ευχαριστώ πάρα πολύ για το post και χαίρομαι που σας αρέσει
Θέλω να μοιραστώ επί τη ευκαιρία τις σκέψεις που συνοδεύουν κάθε ιστορία.
Στο ''ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ'' Αυτή την ιστορία την έφτιαξα το 2010 (αν θυμάμαι καλά) για τον πανελλήνιο διαγωνισμό του ''9''.Πήγε αρκετά καλά, πήρε διάκριση. Η ιστορία παρουσιάζει την Ελλάδα σαν ένα πίνακα. Το μικρό κοριτσάκι βλέποντας τον πίνακα νιώθει ένα δέος και στο μυαλό της έρχονται ελληνικά διαχρονικά σύμβολα και στιγμές. Ο ξεναγός εξηγεί πως τα κοσμήματα που φοράει η γυναίκα του πίνακα συμβολίζουν την αριστοκρατική καταγωγή της Ελλάδας, μα βγαίνοντας από την πινακοθήκη, η οικογένεια συναντά μια ζητιάνα που φοράει το ίδιο βραχιόλι με την γυναίκα του πίνακα...
ε νομίζω πως είναι αρκετά σαφές αυτό που θέλω να πω μ αυτή την ιστορία, ο Έλληνας έχει ξεχάσει τα ήθη, τα έθιμα, και φυσικά τις αξίες του. Καταλήξαμε ζητιάνοι γιατί δεν αγαπάμε πια αυτή τη χώρα, κοιτάμε από έξω προς τα μέσα. τι θα κάνει ο Αμερικάνος να το κάνουμε κι εμείς! επίσης ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, δεν υπάρχει συλλογική σκέψη άλλα ούτε πατριωτική σκέψη κι αυτό αν δεν τ΄αλλάξουμε θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά ...
ΜΟΝΟ ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΨΑΡΙΑ ΠΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ
Αυτή η ιστορία φτιάχτηκε μες το 2012 με αφορμή ένα φεστιβάλ που διοργάνωσε το περιοδικό ''νέο επίπεδο'' και ο οργανισμός πολιτισμού, αθλητισμού και νεολαίας του δήμου Αθηναίων.
Σε αυτή την ιστορία είχα τη μεγάλη χαρά να συνεργαστώ με τον καλό μου φίλο Μάνο Κοτσιφάκη. Ο μικρός Βέμπος σε αυτή την ιστορία είναι μια μικρή αθερίνα που δεν δέχεται την μοίρα που έχουν αποφασίσει για αυτόν, αρνείται να δεχτεί πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα απέναντι στους μεγαλοκαρχαρίες που τρώνε το είδος του ανενόχλητοι. Όταν μαθαίνει πως η γριά σουπιά συνεργάζεται με τους μεγαλοκαρχαρίες ο μικρός Βέμπος θα ξεκινήσει μια πολύ μεγάλη επανάσταση...
Όλοι οι ήρωες που διάλεξα συμβολίζουν διάφορες ομάδες της κοινωνίας μας, η αθερίνα είναι ο λαός και ο μέσος εργαζόμενος, η γριά σουπιά είναι οι μεγάλες επιχειρήσεις που συνεργάζονται τις περισσότερες φορές με τους μεγαλοκαρχαρίες που είναι οι πολιτικοί και οι πολυεθνικές. οι μαύρες αθερίνες που παρεμπιπτόντως λέγονται και στην πραγματικότητα παπάδες! είναι η εκκλησία που στην Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας και πολλές φορές συντηρεί την ελπίδα του λαού για κάτι καλύτερο.
Και οι υπόλοιπες ιστορίες έχουν αρκετές σκέψεις αλλά ας μην σας πάρω μονοκοπανιά θα συνεχίσω σε καινούριο post λίγο πιο μετά
τα λέμε
και πάλι ευχαριστώ