι μεγάλοι.

 

Πίσω από τις κάμερες, ο τύπος με τα χίπικα μούσια ήταν ένας σωστός δάσκαλος, ένας μεγάλος παραμυθάς που διηγήθηκε παιδαγωγικές ιστορίες για όλους, με τον γνώριμο ανατρεπτικό του τρόπο…

Πρώτα χρόνια

 

Ο Τζέιμς «Τζιμ» Χένσον γεννιέται στις 24 Σεπτεμβρίου 1936 στο Γκρίνβιλ του Μισισίπι ως το ένα από τα δύο παιδιά ενός αγρονόμου του υπουργείου Γεωργίας και της νοικοκυράς συζύγου του. Μια από τις πρώτες του αναμνήσεις ήταν η έλευση της τηλεόρασης στο σπίτι, κάτι που φάνταζε γεγονός κολοσσιαίων διαστάσεων για το παιδί. Παράλληλα με το σχολείο, άρχισε να καταπιάνεται με τις μαριονέτες χωρίς καν να ξέρει το γιατί, αν και υπεύθυνη ήταν μάλλον η γιαγιά του, ζωγράφος και μοδίστρα, που του εμφύσησε την τρέλα της εμψύχωσης της κούκλας.

 

Κι έτσι ήδη από το Γυμνάσιο ο νεαρός Τζιμ θα βρεθεί να φτιάχνει τις δικές του μαριονέτες και σύντομα θα τις παρουσίαζε σε θεατράκια αλλά και κοινωνικές εκδηλώσεις, πριν αποκτήσει τη δική του πεντάλεπτη παιδική εκπομπή στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό! Το Σάββατο το πρωί, στην παιδική ζώνη.

 

 

Λίγο προτού διαβεί την πύλη του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ για να σπουδάσει σκηνογραφία το 1955, άρχισε να φτιάχνει τα πρώτα μάπετς. Πρώτο των πρώτων δεν θα μπορούσε να είναι φυσικά άλλο από το χνουδωτό alter ego του, τον Κέρμιτ τον Βάτραχο! Τον οποίο κατασκεύασε μάλιστα από ένα παλιό πράσινο παλτό της μητέρας του, με ένα μπαλάκι του πινγκ-πονγκ κομμένο στα δυο για μάτια! Στην αρχή θύμιζε περισσότερο σαύρα παρά βάτραχο, θυμόταν ο Χένσον, αλλά αυτό διορθώθηκε άμεσα.

 

 

Χειριστής μαριονέτας πια, έπιασε για τα καλά δουλειά με έναν φίλο και σύντομα το δίδυμο θα πάρει μεταγραφή για θυγατρικό κανάλι του δικτύου NBC, για να παρουσιάσει σε πολιτειακό επίπεδο την πεντάλεπτη εκπομπή του με τις κούκλες «Sam and Friends»! Εδώ έκανε την πρώτη του εμφάνιση ο ομιλών βάτραχος αλλά και τα πρωτόλεια των υπόλοιπων μάπετς, που ήταν απλούστατα στον χειρισμό.

 

Sam & Friends - Promo/ID/Skit/Spot - c.1961

 

Το 1957 μια φίρμα καφέ μαγεύτηκε από τις μαριονέτες του και του ζήτησε ένα διαφημιστικό. Αυτό θα ήταν το πρώτο από τα 179 σποτάκια που θα πρωταγωνιστούσαν οι ανατρεπτικές του μαριονέτες σε διάστημα μάλιστα μόλις τεσσάρων ετών! Κωμικά και χωρίς αναστολές, τα διαφημιστικά του Χένσον ήταν καινοτόμα, καθώς έκαναν όλα τα λάθος πράγματα σε όρους μάρκετινγκ και διαφήμισης!

 

Wilkins Coffee Commercials

 

Τηλεοπτική καριέρα: το «Σουσάμι Άνοιξε»
 

 

Το 1958, ο Χένσον τιμήθηκε με Έμι για το «Sam and Friends» και ενθαρρυμένος από τη ζεστή υποδοχή του κοινού, ίδρυσε την εταιρία παραγωγής Jim Henson Company. Πλέον οι μαριονέτες του αυξάνονταν με γρήγορους ρυθμούς και σύντομα η βασική στρατιά των μάπετς θα ήταν πανέτοιμη για νέες περιπέτειες. Όσο για τη λέξη μάπετ (muppet) ήταν δικής του έμπνευσης, από το μπόλιασμα των «puppet» και «marionette».

 

 

Το πρώτο μάπετ που έγινε δημοφιλές ήταν ο Ραλφ ο Σκύλος, που έπαιξε σε διαφημιστικά και εμφανίστηκε σε πλήθος τηλεοπτικών εκπομπών.

Rowlf the Dog on The Jimmy Dean Show

 

Την ίδια εποχή, γύρω στο 1963 δηλαδή, ο Χένσον άρχισε να πειραματίζεται με το σινεμά, σκαρώνοντας ταινίες μικρού μήκους, όπως το αριστουργηματικό «Time Piece» του 1965 που έφτασε στα Όσκαρ με υποψηφιότητα στα χέρια του!

 

Time Piece (Jim Henson) 1965

 

Ταυτοχρόνως, ο θίασος των μάπετς άρχισε να διευρύνεται με κάθε λογής πλάσματα: από ζωάκια και λαχανικά μέχρι και ό,τι άλλο αντικείμενο μπορούσε να σκεφτεί, ο Χένσον έδινε ζωή στα πάντα κάνοντάς τα να ανοίγουν το στόμα τους για να μιλούν ή να τραγουδούν!

 

 

Τώρα ο Κέρμιτ και η παρέα του εμφανίζονταν τακτικά σε δημοφιλή προγράμματα της αμερικανικής τηλεόρασης, βρίσκοντας τελικά το δικό τους σπίτι στο δίκτυο PBS το 1969. Τα πλάσματα του Χένσον παρουσιάζονταν σε ειδικό τμήμα του «Sesame Street».

 

Sesame Street - First and Last (1969)

Οι μαριονέτες του δεν απευθύνονταν φυσικά μόνο στο παιδικό κοινό, καθώς ο αυτοσαρκασμός, η σάτιρα και το καυστικό χιούμορ στόχευαν εμφανώς σε ενήλικα ακροατήρια. Η επιτυχία του Χένσον ήταν πρωτόγνωρη, το «Σουσάμι Άνοιξε» έγινε ανάρπαστο και ο δημιουργός ήταν τώρα το αγαπημένο παιδί της αμερικανικής τηλεόρασης, όπως φυσικά και οι κλασικοί Έρνι, Μπερτ, Όσκαρ, Γκρόβερ και ο Έλμο πάντα…

 

Το «Muppet Show»

 

Κι εκεί που πήγαιναν όλα καλά, ο αεικίνητος Χένσον συνειδητοποιεί ότι δεν ήθελε να κάνει καριέρα στην παιδική τηλεόραση, βάζοντας τον εαυτό του σε μεγάλους μπελάδες! Τώρα ήθελε να φτιάξει ένα σόου με τα μάπετς του που να στοχεύει κυρίως στο ενήλικο κοινό, αν και η στενοκεφαλιά της αμερικανικής τηλεόρασης του έκλεινε συνεχώς την πόρτα. Αποτέλεσμα; Κανένα δίκτυο δεν ήταν διατεθειμένο να ρίξει κεφάλαια σε ένα ενήλικο σόου με μαριονέτες!

 

 

Ο Χένσον ήθελε όμως να διευρύνει το ηλιακό του κοινό και τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει, έστω κι αν αναγκαζόταν να αλλάξει ήπειρο! Όπως και έκανε τελικά, καθώς το μόνο «ναι» που πήρε ήταν από την αγγλική τηλεόραση. Τα υπόλοιπα είναι τηλεοπτική ιστορία: το «Muppet Show» ντεμπουτάρει στην Αγγλία το 1976 και μετρά μέσα σε λίγες εβδομάδες 235 εκατομμύρια τηλεθεατές (σε εβδομαδιαία βάση) σε 100 χώρες του κόσμου! Όσο για τον ίδιο, απέσπασε τρία Γκράμι για τη μοναδική δουλειά του.

 

The Best Of The Muppet Show Series 2 - Part 1

 

Πλέον οι μαριονέτες του Χένσον είναι τύποι ανθρώπου αποκαλύπτοντας συμπεριφορές καλύτερα από κάθε ηθοποιό. Εδώ είναι που εμφανίστηκαν οι νέοι χαρακτήρες Μις Πίγκι, Γκόντζο, Σκούτερ και το υπόλοιπο θεότρελο καστ της σειράς, όπως οι αμίμητοι γέροι Στάτλερ και Γουόλντορφ, που υπονόμευαν τη σειρά στο κλείσιμό της (με ατάκες τύπου «Αυτό το σόου έχει εκπαιδευτική αξία», «Ναι, στρέφει τον κόσμο στα βιβλία»!).

 

Ο Κέρμιτ ήταν πάντα ο παρουσιαστής και σύσσωμη η showbiz παρακαλούσε τώρα τον Χένσον για μια γκεστ σταρ εμφάνιση πλάι στα μάπετς του: Λάιζα Μινέλι, Έλτον Τζον, Βίνσεντ Πράις, Στιβ Μάρτιν…

 

"Bennie And The Jets"~ Elton John ~ Muppet Show

 

Ο Χένσον, ως αφεντικό της παραγωγής, ήταν συνεσταλμένος και καλοσυνάτος, πάντα πρόθυμος να παρέμβει για να σώσει την παρτίδα. Ο ίδιος χειριζόταν τον Κέρμιτ και τον Ραλφ, τις δύο πρώτες δημιουργίες του, αν και πέρα από τον σκύλο και τον βάτραχο δάνειζε τη φωνή και χάριζε την κίνηση στον Δόκτορ Τιθ, τον Σουηδό Μάγειρα και άλλους. Το δικό του σουρεαλιστικό κουκλοθέατρο έφερε στο προσκήνιο το χιούμορ και την καυστικότητα, αφήνοντας κατά μέρος τους ηθικοπλαστισμούς του παιδικού κουκλοθέατρου.

 

Το «Muppet Show» οδήγησε τον Χένσον στη μεταφορά του σύμπαντός του στο σινεμά και σε επόμενη τηλεοπτική δουλειά («Jim Henson’s Muppet Babies»), που απέσπασε τέσσερα συναπτά Έμι!

 

 

Ο ίδιος δεν περιόρισε βέβαια την τηλεοπτική του δουλειά αποκλειστικά στα αρχικά μάπετς του, δημιουργώντας προγράμματα με νέους χαρακτήρες στη δεκαετία του 1980, όπως τα «Fraggle Rock», «The Jim Henson Hour» και «Jim Henson's The Storyteller», καθώς πάντα ανησυχούσε μήπως τυποποιηθεί και αφεθεί στη μανιέρα, που ήταν και ο μεγαλύτερός του εφιάλτης!

 

Ακολούθησαν σωρεία κινηματογραφικών ταινιών, όπως η καινοτόμα «The Dark Crystal» του 1982, που αναμείγνυε μαριονέτες και animatronics, αλλά και ο «Λαβύρινθος» του 1986 σε παραγωγή Τζορτζ Λούκας και με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Ντέβιντ Μπόουι και Τζένιφερ Κόνελι.

 

As the World Falls Down - David Bowie (Labyrinth 1986)

 

Τελευταία χρόνια

 

Η τελευταία δουλειά του Χένσον ήταν ένα διαδραστικό και τρισδιάστατο σόου με μάπετς στις Ντίσνεϊλαντ Καλιφόρνιας και Φλόριντα, την ίδια ώρα που ο ακούραστος δημιουργός είχε πολλά στα σκαριά και κανείς δεν περίμενε ότι αυτό θα ήταν το κύκνειο άσμα του. Κι όμως, χτυπήθηκε από πνευμονία και άφησε την τελευταία του πνοή στις 16 Μαΐου 1990, σε ηλικία 54 ετών.

 

 

Η κηδεία του μετατράπηκε σε μουσικοχορευτικό θέαμα με τα θεότρελα πάπετς του, όπως προφανώς θα το ήθελε και ο ίδιος…

 

πηγή
 

[Η ιστορία του… Ποπάυ [?, newsbeast.gr, 06/04/2014]]

Η ιστορία του… Ποπάυ
Ο πιο διάσημος ναύτης καρτούν όλων των εποχών

 

 

 

Ο Ποπάυ, ο διάσημος ναύτης των κόμικ και κινουμένων σχεδίων, έκανε το ντεμπούτο του τον Ιανουάριο του 1929.

Αρχικά ήταν ένας από τους πολλούς χαρακτήρες καρτούν που περιέχονταν στη σειρά κόμικ του Elzie Segar με τίτλο «Thimble Theater».

 

Ο Ποπάυ (Popeye the Sailor) ήταν ένας μονόφθαλμος, 34χρονος ναύτης, με ημι-παραμορφωμένη εμφάνιση και ένα... «θεματάκι» στην ομιλία του, ο οποίος γεννήθηκε κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια.

Στους υπόλοιπους κύριους χαρακτήρες του κόμικ περιλαμβάνονταν η ψηλόλιγνη –και μεγάλη αγάπη του Ποπάυ- Όλιβ (Olive Oyl) και ο εχθρός του Bluto (αργότερα το όνομά του άλλαξε σε ‘Brutus’, δηλαδή Βρούτος).

 

Στα πρώτα κόμικ της σειράς η Όλιβ είχε σχέση με ένα χαρακτήρα που ονομαζόταν Ham Gravy, όμως σύντομα τέθηκε «εκτός δράσης», λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που γνώρισε ο Ποπάυ.

 

 

Η Όλιβ προσβάλλει και επικρίνει τον Ποπάυ συχνά και σε γενικές γραμμές, θα μπορούσε να πει κανείς ότι... δεν του φέρεται και με τον καλύτερο τρόπο, γράφει ο ηθοποιός και κωμικός Eddie Deezen στο neatorama.com, ο οποίος έχει «δανείσει» τη φωνή του σε πολλούς διάσημους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων.

 

Σε περισσότερα από ένα καρτούν, η Όλιβ τον χτυπά, όμως αυτός δε σταματά στιγμή να την αγαπά.

 

Όσο για το... «μονόφθαλμος», δεν είναι ξεκάθαρο αν όντως έχει ένα μάτι, ή απλά αλλήθωρος, πάντως τουλάχιστον σε ένα καρτούν ο Βρούτος τον αποκαλεί «μονόφθαλμο νάνο».

 

Ο χαρακτήρας του Ποπάυ έγινε πολύ σύντομα διάσημος, με αποτέλεσμα η σειρά κόμικ να μετονομαστεί σε «Thimble Theater starring Popeye» και αργότερα απλά «Popeye».

 

 

Βέβαια, ο περισσότερος κόσμος τον γνωρίζει από την... τηλεοπτική μεταφορά της σειράς καρτούν και τη «γέννηση» του Ποπάυ ως κινούμενο σχέδιο!

 

Η πρώτη εμφάνιση του Ποπάυ στο... γυαλί έγινε το 1933, σε ένα καρτούν της Paramount με τίτλο « Popeye the Sailor».

Ορισμένοι τηλεοπτικοί σταθμοί σήμερα επεξεργάζονται τα πρώτα κομμάτια της σειράς κινουμένων σχεδίων του Ποπάυ, καθώς –όπως αναφέρει ο αρθρογράφος- περιείχαν ρατσιστικές αναφορές για τους Αφροαμερικανούς.

 

Παρόμοια ρατσιστικά στερεότυπα για Αφροαμερικανούς υπάρχουν και σε άλλα μεταγενέστερα καρτούν του Ποπάυ, τα οποία επίσης υπόκεινται σε επεξεργασία από ορισμένους τηλεοπτικούς σταθμούς.

 

Η «τακτική» αυτή, άλλωστε, ήταν κοινή και σε άλλα καρτούν της εποχής, καθώς επίσης και σε ραδιοφωνικές εκπομπές, ταινίες και άλλες μορφές τέχνης.

 

Τα «κλασικά» καρτούν του Ποπάυ ξεκίνησαν το 1933 και διήρκεσαν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Η σειρά κινουμένων σχεδίων της Paramount studios γνώρισε μεγάλη δόξα χάρη στο χαρακτήρα του Ποπάυ, σε αυτές τις δεκαετίες.

Τη φωνή του Ποπάυ αρχικά (1933-1935) του τη χάρισε ο Red Pepper Sam. Όμως εξαιτίας του ευέξαπτου χαρακτήρα του και της αλλοπρόσαλης συμπεριφοράς του η Paramount αναγκάστηκε να τον απολύσει.

 

 

Τη θέση του πήρε ο Jack Mercer, ο οποίος θεωρείται ότι κατάφερε να «εκφράσει» τον Ποπάυ με τον καλύτερο τρόπο.

Και οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες (Ποπάυ, Όλιβ και Βρούτος) δανείστηκαν τη φωνή αρκετών ηθοποιών κατά τη διάρκεια της σειράς.

 

Στο κόμικ, η δύναμη του Ποπάυ αρχικά προερχόταν από το... τρίψιμο του κεφαλιού μιας κότας. Όμως στην πορεία (μέχρι το 1932) τη θέση της πήρε το –γνωστό σε όλους μας- σπανάκι!

 

Το σπανάκι χάριζε στον Ποπάυ, όχι μόνο υπεράνθρωπη δύναμη, αλλά τον «προίκιζε» και με ικανότητες, όπως αυτές ενός χορευτή ή με γνώσεις μουσικής με αποτέλεσμα να παίζει και πιάνο!

