Μετάβαση στο περιεχόμενο

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΕΤΡΟΥ: Ο τυμπανιστής κι οι φίλοι του! [Soloup, ως3, 01/11/2008]


soloup

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  2976
  • Group:  Honored
  • Topic Count:  26
  • Content Count:  237
  • Reputation:   1912
  • Achievement Points:  237
  • Days Won:  1
  • With Us For:  6100 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  
  • Age:  116

(Αφιέρωμα και συνέντευξη του Θανάση Πέτρου στο ΩΣ3 από τη στήλη ΖΑΠ-ink στο τεύχος Νοεμβρίου με αφορμή το βιβλίο του: " Ο Τυμπανιστής και οι φίλοι του".)

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΕΤΡΟΥ
Ο ΤΥΜΠΑΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ


...Από πολύ μικρός, όπως όλα τα παιδιά, σχεδίαζα συνέχεια στο σπίτι, στο σχολείο. Όλα, μα όλα τα βιβλία μου, ήταν γεμάτα με μικρά σχέδια. Ευτυχώς, οι παρατηρήσεις και οι επιπλήξεις που δεχόμουν στο σχολείο, δεν ήταν και πολύ αποτελεσματικές πάνω μου...
 

post-556-13058403001301_thumb.gif

Από τις πρώτες του ιστορίες ακόμα, θεωρούσα τη δουλειά του Θανάση Πέτρου, εξαιρετική. Κάτι οι αφηγήσεις του, κάτι ο ζεστός, «χειροποίητος» τρόπος που απλώνει τα χρώματα με τις βούρτσες του υπολογιστή, με έκαναν πάντα φανατικό αναγνώστη του. Χρόνια, λοιπόν, κυνηγούσα τον Θανάση για ένα αφιέρωμα. Και πάντα, αυτός έλεγε, «όχι ακόμα, δεν είμαι έτοιμος, δεν έχω κάνει και τίποτα». Να, λοιπόν, που όλα αυτά τα «τίποτα», έκαναν κάτι πολύ όμορφο και δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες για να ξεγλιστράει: «Ο τυμπανιστής και οι φίλοι του», είναι το πρώτο του άλμπουμ και μόλις έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Βιβλιοπέλαγος». Και είναι εδώ, συγκεντρωμένη, όλη αυτή η δουλειά που θαύμαζα τόσα χρόνια. Ιστορίες από το «9» της «Ελευθεροτυπίας» αλλά και από το φεστιβάλ της «Βαβέλ» και τη «Γαλέρα». Δώδεκα, εξαιρετικά και,ταυτόχρονα, «χαμηλών τόνων» κόμικς, βασισμένα είτε σε κάποιο διήγημα, είτε σε σενάριο κάποιου φίλου δημιουργού, όπως αυτά του Δημήτρη Βανέλη, του Πέτρου Ζερβού, του Παναγιώτη Κούστα ή του Αλέκου Παπαδόπουλου. Αφηγήσεις, που άνετα θα κέρδιζαν κι ένα κοινό, με πιο λογοτεχνικές αναφορές. Συλλογή ιστοριών, που ωριμάσαν μέσα στο χρόνο κι έδεσαν αυτόν τον πρώτο μεστό καρπό του Πέτρου. Ευκαιρία, λοιπόν, με τον «τυμπανιστή», να γνωρίσουμε όχι μόνο τους «φίλους» του, αλλά και τον ίδιο το δημιουργό τους.
 

