Οι περιπέτειες της Μάγιας , του Απίκου και του αστυνόμου Κωστή [ Σπινθουράκης Λευτέρης, Espresso, 08/02/2009 ]

[dionik]

Οι περιπέτειες της Μάγιας , του Απίκου και του αστυνόμου Κωστή!

 

Ξέρατε ότι η τολμηρή και ζουζουνιάρα Μάγια η μέλισσα (που μαζί με τους φίλους της ανακαλύπτει τον κόσμο) εμφανίζεται στο... θέατρο και έχει βάλει και υποψηφιότητα για βουλευτής; Μάθατε ότι ο γκαφατζής αστυνόμος Σαΐνης είναι ο «πατέρας» της «Μαρίας της άσχημης»; Πόσοι γνωρίζετε ότι ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Πίκος Απίκος της Φρουτοπίας είναι πλέον... δικηγόρος;

 

Αυτά δεν είναι η... επαγγελματική εξέλιξη των διάσημων καρτούν που κέρδισαν την εμπιστοσύνη των μικρών τη δεκαετία του ’80, αλλά η ιστορία των ανθρώπων που δάνεισαν τις φωνές τους στα famous κινούμενα σχέδια των 80s. Η γλυκιά Κάντι Κάντι, που έγινε από στίκερ μέχρι... αφίσα δωματίου (όλων των έφηβων κοριτσιών της εποχής), έκρυβε πίσω της τη Ματίνα Καρρά (η οποία έπαιξε σε πολλούς κινηματογραφικούς ρόλους), ο σκανδαλιάρης Φρου Φρου, που τρελαινόταν για τις πουτιγκούλες, ήταν δημιούργημα της Αννυς Ιωαννίδου, ενώ η Ψιψινέλ, η πανούργα κολλητή του πολέμιου του Στρουμφοχωριού Δρακουμέλ, νιαούριζε με τη βοήθεια της Αννας Παναγιωτοπούλου (η οποία ήταν και η θρυλική Μάτα η ντομάτα της Φρουτοπίας). Η χαρακτηριστική φωνή του Δρακουμέλ ήταν του Σοφοκλή Πέππα ενώ ο Τεν Τεν μιλούσε με τη φωνή του Αργύρη Παυλίδη. Ο Παύλος Κοντογιαννίδης υποδύθηκε -φωνητικά- τον Μανάβη της Φρουτοπίας.

 

Οι υπεύθυνοι της παραγωγής των καρτούν αναζήτησαν τις κατάλληλες φωνές που θα ενσάρκωναν τα σκίτσα τους. Χαρούμενες, ναζιάρικες, με τσαχπνινιά -και κάπως περίεργες βέβαια- με σκοπό να προκαλέσουν γέλιο στα παιδιά, στους πιστούς τους φίλους. Πολλοί ηθοποιοί πέρασαν από δοκιμαστικά προκειμένου να δώσουν ψυχή και φωνή στις πολύχρωμες «ζωγραφιές». Μέσα από αυτήν τη διασκεδαστική διαδικασία της μεταγλώττισης οι ηθοποιοί ξεκίνησαν μια λαμπρή καριέρα, κέρδισαν αρκετά χρήματα και απέκτησαν μια μόνιμη συνεργασία στα στούντιο μεταγλώττισης κινουμένων σχεδίων. Το κυριότερο; Απέκτησαν φανατικούς φίλους ακόμη και ώς τώρα, είκοσι και πλέον χρόνια μετά την προβολή των stories των καρτούν.

 

 

Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ της Φρουτοπίας

Η Φρουτοπία είναι από τα πιο αγαπημένα παιδικά της γενιάς του ’80. Κατάφερε να έχει μέχρι και φαν κλαμπ από θαυμαστές που μέχρι σήμερα παρακολουθούν τη σειρά όποτε προβάλλεται στην μικρή οθόνη αλλά και σε... βιντεοκασέτες (που, ναι, εξακολουθούν να υπάρχουν και βεβαίως μπορούν να εγγραφούν και σε DVD). Ενας ήρωας που ξεχώρισε είναι ο δαιμόνιος και δύσπιστος δημοσιογράφος της εφημερίδας «Τρέχα γύρευε», ο οποίος είχε αναλάβει να καλύψει τη μυστηριώδη εξαφάνιση του Μανάβη. Ψυχή και ζωντάνια στον Πίκο Απίκο έδωσε ο Δημήτρης Πιατάς με τη φωνή του.

