Η γυναικεία δύναμη [Ιατρού Γιάννης, efsyn.gr, 24/01/2016]

[leonidio]

Συνέντευξη της Silivia Ziche στον JohnnyMZ, με αφορμή το AthensCon, η οποία δημοσιεύθηκε στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας.    

Έχω την εντύπωση ότι έχουν γράψει λάθος το επώνυμο του συντάκτη, αλλά δεν το έχω διορθώσει στο κείμενο.

 

Η γυναικεία δύναμη

 

Η Silvia Ziche μάς χαρίζει ένα ζεστό χαμόγελο στην Ακρόπολη

 

Συντάκτης: Γιάννης Ιατρού

 

Με μόνο «μέσο» το ταλέντο της, στα 17 της χρόνια, όταν βραβεύτηκε πρώτη φορά για τις σχεδιαστικές της δεξιότητες, ξεκίνησε ένα ταξίδι με προορισμό την επιτυχία.

 

Ο λόγος για τη Silvia Ziche, μία από τις πιο αναγνωρίσιμες σχεδιάστριες κόμικς στην Ιταλία. Γεννήθηκε το 1967 και κατάφερε σε νεαρή ηλικία, κατόπιν παραίνεσης του βετεράνου σχεδιαστή Giorgio Cavazzano, να βρεθεί στο καλλιτεχνικό επιτελείο του περιοδικού «Topolino».

 

 

Μέχρι σήμερα έχει δημιουργήσει εκατοντάδες ιστορίες με τους ήρωες του Disney, αλλά και δικούς της χαρακτήρες, εκ των οποίων μεγαλύτερη επιτυχία έχει η Lucrezia, ένα είδος alter ego μέσα από το οποίο περιγράφει προσωπικά βιώματα και ανησυχίες.

Στην Ελλάδα έχουμε αντικρίσει ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς της μέσα από τις σελίδες των «Μίκυ Μάους», «Ντόναλντ», «Μίννι» κτλ. Εχει ξεχωρίσει για τις πολυσέλιδες ιστορίες-παρωδίες σε συνέχειες, όπως τα «Παπιομυστήριο», «Φθόνος & Απληστία» ή «Ο Μεγάλος Σπλας», όπου οι ξεκαρδιστικές σκηνές εναλλάσσονται με ρυθμό πολυβόλου!

Τα τελευταία χρόνια τη βρίσκουμε να ανοίγει εβδομαδιαία το «Topolino» με ένα ολοσέλιδο σκίτσο της, παράλληλα με τα βιβλία της Lucrezia.

Η πρώτη μου επαφή με τη Silvia Ziche έγινε 6 χρόνια πριν. Οντας φανατικός θαυμαστής της δουλειάς της, έστειλα ένα e-mail για να εκφράσω τον θαυμασμό μου και αργότερα για να μου δώσει συνέντευξη.

Ημουν 13 χρόνων και δεν ήξερα γρι ιταλικά. Για να διευκολύνω την επικοινωνία, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το Google Translate!

 

«Γεια σου Silvia, είμαι ένας μεγάλος fan σου», ήθελα να γράψω.

 

Δεν υπολόγισα όμως ότι η λέξη «fan» στα αγγλικά, εκτός από «θαυμαστής», σημαίνει και «ανεμιστήρας»... Μαντέψτε ποια απόδοση έδωσε το σύστημα!

 

Η Silvia απάντησε στο πρώτο e-mail του πιτσιρικά που υπογράφει ως ανεμιστήρας, όπως και στα επόμενα.

Εξι χρόνια μετά, αποδέχτηκε την πρόσκληση στο Athens Con 2015, που πραγματοποιήθηκε στο κλειστό στάδιο Τάε Κβον Ντο στις 14-15 Νοεμβρίου, υποδέχτηκε στο τραπέζι της εκατοντάδες κόσμου που ήρθαν για μια υπογραφή της κι ένα σκίτσο, φωτογραφήθηκε, συζήτησε, αγάπησε τη χώρα και υποσχέθηκε να ξαναέρθει.