 

Τα καρτούν του Ποπάυ έγιναν τόσο δημοφιλή τα χρόνια της Ύφεσης, που οι πωλήσεις στο σπανάκι στις ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά ένα τρίτο.

 

 

Η μάρκα «Popeye Spinach» εξακολουθεί να είναι η δεύτερη με μεγαλύτερες πωλήσεις στη χώρα.

 

Σε ένα καρτούν, ο Ποπάυ λέει στα ανίψια του ότι είναι απόγονος του Ηρακλή και πως ο πρόγονός του αντλούσε αρχικά τη δύναμή του εισπνέοντας σκόρδο. Ο ίδιος έπεσε σε ένα χωράφι με σπανάκι και κάπως έτσι «γεννήθηκε» η αγάπη του για το συγκεκριμένο φυτό.

 

Σε ελάχιστα καρτούν ο Ποπάυ δεν τρώει καθόλου σπανάκι.

 

Σε ένα επεισόδιο ο Ποπάυ ταΐζει με τη βία σπανάκι στο Βρούτο, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να τον δείρει και κάπως έτσι «ξύπνησαν» τα αισθήματα της Όλιβ γι’ αυτόν.

 

Τα καρτούν της Paramount ήταν τόσο δημοφιλή, που το 1937 στην πόλη Crystal City του Τέξας ανεγέρθη ένα επίσημο άγαλμα του Ποπάυ. Ήταν η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που ένας ήρωας καρτούν γινόταν άγαλμα σε μια πόλη.

 

 

Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο Ποπάυ γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, ενώ τα καρτούν ανέβαζαν και το ηθικό των Αμερικανών.

 

Αρκετά από αυτά περιείχαν προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια για τους Γιαπωνέζους. Οι Γιαπωνέζοι αποκαλούνταν ‘Jap-pansies’ ενώ απεικονίζονταν με τεράστια δόντια και πολύ χοντρά γυαλιά, προσθέτει ο αρθρογράφος.

 

Ένα από τα πιο γνωστά «απαγορευμένα» επεισόδια της εποχής εκείνης ήταν αυτό με τίτλο «Seein' Red, White 'n Blue». Είναι το μοναδικό επεισόδιο στο οποίο ο Ποπάυ και ο Βρούτος ενώνουν τις δυνάμεις τους και μοιράζονται μία κονσέρβα σπανάκι, για να δείρουν ένα... συμφωνημένο εχθρό, δηλαδή τους γιαπωνέζους στρατιώτες.

 

Κατά τη διάρκεια του πολέμου άλλαξε επίσης και η γκαρνταρόμπα του Ποπάυ.

 

Ο Ποπάυ άρχισε να εμφανίζεται με μια άσπρη στολή ναύτη, αντί για το κλασικό καπέλο καπετάνιου και μαύρο πουκάμισο με τα σηκωμένα μανίκια.

 

Η ναυτική στολή συνόδευσε τον Ποπάυ καθόλη τη διάρκεια της σειράς από εκεί και πέρα, μέχρι και μετά το τέλος του πολέμου.

 

Μετά το τέλος του Ποπάυ στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η King Features Syndicate κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 μία άλλη σειρά Ποπάυ, η οποία ωστόσο δε γνώρισε την ίδια επιτυχία.

 

πηγή

 

Αν και παλιότερο, ειναι ωραιο αρθρο και οι πληροφορίες που δινει ειναι καλές. Έψαξα και δεν εχει ποσταριστει, νομίζω...

[Ο Σνούπι και τα τρισδιάστατα... φιστίκια [?, tovima.gr, 08/08/2015]]

Ο Σνούπι και τα τρισδιάστατα... φιστίκια

 

Με αρχηγό τον Τσάρλι Μπράουν και το διάσημο μπιγκλ του, τα διάσημα κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς εξορμούν και στη μεγάλη οθόνη

 

 

εδώ το βίντεο με υπότιτλους

 

Με έναν πρωτότυπο, χαριτωμένο αλλά και εκπαιδευτικό τρόπο αποφάσισε η 20th Century Fox να ξεκινήσει την καμπάνια της για την προώθηση της ταινίας «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία», που αναμένεται να διανεμηθεί στην Ελλάδα τον προσεχή Νοέμβριο. Στο βίντεο που παρουσιάζουμε εδώ, ο σκηνοθέτης της, Στιβ Μαρτίνο, «διδάσκει» πώς να ζωγραφίσεις το πιο διάσημο και αξιαγάπητο μπιγκλ του κόσμου. Και προτείνει στους θεατές να ζωγραφίσουν τον δικό τους Σνούπι για να τον μοιραστούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το hashtag #DrawSnoopy. Ολα αυτά δε γίνονται λίγο πριν από τα γενέθλια του λευκού σκύλου που είναι στις 10 Αυγούστου, όπως μαθαίνουμε για πρώτη φορά στο κόμικ της 10ης Αυγούστου 1968.

 

Πρόκειται φυσικά για το ευφάνταστο, πανέξυπνο σκυλάκι του Τσάρλι Μπράουν, κεντρικού ήρωα της σειράς κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς, το οποίο εμφανίστηκε στη σειρά στις 4 Οκτωβρίου του 1950, μόλις δύο ημέρες μετά την πρώτη έκδοση του κόμικ. Θυμίζουμε ότι αρχικώς τα «Peanuts» φιλοξενήθηκαν σε ημερήσια βάση σε εννέα εφημερίδες, ανάμεσα στις οποίες οι «Washington Post», «Chicago Tribune» και «The Boston Globe».

 

Σύμφωνα με τον Σουλτς, ο Σνούπι ήταν εμπνευσμένος από τον δικό του σκύλο, Σπάικ, που είχε ως παιδί. Η σχέση ανάμεσα στον Σνούπι και στον ιδιοκτήτη του είναι ιδιαίτερη, καθότι ο Σνούπι σνομπάρει τον Τσάρλι, θεωρώντας τον εαυτό του υπεράνω.

 

Ο Τσάρλι Μπράουν είναι αυτό που λέμε αξιαγάπητος loser. Μάχεται συνέχεια, δεν εγκαταλείπει ποτέ και σχεδόν ποτέ δεν... κερδίζει. Είναι ο μάνατζερ της χειρότερης ομάδας μπέιζμπολ στον κόσμο. Κι όμως, είναι εκεί σε κάθε παιχνίδι. Δεν βρίσκει το κουράγιο να μιλήσει στη Μικρή Κοκκινομάλλα... Παρ' όλα αυτά, ακόμη ελπίζει. Αν και οι φίλοι του, το δέντρο του, ακόμη και το σκυλί του, τον πειράζουν, ο Τσάρλι Μπράουν είναι πάντα ο αφοσιωμένος ήρωας.

 

Από τους υπόλοιπους χαρακτήρες δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχνάμε την γκρινιάρα και δεσποτική Λούσι που συχνά μοιράζει συμβουλές από τον αυτοσχέδιο θάλαμο ψυχολόγου που έχει φτιάξει (5 σεντ η συμβουλή) και τον αδελφό της τον Λάινους ή αλλιώς το παιδάκι με την «κουβέρτα ασφαλείας». Φωνή της λογικής στη γειτονιά, ο Λάινους είναι ο καλοπροαίρετος φιλόσοφος που πάντα κρατά την κουβερτούλα του, έχει έναν καλό λόγο για όλους... ακόμη και για την αυταρχική Λούσι. Αν ο Τσάρλι Μπράουν είναι η καρδιά του σύμπαντος των «Peanuts», τότε ο Λάινους είναι η ψυχή του και η Πέπερμιντ Πάτι μια ατρόμητη φυσική ηγέτις και αθλήτρια, που μπορεί να τα βάλει με οποιαδήποτε πρόκληση, εκτός από το... διάβασμα.  

Υπάρχει επίσης το αμόρε της Λούσι, ο Σρέντερ, μια μίνι μουσική ιδιοφυΐα που σπάνια αποχωρίζεται το μικρό πιάνο του ή το είδωλό του, τον Μπετόβεν, ο Πίγκπεν, πέρα για πέρα άνετος με τον - μονίμως σκονισμένο - εαυτό του και η Σάλι, μικρή αδελφή του Τσάρλι Μπράουν, η οποία πιστεύει ότι ο κόσμος τής χρωστά μία απάντηση για μερικά από τα πιο μπερδεμένα προβλήματά του.

 

Προσωπική αδυναμία μου ωστόσο είναι ο Γούντσοκ, ένα μικροσκοπικό κίτρινο πουλάκι που πεταρίζει και τραυλίζει εδώ και εκεί και είναι δεξί χέρι του Σνούπι, είτε ως πιστός μηχανικός για τον Ιπτάμενο Ασο και ηγέτη των Μπιγκλ Προσκόπων, ή αφοσιωμένος γραμματέας στον επικεφαλής Μπιγκλ.  

 

Με το «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία» οι Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λούσι, Λάινους και η υπόλοιπη αγαπημένη συμμορία κάνουν το τρισδιάστατο ντεμπούτο τους στη μεγάλη οθόνη. Βασικό θέμα της ταινίας είναι η προσπάθεια του Σνούπι, που μέσα σε όλα είναι και άριστος... πιλότος, να αντιμετωπίσει τον αιώνιο αντίπαλό του, τον Κόκκινο Βαρόνο.

 

πηγή

[Funny Pictures!]

[Όλα τα ποκεμον μαζί [index και σχέδια]]

1. Το πρώτο είναι, όπως το χαρακτηρίζουν, ένα Pokedex με όλα τα ποκεμον μέχρι τώρα.

 

 

για μεγαλύτερη ευκρίνεια:

 

 

 

2. Σε αυτή την εικόνα έχουν σχεδιαστεί 721 Pokemon.

 

 

καλύτερη ευκρίνεια:

 

 

3. Επίσης, σε αυτό το λινκ θα βρείτε τα ποκεμον σχεδιασμένα σε 178 καρτες Hearthstone. Πχ.

Φαντάζομαι θα έχει και συνέχεια..

 

πηγή

όποιος εχει μπορεί να προσθέσει κι αλλα!! Θα ψαχνω κι εγω.

[ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΣΤΗ ΝΤΟΥΛΑΠΑ]

Καινούργιο κομικ μετά το ''Τέρατα στην Ντουλάπα'', από τον Stevie Cass με τίτλο: ''Σκιτσούχτρα''. (μέχρι να γίνει παρουσίαση το βάζω εδώ.. )

 

 

Τα Τέρατα στην Ντουλάπα ήταν ένας μικρός κόμικς-ύμνος του 2013 για τη σεξουαλική διαφορετικότητα και τη συμφιλίωση μαζί της. Ο δημιουργός τους, Steve, επιστρέφει τώρα με ένα ακόμη μίνι άλμπουμ με τον παιγνιώδη και αινιγματικό τίτλο Σκιτσούχτρα.

 

Οπως εξηγεί ο ίδιος, η Σκιτσούχτρα είναι «πλάσμα του σκότους που ζει στους εγκεφάλους των καλλιτεχνών και ευθύνεται για όλα τα δεινά που τους συμβαίνουν».

 

Δεν είναι, λοιπόν, τίποτε άλλο από ένα εγκεφαλικό τέρας, έναν εφιαλτικό “φανταστικό φίλο” που καιροφυλακτεί για να αναστείλει την έμπνευση, να πικάρει, να προσβάλει, να αποκαρδιώσει, να βγάλει την πρίζα, να αποδιοργανώσει, να εμποδίσει τη δημιουργία.

Είναι σίγουρο πως κάθε καλλιτέχνης έχει έναν τέτοιο φανταστικό φίλο ή και περισσότερους.

 

Ο Steve μας συστήνει τη δική του φίλη. Και απελπισμένος τη ρωτά: «Στην κυριολεξία τρέφεσαι με τα δάκρυα των σκιτσογράφων. Ετσι δεν είναι;»

 

Για να πάρει την πληρωμένη απάντηση: «Ε, κάπως πρέπει να κρατιέμαι νέα και όμορφη».

 

 

πηγή

 

 

 

 

[Guardians of the Galaxy (2015-2019)]

 

Το φθινόπωρο του 2015 και συγκεκριμένα την πρεμιέρα της θα κάνει η σειρά στις 26 Σεπτεμβρίου, ωρα 21:30.

 

Στη σειρά κινουμενων σχεδίων Guardians of the Galaxy που θα μεταδίδεται από το Disney XD θα δούμε τους Star-Lord, Rocket Raccoon, Groot, Gamora, Drax αλλά και Thanos, Collector, Grandmaster, Ronan, Loki.

 

trailer

 

Marvel's Guardians of the Galaxy - Animated Teaser

 

Θα υπάρξει και ενα sneak-peek του πρώτου επεισοδίου στις 5 Σεπτεμβρίου. Κατα τη διάρκεια του Αυγούστου θα κυκλοφορήσουν δέκα 2λεπτα.

 

Marvel's Guardians of the Galaxy - Star-Lord Origins Pt. 1

 

Marvel's Guardians of the Galaxy - Star-Lord Origins Pt. 2

 

 

πηγή0, πηγή1

 

[imdb=tt4176370]

 

[Μουσείο Snoopy στην Ιαπωνία]

Μουσείο Snoopy στην Ιαπωνία

Θα λειτουργήσει στο Τόκιο για δυο χρόνια

 

Μουσείο Σνούπι, Τόκυο

 

Στην Ιαπωνία ανοίγει ένα νέο μουσείο αφιερωμένο στο αγαπημένο κόμικς του Charles Schulz. Το Μουσείο Snoopy του Τόκιο έχει προγραμματιστεί να ανοίξει τον Μάρτιο του 2016.

Ο φιλοπερίεργος ήρωας Τσάρλι Μπράουν που έγινε φέτος 65 ετών και η παρέα του έχουν ήδη ένα μουσείο αφιερωμένο σε αυτούς στο Charles M. Schulz Museum και Ερευνητικό Κέντρο στην Santa Rosa, Καλιφόρνια.

 

Mουσείο Σνούπι,Santa Rosa, Καλιφόρνια

 

Την περασμένη εβδομάδα γιόρτασε και τα 47α γενέθλιά του ένα άλλος χαρακτήρας των Peanuts, ο Franklin, ο πρώτος αφροαμερικανικός χαρακτήρας σε μεγάλο αμερικανικό κόμικ. Ο Φράνκλιν έκανε το ντεμπούτο του κατά τη διάρκεια του κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, το 1968.

 

 

Το νέο μουσείο θα βρίσκεται στην περιοχή Roppongi της πόλης, γνωστή για τα καταστήματά της και το Μουσείο Τέχνης Mori.

 

Το μουσείο θα λειτουργήσει μόνο για δύο έτη και έξι μήνες, έως τον Σεπτέμβριο 2018 παρά τις προβλέψεις για 800.000 επισκέπτες ετησίως.

 

πηγή

[Funny Pictures!]

 

Και ναι, ειναι αλήθεια οι μανούλες εχουν κανει το δικό τους facebook και λενε τετοια..

[HEART IN A BOX [ KELLY THOMPSON - MEREDITH McCLAREN]]

 

To ‘’Heart in a Box’’ είναι μια mini σειρά 7 τευχών, ~26 σελίδων έκαστο. Κυκλοφόρησε από την Dark Horse το 2015. Σενάριο από την Kelly Thompson, σχέδιο και εξώφυλλα από την Meredith McClaren.

Την ίδια χρονιά και συγκεκριμένα στις 16 Σεπτεμβρίου, εκδόθηκε το τομάκι 144σελίδων που συγκέντρωνε όλα τα τεύχη.

Εξωφυλλα τευχών και ημερομηνια κυκλοφορίας

 

Μάιος 27, 2015

 

Μάιος 27, 2015

 

Ιούνιος 03, 2015

 

Ιούνιος 10, 2015

 

Ιούνιος 17, 2015

 

Ιούνιος 24, 2015

 

Ιούλιος 01, 2015

 

Η Emma είναι μια κοπέλα που έχει πληγωθεί από τον φίλο της και μετά τον χωρισμό, δε βγαίνει από το δωμάτιο της για 2 εβδομάδες. Δεν μας δίνεται ούτε το όνομα αυτού του άντρα, ούτε τι συνέβη.

 

Ο γκευ φίλος της Xan, κάνει τα πάντα για να τη βοηθήσει ώσπου μια μέρα την τράβα με το ζόρι για μια βόλτα έξω.

Οι τρεις πρώτες εισαγωγικές σελίδες, που σε πιάνει η περιέργεια για το ποια είναι η θεματολογία του:

 

 

Κάποια στιγμή, η Emma μένει μόνη της και εμφανίζεται ξαφνικά ένας μυστήριος τύπος χωρίς όνομα ο οποίος

 

θα εκπλήρωνε την ευχή της. Ποια ήταν; Να της πάρουν την καρδιά για να μην έχει πια και πονά τόσο πολύ.

 

 

Το πρόβλημα όμως, που προκύπτει είναι ότι το κενό είναι ακόμη χειρότερο από τον πόνο της θλίψης και της στεναχώριας.

 

Μετανιώνοντας για αυτό που έκανε, η Emma καλεί τον τύπο τον οποίο εκείνη αποκαλεί Bob. Έτσι, μαθαίνει ότι ο μόνος τρόπος

για να ξαναπάρει την καρδιά της πίσω, είναι να επανακτηθεί κομμάτι κομμάτι.

 

Ξεκινά μια μεγάλη περιπέτεια, αφού κάθε κομμάτι βρίσκεται σε διαφορετικό άτομο. Στο ταξίδι της, υπάρχουν εκπλήξεις και απρόοπτα που πρέπει να αντιμετωπίσει.

