Μετάβαση στο περιεχόμενο

“It’s (Frank) Miller time” [ Χανδρινός Κώστας, popaganda.gr, 05/03/2014 ]


DJO

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  556
  • Group:  Veterans
  • Topic Count:  1537
  • Content Count:  22474
  • Reputation:   120955
  • Achievement Points:  22479
  • Days Won:  791
  • With Us For:  6317 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  

“It’s (Frank) Miller time”


Με αφορμή το σίκουελ των 300 και τις πρώτες φωτογραφίες από το δεύτερο Sin City που ολοκλήρωσε γυρίσματα, καταλάβαμε ότι στο Χόλυγουντ είναι ακόμα "ερωτοχτυπημένοι" με τον κομίστα από το Μέριλαντ.

05.03.2014

Κώστας Χανδρινός


Λέγεται πως ένα από τα χαρακτηριστικά ενός καλλιτέχνη είναι η ικανότητά του να διχάζει και να προκαλεί ποικίλλα σχόλια με το έργο του. Αν αυτό αληθεύει, τότε ο Φράνκ Μίλλερ είναι πράγματι από τους σπουδαιότερους στη δουλειά του. Κομίστας, σκιτσογράφος και ενίοτε σκηνοθέτης, ο Μίλλερ είναι από τους λίγους της συντεχνίας του που ξέφυγε από τα στενά όριά της και επεκτάθηκε στο Χόλυγουντ, το οποίο τον θέλει σαν τρελό τις ιδέες του (αν και κάποιες φορές δεν είναι απόλυτα έτοιμο, όπως και οι αναγνώστες του, για εκείνες).

Εκείνοι που σίγουρα δεν ήταν έτοιμοι, ήταν οι φαν των κλασικών Batman και Daredevil κυρίως, και λιγότερο του Wolverine, για τους οποίους ο Μίλλερ, με τη νουάρ και ξεκάθαρα ενήλικη πένα του, σκιαγράφησε ένα πιο σκοτεινό προφίλ.Για πολλούς, ο σπουδαίος κομίστας αναζωογόνησε και κατά μια έννοια επανεφηύρε, μαζί με τον Άλαν Μουρ, την έννοια “κόμικ”. Οι ήρωές του είναι βγαλμένοι από το πιο κλασικό νουάρ που έχετε δει. Ο Batman είναι γέρος, κουρασμένος αλλά κάθε ώρα και στιγμή διαθέτει στο έπακρο το μείγμα “βιτζιλαντισμού” και προσωπικής ευθύνης που συνθέτουν τον ψυχισμό του, όταν αποφασίζει να επιστρέψει. Ο Daredevil, βρίσκει την αγαπημένη του Ηλέκτρα- που ο ίδιος ο Μιλλερ έπλασε- δολοφονημένη από τον Bullseye, σε μια από τις πιο σοκαριστικές στιγμές στην ιστορία των κόμικ. Πιθανότατα το peak της καριέρας του να ήταν το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 και οι αρχές των ’90ς με το The Dark Knight Returns και βέβαια το ολόδικό του Sin City. Ας δούμε τις χαρακτηριστικότερες στιγμές του.
 

post-556-0-14888700-1394846800_thumb.jpg


Ο Σκοτεινός Ιππότης φτιασιδώνεται

Το 1986 είναι για πολλούς φαν μια από τις καλύτερες χρονιές για τα κόμικ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η χρονιά που τα κόμικ ενηλικιώνονται και περνούν από ένα πιο παιδικό και αθώο μέσο σε κάτι πιο σκοτεινό και βρώμικο. Εντάξει, η αλήθεια δεν είναι τόσο απόλυτη, αλλά το γράφω αυτό επειδή το 1986 είναι η χρονιά δυο εκ των σημαντικότερων κόμικ στην ιστορία. Το ένα είναι το Watchmen του Άλαν Μουρ και το άλλο το The Dark Knight Returns του Μίλλερ. Η μετάβαση του Batman από έναν χαρακτήρα που ήταν αρκετά “tutti-frutti” -πώς αλλιώς να εξηγήσω τη σειρά της δεκαετίας του ’60;- σε αυτό που πραγματικά μας αρέσει να διαβάζουμε, να βλέπουμε. Ένας συμπλεγματικός τύπος, μεσήλικας πλέον, με λιγότερες σωματικές δυνάμεις, αλλά ίδιο και ασίγαστο το πάθος του για την καταπολέμηση του εγκλήματος, που χωρίς αυτόν έχει εκτιναχθεί. Προσθέστε στο μείγμα και ορισμένες καινοτόμες ιδέες, όπως το γεγονός ότι ο Τζόκερ είναι κλεισμένος σε ψυχιατρείο και έχει χάσει το χαμόγελό του από τότε που εξαφανίστηκε το αντίπαλον δέος, ή τα πανέξυπνα τηλεοπτικά πάνελ, που θυμίζουν επίσης έναν άλλο χαρακτήρα, το Robocop και τα οποία παίζουν πολύ συγκεκριμένο ρόλο στην αφήγηση του Μίλλερ.