post-556-13058403415583_thumb.gif

Ο Θανάσης, είναι γέννημα θρέμμα Σαλονικιός. Σκίτσα, σκαρφιζότανε από μικρός. Ίσως, σ' αυτό να βοήθησε και η παρέα, η προτροπή ενός αγαπημένου θείου. Φυσικά και η επιρροή περιοδικών όπως το «Σκαθάρι», η «Κολούμπρα», το «Παρα Πέντε» ή και το. πολιτισμικό σοκ της «Σπηλιάς των κόμικς». Όμως, σε τέτοιες ηλικίες, ποιος να πάρει τις μετρητοίς τέτοια σκαριφήματα; Το 1989, ξεκινάει τις σπουδές του στη Γαλλική φιλολογία και τις συνεχίζει στη Γαλλία μεταξύ 1992 και 1993. Αφορμή για ένα δεύτερο «σοκ», μιας και το σπίτι που νοίκιαζε στο Παρίσι, ήταν πάνω από ένα κομικσάδικο! Μετά, πίσω στη μαμά Θεσσαλονίκη, για μεταπτυχιακό στην Κοινωνιογλωσσολογία. To θέμα - σχετικό με τους Πομάκους στην Ελλάδα- του δίνει τη δυνατότητα να εργαστεί σε σχετικά ερευνητικά προγράμματα, για την εκπαίδευση των μουσουλμάνων στη δυτική Θράκη. Μετά το φανταρικό, συνεχίζει και σε άλλα πανεπιστημιακά προγράμματα. Επίσης, καταπιάνεται και με τις μεταφράσεις, σε διάφορες δουλειές. Από τη μετάφραση ενός ετυμολογικού λεξικού αρχαίων ελληνικών από τα γαλλικά, μέχρι και ειδικές μεταφράσεις για συμβολαιογράφους.
 

post-556-13058403646909_thumb.gif

Από το 1991, αρχίζει να ασχολείται πιο ενεργά και με τη μουσική. Με μπουζουκάκι, κιθάρα και μπάσο, συμπληρώνει ακόμα πιο... έντεχνα τα ενδιαφέροντά του, αλλά και τα χαρτζιλίκια του. Αυτή είναι και η πρώτη εικόνα του που έχω, από τα γλέντια του Λαφυστίου: Ένα πάντρεμα σκιτσογράφου με μπουζουκάκι και ροκ μουστακάκι, από εποχή ...σίξτις! (Αν και άνθρωπος χαμηλών τόνων, ο Θανάσης με το ...μπουζούκι και την κιθάρα του φίλου του του «Ιταλού», στις σκιτσογραφικές συνευρέσεις, γίνονταν πάντα η καρδιά της υπόθεσης).
Όλα αυτά τα χρόνια, το ενδιαφέρον του για το σχέδιο δεν έπαψε να υπάρχει, έστω και σε καταστολή ή σε διαρκή αναβολή. Κατά καιρούς, παρακολουθεί ελεύθερο σχέδιο, σε σχολές της Θεσσαλονίκης. Κάνει μάλιστα και τις πρώτες του ιστορίες, με αφορμή τις πανελλήνιες εκθέσεις κόμικς, το 1991 και 1995, στο Μύλο. Παρά τα σποραδικά σκίτσα και τα σχέδια, το ουσιαστικό σκιτσογραφικό «κάλεσμα», έρχεται πολύ αργότερα, το 2002 με τον διαγωνισμό του «9» της «Ελευθεροτυπίας». Εκεί, κερδίζει το πρώτο βραβείο των «Νέων ταλέντων». «Νέων» κατ' ευφημισμό, γιατί, αν συναθροίσετε όσα περιέγραψα στη ζωή του Πέτρου, το βραβείο βρίσκει το Θανάση, ιδιαίτερα ώριμο. Μια ωριμότητα, που καθρεφτίζεται και στη θεματογραφία που επιλέγει, από τις πρώτες κιόλας ιστορίες του στο «9». Το σκιτσογραφικό κάλεσμα, δεν ήταν μόνο ρητορικό. Έχοντας κερδίσει 3 χρόνια σπουδών στην ΑΚΤΟ, μαζεύει τα μπογαλάκια του και κατεβαίνει στο κέντρο της Αθήνας και των περιοδικών. (Αργότερα, σε διημερίδα για τα κόμικς στη Μυτιλήνη, έτυχε ν' ακούσω και τον καρπό αυτής της 3χρονης μελέτης. Μια εντυπωσιακή πτυχιακή εργασία του Πέτρου, πάνω στο έργο του Alberto Breccia). Το 2004, κερδίζει το δεύτερο βραβείο «MOTOcomics» της Δράμας, ενώ, σταδιακά αρχίζει να συνεργάζεται και να δημοσιεύει τη δουλειά του, τόσο στο φεστιβάλ της «Βαβέλ», όσο και στο περιοδικό «Γαλέρα». Επίσης, συμμετείχε μέχρι σήμερα σε διάφορες εκθέσεις κι αφιερώματα, όπως αυτά στον Μικρόκοσμο, στη Μυτιλήνη, στη Σύρο, στη Θεσσαλονίκη, στο Βελιγράδι , ακόμα και στην Κίνα. Μάλιστα, πολλές από τις δουλειές αυτών των συμμετοχών, είναι οι «φίλοι» του «Τυμπανιστή», που τον συνοδεύουν στο πολύ όμορφο βιβλίο του Θανάση.
 