Και φυσικά, 6 χρόνια μετά την πρώτη μας συνέντευξη, μου παραχώρησε άλλη μία, αυτή τη φορά χωρίς την παρεμβολή της τεχνολογίας.

 

⚫ Για αρχή θα ήθελα να ακούσω τις εντυπώσεις σου από την εκδήλωση, αλλά και από την Ελλάδα γενικότερα, μια και είναι η πρώτη σου επίσκεψη στη χώρα μας.

 

Μου άρεσε πάρα πολύ! Εχω μια τρελή επιθυμία να ξανάρθω, να πάω στη θάλασσα, να τη γυρίσω όλη! Είδα την Ακρόπολη και το μουσείο, αλλά όλα πολύ βιαστικά, μου μένουν πολλά πράγματα ακόμη να δω. Οσο για την εκδήλωση, μου άρεσε επίσης πολύ.

Εκτός από την υπευθυνότητα, την ευγένεια και την περιποίηση των διοργανωτών, έμεινα έκπληκτη από τον κόσμο.

Ηρθα εδώ χωρίς να γνωρίζω τι ακριβώς να περιμένω. Ηξερα ότι δημοσιεύονται εδώ οι ιστορίες μου για την Disney, αλλά σκεφτόμουν ότι μπορεί να κάτσω απλά σε μια γωνίτσα, να κάνω κανένα σχέδιο πού και πού. Ομως ήταν μια θετική έκπληξη για μένα η μαζικότητα και η αγάπη του κόσμου!

 

(Στον καθρέφτη: «Είσαι μύθος! Μοναδικός! Φανταστικός...») «Η αυτοεκτίμηση είναι όπως η αυτοκριτική: καλύτερα να την κάνουμε μόνοι» 

 

⚫ Το καλλιτεχνικό σου ύφος είναι πολύ ιδιαίτερο, προσωπικό και αναγνωρίσιμο, στο σχέδιο και στη συγγραφή. Δεν διστάζεις να τσαλακώσεις χαρακτήρες, παραδοσιακά σοβαρούς, στα όρια του τέλειου, όπως ο Μίκυ Μάους, παρουσιάζοντάς τους πιο αφελείς, μέχρι και λίγο... χαζούς. Δεν δημιουργούνται προβλήματα από αυτή σου την επιλογή;

 

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Ο Μίκυ Μάους έγινε «σοβαρός» στην πορεία της ύπαρξής του. Ο αυθεντικός Μίκυ, των κινουμένων σχεδίων ή του Gottfredson, ήταν ένας Μίκυ αφελής, όσο ο Ντόναλντ, αλλά σίγουρα πιο ικανός – δεν ήταν τεμπέλης και οξύθυμος.

 

Ομως, δεν ήταν αυτός ο σοβαρός και υπερβολικά έξυπνος χαρακτήρας που βλέπουμε στα σημερινά κόμικς. Ηταν ένα αισιόδοξο πιτσιρίκι, με μεγάλη επιθυμία να κάνει πράγματα, έμπλεκε σε δύσκολες καταστάσεις και δεν μπορούσε να βρει εύκολες λύσεις.

 

Αυτός ο Μίκυ μού άρεσε περισσότερο, γιατί είχε τη δυνατότητα να βρίσκει μπελάδες αλλά με πολλή προσπάθεια να βγαίνει νικητής.

 

Ετσι, δεν νομίζω ότι παρεκκλίνω από την «παράδοση» όταν τον παρουσιάζω λίγο πιο αφελή. Αλλωστε, δημιουργούμε –εξ ορισμού– κωμικές ιστορίες.

 

Το ζητούμενο είναι να γελάσουμε. Αρα, δεν γίνεται να πηγαίνουν όλα καλά. Για μένα, η διασκέδαση προκύπτει όταν σε κάποιο σημείο της ιστορίας κάτι δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Οι υπερβολικά τέλειοι ποτέ δεν γίνεται να είναι διασκεδαστικοί.