Βέβαια, και η επόμενη κυκλοφορία του με θέμα τον Batman, άφησε το στίγμα της. Το Batman: Year One, του 1987 επανεφήυρε τον ήρωα και σε μία από τις βασικές παραμέτρους του: Τα origins, δηλαδή την προέλευση, την πηγή, τις ρίζες του. Όταν ένας χαρακτήρας έχει σταθερές ρίζες, έχει όλα τα εχέγγυα για να ξεχωρίσει και να γίνει το νέο μέτρο, σύμφωνα με το οποίο θα αξιολογείται στο μέλλον. Μην πηγαίνετε μακριά, απλά δείτε πόσο επηρέασε τον Τιμ Μπάρτον για τα δυο Batman, τον Τζόελ Σουμάχερ για το Batman Forever (εντάξει όχι για το τραγικό Batman & Robin) και τον Κρίστοφερ Νόλαν στη δική του τριλογία (ειδικά στο Batman Begins), ενώ και στο επερχόμενο Superman Vs. Batman του επίσης φαν Ζακ Σνάιντερ, λογικά θα υπάρχουν νύξεις στα Dark Knight Returns και Strikes Again.

Το τελευταίο βέβαια, (The Dark Knight Strikes Again) ήταν ίσως από τις πρώτες απογοητεύσεις, καθώς ήταν αρκετά κάτω του προηγούμενου, The Dark Knight Returns, ενώ το 2005 ξεκίνησε το All Star Batman & Robin, the Boy Wonder, όπου όλοι περίμεναν μια επιστροφή του Μίλλερ στη γνωστή φόρμα του, γιατί είχε αποξενώσει με κάποια πράγματα τους αναγνώστες του. ¨Ομως, αυτός τους ξενέρωσε ακόμη περισσότερο, καθώς στο συγκεκριμένο τίτλο ο Batman παρουσιάζεται ως το λιγότερο ψυχασθενής, με σαφείς τάσεις μεγαλομανίας και εκδικητικότητας, ξεκάθαρα αντι-ηρωικός, με προβλήματα θυμού και σχεδόν αντιπαθητικός. Έμεινε χαρακτηριστική η ατάκα του: “I’m the Goddamn Batman”, που έγινε ιντερνετικό meme. Όχι Batman, αλλά Fatman.

Το κεφάλαιο Sin City και οι “300″

Δε θα μπορούσες να φτιάξεις άρθρο για το Μίλλερ χωρίς να γράψεις για το Sin City. Απλά και ξάστερα. Εντάξει, μπορεί να έχει συμβάλλει και η ταινία σε αυτό, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι το παιδί του . Ό,τι και να διαβάσεις από Sin City, θα πέσεις πάνω σε ένα μικρό νουάρ αριστούργημα.Ξεφύλλισε τα That Yellow Bastard, The Big Fat Kill, A Dame to Kill For, Family Values και άλλα για να τον συναντήσεις στα πιο διεστραμμένα και βρώμικα σκηνικά του. Η ταινία επίσης ήταν απόλυτα επιτυχημένη, ενώ μετά από περίπου 9 χρόνια βρίσκεται στα σκαριά και η δεύτερη, το στόρι του A Dame to Kill For, με τα πρώτα δείγματα να είναι το ίδιο ενθαρρυντικά. Σφαίρες, μοιραίες γυναίκες και παρανοϊκοί περιθωριακοί τύποι σε ένα σπαρακτικά ασπρόμαυρο -με λίγες έγχρωμες “πινελιές”- σκηνικό, συνθέτουν το έργο που πιθανότατα θα μας θυμίζει το Μίλλερ για χρόνια και χρόνια. Η συνεργασία του με το Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και ολίγη από Κουέντιν Ταραντίνο έφερε στη μεγάλη οθόνη το 2005 το πρώτο Sin City, που απαρτίζεται από τρεις σπονδυλωτές ιστορίες και ένα απόλυτα ταιριαστό καστ. Αλλά ο πραγματικός θρίαμβος αυτής της ταινίας , που κατά τη γνώμη μου είναι μια από τις καλύτερες μεταφορές κόμικ στον κινηματογράφο, είναι η αισθητική της. Καρέ που θαρρείς ότι είναι βγαλμένα από το πενάκι του Μίλλερ, αλλά ταυτόχρονα έχουν και τη δική τους κινηματογραφική υπόσταση και δεν αποτελούν μια απλή “ξεπατίκα”.