post-556-13058403961478_thumb.gif

Αυτό που μου κίνησε από την αρχή το ενδιαφέρον στα κόμικς του Πέτρου, είναι η αμεσότητα και η ευαισθησία που προσεγγίζει το θέμα του. Το ότι δεν κυνηγάει καθιερωμένα κλισέ των κόμικς ή ευκολίες κάποιου συγκεκριμένου «είδους», αλλά αφουγκράζεται τα δικά του ένστικτα. Εφευρίσκει και ταιριάζει τις δικές του εικόνες, για να δώσει σκηνοθετικές λύσεις, χρωματική υφή και σχήματα, στα σενάρια που καταπιάνεται. -Μια αίσθηση, που παρόμοια εισπράττω ως αναγνώστης και από τις δουλειές του σχεδιαστικού δίδυμου Ντίλιου και Παγώνη-. Φτιάχνει, έτσι, κάθε φορά, ένα διαφορετικό κλίμα, ανάλογα με την ιστορία που αφηγείται. Και το μεγάλο χάρισμα, αλλά και η ωριμότητά του, τελικά, είναι το ότι, χωρίς σεναριακές ή σχεδιαστικές... τυμπανοκρουσίες (παρ' ό,τι τυμπανιστής), καταφέρνει να γίνεται ουσιαστικός, σε αυτό που θέλει να μεταδώσει. Να λειτουργεί με τα σενάρια, αλλά και με τα σχέδια, τα χρώματα και τις σκιές που επιλέγει, ως μεγεθυντικός φακός σε ανύποπτες στιγμές της ανθρώπινης ζωής και της ψυχής. Ένα χάρισμα αφήγησης κι επικοινωνίας, που, αν αναλογιστούμε ότι το βιβλίο του «Τυμπανιστή» είναι μόλις η πρώτη του ...σοδειά, μπορούμε να φανταστούμε τι άλλο εξαιρετικό μπορεί να μας επιφυλάσσει ο Πέτρου για το μέλλον.
Ας ακούσουμε, όμως, και τον ίδιο το δημιουργό, να μας ανοίγει κάποιες σκέψεις του για τη δουλειά του.
 

post-556-13058404760137_thumb.gif

Αγαπητέ Θανάση, πες μας ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τα κόμικς; Τα πρώτα σου αναγνώσματα, οι πρώτες σου επιρροές;
Από παιδί, διάβαζα κόμικς φανατικά. Αγόραζα κάθε βδομάδα το Μίκυ Μάους, το Ποπάι, το Αγόρι, το Μπλεκ, τα πολεμικά, όπως το Κράνος, σχεδόν ό,τι κυκλοφορούσε. Συχνά, μάλιστα, επειδή το χαρτζιλίκι μου ήταν περιορισμένο, για να εξοικονομώ χρήματα, πήγαινα και πουλούσα παλιά περιοδικά ή έκανα ανταλλαγές με φίλους μου. Αυτές, ήταν συνήθεις πρακτικές για τους πιτσιρικάδες. Σταθμοί στην «κομιξική» παιδεία μου στάθηκαν ο «Σκορπιός» και το «Σκαθάρι», δύο περιοδικά, που στα λίγα τους τεύχη, δημοσίευσαν διαμάντια, όπως τον «Ετερνάουτα» του Έστερχελντ και του Λόπες, ιστορίες του Alberto Breccia και του γιου του Enrique. Μόνο, μετά από πολλά χρόνια, συνειδητοποίησα, τι γίγαντες των κόμικς είχαν παρελάσει μέσα σ' αυτά τα δύο περιοδικά. Την ίδια περίοδο, κυκλοφορούσε από τη «Μαμούθ», μια ιταλική σειρά γουέστερν, «Η Κατάκτηση της Δύσης», εξίσου μαγευτική στα μάτια μου, εκείνη την εποχή. Το μεγαλύτερο σοκ, όμως, το έπαθα, όταν το 1985 αγόρασα το πρώτο μου «ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ» και ξεφυλλίζοντάς το, διάβασα τον Τορπέντο των Bernet και Abuli. Εντυπωσιάστηκα, αυτή η ιστορία ήταν πολύ ιδιαίτερη, τόσο σεναριακά, όσο και σχεδιαστικά. Χωρίς να το αντιληφθώ, είχα μόλις αγοράσει το εισιτήριο για το ταξίδι στο χώρο των ενήλικων κόμικς και αυτό το εισιτήριο, αποδείχθηκε διαρκείας.