 

Ο γνωστός ηθοποιός, που αυτό τον καιρό βλέπουμε στο σελιλόιντ στη ταινία «Ολα θα πάνε καλά» στον ρόλο του δικηγόρου, μιλά για τον χαρακτήρα του Πίκου Απίκου, τονίζοντας: «Ηταν ένας περίεργος δημοσιογράφος. Μυστηριώδης, μοναχικός, με χιούμορ και αρκετά καχύποπτος με όλους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το εξαιρετικό κλίμα που είχα με την οικογένεια Σοφιανού και την εξαιρετική ομάδα των συναδέλφων μου που συμμετείχαν σε αυτή. Δουλεύαμε σε ένα περιβάλλον χαράς και δημιουργίας. Για μένα όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι. Δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα, αλλά δεν προλαβαίνω να νοσταλγήσω κιόλας τις στιγμές, γιατί η ίδια η δουλειά δεν σε αφήνει. Δεν την έχουν ξεχάσει. Τη θυμάται μια γενιά παιδιών που θα έλεγα ότι με ξέρουν λιγότερο ως ηθοποιό και περισσότερο ως Πίκο Απίκο. Βέβαια μου αρέσει όλο αυτό» προσθέτει και συμπληρώνει: «Μου είχε χαρίσει μια ομάδα παιδιών από τη Θεσσαλονίκη συλλογή από τις κασέτες της Φρουτοπίας. Ολοι αυτοί έχουν δημιουργήσει ένα κλαμπ για τη συγκεκριμένη παραγωγή».

 

 

Η ναζιάρα μέλισσα της τηλεόρασης

Η μικρή και σκανταλιάρα Μάγια η μέλισσα με τη ναζιάρικη και γεμάτη ζωντάνια φωνή της από το πρώτο επεισόδιο προβολής της έκανε το παιδικό κοινό να ταξιδέψει μαζί της στον κόσμο που η ίδια θέλησε να εξερευνήσει παρέα με τον φίλο της, τον Βίλλη. Η Βάσια Τριφύλλη χάρισε την παιδική και ναζιάρική φωνή στη μελισσούλα και, όπως λέει, μοιάζουν πολύ στον χαρακτήρα. «Ηταν μια υπέροχη ψυχούλα, ένα παιδάκι στο ζωικό βασίλειο που ανακάλυψε τον κόσμο μαζί με τον φίλο της, τον Βίλλη. Ηταν λίγο τολμηρούλα και τρελούλα σαν εμένα. Λίγο ανεξάρτητη. Εκανε και τις γκάφες της όμως, όπως άλλωστε όλοι όσοι τολμούν να κάνουν κάποια πράγματα επικίνδυνα στη ζωή τους. Ηταν φιλαλήθης, δοτική, “συντρέχτρα”, συμπαραστεκόταν σε όλους, όσοι τη χρειάζονταν και, πάνω απ’ όλα, πολύ καλή φίλη».

 

Η Βάσια δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να μπει στο πετσί του ρόλου της. Μάλιστα, το διασκέδασε πολύ: «Στα καρτούν δεν είναι τόσο δύσκολο να δανείσεις τη φωνή σου. Το δύσκολο είναι να ντουμπλάρεις είτε κινούμενο σκίτσο είτε άνθρωπο. Εγώ έχω κάνει πολλά τέτοια, τη “Μάγια τη μέλισσα”, τα “101 Σκυλιά της Δαλματίας” όπου έπαιζα την… κακίστρα. Τα κινούμενα σκίτσα είναι όμως η χαρά της ζωής μου!». Η απήχηση που είχε τότε στα παιδιά ώθησε τον Μίνωα Μάτσα, όπως λέει η Βάσια Τριφύλλη, να κυκλοφορήσει έναν δίσκο για τη Μάγια τη μέλισσα. «Είχαμε κάνει μεγάλη επιτυχία. Φανταστείτε πως ο Μίνως Μάτσας θέλησε να βγάλει δίσκο στη Μάγια τη μέλισσα. Σε αυτήν τη δουλειά πήραν μέρος πολλοί ταλαντούχοι συνάδελφοι, όπως ο Μίμης Χρυσομάλλης και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Ομως οι φωνές τους δεν ήταν original και τα παιδάκια δεν αγόραζαν τον δίσκο. Δεν φώναξε εμάς και, όπως καταλαβαίνεις, τσαντιστήκαμε. Στη συνέχεια, απέσυρε τον δίσκο και φώναξε εμάς, που ήμασταν στο αρχικό κάστινγκ και τότε πούλησε πολλούς δίσκους. Εγινε χαμός! Εγώ του ζήτησα 100 χιλιάδες, που εκείνη την εποχή ήταν πολλά λεφτά. Με αυτά αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο».