 

Το ερώτημα που γεννάται είναι: Το κόστος της καρδιάς της είναι η ψυχή της;

 

Μερικες σελίδες από το εσωτερικό

 

 

Ένα από τα πολύ ωραία κόμικ που έχω διαβάσει, με πολύ καλή ιδέα σεναρίου. Την εξιστορεί με απλό και ωραίο τρόπο. Διαβάζεται εύκολα, η ροή του είναι πολύ καλή και έτσι διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα. Δεν υπερβάλλει στο μεταφυσικό κομμάτι για να εντυπωσιάσει και αυτό το θεωρώ πολύ θετικό.

 

Το σχέδιο έφερνε προς το κλασικό αμερικάνικο σχέδιο, αλλά δε με χάλασε γιατί οι διαφορές που είχε, το διαφοροποιούσαν σημαντικά.

Ένα ακόμη θετικό είναι ότι η ιστορία ολοκληρώνεται στα 7 τεύχη, χωρίς να το τραβαει και να καταντά βαρετό.

 

Εχει πάρει καλές κριτικές. Γενικά, προτείνεται άνετα!

 

πηγή0, πηγή1, cbr

[Η ιστορία των Metallica σε κόμικ!]

 

Να ένα ωραιότατο συλλεκτικό κομμάτι που μας έρχεται από την StormFront Media.

 

Είναι η ιστορία των Metallica σε κομικ που κυκλοφορεί σε 28 σελίδες και με τιμή μόλις τέσσερα δολάρια.

Οι πρώτες σελίδες του κόμικ ακολουθούν ενώ μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες εδώ.

 

 

 

 

++

 

υπάρχουν 2 εξωφυλλα για το τεύχος και μπορείς να διαλέξεις.

 

Few bands have achieved the success and status afforded the heavy metal pioneers known simply as Metallica. Metallica’s sound, a raw fury few can match, has stood the test of time and placed members James Hetfield, Lars Ulrich, Dave Mustaine, Cliff Burton, and Kirk Hammett in an exclusive club of artists. Read about the formation of the band in this special issue of Orbit. Cover by famed artist David A. Frizell.

 

Manufacturer: Bluewater Productions

Written By: Michael L. Frizell

Art By: Jayfri Hashim

Size: Standard

Pages: 28

Color: Full Color

Copyright © 2015 by Darren G. Davis. All Rights Reserved.

 

 

 

πηγή

[Βελγικά κόμικς στο Μέγαρο Μουσικής [ 25/5 - 14/6/2015 @ Θεσσαλονίκη ]]

Τα βελγικά κόμικς ''μεταφέρονται'' στην Ναύπακτο την Πέμπτη 30 Ιουλίου. Μιας που ειναι καλοκαίρι και καποιοι μπορεί να βρίσκονται εκει για διακοπές, είναι ευκαιρία.

 

Έκθεση κόμικς στη Ναύπακτο

 

 

O επίτιμος δημότης του Βελγίου στην Πάτρα, κ. Ανδρέας Γουργουλιάτος , σε συνεργασία με την Πρεσβεία του Βελγίου στην Αθήνα και το Βελγικό Κέντρο Κόμικς, προσκαλούν στα εγκαίνια της έκθεσης «Οι όμορφες  εικόνες του Βελγικού Κέντρου κόμικς»  την Πέμπτη 30 Ιουλίου στο κεντρικό δημαρχείο Ναυπάκτου  

[ΜΠΑΓΚΣ ΜΠΑΝΥ [ BUGS BUNNY ]]

O Μπαγκς Μπάνι γίνεται 75 ετών!

 

O Μπαγκς Μπάνι γίνεται 75 ετών! Δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’30, αλλά ο εμβληματικά κουλ χαρακτήρας του εξελίχθηκε και σταθεροποιήθηκε στην πρώτη ταινία του, στο A wild hare του καρτουνίστα Τεξ Έιβερι, που έκανε πρεμιέρα, σαν σήμερα, στις 27 Ιουλίου του 1940.

 

 

 

Ο Μπαγκς Μπάνι (Bugs Bunny), ο διασημότερος  λαγός στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων, γεννήθηκε όταν η Warner Bros αποφάσισε να ανταγωνισθεί τη Disney και τον Μίκυ Μάους. O Μπαγκς Μπάνι υπήρξε το μεγάλο ατού τους.

 

βίντεο: Merrie Melodies - A Wild Hare (1940)

 

 

Δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’30, αλλά ο εμβληματικά κουλ χαρακτήρας του εξελίχθηκε και σταθεροποιήθηκε στην πρώτη ταινία του, στο A wild hare του καρτουνίστα Τεξ Έιβερι, που έκανε πρεμιέρα, σαν σήμερα, στις 27 Ιουλίου του 1940. Οι άνθρωποι που του έδωσαν ζωή στην πρώτη του ταινία ήταν οι σχεδιαστές Βέρτζιλ Ρος, Ρόμπερτ Μακ Κίμσον και Πωλ Σμιθ, ενώ ο ηθοποιός Μελ Μπλανκ τού δάνεισε τη φωνή του.

 

 

Στην περιπέτειά του ο μεγάλος του αντίπαλος είναι ο κυνηγός-γουρούνι  Έλμερ Φαντ, ο οποίος επίσης κάνει την πρώτη του εμφάνιση με την ατάκα που θα τον ακολουθεί στο εξής σε κάθε τους ταινία: «Be vewy, vewy quiet, I’m hunting wabbits» (έχει δυσκολία στο «ρ») ενώ η αντίστοιχη ατάκα του Μπαγκς, (που στην πρώτη του ταινία δεν έχει ακόμα όνομα) είναι το περίφημο «Εh, what’s up, doc?» συνοδευόμενη με το ηχηρό μασούλημα του αιώνιου καρότου-φετίχ.

 

 

 

πηγή0, πηγή1

 

+ Πάντως, ο Mel Blanc (η φωνή του Mπαγκς Mπάνι) ήταν αλλεργικός στα καρότα... (το οποίο το αναφερει και το άρθρο της ελευθεροτυπιας στο πόστ #13

 

 

 

[Το τραγούδι της ημέρας]

Myslovitz - Sound Of Solitude

 

And even left alone one day
Ain't gonna change, it's not my world
Before me there's a road I know
The one I chose myself to go

Yeah, perfect forever, always clever
Should I be and I should feel
Super cool but then I am a fool
But then it's not me

And even left alone one day
Ain't gonna change, it's not my world
Before me there's a road I know
The one I chose myself to go

See, I like the evenings
Like to get hidden for quite some time
And yet, I like against my nature with ostentation
To stay alone, climb to a tree top
And keep looking skyward
No sensation, but I know that right here
For another time
Can't be who I wanna be

And even left alone one day
Ain't gonna change, it's not my world
Before me there's a road I know
The one I chose myself to go

Nights, some nights I awake to
Go out though I hate it
Look at this chemical world
Smelling like grayness, like paper love sadness
With you and me and someone else
Don't know who, wants to be
For several years
With obsession and with ostentation
Left alone a while I've seen that guy

And even left alone one day
Ain't gonna change, it's not my world
Before me there's a road I know
The one I chose myself to go

 

[Marvel [ Skrulls, Invasion, Cap, F4 κλπ ]]

Το εξώφυλλο του Logan Faerber για το 'Blade: The Hunter #1'

 

Το τρένο της 'All-New, All-Different' Marvel έχει έναν ακόμη επιβάτη. Ο comic τίτλος του θρυλικού κυνηγού βρυκολάκων, Blade, θα περιστρέφεται πλέον γύρω από την 16χρονη κόρη του Daywalker και τη σχέση της με τον πατέρα της.

 

Στο San Diego Comic-Con πάνελ της Marvel με θέμα τους θηλυκούς χαρακτήρες της, ο Tim Seeley και ο Logan Faerber ανακοίνωσαν τον νέο τους τίτλο 'Blade: The Hunter'. Στο νέο αυτό ongoing comic, ο Blade μαθαίνει πως έχει μια έφηβη κόρη, την Fallon Grey, που ζει στο Oregon και ανακαλύπτει τον βιολογικό της πατέρα όταν δέχεται επίθεση από μεταφυσικές δυνάμεις.

 

 

Ο Tim Seeley, σε συνέντευξή του στο ComicBookResources.com, περιέγραψε την Fallon Grey ως το ακριβώς αντίθετο του Peter Parker. Είναι δημοφιλής στο σχολείο, όλοι τη συμπαθούν και πιστεύουν πως έχει ένα λαμπρό μέλλον μπροστά της. Αυτές οι προσδοκίες του κόσμου όμως έχουν το τίμημά τους και όταν συναντά τον πατέρα της πρέπει να μάθει να επιζεί και στους δύο αυτούς κόσμους.

 

Οι δικές μας προσδοκίες πάντως από τον Tim Seeley είναι αρκετά υψηλές, καθώς έχει αποδείξει με τους comic τίτλους του 'Hack/Slash' και 'Revival', πως όσον αφορά τις horror περιπέτειες με μπόλικο splatter και εφηβικούς προβληματισμούς, είναι ένας από τους 'go-to' συγγραφείς του χώρου.

 

Το 'Blade: The Hunter #1' αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2015.

 

πηγή

 

[Archie News]

Πέθανε ο δημιουργός του Archie

 

Ο Τομ Μουρ, ο καρτουνίστας που “ζωντάνεψε” στο χαρτί για 30 χρόνια τον κοκκινομάλη και φακιδομύτη Archie, έφυγε από τη ζωή την Τρίτη, σε ηλικία 86 ετών. Σύμφωνα με τον γιο του, είχε διαγνωστεί με καρκίνο του λάρυγγα κατά την τελευταία εβδομάδα και δεν επέλεξε να υποβληθεί σε θεραπεία. 

Ο Μουρ ξεκίνησε να ζωγραφίζει κινούμενα σχέδια , ενώ υπηρετούσε στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας.

Το 1953 άρχισε να σχεδιάζει το κόμικ με τις ιστορίες του κολλεγιόπαιδου Archie Andrews και των φίλων του (Veronica, Betty, Reggie και Jughead) και παρέμεινε ο βασικός καρτουνίστας μέχρι τα τέλη του 1980, οπότε και πήρε σύνταξη.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 το κόμικ ήταν τόσο διάσημο που οι ετήσιες πωλήσεις στις ΗΠΑ ξεπερνούσαν το μισό εκατομμύριο αντίτυπα.

Μέχρι και σήμερα παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή κομιξ, καθώς οι ιστορίες του έχουν προσαρμοστεί στην σύγχρονη πραγματικότητα. Μάλιστα, Ο Κέβιν, ο πρώτος gay χαρακτήρας της σειράς, εισήχθη στην ομάδα τον Απρίλιο του 2010 προκειμένου να «αντανακλά το τι συμβαίνει με τα παιδιά σήμερα στον πραγματικό κόσμο», δήλωσε ο διευθυντής της Archie Comics Τζόναθαν Γκολντουότερ στο CNN τον περασμένο μήνα.

Ο Archie κυκλοφορεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο, έχει γίνει ταινία αλλά και τηλεοπτικό σήριαλ το οποίο είχε προβληθεί και στην Ελλάδα.

 

 

πηγή

[30 και Ένας Λόγοι για να διαβάσετε το Sandman [?, tofonikokouneli.blogspot.gr, 21/07/2015]]

24 # Όταν θέλει γίνεται μια ανατριχιαστική ιστορία τρόμου – ρωτήστε τον Stephen King και τον Clive Barker

 

Ίσως φανεί παράδοξο μετά από όσα είπαμε ως τώρα, μα το “Sandman” ξεκίνησε αρχικά ως ένα σκοτεινό κόμικ φαντασίας και τρόμου. Στην πορεία άπλωσε πέρα τα κλαδιά του και άλλαξαν οι τόνοι – μα εδώ κι εκεί επέστρεφαν τα τρομακτικά στοιχεία, υπενθυμίζοντας τις αρχικές προθέσεις του δημιουργού του. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της διοπτροφόρας μάγισσας Λαρίσας και των ανατριχιαστικών τεχνικών μαύρης μαγείας της. Ή οι φοβερές μορφές των Ευμενίδων, τη στιγμή που αποζητούν εκδίκηση. Ή η απεικόνιση της σφαγής του Ορφέα. Ή η παρουσία του “Corinthian”, ενός εφιάλτη με στόματα στη θέση των ματιών.

 

Ωστόσο η πλέον τρομακτική στιγμή του έργου παρουσιάζεται νωρίς. Μόλις στο τεύχος 6, με τον ανησυχητικό τίτλο “24 Hours”. Ήταν πριν ακόμα εξαπλωθεί η σειρά στους χώρους της Ιστορίας και της Μυθοπλασίας. Τον καιρό που η επιρροή του Alan Moore και του “Swamp Thing” ήταν ακόμα καταλυτική. Ε λοιπόν, στο “24 Hours” ο Gaiman παραχώρησε μία από τις πλέον τρομακτικές στιγμές στην ιστορία όχι μόνο των κόμικς, μα και της γενικότερης λογοτεχνίας τρόμου. Χρειάζεται να διαβάσει κάποιος αυτήν τη μικρή ιστορία για να καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε. Μια ιστορία που εξιστορεί με εφιαλτικό τρόπο την ανάδειξη του κτήνους μέσα από τον άνθρωπο και την εκμετάλλευσή του από την ακόρεστη εξουσία. Εκεί που η βία και η τρέλα βαδίζουν χέρι χέρι, αποκαλύπτοντας πως δεν υπάρχουν όρια στον ανορθολογισμό – μέχρι το αιματηρό φινάλε.

 

Η συγκεκριμένη ιστορία παραμένει η σκοτεινότερη του Sandman. Μα και επιβλητική, μέσα στην τρομακτική της ομορφιά. Τότε ήταν που το Sandman τράβηξε την προσοχή συγγραφέων όπως ο Clive Barker και ο Stephen King – για να μετατραπούν σε φανατικούς του αναγνώστες στην πορεία.

 

 

25 # Περιλαμβάνει σκηνές όπως η ακόλουθη (κάνετε κλικ στην εικόνα για να την μεγενθύνετε)

 

 

26 # Ή όπως η ακόλουθη

 

 

27 # Ή όπως η ακόλουθη

 

 

 

28 # Ή όπως η ακόλουθη

29 # Επηρέασε όλα τα κόμικς που έμελλε να ακολουθήσουν

 

Η παρουσία του “Sandman” είναι κομβική για την πορεία των κόμικς. Αν ο Άλαν Μουρ έκανε την αρχή, ο Γκέιμαν ώθησε τα πράγματα πέρα από τα καθιερωμένα όρια. Έχοντας αποκαλύψει πλέον έναν εναλλακτικό τρόπο να γράφονται και να παρουσιάζονται τα κόμικς, δεν μπορούσε παρά να παραχωρήσει τη σκυτάλη σε πλήθος άλλων δημιουργών, που θα αντλούσαν έμπνευση απ’ το έργο του. Ουσιαστικά όλη η υποκατηγορία των «ενήλικων» κόμικς της Vertigo χρωστάει την ύπαρξή της στο “Sandman”.

 

Transmetropolitan, 100 Bullets, Fables, Preacher και πολλές άλλες δημοφιλείς και αναγνωρισμένες σειρές της Vertigo δεν θα είχαν υπάρξει χωρίς το Μορφέα.

 

 

30 # Συμμετέχει πλήθος σπουδαίων εικονογράφων

 

Αναφερθήκαμε ως τώρα στο περιεχόμενο και στα νοήματα του έργου, ενώ εστιάσαμε και στον ιδιαίτερο γραφικό σχεδιασμό του Dave McKean. Μα τα κόμικς ήταν κατά το ήμισυ εικόνες – εικόνες σε τετράγωνα καρέ, με πλαίσια διαλόγου από πάνω. Εικόνες και λόγος – αυτό συνιστά την ιδιαίτερη ουσία τους. Οι εικονογράφοι του “Sandman” λοιπόν είναι εξίσου καθοριστικοί για την επιτυχία της σειράς. Γιατί είναι εκείνοι που έδωσαν τη μορφή του στο Μορφέα. Εκείνοι που σχεδίασαν το γοητευτικό χαμόγελο της Death. Εκείνοι που χρωμάτισαν τον κόσμο των Ονείρων – και μουτζούρωσαν τους Εφιάλτες του. Εκείνοι που απεικόνισαν σε σχέδιο και σε χρώμα τη φαντασία του Neil Gaiman, χρωματίζοντας ταυτόχρονα τη δική μας.

 

Ήταν πολλοί οι εικονογράφοι της σειράς. Άλλων το σχέδιο φάνταζε περισσότερο απλό, άλλων περισσότερο σύνθετο. Ορισμένοι σχεδίαζαν περισσότερο με τη λογική, άλλοι με το συναίσθημα. Κάποιων το στυλ ήταν πιο αφαιρετικό, άλλων πιο πολύπλοκο. Μεταξύ άλλων προσωπικά ξεχωρίζω τους:

 

Mike Dringenberg: Ξεκίνησε μετά τα πρώτα τεύχη της σειράς και συνέχισε για το διάστημα των πρώτων 2 χρόνων περίπου. Αρκετά αφαιρετικός μα τολμηρός στις ιδέες του, επιχειρώντας πλήθος εικονογραφικών τεχνικών. Ήταν εκείνος που προσέδωσε στο Μορφέα και στη Θάνατο το «κλασικό» τους look – εκείνο που παραμένει το πιο δημοφιλές ως σήμερα.