Πότε ένιωσες ότι εκτός από αναγνώστης ήθελες να κάνεις κι εσύ ο ίδιος ιστορίες με κόμικς;
Από πολύ μικρός, όπως όλα τα παιδιά, σχεδίαζα συνέχεια στο σπίτι, στο σχολείο. Όλα, μα όλα τα βιβλία μου, ήταν γεμάτα με μικρά σχέδια. Ευτυχώς, οι παρατηρήσεις και οι επιπλήξεις που δεχόμουν στο σχολείο, δεν ήταν και πολύ αποτελεσματικές πάνω μου. Περνώντας στο πανεπιστήμιο, αποφάσισα να πάω σ' ένα φροντιστήριο προετοιμασίας για την Καλών Τεχνών, όπου έκανα για λίγο καιρό, ελεύθερο σχέδιο και μοντέλο. Εκεί, συνάντησα τον Αντώνη Φωτόπουλο, ένα δημιουργό κόμικς, που έχει χαθεί πλέον από το χώρο, αυτός μου είπε κάποιες βασικές αρχές, μου έδωσε μία ώθηση για να αρχίσω να κάνω κόμικς. Έτσι, ξεκίνησα να σχεδιάζω κόμικς. Βέβαια, ακολούθησε μια περίοδος περίπου δέκα χρόνων, στην οποία κατάφερα να ολοκληρώσω λίγες ιστορίες, μόνο καμιά τριανταριά σελίδες, οπότε δεν μπορώ να καυχιέμαι ότι ήμουν ιδιαίτερα παραγωγικός, αλλά ήταν ένα σαράκι που μ' έτρωγε, μια ψώρα που είχα κολλήσει και δεν μπορούσα, πλέον, να «γλιτώσω» με τίποτα από αυτήν.


post-556-13058404925061_thumb.gif

Όταν ήσουν στο Παρίσι, μου είπες ότι έμενες πάνω από ένα κομικσάδικο! Τι ανακάλυψες εκεί μέσα;
Τον παράδεισο. Το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να ρωτήσω τον ιδιοκτήτη «μέχρι πότε ισχύουν οι προσφορές που έχετε;», χαμογέλασε και μου απάντησε: «μα φυσικά από την 1η Ιανουαρίου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου». Αυτό ήταν, απογειώθηκα στον έβδομο ουρανό. Τα κόμικς που μπορούσα να βρω μπροστά στα πόδια μου, ήταν καταπληκτικά και επιπλέον, πολλά απ' αυτά ήταν πάμφθηνα. Καθημερινά, προσπαθούσα να εξοικονομώ χρήματα και να αγοράζω δυο τρία άλμπουμ την εβδομάδα. Η απόλυτη πώρωση. Τι ανακάλυψα; Ότι όλες οι εκδόσεις είναι σκληρόδετες, πολυτελείς και καλοτυπωμένες, ότι οι Γάλλοι δε θεωρούν τα κόμικς μια ευτελή τέχνη, ότι μικροί και μεγάλοι αγοράζουν και διαβάζουν τα κόμικς, όπου σταθούν και όπου βρεθούν. Τότε, είδα ότι εκτός από τον Μanara και τον Moebius υπάρχουν καταπληκτικοί σχεδιαστές, όπως ο Yslaire, o Prado, o Loisel και πολλοί, πολλοί άλλοι. Η κατάληξη, ήταν, φεύγοντας από τη Γαλλία, να στείλω κάμποσες κούτες με μεταφορική και να πληρώσω στο αεροδρόμιο, δύο φορές την τιμή του εισιτηρίου μου σε υπέρβαρο...

