Αναζήτηση στην Κοινότητα

Διαβάζοντας, για έναν από τους πιο αξιαγάπητους ήρωες της Ντίσνευ που είναι ο Σκρούτζ Μακ Ντάκ έπεσα σε έναν, πολύ ωραίο προβληματισμό ενός από τους Φίλους μας.Γιατί οι κακοί, θα πρέπει πάντοτε να τις τρώνε; Συν των άλλων η απορία του, ήταν εξόχως εύστοχη και συνεπώς, έπρεπε να το θίξω. Διότι το θέμα με την φαντασία όπως και την δημιουργία αλλά και την επιβολή, μιας άλλης αντίληψης εντελώς λαθεμένης είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που προκαλεί από μόνο του άλλα κακά.Στον κόσμο της Εικονογραφίας που ξέρουμε(Μαρβελ, DC, Dark Horse, Disney) οι κακοί, τις τρώνε πάντοτε θα πρέπει να είναι έτσι διότι είναι έτσι, και οι καλοί θα νικούν πάντοτε νικούν Είτε είναι μυρμήγκια με σπαθιά, είτε σκυλιά με αφεντικά με επιβεβαιωμένη την έλλειψη σοβαρής σκέψης, με ωραίους τύπους ντυμένους με περίτεχνα ωραία ρούχα- και μέσα σε αυτά, ο πρίγκηπας επάνω στο υπέροχο λευκό άτι του, νικά τα μάγια της μάγισσας και ξυπνά την Χιονάτη σε έναν κόσμο όλο υπεροχή, στον οποίο το καλό νικά και το κακό πεθαίνει. Όμως!!!. Μήπως τα κόμικ θα έπρεπε, να λένε και κάποιες αλήθειες για το τι πραγματικά παίζει εδώ κάτω; Μήπως ασυναίσθητα οι καλλιτέχνες, και όχι μόνο πλασάρουν ένα στερεότυπο . Στο ότι οι καλοί νικούν, και οι κακοί τρώνε χώμα; και αυτό πάντοτε; Μήπως με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται ψευδαισθήσεις σε πολλούς αλλά και μεγάλες ελπίδες; Θέματα όπως το καλό και το κακό, δεν θα πρέπει να λαμβάνονται με ελαφρά την καρδία .Ούτε είναι ένα πράγμα μονοκόμματο, όπως ένα απλό τρισδιάστατο αντικείμενο. Οι δύο αρχέγονοι πόλοι έχουν ο καθένας τους τις δικές τους περιπλοκότητες .Όπως, άλλωστε, και η ίδια η πραγματικότητα. Είναι η τελευταία, κάτι απλό; Όχι, διότι πολύ απλά συγκροτείται, από επιμέρους σύνολα και υποσύνολα τα οποία λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο και δη με διαφορετική ποιότητα χαρακτήρα .Αλλά και δυναμικής. Προχθές διάβασα το κόμικ με τον Λυκομάτη εναντίον του Romulus. Σε ένα καρέ, είδα τον Λόγκαν να παλεύει με το σπαθί Μουρασάμα τους Γερμανούς Στρατιώτες μαζί μ ε την βοήθεια του Κάπτεν Αμέρικα. Όμως ,δεν μπόρεσα να το δεχθώ, όσο και αν το επιθυμούσα να είναι αληθινοί!!! . Διότι οι στρατιώτες του Συμμαχικού Στρατού δεν τους είχαν συμπολεμιστές.Διότι πολύ απλά δεν υπήρξαν ποτέ .