 

 

Charles Vess: Σχεδίασε τις σαιξπηρικές ιστορίες του “Sandman”. Στυλ γεμάτο φινέτσα και λεπτότητα, απόλυτα ταιριαστό στο ύφος των ιστοριών του.

 

Kelley Jones: Δυνατή γραμμή, «αρρενωπό» ύφος. Σχεδίασε το μεγαλύτερο μέρος από τη σειρά ιστορίων “A Season of Mists”, παρουσιάζοντας ανάγλυφες εικόνες της Κόλασης και των Θεών.

 

Bryan Talbot: Λεπτομέρεια, καθαρότητα, διαύγεια, υπεύθυνος για αρκετές από τις μικρότερες ιστορίες, όπως για παράδειγμα το «Τραγούδι του Ορφέα». Το σχεδιαστικό του στυλ φέρει μια κλασική αίσθηση, ταιριαστή με το ατμοσφαιρικό και ιστορικό πλαίσιο πολλών από τις ιστορίες του.

 

Shawn McManus: Καθαρό και παραμυθένιο στυλ ταυτόχρονα – ό,τι πιο ταιριαστό για την πλέον «παραμυθένια» στιγμή της σειράς: Το “Game of Υou”, το οποίο εξιστορεί τις περιπλανήσεις της Μπάρμπι στον κόσμο των ονείρων.

 

Jill Thompson: Η γυναίκα σχεδιάστρια που είναι εξ’ ολοκλήρου υπεύθυνη για το πολύ ιδιαίτερο και ευαίσθητο σχεδιαστικό ύφος του “Brief Lives” – μίας από τις ωραιότερες στιγμές της σειράς.

 

Marc Hempel: Ύφος απόλυτα προσωπικό, εξπρεσιονιστικό και αισθαντικό, εφιαλτικό και ονειρικό ταυτόχρονα – σχεδίασε τον μεγάλο τελικό κύκλο της σειράς, με τίτλο “The Kindly Ones”.

 

Michael Zulli: Τα μολύβια του στον Επίλογο του έργου, που τιτλοφορείται “The Wake” είναι εκθαμβωτικά, πραγματικά.

 

Milo Manara: Μεταξύ των άφθονων σχεδιαστών που καταπιάστηκαν με τις ιστορίες του Μορφέα, με το πέρας του βασικού του κύκλου, ήταν και ο πασίγνωστος Μίλο Μανάρα, σε μια ιστορία με πρωταγωνίστρια την Desire. Νομίζω τα πολλά λόγια είναι περιττά.

 

J.H. Williams III: Προς μεγάλη ικανοποίηση όλων μας, ο Neil Gaiman επανήλθε πριν λίγα χρόνια στον κόσμο του Sandman. Σχεδιαστής της τελευταίας σειράς (που ονομάζεται “Overture”) είναι ο J.H. Williams III, τον οποίο θαυμάσαμε στο “Promethea” του Alan Moore. Πρέπει να δείτε το έργο του για να κατανοήσετε πόσο ιδιαίτερο και ονειρικό είναι, απλά.

 

 

31 # Τέλος, πρόκειται για ένα έργο με θέμα του τα όνειρα

 

Από τα οποία κάποτε ξυπνάς και κάποτε όχι. Κάποτε τινάζεις από πάνω σου τη σκόνη του ύπνου και κάποτε τινάζεις από πάνω σου τη σκόνη του ξύπνιου. Πότε τελειώνει το όνειρο λοιπόν και πότε αρχίζει η πραγματικότητα; Και γιατί είστε τόσο βέβαιοι πως μπορείτε με σιγουριά να ορίσετε τη διαχωριστική γραμμή τους;

Επίμετρο - Η Σειρά Ανάγνωσης

 

Αντί επιλόγου, ας παραθέσω τη σειρά ανάγνωσης, για όποιον επιθυμεί να ξεκινήσει, μα δεν γνωρίζει από πού ν’ αρχίσει πρώτα. Και να συμπληρώσω πως η σειρά διαβάζεται ασφαλώς στα αγγλικά – μια φορά κι έναν καιρό είχε κυκλοφορήσει σε ελληνική μετάφραση, υπό τον τίτλο «Μορφέας», μα αμφιβάλλω αν μπορεί να βρει κανείς έστω και ένα τεύχος σήμερα. Στην αγγλική του έκδοση λοιπόν, τα τεύχη του Sandman κυκλοφορούν σε συλλογές βιβλίων, υπό τους ακόλουθους τίτλους:

 

1 # Preludes & Nocturnes: Εδώ ξεκινούν όλα. Το ξεκίνημα της σειράς δεν προμηνύει το μεγαλείο της συνέχειας – είναι ενδιαφέρον, μα έχει και αρκετές ατέλειες. Μην σας αποθαρρύνουν λοιπόν τα πρώτα δύο τεύχη – η ιστορία γίνεται όλο και καλύτερη. Στα πρώτα τεύχη υπερισχύει το στοιχείο του τρόμου, ενώ διακρίνουμε και τις (όχι πάντα πετυχημένες) απόπειρες του Gaiman να εντάξει στο σύμπαν του γνωστούς ήρωες της DC (ως και τον… Μπάτμαν!). Μεταξύ άλλων ξεχωρίζουν η επαφή του Μορφέα με τον John Constantine σε μια άκρως ατμοσφαιρική, αστική ιστορία τρόμου, η κάθοδος του Μορφέα στην Κόλαση και η πρώτη εμφάνιση του Λούσιφερ, το θρυλικό “24 Hours” – ή αλλιώς, μία από τις πιο τρομακτικές ιστορίες που γράφτηκαν ποτέ, μα και το τεύχος 8, που σηματοδοτεί την πρώτη εμφάνιση της Death – και η συνέχεια για το “Sandman” δεν θα ήταν ποτέ ξανά ίδια.

 

2 # The Doll’s House: Τότε ήταν που η σειρά άρχισε να μετατρέπεται σε μαζικό φαινόμενο – και ο Gaiman να βρίσκει την αληθινή αφηγηματική φωνή του. Παρουσιάζεται η ιστορία μιας νεαρής κοπέλας, της Rose Walker, και η συσχέτισή της με τον κόσμο των ονείρων, δια μέσω ορισμένων παράξενων γειτόνων και συγγενών της – ζώντας όλοι σε ένα «Κουκλόσπιτο», όπως αποκαλείται μεταφορικά η κοινή τους κατοικία. Μα το ίδιο όνομα παραπέμπει και στην κατοικία της Desire – την οποία βλέπουμε εδώ για πρώτη φορά. Μεταξύ άλλων ξεχωρίζουν η απόλυτα διεστραμμένη ιστορία “The Collectors”, καθώς και το διαμάντι που ακούει στο όνομα “Men of Good Fortune” – η πρώτη ιστορική αναδρομή της σειράς και η πρώτη εμφάνιση του «αιώνιου θνητού», Hob Gadling.

 

3 # Dream Country: Η πρώτη συλλογή μικρών ιστοριών, από εκείνες που έμελλε να αγαπήσουμε πολύ. Εμπεριέχονται τα “Dream of a Thousand Cats” και το βραβευμένο “Midsummer Night’s Dream”. Έχοντας εισάγει στο μύθο του από γάτες ως τον Σαίξπηρ, δεν υπήρχε πλέον όριο για το “Sandman” – η συνέχεια δεν μπορούσε παρά να είναι ακόμα καλύτερη.

 

 

4 # A Season of Mists: Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν τη συγκεκριμένη σειρά ιστοριών ως την κορυφαία όλων. Το ξεκίνημα από μόνο του σε προμηνύει για κάτι πραγματικά δυνατό: για πρώτη φορά παρουσιάζεται όλη η οικογένεια των Endless – πλην του χαμένου αδερφού τους. Η συνέχεια είναι ακόμα πιο συναρπαστική. Ο Μορφέας κατέρχεται στην Κόλαση για να αντιμετωπίσει τον Λούσιφερ και να σώσει τη γυναίκα που κάποτε αγάπησε – καταλήγοντας με το Κλειδί της Κόλασης στα χέρια του. Υποψήφιοι για την κατοχή του Κλειδιού εμφανίζονται θεοί από άφθονες μυθολογίες του κόσμου, όπως ο Οντίν των Σκανδιναβών, ο Ανούμπις των Αιγυπτίων – ως και άγγελοι απεσταλμένοι του Άνω Κόσμου.

 

5 # A Game of You: Θεαματική θεματική στροφή του Gaiman – από το αρρενωπό ύφος του “Season of Mists” στο θηλυκό ύφος του “A Game of You”. Μια σειρά ιστοριών που εξιστορεί τα όνειρα υπό τις οπτικές διαφόρων γυναικών, θίγοντας παράλληλα ζητήματα ταυτότητας σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο. Τον καιρό εκείνο η συγκεκριμένη σειρά ξένισε μια μερίδα αναγνωστών, ωστόσο άλλοι ανακάλυψαν ακόμα μεγαλύτερα βάθη στο – αχανές – σύμπαν του Μορφέα. Ο Gaiman για άλλη μια φορά αποκαλύπτει το αφηγηματικό του εύρος.

 

6 # Fables & Reflections: Επιστροφή στις μικρές ιστορίες, με τον προσωπικά αγαπημένο μου κύκλο. Αφηγήσεις που μεταπηδούν ανάμεσα στους αιώνες και τους πολιτισμούς, από τις ΗΠΑ του 19^ου αιώνα στην αρχαία αυτοκρατορική Ρώμη, από τη Γαλλία του 1794 στην ανατολική Ευρώπη των μύθων, και από τη μυθική αρχαία Ελλάδα στη Βαγδάτη του “Ramadan”. Κάθε ιστορία και ένα μικρό διαμάντι.

 

7 # Brief Lives: Από τα μεγάλα story arcs, αυτό (παρέα ίσως με το “Season of Mists”) είναι το αγαπημένο μου. Η μικρή Delirium αναδεικνύεται σε μία από τις πιο αξιοθαύμαστες επινοήσεις του συγγραφέα και το ταξίδι της με το Μορφέα, σε αναζήτηση του αδερφού τους, Destruction, είναι απολαυστικό. Ο ίδιος ο Destruction φανερώνεται ως ένας από τους πλέον φιλοσοφημένους χαρακτήρες της σειράς και οι κουβέντες που ανταλλάσσει με το Μορφέα προσφέρονται για άφθονη περίσκεψη. Το φινάλε μας φέρνει εγγύτερα στο πνεύμα της αρχαίας Τραγωδίας από κάθε άλλο. Συνολικά, πρόκειται για το πιο «οικογενειακό», εσωστρεφές και ταυτόχρονα περισσότερο φιλοσοφημένο από τα story arcs του έργου.

 

 

8 # World’s End: Η ηρεμία πριν την καταιγίδα – κυριολεκτικά, αυτό συνιστά η συγκεκριμένη συλλογή ιστοριών. Πριν το μεγάλο φινάλε, μια παρέα ανθρώπων μαζεύονται σ’ ένα Χάνι, κάπου στο Τέλος του Κόσμου και αφηγούνται ιστορίες ο ένας στον άλλον, ώσπου να κοπάσει η μπόρα και να μπορούν να φύγουν. Από τις πλέον ατμοσφαιρικές στιγμές της σειράς και πλέον ταξιδιάρικες παράλληλα, το “World’s End” προετοιμάζει ιδανικά το κλίμα για το μεγάλο τέλος.

 

9 # The Kindly Ones: Ιδού το μεγάλο φινάλε της σειράς! Το μεγαλύτερο σε έκταση από όλα τα story arcs του έργου, επαναφέροντας ένα πολύ μεγάλο πλήθος από το καστ της σειράς, το “Kindly Ones” σε καθηλώνει με την ασταμάτητη πλοκή του – και την αίσθηση σταδιακής κορύφωσης. Εδώ όλα τα νήματα του έργου καταλήγουν σ’ ένα τέλος – και το νήμα πλέον κόβεται! Η εξπρεσιονιστική εικονογράφηση του Marc Hempel καθιστά ακόμα πιο βιωματική την εμπειρία ανάγνωσης.

 

10 # The Wake: Και όταν πια τελειώσει… ξυπνάς. Ιδού ο υπέροχος επίλογος.

 

11 # Endless Nights: Η συγκεκριμένη σειρά ιστοριών γράφτηκε μετά το τέλος της σειράς και δεν είναι απαραίτητη για την ανάγνωση του κυρίως κορμού – αυτός είναι τα τεύχη 1 ως 10. Ωστόσο ποιος δεν θα ήθελε να επιστρέψει στον κόσμο των Αενάων. Ιδού λοιπόν, μία ιστορία για κάθε μέλος της Οικογένειας του Μορφέα, σχεδιασμένη και από έναν διαφορετικό δημιουργό.

 

12 # Death: Η αδερφή του Μορφέα έγινε τόσο δημοφιλής, που σύντομα έμελλε να αποκτήσει τη δική της, ξεχωριστή σειρά ιστοριών: Ανάμεσά τους οι ιστορίες “The High Cost of Living” και “The Time of Your Life”. Περιττό να πούμε πως η ανάγνωση κρίνεται απαραίτητη.

 

13 # The Dream Hunters: Μια διαφορετική παρουσίαση του κόσμου του Μορφέα, δοσμένη σε μορφή κειμένων συνοδευόμενων από την πολύ ιδιαίτερη εικονογράφηση του Yoshitaka Amano. Μία ακόμα αξιομνημόνευτη στιγμή στις – πολλές ομολογουμένως – της σειράς.

 

14 # Overture: Πρόκειται για το νεότερο σκέλος της σειράς, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί πρελούδιο των γεγονότων που οδήγησαν στο πρώτο τεύχος – σχεδόν 30 χρόνια πριν. Όντας η νεότερη συγγραφική απόπειρα του Neil Gaiman και η επιστροφή του στον κόσμο του Μορφέα (τον κόσμο που τον καταξίωσε) μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορούμε παρά να είμαστε συγκινημένοι. Ασφαλώς η σχεδιαστική παρουσία του J.H.Williams III καθιστά το εγχείρημα ακόμα πιο ενδιαφέρον. Long live the Sandman!

 

Art by Jill Thompson

 

πηγή

:beer:

[30 και Ένας Λόγοι για να διαβάσετε το Sandman [?, tofonikokouneli.blogspot.gr, 21/07/2015]]

11 # Ο Θάνατος ποτέ δεν ήταν περισσότερο γοητευτικός

 

Επί πλήθος αιώνων η λαϊκή και καλλιτεχνική παράδοση απεικόνιζε τη μορφή του Θανάτου ως μια κουκουλοφόρα, αποσκελετωμένη φιγούρα, τυλιγμένη σε μανδύα, κραδαίνοντας το δρεπάνι του θερισμού. Και τι βλέπουμε εδώ; Ο Θάνατος παρουσιάζεται ξανά, προσωποποιημένος για άλλη μια φορά – μα τώρα δεν είναι μια αποκρουστική, τρομακτική μορφή, μα ένα όμορφο, νεαρό κορίτσι!

 

Η Θάνατος είναι γένους θηλυκού. Και το χαμόγελό της είναι το γλυκύτερο όλων. Δεν τρομάζει – μα σε παίρνει απαλά από το χέρι. Και αν τη ρωτήσεις «και τώρα τι γίνεται;», εκείνη απαντά, κοιτώντας σε με κατανόηση: «τώρα θα διαπιστώσεις».

 

Ο χαρακτήρας της Death υπήρξε μία από τις ριζοσπαστικότερες πλευρές της σειράς – και από τις πλέον δημοφιλείς. Η Death συνέβαλε καθοριστικά στην εκτόξευση του έργου στις συνειδήσεις του κοινού και τα περάσματά της έμειναν αξέχαστα. Η δημοτικότητά της έφτασε να συναγωνίζεται στα ίσια εκείνη του Μορφέα – του μικρότερού της αδερφού. Γιατί το Όνειρο συνορεύει με τον Ύπνο και ο Ύπνος συνορεύει με το Θάνατο.

 

Ελάχιστες γυναικείες παρουσίες στην ιστορία των κόμικς υπήρξαν τόσο γοητευτικές, πρωτότυπες και ιδιαίτερες, όσο εκείνη της Θανάτου. Κάθε εμφάνισή της στη σειρά ξεχείλιζε με μια κρυμμένη γοητεία. Ερωτεύσιμη μέσα στην αγνότητα του χαρακτήρα της, υπέροχη μέσα στο χαμόγελό της, μοντέρνα μέσα στη διαχρονικότητά της, σεξουαλική μέσα από τα μαύρα ρούχα της, βαθιά συμπονετική παρά το σκληρό της ρόλο – ο Θάνατος παρουσιάζεται σαν ένας παλιός φίλος που σε παίρνει απαλά από το χέρι…

 

 

12 # Ενώ ο Διάβολος ξαπλώνει σε κάποια παραλία, απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα

 

Μεταξύ του πλήθους των χαρακτήρων που παρελαύνουν στο έργο, ξεχωρίζει η παρουσία του ίδιου του Διαβόλου. Μα αυτός δεν είναι ο Διάβολος της θρησκευτικής παράδοσης – σιχαμερός, εχθρικός απέναντι στους ανθρώπους, σκορπώντας ψέματα και απάτες, προσωποποίηση του κακού. Ο Lucifer του Gaiman ακολουθεί τα χνάρια του Διαβόλου, όπως τον εμπνεύστηκε ο Μίλτον στον «Χαμένο Παράδεισο» (“Paradise Lost”) και όπως τον οραματίστηκαν οι Ρομαντικοί του 19^ου αιώνα.