 

⚫ Στην Ελλάδα έχουμε δει μόνο τη δουλειά σου πάνω στο σύμπαν του Disney και όχι τα δικά σου δημιουργήματα, όπως η Lucrezia.

 

 

 

Η Lucrezia ήταν –τρόπον τινά– μια αναγκαιότητα, αυτή της επιθυμίας μου να διηγηθώ τη δυσκολία που υπάρχει στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους.

Τα ερωτικά ζητήματα ήταν ένα πρόσφορο έδαφος να ξεκινήσω, όμως σταδιακά χώρεσα λίγο απ’ όλα.

Εχω παρατηρήσει ότι σε κάθε είδους σχέσεις –ερωτικές, φιλικές, συγγενικές– καταφέρνουμε από μόνοι μας να δημιουργήσουμε απίστευτες δυσκολίες!

 

Φυσικά, η Lucrezia είναι ένας θηλυκός χαρακτήρας. Είναι λογικό, αφού είμαι γυναίκα, είναι πιο εύκολο, πιο φυσικό να παρουσιάζω τα πράγματα από αυτήν την οπτική γωνία, να δημιουργήσω έναν γυναικείο χαρακτήρα, έναν χαρακτήρα γεμάτο ελαττώματα, που μου επιτρέπει να αναφερθώ και στα αρνητικά των γυναικών, εκτός από αυτά των ανδρών.

Εν ολίγοις, πιστεύω ότι μιλάω γενικά για τα προβλήματα των ανθρώπων, αλλά σίγουρα από μια γυναικεία οπτική. Πολλές γυναίκες ταυτίστηκαν, αλλά με έχουν πλησιάσει και άντρες που λένε «α, η γυναίκα μου είναι ίδια!». Πάνε δέκα χρόνια που σχεδιάζω αυτόν τον χαρακτήρα και, αισίως, έχω διαρκώς καινούργια πράγματα να αφηγηθώ.

 

 

⚫ Το γεγονός ότι είσαι γυναίκα σε έναν χώρο –αντικειμενικά– κατά βάση ανδροκρατούμενο σε κάνει να αισθάνεσαι ιδιαίτερη; Σε επηρέασε με κάποιον τρόπο στην καριέρα σου, πρακτικά ή και καλλιτεχνικά;

 

Στην αρχή, σίγουρα όχι! Διάβαζα κόμικς στο σπίτι από μικρή και μάλιστα είχα ξεχωρίσει αυτά της Claire Bretecher, που τύχαινε να είναι γυναίκα! Η συγκεκριμένη δημιουργός μάλιστα με έχει επηρεάσει πολύ στον τρόπο που αφηγούμαι.

 

Η πρώτη δουλειά που έκανα ήταν για το περιοδικό «Linus», ένα γυναικείο περιοδικό όπου η διευθύντρια ήταν γυναίκα, όλες στη σύνταξη ήταν γυναίκες, άρα δεν αισθάνθηκα καθόλου ιδιαίτερη.

 

Αργότερα κατάλαβα πως επρόκειτο για μια μεγάλη παρεξήγηση, αφού όντως στη συγκεκριμένη δουλειά οι περισσότεροι είναι άντρες! Ωστόσο, για μένα είναι πολύ φυσικό να διηγούμαι πράγματα μέσα από τα κόμικς. Η ανταπόκριση που δέχτηκα όμως ήταν θετική και από τα δύο φύλα.

 

Για να σου πω την αλήθεια, άρχισα να καταλαβαίνω ακριβώς τι συμβαίνει όταν άρχισαν να πληθαίνουν αντίστοιχες ερωτήσεις: «Πώς είναι να κάνεις ένα αντρικό επάγγελμα;».