Παρά στην φαντασία κάποιων, οι οποίοι είχαν άλλη αντίληψη για τα πράγματα . Αν εγώ, ένα ενήλικο άτομο ένιωσα πόνο στο γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ο κάπτεν Αμέρικα για να προστατεύει η ένας αξιαγάπητος Λόγκαν ο οποίος με το σπαθί του θα νικήσει έναν που θα μου κάνει κακό πως θα νιώθει, ένα παιδί αν όλα αυτά τα διαψεύδει ο ρεαλισμός; Όπως επίσης, όταν διαβάζω τεύχη του Κόναν, διαπιστώνω με λύπη ότι ο Κόναν στην ουσία, δεν υπάρχει για να με σώσει από τις δικές μου μάγισσες. Η καλύτερα από τις δικές μου δοκιμασίες. Το χειρότερο πράγμα, είναι να δημιουργούνται ψευδαισθήσεις διότι οι τελευταίες δημιουργούν προσδοκίες για κάθε μορφής σωτήρα, οι οποίες στην συνέχεια οδηγούν σε τεράστιες απογοητεύσεις. Όπως, και σύγχυση . Οι κακοί στα καρέ στην πλειονότητά τους, είναι χαζοί (υπάρχουν και έξυπνοι) και συνήθως, τις τρώνε από τους καλούς. Εντάξει, αυτό είναι το ζητούμενο της ιστορίας. Δεν παύει ο καλός χαρακτήρας, να είναι ακόμη και χαζός . Απλά ,θα πρέπει να νικά το ελεεινό κάθαρμα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα στην πραγματικότητα; Φτάνει η μεγάλη καρδιά, και το καλοκάγαθο μυαλό σε σημείο έλλειψης ευφυίας να νικήσει έναν πραγματικά οξυδερκή τύπο; Δεν νομίζω . Ναι οι Λύκοι τρώνε τα τρία γουρουνάκια και θα πρέπει να το δείχνουμε και αυτό .Διότι συμβαίνει . Διότι αυτή, είναι η αλήθεια στο ότι η φύση του λύκου είναι αυτή. Πονηρή, και δη αιμοσταγή και μάλιστα, για όσους δεν γνωρίζουν ο χαρακτήρας των λύκων είναι ίδια με εκείνη εμάς των ανθρώπων. Απλά ψάξετε στο διαδίκτυο σε ειδικά φόρουμ από μελετητές της άγριας φύσης και θα το διαπιστώσετε και εσείς . Οι κακοί είναι κακοί, συν των άλλων είναι και πονηροί εξού και ρεαλιστές. Άλλωστε, το είπε και ο Κύριος . Τα παιδιά του Σκότους είναι πιο συνετά από εκείνα του Φωτός και δυστυχώς, όταν κάποιες φορές το κακό ξεσπά, νικά και τα κόμικ, θα έπρεπε ως ένα βαθμό να προετοιμάζουν σταδιακά τα παιδιά για αυτό, και όχι να το δείχνουν είτε ως χαζό, είτε ως φιλόδοξο χωρίς ευφυΐα.Που συνέχεια τρώει φάπες, και μένει ξερό. Μακάρι να ήταν έτσι .Αλλά δυστυχώς, εδώ στον πραγματικό κόσμο ο άσχημος χαρακτήρας, δεν εμφανίζεται φανερά ούτε έχει πάντοτε άσχημη φάτσα ενώ, ελάχιστοι καλλιτέχνες το έχουν θέσει εύστοχα. Ο Μike Doherty με τον Ζαμοριανό στρατηγό ήταν ένας από αυτούς. Ήταν ο Γκαρθ μάγος; Έβγαζε φωτιά, από τα χέρια; Ο Κόναν έως πρότινος, δεν είχε να αντιμετωπίσει τον πραγματικά τεράστιο κίνδυνο, που είναι η αληθινή δολοπλόκος φύση του κακού. Διότι κακά τα ψέματα, πάλευε με διαβολικά όντα τα οποία όμως, ήταν φανερά. Έβλεπε τα κέρατα στο κεφάλι τους, το ίδιο και οι αναγνώστες. Όμως το πραγματικά Κακό υπήρχε στον Γκάρθ στον βασιλιά τον Κάλ ακόμη και στην δειλία όπως και το συμφέρον του γέρου αρχιερέα. Επιπρόσθετα ένας άλλος καλλιτέχνης που απέδωσε άρτια την φύση του κακού ήταν ο Andy Kubert στο Κόμικ Origin, με τον υπέροχα όμορφο στην όψη γοητευτικό Τόμας Λόγκαν, την μητέρα του Λυκομάτη με την αδιαφορία της και τον γέρο εκατομμυριούχο και την σκληρότητά του. (Αναφέρω, τους συγκεκριμένους