 

Πρόκειται κυριολεκτικά για έναν Έκπτωτο Άγγελο – τον ομορφότερο των αγγέλων, βαθιά γοητευτικό και ανθρώπινο. Ένας επαναστάτης που αντιστάθηκε στην Τάξη του Δημιουργού και πλήρωσε για την ανταρσία του, χάνοντας για πάντα τον παράδεισο. Ωστόσο αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος – διαβάζοντας το “Sandman” διαπιστώνουμε πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Και πως η Κόλαση η ίδια δεν υπάρχει απλά επειδή το θέλησε ο Θεός ή ο Διάβολος…

 

Η Κόλαση, αντίθετα, υπάρχει επειδή το θέλησε ο Άνθρωπος. Και το ίδιο ισχύει για την ύπαρξη κάθε θεότητας, κάθε δύναμης ανώτερης, φαίνεται να υπονοεί ο Gaiman. Οι άνθρωποι είναι πιόνια στα χέρια των θεών – μα και οι θεοί το ίδιο είναι, στα χέρια των ανθρώπων.

 

Κάποια στιγμή στη διαδρομή του έργου, ο Λούσιφερ αποφασίζει πως βαρέθηκε. Πως κουράστηκε πια να έχει την ευθύνη της Κόλασης. Πως επιθυμεί να αποχωρήσει. Ακόμα και αυτός, ο Άρχοντας του Κακού, επιθυμεί να αράξει σε μια παραλία και να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα. Έτσι απλά. Και παραδέχεται τότε, κοιτάζοντας τον ουρανό και χαμογελώντας πλατιά «πως ξέρεις να δημιουργείς φοβερά ηλιοβασιλέματα, γερο-μπάσταρδε».

 

13 # Έσπασε τα φράγματα της Φανταστικής Λογοτεχνίας

 

 

 

Παραδοσιακά η λογοτεχνία (συμπεριλαμβάνω και τα κόμικς) του Φανταστικού καταπιανόταν με θέματα όπως μάγοι, κάστρα, ιππότες, δράκοντες, παραμυθένιες τοποθεσίες, νάνοι, ξωτικά και άλλα σαν αυτά. Ο Gaiman αγαπά το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος και φαίνεται – το “Sandman” περιλαμβάνει πολλά από τα παραδοσιακά στοιχεία της Φανταστικής Λογοτεχνίας. Θα βρείτε νεράιδες και ξωτικά, πήγασους και δράκους, λυκάνθρωπους και μάγισσες, κάστρα και παραμυθένιες πολιτείες.

 

Μα όλα αυτά υπάρχουν, προκειμένου να αποδομηθούν με τη σειρά τους. Να ενταχτούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, το οποίο όσο έκανε χρήση τους, άλλο τόσο πήγαινε πέρα από αυτά – πολύ πέρα. Το “Sandman” είναι φανταστική λογοτεχνία και ταυτόχρονα δεν είναι. Το φανταστικό υφίσταται ως αναπόσπαστο τμήμα του κόσμου των Ονείρων και παρουσιάζεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, ως μια δύναμη πρωτίστως συμβολική. Ως μια σύνδεση με τον αιώνιο μύθο. Μας υπενθυμίζει πως η φαντασία συνορεύει πάντα με την πραγματικότητα  και ισχυροποιεί την κεντρική ιδέα του έργου: πως τα όνειρα, κάποιες φορές, φτάνουν να δημιουργούν τον κόσμο.

 

Κάτι αντίστοιχο εξάλλου φαίνεται πως είχε κατά νου ο Σαίξπηρ όταν έγραφε το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας». Μα θα επανέλθουμε.

 

 

14 # Ταυτόχρονα ριζώνει γερά στον Ρεαλισμό της εποχής του

 

 

Πρόκειται για μία από τις συναρπαστικότερες, κατ’ έμέ, πτυχές του έργου. Αφενός καταπιάνεται με θέματα φανταστικά, ταξιδεύοντάς μας σε κόσμους παραδομένους στα βάθη της συλλογικής φαντασίας και των μύθων… και αφετέρου επιστρέφει στη σύγχρονη αστική πραγματικότητα, μιλώντας για κανονικούς ανθρώπους, παρουσιάζοντας την πραγματική – πολύ πραγματική – καθημερινότητά τους.

 

Ως τώρα μιλήσαμε για θεότητες και πλάσματα της φαντασίας και των μύθων. Θα νόμιζε κανείς πως το Sandman καταπιάνεται μόνο με αυτά. Κι όμως, αυτή δεν είναι παρά η μία μόνο όψη του νομίσματος! Ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται στο περιβάλλον των μεγαλουπόλεων – στους δρόμους, στα μπαρ, στα μοναχικά διαμερίσματα. Και οι χαρακτήρες εδώ είναι από σάρκα και οστά, νέοι, νέες, ηλικιωμένοι, μοναχικοί, ζευγάρια. Άνθρωποι σκορπισμένοι μεταξύ τους, όπως όλοι μας. Άνθρωποι που προσπαθούν απλά να ζήσουν – και να ονειρευτούν.

 

Νιώθεις τον παλμό της κοινωνίας των καιρών (βρισκόμαστε στα 90’s) στις σελίδες του βιβλίου. Οι μόδες της εποχής. Η φωνή της Generation X. Η σύγκρουση ανάμεσα στις γενεές. Οι αναζητήσεις και οι εναλλακτικές επιλογές. Οι μονογονεϊκές οικογένειες. Οι μάστιγες των καιρών (το θέμα του AIDS για παράδειγμα). Οι συζητήσεις περί ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Η αποζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο που έδειχνε να το χάνει.

 

Αν νομίζετε πως έχουμε να κάνουμε «απλά» με ένα έργο Φανταστικής Λογοτεχνίας ή κάποια Μυθοπλασία, σκεφτείτε το πάλι λοιπόν. Το “Sandman” συνιστά πραγματικά ένα παράθυρο στην εποχή του, όσο συνιστά παράθυρο στον κόσμο των ονείρων.

 

 

15 # Θέτει στο επίκεντρο της προβληματικής του σημαντικά κοινωνικά ζητήματα

 

Οι χαρακτήρες του έργου συχνά βρίσκονται σε μια διαδικασία αναζήτησης ταυτότητας, κόντρα σε έναν κόσμο που επιθυμεί να τους διατηρεί εγκλωβισμένους σε παραδοσιακά και καταπιεστικά πρότυπα ζωής και σκέψης. Η σύγκρουση με τις δομές εξουσίας και τον πατροπαράδοτο κόσμο αξιών είναι μία από τις θεματικές της σειράς. Το ίδιο ισχύει και για την διαδικασία εύρεσης σεξουαλικής ταυτότητας. Μεταξύ των χαρακτήρων του έργου, εμφανίζονται ζευγάρια ετερόφυλων, ομοφυλοφίλων, ως και τρανσέξουαλ. Η οπτική του Gaiman είναι εκείνη της απόλυτης αποδοχής των επιλογών του καθένα, εφόσον είναι ελεύθερες και πηγάζουν από την προσωπική επιθυμία του. Αντίστοιχα με την αποδοχή της επιλογής φύλου, υπάρχει η αποδοχή της ισοτιμίας των φυλών – μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, όλοι συμμετέχουν στην ίδια ιστορία – και ενίοτε συνάπτουν σχέσεις μεταξύ τους.

 

Η προοδευτική αντίληψη του έργου εξάλλου φανερώνεται στην απεικόνιση της θρησκείας και των μύθων, στη μορφή και τον ρόλο του Διαβόλου, στη ριζοσπαστική φιγούρα της Θανάτου, στις απελευθερωτικές επιλογές του Destruction, στον εναγκαλισμό του συνόλου της μυθοπλασίας – ανεξαρτήτως χώρας καταγωγής, στην ανθρωπιστική διάσταση του έργου. Ένα έργο που δεν παύει να αποκαλύπτει πως ο άνθρωπος είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων – ακόμα και εκεί που οι επιλογές του έχουν καταλυτικές συνέπειες και δείχνουν αναπόφευκτες.

 

16 # Υπήρξε το πρώτο κόμικ το αναγνωστικό κοινό του οποίου ήταν κατά το ήμισυ γυναίκες

 

 

Τα κόμικς υπήρξαν πρωτίστως αντρική υπόθεση στη συντριπτική πλειοψηφία τους. Λέγοντας αυτό, δεν αναφέρομαι μόνο στην πρωτοκαθεδρία των αντρών δημιουργών – μα και στο κοινό που απευθύνονταν. Εξαιρώντας μεμονωμένες σειρές ή ορισμένα underground κόμικς, στο μεγαλύτερο ποσοστό το κοινό τους ήταν άντρες και αγόρια – μπολιασμένα με ιστορίες τρόμου, δράσης, υπερηρώων και ηρωίδων με πλούσιες καμπύλες.

 

Το “Sandman” υπήρξε η πρώτη δημοφιλής σειρά κόμικς της οποίας το αναγνωστικό κοινό αποτελούνταν εξίσου και από τα δύο φύλα. Στους δύο αναγνώστες, ο ένας ήταν γυναίκα. Πράγμα που σημαίνει πως το “Sandman” έφερε στον κόσμο των κόμικς περισσότερες γυναίκες από ποτέ άλλοτε. Στο μέλλον όλο και περισσότερες γυναίκες θα ασχολούνταν με τα κόμικς, ή ενδεχομένως θα επεδίωκαν να φτιάξουν οι ίδιες.

 

Ο Gaiman έγραφε πέρα από περιορισμούς και στοχεύσεις φύλου. Έχοντας υπερβεί κάθε στερεότυπο (υπερήρωες, δράση, κλπ), ενδιαφερόταν πρωτίστως να συνθέσει ένα δυνατό αφηγηματικό έργο. Οι χαρακτήρες είχαν ψυχογραφηθεί σε βάθος και οι ανησυχίες τους αντανακλούσαν εκείνες της πραγματικότητας. Ξεφεύγοντας ακόμα περισσότερο από τα κλισέ των καιρών, επέλεξε να παραχωρήσει σημαντική θέση στο έργο του σε γυναικείους χαρακτήρες, όπως για παράδειγμα η Rose (η οποία καθρέπτιζε τη μέση νεαρή αναγνώστρια του Sandman) ή η Barbie (της οποίας φανερώνονται πτυχές που ούτε να τις φανταστεί δεν θα μπορούσε η γνωστή βιομηχανική κούκλα). Σε κάποιο σημείο δύο γυναίκες συζητούν μεταξύ τους για θέματα αντισύλληψης και ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Σε ένα έξτρα τεύχος η Death μιλούσε για τη σωστή χρήση του προφυλακτικού. Ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για τα mainstream comics των καιρών. Οι γυναίκες αναγνώστριες ταυτίστηκαν με αυτούς τους χαρακτήρες και αισθάνθηκαν ικανοποίηση που, επιτέλους, κάποιο κόμικ μιλούσε με τη δική τους φωνή, για τις δικές τους ανησυχίες και τους δικούς τους προβληματισμούς.

 

Ενδεχομένως και να ήταν και λίγο ερωτευμένες με το Μορφέα, ποιος ξέρει – ή ενδεχομένως και με τον ίδιο τον Neil Gaiman (ο ίδιος δεν μπορώ παρά να υποθέσω!).

 

Υπήρξε εξάλλου ευφυής τακτική του Gaiman η εναλλαγή ιστοριών διαφορετικού στυλ και ύφους. Έτσι λοιπόν τη σειρά ιστοριών “A Season Of Mists”, η οποία ανήκει στις πλέον «αρρενωπές» και σκληρές του έργου (ξέχειλη με δαίμονες, τέρατα και άρρενες χαρακτήρες), διαδέχεται η σειρά “A Game of You”, με χαρακτήρες σχεδόν εξ’ ολοκλήρου γένους θηλυκού και ιδωμένη υπό το πρίσμα μιας γυναίκας.

 

Σε κάποιο σημείο του έργου, ένας αφρικανός φύλαρχος αφηγείται μια ιστορία σε έναν νεαρό ακόλουθό του, λέγοντας πως «η ιστορία αυτή είναι ιδωμένη από την οπτική γωνία των αντρών και εξιστορείται από άντρες, για άντρες. Η ίδια ιστορία ωστόσο λέγεται και από τις γυναίκες, μεταξύ των γυναικών και μόνο – μα το περιεχόμενό της τότε αλλάζει. Μα εμείς ποτέ δεν θα το μάθουμε».

 

 

17 # Οι χαρακτήρες είναι αληθινοί άνθρωποι, όχι στερεότυπα

 

Δεν θα βρείτε μονοδιάστατους χαρακτήρες και στερεότυπα εδώ. Καλούς, κακούς, πανέμορφους, κακάσχημους και τα λοιπά. Τα πρόσωπα του έργου συνδυάζουν πολλαπλές πτυχές στον χαρακτήρα τους και οι ανησυχίες ή οι συγκρούσεις τους παρέχουν σάρκα και οστά. Ξεκινώντας από τους ίδιους τους Αέναους (το Μορφέα και την οικογένειά του) και καταλήγοντας στους κανονικούς ανθρώπινους χαρακτήρες του έργου, οι πάντες ξεχειλίζουν φυσικότητα και ανθρώπινο μέτρο.

 

Ο Μορφέας μελαγχολεί, νιώθοντας την απουσία στόχων. Η Delirium αποζητά τη συντροφιά ενός σκυλιού. Ο Destruction καταφεύγει στην παρηγοριά της τέχνης, αναζητώντας νέους δρόμους. Η Rose αποζητά τον έρωτα και όπως ενθουσιάζεται εύκολα, το ίδιο εύκολα απογοητεύεται. Η Barbie βρίσκει διέξοδο στον κόσμο της φαντασίας, αδυνατώντας να χρωματίσει την πεζή πραγματικότητά της. Ο Λούσιφερ πιάνει δουλειά σε κάποιο μπαρ σαν πιανίστας. Η θεά Αστάρτη δουλεύει σε κάποιο νυχτερινό κέντρο, κάνοντας στριπτίζ. Ο θεός Θωρ κάνει χοντρό καμάκι στην Μπαστέτ, μιλώντας για το «σφυρί του που μεγαλώνει αν το τρίβεις». Η ξωτικιά Νουάλα επιθυμεί να την αποδέχονται όπως είναι – ευαίσθητη, αδύναμη και ασήμαντη εμφανισιακά. Ο Μάθιου το κοράκι είναι ίσως ο πιο ανθρώπινος χαρακτήρας όλων, προσπαθώντας να βγάλει κάποιο νόημα από όσα γίνονται γύρω του.

 

Εδώ δεν έχει ήρωες με αστραφτερά χαμόγελα και μυώδη στήθη. Και οι γυναίκες της σειράς δεν είναι όλες πανέμορφες, ούτε έχουν πελώριο στήθος. Και όλοι τους (άντρες και γυναίκες, θνητοί και θεοί) είναι δυνατοί και αδύναμοι ταυτόχρονα.

 

Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε στον πραγματικό κόσμο.

 

 

18 # Κατέχεται από μια εναλλακτική/post punk/goth αισθητική

 

 

 

Από πολλές απόψεις, το “Sandman” για τα κόμικς ήταν ό,τι ήταν για τον κινηματογράφο στα 90’ς ταινίες όπως το «Κοράκι» και ο «Ψαλιδοχέρης» από τη μία, με δόσεις από Μπέργκμαν και Ντέιβιντ Λιντς. Δεν είμαι καν βέβαιος αν μπορεί να το περιγράψει επαρκώς αυτό. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά όμως είναι πως το “Sandman” ταυτίστηκε με την εναλλακτική κουλτούρα των καιρών του – μα και των δεκαετιών που προηγήθηκαν, εκείνων της δεκαετίας του 80 και του 70.

 

Θα βρείτε αναφορές στους Cure, στον Lou Reed, τον Iggy Pop και τον Bowie (λένε πως η πρώιμη σχεδίαση του Λούσιφερ είχε τον Bowie ως πρότυπο). Το μαλλί του Μορφέα θα σας θυμίσει σίγουρα τον Robert Smith, ενώ η Death φέρνει κατά νου τη Siouxsie – και το σύνολο των goth κορασίδων της δεκαετίας του 80. Το πολύχρωμο στυλ και το piercing της Delirium θυμίζει πανκ συγκροτήματα – ως και συγκροτήματα της βρετανικής acid house σκηνής των 90ς. Η συνολική αισθητική του έργου παραπέμπει σε μπάντες της αμερικανικής εναλλακτικής σκηνής των 80ς – τα οποία έμελλε να γιγαντωθούν μπαίνοντας στη δεκαετία του 90 και να αποδείξουν πως ακόμα και εκείνο που αντιτίθεται στις μόδες μπορεί κάποια στιγμή να γίνει το ίδιο μόδα.

 

Κάπως έτσι και το Sandman – ένα αμιγώς εναλλακτικό κόμικ – αγκαλιάστηκε από το mainstream, σημαδεύοντας την εποχή του.