 

Σίγουρα δεν είχα κανένα πρόβλημα ούτε όμως και ειδική μεταχείριση. Πρόκειται για ένα επάγγελμα που μπορείς να κάνεις μόνο αν έχεις τα απαιτούμενα προσόντα. Αν δεν ξέρεις να σχεδιάζεις, αν δεν ξέρεις να διηγείσαι, είτε είσαι γυναίκα, είτε είσαι άντρας, είτε είσαι κάβουρας, δεν έχει καμία σημασία.

 

⚫ Ακόμα και στις «ντισνεϊκές» ιστορίες σου, όμως, χρησιμοποιείς συχνά θηλυκές ηρωίδες. Η Νταίζυ, η Μίννι, η Τρούντυ, η Γιαγιά Ντακ αποτελούν κατά βάση δευτερεύοντες χαρακτήρες. Δεν πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή να απευθυνθείς σε ένα πιο συγκεκριμένο κοινό;

 

Στην αρχή, όχι, ειδικά αν σκεφτείς ότι οι πρώτες ιστορίες που έγραψα μόνη μου ήταν τα «Παπιομυστήριο» και «Φθόνος & Απληστία», όπου δεν επικρατούν οι θηλυκοί χαρακτήρες.

 

Οι θηλυκοί χαρακτήρες του Disney γεννήθηκαν ως δευτερεύοντες χαρακτήρες, κι εγώ, όπως πολλοί, τους χρησιμοποιούσα με τον ίδιο τρόπο, δίνοντάς τους ίσως έναν πιο κωμικό χαρακτήρα απ’ ό,τι συνέβαινε συνήθως.

 

Παρατήρησα όμως ότι είχαν μείνει εγκλωβισμένοι στα στερεότυπα της δεκαετίας του ’50, δεν είχαν εξελιχθεί σχεδόν καθόλου.

 

Προσπάθησα λοιπόν να τους δώσω μια ώθηση προκειμένου να γίνουν πιο διασκεδαστικοί και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Από εκεί και πέρα, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα ακόμα να τους χρησιμοποιήσω και με άλλους τρόπους. Εκεί ξεκίνησε να γίνεται συνειδητή η επιλογή μου να χρησιμοποιώ πιο πολύ τους θηλυκούς χαρακτήρες, πάντα όμως μέσα σε κάποια όρια.

 

⚫ Το Olimpo S.P.A. σε συνεργασία με τον καταπληκτικό Vicenzo Cerami είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δημιουργία σου, ιδιαίτερα για το ελληνικό κοινό (αν και ανέκδοτη), μια και πρωταγωνιστές της ιστορίες είναι οι ολύμπιοι θεοί.

 

Η ιδέα για το Olimpo S.P.A. ανήκε στον Vicenzo Cerami, έναν καταπληκτικό συγγραφέα, ο οποίος υπήρξε και σεναριογράφος του Benigni. Πέθανε πριν από 2-3 χρόνια, δυστυχώς.

 

Είχε γράψει για σινεμά, θέατρο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, αλλά ποτέ δεν είχε κάνει κόμικς. Δοκίμασε, λοιπόν, την τύχη του μαζί μου! Του άρεσε πολύ ο Ολυμπος, οι θεοί, η ελληνική μυθολογία...

 

Εγώ από την άλλη γνώριζα λίγα πράγματα, αλλά ενθουσιάστηκα πολύ κάνοντας έρευνες για να σχεδιάσω τους διάφορους χαρακτήρες.

 

Λάτρεψα μέχρι θανάτου την ελληνική μυθολογία, όλες αυτές τις τρομερές ιστορίες, αλλά και την εικονογράφηση διαφόρων ηρώων, τις εικόνες, τις μάχες, ανακάλυψα μάλιστα ότι τα ελληνικά αγγεία μπορούν να θεωρηθούν αρχαία κόμικς, λόγω της διαδοχικής απεικόνισης παραστάσεων!

 

⚫ Τι θα συμβούλευες έναν φέρελπι δημιουργό κόμικς που κάνει τα πρώτα του βήματα στον χώρο;

 

Από τη στιγμή που τα κόμικς αποτελούνται από το σχέδιο και το σενάριο, το σημαντικό είναι να καλλιεργήσεις και τα δύο. Οσον αφορά το σχέδιο, δεν πρέπει να σταματάς ποτέ να σχεδιάζεις.