Κάτι παρόμοιο έγινε το 2007 με τους “300″, σίγουρο δείγμα ότι η βιομηχανία του κινηματογράφου είχε αγαπήσει τη δουλειά του. Η ιστορία των 300 Σπαρτιατών του Λεωνίδα, που έπεσαν μαχόμενοι στις Θερμοπύλες είχε γίνει κόμικ από το Μίλλερ εν έτει 1998. Το αποτέλεσμα; Ένας μικρός καλλιτεχνικός και αισθητικός θρίαμβος στον κόσμο των κόμικ, που όμως παράλληλα στηλιτεύθηκε για το “εκκεντρικά” ιδεολογικό κοντράστ ανάμεσα σε Έλληνες και Πέρσες. Ειδικά, μετά την κυκλοφορία της ταινίας, πολλοί την έθεσαν κάτω από το πολιτικό μικροσκόπιο και ξεψάχνισαν κάθε πολιτικό παραλληλισμό με την ιμπεριαλιστική πολιτική του τότε Πλανητάρχη Τζόρτζ Μπους Τζ. Προσωπικά, απλά απόλαυσα τα εξαιρετικά σκίτσα της Λιν Βάρλεϊ, επί χρόνια συντρόφου του τόσο στη ζωή όσο και στη δουλειά, και δεν έθεσα ως πολιτικό μου εκπαιδευτή ένα κόμικ όπου απεικονίζει τους Εφόρους της Σπάρτης σαν το Darth Sidious από το Star Wars, ή τον Ξέρξη σαν πρώην πάνκη που μετατράπηκε σε θεάνθρωπο. Παρομοίως θα πράξω και στο σίκουελ που βγαίνει σε λίγες μέρες και θα διαλέξω να πιστέψω πως η Έβα Γκριν φέρνει στην Αρτεμισία. Αν και η ταινία δε βασίζεται σε κόμικ του Μίλλερ αυτή τη φορά, εντούτοις περιέχει στοιχεία από το επερχόμενο βιβλίο του, “Xerxes“, που αποτελεί κάτι σαν origins του Πέρση βασιλιά. Γιατί πάνω απ’όλα, τα κόμικ του Μίλλερ είναι fiction. Και όταν τα αντιμετωπίσεις ως τέτοια, θα τα απολαύσεις και ευκολότερα.


post-556-0-86084800-1394846872_thumb.jpg


Έχοντας πει αυτό, η αλήθεια είναι πως θα διαπιστώσουμε μια σαφή αλλαγή στην ιδεολογία του Μίλλερ μετά το Sin City. Σίγουρα, η δουλειά του δεν είναι και η πιο εύπεπτη, ενώ έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς ως “πολιτικά ασταθής”, με ρητορική που προάγει το μισογυνισμό, την ομοφοβία και τον αντι-ισλαμισμό. Όπως συμβαίνει στο Holy Terror, που αποτελεί το απαύγασμα της Αμερικανικής προπαγάνδας και φόβου μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Αυτή βέβαια ήταν συνειδητή επιλογή του δημιουργού του, καθώς πίστευε πως θα “προσέβαλλε τους πάντες με αυτό”. Το κόμικ, αρχικά επρόκειτο να είναι ιστορία του Batman και ο συμπαθής νυχτερίδας θα τα έβαζε με την Αλ- Κάιντα. Ωστόσο, αποφάσισε πως δεν ήταν μια ιστορία που ανήκε στον Batman και δημιούργησε ένα χαρακτήρα πιο κοντά στον Dirty Harry, ονόματι Fixer (ο “διορθωτής”) για να αντιμετωπίσει τον “εξωτερικό κίνδυνο” που απειλεί την εθνική ενότητα. Και είχε δίκιο: Όντως τσάντισε τους πάντες με αυτό το κόμικ. Και συναδέλφους του και απλούς αναγνώστες του και φυσικά τους Μουσουλμάνους, τους οποίους θίγει σαφέστατα και με αρκετά ξεκάθαρο το αίσθημα του μίσους και όχι νηφάλιας σκέψης απέναντι στην τρομοκρατία.