 

Art by Mike Dringenberg

 

19 # Αγαπάει τα ταξίδια στον χρόνο

 

 

 

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που το έργο εγκαταλείπει τον παρόντα χρόνο και βουτάει στα βάθη του χρόνου, καταλήγοντας σε παλαιότερες ιστορικές περιόδους. Οι Αέναοι, βλέπετε, ήταν εκεί από τις απαρχές. Ο Μορφέας, η Θάνατος, η Επιθυμία και τα υπόλοιπα αδέρφια υιοθετούν διαφορετική μορφή και ενδυμασία αναλόγως την εποχή, τη χώρα και τον πολιτισμό… μα βρίσκονταν εκεί: στα αρχαιοελληνικά χρόνια και στα χρόνια του Μεσαίωνα. Στην εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και στα χρόνια του Πολέμου. Στην αρχαία Ρώμη του αυτοκράτορα Αυγούστου και τη Βαγδάτη από τις Χίλιες και Μια Νύχτες. Οι εναλλαγές ανάμεσα σε ποικίλες ιστορικές περιόδους συνιστούν μία από τις γοητευτικότερες πτυχές του έργου. Από το παρόν στο παρελθόν και πάλι μπρος.

 

Μεταξύ άλλων ξεχωρίζει η φιγούρα του Hob Gaddling. Ο Χομπ είναι ένας θνητός που, νωρίς κατά τη διάρκεια της σειράς, συνάπτει μια μυστήρια συμφωνία – το αποτέλεσμα της οποίας είναι να μην πεθαίνει, όσο δεν επιθυμεί να πεθάνει ο ίδιος. Ζει αδιάκοπα λοιπόν κατά τη διάρκεια των αιώνων, προσποιούμενος πως είναι ένας κοινός θνητός σαν όλους τους άλλους, και μέσα από την προσωπική του διαδρομή παίρνουμε μια ιδέα της εξέλιξης των ανθρώπων. Πόσο άλλαξαν και πόσο μένουν ίδιοι.

 

 

20 # Παρακολουθεί την εξέλιξη του Σαίξπηρ

 

Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο συναντούμε την ιστορική μορφή του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Του αληθινού Σαίξπηρ, τον καιρό που αποζητούσε έμπνευση προκειμένου να τελειοποιήσει το έργο του. Του Σαίξπηρ με το αστείρευτο ταλέντο και την προβληματική οικογενειακή ζωή. Με τον ίδιο αυτό Σαίξπηρ είναι που συναντιέται κάποια στιγμή ο Μορφέας – και του ζητάει να γράψει δύο έργα προς τιμήν του. Δύο έργα που θα έχουν ως θέμα τους τα όνειρα. Ο Σαίξπηρ αποδέχεται το αίτημα.

 

Τα έργα αυτά είναι το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» και η «Τρικυμία».

 

Δύο από τις ιστορίες του Sandman καταπιάνονται με τα συγκεκριμένα αυτά έργα – και με τον δημιουργό τους. Περιττό να πούμε πως ανήκουν στις ομορφότερες στιγμές της σειράς, ενώ μάλιστα η πρώτη (τιτλοφορούμενη, επίσης, “A Midsummer’s Night Dream”) απέσπασε το λογοτεχνικό World Fantasy Award. Ήταν η πρώτη και μοναδική (ως σήμερα) φορά που ένα κόμικ απέσπασε το συγκεκριμένο βραβείο.

 

Στην ιστορία ο Σαίξπηρ και ο θίασός του καλούνται να παίξουν το έργο τους στο ύπαιθρο, μπροστά από ένα κοινό που απαρτίζεται από τα ίδια εκείνα φανταστικά πλάσματα που περιγράφονται στο έργο! Είναι λοιπόν εκεί ο βασιλιάς των ξωτικών, Όμπερον και η γυναίκα του, Τιτάνια, παρέα με άφθονα πλάσματα της εξωτικής τους χώρας, παρακολουθώντας το έργο στο οποίο… πρωταγωνιστούν. Πρόκειται για μια ευφυής σύλληψη «θεάτρου μέσα στο θέατρο», ή πραγματικότητας που μπλέκει με τη φαντασία, τέτοια που χαρακτηρίζει εξάλλου το ίδιο το έργο του Σαίξπηρ – και το οποίο τιμά και με το παραπάνω ο Neil Gaiman.

 

21 # Ξεχειλίζει με υπέροχες, μικρές, αυτοτελείς ιστορίες

 

Μία από τις αφηγηματικές δυνάμεις του Gaiman εστιάζεται στη σύνθεση μικροσκοπικών, λαχταριστών ιστοριών, οι οποίες φτάνουν να καταλαμβάνουν το 1/3 περίπου (και περισσότερο) της συνολικής έκτασης του “Sandman”. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ορισμένες από τις μικρές αυτές ιστορίες (οι οποίες διαβάζονται και ξεχωριστά από τον βασικό κορμό του έργου) συνιστούν κομψοτεχνήματα, πετράδια που περικλείουν μέσα τους φως, η λάμψη των οποίων ενίοτε επισκιάζει τα μεγαλύτερης έκτασης περάσματα του έργου.

 

Είναι στις μικρές αυτές ιστορίες που η μυθοπλασία του έργου απλώνει τα κλαδιά της και ξεχύνεται προς ποικίλες κατευθύνσεις – πέρα από χρονικούς και γεωγραφικούς περιορισμούς. Φανταστείτε μια σειρά μικροσκοπικών διηγημάτων που περιλαμβάνονται σε ένα μεγαλύτερης έκτασης μυθιστόρημα. Το δεύτερο διαβάζεται ενδεχομένως και χωρίς τα πρώτα. Μα τα πρώτα είναι το αλατοπίπερο στο φαγητό του, το γλυκό μετά το κυρίως γεύμα.

 

Δεν είναι τυχαίο που ο Gaiman επέστρεφε συνέχεια στις μικρές αυτές αφηγήσεις, διακόπτοντας τον βασικό ειρμό της ιστορίας του – παρέχοντας ακόμα περισσότερες οπτικές στο βάθος του κόσμου του και ακόμα περισσότερες ευκαιρίες να χαθούμε στην απολαυστική του δίνη.

 

 

22 # Περιλαμβάνει το “Ramadan”

 

Μεταξύ των άφθονων μικρότερων ιστοριών ξεχωρίζει το “Ramadan” – ή αλλιώς, όλο το πνεύμα από τις «Χίλιες και Μια Νύχτες» δοσμένο σε 50 εικονογραφημένες σελίδες. Πρόκειται για μία από τις μαγικότερες στιγμές της σειράς, ξέχειλη με άρωμα κάποιου εξωτικού, παραμυθένιου λύχνου. Είναι παράλληλα μία από τις δυνατότερες, στην κατάληξή τους, ιστορίες, με σαφές κοινωνικό μήνυμα.

 

Το θέμα της ιστορίας είναι απλό: στη μαγική Βαγδάτη του Μεσαίωνα ο χαλίφης Χαρούν Αλ Ρασίντ αποζητά τον άρχοντα των Ονείρων, προκειμένου να κλείσει μαζί του μία συμφωνία. Δεν θα αποκαλύψω ασφαλώς ποια είναι η κατάληξη – περιορίζομαι μόνο να πω πως η διαδρομή είναι μαγευτική και το φινάλε συγκλονιστικό.

 

 

23 # Ποτέ ξανά δεν θα αντιμετωπίσετε τις γάτες σας με τον ίδιο τρόπο

 

Μία από τις πλέον αξιομνημόνευτες ιστορίες της σειράς είναι το τεύχος 18, που τιτλοφορείται “A Dream of a Thousand Cats”. Εδώ πρωταγωνιστές δεν είναι οι άνθρωποι, μα τα ζώα – και η ιστορία παρουσιάζεται από την οπτική γωνία μίας μικρής γάτας. Μίας ψιψίνας που ακούει να μιλούν για τον Βασιλιά των Ονείρων – το Μορφέα, μόνο που το όνομα του δεν είναι το ίδιο για τις Γάτες και η μορφή του είναι εκείνη ενός επιβλητικού Μαύρου Γάτου.

 

Και στην ιστορία αυτή μαθαίνουμε πως ήταν ο κόσμος τον καιρό που οι Γάτες δεν ήταν υποτελείς στους ανθρώπους – μα κυρίαρχες. Και τι συνέβη ξαφνικά και άλλαξαν τα πάντα.

 

Να είστε βέβαιοι πως θα δείτε με διαφορετικό τρόπο το γατάκι σας μετά, ενώ το παρατηρείτε να κοιμάται και να ονειρεύεται στον ύπνο του!

 

 

συνεχίζεται..

πηγή

[30 και Ένας Λόγοι για να διαβάσετε το Sandman [?, tofonikokouneli.blogspot.gr, 21/07/2015]]

 

«Κάποιες φορές βλέπεις στον ύπνο σου πως πέφτεις. Τρία πράγματα μπορούν να συμβούν τότε. Το πρώτο είναι να πέσεις – και η πτώση είναι επώδυνη. Το δεύτερο είναι να ξυπνήσεις – και να συνειδητοποιήσεις τότε πως ονειρευόσουν…»

 

«Και το τρίτο;»

 

«Το τρίτο είναι να πετάξεις. Γιατί πέφτοντας μαθαίνεις να πετάς».

 

Εισαγωγή

 

Πάμε πίσω στα Nineties. Η εποχή των Nirvana και του grunge. Των ρέιβ πάρτυ. Της Generation X. Της πτώσης του Τείχους. Της ιδιωτικής τηλεόρασης και των εισαγόμενων show. Των Simpsons και του Beavis & Butthead. Του Jurassic Park. Του ξέφρενου καταναλωτισμού και της μεγάλης ευφορικής ψευδαίσθησης. Η εποχή που οι Τρύπες έλεγαν σ’ ένα στιχάκι, κάπου: «η ζωή είναι μεγάλη, μη την κάνεις καρναβάλι».

 

Ήταν επίσης η εποχή που ο κόσμος των κόμικς γνώρισε ένα από τα σημαντικότερα έργα στην ιστορία του – ιστορία ενός αιώνα, που τώρα πλέον έβλεπε τους καρπούς της να ενηλικιώνονται. Ήταν μια σειρά που χάραξε ανεξίτηλο το όνομά της στα χρονικά της Ενάτης Τέχνης, ανοίγοντας δρόμους και ορίζοντες για πλήθος δημιουργών και έργων που θα ακολουθούσαν. Ένα έργο που ανέπνεε τον απατηλό-ονειρικό αέρα των 90’s, μα παράλληλα ζούσε πέρα από αυτά – πέρα από τις δεκαετίες, πέρα από τον χρόνο τον ίδιο.

 

Ο λόγος για το “Sandman” του Neil Gaiman.

 

Ξεκινώντας στα τέλη της δεκαετίας του 80 και εκτείνοντας την εκδοτική του διαδρομή μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 90, το “Sandman” άφησε το δικό του αποτύπωμα στην παράξενη εκείνη εποχή του. Μην σας δίνεται όμως η εντύπωση πως πρόκειται απλά για ένα σπουδαίο έργο κόμικς – γιατί τότε μάλλον δεν γίνεται κατανοητό το νόημα αυτής της εισαγωγής. Το “Sandman” συνιστά αναμφίβολα μια εξαιρετική σειρά κόμικς – μα όχι μόνο. Η σημασία του απλώνεται πέρα από το μέσο – όπως κάποια είδη μουσικής ταυτίζονται με μια ολόκληρη εποχή, έτσι και η σειρά του Neil Gaiman έφτασε να χαράξει τους καιρούς της. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία πολιτισμικά παράγωγα μιας ολόκληρης δεκαετίας. Βρίσκεται εκεί ψηλά με τα κορυφαία καλλιτεχνικά έργα των καιρών του.

 

Και αν η εισαγωγή δεν σας έπεισε, ακολουθούν 30 και ένας λόγοι για τους οποίους οφείλετε να διαβάσετε το συγκεκριμένο έργο – ή να το ξαναδιαβάσετε, σε περίπτωση που έχουν περάσει πολλά χρόνια και το έχετε ξεχάσει. Και τότε τα λόγια αυτά θα ξεδιαλύνουν από πάνω τους τις νεφέλες του ονείρου και για λίγο έστω θα αποκαλυφτούν στην κανονική τους διάσταση – μέχρι το όνειρο να σας ταξιδέψει πάλι σε μυστήριες διαδρομές.

 

Τριάντα και ένας λόγοι για να διαβάσετε το “Sandman”… Το αφιέρωμά μας τώρα ξεκινά. Παρακαλώ περάστε στον κόσμο του Ονείρου.

 

 

1 # Δεν έμοιαζε με κανένα άλλο mainstream comic των καιρών του

 

Ο κόσμος των αμερικανικών κόμικς είχε ταυτιστεί επί δεκαετίες στις συνειδήσεις του κόσμου με υπερήρωες, σατιρικά στριπ, ιστορίες φαντασίας, περιπέτειες με ζωάκια και γυναίκες με επικίνδυνες καμπύλες. Ήταν ένας κόσμος που ασφαλώς μας είχε δώσει πολλά και σπουδαία έργα στη διάρκεια της αιωνόβιας ιστορίας του – μα κάποια στιγμή έδειχνε να περιορίζεται εντός συγκεκριμένων θεματικών στεγανών.

 

Υπήρχε βέβαια και το αμερικανικό Underground, το οποίο ήδη από τα χρόνια της δεκαετίας του 60 είχε αποκαλύψει μια εναλλακτική διάσταση στα κόμικς και στη δυνατότητά τους να μιλήσουν για ζητήματα της καθημερινότητας και της σύγχρονης κουλτούρας, ξεφεύγοντας από τα στερεότυπα και ανοίγοντας νέους δρόμους έκφρασης. Μα όπως λέει το όνομά του, το “underground” παρέμενε ένα είδος ξέμακρο από τη μαζική αποδοχή – τις περισσότερες φορές σκόπιμα, όντας ενάντιο στην αισθητική της.

 

Στο μεταξύ ο κόσμος των ευρωπαϊκών (κυρίως γαλλόφωνων) κόμικς ακολουθούσε τη δική του πορεία, παραχωρώντας εξαιρετικά ενδιαφέροντα έργα, ικανά να αγγίξουν ένα περισσότερο φιλομαθές και εκλεπτυσμένο κοινό. Μα η καρδιά της βιομηχανίας των κόμικς χτυπούσε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού – και προς το παρόν η πλευρά αυτή πετούσε στον αέρα παρέα με τους – κουρασμένους πλέον – υπερήρωές της.

 

Μέχρι που φτάσαμε στα 80’s. Και τα αμερικανικά κόμικς έδειχναν πως ήθελαν πια να ενηλικιωθούν. Το πρώτο βήμα ήταν να απομακρυνθεί ο κατάπτυστος κώδικας που ίσχυε ως τότε (ξεκινώντας από τη δεκαετία του 50), ο οποίος απαγόρευε τη χρήση συγκεκριμένων θεμάτων που κρίνονταν «ακατάλληλα». Πλέον τα πάντα επιτρέπονταν. Το δεύτερο βήμα ήταν να καταπιαστούν με θέματα που έσπαγαν τα στερεότυπα του είδους. Και αυτό ακριβώς έγινε. Ήταν κάπως σαν τη μουσική μεταμόρφωση του Indie της δεκαετίας του 80 στο Grunge των 90’ς. Εκεί που το εναλλακτικό underground έγινε κοινής αποδοχής.

 

Το “Sandman” υπήρξε η πρώτη μεγάλης έκτασης δημοφιλής σειρά κόμικς που ξέφευγε πλήρως από κάθε κλισέ και στεγανό. Πρωταγωνιστές δεν είναι υπερήρωες με μάσκες. Δεν θα βρείτε μονομαχίες καλού ενάντια στο κακό, στερεότυπες ατάκες, τυπικές εικονογραφήσεις και προκατασκευασμένα σενάρια. Επρόκειτο για κάτι εντελώς καινούργιο.

 

2 # O Neil Gaiman είχε δάσκαλο τον κορυφαίο όλων

 

Δείξε μου τον δάσκαλό σου, να σου πω μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Πρόκειται για μια αλήθεια που ισχύει για κάθε τομέα της επιστήμης και της τέχνης – και φυσικά η περίπτωση των κόμικς δεν θα μπορούσε να διαφέρει. Ως τα μισά της δεκαετίας του 80, ο Neil Gaiman ήταν ένας μάλλον άγνωστος συγγραφέας με δημοσιογραφικό παρελθόν, ο οποίος έγραφε εδώ κι εκεί σενάρια για κόμικς της DC, καταμεσής σκόρπιων διηγημάτων. Τότε ήταν που ήρθε σε επαφή με τις ιστορίες του Alan Moore. Η αρχή είχε γίνει.

 

Κάθε καλλιτεχνικό είδος έχει τους πρωτοπόρους του – αναμφίβολα για τον κόσμο της 9^ης Τέχνης, ο Moore ήταν τέτοιος. Εκείνος ήταν που έδωσε την αρχική ώθηση στο είδος, μεταμορφώνοντας τους ισχύοντες κανόνες του και θέτοντας καινούργιους. Ήταν τα δικά του έργα, στη διάρκεια της δεκαετίας του 80, εκείνα που αναδιαμόρφωσαν τον χάρτη των κόμικς, αποκαλύπτοντας πτυχές που κανείς ως τότε δεν είχε φανταστεί. Ήταν ο Moore εκείνος που τα έβγαλε από την μακρόχρονή τους εφηβεία και αποκάλυψε πως τα κόμικς μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα σε μεγάλα έργα λογοτεχνίας και τέχνης. Μα για να γίνει αυτό πρέπει κάποιος να υπερβεί τα φράγματα που ορθώνονταν ως τότε – να βαδίσει σε άγνωστους, ανεξερεύνητους δρόμους και σαν άλλος μάγος, να πλάσει νέες πραγματικότητες με το μαγικό ραβδί του.