 

Το σχέδιο χρειάζεται ένα μικρό κομμάτι ταλέντου και ένα πολύ μεγάλο κομμάτι εξάσκησης. Το ταλέντο είναι σαφώς απαραίτητο, αλλά αν κάποιος σταματήσει για έναν μήνα, δύο, τρεις, θα σκουριάσει – όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα σπορ. Η επανάκαμψη θα είναι πιο επίπονη – γι’ αυτό απαιτείται συνεχής εξάσκηση.

 

Σημαντικό είναι επίσης να είμαστε κριτικοί και ανικανοποίητοι με τα δικά μας δημιουργήματα. Είναι προφανώς καλύτερο να βρίσκουμε και να διορθώνουμε εμείς τα λάθη μας, πριν το κάνει κάποιος άλλος.

 

Τέλος, θα τους συμβούλευα να είναι πολύ περίεργοι για τον κόσμο: τον πολιτισμό, τη λογοτεχνία, το σινεμά, τα κόμικς, τις ιστορίες και τις ζωές των άλλων, για τα πάντα.

 

Αυτό έχει να κάνει κυρίως με τη συγγραφή, γιατί δεν αρκεί το σχέδιο από μόνο του. Πρέπει να έχεις πράγματα να πεις, από κάπου να πιαστείς, για να δημιουργήσεις μια πετυχημένη ιστορία.

 

Αν δεν πας για ψώνια, δεν μπορείς να μαγειρέψεις τίποτα, ακόμα κι αν είσαι ο καλύτερος μάγειρας του κόσμου.

 

Πηγή

 

Αφιέρωμα στη Silivia Ziche

[Angel.tze]

 

Πολυ ενδιαφέρουσα συνεντευξη! Ειπώθηκαν πράγματα που δεν είχαμε μάθει στην ομιλία και στο workshop της στο AthensCon.

 

Επισης, οντως το έχουν γράψει λάθος το όνομα του Γιαννη.

 

Γέλασα πολυ με τον "κάβουρα" και ενδιαφέρθηκα αρκετα με το Olimpo S.P.A, θα ηθελα να δημοσιευτούν οι ιστορίες αυτες στην Ελλάδα.

 

Μακάρι να ξαναέρθει στην Ελλάδα, όμως μια παράκληση. Να έρθει αφότου θα εχω μάθει ιταλικά!

[alexoni97]

Όντως πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη! Μπράβο Γιάννη

 

Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που λέει και για τους νέους δημιουργούς και την εξάσκηση που χρειάζεται! Θα προτιμούσα και μερικές ερωτήσεις σχετικές με μελλοντικά σχέδια αλλά μια χαρά!

[ΚΟΜΙΞ]

Το είπα στο φβ θα το πω και εδώ! Πολύ όμορφη συνέντευξη!! Όντως μάθαμε κάποια παραπάνω πράγματα και με χαροποίησε το γεγονός ότι θέλει να έρθει ξανά.

[JohnnyMZ]

Ευχαριστώ πολύ παιδιά!

 

Ναι αυτό με το όνομα το είδα κι εγώ, ευτυχώς το διόρθωσαν λίγη ώρα αφού ανέβηκε (μπορείς να το αλλάξεις κι εδώ )

Όπως και τις άλλες φορές, υπάρχει και η long version της συνέντευξης, την οποία και θα ανεβάσω σύντομα στο forum

[Indian]

Άψογος για μία ακόμα φορά Γιάννη...!Όπως και στο Athens Con,έτσι κι εδώ έκανες εξαιρετική δουλειά...!

 

Όσον αφορά την Ziche δεν μπορούμε να πούμε κάτι καινούργιο...!Απλά ότι είναι από τις κορυφαίους δημιουργούς της γενιάς της...!

 

Ανυπομονώ να διαβάσω και την long version της συνέντευξης...!