Οι σπουδές σου στη Γαλλική φιλολογία ή την κοινωνιογλωσσολογία, αγγίζουν καθόλου, έστω και σε κάποιο άλλο επίπεδο, κάποιες ιστορίες ή τη θεματολογία σου; Μου έρχεται για παράδειγμα η ιστορία από το βιβλίο σου «Κόκαλα δεν έχει»...
Επειδή είμαι λίγο τεμπέλης, δεν κάθομαι συχνά να γράψω σενάρια, οπότε δεν μπορώ να πω ότι πολυχρησιμοποιώ τις επιστημονικές μου γνώσεις με δημιουργικό τρόπο. Η ιστορία στην οποία αναφέρεσαι, αποτελεί σαφώς εξαίρεση. Την έγραψα μέσα σε λίγη ώρα, γυρνώντας ένα βράδυ στο σπίτι, μετά από μια πολύωρη συζήτηση, σε κατάσταση όχι και πολύ νηφάλια. Τέλος πάντων, αυτό τον καιρό, μαζί με τον Δημήτρη Τιμπιλή, δουλεύουμε ένα μεγάλου «μήκους» σενάριο, αποτέλεσμα πολύμηνης μελέτης, που ξεκίνησε, κυρίως, από την κοινή μούρλα που έχουμε για την ιστορική και όχι μόνο, έρευνα.


post-556-1305840559593_thumb.gif

Πώς και δουλεύεις, σπάνια, πάνω σε δικά σου σενάρια; Πώς είναι να συνεργάζεσαι με κάποιον άλλο στο σενάριο ή να επανερμηνεύεις μια ιδέα από ένα βιβλίο;
Θεωρώ τον εαυτό μου σχεδιαστή και όχι σεναριογράφο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις δημιουργών, που συνδυάζουν τις δύο ιδιότητες, πιστεύω, όμως, πως διαφέρουν πολύ οι μηχανισμοί που απαιτεί καθεμιά τους. Εγώ, έχω μια ευκολία στο σχέδιο, χωρίς ,όμως, να έχω την αντίστοιχη στο γράψιμο, οπότε, το να γράψω ένα σενάριο, απαιτεί περισσότερο χρόνο, περισσότερη πίεση, αυτοπειθαρχία και υπομονή που δεν έχω ή δε θέλω να διαθέσω. Επίσης, το βρίσκω πολύ πιο προκλητικό να κάτσω να δουλέψω σε σενάρια άλλων, γιατί, έτσι, μπαίνω στον κόσμο που δημιούργησε κάποιος άλλος και εκεί μέσα, δεν μπορώ να «κλέψω», με την έννοια ότι πολλές φορές, πρέπει να ζορίσω τον εαυτό μου να σχεδιάσει χώρους, κινήσεις, εκφράσεις προσώπων, που δεν τα έχω ξανακάνει, και τα οποία, ενδεχομένως, κάποιος θα προσπαθήσει να αποφύγει όταν δουλεύει μόνο του και το σενάριο, πολύ απλά για να μη φανούν οι αδυναμίες του. Πολύ σημαντικό, επίσης, είναι το γεγονός ότι σχεδόν με όλους τους σεναριογράφους, με τους οποίους συνεργάζομαι, μας συνδέει μια φιλία, που γεννήθηκε μέσα από τη διαδικασία της συνεργασίας και της συνδημιουργίας.