χαρακτήρες κόμικ διότι κατά εμένα ,έχουν κάνει τεράστια εντύπωση για ήρωες της Εικονογραφίας, όσον αφορά το βάθος χαρακτήρα και σκέψης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλοι. Απλώς δεν έτυχε ακόμη να γνωρίσω τέτοιες ποιότητες και σε άλλα κόμικ). Ακολούθως ,αυτή η ανόητη και δη επικίνδυνη στάση ορισμένων στο να παρουσιάζουν στα κόμικ απλοποιημένες και στερεοποιημένες νόρμες του καλού και του κακού θυμίζει, την στάση μεγάλης μερίδας γυναικών της Μεγάλης Βρετανίας οι οποίες πιστεύουν στο ότι τα Αρλεκιν (ξέρετε, τα βιβλία τσέπης της Ρομαντικής Λογοτεχνίας ) δείχνουν, την πραγματική φύση των ανδρών . Σύμφωνα με ψυχολόγους, τις μελέτες των οποίων έχει δημοσιεύσει ο Βρετανικός Ιατρικός Σύνδεσμος, τα συγκεκριμένα αναγνώσματα έχουν δημιουργήσει μια εντελώς διαστρεβλωμένη εικόνα, στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ωραίοι άνδρες, συνήθως εκατομμυριούχοι με καρδιά, έτοιμη να θυσιαστεί και λοιπά και λοιπά και εκεί ,έρχονται :η κατάθλιψη, οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες(Διότι πίστευσαν, ότι ο σύντροφός τους θα ήταν όπως ο υπέροχος σέξι άνδρας εκείνων των παραμυθιών που είδε την πράξη του και αποφάσισε να αποκαταστήσει την τιμή και άλλες μπούρδες) ,το ξύλο, όπως και η ψυχολογική βία . Το ίδιο συμβαίνει και στην ψυχολογία εκείνων των ατόμων τα οποία παρακολουθούν άλλες σειρές διαφορετικού αντικειμένου αλλά , με το ίδιο μοτίβο κατά το οποίο, οι κακοί πάντοτε ηττούνται. Όμως, και πάλι θα με ρωτήσετε: Μα φταίνε τα κόμικ ή τα ή ο κινηματογράφος αν, υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τι εστί πραγματικότητα και τι παραμύθι; Όχι, δεν φταίνε τα μέσα,.Εντούτοις, όπως και να έχει το πράγμα ,αυτές οι δυο μορφές Τέχνης και Διασκέδασης (συν και η Λογοτεχνία-διότι και τα σενάρια κόμικ μορφή λογοτεχνίας είναι), δεν απευθύνονται σε κάποιους ή καλύτερα σε ορισμένο αριθμό περιπτώσεων.Αλλά σε αναρίθμητους ανθρώπους -την ψυχολογία των οποίων όπως και την αντίληψη των πραγμάτων από τους ίδιους είναι άγνωστες- και κυρίως σε παιδιά. Ο καλός χαρακτήρας κόμικ, παραγόμενο προϊόν των εταιριών είναι πάντοτε ωραίος, γοητευτικός, πλούσιος όχι φτωχός και νικά πάντοτε και παντού .Μα πάντοτε είναι κοντά σου ότι και αν συμβεί . Τρέχει να σε σώσει από κάθε κακοτοπιά και εκεί έρχεται ο Σούπερμαν. Όμως εγώ, γιατί δεν μπορώ να τον δω να πετά πάνω από την θάλασσα του Ιονίου; Τα παιδάκια, που πέφτουν θύματα ίσως είναι αποτέλεσμα αυτών των καρέ. Στο ότι οι κακοί, τρώνε χώμα. Στο ότι είναι άσχημοι, και προπαντός ότι φαίνονται- και το λυπηρό όλων αυτών είναι οι στατιστικές, που δείχνουν την σωρεία βιασμών και κακοποιήσεων παιδιών και το χειρότερο η απόγνωση στο ότι δεν υπήρχε κάποιος σαν τους αγαπημένους τους ήρωες να τους προστατεύσει και το μεγαλύτερο χαστούκι; Στο ότι το κακό δυστυχώς νικά, όχι συνεχώς αλλά νικά.