 

Ο Gaiman θαύμαζε το έργο του Moore και είχε γνωριστεί προσωπικά μαζί του. Η επίδραση του “Swamp Thing” (της θρυλικής σειράς του Moore που μεταμόρφωσε τον χάρτη της DC) ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη που ο Gaiman συμπεριέλαβε ορισμένους από τους χαρακτήρες του στο “Sandman” – το Matthew το κοράκι και τον ντετέκτιβ John Constantine, για παράδειγμα.

 

Η επιρροή του Alan Moore φαίνεται εξάλλου και στον τρόπο γραφής του Gaiman. Ένας τρόπος αμιγώς λογοτεχνικός, βαθιά περιγραφικός, ως ποιητικός σε σημεία, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην αλληλεπίδραση της εικόνας με τα πλαίσια του κειμένου και στη μεταξύ τους αλληλουχία. Τα κόμικς απείχαν πολύ πια από τις ιστορίες του παρελθόντος…

 

Neil Gaiman - Alan Moore

 

3 # Ξεπέρασε τα σχεδιαστικά στεγανά του παρελθόντος, εκτοξεύοντας τα κόμικς σε νέες εικαστικές κατευθύνσεις

 

Θα μπορούσαμε εναλλακτικά να βαπτίσουμε το τρίτο αυτό επιχείρημα με το ονοματεπώνυμο: Dave McKean. Το ίδιο θα έκανε. Ο McKean υπήρξε ο σημαντικότερος συνεργάτης του Gaiman, από το πρώτο κιόλας τεύχος του Sandman, ως το τελευταίο. Ήταν υπεύθυνος για την εικαστική επιμέλεια και τον σχεδιασμό των εξωφύλλων της σειράς.

 

Και τι εξώφυλλα ήταν αυτά! Ποτέ ξανά ο κόσμος των κόμικς δεν είχε δει αντίστοιχα! Ως τότε τα εξώφυλλα ακολουθούσαν την αμιγώς σκιτσογραφική λογική του εσωτερικού σχεδιασμού – κάποιο σκίτσο, συνοδευόμενο από τον τίτλο της σειράς, τον αριθμό του τεύχους, τα γνωστά. Μα το “Sandman” ξέφυγε εντελώς από τη λογική αυτή. Τα παραδοσιακά εικαστικά παραχώρησαν τη θέση τους στα εικαστικά της νέας εποχής. Κολλάζ, συνθέσεις με φωτογραφίες, γραφιστική αισθητική, επιρροές από τέχνη του μοντερνισμού, ψηφιακές συνθέσεις – δημιουργία απόλυτα ελεύθερη, πέρα από κάθε όριο εκτός εκείνου της φαντασίας του καλλιτέχνη.

 

Ήταν τα έργα του Dave McKean. Ήταν τα εξώφυλλα και ο σφαιρικός εικαστικός σχεδιασμός του “Sandman”, βαθιά ατμοσφαιρικά και επιβλητικά μέσα στην διαφορετικότητά τους. Αληθινά έργα τέχνης, αποκαλύπτοντας πως τα κόμικς μπορούν να κατορθώσουν πολύ περισσότερα, αν επιθυμήσουν να βγουν από το προστατευτικό, στερεότυπό τους πλαίσιο – αν συνειδητοποιήσουν τις ανεξάντλητες εικαστικές δυνατότητες που έχουν.

 

Σαν άλλοι θαλασσοπόροι, οι δημιουργοί και οι προπάτορες του Sandman εξερευνούσαν νέες θάλασσες, ανακάλυπταν καινούργιες χώρες.

 

 

4 # Υπήρξε η πρώτη αμιγώς εναλλακτική σειρά κόμικς που σημείωσε τόση μαζική επιτυχία

 

Τα εναλλακτικά κόμικς είχαν ιστορία δεκαετιών πίσω τους – μια ιστορία, που όπως αναφέραμε, εκτεινόταν σε ένα επίπεδο περισσότερο Underground. Στα 80’ς συγγραφείς όπως ο Moore, ο Art Spiegelman (του “Maus”) και ο Frank Miller συνέβαλαν στην κριτική και ποιοτική εκτόξευση των κόμικς – τα οποία πλέον αντιμετωπίζονταν σαν ισότιμα έργα τέχνης με τα ξαδέρφιά τους, του κινηματογράφου, της μουσικής και της λογοτεχνίας. Το “Sandman” ακολούθησε τα χνάρια των προκατόχων του και πήγε ακόμα παραπέρα – τα mainstream στοιχεία είναι πια τόσο λίγα, που χρειάζεται μικροσκόπιο για να τα εντοπίσει κάποιος. Τα περισσότερα απαριθμούνται ουσιαστικά στα πρώτα τεύχη της σειράς, όταν ο Gaiman αναζητούσε ακόμα το ύφος και το στυλ που θα ακολουθήσει. Δεν είναι τυχαίο που τα πρώτα τεύχη του “Sandman” είναι ίσως και τα πιο αδύναμα. Συναντάει εκεί κανείς αρκετά ίχνη από την παραδοσιακή, ως στερεότυπη, αισθητική της παλιάς DC – μα σύντομα ο Gaiman έμελλε να την τοποθετήσει εντελώς στην άκρη. Ο ίδιος παραδέχτηκε αργότερα πως «τότε ακόμα δεν είχα βρει τη φωνή μου».

 

Χρειάστηκε λίγους μήνες μέχρι ο “Sandman” (και ο δημιουργός του) να «βρουν τη φωνή τους» - να μιλήσουν με τον τρόπο που επιθυμούσαν, πέρα από κάθε εμπορικό περιορισμό. Μα όταν πια συνέβη αυτό (το οποίο θα μπορούσαμε να οριοθετήσουμε στο τεύχος 8 της σειράς, που τιτλοφορείται “The Sound of Her Wings”), τίποτα δεν θα ήταν πια ίδιο. Τα θεματικά στερεότυπα εγκαταλείφτηκαν πλήρως και τη θέση τους πήραν θέματα που δεν είχε δει ξανά ο κόσμος των κόμικς. Και το σημαντικότερο όλων είναι πως όσο η σειρά εγκατέλειπε τα στεγανά των παραδοσιακών κόμικς, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία σημείωνε. Φτάνοντας στον δεύτερο πια χρόνο της, έχοντας μπει πλέον στη δεκαετία του 90, το “Sandman” στις ΗΠΑ είχε πια μετατραπεί σε μαζικό φαινόμενο. Η απήχησή του ξεπερνούσε το όριο των πωλήσεων -ο κόσμος μιλούσε γι’ αυτό, συζητούσε για τους χαρακτήρες του, ταυτιζόταν με τη γλώσσα του- μια γλώσσα μοντέρνα, εναλλακτική, βαθιά μυθιστορηματική. Οι φιγούρες του Μορφέα και της Θανάτου είχαν κυριεύσει τις συνειδήσεις του κοινού και τα εξώφυλλα του Dave McKean αποκάλυπταν μια νέα τέχνη σε μαζικά επίπεδα.

 

 

5 # Κεντρικός ήρωας είναι ο Μορφέας

 

Ο άρχοντας των Ονείρων. Ο κλειδοκράτορας της πύλης της φαντασίας και του μύθου. Του υπερρεαλιστικού και του συμβολικού. Του ορίου ανάμεσα στο εφικτό και το ανέφικτο – υπάρχει άραγε τέτοιο όριο; Αυτός είναι ο Μορφέας. Ντυμένος στα μαύρα, ικανός να μεταμορφώνεται ανάλογα με το βλέμμα εκείνου που τον βλέπει και την εποχή στην οποία εμφανίζεται. Βυθισμένος βαθιά στις σκέψεις και στους προβληματισμούς του, ακολουθώντας πάντα το καθήκον του, ο Μορφέας δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οποιοδήποτε άλλο χαρακτήρα σε οποιοδήποτε άλλο έργο.

 

Είναι αέναος – υπήρχε πριν απ’ τους θεούς. Μα ταυτόχρονα είναι βαθιά ανθρώπινος, εύθραυστος μέσα στην λεπτότητά του. Μελαγχολεί, θλίβεται, ξεσπάει, ερωτεύεται. Βασανίζεται από συγκρούσεις ανάμεσα στο καθήκον του και στα συναισθήματά του. Θα τον δεις να ταΐζει περιστέρια σε μια πλατεία, ντυμένος σ’ ένα τζάκετ, μελαγχολικός, αποζητώντας κάποιο σκοπό σε μια πραγματικότητα που ορισμένες φορές στερείται νοήματος. Είναι παντοδύναμος και ταυτόχρονα βαθιά περιορισμένος από δυνάμεις που βρίσκονται πέρα από τον έλεγχό του. Θυμίζει ήρωα αρχαίας τραγωδίας, ακολουθώντας δρόμους επώδυνους και αναπόφευκτους ταυτόχρονα. Μια πορεία που δείχνει να έχει χαραχτεί από πριν, μα την οποία απαιτεί σθένος για να ακολουθήσεις.

 

Και συ, ο αναγνώστης, ταυτίζεσαι σε πολλά μαζί του. Νιώθεις σχεδόν πως είναι ένας παλιός, πολύ παλιός γνωστός σου σε συντροφεύει εξάλλου στις νυχτερινές περιπλανήσεις σου. Εσύ δεν το γνωρίζεις. Μα κάθε φορά που ονειρεύεσαι, βρίσκεται εκεί, βλέποντας κι αυτός τα όνειρά σου, νιώθοντας τους φόβους σου, τρέφοντας τις ελπίδες σου.

 

Αυτός είναι ο Μορφέας. Είναι η προσωποποίηση των Ονείρων – όμορφων ή άσχημων, ελπιδοφόρων ή απατηλών.

 

Και είναι μόνος, σαν εσένα. Και στην άβυσσο των ματιών του βλέπεις τα άστρα να σπιθίζουν. Και στο σπάνιο του χαμόγελο βλασταίνουν νέοι κόσμοι.

 

 

6 # Πρωταγωνιστές είναι το Όνειρο, η Μοίρα, ο Θάνατος, η Επιθυμία, η Καταστροφή, η Απελπισία, το Ντελίριο

 

Δεν πρόκειται για μεταφορά ή σχήμα λόγου. Κυριολεκτικά, πρωταγωνιστές στο “Sandman” είναι οι συγκεκριμένες φυσικές δυνάμεις, προσωποποιημένες, λαμβάνοντας μορφή ανθρώπινη (τις περισσότερες φορές), ώστε να μπορούν να γίνουν κατανοητές από τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή μαζί τους. Όπως οι αρχαίοι θεοί συχνά προσωποποιούσαν δυνάμεις της φύσης, έτσι και οι «Αέναοι» (The Endless) στο “Sandman” αναπαριστούν δυνάμεις ριζωμένες στην κοσμική πραγματικότητα – μα και στην δική σου, την καθημερινή, ανθρώπινη πραγματικότητα. Γιατί εμπεριέχεις ένα κομμάτι του κόσμου και ο κόσμος εμπεριέχεται σε σένα.

 

Η μεγάλη σύλληψη του Neil Gaiman ήταν πως μετέτρεψε τις αέναες αυτές δυνάμεις σε πρόσωπα που νιώθεις πως έχουν σάρκα και οστά – και έχτισε μια μυθιστορηματική οικογένεια, στα πλαίσια των παλαιών μύθων. Αυτή ακριβώς η Οικογένεια των Αέναων βρίσκεται στο επίκεντρο της σειράς. Τα αδέρφια του Μορφέα, τα οποία τρέφουν ποικίλα συναισθήματα το ένα για το άλλο και στη μεταξύ τους δυναμική ξεδιπλώνεται – σαν αρχαία τραγωδία – η ιστορία του έργου. Ας τους πάρουμε έναν έναν:

 

Destiny: Ο μεγαλύτερος αδερφός, ο πρωτογέννητος. Εκείνος που κραδαίνει το βιβλίο της μοίρας. Κρυμμένος μέσα στην κουκούλα του, μιλώντας αινιγματικά, γνωρίζει μα δεν αποκαλύπτει. Κάποιοι λένε πως είναι τυφλός – άλλοι πως βλέπει τα πάντα.

 

Death: H Θάνατος, προσωποποιημένη, έχοντας λάβει τη μορφή ενός νεαρού, μαυροντυμένου κοριτσιού. Παρουσιάζεται μπροστά σου όταν έρχεται η ώρα να φύγεις απ’ τον κόσμο. Λένε πως μια φορά στα 100 χρόνια γίνεται θνητή η ίδια – σκοπός της να δει τα πράγματα υπό την οπτική ενός θνητού. Να καταλάβει πως είναι να σε παίρνει ο θάνατος.

 

Dream: Ο Μορφέας, ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου. Προσωποποίηση του Ονείρου. Μέσα από το δικό του βλέμμα ξεδιπλώνεται το νήμα της ιστορίας.

 

Destruction: Ο χαμένος αδερφός, εκείνος που εγκατέλειψε το καθήκον και τ’ αδέρφια του. Προσωποποίηση των δυνάμεων της καταστροφικότητας – απαραίτητης ωστόσο για να υπάρξει δημιουργία. Χαμογελαστός, βροντόφωνος, υποστηρικτής της αδιάκοπης κίνησης των πάντων. Τα πάντα ρει.

 

Desire: Η ερμαφρόδιτη ενσάρκωση της Επιθυμίας. Άντρας και γυναίκα ταυτόχρονα. Συχνά σε σύγκρουση με το Μορφέα, το αστραφτερό της χαμόγελο και τα μαγευτικά της μάτια ενίοτε κρύβουν καταχθόνιους σκοπούς.

 

Despair: Η δίδυμη της Επιθυμίας – και το ακριβώς αντίθετο στην όψη. Μικρή, χοντρή και άσχημη, η Απελπισία εμφανίζεται στις σκοτεινότερες στιγμές σου. Και αν κάποιες φορές υποφέρει η ίδια απ’ το βαρύ καθήκον της, φροντίζει να μην το φανερώνει.

 

Delirium: Η μικρότερη της οικογένειας, ένα κοριτσάκι ηλικίας εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων. Κάποτε ονομαζόταν Delight και ενσάρκωνε την αδιάκοπη Απόλαυση. Κάτι συνέβη όμως και από Delight έγινε Delirium. Μια σπίθα χάους με πολύχρωμα μαλλιά, ακατάστατο λόγο και τον αυθορμητισμό ενός παιδιού. Μα όταν αποφασίζει να μιλήσει σοβαρά, λέει βαθιές αλήθειες.

 

 

7 # Πρόκειται για μια σύγχρονη Μυθοπλασία, στα πρότυπα της αρχαίας μυθολογικής και ποιητικής σκέψης

 

Οι μύθοι διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στο “Sandman”. Θα μπορούσαμε να πούμε πως συνιστούν το επίκεντρο του έργου. Ο Gaiman αντλεί στοιχεία από τις μυθολογίες των λαών και δημιουργεί ένα θεματικό πλαίσιο που φαντάζει βγαλμένο από τη φιλοσοφική σκέψη της αρχαιότητας. Η ελληνική ποιητική δημιουργία βρίσκεται από πολλές απόψεις στον πυρήνα του έργου. Η αίσθηση του ήρωα που αντιπαλεύει με δυνάμεις μεγαλύτερες απ’ τον ίδιο, η ιδέα της παντοδύναμης μοίρας στην οποία υπόκεινται και οι θεοί οι ίδιοι, το πλέξιμο πολλών μικρών, φαινομενικά ασύμβατων μεταξύ τους γεγονότων σε ένα κεντρικό ιστορικό νήμα, οι πολλαπλοί δρόμοι που απλώνονται μπροστά σου – μα αν κοιτάξεις πίσω σου, θα δεις έναν δρόμο και μοναδικό… όλα αυτά θυμίζουν το πλαίσιο στο οποίο εκτυλίσσονταν οι αρχαίες τραγωδίες.

 

Στις σελίδες του “Sandman” βλέπουμε να παρελαύνουν οι Μούσες, οι Μοίρες, οι Ευμενίδες/Ερινύες, οι θεοί του Κάτω Κόσμου, θεότητες της σκανδιναβικής μυθολογίας, θεοί της Αιγύπτου, μυθολογικές παραδόσεις των Εβραίων, της ανατολικής Ευρώπης, φτάνοντας ως τη μακρινή Ανατολή. Στα μυθολογικά αυτά πλαίσια έχει συμπεριλάβει ο Gaiman την οικογένεια των Αέναων – το Μορφέα και τ’ αδέρφια του. Το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν είναι κιτς (όπως καταλήγουν διάφορες μετατροπές σε κόμικς των μυθολογικών ηρώων), μα αντίθετα γίνεται απολύτως πειστικό, μένοντας απόλυτα πιστό στο πνεύμα της αρχέγονης μυθολογικής σκέψης.

 

Χαρακτηριστική είναι η εξιστόρηση του μύθου του Ορφέα – γιού του Μορφέα. Πρόκειται για τον γνωστό μύθο που εξιστορεί την πορεία του Ορφέα στον Άδη και την απόπειρά του να επιστρέψει με την νεκρή γυναίκα του, Ευρυδίκη. Παρουσιασμένη σε αλληλουχία με την ιστορία των Αενάων, η μυθιστορία του Ορφέα είναι δοσμένη με δύναμη και ευαισθησία, τιμώντας απόλυτα το πνεύμα του αρχαίου μύθου, μα αποτελώντας ταυτόχρονα μια μοντέρνα, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αφήγηση.

 

Και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά της σειράς. Ο Gaiman τιμάει τους αρχαίους μύθους με το έργο του. Εμπλουτίζει το πνεύμα τους – όχι το αντίθετο. Και ο δικός του μύθος φαντάζει ταυτόχρονα σύγχρονος και παλαιός – παλαιός όσο οι μυθολογικές παραδόσεις και η συλλογική τους μνήμη.