The “cinematic buisiness”

Η κινηματογραφική ζωή του Φρανκ Μίλλερ δεν είναι μόνο το Sin City και οι 300. Ήδη από τη δεκαετία του ’90 είχε επιχειρήσει όχι να διασκευάσει κόμικ του στη μεγάλη οθόνη, αλλά να γράψει σενάρια γι’αυτήν. Και διάλεξε έναν χαρακτήρα που του ταίριαζε γάντι: Το Robocop. Τα δυο σίκουελ του “τενεκεδένιου μπάτσου”, γράφτηκαν από αυτόν. Ωστόσο, αυτή τη φορά, οι studio executives, του άναψαν απαγορευτικό, άλλαξαν αρκετά τα σενάριά του και οι ιστορίες πέρασαν στη σφαίρα του μύθου. Παρ’όλα αυτά, αρκετές ιδέες του χρησιμοποιήθηκαν στην τελική έκδοση της ταινίας (άλλωστε ακόμα κι έτσι το Robocop 2 είναι από τις πιο βίαιες mainstream ταινίες που κυκλοφόρησαν ποτέ), ο Μίλλερ έκανε ένα μικρό cameo (είναι ο επιστήμονας που κατασκευάζει nuke για τον Κέιν) ενώ και στο “ναυάγιο” που ονομάζεται Robocop 3, υπήρχαν αρκετά στοιχεία που φώναζαν “Φράνκ Μίλλερ”, αλλά δεν ήταν αρκετά για να σώσουν την κάκιστη ταινία. Ακόμα κι έτσι, αν κάποιος θέλει να πάρει μια γεύση του τι είχε στο μυαλό του ο Μίλλερ για τον Robocop, χωρίς έξωθεν επιρροές, τότε καλά θα κάνει να διαβάσει τον τόμο που συλλέγει όλες τις ιστορίες του. Επίσης, σε ό,τι έχει να κάνει με το Robocop, είναι υπεύθυνος για ένα μικρό crossover, που αποτελεί το “υγρό όνειρο” κάθε σπασίκλα: Το Robocop vs Terminator, που περιγράφει τη μάχη ανάμεσα στα δυο σύμβολα επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του ’80. Πολλοί επεδίωξαν να το μεταφέρουν στον κινηματογράφο, κανένας δε το έχει τολμήσει ακόμα. Απ’ την άλλη μεριά, ο ίδιος θα θέλει να ξεχάσει το μέτριο έως πάνκακο The Spirit, το 2008 που ήταν και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, προσπαθώντας να μεταφέρει το κλασικό κόμικ του Γουίλ Άισνερ με αισθητική Sin City και απέτυχε οικτρά.
 

post-556-0-21649900-1394846928_thumb.jpg


Είτε αγαπάς είτε μισείς τον Φρανκ Μίλλερ, το σίγουρο είναι πως πρόκειται για έναν από τους λιγοστούς κομίστες που έθεσαν πολύ ψηλά τον πήχυ για τις επόμενες κυκλοφορίες, τόσο που ίσως και ο ίδιος δε θα μπορέσει να κυκλοφορήσει κάτι τόσο καλό όσο τα καλύτερα δημιουργήματά του.

 

GC Links

~ Frank Miller photo @ 1982 San Diego Comic Con ~
~ Frank Miller- Ο σκοτεινός δημιουργός ~
~ Συνέντευξη ~

~ Sin City ~
~ Holy Terror ~

~ 300 ~
~ Batman: Year One ~
~ Batman: The Dark Knight Returns ~
~ Batman: The Dark Knight Strikes Again ~

~ Δημοσκόπηση για καλύτερο Φρανκμιλλερικό έργο ~

:beer6:

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντηση σε αυτό το θέμα ...

×   Έχετε επικολλήσει περιεχόμενο με μορφοποίηση.   Κατάργηση μορφοποίησης

  Επιτρέπονται μόνο 75 emoticons maximum.

×   Ο σύνδεσμός σας έχει ενσωματωθεί αυτόματα.   Εμφάνιση ως σύνδεσμος

×   Το προηγούμενο περιεχόμενό σας έχει αποκατασταθεί.   Διαγραφή εκδότη

×   Δεν μπορείτε να επικολλήσετε εικόνες απευθείας. Ανεβάστε ή εισάγετε εικόνες από URL

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.