Η πρώτη μου "κούτα" ήταν μια κούτα Νουνού. Ήταν από εκείνες τις κούτες της δεκαετίας του 70΄ που αργά ή γρήγορα θα γινόταν το μικρό μου θησαυροφυλάκιο για τα μικρά μου κόμιξ. Ο Δραγώνας έφτανε στο Νησί φαίρνοντας μαζί του τα "παράθυρα" προς το όνειρο! - Μη διαβάζεις όταν τρως! - Έκανες τα μαθήματά σου;! - Θα χαλάσεις τα μάτια σου στο σκοτάδι! ...Μερικές σκόρπιες κουβέντες έρχονται απ' το παρελθόν, από κείνα τα αγνά χρόνια, μιας άλλης εποχής... Της εποχής όπου όλα ήταν ξεκάθαρα και θαυμαστά! Ο κόσμος νέος και μεις παιδιά... Με ένα Μίκυ στα χέρια μ' ένα Ταρζάν μ ' ένα Μπλεκ και μ' ένα Μάρκο Πόλο να ατενίζουμε τις μικρές - μικρές εικόνες και να ζούμε μέσα σ' αυτές.
Εκείνη η πρώτη μου κούτα δεν υπάρχει πια... έμεινε σ' ένα υπόγειο για χρόνια κλεισμένη ώσπου να διαβρωθεί απ' την υγρασία κι ύστερα να χαθεί... Ήθελα να' ξερα που να βρίσκονται όλες αυτές οι "χαμένες" μας κούτες... εκείνες που περιείχαν το "γάλα" της φαντασίας μας, σε ποιο Παράλληλο Σύμπαν άραγες να έχουν συγκεντρωθεί; Ποιος είναι αυτός ο "Άγνωστος Συλλέκτης" που τις κατέχει πλέον; Αν μπορούσα να μιλήσω με τον εφευρέτη Κύρο απ' την Αθήνα του 2011 θα του έλεγα να φτιάξει μια μηχανή για να ανακαλύψειεκείνον τον μαγικό κόσμο που περιέχει "όλες τις χαμένες μας κούτες" και να ρωτήσει τον "Άγνωστο Συλλέκτη" αν είναι όλα καλά, αν εκείνος διαβάζει κόμιξ, αν τ' αγαπάει, αν τα συντηρεί σωστά και αν ξέρει τον τρόπο για να επιστρέψουν μια μέρα πίσω, ανέγγιχτες μαζί με την πρώτη εκείνη αίσθηση που είχαμε όταν πρωτοδιαβάσαμε κόμιξ!!!...