post-556-13058406082865_thumb.gif

Τα κόμικς σου, έχουν μια ζεστή αίσθηση ζωγραφικής, αλλά είναι τα περισσότερα εξ ολοκλήρου δουλεμένα στον υπολογιστή. Μίλησέ μας γι' αυτή σου την επιλογή.
Έχω πειραματιστεί με πάρα πολλά υλικά, τόσο στο σχέδιο όσο και στο χρώμα, από μελάνια και ακουαρέλες, μέχρι παστέλ, ακριλικά, λάδια και σκόνες, έχοντας, όμως, πάντοτε μέσα στο μυαλό μου, να βρω ποια τεχνική θα με εξυπηρετούσε καλύτερα, για να κάνω κόμικς. Μέσα σ' αυτή τη διαδικασία αναζήτησης, κάποια στιγμή αγόρασα ένα digitizer και άρχισα να πειραματίζομαι στο painter και στο photoshop, πιο πολύ ως παιχνίδι και διασκέδαση, παρά ως συνειδητή απόφαση να παρατήσω τα πραγματικά υλικά σχεδίου. Ο υπολογιστής, έχει πολλά πλεονεκτήματα, δε σ' ενδιαφέρει τι ώρα θα δουλέψεις για να έχεις πάντα τον ίδιο φωτισμό και να μην αλλάζουν τα χρώματα, μπορείς να ελέγχεις τη χρωματική παλέτα σου συνολικά, με πολύ εύκολο τρόπο, γενικά, εξοικονομείς χρόνο. Από την αρχή πάντως που ασχολήθηκα με τους υπολογιστές, άρχισα να χρησιμοποιώ τα προγράμματα, με τη λογική των πραγματικών υλικών, όπως θα δούλευα τα ακριλικά ή την ακουαρέλα. Επιπλέον, συνεχώς προσπαθούσα να περιορίσω ένα σοβαρό μειονέκτημα που έχει η ψηφιακή επεξεργασία, την απουσία του τυχαίου? δεν είναι εύκολο να το πετύχεις, αλλά το παλεύω. Ωστόσο, στην αρχική ιδέα, «βάζω χρώμα στον υπολογιστή για να κερδίσω χρόνο», έχω βγει χαμένος, γιατί μου παίρνει περίπου 8 με 10 ώρες για να χρωματίσω μια σελίδα. Βέβαια, πάντα όταν με κουράζει ο υπολογιστής, κάθομαι στο πάτωμα, παίρνω τα χαρτιά μου, τα πινέλα μου και τσαλαβουτάω με τις ώρες.

Τι είναι το σημαντικό σε μια ιστορία, σε ένα σενάριο που καταπιάνεσαι;
Εφόσον αποφασίζω να μεταφέρω σε κόμικς ένα σενάριο, αυτό σημαίνει ότι έχει κάτι που με προκαλεί, που με βάζει σε ένα ego trip. Προσπαθώ να φανταστώ πώς οι λέξεις θα γίνουν εικόνες, πώς οι χαρακτήρες θα κινούνται σε ένα χώρο ο οποίος, αν και σχεδιάζεται σε δύο διαστάσεις, πρέπει να έχει δημιουργηθεί μέσα μου, στην τρισδιάστατη μορφή του. Αυτή η διαδικασία, είναι μερικές φορές επίπονη, γίνεται μια έμμονη ιδέα, μου καρφώνεται στο μυαλό και δεν ξεκολλάει, μέχρι να πλάσω την ατμόσφαιρα της ιστορίας που θα αποτυπώσω στο χαρτί.

 

παρουσίαση της έκδοσης εδώ

αφιέρωμα στον Θανάση Πέτρου

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντηση σε αυτό το θέμα ...

×   Έχετε επικολλήσει περιεχόμενο με μορφοποίηση.   Κατάργηση μορφοποίησης

  Επιτρέπονται μόνο 75 emoticons maximum.

×   Ο σύνδεσμός σας έχει ενσωματωθεί αυτόματα.   Εμφάνιση ως σύνδεσμος

×   Το προηγούμενο περιεχόμενό σας έχει αποκατασταθεί.   Διαγραφή εκδότη

×   Δεν μπορείτε να επικολλήσετε εικόνες απευθείας. Ανεβάστε ή εισάγετε εικόνες από URL

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.