 

 

Ο πιο γκαφατζής ντετέκτιβ με τα απίστευτα gadgets

Ο Αστυνόμος Σαΐνης απέκτησε φανατικό κοινό γιατί σκόρπισε άφθονο γέλιο με τις γκάφες του αλλά και με τα χιλιάδες gadgetάκια που έβγαζε από τις τσέπες, από το κεφάλι του -και όχι μόνο. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τού Αστυνόμου Σαΐνη ήταν η σχεδόν γελοία (με την καλή έννοια βεβαίως!) φωνή του, για την οποία παιδεύτηκε αρκετά ο Τάσος Κωστής, ο τηλεοπτικός πατέρας της Αγγελικής Δαλιάνη στη «Μαρία την Ασχημη». «Ο Σαΐνης ήταν ένας ήρωας που έκανε γκάφες. Ηθελαν λοιπόν μια φωνή που να ταιριάζει σε αυτόν τον χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα ήταν... τούβλο και όχι σαΐνι. Μπέρδευε τους καλούς με τους κακούς. Για αυτόν τον λόγο είχε τους βοηθούς του, που προσπαθούσαν να τον αποτρέπουν από τις γκάφες και τα λάθη» λέει ο Τάσος Κωστής και συμπληρώνει: «Θυμάμαι, δεν μου βγήκε από την αρχή το επιθυμητό αποτέλεσμα, γιατί ο ήρωας ο ίδιος ήταν ιδιαίτερος. Μέχρι να καταλάβω πώς λειτουργεί, πέρασαν κάποια επεισόδια». Οι δυσκολίες για τον ίδιο ήταν πολλές. «Ηταν φιλμ και όχι βίντεο, κάτι που μας δημιουργούσε προβλήματα στο να “κόβουμε” και να “ράβουμε”. Δεν υπήρχε οπτικοακουστική αντίστιξη -η εικόνα δεν συμβάδιζε με τον ήχο. Αν πάλι έκανες πολλά stop, μπερδευόσουν, και φτου κι απ’ την αρχή. Για να μην κάνουμε λάθος, λοιπόν, προσπαθούσαμε να πούμε τα λόγια μια κι έξω, με αποτέλεσμα να μην παίρνουμε αναπνοή και να ζαλιζόμαστε».

 

 

«Η Ελλάδα δεν παράγει καρτούν»

 

Οι εποχές όμως άλλαξαν... Τα κινούμενα σχέδια αγρίεψαν, άρχισαν τις φιγουρατζίδικες εναέριες... πιρουέτες μοιράζοντας μπουνιές και κλοτσιές. Εχασαν την ευαισθησία, την παιδικότητά τους και -το κυριότερο- την αθωότητά τους. Εγιναν πολεμοχαρή. Βασικά θέματα των σημερινών καρτούν, που εισάγονται από το εξωτερικό (κυρίως από την Ιαπωνία), είναι η μάχη, η βία, η σύγκρουση. Ομως απευθύνονται σε πιτσιρίκια που δεν είναι σε θέση να διαπιστώσουν το ακατάλληλο -για την ηλικία τους- περιεχόμενο.

«Εμένα μου αρέσουν πολύ τα σημερινά καρτούν ως προς τη δουλειά που έχουν κάνει οι συνάδελφοί μου. Τα πολεμοχαρή, τύπου Pokemon, δεν τα έχω δει ποτέ. Αρνούμαι. Αν δω κάτι που ενοχλεί στην αισθητική μου ή αν θεωρήσω πως ένα κινούμενο σχέδιο λειτουργεί υπέρ του πολέμου και κάνει πλύση εγκεφάλου στα παιδιά υπέρ της βίας, φεύγω, αποχωρώ!» αναφέρει η Βάσια Τριφύλλη που δεν διστάζει να δηλώσει πως ζηλεύει τον Πέτρο Φιλιππίδη για τις ωραίες δουλειές του. «Αυτό το καρτούν που έκανε ο Φιλιππίδης στα χιόνια μου άρεσε πολύ. Το ζήλεψα! Αχ, τι καλός που ήταν. Είναι μεγάλο ταλέντο και έχει κάνει πολλά ωραία καρτούν.»

 

Πάντως, ο Δημήτρης Πιατάς δικαιολογεί την αλλαγή στη νοοτροπία αλλά και τη μορφή των κινουμένων σχεδίων. «Είναι μια ιστορία που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα. Απλώς το δυστύχημα και η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα δεν φτιάχνει δικά της καρτούν. Είναι όλα εισαγωγή και οτιδήποτε είναι εισαγωγής είναι διαφορετικό και μας φαίνεται περίεργο. Μην ξεχνάτε ότι όλα αυτά καταγράφουν μια κουλτούρα.»

 

link