Search the Community

Ξεκινάει το έτος 1900, με το κλάμα ενός νεογνού. Τελειώνει 100 χρόνια μετά, το 2000 με την τελευταια πνοή ενός άντρα 100 χρονών. Με αυτή τη φράση ξεκινάει η περιγραφή του κόμικ αυτού. Ναι, ξεκινάει με μια πληροφορία που πολλοί θα θεωρούσαν σπόιλερ. Και όμως δεν είναι. Στην τελική όλοι γεννιόμασε και όλοι πεθαίνουμε, δεν υπάρχει καμία έκπληξη σε αυτό. Το ενδιάμεσο είναι που διαφέρει... Η πρώτη σελίδα του κόμικ Το νεογνό και ο γέρος είναι ο Julio και αυτός και η ζωή του είναι το θέμα αυτού του γκράφικ νόβελ που είναι και το πιο πρόσφατο του -γνωστού απο το Love and Rokets- Gilbert Hernandez. Το κόμικ αυτό άρχισε να εκδίδεται σε συνέχειες στο 2ο volume των Love and Rockets αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, μέχρι τώρα φυσικά. Ηρωας μας, όπως αναφέρω και παραπάνω, ειναι ο Julio ενας αμερικανομεξικανος που γεννηθηκε το 1900 και πεθανε το 2000. Η ιστορια μας αποτελειται απο 100 σελιδες. Άρα εχουμε 100 σελιδες για να δουμε γεγονοτα 100 χρονων παγκοσμιας ιστοριας μαζί με το μεγάλωμα (και τη γηρανση) του ηρωα μας. Μεσα σε αυτές τις 100 σελίδες υπάρχουν τα πάντα: ευτυχία, ελπίδα, τραμπουκισμοί, πόνος και θρήνος (πολύ και από τα δύο). Ακόμα υπάρχει πόλεμος (από αυτό και αν υπάρχει, άλλωστε μιλάμε για τον 20ο αιώνα..), αγάπη, ερωτικές απογοητεύσεις.. Η αληθεια είναι οτι περίμενα τα μεγάλα γεγονότα του αιωνα που μας περασε (που δεν ειναι και λιγα) να επιδρασουν πιο πολυ στην ιστορια μας και να επηρεασουν πιο πολυ τον ηρωα μας. Κατι τετοιο τελικα δε συνεβη, ο Julio ειναι στο προσκηνιο και ο κοσμος στο φοντο. Η ιστορια ειναι καλη.Με οχημα τον julio και την οικογενεια του καταπιανεται με διαφορα κοινωνικα θεματα, και εν μερει πως αλλαζει η κατασταση με το περασμα των χρονων. Γενικα είναι καπως μελαγχολικη και στεναχωρη (ότι πρεπει για να το διαβάσετε ένα βροχερο απογευμα ) .Καταφερνει και εξιστορει 100 χρονια σε 100 σελιδες χωρις να παραφορτωνει τα μπαλονακια και να κουραζει,το αντιθετο κιολας! Ως προς το σχεδιο να πω οτι ειναι καπως ιδιαιτερο. Προσωπικα δε με χαλαει καθολου αυτο το στυλ,ισα ισα μου αρεσει κιολας. Ειδικα στο συγκεκριμενο κομικ ειναι και παρα πολυ ταιριαστο. Παχιές γραμμες,αδρα χαρακτηριστικα αλλα με πολυ καλη αποδοση των εκφρασεων. Ολα αυτα βοηθουν στην μεταδοση αυτου του μελαγχολικου αισθηματος που αναφερω και παραπανω. Ιδιαιτερα θελω να μιλησω για το στησιμο των καρε που μου αρεσε πολυ. Υπηρχαν αρκετα εξυπνα τοποθετημενα μεγαλα καρε για να μεταδοσουν τα αντιστοιχα συναισθηματα ενω σε πολλα σημεια η ιστορια εκτυλισσεται με αργο αλλα κινηματογραφικο "καρε-καρε" τροπο παλι για τον ιδιο σκοπο. Σε πολλα σημεια ενιωσα οπως οταν διαβαζα το αλλο αγαπημενο μου,underwater welder . Τελος (κυριως επειδη ξεχασα να το αναφερω ηδη ) είναι εκπληκτικο πως δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ caption σε ολο το κομικ. Κατορθωνει να κανει ολες αυτες τις εναλλαγες στο χωρο και στο χρονο χωρις να μπερδευει ουτε μιση φορα! Το μόνο "βοηθημα" που παρέχει στον αναγνωστη είναι 1 σελιδα στην αρχη του κομικ με ολους τους ηρωες και την εικονα τους οσο περνανε τα χρονια. Είπαν για αυτό: Συνολικα ενα πολυ ομορφο κομικ που θα προτεινα σε παρα πολλους απο εδω μεσα και οχι μονο. Σπουδαιο και σαν κομικ αυτο καθε αυτο αλλα και ως "εγχειρημα" (δηλαδή "κομικς για τα κομικς") 8,5/10 -Το κόμικ στο site της fantagraphics μαζί με τις πρώτες 9 σελίδες για ανάγνωση -wiki για Gilbert Hernandez και Love and Rockets -Goodreads