Σε όλα τα φάσματα της κοινωνικής και προσωπικής ζωής. Θα πρέπει όμως το κακό να νικά στα κόμικ ;Ναι κάποιες φορές, θα πρέπει να γίνεται και αυτό διότι συμβαίνει Έτσι με αυτόν τον τρόπο, τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν στο τι το προκάλεσε και ποίοι είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι ώστε, να επαγρυπνούν και να προσέχουν, για να μην μετατραπούν σε πηγές του . Μήπως είναι η νωθρότητα του δήθεν καλού χαρακτήρα; Μήπως είναι η δειλία; Μήπως είναι η αδιαφορία; Μήπως είναι η έλλειψη αγωγής; και τέλος πως νικιέται ή καλύτερα, το πως θα διορθωθεί η ζημιά ποια είναι η διαδικασία για να γίνει αυτό; Μήπως ο αγώνας αυτός οδηγεί και στην αυτογνωσία ; Η και σε μια άλλη αλήθεια η οποία αποκρύπτεται επιμελώς .Στο ότι αυτό είναι η Ζωή και ότι η προστασία και δη η δικαιοσύνη τύπου Σούπερμαν ή του καλού παιδιού των καρέ, είναι σαν την αντίστοιχη Θεϊκή. Δεν υπάρχει. Το δίκαιο ή το άδικο το έχουμε μέσα μας και σε εμάς έγκειται, να βρούμε την δύναμη να αποτινάξουμε τους κακούς Veider ή τους Τζόκερ ή τους Σάμπρετοουθ. Έτσι, οι μικροί αναγνώστες θα έχουν την πολύτιμη ευκαιρία να μάθουν, και δη να προετοιμαστούν κατάλληλα για να το αντιμετωπιζουν χωρίς όμως να χάνουν την πίστη στο ότι τα πράγματα έχουν τον τρόπο τους να αποκαθιστούν τις σωστές ισορροπίες.Αλλιώς, θα περιμένουν τον κάπτεν Αμέρικα να βγει από τις σελίδες και να τους στηρίξει αν αυτός τους ακούσει....... Τέλος, σε ένα βιβλίο που έχω και το οποίο έχει ως τίτλο Finding Frazer η ηρωίδα αμερικανικής καταγωγής εγκατέλειψε την πατρίδα της για να βρει τον Τζέιμι ενσαρκωμένο και ζωντανό να την περιμένει. (ξέρετε εκείνον τον σκωτσέζο της σειράς Outlander }Όμως εκεί που ήταν στα βάθη της Σκωτίας συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά μια τουρίστρια η οποία για έξι μήνες έψαχνε να βρει έναν χαρακτήρα ο οποίος, ήταν μονάχα στον χαρτί (σας παραθέτω τις γραμμές σε ελεύθερη μετάφραση ) "Ο Τζειμι δεν ήταν σε εκείνο το μουσείο ούτε στα παραρτήματά του.Δεν υπήρχε πουθενά, δεν υπήρξε ποτέ πάρα στην φαντασία μιας συγγραφέας με ζωντανή πένα, και στα βιβλία της. Θα μπορούσε άραγε ένας άνδρας, όπως ο Τζείμι να υπάρχει στον 21ο αιώνα παλεύοντας για εμένα, όλες εκείνες τις αντιξοότητες; Δεν ξέρω μάλλον είναι καιρός να γυρίσω σπίτι. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και κάποιοι στον τομέα των Κόμικ οι οποίοι κοροϊδεύουν τον κόσμο και ιδιαίτερα τις αθώες παιδικές ψυχές .Διότι αυτό κάνουν γιατί άλλο η πραγματική ελπίδα και άλλο η χωρίς βάση πίστη στο απόλυτο ιδεατό και τίποτε.