 

8 # Χαρακτηρίστηκε ως «Σειρά Κόμικς για Διανοούμενους»

 

Το έργο περιλαμβάνει πολλαπλές στρώσεις νοημάτων. Υπάρχουν μεμονωμένα χωρία τα οποία επικαλύπτουν πλήθη αποχρώσεων. Ξεφεύγουμε εντελώς από στερεότυπα θέματα όπως «το καλό εναντίον του κακού», «η χαρά ενάντια στη λύπη», το «δίκαιο ενάντια στο άδικο». Δεν θα βρείτε στο “Sandman” βολικούς δυϊσμούς και θα διαπιστώσετε, διαβάζοντάς το, πως η αλήθεια δεν βρίσκεται στη μία ή στην άλλη όψη του νομίσματος… μα στο νόμισμα το ίδιο. Και κάποιες φορές ακόμα παραπέρα.

 

Πρόκειται για ένα έργο που απαιτεί μια κάποια ωριμότητα πνεύματος, προκειμένου να εκτιμηθεί στην ολότητά του. Παράλληλα ιδέες όπως η σύγκρουση ανάμεσα στην ελεύθερη επιλογή και το καθήκον, το χαρακτήρα και την επιθυμία, την αιώνια στασιμότητα και την αιώνια μεταβολή… όλες τις συναντούμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στις άφθονες σελίδες του έργου.

 

Διαβάζοντας το “Sandman” γίνεται απόλυτα κατανοητό πως δεν έχουμε να κάνουμε με μια κοινή σειρά κόμικς – μα με ένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο και μια σύγχρονη μυθοπλασία.

 

 

9 # Στο “Sandman” οι χαρακτήρες βρίσκονται στο επίκεντρο, όχι η δράση

 

Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους θα ήταν αδύνατο να γίνει κινηματογραφική μεταφορά του έργου – ο ίδιος ο Gaiman είχε δηλώσει πως προτιμά να μην υπάρξει καμία μεταφορά ποτέ, παρά μια κακή μεταφορά. Δεν είναι μόνο η πελώρια έκταση του έργου και το πολύπλοκο πλέγμα των ιστοριών του… μα και το γεγονός πως η σειρά δίνει έμφαση στους χαρακτήρες και τον εσωτερικό τους κόσμο – όχι σε γεγονότα δράσης, όχι στον καταιγιστικό ρυθμό.

 

Δεν απουσιάζουν οι εκρηκτικές στιγμές – μα το “Sandman” ποτέ δεν ήταν κάτι τέτοιο, ο κόσμος του δεν ήταν ποτέ αυτός ο κόσμος. Ας τρέχουν τα πάντα γύρω μας με τους καταιγιστικούς, μπολιασμένους στα φτηνά εφέ, ρυθμούς τους. Ο κόσμος του Μορφέα είναι εκείνος των Ονείρων – και εκεί οι ρυθμοί είναι αλλιώτικοι.

 

Το “Sandman” είναι μια ιστορία που μιλά για χαρακτήρες. Για τις επιθυμίες, τις επιλογές και τις συγκρούσεις τους. Για τις μεταξύ τους σχέσεις. Τα όνειρά τους. Τα αδιέξοδα που συναντούν. Τις σχέσεις εξουσίας, τις σχέσεις απελευθέρωσης. Τα βαθιά διλήμματά τους. Τις μοιραίες αποφάσεις τους.

 

Και οι χαρακτήρες του “Sandman” θυμίζουν πάντα κάτι απ’ τον εαυτό μας.

 

10 # Στον κόσμο του Sandman, ακόμα και οι θεοί πεθαίνουν

 

Σε αυτόν τον κόσμο τίποτα ποτέ δε μένει στάσιμο. Τίποτα δεν είναι αναλλοίωτο. Σαν άλλος Προμηθέας, δεμένος πάνω στον βράχο, αποκαλύπτοντας στο Δία πως η εξουσία του κάποτε θα έχει τέλος… στον κόσμο του Sandman ακόμα και οι θεοί πεθαίνουν.

 

Κι όμως, πρόκειται για τον ίδιο κόσμο που διέπεται από νόμους παλαιότερους και από τους ίδιους τους θεούς. Ενώ η Κλωθώ, η Άτροπος και η Λάχεσις υφαίνουν την πορεία του, ακόμα και στον άνεμο, με υλικό τα σύννεφα. Ένας κόσμος στον οποίο τα πάντα μένουν ίδια και τα πάντα αλλάζουν. Ένας κόσμος που φανερώνει πως υπάρχει πάντα επιλογή –-ακόμα και υπό τους πλέον άκαμπτους κανόνες.

 

Ποιος είπε πως προσφέρεται για επιφανειακή ανάγνωση το Sandman;

 

συνεχίζεται..

πηγή

[Attack On Titan [Shingeki no Kyojin] (2015)]

Το Attack on Titan: Part I είναι η ταινία που μαλλον περίμεναν με μεγαλη περιέργεια  όσοι ειναι πορωμενοι με το manga ή τη σειρα..

Η Funimation κυκλοφόρησε το πρώτο επίσημο trailer για το Attack on Titan: Part I, την πρώτη ταινία ζωντανής δράσης της δημοφιλούς σειράς anime:

 

βίντεο-τρειλερ

 

Το πρώτο μέρος της ταινίας θα κυκλοφορήσει στην 1η Αυγούστου και θα προβληθεί στους κινηματογράφους της Αμερικής μέσα στο φθινόπωρο.

 

Το Attack on Titan μας γνωρίζει τον Eren Jaeger, ένα αγόρι του οποίου η οικογένεια δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα όταν οι τιτάνες εισέβαλαν στην πόλη τους. Ο Eren και οι δύο φίλοι του κατατάσσονται στον στρατό, ενώ ο πρώτος ορκίζεται να πάρει εκδίκηση από τους αρμόδιους τιτάνες.

 

Η live action ταινία πρόκειται για μια μεταφορά του πρωτότυπου anime και manga, περιλαμβάνοντας όμως σημαντικές διαφοροποιήσεις στην ιστορία του. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι χαρακτήρες όπως ο Levi, έχουν αντικατασταθεί από επτά νέους χαρακτήρες.

 

 

έβγαλαν τον Levi;;;;!!!!Αν είναι δυνατον.. Τον Levi;; Μα τον Levi;;;;;;!!!!

 

και περαν της πλάκας, πολύ κακό που αφαιρεσαν αυτον τον χαρακτήρα.

 

πηγή

[Οδηγός για όλα τα animation της Disney [ +Sequel, Remake & Spinoff ]]

Από το 1937 μέχρι και σήμερα..

 

Chart: A Guide to Every Disney Animation Sequel, Remake & Spinoff

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

πηγή

[Οι comic ήρωες της Marvel και η κουλτούρα του χιπ-χοπ]

Οι comic ήρωες της Marvel και η κουλτούρα του χιπ-χοπ

 

Μια σχέση χρόνων επιβεβαιώνεται

 

Καθώς -όπως είπε ο διευθυντής της εταιρίας Axel Alonso- τα κόμικ της Marvel και η κουλτούρα του χιπ-χοπ βρίσκονται εδώ και χρόνια σε μια διαρκή συνομιλία, η γνωστή εταιρία των θρυλικών ηρώων όπως: Spider-Man, X-Men, Iron Man, Dr. Strange, κ.α., αποφάσισε να επιβεβαιώσει εμπράκτως αυτή τη σχέση, με μια σειρά από σχέδια και εξώφυλλα βιβλίων comic τα οποία παραπέμπουν ευθέως σε εξώφυλλα χαρακτηριστικών δίσκων του χιπ-χοπ, μερικοί από τους οποίους έχουν γράψει ιστορία.

 

Extraordinary X-Men - σχέδιο: Sanford Green - από το άλμπουμ των De La Soul - 3 Feet High and Rising

 

Howard the Duck - σχέδιο: Juan Doe - από το άλμπουμ του Ol’ Dirty Bastard - Return to the 36 Chambers: The Dirty Version

 

Invincible Iron Man - σχέδιο: Brian Stelfreeze - από το άλμπουμ του 50 Cent - "Get Rich or Die Tryin

 

 

Ms. Marvel - σχέδιο: Jenny Frison - από το άλμπουμ της Lauryn Hill - The Miseducation of Lauryn Hill

 

 

Doctor Strange - σχέδιο: Juan Doe - από το άλμπουμ του Dr. Dre - The Chronic

 

 

Spider-Man/Deadpool - σχέδιο: Dave Johnson - από το άλμπουμ των Eric B. & Rakim - Paid in Full

 

 

The Unbeatable Squirrel Girl - σχέδιο: Phil Noto - από το άλμπουμ του Tyler, the Creator - Wolf

 

 

Squadron Supreme - σχέδιο: Mike Del Mundo - από το άλμπουμ των Wu-Tang Clan - Enter the 36 Chambers

 

 

Amazing Spider-Man - σχέδιο: Mike Del Mundo - από το άλμπουμ των A Tribe Called Quest - Midnight Marauders

 

 

Ant-Man - σχέδιο: Mark Brooks - από το άλμπουμ του The Notorious B.I.G. - Ready to Die

 

πηγή

[Τα Χελωνονιντζάκια συμμαχούν με τον Batman σε νέο crossover κόμικ!]

σίγουρο τσεκάρισμα από εμενα σε αυτό το πείραμα! Ειναι και μινι σειρά 6 τευχών, οπότε δε θα τραβηχθει και πολύ

 

SDCC 2015: Holy Cowabunga Batman! Τα Χελωνονιντζάκια συμμαχούν με τον Νυχτερίδα σε νέο crossover κόμικ!

 

Η συνήθης ύποπτη IDW Publishing χτύπησε και πάλι, ανακοινώνοντας στα πλαίσια του Comic-Con άλλο ένα απίθανο crossover. Τα Χελωνονιντζάκια είχαν συνεργαστεί πρόσφατα και με τους Ghostbusters σε crossover της ίδιας εταιρείας αλλά αυτή τη φορά θα μετακομίσουν προσωρινά προς DC μεριά και θα συναντήσουν… τον Batman!

 

Τη σειρά θα αναλάβουν ο σεναριoγράφος James Tynion IV (Batman: Eternal, Constantine) και ο σχεδιαστής Freddie E. Williams II (Robin, Captain Atom), ενώ ο συν-δημιουργός των Χελωνών, Kevin Eastman, θα σχεδιάσει τα variant εξώφυλλα μαζί με άλλους καλλιτέχνες που θα ανακοινωθούν προσεχώς. Η υπόθεση θέλει τον Kraang να έχει ξενερώσει με τις ήττες που τρώει συνέχεια από τα Χελωνονιντζάκια, σπάζοντας τη συμμαχία του με τον Shredder και την Foot Clan και καταστρώνοντας ένα σχέδιο για να ξεφορτωθεί τόσο αυτόν όσο και τις Χελώνες. Τους μεταφέρει λοιπόν σε μια άλλη διάσταση, όπου και προσγειώνονται στους σκοτεινούς και επικίνδυνους δρόμους της Gotham City, αντιμετωπίζοντας μετά από λίγο και τον διασημότερο κάτοικο της, τον Batman. Ο τελευταίος φαντάζει και ως η μoναδική τους ελπίδα για να νικήσουν τους εχθρούς τους και να επιστρέψουν σπίτι αλλά όχι πριν αντιμετωπίσουν όλο το καστ από τους διαβόητους εγκληματίες κακοποιούς της Gotham.

 

Ο Bob Harras, αρχισυντάκτης της DC Comics, δήλωσε σχετικά με τον νέο τίτλο: «Ο Batman είναι ο πιο δημοφιλής υπερήρωας του κόσμου και θα συνεχίσει να επανεφευρίσκεται, με ένα νέο crossover που θα συνεχίσει να τον διατηρεί ως ένα παγκόσμιο σύμβολο της ποπ κουλτούρας.»

 

Ο Greg Goldstein, πρόεδρος της IDW συνέχισε: «Έχουμε απολαύσει κάθε συνεργασία με την DC Entertainment πάνω σε αγαπημένα crossover των κόμικ. Τα Χελωνονιντζάκια είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια φαν και η ένωση τους με τον Batman θα αποδειχθεί ένα εκδοτικό γεγονός, πέρα από τα όρια της κόμικ κουλτούρας.»

 

Ο σεναριογράφος James Tynion IV, πρόσθεσε: «Είχα την μεγάλη τύχη να περνάω πολύ χρόνο εργασίας στην Gotham City αλλά είναι πάντα μια δυνατή εμπειρία να βλέπεις τον κόσμο του Batman μέσα από νέα μάτια. Το να μεταφέρεις τα Χελωνονιντζάκια σε μια περιπέτεια στο Gotham είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, ειδικά αν είσαι fanboy.»

 

Το Batman/Teenage Mutant Ninja Turtles πρόκειται να κυκλοφορήσει το Νοέμβρη και θα έχει τη διάρκεια έξι τευχών. Σίγουρα θα έχει μπόλικη νίντζα δράση τόσο από τον Bats όσο και από τις Χελώνες και αν κρίνουμε από τα πρώτα artworks θα είναι σε πιο σκοτεινό κλίμα όπως ήταν και τα παλιά κόμικ των Χελωνών από τα οποία ξεκίνησαν (έξου και το ταίριασμα με τον Bats!). Το θέμα είναι που θα κολλήσει ο Shredder σε όλη την ιστορία και αν θα υπάρξει έστω και ελάχιστο χιουμοράκι. Να μαντέψω από τώρα συμμαχία με τον Joker και σκηνές απείρου κάλλους ανάμεσα στους δυο τους;

 

πηγή1

 

++

 

SDCC 2015: Ο Batman συναντά τα Χελωνονιντζακια σε crossover comic

Cowabunga στους υπονόμους της Gotham.

 

Η κοινή παρουσίαση της DC Comics και της IDW μας έδωσε μια πρώτη ματιά σε ένα team-up ηρώων που ποτέ δεν ξέραμε ότι θέλαμε, αλλά τώρα δεν μπορούμε να περιμένουμε. Ο Σκοτεινός Ιππότης θα ενώσει τις δυνάμεις του με τα Χελωνονιντζάκια στο επερχόμενο crossover comic "Batman/Teenage Mutant Ninja Turtles".

 

To εξώφυλλο του "Batman/Teenage Mutant Ninja Turtles" #1 από τον Freddie Williams II.

 

Η mini-σειρά έξι τευχών θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο, σε σενάριο James Tynion IV (Batman Eternal, The Woods) και σχέδιο Freddie E. Williams II (Robin, JSA All-Stars). Το σενάριο θα περιστρέφεται γύρω από την πετυχημένη απόπειρα του General Krang να τηλεμεταφέρει τους Ninja Turtles και τον Shredder σε μια άλλη διάσταση, προκειμένου να τους ξεφορτωθεί για πάντα. Χαμένοι στους επικίνδυνους δρόμους της Gotham, οι Ninja Turtles συναντούν για πρώτη φορά τον Batman, που είναι και η μόνη τους ελπίδα για να γυρίσουν πίσω στη διάστασή τους. Όχι όμως προτού μοιράσουν λίγο ξύλο παρέα με τον Σκοτεινό Ιππότη σε μερικούς από τους πιο γνωστούς villains της DC.

 

To εξώφυλλο του "Batman/Teenage Mutant Ninja Turtles" #2 από τον Freddie Williams II.

 

Στην επίσημη παρουσίαση του 'Batman/Teenage Mutant Ninja Turtles', ο James Tynion IV μίλησε με ενθουσιασμό για την ανάμειξή του στον τίτλο: "Είμαι απίστευτα τυχερός για το γεγονός πως έχω γράψει τόσες ιστορίες που διαδραματίζονται στην Gotham City αλλά αποτελεί πάντα ευχάριστη πρόκληση το να βλέπεις τον κόσμο του Batman μέσα από μια νέα προοπτική. Η νέα αυτή περιπέτεια των Teenage Mutant Ninja Turtles στους δρόμους της Gotham είναι ένα fanboy-όνειρο που επιτέλους γίνεται πραγματικότητα". (Μέσω: ComicBookResources.com).

 

πηγή2

 

[Η Γελοιογραφία/Καρέ που μου έκανε κλικ σήμερα]

δεν είναι ενα καρε αλλά αξίζει νομίζω..

 

 

και σε περίπτωση που δε φαινεται καλά:

 

[Iron Giant, (The) [ Σιδερένιος Γίγαντας, (Ο) ] (1999)]

Μια πάρα μα πάρα πολυ καλη ταινία κινουμένων σχεδίων.

 

Τα νέα είναι ότι η ταινία θα ξαναβγεί στους κινηματογράφους(The Iron Giant: Signature Edition)  τον Σεπτέμβριο. Θεωρω ότι είναι μια τρελή ευκαρία να πάτε όσοι έχετε τα παιδιά σας, γιατί είναι μια πραγματικά αξιολογη ταινία που διαφερει από το τωρινό στυλ στα κινουμενα σχέδια. Προσωπικά, ήταν απο τις πολυ αγαπημένες μου ταινίες.

Το νέο πόστερ

βιντεο

 

Θα συμπεριληφθούν 2 νέες σκηνές που μέχρι τώρα δεν έχουν αποκαλυφθεί.

Τον Αύγουστο θα μπορεί να κλείσει όποιος θέλει ηλεκτρονικά εισιτήριο.

 

πηγή